erika is weg. het is mooi geweest, een week samen optrekken,het doet een beetje raar weer alleen te zijn. we zouden vanmorgen nog samen ontbijten in de parador, daar kunnen elke maaltijd tien pelgrims gratis eten in de keuken, maar zij wil trekken en daar niet op wachten,ontbijt is pas om negen uur en de zon maakt het gauw zwaar om te fietsen, ik begrijp het, en blijf alleen achter op het nog lege plein. om negen uur zijn we welgeteld met drie, de twee duitse dames waren gisteravond elf en twaalf, vandaar dat ze hier weer staan. we worden aan de grote deur binnen geleid,maar wel naar een apart kamertje, meer dan tien kunnen hier niet zitten. we moeten zelf ons eten ophalen en weer afdienen, het is eenvoudig maar lekker. de keuken van de parador is indrukwekkend, er is al volop drukte, men werkt er in een boel verschillende ateliers,heel georganiseerd. het is toch een apparte ervaring. op de terugweg heb ik mooi de gelegenheid om de interieurs en de binnentuinen van de parador te bekijken. buiten ziet het er uit als een mastodont, van binnen doet het heel vriendelijk aan,met smaak ingericht en bemeubeld. in een vroegere kapel is een reusachtige eetzaal, zowat het enige wat niet knus lijkt. dan ga ik op mijn gemak mijn boeltje inpakken. een luxe vind ik, ik heb rustig de tijd, moet alles ook herschikken wegens anders reizen vanaf nu, dus andere dingen moeten meer binnen handbereik. erika heeft nog een geschenkje verstopt tussen mijn spullen, da's lief, zelf heb ik daar natuurlijk niet aan gedacht. ik gebruik ruim een uur, dan ben ik klaar. om mijn fiets te verpakken ga ik in een ferreteria een stuk noppenplastiek kopen en een rol kleefband, het pak is enorm, ik heb zeker veel te veel gekocht, mijn bepakking begint er potsierlijk uit te zien met dat grote ding op mijn bagagedrager. gelukkig weegt het nix.. onder het pakken heb ik besloten naar een albergue te gaan die buiten de stad ligt, op de weg naar het vliegveld, da's 2 vliegen in een klap: handig voor morgenvroeg en nog even op adem komen buiten de drukte, dat hoop ik tenminste. maar eerst nog dit geschrijf, en nog een wijntje + tapa's hier, dan ben ik op terugweg..
emilio
het kan ook erg zonnig zijn in gallicië, gelukkig maar. de tapa's in de stad heb ik overgeslagen, ik wacht tot ik goed buiten ben en de eerste klim achter de rug . dan vind ik mijn favoriete stek, een wegrestaurant. koele aankleding maar verzorgde bediening.ik drink een glas, als ik anderen zie aan tafel gaan eet ik ook een meñu del dia, eenvoudig goed, en goedkoop. de enige albergue onderweg ben ik nu voorbij, het is een groot gedoe, meer dan honderd bedden vertelde de vrouw in het restaurant en ik rij maar op goed geluk een eindje verder. op 2 km van het vliegveld is een laatste dorp, gehucht eigenlijk, met 2 hostals. het eten,de bijhorende wijn en de zon maken me loom, ik stop en vraag een kamer, twijfel maar verklaar me zelf een beetje gek dat ik het niet doe, 20is niet veel, het is net en rustig. de moeheid van de lange reis overvalt me een beetje, ik ga languit voor een goed uur. dan even wandelen, veel is er niet te zien, en toch is alles weer anders. het vliegveld kan niet druk zijn, ik heb nog nix gehoord. bram, mijn zoon, belt me op,het thuisfront wordt een beetje ongeduldig denk ik. ik hoor wardje,mijn kleinzoon, op de achtergrond,hij doet vlot zijn verhaal en werkt aan een laatste tekening voor mij. ik hoor dat hij gegroeid is, een vlotte babbelaar is hij altijd al geweest. in het andere hostal vind ik internet, het is een beetje een verslaving aan het worden. nu ja, buiten is het toch te warm voor iets anders, zelfs op terras smelt men weg. veel pelgrims hier, in de andere richting nog, het doet raar om tegen de stroom in te gaan,ik voel me niet meer echt verwant, of toch minstens anders . hier kom ik alleen maar spanjaarden en italianen tegen, raar is dat, of durven die wegens minder taalbarriere meer de toeristenaccomodatie als de albergues verlaten? het blijft een raden, maar lijkt plausibel. morgen heb ik een groot gat in mijn tijdsschema. ik land om 10.30 en stijg pas op in de avond. benieuwd of ik in barcelona geraak, het wordt in elk geval vermoeiend maar daar moet ik nu eenmaal door. ik hou niet van vliegen.. hasta la mañana,
het wordt een drukke dag. de zon is er nog niet,ik heb vertrouwen dat ze in de lucht hangt. eerst gaan we ons compostelaat afhalen. het is even zoeken naar het bevoegd bureau, we zijn nog wat te vroeg, er staan al enkele wachtenden. om negen uur gaat het bureau open, maar op zijn spaans, de bedienden druppelen binnen en sluiten telkens weer de deur achter zich. ruim een kwartier na negen mogen we eindelijk binnen.het is een relatief serieuze bedoening, een paar mensen hebben miserie wegens te grote hiaten in hun reisweg- maar goed ook ,vind ik, sommigen nemen te gemakkelijk de bus voor een eind- ,maar het houdt de boel wel op. ik krijg mijn composolaat zonder miserie, het doet me wat. ondertussen is de rij wachtenden heel lang geworden. ik ga nu eerst mijn terugreis boeken. ik vlieg in 2 keer, eerst naar barcelona, dan een andere vlucht naar brussel-charleroi. als ik dubbel check voor ik de eerste boeking is de andere volzet! omdat het ondertussen tijd is voor de pelgrimsmis besluit ik na de middag te herbeginnen.
