ik sliep in een klein dorpje, een gehucht eigenlijk, op 2 km van het vliegveld. op de weg naar santiago zijn we hier doorgesjeesd, nooit opgemerkt. ik heb er nu een uur gewandeld en het heeft een raar effect. nix valt hier te beleven, geen monument, geen bijzonderheid en toch heb ik na de wandeling het gevoel: ik weet, ik vrees, ik verlang om dit te voet over te doen,omdat het zo intenser is dan fietsen. ik heb nu een goed gevoel omdat ik mijn doel heb bereikt,maar wandelen moet een totaal andere kijk en voldoening geven, dat merk ik ook als ik met wandelaars praat. tijd mag dan geen probleem zijn, de meesten doen het in jaarlijkse etappes. al moet het een droomreis zijn het geheel in één vloeiende beweging te kunnen afwerken. om 6 uur ben ik onderweg, het is warm en nog donker, ik zweet van de spanning en de inspanning, de weg naar het vliegveld is niet lang maar klimmend, er is veel verkeer die weinig acht slaat op de eenzame fietser. normaal moeten de pedalen er af maar dat lukt me niet. het voorwiel moet er wel uit, ik trek de bedrading van mijn fietslicht kapot, kamoefleer de pedalen met veel noppenfolie.. ooit ben ik geweigerd op de tgv wegens niet correct verpakt, het was een dure les.. hier gaat het vlot, al word ik teruggefloten: ik moet lucht uit de banden laten, ben ik glad vergeten. de vlucht gaat stipt. ik heb in mijn leven veel vee gedreven, bij ryanair gaat het bij het inladen niet anders. vroeger dan verwacht komen we in reus, zo heet het vliegveld dat ryanair liever barcelona noemt, zoals oostende ooit een tijdje bruges airport was. omdat ik vanavond hier weer moet inchecken kijk ik uit naar een plek om mijn fiets en bagage achter te laten, vang bot bij de politie, de security, en de informacioñ, zodat ik noodgedwongen mijn velo weer uitpak,in mekaar steek, en weer bepak. barcelona is niet ver, maar reus is meer op mijn maat, niet klein trouwens. ik kom letterlijk uit de lucht gevallen, deze stad is zo anders, we zijn ook een 1500 km verder denk ik. eerst moet ik geld tanken, de laatste dag in santiago lukte het me vier keer na mekaar niet, ik ben bijna door mijn zakgeld, dat wordt armoe of rijk leven.de stad is zo anders, ik vind maar geen automaat. tenslotte wél, ik kan onbezorgd verder. er is een wijnfestival in de stad, allemaal dure wijnen uit de streek hier, op zijn frans, ik laat me vangen en koop een proefkaart voor 5 degustaties. na 2 ben ik het al beu, te chi- chi, geef me gewoon een rioja! ik trek liever verder de stad in, kom op een soort rambla's waar het volop antiek- en brocantemarkt is en beland uiteindelijk op de mercado, de overdekte marktplaats,met voornamelijk voedingswaren, ik kijk daar altijd mijn ogen op uit, zoveel lekkers, maak voor jan, mijn slager-vriend en liefhebber van mooi vlees foto's van zaken met wel 50 hespen en ga dan eten in de buurt, want daar vind je altijd goeie eetgelegenheden, a la "les halles de paris". het valt best mee,mooie bediening ook, ze is heel rank en heeft speciale ogen. ik bel met dochter griet , zij informeert over verder reizen vanuit charleroi, ik twijfel nog tussen trekken per fiets om de camino in schoonheid te eindigen dan wel de trein, ik gok momenteel op het laatste. eigenlijk is het siësta-time, wegens geen gelegenheid zit ik nu te internetten. nog even over de wijnbeurs dan- ik heb nog bonnetjes die duur betaald zijn- dan glijd ik terug op mijn gemak naar de aeropuerto, ik hou het hier dan voor bekeken. geen andere pelgrims te zien of te spreken. op het vliegveld in santiago zag ik gé nog die terugvloog via frankfurt,naar nederland begot, de (terug)wegen van de camino zijn nog wonderbaarlijker dan de heenweg.. morgen thuis, ik kan het nauwelijks bevatten.
