Momenteel lees ik ‘De ondraaglijke lichtheid van het bestaan’ van Milan Kundera. Op pagina 71 las ik het volgende:

Het meisje dat in plaats van naar iets ‘hogers’ te streven dronkaards bier moet brengen en ’s zondags de was van haar familieleden doet, vergaart in zich een grote reserve aan vitaliteit, waarvan mensen die aan de universiteit studeren en boven de boeken geeuwen, niet kunnen dromen. Tereza is meer belezen dan zij, weet meer af van het leven dan zij, maar zal zich dat nooit realiseren. Wat degene die gestudeerd heeft onderscheidt van degene die zichzelf heeft opgewerkt, is niet de mate van kennis maar het verschil in vitaliteit en zelfbewustzijn.

Met wat Kundera hier zegt ben ik het helemaal eens. Nu ik volgend jaar zelf naar de universiteit zal gaan en daar boven de boeken zal zitten geeuwen, heb ik me al dikwijls afgevraagd wat het me nu eigenlijk zal bijbrengen. Een diploma misschien. En kennis. Maar ik denk niet dat het me minder wereldvreemd zal maken. Integendeel, ik ben bang dat ik door een oude en verdwenen wereld te bestuderen minder voeling zal krijgen met de huidige, echte maatschappij. Ik wil geen saaie, wereldvreemde maar belezen professor worden. Wat beteken ik dan voor de wereld? Wat draag ik bij? Ik zal niet de minste vaardigheid verworven hebben na mijn studies. Misschien weet ik hoe ik een bron moet onderzoeken of een artikel moet schrijven, maar ik zal niet weten hoe ik iemand die gewond is moet helpen of hoe ik een auto moet repareren of hoe ik moet solliciteren of hoe ik geld moet verdienen. Ik zal niet geleerd hebben om de was te doen of om te werken voor mijn geld, want ik word onderhouden door mijn ouders. Ik ben bang om uitermate nutteloos te zijn en na mijn studies in een wereld terecht te komen waar ik niets van afweet.  
Dat benijd ik in mensen die een stiel leren en aan het werk gaan. Onmiddellijk komen zij terecht in het echte leven. Ze leren zichzelf onderhouden, doen mensenkennis op en weten dat ze dat doen wat ze goed doen. Zij dragen bij tot de maatschappij, de economie. Ik heb bewondering voor mensen die hun eigen zaak uit de grond hebben gestampt of zich opgewerkt hebben tot waar ze willen zijn. Die mensen hebben leren vechten. Dat heb ik nooit moeten doen en ik denk dat ik het binnenkort ook nog niet zal moeten doen. Tot nu toe heb ik alles altijd in de schoot geworpen gekregen, ik heb nog nooit echt moeite voor iets moeten doen. Pas wanneer je dat hebt moeten doen en je iets bereikt hebt, denk ik dat je leven inhoud krijgt, en niet door boeken te lezen of te discussiëren met andere belezen individuen.  
Oké, weet dat er ook boekenwurmen en schrijvers nodig zijn in onze maatschappij. Ik kan veel bewondering hebben voor iemand als Kundera of De Coninck en ik geloof dat zij bijdragen tot het algemeen welzijn. Maar ik denk niet dat ik zo iemand zal worden. Daarvoor heb ik niet het juiste talent.
Misschien lijk ik nu wat pessimistisch. Zo bedoel ik het niet: ik heb zin om te gaan studeren en ik denk dat het iets voor mij zal zijn. Ik durf misschien zelfs te hopen dat ik er goed in zal zijn. En nadien zie ik wel. Het leven en de maatschappij zullen wel op me afkomen en ik zal proberen me erop voor te bereiden. Maar als dat er niet van komt is dat geen ramp: uiteindelijk zal ik het leven toch leren leiden door ondervinding. En ik kijk er alvast naar uit!