de kerk zit vol. de mis is volledig spaans, op een paar zinnen portugees en galiciaans na. ik sta recht, ergens vooraan. ik wacht voornamelijk op de botufumeira, ik heb de mechaniek waar hij komt aan te hangen al uitgebreid bekeken. er zijn ontroerende momenten. in de opsomming van de pelgrims hoor ik belgica, daar ben ik bij. bij de communie zie ik mensen strompelen, misschien deden ze dat al voor hun bedevaart, want pelgrims zijn het, die herken je. op het einde is er een meisje/dame die een wondermooi sancta maria of zo zingt, zuiver, zonder begeleiding. ite, missa est. geen wierookvat! onthoocheling, niet alleen bij mij.. er blijkt een bijdrage nodig van 350 voor ze die show maken,dat wordt me tenminste ter plekke verteld, door een gelovig mens. de kerk dwingt op haar manier respect af, dat is niet nieuw, sluit aan bij het totaal van dit theater. erika gaat naar een duitse bijeenkomst, er zijn hier zeer veel duitsers, vooral uit het zuiden. ik koop wat fruit,heel mooi aanbod hier,als snoep, en neem mijn fiets uit het hotel, nu eens zonder belading, en ga naar het station. als het even kan reis ik liever per trein naar barcelona, treinen is vooral een beetje reizen voor mij, ik kan geleidelijk op tempo komen. het kan, maar moeilijk, én duur. ik besluit toch maar te vliegen. boeken met ryanair is gemakkelijk, maar je moet het allemaal zelf doen, tot het inchecken toe. ik heb meer tijd nodig dan ik had verwacht, spoed me naar mijn afspraak met erika. het voelt nu eindelijk als vakantie! zij wacht op het plein voor de kathedraal, in gesprek met een rare amerikaan met een verschrikkelijk accent die we(zij) al een paar keer hebben ontmoet. het is erg zonnig en warm, het licht doet pijn aan mijn ogen. we gaan iets drinken op het chiqueste terras van de stad, in de parador del dos reïs. 7 voor 2 glaasjes wijn, dat hebben we dan ook weer gehad, ik dronk vanmiddag beter, mét goeie tapa´s onderweg van het station voor drie keer minder.. mijn fietstasen staan nog doornat in onze kamer, die hang ik eerst op mijn fiets en laat hem achter in de zon op het plein voor het hotel. dan gaan we wat wandelen, zwichten de toeristenterrassen wegens stinken naar het passerend verkeer en belanden weer in een buurt zonder toeristen, gemoedelijk tussen alleen maar spanjaarden, die ook na de siësta blijkbaar niet aan het werk gaan. niemand die ons opjaagt, we moeten nergens aankomen, praten wat na en nemen geleidelijk afscheid. zij gaat morgen verder naar cabo fisterra of finisterre, per fiets, ik blijf nog een dag hier hangen. hoop op even mooi weer als nu. straks gaan we hier in de buurt een meñu del dia eten,meer moet dat niet zijn.
eigenlijk hadden we gepland om vandaag tot een stukje voor santiago te rijden en dan morgen vroeg een korte rit naar het einde te maken. om 6 uur was ik wakker. het giet water, gelukkig ben ik nog even in slaap gedommeld. ik ga alleen ontbijten, e. blijft nog wat liggen. tegen tienen vertrekken we, in de regen, volgen de route die een curve maakt weg van de hoofdweg af. na een uur of twee komen we weer op de hoofdweg, ik geniet niet van de omgeving , je hebt geen zicht en geen zin om te stopppen. terwijl we pauzeren stel ik voor om verder de hoofdweg te nemen en in 1 ruk door te rijden naar compostela.ik heb geen zin om vanavond natte kleren om te wisselen voor weer andere natte kleren, ik heb geen droge draad meer over.en in de kleine dorpen waar we langs rijden zijn geen voorzieningen als wassalons. zo doen we het ook. het is niet leuk langs de grote weg, maar het maakt niet meer uit,of we nat worden van de regen of van het opspattende water van het passerend verkeer. gelukkig is het relatief warm, 18 graden. wel veel tegenwind uit het westen. de zekerheid dat we vandaag aankomen geeft moed. om 16.00 hr staan we voor de kathedraal, 2 verzopen ratten.. ik had me de apotheose anders voorgesteld, morgen doen we het een beetje over denk ik, want nu wil ik alleen maar een kamer om twee dagen in te blijven, geen verhuis meer. op de toeristische dienst geven ze een lijst en een stadsplan.meer niet. we gaan koffie drinken en ik begin rond te bellen, het lukt nog ook, al is het in het spaans: derde keer prijs, iets duurder dan gedacht maar dat doet er niet meer toe. er is geen labanderia in de stad , zo zeggen ze in het hotel, ze willen de was wel prima verzorgen maar dan heb ik morgenmiddag pas droge kleren. na een douche- dat helpt al- ga ik op zoek en vind er toch een, op een kwartiertje wandelen. waar geen mens engels spreekt doet die wasvrouw het wel, da's handig. zo heb ik een uurtje tijd om te internetten. vanavond zal niet veel meer gebeuren, morgen wordt een drukke dag. ik moet mijn terugreis nog plannen,mijn coñpostellaat afhalen en naar de mis gaan om die botufumerio of zo te zien. het regent niet meer, dat lucht al op..
