Elk verhaal heeft zijn begin en zo ook mijn verhaal...
De zomer van 2013 was een belangrijk keerpunt in mijn leven. Hier heb ik Demi leren kennen. Een meisje met een lach zo breed dat het onmogelijk wordt voor andere om deze te evenaren en een hart van goud. Al snel werd onze vriendschap meer dan enkel samen lachen of is samen gaan shoppen. Ze vertelde me haar levensverhaal en welke ziekte ze heel haar leven al mee moest dragen. Demi heeft mucoviscidose. Een ziekte waardoor ademen steeds moeilijker wordt omdat slijmen haar longen overnemen. Voor mij was de ziekte een bijzaak, want de liefde die Demi aan iemand kan geven is onwaarschijnlijk. En dus deze zomer veranderde alles...
Ze werd een zus voor me. We wonen allebei in hetzelfde dorp. De vriendschap werd steeds sterker. Bij goeie en slechte momenten stonden we voor elkaar klaar. We belden, gingen bij elkaar langs en konden uren aan een stuk praatten. En zo werd haar familie die van mij en mijn familie die van haar. Haar mama werd mijn tweede mama en mijn mama die van haar.
Tot 6 maanden geleden ging alles goed. Demi haalde goede resultaten in het ziekenhuis en haar ziekte was niet echt een probleem. Tot dan... De resultaten gingen achteruit en haar gezondheid ging achteruit. Demi vond haar troost in praten met mama en korte gesprekken gingen naar gesprekken van uren en uren doorpraten. De onderwerpen varieerden van dag tot dag. De ene dag ging het over haar resultaten die achteruit gingen, de andere dag over haar vriendje. Maar één dag kwam ook euthanasie aan bod. Ze had een belangrijke vraag te stellen. Ze vroeg of mijn mama getuigen kon zijn, de dag dat ze voor euthanasie ging kiezen. Aan mij vroeg ze of ik er bij wou zijn, waar het ook moest doorgaan. Mama en ik zeiden ja. Als dit haar laatste wens ging zijn, gingen wij die helpen waarmaken. Dit was voor haar een rust en ze kon weer verder.
Het ging beter met Demi tot januari dit jaar (2015). We hebben samen een vriendin verloren aan zelfmoord. De klap kwam intens zwaar voor haar. Ze had een goede vriendin verloren, eentje die ook altijd voor haar klaar stond. Bij mij kwam de klap ook zwaar aan. Ik kende haar niet goed maar ik zag de pijn dat Demi had bij het verliezen van een goede vriendin. Ik ga dit ook ooit moeten doormaken. Het kwam hard aan. En ik crashte. Ik kon een paar dagen niet naar school. Ik wist niet dat het zo diep bij mij zat, maar ineens kwam het allemaal naar boven.
Ik glipte weg. Verzonk in gedachten en wist niet meer wat te doen. Maar er was één ding wat ik wel moest doen, voor mij. Om een beetje rust te vinden hebben Demi en ik besloten om samen een tattoo te zetten. Ik ga er altijd voor haar zijn, zij ook voor mij, dat is een feit. Samen tot het einde, dat was een belofte. Als het ooit zover was, ging ik er sowieso eentje pakken om de meid die zoveel impact heeft op mijn leven een plekje te geven dat er ook voor altijd zal zijn. Maar dit ging ze nooit zien of nooit weten. Dit is de belangrijkste reden dat ik er samen ééntje wou met haar. Dit hebben we dan ook gedaan. Een diamantje op onze enkel. Ergens waar mensen het zien, maar ook niet direct. Een diamantje, want die vergaan nooit. Dit gaf me rust die ik zocht.
Sindsdien gaat het goed. Ik praat met mama als het nodig is, maar ook niet te veel. Ik ben altijd een sterke geweest. Ik heb altijd sterk in mijn schoenen gestaan. Ik had het moeilijk maar kwam er wel door. Een paar weken geleden had ik weer een moeilijk momentje. Toen heb ik besloten dat ik wel hulp kon gebruiken. Maar dat was een zorg voor later.
Dit weekend heb ik mijn verhaal aan mijn papa verteld. Hij wist niet dat het bovenstaande in mijn leven gaande was. Ik heb het mijn papa allemaal verteld. De tranen rolden langs mijn wangen. Alles kwam terug boven en de sterke ik was weer even weg. Hij raadde aan een blog te beginnen en de gevoelens die ik niet wist te verwoorden dan maar op papier te zetten. Al de emoties kwamen terug naar boven. Het is vandaag maandag en ben niet naar school gegaan. De gevoelens lagen terug vanboven. Ik kan niet meer lachen of iets doen. Ik wil gewoon in de zetel liggen. Ik blijf deze week thuis. Even mijn gedachten en gevoelens op een rijtje zetten.
En vandaag ben ik dan ook begonnen met mijn blog. Wanneer het moeilijk gaat, zet ik hier mijn gedachten op een rijtje. Ik hoop dat niemand ooit echt hier op komt, want het is vooral voor mijzelf bedoel. Ik hoop dat het rap beter met me gaat, maar momenteel zie ik het einde nog niet in zicht. Een zwarte periode momenteel, maar het komt wel goed. Daar geloof ik in. Gewoon nog niet direct...
(P.S. dank u wel papa voor de goede tip om een blog te beginnen)
Vandaag zit ik weer een dag thuis. Ik mag deze week een weekje thuisblijven, maar dit wil niet zeggen dat ik bij de pakken blijf zitten. Ik ben net gaan lopen, het is niet veel maar het is iets. Ik ben een paar weken geleden begonnen met lopen. Mijn conditie is helemaal naar de vaantjes door het roken... Ik wil zo graag kunnen stoppen met roken maar dit lukt me gewoon niet... Dus af en toe ga ik lopen. Toen ik begon kon ik letterlijk 1 minuut lopen en ik moest stoppen. Vandaag heb ik 1.5km gelopen in een kleine 10 minuutjes en ben best wel trots. Ik hoop tegen het einde van deze week 2km te lopen. Dit is al één goed voornemen trouwens.
Subiet ga ik mij douchen en me is lekker lang in de badkamer staan. Benen scheren, nagels lakken etc. Ik heb besloten dat ik vandaag de zetel ga ontwijken. Gisteren heb ik er al te veel in gezeten en vandaag wil ik niet dat het weer zo'n dag wordt. Zo dus ben ik al gaan lopen, ga ik subiet douchen en ga ik daarna ofwel iets voor school doen ofwel naar Lier gaan. Ik ga nog zien waar ik het meeste zin in heb. Dit zijn mijn goede voornemens voor vandaag. Dit wil ik gedaan hebben vandaag. Want de zetel gaat me echt niet terug opslorpen.
Ik voel me vandaag echt al stukken beter en dat komt door het slapen denk ik. Ik heb gisteren van de dokter pilletjes gekregen om sneller in slaap te geraken. Niet echt slaappilletjes, maar plantaardige pilletjes die helpen tegen de stress en tegen slecht te slapen. Ik heb ze gisteren voor de eerste keer genomen en het helpt echt. Ik ben plaats van de hele tijd te liggen piekeren direct in slaap gevallen. Ik ben normaal echt tegen pilletjes maar deze wil ik toch wel nemen. Ik heb immers mijn slaap echt nodig.
Ik ga nu een sigaretje roken (heel gezond na het lopen) en dan is douche!
