Dagboek over de verwerking van ontrouw in mijn huwelijk...
23-07-2010
Ze is niet "gevaarlijk"...
Ik kwam vandaag thuis (van huisoppas doen) en vond mijn man verward en emotioneel. Hij zei dat hij net opnieuw wakker geworden was, nadat hij voor de tweede keer sinds kort flauwgevallen was. Hij ging op de grond zitten, ik nam hem in mijn armen en hij begon te huilen en te lachen tegelijk! Toen hij weer een beetje bekomen was, zei hij dat hij blij was dat ik er was.
Ik ben ongerust! Vorige keer sprak hij over een black-out : een stuk tijd kwijt, niet weten wat hij gedaan had kort voor en een tijdje na het flauwvallen. Dit doet me denken aan de zogenaamde miniberoerte die mijn moeder heeft gehad, met vergelijkbare symptomen!
Het wordt misschien tijd dat hij zichzelf beter gaat verzorgen!
Een tijdje later liet hij me weten dat hij die avond een afspraak had met Ann en van plan was toch te gaan. Ik vond dat moeilijk : doordat hij net nog in mijn armen had liggen huilen, voelde ik me jaloers dat hij even later met een andere vrouw op café zou gaan. Ik zou weliswaar niet thuis blijven, mijn plan was om met een Cambio-auto terug naar mijn huisoppas-adres te rijden, daar mijn spullen in de auto te laden en morgen terug naar huis te rijden. Bovendien heb ik er geen problemen mee dat hij op café gaat met een andere vrouw. Of toch...? Ik weet het niet... ik voelde iets zonder er woorden aan te kunnen geven, denk ik... Alleszins zei hij : kom mee tot aan de plek waar ik haar ontmoet, dan kan je zien dat ze niet gevaarlijk is ze is mijn type niet. Zo liep ik vanavond met hem mee richting de ontmoetingsplek. Ik zag haar, sprak ook even met haar, en ik heb van hen beiden afscheid genomen. Ik liet hem met haar op café gaan... Maar intuïtief voel ik dat ze wél gevaarlijk is : ze had een bepaalde uitstraling ik kon aan haar zien dat zij duidelijk weg is van mijn man, verliefd is op hem! Ik fluisterde nog tegen hem : Ja, maar er is ook de uitstraling, hé...
Toch draaide ik me om en liep naar mijn Cambio-auto...
Ik ben nu - na een lange omloop langs dorpen, met De Lijn - in het boerderijhuisje van mijn broer aangekomen.
Waar ik kracht opdoe door in de tuin te werken.
Hier kom ik emotioneel weer tot rust...
Ik heb het erg moeilijk : hij is voor de tweede keer naar hààr, en hij blijft er zelfs slapen!
Terwijl wij al zo lang niet meer samen slapen, gaat hij bij haar een hele nacht in haar armen liggen en seks hebben! De klootzak!
Voor ik in Leuven naar de bus vertrok, heb ik in een impuls een mail gestuurd naar haar! Natuurlijk zullen ze er beiden niet tevreden over zijn dat ik haar e-mailadres in zijn mailbox ben gaan opzoeken. Langs de andere kant : ze is gemakkelijk te vinden op internet (dacht ik achteraf aan en heb ik ook opgezocht). Dat is nu eenmaal zo als je een sociaal leven en een eigen praktijk hebt. Ik weet haar zelfs wonen en zou nu in al mijn kwaadaardigheid naar haar huis kunnen gaan en daar mijn woede gaan botvieren... Maar ik hou het bij mails... ik geef mezelf het recht om mijn emoties te uiten via mails... nah!
Deze mail heb ik vooral geschreven vanuit een zwaar opstandig gevoel : ze moet niet denken dat ze dankzij mij notabene, doordat ik in eerste instantie in shocktoestand hem liefdevol zijn verlangens liet volgen (stel je voor!) gewoon een gelukzalige tijd met hem kon doorbrengen! Ik zal haar ook eens in proces brengen!
Vanmorgen voelde ik een heftige vlaag van diep verdriet, en even voelde ik een sterke drang om hem het huis uit te zetten. Gewoon met pak en zak aan de deur te zetten.
Fietsend naar 't station, besefte ik even later dat dit verdriet ook te maken heeft met het feit dat ik me seksueel niet vrij voel. Ik voel een enorme nood aan heling op dit gebied, om mezelf te zuiveren van de pijn en de woede die eronder ligt. In feite ben ik hem nu verloren aan een vrouw die op alle gebied vrij is, maar vooral op seksueel gebied. Zij heeft blijkbaar geen shit liggen op haar seksualiteit, ze kan gewoon vrijuit genieten.
Ik weet dat dit hem een gevoel van vrijheid geeft, van zijn (mannelijke) stroom kunnen volgen. Het streelt zijn mannelijke ego en hij voelt zich helemaal aanvaard. Hij vind bij haar een emotionele voeding die hij bij mij mist.
Maar mij doet dit alles enorm veel PIJN! Ik kan het niet aan dat hij seks heeft met een ander! Maar vooral nog dat hij een seksuele relatie heeft (dus geen éénmalig slippertje). Hij heeft met haar een relatie, en daardoor voel ik me heel erg bedrogen!