na het eerste internetten halen we de was op, en vragen een goed adres buiten het touristisch circuit aan de madam van de wasserij. zo komen we in een goed visrestaurantje. lekker en gezellig. we wandelen wat in de stad, drinken nog een glas en gaan slapen. 's nachts word ik rond een uur of 2 wakker, sta stilletjes op en ga een uurtje wandelen in de stad die nu op wat studenten na die aan het fuiven zijn leeg is. het ruikt fris na de regen en het blijft zo'n 18 graden warm. ik geniet, zo maak ik me de stad eigen. ik kan weer slapen, wel tot 8 uur. tijd voor ontbijt dan, lekker uitgebreid naar spaanse normen.
gisteren vroeg gestopt, vandaag vroeg wakker. de patron opent om 6 uur, er komen veel mensen uit de albergue hier ontbijten. het is ruim: spek met eieren voor wie het wil,dat smaakt . het weerbericht geeft zon voor heel spanje, alleen regen voor gallicië. we vertrekken droog, emn het zal droog blijven de hele dag, tot we stoppen in melide,dan begint het te regenen. galicie is erg groen, ik weet al hoe dat komt. mooie streek, dat wel, doet me veel denken aan onze ardennen. in de morgen heb ik last met klimmen, ben ook af en toe duizelig. misschien was de wijn te overvloedig.. ik denk ook mijn medicatie gisteren vergeten te zijn,weet het niet zeker. na de middag en na de laatste grote klim gaat het beter,gelukkig. we treffen gé en arie een paar keer maar elk gaat telkens verder op zijn tempo, zij gaan iets harder,wij stoppen vaker. de albergue van melide geeft voor 7 uur niet thuis voor fietsers,a&g hangen hier al rond, vinden nix. ik heb meer geluk, vind na enig rondvragen een kamer voor ons twee. net op tijd, het begint hard te regenen en verder trekken zou erg tegenvallen. nu nog wat versieren om een beetje deftig te eten, vanmiddag was het alleen piknik, niet te veel want ik blijf bang als ik moet klimmen. en er komt niets anders meer, tot santiago. alleen zijn de lange klimmen voorbij. gelukkig maar. adios,
emilio
een wandelingetje in meride levert niet veel op, het is een handelscentrum zonder veel ziel. het is nog te vroeg voor avondeten en we hebben allebei honger, eten iets snackachtig, ik kies voor gevulde pepperoni's, dat valt mee. erika kiest vor de zekerheid en neemt een salade die ik ook voor de helft opeet. zij gaat nar de kerkdienst, ik loop binnen bij een peliquerio en doe wat ik niet kan laten als ik in het zuiden ben, of waar ook waar er nog een barbierscultuur bestaat: me laten scheren. heerlijk! wellicht omdat ik een vreemde ben gebruikt hij een vers mes, ik geniet van de beurt die gelijk een massage is, zo ontspannend. voor 14 ben ik geknipt en geschoren, ik voel me een ander mens. erika is niet opgetogen, ik had het haar eerst moeten vragen: vrouwen!! we gaan eten in een ander hotel wegens geen eten bij ons, een desillusie, echt toeristenvoer. de wijn zorgt voor een snelle slaap. het blijft regenen..
het is koud maar droog als ik wakker word. beneden staat zoals overal de tv aan, er is gelukkig hartige koffie,ook als overal. het weerbericht geeft beroerd weer: nix dan regen in het vooruitzicht. we vertrekken laat,het is half tien, de kleren die ik gisteren te drogen had gehangen moesteneerst nog in de droogkast. niet goedkoop, 6, maar noodzakelijk. het stormt. er is een afdaling van 12 km,net als gisteren storm en buien op kop. ik kan niet hard, wegens beperkt zicht en ook door de wind. een helling van 7% moet ik werkelijk stampen om vooruit te komen. blauw van de kou kom ik beneden, koffie helpt maar ik voel dat ik ziek word als ik zo verder ga. in een ijzerwinkel vind ik een coñpleet regenpak, beetje ruw en erg dicht, maar ik ben al lang blij. na een lange pauze gaan we verder, op en neer, het is absoluut niet genieten, het weer beneemt alle lust om veel te stoppen en rond te kijken, hoewel ik niet echt ben verrast,-de meeste lektuur heeft me er voor gewaarschuwd-. we komen in sarria, een redelijk groot centrum. we zijn nog niet echt ver,besluiten toch te blijven, het is te deprimerend. de klim van gisteren laat zich ook nog voelen. in een klein gezellig bartje, er zijn drie kamers te huur , nemen we un appertemiento zoals dat heet, 20, de helft van gisteren, eten een hartige supa de galicia ,met een paar glazen wijn van het huis en doen een lekkere siësta. tegen dan is het rond een uur of vier, erika heeft een andere pullover nodig, want haar enige heeft ze vanmorgen laten hangen(blij dat ik niet alleen ben met zo'n dingen) en op zoek naar internet. we botsen op oude bekenden, arie en gé, de sfeer van naar het einde toe komt er in, we gaan samen een paar wijntjes drinken. zo kijk ik nog eens naar het vluchtaanbod,het begint te kriebelen, santiago is maar dik 2 dagen meer weg, ook als we het rustig aan doen. hasta mañana!