erika is weg. het is mooi geweest, een week samen optrekken,het doet een beetje raar weer alleen te zijn. we zouden vanmorgen nog samen ontbijten in de parador, daar kunnen elke maaltijd tien pelgrims gratis eten in de keuken, maar zij wil trekken en daar niet op wachten,ontbijt is pas om negen uur en de zon maakt het gauw zwaar om te fietsen, ik begrijp het, en blijf alleen achter op het nog lege plein. om negen uur zijn we welgeteld met drie, de twee duitse dames waren gisteravond elf en twaalf, vandaar dat ze hier weer staan. we worden aan de grote deur binnen geleid,maar wel naar een apart kamertje, meer dan tien kunnen hier niet zitten. we moeten zelf ons eten ophalen en weer afdienen, het is eenvoudig maar lekker. de keuken van de parador is indrukwekkend, er is al volop drukte, men werkt er in een boel verschillende ateliers,heel georganiseerd. het is toch een apparte ervaring. op de terugweg heb ik mooi de gelegenheid om de interieurs en de binnentuinen van de parador te bekijken. buiten ziet het er uit als een mastodont, van binnen doet het heel vriendelijk aan,met smaak ingericht en bemeubeld. in een vroegere kapel is een reusachtige eetzaal, zowat het enige wat niet knus lijkt. dan ga ik op mijn gemak mijn boeltje inpakken. een luxe vind ik, ik heb rustig de tijd, moet alles ook herschikken wegens anders reizen vanaf nu, dus andere dingen moeten meer binnen handbereik. erika heeft nog een geschenkje verstopt tussen mijn spullen, da's lief, zelf heb ik daar natuurlijk niet aan gedacht. ik gebruik ruim een uur, dan ben ik klaar. om mijn fiets te verpakken ga ik in een ferreteria een stuk noppenplastiek kopen en een rol kleefband, het pak is enorm, ik heb zeker veel te veel gekocht, mijn bepakking begint er potsierlijk uit te zien met dat grote ding op mijn bagagedrager. gelukkig weegt het nix.. onder het pakken heb ik besloten naar een albergue te gaan die buiten de stad ligt, op de weg naar het vliegveld, da's 2 vliegen in een klap: handig voor morgenvroeg en nog even op adem komen buiten de drukte, dat hoop ik tenminste. maar eerst nog dit geschrijf, en nog een wijntje + tapa's hier, dan ben ik op terugweg..
emilio
het kan ook erg zonnig zijn in gallicië, gelukkig maar. de tapa's in de stad heb ik overgeslagen, ik wacht tot ik goed buiten ben en de eerste klim achter de rug . dan vind ik mijn favoriete stek, een wegrestaurant. koele aankleding maar verzorgde bediening.ik drink een glas, als ik anderen zie aan tafel gaan eet ik ook een meñu del dia, eenvoudig goed, en goedkoop. de enige albergue onderweg ben ik nu voorbij, het is een groot gedoe, meer dan honderd bedden vertelde de vrouw in het restaurant en ik rij maar op goed geluk een eindje verder. op 2 km van het vliegveld is een laatste dorp, gehucht eigenlijk, met 2 hostals. het eten,de bijhorende wijn en de zon maken me loom, ik stop en vraag een kamer, twijfel maar verklaar me zelf een beetje gek dat ik het niet doe, 20is niet veel, het is net en rustig. de moeheid van de lange reis overvalt me een beetje, ik ga languit voor een goed uur. dan even wandelen, veel is er niet te zien, en toch is alles weer anders. het vliegveld kan niet druk zijn, ik heb nog nix gehoord. bram, mijn zoon, belt me op,het thuisfront wordt een beetje ongeduldig denk ik. ik hoor wardje,mijn kleinzoon, op de achtergrond,hij doet vlot zijn verhaal en werkt aan een