Mijn persoonlijke tocht op weg naar het ideale gewicht
22-03-2018
Moeilijke dag
Hallo dagboek,
Het duurt jaren voor aangeleerde vaardigheden vervagen, maar stilaan wordt dat bij mij het geval. In de lessen Journalistiek leerden we om een goeie lead (intro) te schrijven een een veelzeggende titel neer te pennen die veelzeggend is. Mijn titeltekst is wel veelzeggend, maar niet aantrekkelijk. Leads schrijf ik intussen niet meer, enkel een blogpost zo nu en dan. Eigenlijk mis ik die vorm van zakelijk schrijven ook niet, ik schrijf liever persoonlijk, met af en toe een tikje stijl in mijn woorden en zinsconstructie. Vandaag is gewoon een kutdag en verzwelg ik in zelfmedelijden. Ik kan niets, ik ben niet, dus doe ik niets. Wie langer dan een paar maanden werkzoekend of 'in between jobs' was of is, weet wel waarover ik spreek. Uren liggen stinken in je bed, geen fut om ook maar te douchen of laat staan propere kleren aan te doen.
Nochtans was ik vrij gemotiveerd opgestaan in deze lang aanslepende ziekteperiode. Ik zou de badkamer en de keuken opruimen en de was ophangen. Zo gezegd, zo gedaan. De wasmand is geslonken tot drie vierden van vol, de strijkmand heb ik er doen uitzien alsof hij niet al te hoog is. Tip: leg handdoeken en washandjes bovenaan. Je ziet er dan niet zo tegenop om aan te beginnen. Het weer zit helaas niet mee, want ik wou ook nog de koer opruimen. Woensdag beginnen ze met renovatiewerken aan onze gevel en scheidingsmuur en ik wil graag dat niets hen dat verhindert. Maar om in dit weer weg en weer te hotsen naar de auto met allerlei brol en vuilnis, met vuile schoenen door het huis te moeten lopen. Nee, dat geeft ook geen zin.
Mijn moeder komt zo meteen nog langs. Ze bedoelt dat goed denk ik. Straks opnieuw naar de kinesiste, opnieuw 25 euro armer. Het helpt wel, dus vind ik dat zinvol uitgegeven geld. Het duurt allemaal zo verschrikkelijk lang en ik heb het gehad met die domme voetblessure. Ik moet nog naar één consultatie, twee controle-artsen en ben totaal niet mee hoe ik die administratie moet aanpakken. Om vier uur komt mijn vader helemaal uit Eede naar hier gereden om een door mijn lieve oma gebreide trui te komen brengen. Dat doet me wel deugd aan het hart. Ik denk dat hij zich vaak eenzaam voelt. Door knieproblemen komt hij niet vaak meer buiten en de zeer landelijke ligging van de boerderij maakt het er niet makkelijk op om nieuwe mensen/leeftijdsgenoten te ontmoeten. Ik ben op dit moment eenzaam, dus is het voor ons beiden goed dat we elkaar (na enkele weken) zullen terugzien.
Vanochtend woog ik maar liefst 116 kilo rond. Ik had de weegschaal liever links laten liggen. Ik ben me ervan bewust dat ik erg ongezond eet de laatste dagen en moet die spiraal weer zien te doorbreken. Misschien door wat te schrijven zoals ik nu doe. Gevoelens neerpoten die ik anders moeilijk en amper tegen iemand krijg gezegd. Mijn ontbijt was ongewoon, maar niet al te calorie-rijk alvast: een grote boterham met hagelslag, twee chocolade rijstwafels, een koffie zonder melk of suiker en een blond licht biertje van brouwerij De Koninck. Alles bij elkaar goed voor 500 calorieën. Deze middag, net na het schrijven van dit stukje, ga ik om de ingrediënten voor een lekkere salade. Iets met basilicum, kerstomaatjes en mozzarella. Kan niet misgaan, zelfs niet vandaag, toch?
Op woensdag 21 februari gebeurde er iets vervelends op mijn werk. Ik wou een container binnen plaatsen en trok hem achter me aan. Helaas trok ik hem op mijn hiel, die zowat werd verpletterd.