Ik haat hen allebei!!
Weer een slechte nacht achter de rug : vijf uurtjes geslapen, en niet in mijn bed maar in de zetel! Geradbraakt, maar toch een beetje meer bij mijn verstand, heb ik haar een sorry-mail gestuurd om de heftigheid van mijn woorden. Daarna een zondagse wandeling gemaakt in Leuven-stad. Het deed me goed...
Maar eenmaal weer thuis, kwamen de emoties weer over me heen... Ik voel me zwaar in de steek gelaten. Ik voel me alleen gelaten met mijn pijn en het moeilijk hebben. Doordat hij op één enkel smsje heeft gereageerd, dat waarin ik schreef dat het wel ok was met me. Later schreef ik andere emotionele smsjes en daar kreeg ik geen enkele reactie op.
Ik ben KWAAD! Is dit de liefdevolle relatie die ik dacht te hebben? Is dit de relatie waar ik blijf voor kiezen? Hij heeft me niet één keer gebeld, even contact gemaakt. Nu ja, hij wil waarschijnlijk niet gestoord worden tijdens zijn seksuele belevenissen, de klootzak!!
Hier kies ik niet voor! Hier wil ik niet voor kiezen!
Wat straks voor mij als hij terug thuis komt betekenisvol zal zijn, is : is hij bezorgd en schuldbewust of is hij kwaad (om de smsjes die ik heb gestuurd en de mail naar haar)?
Als hij kwaad is trek ik de conclusie dat hij niet meer van me houdt! En dan vraag ik mij ten zeerste af waarom hij ook voor mij wil blijven kiezen! Dan klopt er iets niet, dan is er iets heel erg mis! Want dan betekent dat dat hij voorwaardelijk van me houdt : wanneer ik het hem gun om naar hààr te gaan, en wanneer ik hem begrijp waarom hij deze seksuele relatie wil exploreren. Wanneer ik dat niet doe en in allerlei heftige emoties schiet, dan is de liefde blijkbaar ver weg. Dat klopt toch niet!!
Hoe langer hij weg blijft en hoe langer ik in de onzekerheid zit over hoe laat hij terug thuis zal zijn, hoe dieper gekwetst ik mij voel. Dit is een hel!
Ik besef nu dat ik mij gisteren heb vastgeklampt aan een hoop. Voor hij vertrok zei hij dat hij bij haar vooral wou gaan voelen of zijn eerste gevoelens hadden standgehouden. Misschien was hij zaterdagavond alweer terug thuis. Aan die hoop heb ik mij vastgeklampt en door die hoop heb ik geen duidelijke afspraak gemaakt over een uur van thuiskomst. Zo zit ik nu maar in volle onzekerheid op hem te wachten. Tegelijk in de pijnlijke zekerheid dat zijn gevoelens blijkbaar stand hadden gehouden en hij het erg fijn heeft bij haar. Zozeer dat hij niet meer aan mij denkt, geen bezorgdheid of schuldgevoelens voelt...
Zijn woorden zeggen : ik blijf kiezen voor jou en onze relatie, maar zijn daden zeggen mij dat hij voor hààr kiest. Voor de seks met haar, en voor het fijn samenzijn met haar.
Ondertussen voel ik mij in de hel van mijn pijn, en groeit er een emotionele bom in mij.
Om deze bom niet te laten ontploffen en niet te verdrinken in mijn pijn en verdriet, heb ik nu een beslissing genomen : IK WIL SCHEIDEN! Dat heb ik in een laatste smsje naar hem gestuurd!
Dit is zo ongezond voor mij, zo uitputtend allemaal. Ik eet bijna niets en slaap te weinig.
Ik MOET zelf een beslissing nemen, niet langer wachten op zijn beslissing, niet langer in de hoop blijven leven dat hij daadwerkelijk opnieuw voor mij kiest. Niet langer daarop wachten en ondertussen in een hel van pijn leven. Kiezen voor mezelf, dàt moet ik nu doen! Kiezen voor datgene wat MIJ goed doet! Kiezen voor mijn eigen welzijn en mijn eigen fijne ervaringen. Daarom kies ik nu voor ECHTSCHEIDING! Door deze keuze komt er eindelijk wat rust in mijn lijf...
Tijdens mijn wandeling deze voormiddag had ik mezelf twee doelen gesteld :
* de roze bril van haar neus halen (of toch proberen), door haar een paar zaken uit de realiteit voor te schotelen;
* hem 'de andere kant' laten ervaren door zelf vreemd te gaan (ik ken een vriend die graag met me wil vrijen).
Nu ik de beslissing heb genomen dat ik wil scheiden, lijken die doelen niet meer zo belangrijk of 'noodzakelijk'.
Hij heeft me uiteindelijk toch gebeld! En het gekke is : meteen toen ik zijn stem hoorde, had ik mijn beslissing figuurlijk al in de vuilnisbak gekieperd. Toch geen scheiding dus!
Ik besefte daarna : door die beslissing te nemen vond ik een bepaalde rust, doordat ik niet langer op hem zat te wachten. Dat wachten bleek uiteindelijk de hel uit te maken!
