Gisterenavond was ik alleen in mijn zogezegde twee sterren hotel. Mijn kamer bevond zich in een bijgebouw achter het restaurant. Van het drukke verkeer had ik totaal geen last. Na het eten ben ik om 21u naar bed gegaan en ben pas wakker geworden om 6u15, m.a.w. ik heb dus geslapen als een marmot. Toen ik wakker werd was het aan het regenen, eindelijk na 2 maanden heb ik eens 2 uur in de regen kunnen stappen. Er was weer zuurstof in de lucht! Nog voor de middag werd het terug droog en kon ik genieten van een prachtig landschap (Le Pays Basque). Enkele kilometers voor Ostabat komen de 3 routes waar ik het gisteren over had samen, maar ik heb geen enkele andere pelgrim gezien. Ik ben nu in de gîte - châmbre d'hôte van de familie Eygarts en inderdaad Chris, het is hier prachtig. Een echte aanrader! Nog één dag en het tweede luik van mijn tocht zit er op, dan begin ik aan het derde en tevens laatste. Ik ben een gelukkig mens! El peregrino José
Deze morgen ben ik eerst naar de bakker geweest om pain au chocolat, dat was lang geleden. Ze hebben mij gesmaakt. Ik ben uit de refuge vertrokken om 7u45 en het weer was hetzelfde als gisteren, eerst bewolkt en rond de middag de zon. Het werd uiteindelijk weer 34°. Om 13u was ik al in Sauveterre en had dus ruim voldoende de tijd om van een terrasje te genieten. Ik heb er ook lomo met frietjes gegeten. Om 14u ging de Office de tourisme open en pas dan kon ik informeren naar een overnachtingplaats. Een refuge is er niet en na telefonisch contact met de plaatselijke châmbre d'hôte, bleek deze volzet te zijn. Er resten mij 2 mogelijkheden, ofwel stapte ik verder naar een volgende dorpje of ik nam een kamer in een 2 sterren hotel net buiten de stad. Ik heb gekozen voor het laatste, "Auberge du saumon" heet het, klinkt goed hé? Wel, het is veel minder dan het klinkt. Mevrouw des huizes is een dame van rond de 70 jaar en de 2 sterren zoals ze in het office hadden gezegd, wel ik denk dat het vallende sterren zijn! Het is een aftands gebouw langs de grote weg en zijn glorie tijd is al lang voorbij. Als mevrouw ooit de pijp aan Maarten zal geven, wel dan is het hotel hetzelfde lot beschoren, vrees ik. Nu, ik heb toch een bed om te slapen en mischien,wie weet, krijg ik deze avond een schoon stuk zalm op mijn bord! Dit zou natuurlijk veel goed maken, we blijven positief denken! Oh ja, voor ik het vergeet, gisterenavond zat ik op een terrasje met een biertje, zoals de Nederlanders dat zo kunnen zeggen, te wachten op mijn eten. Wie kwam er vanachter de hoek, Joël en Nadine. Het was 10 dagen geleden dat we elkaar nog gezien hadden. We hebben samen gegeten en wat bijgepraat. Morgen zien we elkaar terug en hebben afgesproken om op dezelfde plaats te overnachten. De Nederlanders, Wim en Marcel zal ik niet meer terug zien. Wim gaat morgen terug naar huis en Marcel neemt een paar dagen rust. Morgen kom ik aan in Ostabat, daar zal het waasrchijnlijk al drukker zijn want de 3 routes, die uit Vézelay, Tours en Le Puy-en-Velay, komen daar samen. We zullen wel zien. Mijn plaatsje is al gereserveerd bij de familie Eygarts, zoals vriend Chris, de kolonel, mij aangeraden heeft. Tot morgen. El peregrino, José