Ik heb die dag nog mijn postronde uitgevoerd. Uiteraard had ik pijn, maar bij aanvang van de dienst was er nog niets blauws, zwart of paars te zien. Maar in de middag verergerde de last en ben ik naar de spoeddienst gereden. Koppelen deed enorm veel pijn, dus moest er iets mis zijn. Vijf uur en een handvol foto's later werd een barstfractuur vastgesteld en werd mijn linkervoet ingegipst.
Een weekje later mocht het gips eraf en was er nog geen beterschap te zien. Een nieuw, strakker gips werd aangebracht en vrijdag laatstleden moest ik opnieuw op consultatie om een ct-scan te laten nemen. Een indeuking van de hiel werd uitgesloten.
Wat me irriteert is het feit dat je als patient zijnde, als een last wordt gezien. Alles moet snel gebeuren, ruimte om uitleg te vragen is er amper en indrie afspraken heb ik een spoedarts, twee assistenten en een toevallig passerende arts gezien. Laatst werd me doodleuk gemeld dat de barst niet zeker was, dat het bijvoorbeeld ook de ligamenten konden zijn, maar dat gips sowieso zou helpen en dat ik mocht proberen stappen met een voetje onder de gips. Volgende afspraak is nu over 10 dagen met een hoofdarts...
Nog dagelijks heb ik pijn, moet ik hiervoor Tradanol innemen en om bloedklontering tegen te gaan zet ik elke avond fraxarine-spuitjes in mijn buik.
Ik ben afhankelijk van mijn vriendin, leef voor 80% in de zetel en kan me met moeite zelf wassen. Zelfs naar de wc gaan is niet evident. Ik baal, nu ik ook minder goed slaap en ook omdat ik sociaal contact mis. Zelfs mijn baas en collega's mis ik wat.
Soit, tot zover mijn geklaag. Gelukkig is er veel koers op televisie!
Een grote mok koffie, een Indie-playlist op en mijn benen die languit rusten op een bank tegenover mij. Door een arbeidsongeval heb ik een breuk in de hiel opgelopen en moet ik die zo vaak mogelijk omhoog houden.
Een aantal weken thuis en voor veel zaken afhankelijk van anderen, het is geen pretje. Maar ik heb wel veel tijd over en zo botste ik, vijf jaar na het laatste bericht, op mijn dieetblog.
In tussentijd is er wel wat verandert in mijn leven. De kilo's die ik destijds verloor ben ik grotendeels weer bijgekomen. Ik ben op dit moment goed voor een gewicht van om en bij de 115 kilogram. Op professioneel vlak gaat alles opnieuw zijn gangetje. In 2015 nam ik ontslag bij Bpost en heb ik van administratief werk geproefd. Het smaakte echter zuur en het leerde me het sociale, fysieke, collegiale en toch ook zelfstandige aspect van mijn huidige functie herwaarderen. Of dit mijn eindstation is betwijfel ik, maar het is geen drama indien het wel zo zou zijn.
Ik heb ook een huis gekocht met de liefde van mijn leven, met wie ik nu 13 jaar samen ben. Mijn eerste relatie bleek dus ondanks woelige watertjes de juiste.
Na al die tijd mis ik het schrijven wel wat, vandaar deze verrijzenis van deze blog. Het is niet meteen het begin van een nieuwe afvalrace, maar aanvankelijk hoe ik met obesitas omga. Maar ook andere dingen kunnen aan bod komen, ik ga dus wat breder gaan dan voorheen, naar mijn lichamelijke voorbeeld. Sowieso blijft mijn stijl persoonlijk en eerlijk, want dat is het opzet van een blog en het schrijft voor mij ook aangenamer.
Het is nu ongeveer een jaar geleden dat ik besloot om me weer een abonnement te laten 'aansmeren' bij een fitnessclub. Voordien was ik ook al lid bij HealthCity (nu Basic-Fit) langs de Maalsesteenweg en ook kortstondig bij Oxygen Fitness in de Zandstraat. Dit keer ging mijn voorkeur naar Bennies Fit 4 Life, een fitnessclub die toen recent haar vestiging in de Frank Van Ackerpromenade opende. Voor wie het in Keulen nu hoort donderen: dat is de fitness naast de Saturn-vestiging aan de voorkant van het hoofdstation in Brugge.