laatste tekening voor mij. ik hoor dat hij gegroeid is, een vlotte babbelaar is hij altijd al geweest. in het andere hostal vind ik internet, het is een beetje een verslaving aan het worden. nu ja, buiten is het toch te warm voor iets anders, zelfs op terras smelt men weg. veel pelgrims hier, in de andere richting nog, het doet raar om tegen de stroom in te gaan,ik voel me niet meer echt verwant, of toch minstens anders . hier kom ik alleen maar spanjaarden en italianen tegen, raar is dat, of durven die wegens minder taalbarriere meer de toeristenaccomodatie als de albergues verlaten? het blijft een raden, maar lijkt plausibel. morgen heb ik een groot gat in mijn tijdsschema. ik land om 10.30 en stijg pas op in de avond. benieuwd of ik in barcelona geraak, het wordt in elk geval vermoeiend maar daar moet ik nu eenmaal door. ik hou niet van vliegen.. hasta la mañana,
het wordt een drukke dag. de zon is er nog niet,ik heb vertrouwen dat ze in de lucht hangt. eerst gaan we ons compostelaat afhalen. het is even zoeken naar het bevoegd bureau, we zijn nog wat te vroeg, er staan al enkele wachtenden. om negen uur gaat het bureau open, maar op zijn spaans, de bedienden druppelen binnen en sluiten telkens weer de deur achter zich. ruim een kwartier na negen mogen we eindelijk binnen.het is een relatief serieuze bedoening, een paar mensen hebben miserie wegens te grote hiaten in hun reisweg- maar goed ook ,vind ik, sommigen nemen te gemakkelijk de bus voor een eind- ,maar het houdt de boel wel op. ik krijg mijn composolaat zonder miserie, het doet me wat. ondertussen is de rij wachtenden heel lang geworden. ik ga nu eerst mijn terugreis boeken. ik vlieg in 2 keer, eerst naar barcelona, dan een andere vlucht naar brussel-charleroi. als ik dubbel check voor ik de eerste boeking is de andere volzet! omdat het ondertussen tijd is voor de pelgrimsmis besluit ik na de middag te herbeginnen.
de kerk zit vol. de mis is volledig spaans, op een paar zinnen portugees en galiciaans na. ik sta recht, ergens vooraan. ik wacht voornamelijk op de botufumeira, ik heb de mechaniek waar hij komt aan te hangen al uitgebreid bekeken. er zijn ontroerende momenten. in de opsomming van de pelgrims hoor ik belgica, daar ben ik bij. bij de communie zie ik mensen strompelen, misschien deden ze dat al voor hun bedevaart, want pelgrims zijn het, die herken je. op het einde is er een meisje/dame die een wondermooi sancta maria of zo zingt, zuiver, zonder begeleiding. ite, missa est. geen wierookvat! onthoocheling, niet alleen bij mij.. er blijkt een bijdrage nodig van 350 voor ze die show maken,dat wordt me tenminste ter plekke verteld, door een gelovig mens. de kerk dwingt op haar manier respect af, dat is niet nieuw, sluit aan bij het totaal van dit theater. erika gaat naar een duitse bijeenkomst, er zijn hier zeer veel duitsers, vooral uit het zuiden. ik koop wat fruit,heel mooi aanbod hier,als snoep, en neem mijn fiets uit het hotel, nu eens zonder belading, en ga naar het station. als het even kan reis ik liever per trein naar barcelona, treinen is vooral een beetje reizen voor mij, ik kan geleidelijk op tempo komen. het kan, maar moeilijk, én duur. ik besluit toch maar te vliegen. boeken met ryanair is gemakkelijk, maar je moet het allemaal zelf doen, tot het inchecken toe. ik heb meer tijd nodig dan ik had verwacht, spoed me naar mijn