Vrijdag, het einde van een week! Niet zomaar een week, het is de eerste schoolweek geweest. Leuk denkt iedereen, toch? Wel ik zal je vertellen dat het voor de gemiddelde leerling zeer leuk is want je ziet al je vriendjes en vriendinnetjes terug. Voor 1/4 is het gewoon stom omdat ze terug vroeg moeten opstaan, lessen moeten leren en een hele dag moeten stil zitten en luisteren. Dan heb je nog 2/8 die het super leuk vinden dat het terug school omdat ze echt graag naar school gaan en leren ( de echte nerds dus). Maar die overige 2/8 kijkt niet uit naar het nieuwe schooljaar. Neen integendeel ze wensten dat het nog 10 maand vakantie was (of in mijn geval: dat sommige mensen dood/verdwenen waren).
Tot dat laatste groepje behoor ik. Ja ik ben zo'n leerling die 's morgens opstaat met het idee "Alweer school, wat voor nut heeft het om zo vroeg uit mijn bed te komen?". Pas op, ik waardeer mijn richting. Ik studeer mode-verkoop en ben daar redelijk tevreden mee. Niet helemaal mijn volle goesting maar ik kon het slechter treffen. Alleen die klas, die steek zo hard tegen. Zoals ik al eerder zei, die mensen verzieken mijn leven op school. Ze maken er een ware hel van.
De vragen die deze zomer door mijn hoofd doolden hebben nu een antwoord gekregen. Bij wie zou ik in de middag eten? Wel met de meisjes van 7kantoor, maar soms zitten die van mijn klas bij hen. Zoals vandaag het geval. Dan dool ik maar wat rond, niet goed wetend wat ik moet doen. Gelukkig hebben twee meisjes die ik oppervlakkig ken het gezien. Spontaan vroegen ze me of ik bij hen wilde komen zitten. Wat heb ik genoten van deze middag. Eindelijk eens mensen leren kennen die wel vriendelijk zijn en je niet afkeuren op hoe je eruit ziet. Want daar draait het allemaal rond bij mijn klas. Ik pas niet in hun perfecte plaatje qua kleding en kleuren smaak. Dat is de enige reden waarom ze mij eruit hebben gekozen. Nog een vraag was tegen wie ik zou kunnen praten tijdens de pauze. Wel daar heb ik weer geluk gehad. In het vijfde jaar zit een jongen die wel is waar wat jonger is, waar het heel goed mee klikt. Vorig jaar babbelde ik veel met hem in de naaiklas (hij volgt ook mode). En sinds woensdag komt hij tijdens de pauze bij mij staan, ik denk omdat hij weet dat ik anders een beetje alleen ben. Waar ik het meeste bang voor was, was de reactie van mijn klas. Hoe zouden zij reageren als ze zagen dat ik terug bij hun in de klas zit. Ik wist dat ze gehoopt hadden dat ik het op gaf en ermee stopte. Wel het kon slechter gaan denk ik. Ik werd niet met openarmen ontvangen maar ik kreeg ook geen commentaar. Het was meer zo'n "we gaan ze negeren" actie. Voor mij best ok, alles is tenslotte beter dan gepest worden. Nu is het wel zo dat ik me er niet echt goed bij voel. We moeten samen een leeronderneming starten en mijn mening is niet van belang blijkbaar. Vandaag hebben we een groepsopdracht gekregen voor godsdienst. Het enige wat we moesten doen was ons in groepjes per 2 of 3 delen en dan gingen we de opdracht krijgen. Wel we zijn niet verder geraakt dan groepjes maken want niemand wou zich bij mij zetten. De leerkracht was zo vriendelijk geweest van mijn al eerste 2godsdiensten te laten kiezen. Maar niemand wou zich bij mijn godsdienst zetten. Eerst dacht ik dat ik misschien slecht keuze had gemaakt, blijkt dat het gewoon echt gaat om het feit dat ze niet met mij willen werken. Nogtans ben ik iemand dat vroeger toen ik in kantoor nog zat (en wel toffe mensen had) iemand die heel graag samenwerkten. Maar ja tijden veranderen zeker. We zullen zien wat volgende week brengt. Gelukkig heb ik mijn vriend nog. Bij hem kan ik altijd terecht, weet ik tenminste dat het niet aan mij ligt. Mijn zus steun me ook en vind het erg dat de school er niks aan doen. Ik ben blij dat ik hen heb. Zo weet ik dat er echt nog wel mensen zijn die van mij houden.
Weet je wat het probleem is met de grote vakantie? Dat je weet dat je daarna terug naar school moet, voor 10 maand dan nog wel. Neem nu de kerstvakantie, dan kan je al beginnen af te tellen. Nog maar 6maand te gaan en we zijn er vanaf! Maar nee, nu moeten we gewoon weer opnieuw beginnen. Terug voor 10 maand vastzitten, tijd verdoen en hopen dat je iets nuttigs leert dat je later echt nodig gaat hebben. Zeg nu zelf, wortels bereken. Ok akkoord dat het super gaaf is als je dat kan, maar hebben we dat echt nodig? Er zijn zoveel dingen die we op school leren en waar we later niks aan hebben. Maar genoeg daarover.