Soit, na een vrij uitgebreid eerste gesprek kreeg ik al snel een persoonlijk schemaatje dat erop gericht was iets af te vallen en ook langer te kunnen lopen. Ik had toen het zotte idee in mijn hoofd gestopt om ooit eens Dwars door Brugge te lopen, de 15 kilometer welteverstaan. Maar ik kon de discipline niet opbrengen om per week drie keer langs te gaan en om het volledige programma af te werken. Ik bracht per keer toch bijna drie uur door in de fitness en dat was me van het goede te veel. Ik zocht en vond andere uitdagingen: meer cardio gecombineerd met buikspieroefeningen en slechts sporadisch nog eens lopen. De nadruk ligt nu veeleer op vet- en calorieverbranding en minder op krachttraining. Ook de hoop om ooit echt lange afstanden te lopen heb ik laten varen: ik loop simpelweg eigenlijk niet zo graag en dat is nu eenmaal wel een vereiste om zo'n trajecten af te leggen.
Sinds een tweetal maanden heb ik via mijn vriendin Nikki ook de groepslessen bij Bennies ontdekt en tegenwoordig ga ik dus regelmatig spinnen: snel fietsen op een soort crossfiets met verschillende intervaltrainingen. En het lijkt er sterk op dat ik door deze lessen ook beter ga fietsen als ik met mijn racefiets de hort opga. Ik was en ben nog altijd een fietser die houdt van de grote molen en een vrij lage trapfrequentie (zoals een Ullrich), maar tegenwoordig durf ik ook al meer soepeler pedaleren zonder daarbij veel aan snelheid in te boeten. Bovendien wordt door spinning ook de hartspier ook getraind en de longcapaciteit vergroot.
Het is ook in deze fitnessclub dat ik besloot mee te doen aan de Summer Slim Down Challenge: een wedstrijdje waar de deelnemers zoveel mogelijk vetpercentage dienen kwijt te raken in de zomerperiode. Het is niet dat ik deze uitdaging per se winnend wil afsluiten, maar ik vond de uitgebreide meting wel interessant: je kwam er je vetpercentage namelijk te weten en ook het lichaamsvochtpercentage. Uit dat weegmoment bleek dat ik met een lichaamsvochtgewicht van net geen 50 kilo veel vocht ophoud, dat mijn vetmassa nog onder de 15 kilo blijft en mijn vetpercentage 18% is, waar dat vorig jaar nog 19% was. Vorig jaar woog ik wel minder, maar had ik dus een iets hoger vetpercentage.
De logische conclusie is dat ik aan spiermassa heb gewonnen, maar het stoorde me dat mijn BMI iets te hoog is. Bij het ingaan van de challenge stond ik op 82,1 kilo. Graag zou ik weer teruggaan naar 75 à 76 kilo, maar dat zal nog wel een poosje duren. Vandaag dook ik voor het eerst sinds lang weer onder die psychologische grens van 80 kilo: 79,7 kilo. Het deed me deugd, want ik probeer rustig af te vallen mijn eetgewoontes toch gezond te houden. En het moet gezegd zijn dat mijn vriendin met haar gezonde maaltijden daar ook een prominente rol in speelt.
Veel mensen hebben wel een psychologische grens als ze willen afvallen: bij mij was dat enkele jaren geleden die magische grens van 100 kilo. Om voor het eerst twee getallen op die display te zien motiveerde me echt om door te gaan. Die huidige grens van 80 kilogram betekent iets minder, maar is een hernieuwde stimulans om toch door te zetten. En dus gewoon gezond bezig te blijven.
Het weer wilde vandaag weer eens niet mee. Grijze wolken dreven voorbij het raam, eenmaal buiten voelde het vochtig en laf aan. De zin om te gaan fitnessen schoot er bij me in. Maar ik dring er bij mezelf steevast op aan om wekelijks toch twee sportmomenten in te lassen, hoe onnatuurlijk mijn lichaam dat op deze vrije dag ook vond. Ik besloot een tochtje te doen per stadsfiets. Wadde?
