Het is nu ongeveer een jaar geleden dat ik besloot om me weer een abonnement te laten 'aansmeren' bij een fitnessclub. Voordien was ik ook al lid bij HealthCity (nu Basic-Fit) langs de Maalsesteenweg en ook kortstondig bij Oxygen Fitness in de Zandstraat. Dit keer ging mijn voorkeur naar Bennies Fit 4 Life, een fitnessclub die toen recent haar vestiging in de Frank Van Ackerpromenade opende. Voor wie het in Keulen nu hoort donderen: dat is de fitness naast de Saturn-vestiging aan de voorkant van het hoofdstation in Brugge.

Soit, na een vrij uitgebreid eerste gesprek kreeg ik al snel een persoonlijk schemaatje dat erop gericht was iets af te vallen en ook langer te kunnen lopen. Ik had toen het zotte idee in mijn hoofd gestopt om ooit eens Dwars door Brugge te lopen, de 15 kilometer welteverstaan. Maar ik kon de discipline niet opbrengen om per week drie keer langs te gaan en om het volledige programma af te werken. Ik bracht per keer toch bijna drie uur door in de fitness en dat was me van het goede te veel. Ik zocht en vond andere uitdagingen: meer cardio gecombineerd met buikspieroefeningen en slechts sporadisch nog eens lopen. De nadruk ligt nu veeleer op vet- en calorieverbranding en minder op krachttraining. Ook de hoop om ooit echt lange afstanden te lopen heb ik laten varen: ik loop simpelweg eigenlijk niet zo graag en dat is nu eenmaal wel een vereiste om zo'n trajecten af te leggen.

Sinds een tweetal maanden heb ik via mijn vriendin Nikki ook de groepslessen bij Bennies ontdekt en tegenwoordig ga ik dus regelmatig spinnen: snel fietsen op een soort crossfiets met verschillende intervaltrainingen. En het lijkt er sterk op dat ik door deze lessen ook beter ga fietsen als ik met mijn racefiets de hort opga. Ik was en ben nog altijd een fietser die houdt van de grote molen en een vrij lage trapfrequentie (zoals een Ullrich), maar tegenwoordig durf ik ook al meer soepeler pedaleren zonder daarbij veel aan snelheid in te boeten. Bovendien wordt door spinning ook de hartspier ook getraind en de longcapaciteit vergroot.

Het is ook in deze fitnessclub dat ik besloot mee te doen aan de Summer Slim Down Challenge: een wedstrijdje waar de deelnemers zoveel mogelijk vetpercentage dienen kwijt te raken in de zomerperiode. Het is niet dat ik deze uitdaging per se winnend wil afsluiten, maar ik vond de uitgebreide meting wel interessant: je kwam er je vetpercentage namelijk te weten en ook het lichaamsvochtpercentage. Uit dat weegmoment bleek dat ik met een lichaamsvochtgewicht van net geen 50 kilo veel vocht ophoud, dat mijn vetmassa nog onder de 15 kilo blijft en mijn vetpercentage 18% is, waar dat vorig jaar nog 19% was. Vorig jaar woog ik wel minder, maar had ik dus een iets hoger vetpercentage.

De logische conclusie is dat ik aan spiermassa heb gewonnen, maar het stoorde me dat mijn BMI iets te hoog is. Bij het ingaan van de challenge stond ik op 82,1 kilo. Graag zou ik weer teruggaan naar 75 à 76 kilo, maar dat zal nog wel een poosje duren. Vandaag dook ik voor het eerst sinds lang weer onder die psychologische grens van 80 kilo: 79,7 kilo. Het deed me deugd, want ik probeer rustig af te vallen mijn eetgewoontes toch gezond te houden. En het moet gezegd zijn dat mijn vriendin met haar gezonde maaltijden daar ook een prominente rol in speelt.

Veel mensen hebben wel een psychologische grens als ze willen afvallen: bij mij was dat enkele jaren geleden die magische grens van 100 kilo. Om voor het eerst twee getallen op die display te zien motiveerde me echt om door te gaan. Die huidige grens van 80 kilogram betekent iets minder, maar is een hernieuwde stimulans om toch door te zetten. En dus gewoon gezond bezig te blijven.

19-07-2013 om 13:09 geschreven door (BVM)