Deze ochtend ben ik vertrokken om 7u30 met lichte bewolking en een aangename temperatuur. Het terrein wordt meer en meer golvend en de klimmetjes pittiger. Rond de middag, vooraleer ik mijn tweede pauze van de dag wil inlassen, haal ik 3 pelgrims in. Fernando uit het Spaanse Madrid, Guillaume en Amedée uit de Moezelstreek. We eten onze picknick en trekken samen verder. Op de laatste heuvel van de dag, net voor Orthez, zien we aan de horizon de bergen van de Pyreneeën opduiken. Het werd vandaag uiteindelijk toch weer zeer warm maar niet zo heet als gisteren. Straks trek ik het stadje in om een terrasje te doen en misschien zie ik Joël en Nadine nog toekomen. Ik was het bijna vergeten, maar ik ben in het laatste departement beland, Pyrénées-Atlantiques (64). Doei! El peregrino José
Vandaag werd het terug een zeer warme dag, men voorspelde tot 37° en in de zon meer dan 40°. Het werd veel meer dan dat, daarom ben ik deze morgen om 7 uur vertrokken. In de voormiddag wandelde ik over de laatste zanderige bospaden, daarna waren het verharde wegen tussen de maïsvelden. Ze hadden er de waterkraan terug opengedraaid en de velden werden bevloeid. Na 20 km bereikte ik het stadje St-Sever; het was er net marktdag. Omwille van de drukte ben ik maar vlug doorgestapt. Het landschap werd weer golvend en ik krijg de eerste klimmetjes voorgeschoteld. Ja, de Landes liggen achter de rug en de Pyreneeën wenken. Nog 4 dagen en ik sta voor de Spaanse grens. Ik zal maar eindigen want morgen is het zondag en ik moet mn voorraad eten voor onderweg nog aanschaffen. Deze avond zoek ik een resto op voor een lichte maaltijd, want met die warmte vermindert ook de eetlust. Wees maar gerust, ik zal nog niet flauw vallen, want ik hoor sommigen al zeggen: Je moet voldoende eten.
Het is vandaag precies 2 maanden dat ik op weg ben. Er resten me nog 920km af te leggen in 5 weken, dit is haalbaar. Deze ochtend ben ik om 8u in de mist vertrokken, maar het werd al vlug heet, zeer heet! Morgen voorspellen ze nog warmer, tot 35°. Ik ben moe en ben van plan veel te rusten, daarom hou ik het verslag van vandaag zeer kort. Doei! PS: In de statistieken van de refuge waar ik nu zal overnachten, vond ik de naam van Johny Bay terug. Hij is ondertussen al toegekomen in Compostela. Een dikke proficiat!
Deze morgen ben ik vertrokken om kwart voor acht. In de voormiddag was het aangenaam stappen, in de namiddag werd het drukkend warm, rond de 30° vermoed ik. Het trajekt van vandaag kan je in drie stukken opdelen : Deel een : de eerste 10 km tot Gare de Poteau, een kaarsrecht pad op een oude spoorlijn. Deel twee: ook ongeveer 10 km op pistes, terug lange rechte bospaden. Deel drie : opnieuw een 10-tal km recht pad op dezelfde oude spoorweg. Ik ben nu in een prachtige nieuwe refuge van de gemeente, een grote ingerichte keuken, was-en droogtoestel, douches en een afzonderlijke slaapruimte. Dit is allemaal splinternieuw. Voorlopig zijn we met z'n drieën, de Nederlanders Marcel en Wim en ikzelf. Straks als de was klaar is, stop ik die in de droogkast en ga ik daarna een côte à l'os met frieten eten . Voor ik het vergeet, ik ben nu in het departement Landes (40), het voorlaatste en het hoeveelste het is weet ik niet meer, ben al lang de tel kwijt.