Ik wil het hebben over mijn zomer, mijn vakantie. Voor mij was deze zomer een achtbaan van emoties. Op het speelplein sta ik als monitrice. Dit jaar heb ik inclusie gedaan, dat wil zeggen dat ik gezorgd hebt voor een kindje met problemen. Dat kan gaan van een kind dat blind is, doof is, autisme heeft tot kinderen met dwerggroei of in een rolstoel. Met andere woorden dat zijn alle kindjes die niet "normaal zijn" als we het zo mogen noemen. Het kindje waar ik voor moest zorgen was een schatje, echt waar! Hij was maar 7 jaar oud maar was super beleefd. Zie je niet vaak meer bij die kinderen van tegenwoordig. Zijn probleem was dat hij een achterstand had en moeite met sociaal gedrag. Heel leuk kind, maar moest je veel aandacht geven. Het was uitdaging en ik ben er in geslaagd het tot een goed einde te brengen. Emotie? Zeer gelukkig! Dit is wat ik graag doe. Met kinderen bezig zijn, hun een toffe tijd bezorgen. Beetje later op kamp geweest. Was tegen gevallen. Alle dagen naar een pretpark met kids van 10 tot 15 jaar. We waren met 2 monitoren, een jongen van 18 en ik (19). Op zich geen probleem zou je denken, wel als je 32 kinderen meehebt. Niet verantwoord, stel dat er iets gebeurd was bleef er maar één moni over. Alles is gelukkig goed verlopen, hadden super brave kinderen mee. Juist één klein probleem, de avonden. Wat doe je als je op een kampplaats bent met 7 moni's en +-50 kinderen die in hun bed liggen te slapen? Bierspelletjes spelen! Verantwoord? Nee totaal niet!!! Wat als er 's nachts iets gebeurd met één van die kinderen? Ga je ze helpen? Nee want alle moni's zijn ladderzat. Ok dat ging er bij mij niet in. Om het nog wat grappiger te maken smijten we ook smerige dingen in elkaar valies of hangen we die uit het raam. Ja mijn valies vol kattenbrokken, confetti en al mijn kleren geknoopt. Emotie? Slecht! Heel erg slecht! Wie drink zich nu zat terwijl dat hij/zij verantwoordelijk is voor zoveel kinderen? En wat is er leuk aan elkaar spullen naar de **** te helpen??? Blij dat dat voorbij was!!!
14dagen naar zee geweest. Plops land gedaan met de kleine broer, gaan shoppen met de mama, BBQ met vrienden,...Gezelligheid alom dus! Emoties? Goed, ontspannen. Maar toch, er waren zoveel momenten in de zomer dat ik me slecht voelde, piekerde. Waarom vraag jij je af? Simpel, ik ben gepest geweest de laatste maanden van het schooljaar. Nee ik heb me niet laten doen, maar ook niet van me afgebeten. Heb de directie meer der maals om hulp gevraagd, geen hulp gekregen. Zogezegd kan er geen spraken zijn pesten in een 6de middelbaar. Vraag ik mij af waarom niet? Er wordt toch ook gepest op de werkvloer? Alsof pestgedrag op een bepaalde leeftijd opeens verdwijnt???
Dan wil je uiteraard van school veranderen, maar wat als dat niet kan? Als er geen scholen in de buurt zijn die de richting aanbieden die jij volgt? Hoe moet je dan overleven? Wetend dat je terug moet naar die school, met diezelfde kinderen in de klas. Die 3 pesters, 2meeloper en 1 neutrale de enige mensen in je klas zijn. Al je vrienden afgestudeerd of van school veranderd. Waar moet je in de middag naar toe, met wie ga je eten? Wat ga je doen tijdens de pauze? Tegen wie kan je praten? Al die vragen spoken een hele zomer door je hoofd, niemand die het antwoord weet...
Ik weet het niet goed, volgens mij omdat ik tegen niemand mijn ware gevoelens durft te vertellen. Misschien ben ik bang om voor de zoveelste keer gekwetst te worden. Misschien is het omdat ik gelijk gestemde hoop te vinden.
Waarom begint iemand aan een blog? Geen idee, omdat het oplucht zeker. Iedereen kent wel dat gevoel als iets je dwars zit of je voelt je ergens niet zo goed bij. Dan wil je daar met iemand over praten. Maar soms gaat dat gewoon niet. Soms zijn het onderwerpen die heel gevoelig liggen of ben je bang iemand te kwetsen. Dan kan je het beter van je afschrijven. Dat lucht ook op! Maar in een dagboek schrijven is niet meer genoeg voor mij, ik wil meer dan het van mij afschrijven. Ik wil dat mensen weten wat er gebeurd met mij. Dat ik niet sterf en onder de grond ga zonder iets voor iemand betekend te hebben, dat 20jaar na mijn dood niemand meer weet wie ik was.
Beroemd worden is niet mijn grote droom, nooit geweest. In de belangstelling staan nog minder, ben liever op de achtergrond. Maar een voorbeeld zijn voor iemand, mensen die naar mij opkijken. Dat is wel een droom. Ik wil mensen helpen, steunen, iets voor hen kunnen betekenen. Dat is toch iets wat iedereen wilt? Geliefd zijn, dat is mijn grote droom!
Natuurlijk komt dat niet van de ene dag op de andere. Je moet eraan werken, het karakter voor hebben en er je goed bij voelen. Ik zelf ben zeer onzeker. Begrijp me niet verkeerd, ik ben onzeker en niet verlegen. Ik was nooit de mooiste van de klas, nooit de populairste en al zeker niet een aandachtstrekker. Maar ik was ook geen muurbloempje, nee het juiste woord voor mij is buitenbeen.
Ja, inderdaad een buitenbeentje. Dat is wat ik ben. Groot en struis, niet slim maar ook niet dom. Heel slecht in frans maar wel heel creatief. Het type meisje dat er een voorkeur voor heeft om one of the guys te zijn. Niet dat ik er uitzie als een halve man, maar ik zie er nu toch ook niet op en top vrouwelijk uit. Al is het de laatste jaren verbeterd. Ik ben nu een doorsnee meisje van 19.
