1.5 jaar geleden is het ongeveer dat mijn man thuiskwam met
de stempel van burn-out. Naïef als ik
was, dacht dat er niet echt meer aan de hand was.
Veel slapen, weinig doen, dat was vooral de conclusie die ik
kon trekken. Psychologen, psychiaters,
maar echt verbetering kwam er niet in
de situatie. De afspraken met de
psycholoog gingen van om de 2 weken, naar om de 3-4 weken. Dit leek me abnormaal.
Pas 2-3 maanden later toen er elke week een fles wodka en
een fles whisky verdampte begon het te dagen.
Soms is polsen, subtiel het onderwerp aanboren, maar geen reactie. Hoe langer hoe meer vond ik een slapende man
terug, één die van de wereld was. Vaker
werd er geruzied, en regelmatig kwamen daar slagen bij te pas. Al een geluk dat een zatte man, vaak geen
sterke man is
En dan moet het een beetje zijn beginnen dagen. Waarom, geen idee, maar hij heeft zelf
beslist om te stoppen met drinken. 2
weken heeft hij het volgehouden, dan is hij in het ziekenhuis belandt met een
epilepsie aanval.
Reden: alcohol is blijkbaar de enigste verslaving dat
levensbedreigend kan zijn om te stoppen zonder begeleiding. Drugs, sigaretten,
je kan overal alleen
van stoppen: cold turkey overwinnen is moeilijk, maar theoretisch gaat het
wel. Alcohol is de enige drugs waar je
eigenlijk van kan doodgaan bij plots stoppen.
De kans is klein, maar de wet van Murphy
Bij ons was het dus het geval:
ziekenhuisopname. En omdat Murphy nooit
alleen komt, een slechte opname. Het
heeft 2-3 dagen geduurd voor ze wisten wat de oorzaak was, en geen psychiater
is eraan te pas gekomen. Deze had
eigenlijk op dat moment met mijn man (al dan niet met mij) moeten praten. En
zij psychiater had op de hoogte gebracht moeten worden.
Communicatie
het is toch iets moois
Vanaf toen is er veel veranderd, de alcoholconsumptie ging
duidelijk naar beneden, en in eerste instantie ging alles goed. De depressieve gedachten waren ook weg
(jawel, de burn-out was ondertussen al lang een depressie geworden), of toch
een heel stuk minder. We hebben enkele
leuke weken gehad. Samen op verlof,
genieten van de kinderen,
Maar het mocht allemaal niet baten. Uitroepen dat er een verslaving is, is stap
1, maar je moet het zelf ook geloven, en daar knelt het schoentje. Dat lukt niet. Elke keer als hij zei: ik ben alolieker of ik
heb een alcoholprobleem, was de volgende zin maar het valt wel mee. De 2de zin is er nog steeds een
van ontkenning, van niet volledig geloven.
Dus hoewel alles aan de oppervlakte was gekomen, was er weer
de naïviteit dat het nu weer beter zou gaan, dat het vanaf dat moment alleen
maar beter kon gaan. Het willen geloven
in beterschap, in verandering.
Juomat