Na een goede nachtrust en een uitgebreid ontbijt ben ik om 8u30 vertrokken. De maïs van gisteren heeft nu plaats gemaakt voor bomen en nog eens bomen, ik kom in de 'Landes'. Na een 7-tal km wordt het moeilijk de juiste weg te vinden door de aanleg van een nieuwe autostrade. Ze zijn er volop bezig met het gieten van asfalt en alles af te werken. De pelgrim die volgend jaar hier voorbij komt, zal er een nieuwe weg moeten zoeken. Uiteindelijk vind ik toch mijn weg, en weg ben ik! Net voor ik de laatste rechte lijn in ga, en met rechte bedoel ik dan ook een kaarsrechte oude spoorlijn van ongeveer 8km lang, haal ik Wim en Marcel in. Samen stappen we tot in Captieux, waar ik een kamer heb gereserveerd in een hotel. De Nederlanders lopen 7km verder en logeren in een chambre d'hôtes. Om 13u15 zit ik al op mijn kamer. Het is een soort rustdag, want de volgende dagen wordt het stappen geblazen, 33km, 29km, 37km,... . Op die manier gaat het goed vooruit. Ik kijk er al naar uit om eindelijk de Frans-Spaanse grens en de uitlopers van de Pyreneeën over te steken. Maar ja, geduld is tegenwoordig één van de mooiste deugden. Het verhaal over de reservering om bij particulieren te overnachten hebben jullie nog steeds te goed. Maar het is zo'n lang verhaal dat ik niet weet of ik ooit de tijd zal vinden om het te vertellen. Geduld is een..... El peregrino José
Het verhaal van gisteren zal ik later wel eens uit de doeken doen, want vandaag is er weer het één en het ander gebeurd! Hier komt het verhaal van Sherlock Holmes.... Ik ben vertrokken uit de Chambres d'¨Hôte om 8u30. La Réols ligt aan de oever van de Garonne. Ik steek de rivier over via een grote hangbrug. Enkele kilometers later steek ik het kanaal van de Garonne over en onmiddellijk is het gedaan met de wijnvelden, vanaf nu is de maïs aan de beurt. Ik herinner me nog de verslagen van Luc D. van vorig jaar, hoe hij zich kon ergeren over de waterverkwisting door de bevloeiing van de velden. Wel Luc, ik kan je nu zeggen dat ze de kranen hebben dichtgedraaid, maar ik stap nu wel tussen muren van maïs van wel 2 à 3 meter hoog. In de loop van de dag ontmoet ik 2 Nederlandse pelgrims, Wim en Marcel. In Bazas wil ik in de refuge municipal voor pelgrims slapen. Ik schrijf me in in het office de tourisme, vraag mijn stempeltje voor mijn boekje en krijg een code om de refuge binnen te kunnen. Daar aangekomen neem ik eerst een douche en doe de was. Plots staat er een totaal onverzorgd persoon, enkel gekleed met korte broek en schoenen, in de kamer. Hoe die is binnengeraakt is mij een raadsel. Hij zegt "Bonjour" en gaat terug naar buiten. Vanop mijn kamer op de eerste verdieping sla ik hem gade. Hij stapt naar zijn wagen en kleed zich een beetje meer aan. Hij vertrekt te voet de stad in. Ik vind dit allemaal zeer verdacht. Ik ga naar beneden en neem een fotootje van zijn wagen. Deze steekt vol met allerhande rommel. Ik besluit die man te achtervolgen. Hij stapt de office de tourisme binnen en vraagt een stempeltje voor in zijn pelgrimsboekje en verder vraagt hij niets. Ik aanschouw en aanhoor dit ganse gebeuren vanachter een brochure. Wanneer de man weg gaat, verwittig ik de bediende, maar zij begrijpt er niks van. Zij had die man nog nooit gezien en hij had ook geen toegangscode voor de refuge gekregen. Ze begreep niet hoe hij dan binnen kon gaan. Ik bezoek eerst nog de kathedraal en keer dan terug naar de refuge waar Wim en Marcel ondertussen al zijn toegekomen en wie staat onder de douche.....juist, de vreemde man! Hij had ondertussen al allerhande cadeautjes uitgedeeld aan hen. Ik vertel hen mijn belevenissen en verwittig hen dat ze deze nacht goed op hun spullen moeten letten en in het bijzonder op hun portefeuille. Ik heb mijn rugzak opnieuw gevuld en ben naar een hotelleke getrokken. Voor 38 euro (prix pélerins) krijg ik een kamer, avondmaal en ontbijt, een mens wil er zijn slaap niet voor laten! Slaapwel! José
Eerst even iets rechtzetten, de refuge bevindt zich in Port-Sainte-Foy, dit is een dorp op de ene oever van de Dordogne. Sainte-Foy-La-Grande ligt aan de overkant. Bij mijn vertrek deze ochtend stak ik dus onmiddellijk de rivier over en bevond me meteen in het departement Gironde (33). Dit is direct duidelijk want in mijn gids staat vermeld dat in gans het departement geen bewegwijzering is, omdat zij een eigen bewegwijzering hebben aangebracht maar die wijkt volledig af van de historische route. Ik moet dus dubbel aandachtig de kaarten en beschrijving in mijn gids volgen, maar dat is geen enkel probleem. Na 19km dacht ik in Pellegrue een terrasje te doen, maar het was 'vide de grenier', het was er veel te druk en daarom ben ik maar vlug doorgestapt. Deze namiddag heb ik enkele regenbuitjes gehad, maar ze duurden niet langer dan 2 minuten, dus het was telkens poncho aan, poncho af,... De route zelf was wat eentonig, steeds maar tussen de wijnvelden op verharde wegen. In Pellegrue merkte ik enkele bordjes op met de vermelding 'voie de Tours', dus vermoed ik dat de route die over Tours loopt hier aansluit. Waarschijnlijk kan Luc De Mey daar uitsluitsel over geven want hij liep die route vorig jaar. Ik overnacht in een refuge van de vereniging. Ze wordt uitgebaat door hospitaliers, dit zijn vrijwilligers die een beurtrol hebben en deze wisselt om de 2 weken. Op dit moment wordt ze open gehouden door een Nederlands koppel. Ik zal nu maar eindigen want mijn avondeten is klaar.