afspraak met erika. het voelt nu eindelijk als vakantie! zij wacht op het plein voor de kathedraal, in gesprek met een rare amerikaan met een verschrikkelijk accent die we(zij) al een paar keer hebben ontmoet. het is erg zonnig en warm, het licht doet pijn aan mijn ogen. we gaan iets drinken op het chiqueste terras van de stad, in de parador del dos reïs. 7 voor 2 glaasjes wijn, dat hebben we dan ook weer gehad, ik dronk vanmiddag beter, mét goeie tapa´s onderweg van het station voor drie keer minder.. mijn fietstasen staan nog doornat in onze kamer, die hang ik eerst op mijn fiets en laat hem achter in de zon op het plein voor het hotel. dan gaan we wat wandelen, zwichten de toeristenterrassen wegens stinken naar het passerend verkeer en belanden weer in een buurt zonder toeristen, gemoedelijk tussen alleen maar spanjaarden, die ook na de siësta blijkbaar niet aan het werk gaan. niemand die ons opjaagt, we moeten nergens aankomen, praten wat na en nemen geleidelijk afscheid. zij gaat morgen verder naar cabo fisterra of finisterre, per fiets, ik blijf nog een dag hier hangen. hoop op even mooi weer als nu. straks gaan we hier in de buurt een meñu del dia eten,meer moet dat niet zijn.
eigenlijk hadden we gepland om vandaag tot een stukje voor santiago te rijden en dan morgen vroeg een korte rit naar het einde te maken. om 6 uur was ik wakker. het giet water, gelukkig ben ik nog even in slaap gedommeld. ik ga alleen ontbijten, e. blijft nog wat liggen. tegen tienen vertrekken we, in de regen, volgen de route die een curve maakt weg van de hoofdweg af. na een uur of twee komen we weer op de hoofdweg, ik geniet niet van de omgeving , je hebt geen zicht en geen zin om te stopppen. terwijl we pauzeren stel ik voor om verder de hoofdweg te nemen en in 1 ruk door te rijden naar compostela.ik heb geen zin om vanavond natte kleren om te wisselen voor weer andere natte kleren, ik heb geen droge draad meer over.en in de kleine dorpen waar we langs rijden zijn geen voorzieningen als wassalons. zo doen we het ook. het is niet leuk langs de grote weg, maar het maakt niet meer uit,of we nat worden van de regen of van het opspattende water van het passerend verkeer. gelukkig is het relatief warm, 18 graden. wel veel tegenwind uit het westen. de zekerheid dat we vandaag aankomen geeft moed. om 16.00 hr staan we voor de kathedraal, 2 verzopen ratten.. ik had me de apotheose anders voorgesteld, morgen doen we het een beetje over denk ik, want nu wil ik alleen maar een kamer om twee dagen in te blijven, geen verhuis meer. op de toeristische dienst geven ze een lijst en een stadsplan.meer niet. we gaan koffie drinken en ik begin rond te bellen, het lukt nog ook, al is het in het spaans: derde keer prijs, iets duurder dan gedacht maar dat doet er niet meer toe. er is geen labanderia in de stad , zo zeggen ze in het hotel, ze willen de was wel prima verzorgen maar dan heb ik morgenmiddag pas droge kleren. na een douche- dat helpt al- ga ik op zoek en vind er toch een, op een kwartiertje wandelen. waar geen mens engels spreekt doet die wasvrouw het wel, da's handig. zo heb ik een uurtje tijd om te internetten. vanavond zal niet veel meer gebeuren, morgen wordt een drukke dag. ik moet mijn terugreis nog plannen,mijn coñpostellaat afhalen en naar de mis gaan om die botufumerio of zo te zien. het regent niet meer, dat lucht al op..