de rit van ponferrada naar villafranca loopt lekker. het is een wijn- en fruitstreek,we stoppen een paar keer om van de kersenbomen te snoepen langs de kant van de weg. de wijn van de bierzo hebben we gisteren getest en goed bevonden, al had ik er nooit van gehoord voordien. vanaf villafranca begint het te glooien:vandaag 850 meter stijging vor de boeg, ik heb er schrik van. de eerste 20 km gaan vlot, ik klim lustig. erika vindt haar ritme niet we rijden elk een beetje op eigen tempo, met veel rust tussendoor, dan komen we weer samen. dan gaat het weer veel steiler, af en toe doe ik een stukje te voet,tot het weer minder steil is en ik wat op adem kom. het is koud maar nog droog.,niet meer dan 12/15 graden. we kopen wat piknik, eten kleine beetjes, ik doe al mijn beschikbare kleren overeen aan als we stilzitten. na de middag gaat het stilaan regenen.mijn regenjas heb ik ergens in frankrijk laten hangen, ik miste hem pas dagen later, te ver om hem terug te halenen nog geen gelegenheid gehad om een ander te kopen.. net voor cebreiro, de laatste harde klim (10%) komen we bij met koffie en thee., ik trek droge kleren aan,dat helpt- even-. we halen cebreiro, de top. er is geen plaats,alleen in de albergue,maar daar neemt men geen fietsers voor 7 uur. verdomme! we komen even bij met hartige soep,,en trekken verder, mijn roadboek half gelezen, ik dacht naar beneden en even een kort klimmetje. mis, vader!: het wordt nog een echte klim van een tiental km, met storm op kop en af en toe fijne hagel! op de alto de poio, de hoogste top onderweg naar santiago vinden we met geluk een kamer. nadien komt geen top meer van meer dan 700 m, hier zijn we op 1360meter.. we zijn alle twee kapot. ik verwachtte hier een stadje,maar buiten ons hotelletje is er alleen een groezelige albergue, daar doen we het vandaag niet mee... erika gaat languit in bad, glas wijn binnen handbereik, ik duik in het bartje, praat met 2 finsen waarvan maar 1 engels spreekt, ook met een teruggetrokken man uit australie, hij komt ieder jaar in europa wandelen, doet de camino voor de vierde keer. de rest is spaanstalig. de spaanse kost hier is simpel maar lekker. hier op de top is het als een winterverhaal in schotland:gierende wind en slaande regen, niet om een hond op straat te jagen. in de gelagzaal is het gezellig. morgen lang blijven liggen,neem ik me voor.
ik word wakker met de anderen, rond een uur of zes, maar heb niet veel zin om te vertrekken,ben niet gehaast. loop wat rond in het dorp en vind nog een albergue, met internet. twee dagen nix geschreven, ik moet mijn ei kwijt. neem ondertussen een beter desayunio, zo noemen ze hier het ontbijt. er is zelfs boter bij, een uitzondering.ik schrijf mijn ding van gisteren,dat valt niet mee:moeilijk om je eigen missers onder ogen te zien. dan ga ik mijn boeltje inpakken. controleer toch mijn gsm: er is een antwoord binnen gekomen van erika, ze is onderweg! had vanmorgen pas mijn bericht gelezen.. eind goed, al goed, we praten wat bij. en dan vertrekken weweer samen, nog een zware beklimming. zij is een geroutineerde fietser, een echte berggeit. het gaat me gemakkelijker in haar spoor dan alleen te fietsen. de berg is zwaar natuurlijk, maar mooi. de somport was nog mooier. we zijn boven aan het "cruz de ferro",een monument in de camino.ieder brengt een steentje mee van thuis of onderweg, het is symbolisch voor de zorgen die je wil achterlaten. het pakt me ontzettend, ik blijf daar een hele tijd alleen rondhangen, plaats mijn steentje onder het kruis,laat mijn gevoelens de vrije loop. het lucht op, maar bevrijdt niet echt. omdertussen regent het, het is bitter koud, ik trek al de kleren aan die ik bijheb, net als anderen. we vertrekken weer, erika was bij een hele groep mensen uit augsburg die met een bus kwamen, ze hielden een gebedsdienst en zongen, ik hoorde het op de achtergrond,was daar niet echt bij. er volgt een korte afdaling en een klim naar de volgende top, ik moet even van mijn fiets. meer dan tien graden kan ik niet aan, een man die het wel probeert gaat tegen dek. hij had voeger al miserie met zijn versnellingen, goed materiaal is toch belangrijk.. dan volgt een afdaling van een 15 kilometer. de regen en hagel slaat met tijden in mijn gezicht, het belemmert voluit gaan. doorkoud kom ik beneden, en wacht op haar, zij daalt langzamer. alsof we iets te vieren hebben gaan we -voor pelgrims'doen - uitgebreid eten, verstaan niet wat op de kaart staat en laten de chef zijn gang gaan. het is lekker. na het eten gaan we niet ver meer door, beiden een beetje bedwelmd door de wijn. een korte maar mooie dag na een dutje gaan we even de stad in, heel gezellig. tapa's en zo. nu is erika naar de gebedsdienst, ik ga bij deze naar bed of zo, er is geen bar in huis..