Deze morgen ben ik pas om 9u vertrokken, want het was toch maar een korte etappe! De route was ongeveer dezelfde als gisteren, wijnvelden en nog eens wijnvelden. Deze werden enkel onderbroken in de valleien, daar was er kleinschalige landbouw. Hier worden waarschijnlijk enkel tafel- en landwijnen geproduceerd, geen grote namen van château's. In een dorp ben ik langs een coöperatieve gepasseerd, geen wijnkelder maar een zeer grote fabriek met een volledige installatie in inox voor het verwerken van duizenden liters wijn. Ik kan het niet beter vergelijken met de bij ons in Veurne verdwenen Suikerfabriek. Deze avond slaap ik in een B&B, maar voor ik die te pakken kon krijgen zit er wel een verhaal van 3 dagen aan vast. Dit zal ik jullie morgen wel vertellen. Slaapwel. El peregrino, José.
PS: vanaf vandaag zal er weer elke dag een verslag op mijn blog verschijnen aangezien mijn verslaggevers terug thuis zijn.
Deze morgen vertrokken met een dubbel gevoel, bedroefd van eerst afscheid genomen te hebben van Wim en Stephanie, daarna van vrouw en kleinkinderen Stan en Dora in Mussidan. Anderzijds blij dat ik nu de komende 6 weken kan doorstappen recht op mijn doel af, zonder rekening te moeten houden met iets of iemand. Het bleek een tocht te worden zonder veel belevenissen. Onderweg 3 kleine dorpjes met een kerk en 10 huizen, maar voor de rest rien du tout. Toch een speciaal kerkje in Monfaucon, die heeft geen klokkentoren maar een klokkenmuur. Dit is een muur die boven het dak van de kerk doorloopt, achter deze muur (dus boven het dak) is er een open houten gebinte waar de klok in hangt. Naar het einde van mijn dagtocht veranderde de omgeving sterk. Plots had ik een paar stevige klimmen tussen de wijnvelden. Eens boven had ik een prachtig panorama over de vallei van de Dordogne. Na een fikse afdaling bereikte ik de rivier en het stadje Sainte-Foy-la-Grande. Morgen steek ik de rivier over en ., dat vertel ik morgen wel! Deze avond slaap ik in de oude pastorie, die omgebouwd is tot een refuge en enkel mag gebruikt worden door pelgrims. Voorlopig ben ik er nog alleen. El peregrino, José
Wat doet een mens op zijn laatste voorziene rustdag? Wel, eerst en vooral alles regelen voor de komende dagen want het weekend komt eraan en ook op maandag is er in Frankrijk veel gesloten. Het was ook de laatste dag met vrouw en kinderen, want de resterende zes weken zal ik die moeten missen. Zij rijden zondag terug richting België. Alle kledij wordt nog eens gewassen in de wasmachine, de haren en de baard worden geschoren en met vrouwlief ben ik s middags nog een restaurantje gaan doen. Gisteren heb ik mijn rugzak naar de schoenmaker gebracht, want die had enkele dringende herstellingen nodig. Deze namiddag mocht ik hem halen. Dit kwam goed uit, zo kon ik al mijn gerief nog eens goed controleren en sorteren. Gisterenavond kwamen er nog 3 pelgrims toe op de camping. Deze ochtend hebben ze bij ons ontbeten. Ja, de solidariteit onder gelijkgezinden is groot. Morgen wordt het een lange etappe. Volgens mijn planning resten er nog 12 stapdagen voor de Spaanse grens. Dan begin ik aan het laatste deel, de Camino Frances, ik kijk er al naar uit! Naar het schijnt is het totaal anders dan de tocht door Frankrijk en dat kan ook niet anders. Ik wil eindigen met een tegenwoordig veel gebruikte uitdrukking: We gaan ervoor! El peregrino José.