Tot voor kort was ik de niet zo trotse eigenaar van een witte Bwin-koersfiets van Decathlon. Ik had die begin vorig jaar aangeschaft toen ik er meer per velo op uit trok, maar heb me die aankoop meermaals beklaagd. Het was en is nog steeds de goedkoopste in zijn soort, maar het materiaal verslijt erg snel. Inmiddels kan u mij af en toe bewonderen op een tweedehandsracefiets van Ridley: beter bollend, iets sneller en vooral veiliger. De Decathlon-koersfiets kon ik na een zoveelste herstelling tegen gunstig tarief inruilen voor een ander exemplaar. Mijn keuze viel uiteindelijk op een Bwin Elops-stadsfiets, omdat ik in de aanstormende zomer (we blijven optimistisch!) met de vriendin af en toe ook eens wil rondfietsen. Het is met dat rijwiel dat ik dus een tochtje van 28,7 kilometer heb gemaakt.
Wellicht heb jij, beste lezer, soms ook zin om te gaan fietsen, maar de vraag is dan altijd waarheen én hoeveel tijd je er wil of kan aan besteden. Meermaals hetzelfde traject afhaspelen is saai, te veel fietsen te vermoeiend en ontmoedigend. Zeker als dat kaarsrechte parcours langs de Blankenbergse Steenweg naar mijn werk loopt. Experimenteren met nieuwe routes kan, maar dan kan het wel eens voorkomen dat je verloren rijdt in het hol van Pluto. Stel dan nog eens dat het regent, je ver van huis bent én lek rijdt. De Wet van Murphy, weet je wel?
Daarom zijn er websites als fietsnet.be waarmee je vooraf je eigen route kan uitstippelen via knooppunten. Die liggen verspreid gans Vlaanderen, Antwerpen, Limburg en Vlaams-Brabant. Ik heb zo'n tochtje samengepuzzeld dat voor ideaal gezinstochtje kan doorgaan. Het parcours is vrij autoluw en de op de stukken langs drukke autowegen fiets je op een duidelijk van de rijweg afgescheiden fietspad. Je start aan de voorkant van het Brugse hoofdstation, fietst in een grote lus rond Oostkamp naar Loppem, doet dan Beisbroek en Tillegem aan en keert dan via de Torhoutse Steenweg terug naar de vertrekplaats.
Concreet nu
Vertrek aan de voorkant van het station. Je staat met je rug naar het station en steekt over aan de kant van de bussen naar het Koning Albert I-park toe. Eenmaal overgestoken ga je vrijwel onmiddellijk rechtsaf van dat park weg en dus naar het Minnewaterpark toe. Volg de bordjes met knooppunt 5. Aan de kruising van de Bargeweg en de Katelijnestraat zal je de eerste keer een kruising van knooppunten tegenkomen. Vanaf dat kruispunt vervolg je je weg naar knooppunt 69.
De volledige route leg je zo af: 5, 69, 71, 84, 83, 97, 99, 70, 69, 7, 6, (5). De laatste '5' plaats ik tussen haakjes omdat je eventueel terug kan eindigen aan het station. Noteer de nummertjes op een smal strookje papier en plak ze met doorzichtig plakband vast op de buis van je fiets. Trek voor deze tocht toch een tweetal uurtjes uit.
--> Let op bij het fietsen naar knooppunt 84. Je rijdt op dat moment rond Oostkamp en langs Erkegem city terug naar het uiterste zuiden van Oostkamp. Je zult een klein brugje onder moeten fietsen waar luttele meters vooraf wordt gewaarschuwd voor wateroverlast. Trek je daar niets van aan, je hoeft vooralsnog geen duikerspak en snorkel aan te trekken. Even daarna fiets je via de Kampvelstraat even door privé-domein en daar is het gevaarlijk om te ver rechtdoor te blijven rijden, wat ik dus uiteraard ook deed. Er staat geen extra pijltje, maar je moet het laatste asfaltweggetje links meevolgen om je route te vervolgen. Geen nood wanneer je misrijdt, je kan honderd meter verder toch niet verder. Overigens zijn het uiterst aardige en behulpzame landbouwers die daar wonen.