de dag begint zoals gewoonlijk in de albergues:vroeg en rommelig. het weer is veranderd, de dreiging van regen is sterker en de wind is helemaal gedraaid van richting,een koude wind op kop. we zijn er alletwee door verrast en moeten stoppen om warmere spullen aan te trekken. het loopt verder nog altijd lekker, al komt er zel verandering in het landschap. het vlakke rijke poldergebied- deed me erg aan het waasland denken, ook door de populierenbossen- wordt schraler en meer heide-achtig. het heuvelt ook stilaan weer.dat maakt het boeiender, erika is opgetogen, dus ik ook een beetje. we stoppen regelmatig,voor een cafe con leche voor haar, cafe solo doble of grande per me. we kopen samen in, we delen automatisch,kopen vooral niet te veel want het eten bewaart niet lang. we stoppen in een stadje waar het marktdag is:nix bijzonders, als overal,maar toch altijd leuk. we piknikken, blijven even liggen,al is het wat fris als de zon weg is. het schiet goed op, rond tweeen komen we in astorga, een mooie heel nette provinciehoofdstad. zullen we hier maar blijven? iets verder begint de weg weer te klimmen,800 meter hoogteverschil in 30 km, ik ben er een beetje ongerust over, wil de anvang van de klim nog maken. we pauzeren,het valt erika tegen dat alle monumenten nog dicht zijn. na enig aarzelen vertrekken we.
als we goed en wel de stad uit zijn wil erika niet meer verder, besluit terug te keren. ik ga door, we hebben alle twee spijt maar elk gaat zijn weg, onverwacht. na een tijdje kan ik mijn pet wel opeten van spijt. het waait stormachtig, harde wind tegen en de weg klimt gestaag, onweer in de ucht, het wordt koud. ik ben alleen op de wereld, het vordert tergend langzaam, een eerste dorpje, mooi, maar het boeit me niet. 7 km klimmen naar het volgende en de wind en kou worden alleen maar erger. ik haal het net voor het erg begint te regenen,gelukkig mag mijn fiets mee binnen in de eenvoudige herberg, waarschijnlijk een omgebouwde stal. ik drink wat wijn, 2 duitse dames zijn hier te voet gestrand en hebben hier gegeten,slapen in de kleine albergue hier. ikwacht het einde van de regen af en druip verder,nog 8 km naar rabanal de camino waar ik wil blijven overnachten. het is een zware tocht, ik heb lood in de benen. de mooiste albergue is volzet, er is gelukkig nog een andere,zonder internet maar ze verwijzen me naar een van de bar-restaurants waar wel aansluiting is. die net nu niet werkt! ik drink wat, ga nog ergens anders eten, zit alleen aan tafel. ongevraagd komen 2 dames bijzitten, een amerikaanse en eendeense, wandelaars. we babbelen wat, voertaal engels, eten samen, ik doe mijn verdriet van vandaag uiten, de deense begrijpt: ik zou erika moeten opbellen,zegt ze. ik had ondertussen al een sms gezonden, waar ik geen reactie op krijg. voel me doodongelukkig. drink een klein stukje in mijn kraag(moet morgen wel klimmen) en ga dan maar naar bed. ik val als een blok in slaap, gelukkig maar.
ola! aqui emilio! omdat het organisatorisch eenvoudiger is en hier beter in de mond ligt noeñ ik hier emilio, miel verstaan ze niet en kunnen ze niet schrijven ook,vandaar..
de dag begint vroeg, er is een speruur van 06.00 maar altijd zijn er die zich daar niet aan storen dus begint het geritsel en soms het luide praten(italianen of spanjaarden)een half uurtje vroeger. het heeft nog niet geregend, de dreiging blijft in de lucht hangen. een bar bedient pelgrims vanaf half zeven, het is er zo druk dat ik wegrij zonder koffie. de weg is vlak, zo vlak is het nog niet geweest sinds ik thuis ben vertrokken. en de wind in de rug maakt dat het de gemakkelijkste en snelste rit wordt tot nu toe gereden. een fransman beent me bij, het praten verveelt me algauw, ik laat hem rijden. de wandelaars ben ik blijkbaar al voor: de camino voor de wandelaars is niet altijd gelijklopend, ik kon ook hun trajekt nemen wegens fietsbaar maar deed het niet wegens de drukte, als je de hele tijd stoort is dat voor mezelf en voor hen ook vervelend. na een goed uur zie ik een bar- hotel in de verte: er is koffie, maar de bakker is nog niet langs geweest, de knappe spaanse wil me wat toast aansmeren maar ik bedank. er zijn wat pelgrims, hun bagage staat klaar aan de balie om opgehaald te worden, dat stapt veel gemakkelijker natuurlijk. de bakker komt net als ik vertrek, ik neem een brood mee,zal piknikken zodra ik een geschikte plek vind. algauw is er een mooie ingerichte plek. er komt wat bekend volk langs op de fiets,ze groeten, rijden voorbij. niet zo erika! we hebben gisteren een tijdje gelijklopend, niet samen gereden, en af en toe wat gebabbeld, zij is een praatvaar die ook een hondje met een hoedje op groet.. ze komt bijzitten,eet wat mee. als we willen vertrekken heeft ze een lekke band. ze kan het best zelf,al heeft ze last van reumavingers, ik bewonder haar ingesteldheid. met tweëen is het zo geflikt, alleen werkt haar fietspomp niet goed, ik heb er geen bij. dan komt er als uit de lucht gevallen een assistentiewagentje langs die een groepje wielertoeristen begeleidt, nu is het een fluitje van een cent. samen gegeten, samen een band gerepareerd, we spreken zo'n beetje af om in mekaars buurt te blijven, want echt samenrijden gaat wat moeilijk. af en toe wacht de een dus de ander op. het is heel gezellig.