20-05-2013 om 16:13 geschreven door Emma  

Vandaag lag het programmaboekje van Den Egger voor het seizoen ’13-’14 in de brievenbus. Hoera! Het belooft weer een cultureel jaar te worden! Ik heb al een lijstje gemaakt met alle voorstellingen die ik wil gaan bekijken. Ik moet alleen nog nakijken of ze op de juiste dagen vallen, want ik durf wel eens te vergeten dat ik volgend jaar door de week in Leuven zal zitten. De enige voorstelling die ik absoluut hoop te kunnen zien is ‘Hier is wat ik denk’, de nieuwe zaalshow van Wouter Deprez.
Ik weet nog dat mijn neef enkele jaren geleden met Kerstmis de dvd van zijn voorstelling ‘WAR’ cadeau kreeg. Maar omdat hij die al had, hebben mijn zus en ik hem gekregen. Van zodra we die show bekeken hadden, waren we fan. We keken hem keer op keer opnieuw en vonden zijn grappen steeds grappiger en zijn poëtische intermezzo’s steeds mooier.
Op een bepaald moment kreeg mijn moeder van een vriendin een kleine gedichtenbundel. Geschreven door Wouter Deprez himself en getiteld ‘Waarom je moeder en ik bijna altijd een kamerjas dragen.’ Het boekje bevat brieven aan zijn pasgeboren zoon, die op een vlotte, leuke en tedere manier geschreven zijn. Ik werd nog meer fan.
Niet veel later, intussen al een drietal jaar geleden, kwam hij naar Den Egger met zijn show ‘Je zal alles worden’. Mijn zus en ik daar natuurlijk heen. Na de geweldige voorstelling kon je ook zijn nieuwe gedichtenbundel kopen. En laten handtekenen. Dit keer heette die ‘Gelukkig heeft je moeder twee oren’. Opnieuw boordevol met hartverwarmende en een-glimlach-op-je-gezicht-toverende briefjes, waarvan hieronder een voorbeeld. Ik ben superfan.
Ik zal er dus voor zorgen dat ik komend jaar naar zijn voorstelling kan gaan. Ondertussen heb ik ook op zijn site gekeken, en gezien dat er alweer een nieuw boekje is! Hopelijk brengt hij dat dan mee!

17-05-2013 om 00:00 geschreven door Emma  

Zopas heb ik me het laatste nieuwe album uit de stripreeks 'De Kiekeboes' aangeschaft, 'Schijnheilig bloed'.  De strips van ‘De Kiekeboes’ heb ik altijd graag gelezen. Ze zijn leuk getekend, bevatten ludieke personages en zijn vaak ook erg grappig. Als je het mij vraagt, zijn strips vooral erg ontspannend. Ze behoren tot mijn bed- en toiletlectuur.
Dit is echter ooit anders geweest. Toen ik nog jonger was waren strips namelijk mijn enige lectuur. Ik las niet graag boeken, hoewel mijn moeder allerhande pogingen ondernam om me aan de boeken de krijgen. Ik zou er meer uit leren. Mijn taalinzicht en woordenschat verruimen. Maar ik vond boeken te saai of te dik. De enige die ik wel wilde lezen waren die waarvan mijn oudere zus zei dat ze leuk waren. Die durfde ik wel aan. Nu ik erover nadenk ging het ook zo bij eten dat ik meende niet te lusten: ik wou alleen proeven als mijn zus eerst ging en zei dat het nog wel lekker was. Wanneer ik dan dat boek gelezen had en het me bevallen was, bleef ik het opnieuw lezen. Zo heb ik 'Overleven op Krokodileiland' van Anthony Horowitz wel een tiental keer gelezen. Dit was natuurlijk ook niet wat mijn moeder voor ogen had. Ze wou graag dat ik af en toe een nieuw boek las. Een iets moeilijker boek misschien ook.
Maar ik bleef halsstarrig weigeren. Om haar toch wat gunstiger te stemmen, schakelde ik over naar de ‘kwaliteitsvollere’ strip – zo noemde ik het graag, tenminste. Deze vond ik in de Gobelijn te Leuven. In dit met strips volgepropte winkeltje ging een heel nieuwe wereld voor me open. Duizenden strips in alle maten en kleuren. Alles wat me er interessant uitzag nam ik mee. Ik keerde terug om vervolgnummers in te slaan van de reeksen die me aanspraken en keek uit naar de dag wanneer een nieuw nummer van mijn favoriete reeks zou verschijnen. Ik was een echte stripfanaat.
Maar mettertijd, door vrienden die me hun favorieten aanraadden en – ja, ik geef het toe – door opdrachten op school, ging ik lezen. Boeken lezen. En stilaan besefte ik dat een goed boek met een goed verhaal geen plaatjes en tekstballonnen nodig heeft om je aandacht vast te houden. Ikzelf had geen plaatjes en tekstballonnen meer nodig om graag te lezen. Bovendien kon ik in een boek een heel verhaal in één ruk uitlezen. Ik hoefde niet te wachten op een nieuw nummer om het vervolg ervan te weten.  
Toch heb ik tijdens mijn stripboekenperiode ook enkele pareltjes ontdekt. De grootste parel blijft voor mij ‘Murena’, een stripreeks die zich afspeelt in het oude Rome. Prachtig getekend en gebaseerd op teksten van Tacitus en Suetonius. Als ik nog niet verzot was op de Oudheid, dan heeft deze strip het hem wel gedaan.
Maar goed, zo ben ik dus aan de boeken geraakt. Ik heb mijn horizon verbreed. Al wil ik er toch nog even op wijzen dat ik in ‘Schijnheilig bloed’ zojuist een nieuw woord heb leren kennen (een scapulier). Misschien toch niet zo dom dus, die strips.  

14-05-2013 om 00:00 geschreven door Emma