ik sliep in een klein dorpje, een gehucht eigenlijk, op 2 km van het vliegveld. op de weg naar santiago zijn we hier doorgesjeesd, nooit opgemerkt. ik heb er nu een uur gewandeld en het heeft een raar effect. nix valt hier te beleven, geen monument, geen bijzonderheid en toch heb ik na de wandeling het gevoel: ik weet, ik vrees, ik verlang om dit te voet over te doen,omdat het zo intenser is dan fietsen. ik heb nu een goed gevoel omdat ik mijn doel heb bereikt,maar wandelen moet een totaal andere kijk en voldoening geven, dat merk ik ook als ik met wandelaars praat. tijd mag dan geen probleem zijn, de meesten doen het in jaarlijkse etappes. al moet het een droomreis zijn het geheel in één vloeiende beweging te kunnen afwerken. om 6 uur ben ik onderweg, het is warm en nog donker, ik zweet van de spanning en de inspanning, de weg naar het vliegveld is niet lang maar klimmend, er is veel verkeer die weinig acht slaat op de eenzame fietser. normaal moeten de pedalen er af maar dat lukt me niet. het voorwiel moet er wel uit, ik trek de bedrading van mijn fietslicht kapot, kamoefleer de pedalen met veel noppenfolie.. ooit ben ik geweigerd op de tgv wegens niet correct verpakt, het was een dure les.. hier gaat het vlot, al word ik teruggefloten: ik moet lucht uit de banden laten, ben ik glad vergeten. de vlucht gaat stipt. ik heb in mijn leven veel vee gedreven, bij ryanair gaat het bij het inladen niet anders. vroeger dan verwacht komen we in reus, zo heet het vliegveld dat ryanair liever barcelona noemt, zoals oostende ooit een tijdje bruges airport was. omdat ik vanavond hier weer moet inchecken kijk ik uit naar een plek om mijn fiets en bagage achter te laten, vang bot bij de politie, de security, en de informacioñ, zodat ik noodgedwongen mijn velo weer uitpak,in mekaar steek, en weer bepak. barcelona is niet ver, maar reus is meer op mijn maat, niet klein trouwens. ik kom letterlijk uit de lucht gevallen, deze stad is zo anders, we zijn ook een 1500 km verder denk ik. eerst moet ik geld tanken, de laatste dag in santiago lukte het me vier keer na mekaar niet, ik ben bijna door mijn zakgeld, dat wordt armoe of rijk leven.de stad is zo anders, ik vind maar geen automaat. tenslotte wél, ik kan onbezorgd verder. er is een wijnfestival in de stad, allemaal dure wijnen uit de streek hier, op zijn frans, ik laat me vangen en koop een proefkaart voor 5 degustaties. na 2 ben ik het al beu, te chi- chi, geef me gewoon een rioja! ik trek liever verder de stad in, kom op een soort rambla's waar het volop antiek- en brocantemarkt is en beland uiteindelijk op de mercado, de overdekte marktplaats,met voornamelijk voedingswaren, ik kijk daar altijd mijn ogen op uit, zoveel lekkers, maak voor jan, mijn slager-vriend en liefhebber van mooi vlees foto's van zaken met wel 50 hespen en ga dan eten in de buurt, want daar vind je altijd goeie eetgelegenheden, a la "les halles de paris". het valt best mee,mooie bediening ook, ze is heel rank en heeft speciale ogen. ik bel met dochter griet , zij informeert over verder reizen vanuit charleroi, ik twijfel nog tussen trekken per fiets om de camino in schoonheid te eindigen dan wel de trein, ik gok momenteel op het laatste. eigenlijk is het siësta-time, wegens geen gelegenheid zit ik nu te internetten. nog even over de wijnbeurs dan- ik heb nog bonnetjes die duur betaald zijn- dan glijd ik terug op mijn gemak naar de aeropuerto, ik hou het hier dan voor bekeken. geen andere pelgrims te zien of te spreken. op het vliegveld in santiago zag ik gé nog die terugvloog via frankfurt,naar nederland begot, de (terug)wegen van de camino zijn nog wonderbaarlijker dan de heenweg.. morgen thuis, ik kan het nauwelijks bevatten.