bij sahagun spreken we af in het stadsmidden, ik wil eerst een paar boodschappen doen: ik rij daarnade stad 2 keer door, geen erika te zien.heeft ze zich bedacht en is ze doorgereden? na een tijdje rij ik teleurgesteld verder,alleen. ik maak een stop een eind verder. komt daar aangesjeesd: erika! allebei blij.. vanaf nu rijden we samen. we plannen te stoppen, al is het vroeg in de middag, in mansilla, een 25 km voor leon. het mag niet zijn: de enige albergue geeft nu al compledo, er zit nix anders op dan door te rijden, gelukkig blijft het vlak, het loopt echt lekker: we stoppen regelmatig even, nemen een voetbad in een van de irrigatiekanaaltjes,lekker. we rijden de stad in volgens haar roadboek, dat verschilt soms van het mijne,maar alle wegen leiden toch naar leon, so what, zij content, ik ook.
omdat het al laat in de namiddag wordt boeken we eerst een plek,in een grote katholieke albergue midden in de stad. katholiek betekent strikte regels, ik had liever anders. het is er erg druk. de non van dienst wijst ons 2 aaneengeschoven bedden: zij begrijpt... na douchen en zo trekken we de stad in, die kleiner en vriendelijker oogt dan burgos. we dwalen rond en verdwalen een beetje: terijl erika de kathedraal bezocht was ik in het officina de tourisno waar ik een stadsplan kreeg, het helpt niet veel. niet erg, we komen er uit,zoeken iets om te eten, al hebben we al een paar keer tapa's gehad. als echte toeristen voelen we ons achteraf een beetje bij de neus genomen,maar erg is het allemaal niet. erika wil de gebedsdienst bijwonen, ik kruip vroeg in bed. we slapen in, hand in hand. 's nachts word ik wakker van de zwoele atmosfeer in de zaal en het vele gesnurk. ik verhuis naar buiten,gelukkig heb ik mijn matrasje bij, en slaap lekker in de koelte.tegen de morgen ga ik weer binnen liggen, ik geniet op een of andere manier van de drukte 's morgens en wil erika zien wakker worden
gisteren was een van de gasten van dienst om de deur te openen, ik krijg de kriebels, het lijkt wel een slotklooster,wel erg luxueus het enige gebouw dat ik de moeite waard vond op mijn wandeling door burgos was de kerk-kapel van st clara: intiem door zijn kleinschaligheid,het hoort bij een slotklooster. bij het binnenkomen zag ik een uittalraam met lekkere gebakjes. er was geen deur, nix. een dame komt binnen belt aan, een draailuik draait een slag. ze geeft haar bestelling door en even later wordt er weer een slag gedraid en liggen de gebakjes klaar! vroeger bestond in brugge ook zo'n klooster, de mensen droegen er eieren om het weer goed te bestellen, nu snap ik waar die nonnen met al die eieren bleven. de kapel zelf was ingetogen mooi, spanjaarden lopen gemakkelijk even een kerk of kapel binnen, je vindt er altijd wel iemand in gebed. 1 non zag ik daar ook, achter tralies. ook dat herinner ik me van vroeger. op dak boven de klokketoren zat een copleet gezin ooievaar, midden in de grote stad. sindsdien let ik er op en je ziet geen kerken zonder. in de albergue waren we maar met 5 gasten, vier gingen naar de mis.. juist geraden ook tijdens het eten ontbrak de sfeer van de vorige albergue. om negen uur wou ik nog even stappen maar werd vriendelijk maar streng binnen gehouden, alles al potdicht afgesloten. vroeg naar bed dan maar. marie-noelle wil er nog een paar vangen voor een godsienstoefening maar vangt nul, maar goed ook. als ik bedank voor het onthaal word ik verzocht het morgen uit te drukken in de donativo (vrijwillige bijdrage) ik slaap minder goed wegens minder gereden. gelukkig is afgesproken om 6 uur in plaats van 7 op te staan. het ontbijt is ruimerdan anders, zelfs met boter en pittige kazen. ik spijs de kas met meer dan anders. tegen dat ik vertrek wordt gemopperd over de gierigheid van de pelgrims van vandaag.. controleert dat mens dan iedere gift? deze albergue wordt nooit een succes met die ingesteldheid , het mag nog met goud behangen zijn! ik ben blij dat ik burgos kan verlaten,een slechte episode. de morgen is mooi maar voorlopig koud. een hollander die hier vroeger ook is geweest vindt de weg naar buiten de stad niet, ik neem hem op sleeptouw, fluitje van een cent per gps. als gewoonlijk bij het verlaten van de stad een hele klim, maar het gaat goed vandaag. weldra in de vlaktes-naar spaanse normen toch -van de tierra de campos, weer een heel andere streek, weids, veel grote akkers en veeboeren midden in de dorpen: ik zie een meelsilo van een varkensbedrijf pal naast de kerk, tegen de middag liggen bij de dorpen overal verse schapekeutels, die beesten worden binnengedreven bij grote warmte. koeien kom je nauwelijks tegen, slechts een paar keer zag ik een stal , die worden binnen gehouden het jaar door, maar dat heb je wel meer,ook in andere landen. veel fietsvolk op de weg, vooral nederlanders, ook een paar vrouwen. ik trek een tijdje gelijk op met een duitse erica aus hamburg,maar elk gaat toch verder in zijn eigen ritme. misschien treffen we mekaar vanavond,we rijden alle twee naar carrion de los condes, ik ga er al voor de naam alleen. marie noelle gaf me een adres hier, daar ga ik dus zeker niet naar toe. ik vraag raad aan een bakkerin waar ik een broodje en zo eet, ze wijst me naar het beste van drie- het is een hele toestand om het uitgelegd te krijgen in het spaans,maar het lukt toch- , zo kom ik in een echt... klooster terecht, bij nonnen die een ongebruikte school mooi hebben omgebouwd, maar echt wel nonnen van een oude stempel. het ziet er goed uit, lekker gedouchet en al een fles wijn en zo gekocht. ik blijf hier rustig wat hangen. van in mijn bed kijk ik naar een ooievaarskoppel die op de kapel zitten te tateren. misschien ga ik uit mezelf wel eens naar de kapel? er is nix gesuggereerd in die zin. maar eerst nu . apero en dan eens kijken om uit te gaan eten. vamos!