Ik was nog iets vergeten te melden, maar vandaag was het mijn vierde dag dat ik met nieuwe schoenen stap. De kinderen hadden die meegebracht vanuit België. Toen ik ze deze morgen wilde aantrekken, had ik minder plaats in mijn schoen dan gewoonlijk. Wat bleek, een jonge pad dacht er zijn woning van te maken, maar ik heb hem duidelijk gemaakt dat dit niet kon (zie foto). Wat de tocht van vandaag betreft, we volgden verder de vallei van de Isle. Het was dus een vrij vlakke etappe. In het dorp Douzillac hebben we de romaanse kerk, met een prachtige doopvont versiert met jakobsschelpen, bezocht. In Saint-Louis-en-LIsle eten we onze picknick op, aan de boorden van de rivier. Rond 14u pikte onze taxi ons op en reden we terug naar de camping. Morgen neem ik mijn laatste rustdag volgens de huidige planning. Tot morgen!
Mijn dochter zette ons af om 9u stipt in Sorges. Wim stapte vandaag opnieuw met me mee. Sorges, het centrum van de truffel (museum). Onderweg hebben we volop de gelegenheid om ons te goed te doen aan wilde vruchten zoals pruimen, rein claude, braambessen en mirabellen. In Périgieux ga ik naar de kathedraal om mijn dagelijkse stempeltje. Daar zie ik Solange en Sylviane terug. Solange stopt hier en rijdt morgen terug naar huis, want de plicht roept, ze moet gaan werken. De taxi pikt ons op en we rijden terug richting camping. Daar komt iets later een pelgrim met zijn ezel aan. Hij doet de route ook in stukjes om dezelfde reden als Solange. Nog 2 dagen en hij trekt ook huiswaarts. Ik ga verder zoals ze in het Frans zeggen, jusquau bout!
Vandaag zijn we (Wim en ik) vertrokken om 8u45 voor een etappe van 26 km over steile boswegen en vlakke dreven in de vallei van de Isle. Na een kleine 8 km kwamen we langs de abdij van Chancelade en terwijl we de buitenzijde aan het bekijken waren werden we aangesproken door de ijverige dame van het onthaal. Ze was afkomstig uit Ierland, woonde sinds 3 jaar in Frankrijk en gaf ons vol overgave de nodige uitleg over de abdijkerk en een stempel in mijn boekje. Een paar kilometer verder kwam ik voorbij een denkbeeldige lijn, namelijk halfweg tussen Dendermonde en Compostela (zie foto). Na een paar stevige kuitenbijters en afdalingen kwamen we in de vallei van de Isle waar we onze baguette longue opaten op het dorpspleintje van Gravelle. Bij het terug aanzetten begon het zowaar te regenen, maar door het bovenhalen van de poncho en paraplu zagen de regengoden in dat ze geen kans maakten tegen ons en gaven ze de strijd al na enkele minuten op. De laatste 3 kilometer liepen langs de vrij drukke D3 en we waren dan ook blij dat we rond 14u in Saint-Astier aankwamen waar ik nog een stempel ging halen in het office de tourisme. Daarna naar de camping waar de andere familieleden ons opwachtten.
Gezien de nauwkeurig beschrijving in het verslag, zal het jullie wel opvallen dat het uitzonderlijk geschreven is door mijn schoonzoon Wim, waarvoor dank. José
De etappe van vandaag is opnieuw vrij kort, maar ik heb gezelschap. Mijn dochter, schoonzoon en kleine Stan (met fiets) stappen met opa mee. Met een gesluierde zon en een temperatuur van 26 graden gaat het wandelen vrij goed. In Sorges, na 18km, rijden we terug naar de camping, waar oma Jaklien en Dora de voorbereidingen aan het treffen waren voor het avondmaal. Na een verkwikkende douche bekijken we de tocht voor morgen. Straks een apero en een lekkere maaltijd! De Pelgrim.