--> Voor wie Loppem onbekend terrein is: als je je naar knooppunt 97 begeeft, zul je merken dat de Kattestraat op het laatste eindje naar de grote baan (nog altijd!) onderbroken is. Rij even om via de Stationsstraat en rij via de grote autobaan terug naar de spoorwegovergang, waar je links afslaat in de Fninkstraat (ter hoogte van de lokale Carrefour).
Voor wie al vertrouwd is met fietsen via knooppunten: op hun webstek knooppunter.com kan je zulke fouten/onduidelijkheden aangeven. Soms gebeurt het immers dat een route niet helemaal goed is afgesteld of dat het even onduidelijk is langs waar je nu exact moet fietsen. Als je zo'n fout tegenkomt kan je die melden aan de zogeheten 'routedokter'.
Een nieuw jaar, een nieuwe post op deze blog! Jawel, er zit nog leven in!
Even serieus nu. Ik heb in het jaar dat nu net achter ons ligt vaak overwogen om deze blog uit de ether te halen. De eigenlijke periode van het diëten an sich is voorbij, dus lijkt er soms niets meer om over te schrijven. Toch hou ik mezelf eraan deze site alive te houden en wel om de reden dat na de feestdagenperiode er weer wat kilootjes zijn aangekomen. In de Action in Blankenberge kocht ik recent een nieuwe weegschaal en die toonde toch weer een getal boven de 80 kilo aan. Concreet wil ik dit jaar dus van 83 kilo teruggaan naar 75 kilogram.
Ik weet eigenlijk perfect hoe ik het zou moeten aanpakken. Dagelijks ontbijten, rond 8.30 uur nog eens iets kleins eten (of binnenproppen als ik aan het werk ben), op de middag rustig eten en 's avonds voor 20 uur nog een redelijke maaltijd nuttigen. Tussendoortjes mogen ook altijd, maar te veel snoepgoed is uit den boze. En daar ging ik in de laatste maanden van 2012 al te vaak de fout in. Nochtans voerde de automatenverdeler op de werkplaats een forse prijsverhoging door: van 60 eurocent naar 70 eurocent!
De bedoeling is om dit jaar vaker te bloggen, maar het zal vaak niet meer gaan over proberen vermageren, maar over de activiteit waarmee ik dat einddoel wil verwezenlijken. In de loop van vorig jaar ben ik immers beginnen fietsen en dit een beetje sneller en een beetje voor een langere afstand dan ik tot dan toe gewend was. Ik hos nog steeds rond met een amateuristisch koersfietske van de Decathlon, maar zolang het goed bolt en niet al te veel kapot gaat blijf ik het gebruiken. Waarschijnlijk tot ik ooit eens ergens met een essentieel fietsprobleem zit en ergens midden te velde te voet sta, zoals in Boerenhol. En ja: dat dorpje bestaat effectief. Kijk hier maar eens!
De nieuwe hobby is er gekomen door een cadeau van mijn vriendin. Zij won via een of andere wedstrijd een deelnemingsticket voor mij voor een Meet&Cycle van Vacansoleil. Ik mocht, samen met een dertigtal anderen, met enkele renners van de Nederlandse wielerformatie op een tochtje meerijden. De rit was ongeveer 30 kilometer lang en werd afgelegd met een gemiddelde snelheid van om en bij de 25 kilometer per uur. Bij aanvang was ik nerveus: zou ik überhaupt wel meekunnen met die getrainde wielertoeristen met hun fietsen die en veelvoud van de mijne waard zijn, laat staan met de profrenners? Ja dus en het smaakte en smaakt nog steeds naar meer.
Foto's van deze Meet&Cycle te Brugge vond ik terug in een van de foto-albums van Vacansoleil Camping Holidays en wel hierzo.
Daarom wil ik voortaan op deze blog zaken plaatsen die met 'mijn fietsen' te zien hebben. Ik ga enkele kiekjes maken onderweg en deze voorzien van wat informatie en proberen wat koerservaringen te delen. Deze blog zal dus wat afwijken van wat oorspronkelijk gepost werd, maar de achterliggende gedachte blijft nog steeds gaan voor gezonder leven in een lichaam dat minder gewicht hoeft mee te sleuren.