om de samenhang een beetje te respecteren vul ik vorig bericht maar aan, ik heb zelf moeite om anders de chronologie te volgen. ver ben ik niet meer geweest. hier buiten op de oude speelkoer was ik praktisch alleen, een spanjaard zat zijn blaren te verzorgen maar de conversatie vlot nirt in die taal,en zij spreken geen ander (waarom ook? zij zijn thuis!) ook drie andere spanjaarden die in de keuken hun potje maakten,vispaëlla die er heel lekker uit zag - ik heb de indruk dat veel spaanse mannen koken- hadden geen boodschap aan mij. ik dacht even te zonnen maar, zeven uur 's avonds,was het ondraaglijk in de zon, dus alleen in de schaduw. ik ga het dorp in, een authentiek spaans maal wordt pas vanaf half negen geserveerd, en ik wil geen toeristische troep. ik dartel van de ene terras naar de andere, beland wegens gebrek aan een terras in een druk beklante zaak waar de tv staat op stierengevechten.ik volg mee, geboeid. andere sport op tv als voetbal en wielrennen kan me niet bekoren, dit wel, ik leef mee omdat ik vroeger met andre,toen twee zielen in een zak verschillende kwaaie dieren gingen pakken, just for fun.. om 9 u kan ik eindelijk eten,dan ben ik nog de eerste. vissalade zonder sla, dan vlees, ik weet niet wat ik bestel maar het blijkt rundsstaart te zijn die in schijfjes gebakken is. mij allemaal ok. met de wijn in samen 9,ijsje toe. mij hoor je niet klagen. by the way, over cijfers: albergue hier:. 7 gisteren gaf ik 20, wat niet genoeg bleek
01/06 74 km,13.8 gem. 844 m klim 826 m hoogte 02/06 58km 15.6 gem 692 m 1034 03/06 100km 15.3 gem 659 988 see you tomorrow. het is hier zo drukkend dat het niet anders kan dan het moet onweren, ik hoop`op vannacht en niet morgen
het geheel van deze albergue geeft me een beetje het gevoel van een sekte. in mijn jeugdjaren was de taizé-beweging erg in en daar lijkt het op,later zie ik inderdaad een boekje over taizé liggen. zo ben ik dus de enige die aan de wijn is voor het eten, een andere zit prevelend als een jood aan de klaagmuur, ik ben een vreemde eend. het gezelschap, een twintigtal,bestaat in hoofdzaak uit duitsers, dan spanjaarden, 2 polen, een italiaan en een belg, de enige per fiets. het groepseten wordt bereid door drie valencianen, een paëlla die voortreffelijk smaakt: op inatiatief van de spanjaarden wordt nadien gezongen, begeleid door handgeklap. het werkt aanstekelijk en iedereen doet mee,maar niemand neemt over..leuke boel. de info wordt simultaan vertaald door vrijwilligers in het duits en het engels, iedereen begrijpt dat niemand voor es uur mag opstan uit respect voor de slaap van de anderen. de bijdrage,"donativo", is naar eigen godsvrucht en vermogen te bepalen, zij hebben ieder jaar overschot dat naar caritas gaat. ieder gaat naar de gebedsdienst, alleen een belg niet. het duurt lang, ikben al klaar met douchen en een korte wandeling in het stille mini-dorp. slapenstijd, elk een dunne matras op de vloer. het is wel allemaal kraaknet. ieder slaapt tot zes uur, dan is het algemene vlucht naar egypte. het ontbijt is sober: sneetjes brood met confituur, daar zal ik niet ver op rijden.. een beetje na de anderen vertrek ik, toch nog vroeg, het is nog koud,zeker als je in schaduw rijdt. ik neem de routewe naar burgos,ver van de grote weg. het is enig stil en mooi: voor half negen kom ik geen kat tegen, wel een hert in de verte, dat door een tarweveld springt als een hordenloopster. de frisse lucht draagt nieuwe onbekende geuren. de weg loopt gemakkelijker dan gisteren, alds het zo doorgaat ben ik op de middag in burgos: bij de kruising van de grote weg is een routierrestaurant, ik eet er een stevige sandwich. vor ik in de drukte van burgos kom stop ik om mijn natte was,gisteren niet meer gedroogd in de dauw, te laten drogen, ondertussen doe ik een dutje in de felle zon. p&h herkennen mijn fiets , we babbelen wat bij, zij blijven morgen ook nog in burgos(waarschijnlijk). ik tik het adres ,vanmorgen gekregen van de man in de vorige,van een albergue in mijn gps en rijd er moeiteloos naar toe: ik ben er een half uur voor openingstijd en ga iets drinken, laat mijn fiets voor de gesloten deur. marie-noëlle,de verantwoordelijke , ontvangt me met lichte paniek omdat ik zo maar mijn fiets parkeerde. het centrum is aan- in een kerk gebouwd, ik moet hem onmiddellijk daar in parkeren. de albergue is midden in de stad en heel chique, ook van christelijke school natuurlijk net als de vorige.