Rustdag in Saint-Astier. Vandaag heb ik het wat rustig gehouden, de reacties op de blog gelezen (bedankt iedereen die reeds gereageerd heeft, het is een plezier dat zoveel mensen met mij begaan zijn!). De verdere route wordt nog eens goed bekeken en vooral de mogelijke overnachtingplaatsen. De komende dagen zal het geen probleem zijn want mijn bedje is opgemaakt in de caravan! Hier enkele sfeerbeelden van mijn rustdag: (klik op de foto om te vergroten)
Mevrouw Anette is een créme van een mens, dit hebben we gisterenavond ondervonden. Een mens van 74 jaar maar met een geest van een jonge vrouw, vol levenslust. Ons avondmaal was dus een verse groentesoep, quiche met stukjes everzwijn, boeuf bourgignon, salade verte, kaasschotel en als dessert witte kaas met verse, wilde vruchten. Dus geen verse vruchtentaart zoals ik aanvankelijke dacht. Deze ochtend ben ik vertrokken iets voor acht uur na nog eerst afscheid genomen te hebben van Anette (pelgrimslied). Gezien de korte etappe was ik reeds om 111u30 in Thiviers waar mijn taxi me oppikte. Ze bracht me naar de camping waar de kinderen en kleinkinderen me opwachtten. Morgen heb ik een rustdag. Doei
Uiteindelijk was het 7u45 toen ik vertrok, niettegenstaande mijn voornemen om vroeg te vertrekken. Voor de volledigheid, vandaag ben ik in het departement Dordogne (24) beland. Vraag mij niet het hoeveelste departement dat ik nu al aandoe, want ik zou het niet kunnen zeggen! De landstreek is de Périgord meer specifiek Périgord Vert. Onderweg heb ik Jean-Michel ontmoet en had met hem een langdurig gesprek. Hij is afkomstig uit Avignon en trekt wat rond op de pelgrimsroute. Hij heeft reeds 4 keer naar Compostela gestapt, telkens vanuit een andere richting. Ik zit nu in de nieuwe refuge van La Coquille, beheerd door vrijwilligers die ook allen pelgrim geweest zijn. Deze mensen beseffen dus volledig wat het pelgrim-zijn betekend. De dames uit Parijs moeten nog aankomen en dan gaan we samen aan tafel want mevrouw Anette gaat voor ons koken. We zullen beginnen met een verse groentesoep, dit heeft ze me reeds verteld. Het hoofdgerecht is nog een verrassing. Oh ja, een dessert is er ook want dat heb ik al met mijn arendsoog zien staan. Rarara, mmmmmmm .. het zal lekker zijn!
Gisteren ben ik vergeten te melden dat ik de grens van de 1000km voorbij ben. Deze ochtend ben ik vertrokken om 7u30 met zware bewolking maar het bleef wel droog. In de late namiddag was zelfs de zon van de partij. De planning voor vandaag heb ik lichtjes gewijzigd. Ik stop in Flavignac, dat is 3km vroeger dan voorzien. Ik zal er in een nieuwe refuge overnachten. In Les Cars, mijn oorspronkelijke stopplaats, is enkel een hotel, dus daarom mijn wissel. Nog eventjes terugkeren naar gisterenavond. Ik nam er een gezamenlijke maaltijd (bbq) met mensen die in de buurt wonen die wel een dak boven hun hoofd hebben (dus geen daklozen), die in armoede leven en vaak een drankprobleem hebben. We waren met een 40 tal mensen, waarvan 5 zusters, 3 pelgrims, 2 mensen die op bezinning waren en de rest waren de buurtmensen. Het is erg te moeten vaststellen dat er in onze westerse wereld nog zoveel armoede bestaat en verder wil ik daar niet over uitwijden. Deze avond heb ik gereserveerd in een plaatselijk restaurantje want ik heb nood aan een degelijke maaltijd. In de refuge van deze avond was er reeds een pelgrim aanwezig, Marcel lAlsacien, zo wordt hij toch het liefst aangesproken. Hij is vertrokken uit Fatima (Portugal) en stapt nu terug naar huis. Later op de avond kwamen er nog 2 pelgrims bij. Eénmaal raden goed zo, de parisiennes. Morgen is Marcel van plan vroeg te vertrekken en ik zal dat waarschijnlijk ook doen. Slaapwel.
Ik ben José Millecam
Ik ben een man en woon in Dendermonde () en mijn beroep is Gepensioeneerd.
Ik ben geboren op 01/11/1948 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen / Wandelen.
