Alhoewel dit een fictieve kop is, lezen we dergelijke artikels op dagelijkse basis in onze vaste krant. Maar laat ons daar eens bij stilstaan. Tientallen levens gaan elk moment voorbij door ziekte, ongeval, of domweg pech. Moord, oorlog, aanslagen. Noem het op en ooit is er ergens wel al iemand aan overleden. Tientallen mannen, vrouwen en kinderen, alle kleuren, alle nationaliteiten, alle overtuigingen, maar laat ons eerlijk zijn: wie kan dat nog wat schelen? Het zijn slechts nummers op papier, op het eind van de dag zijn we het allemaal terug vergeten. Of toch niet, we herinneren ons nog iets over een bomaanslag, maar waar en hoeveel slachtoffers er waren, dat zijn we vergeten. Slechts weinigen zullen dit durven toegeven, want hypocrisie tiert welig dezer dagen. We komen massaal op straat wanneer een kind om het leven komt door verhongering en dit door de media beschreven wordt, maar de dag erop een straatkind eten geven, of wat kleingeld, dat is net een brug te ver. Kleingeld die we verdiend hebben door niets te doen. Een praatje met de collega's, een koffie zetten, een grapje lezen op onze E-mail. We zijn ongevoelig geworden voor menselijk (en dierlijk, vaak) onrecht en leed.