na het eerste internetten halen we de was op, en vragen een goed adres buiten het touristisch circuit aan de madam van de wasserij. zo komen we in een goed visrestaurantje. lekker en gezellig. we wandelen wat in de stad, drinken nog een glas en gaan slapen. 's nachts word ik rond een uur of 2 wakker, sta stilletjes op en ga een uurtje wandelen in de stad die nu op wat studenten na die aan het fuiven zijn leeg is. het ruikt fris na de regen en het blijft zo'n 18 graden warm. ik geniet, zo maak ik me de stad eigen. ik kan weer slapen, wel tot 8 uur. tijd voor ontbijt dan, lekker uitgebreid naar spaanse normen.
gisteren vroeg gestopt, vandaag vroeg wakker. de patron opent om 6 uur, er komen veel mensen uit de albergue hier ontbijten. het is ruim: spek met eieren voor wie het wil,dat smaakt . het weerbericht geeft zon voor heel spanje, alleen regen voor gallicië. we vertrekken droog, emn het zal droog blijven de hele dag, tot we stoppen in melide,dan begint het te regenen. galicie is erg groen, ik weet al hoe dat komt. mooie streek, dat wel, doet me veel denken aan onze ardennen. in de morgen heb ik last met klimmen, ben ook af en toe duizelig. misschien was de wijn te overvloedig.. ik denk ook mijn medicatie gisteren vergeten te zijn,weet het niet zeker. na de middag en na de laatste grote klim gaat het beter,gelukkig. we treffen gé en arie een paar keer maar elk gaat telkens verder op zijn tempo, zij gaan iets harder,wij stoppen vaker. de albergue van melide geeft voor 7 uur niet thuis voor fietsers,a&g hangen hier al rond, vinden nix. ik heb meer geluk, vind na enig rondvragen een kamer voor ons twee. net op tijd, het begint hard te regenen en verder trekken zou erg tegenvallen. nu nog wat versieren om een beetje deftig te eten, vanmiddag was het alleen piknik, niet te veel want ik blijf bang als ik moet klimmen. en er komt niets anders meer, tot santiago. alleen zijn de lange klimmen voorbij. gelukkig maar. adios,
emilio
een wandelingetje in meride levert niet veel op, het is een handelscentrum zonder veel ziel. het is nog te vroeg voor avondeten en we hebben allebei honger, eten iets snackachtig, ik kies voor gevulde pepperoni's, dat valt mee. erika kiest vor de zekerheid en neemt een salade die ik ook voor de helft opeet. zij gaat nar de kerkdienst, ik loop binnen bij een peliquerio en doe wat ik niet kan laten als ik in het zuiden ben, of waar ook waar er nog een barbierscultuur bestaat: me laten scheren. heerlijk! wellicht omdat ik een vreemde ben gebruikt hij een vers mes, ik geniet van de beurt die gelijk een massage is, zo ontspannend. voor 14 ben ik geknipt en geschoren, ik voel me een ander mens. erika is niet opgetogen, ik had het haar eerst moeten vragen: vrouwen!! we gaan eten in een ander hotel wegens geen eten bij ons, een desillusie, echt toeristenvoer. de wijn zorgt voor een snelle slaap. het blijft regenen..