Aan allen trouwens ook een oprecht gelukkig Nieuwjaar!
Ik wil deze post toch eerst beginnen met zeer late Nieuwjaarswensen voor iedereen die hier langskomt en daarbij ook mijn hoop uitspreken dat jullie allemaal jullie goeie voornemens en wat weet ik allemaal nog weten te realiseren. Vervolgens wil ik hier in dit publiek bericht ook de mensen die reageerden op deze blog en/of die mij complimenteerden op een of andere wijze te bedanken. Steun is voor mensen die diëten best belangrijk: het geeft goeie moed om verder te gaan op de ingeslagen weg en het is ook een vorm van sociale controle. Tenminste, dat kan je toch zo ervaren als je probeert af te slanken.
Een vraag die ik vorige maand in mijn elektronische postbus aantrof was een interessant gegeven waarop ik jammer genoeg geen eenduidig antwoord op kon en kan geven. De vraagstelling luidde of het diëten makkelijker of net moeilijker verliep toen ik werkloos was. Omdat ik vandaag eens een dagje vrij heb en gevoelig minder at werd ik herinnerd aan die vraag. Ik probeerde via Google wat informatie te vinden over het thema, maar vond niet direct concrete resultaten. Wat ik hieronder post, is dus enkel gebaseerd op mijn persoonlijke ervaringen.
Naar mijn bescheiden mening is diëten terwijl je werkloos bent moeilijker. Hieronder vind je mijn argumenten voor deze stelling.
1) Door de verveling grijp je sneller én vaker naar eten. Vaak is er niemand in de buurt om je te verhinderen vreetbuien te hebben.
2) Dat voedsel dat je eet is dan vaak nog eens ongezonder: een volwaardige maaltijd enkel voor jezelf koken is niet zo leuk. Dan maar snel wat koeken uithalen en als die niet in huis zijn, om andere snacks rijden naar de frituur of winkel.
3) Wie werkloos is verdient weinig tot geen geld. Gezonde maaltijden bereiden is duurder, dus schaf je in tijden van werkloosheid vaak goedkoop, maar iets ongezonder voedsel aan. Sommige producten die het label 'light' krijgen zijn vaak ook duur.
4) Wie aan een (langdurig) dieet begint kan stemmingswisselingen ondervinden. Sommigen voelen zich vlugger vermoeid en voelen zich depressief. In een periode van werkloosheid kan dat een cumulerend effect hebben en vele dikkerdjes zoeken de oplossing dan in...eten.
5) Sommige mensen die op zoek zijn naar werk kweken zichzelf slechte gewoontes aan. In mijn geval bleef ik veel te laat op en sliep ik dan een gat in de dag. Hierdoor sloeg ik soms wel eens het ontbijt over, wat absoluut not done is als je dieet. Bovendien krijg je ook sneller honger als je te veel slaapt. Dat is toch wat mijn diëtiste me vertelde.
Er zijn evenwel ook voordelen aan diëten wanneer je werkloos bent...
1) Je verbruikt -normaal gezien- minder energie dan wanneer je werkt. Je lichaam vraagt dus minder voedsel en je zult niet zo snel honger krijgen. Er is ook geen collega in de buurt die komt aandraven met koffiekoeken of pralines voor zijn of haar verjaardag.
2) In principe heb je wel de tijd om beter en gezonder te koken, caloriedagboekjes bij te houden en...beweging te zoeken. Lopen kost weinig geld, fietsen ook al niet. Maar dan moet je wel zelfdiscipline hebben om eraan te beginnen, zonder dat er iemand in de buurt is om je te motiveren.
Zoals sommigen onder jullie misschien al wisten, of misschien via Facebook vernamen, is het vandaag mijn verjaardag. Op een doordeweekse en bovendien grijze donderdag wanneer de meerderheid van de mensheid moet werken ben ik alleen thuis. Hoewel dit scenario niet al te positief lijkt, slaag ik er altijd in me op zo'n dagen het beste te entertainen. Het moet zijn dat ik stilaan oud en versleten word, aangezien ik meer en meer geniet van stille rust en van vooral geen stressvolle verplichtingen te moeten nastreven.
En zowaar heb ik zo nog maar eens de weg teruggevonden naar deze blogwebsite, naar aanleiding van een cadeautje dat ik enkele uurtjes geleden mocht ontvangen van mijn vriendin. Het betreft een boek(je) van David Kessler, een Amerikaanse schrijver die in een recent verleden als voedingsadviseur werkte voor het Amerikaanse Ministerie van Voeding en Geneesmiddelen onder de presidenten George Bush senior en Bill Clinton. Verder was Kessler ook nog actief als arts en als decaan van de medische faculteiten van Yale en de universiteit van Californië.
Zijn Engelstalig werk heeft de man gebundeld in "The end of overeating", een boek dat voor het eerst uitkwam in 2009 en 251 illustratieloze pagina's telt. De achterflap verklapt me dat het gaat over hoe de voedingsindustrie ons steeds meer probeert te conditioneren om te blijven eten door meer en meer voedsel op de markt te brengen dat de ideale (maar gevaarlijke) mix bevat van vet, zout en suiker. Eerlijk gezegd vind ik het eigenlijk heel sterk dat we echt geconditioneerd zouden worden dat we allemaal constant aan eten denken, maar anderzijds lijkt het inderdaad wel alsof voedsel overal is. Bovendien is het vooral ongezond voedsel dat het eenvoudigst én het minst prijzig is te verkrijgen...
Wat mij persoonlijk betreft ben ik niet meer aan het diëten. Mijn gewicht schommelt constant rond de 77 kilogram en ik heb hier vrede mee genomen. Wekelijks weeg ik mezelf nog een keer om het toch in de gaten te blijven houden, maar ik voel me goed in mijn vel en dat is toch het belangrijkste wat nu telt.
Bedankt aan al degene die me de voorbije maanden complimenten hebben gestuurd!
Ik kom net thuis van een gezellig filmavondje waar ik heb genoten van de komische prent 'Frits en Freddy'. In deze film is te zien hoe de bijbelverkopers Frits en Freddy zichzelf in nesten werken. Het is zeker en vast een aanrader voor wie van Vlaamse films houdt à la 'De Helaasheid der Dingen'.
En helaas pindakaas, daarna heb ik me goed laten gegaan en nog eens een echte vreetbui gehad. Zo eentje waarvan ik er vroeger dagelijks wel eentje had, maar dan nog. Tijdens het bekijken van de film moest er al een halve kilo popcorn aan geloven (en geloof me, dat lijkt impressionant veel als je zo'n beker voor je ziet), daarna ben ik nog alleen frieten gaan eten bij de frituur dicht bij mijn huisje. Bij deze, alleen en 's nachts frieten gaan eten is zo fout. Ja, ik ben zelfs opzettelijk rondgereden omdat ik eerst geen parkeerplaats dichtbij de zaak vond...
Na de feestdagen woog ik 77,2 kilo, waar mijn normale gewicht rond de 74 kilogram schommelt. Dus ben ik in de eerste weken van het nieuwe jaar weer wat strenger op mezelf geweest om toch weer wat af te vallen op een verantwoorde manier. Vanochtend leek de eindstreep in zicht: ik was nog goed voor 74,2 kilo en ik won in het badminton zelfs een belangrijke match tegen de koploper in onze reeks.
Ik weet dus niet waar het fout liep. De dagen voorafgaande had ik wel zin in frieten. Het was al een tijdje geleden, maar ik wilde per se zo snel mogelijk weer naar mijn streefgewicht. Misschien moet ik gewoon sneller toegeven aan mijn 'vieze goestjes' om zo'n schranspartijen te vermijden. Anyways, ik ben inmiddels weer opgestaan wanneer ik deze laatste alinea schrijf. De schade bedraagt 1,2 kilo extra, wat al bij al meevalt. Eigenlijk moet ik niet altijd dramatiseren, het komt wel weer goed. Het wijst me er nog maar eens op dat je altijd moet blijven opletten. Diëten is geen kwestie van afvallen, maar vooral van als je afvalt niet te hervallen en een gezonde levensstijl te behouden.
Van dik naar dun