het is koud maar droog als ik wakker word. beneden staat zoals overal de tv aan, er is gelukkig hartige koffie,ook als overal. het weerbericht geeft beroerd weer: nix dan regen in het vooruitzicht. we vertrekken laat,het is half tien, de kleren die ik gisteren te drogen had gehangen moesteneerst nog in de droogkast. niet goedkoop, 6, maar noodzakelijk. het stormt. er is een afdaling van 12 km,net als gisteren storm en buien op kop. ik kan niet hard, wegens beperkt zicht en ook door de wind. een helling van 7% moet ik werkelijk stampen om vooruit te komen. blauw van de kou kom ik beneden, koffie helpt maar ik voel dat ik ziek word als ik zo verder ga. in een ijzerwinkel vind ik een coñpleet regenpak, beetje ruw en erg dicht, maar ik ben al lang blij. na een lange pauze gaan we verder, op en neer, het is absoluut niet genieten, het weer beneemt alle lust om veel te stoppen en rond te kijken, hoewel ik niet echt ben verrast,-de meeste lektuur heeft me er voor gewaarschuwd-. we komen in sarria, een redelijk groot centrum. we zijn nog niet echt ver,besluiten toch te blijven, het is te deprimerend. de klim van gisteren laat zich ook nog voelen. in een klein gezellig bartje, er zijn drie kamers te huur , nemen we un appertemiento zoals dat heet, 20, de helft van gisteren, eten een hartige supa de galicia ,met een paar glazen wijn van het huis en doen een lekkere siësta. tegen dan is het rond een uur of vier, erika heeft een andere pullover nodig, want haar enige heeft ze vanmorgen laten hangen(blij dat ik niet alleen ben met zo'n dingen) en op zoek naar internet. we botsen op oude bekenden, arie en gé, de sfeer van naar het einde toe komt er in, we gaan samen een paar wijntjes drinken. zo kijk ik nog eens naar het vluchtaanbod,het begint te kriebelen, santiago is maar dik 2 dagen meer weg, ook als we het rustig aan doen. hasta mañana!
de rit van ponferrada naar villafranca loopt lekker. het is een wijn- en fruitstreek,we stoppen een paar keer om van de kersenbomen te snoepen langs de kant van de weg. de wijn van de bierzo hebben we gisteren getest en goed bevonden, al had ik er nooit van gehoord voordien. vanaf villafranca begint het te glooien:vandaag 850 meter stijging vor de boeg, ik heb er schrik van. de eerste 20 km gaan vlot, ik klim lustig. erika vindt haar ritme niet we rijden elk een beetje op eigen tempo, met veel rust tussendoor, dan komen we weer samen. dan gaat het weer veel steiler, af en toe doe ik een stukje te voet,tot het weer minder steil is en ik wat op adem kom. het is koud maar nog droog.,niet meer dan 12/15 graden. we kopen wat piknik, eten kleine beetjes, ik doe al mijn beschikbare kleren overeen aan als we stilzitten. na de middag gaat het stilaan regenen.mijn regenjas heb ik ergens in frankrijk laten hangen, ik miste hem pas dagen later, te ver om hem terug te halenen nog geen gelegenheid gehad om een ander te kopen.. net voor cebreiro, de laatste harde klim (10%) komen we bij met koffie en thee., ik trek droge kleren aan,dat helpt- even-. we halen cebreiro, de top. er is geen plaats,alleen in de albergue,maar daar neemt men geen fietsers voor 7 uur. verdomme! we komen even bij met hartige soep,,en trekken verder, mijn roadboek half gelezen, ik dacht naar beneden en even een kort klimmetje. mis, vader!: het wordt nog een echte klim van een tiental km, met storm op kop en af en toe fijne hagel! op de alto de poio, de hoogste top onderweg naar santiago vinden we met geluk een kamer. nadien komt geen top meer van meer dan 700 m, hier zijn we op 1360meter.. we zijn alle twee kapot. ik verwachtte hier een stadje,maar buiten ons hotelletje is er alleen een groezelige albergue, daar doen we het vandaag niet mee... erika gaat languit in bad, glas wijn binnen handbereik, ik duik in het bartje, praat met 2 finsen waarvan maar 1 engels spreekt, ook met een teruggetrokken man uit australie, hij komt ieder jaar in europa wandelen, doet de camino voor de vierde keer. de rest is spaanstalig. de spaanse kost hier is simpel maar lekker. hier op de top is het als een winterverhaal in schotland:gierende wind en slaande regen, niet om een hond op straat te jagen. in de gelagzaal is het gezellig. morgen lang blijven liggen,neem ik me voor.