pelgrim zijn is ook toerist zijn, dus trek ik nadat ik ben geïnstalleerd de stad in. het is 35 jaar geleden dat ik er was, ik herken nix meer. de stad is gezwollen. burgos was toen als baskische hoofdstad,zo`n beetje een zusterstad voor flaminganten, dezelfde vrijheidsstrijd.. nu heeft dezelfde stad een beetje de wrange associatie van nodeloos zinloos hard geweld, wat een pleonasme.... het is erg warm, het zonlicht is te scherp met al die witte gebouwen. ik ben geen stadstoerist, en vind mijn draai niet, drink hier een glas en eet daar een ijsje. veel zaken en gebouwen, de kathedraal &zo, zijn dicht, ik vind het niet erg. ik slenter terug naar mijn stek.misschien is er meer te beleven op religieus vlak?
teerbeminden, het leven van de pelgrim is zwaar maar o zo mooi. voor het ogenblik zit ik in de bibliotheek van de officina de turismo de santo domingo de la calzada te werken op een acceso internet for free. het was een verademing in het stadje aan te komen, de hele morgen heb ik gevloekt op mijn benen, ik kwam zo moeilijk vooruit. over de middag rust ik toch, dus blijf ik hier ineens tot na de grootste hitte, tegen een uur of vier. eten doe ik niet echt, ik kreeg een ruim bord tapa's, calamares, daar kan ik het wel mee doen. en straks ga ik winkelen in de eerste supermercado die ik tegenkom op spaanse bodem, non serramos over de middag, uitzonderlijk hier.ook het off. de tourismo blijft open, leuk, kan ik op mijn gemak jullie op de hoogte brengen. al bij al ben ik toch meer opgeschoten dan ik dacht. ik liep daarnet even door het stadje,heel erg op pelgrims gericht, er komt hier wat langs, met honderden. plots duiken piet en harry op, een blij weerzien. we praten wat bij, op zijn hollands, dus op straat. piet wil altijd verder,onrustig. misschien zie ik ze vanavond weer. het is een geruststelling als ik hen bezig hoor: mijn benen zijn prima, het is echt de weg. na vals plat ontstaat een nieuw begrip:valse afdaling,dat is als na een klim je de top over lijkt te zijn en al wil schakelen naar een hogere versnelling. het blijft echter klimmen,alleen in mindere mate!dodelijk voor de benen en de moraal... hier staat de kerk met de kip en de haan, die gaan we samen bekijken. ik zie alleen een vette kip op een stok, dat beest is zo immens dat ik vermoed dat de plaatselijke koster ze erop heeft gezet, dat beest leeft wel maar kan zich niet bewegen,laat staan zelf op die stok vliegen. de haan geeft niet thuis. er is hier een mooie tentoonstelling over de camino, en nog een over de stad en zo,je moet een cape aantrekken en je wordt in de omgeving geprojekteerd, hoe noemt dat? ik ga het uitproberen, vertel straks misschien meer. nu eerst nog een beetje vertellen van gisteren..
interactief, zo noemt zo'n tentoonstelling heel mooi van opzet, veel musea bij ons kunnen daar een punt aan zuigen. de dame die de zaak runt putte haar op alle mogelijke manieren uit, sprak alle talen maar alleen spaans goed, deed de films lopen, allemaal voor mij allleen, het was een beetje genant maar wel mooi gedaan. ik ken nu tenminste de historie van de hen en de haan in de kerk,en weet dat ik hier op 550 km ben van compostela. onthaasten is dus de boodschap, al zijn er nog 2 klimmen a la somport in het verschiet. de supermercado is spaans van origine, ikvind er moeilijk mijn weg in, zie te weinig fruitaanbod... om half vijf ga ik weer op weg naar belorado, waar p&h zullen overnachten, zij volgen een redelijk strikt schema, doen al de plaatsen aan die ze hebben gekregen van een voorganger: het is warm, ik stop regelmatig. word bij een van mijn stops op de vingers getikt door door de guardia civil op de motor wegens ongeoorloofd kruisen van de weg, ik stak over om te rusten in de schaduw. het blijft ondanks de dreigende taal van scribere en zo bij een waarschuwing. belorado is lang niet zo mooi als het klinkt, er zijn verschillende albergues maar ik vind er geen een, zoek eigenlijk ook niet erg want wil hier eigenlijk niet blijven. 5 km verder is een piepklein dorpje, daar vind ik de albergue heel gemakkelijk. het is er heel gemoedelijk, om 8 uur is er eten, spijtig dat de enige kroeg waar ik nu zit dan sluit: ik neem een fles wijn mee. voor de verandering houdt een duitser als vrijwilliger de eenvoudige albergue open. er is straks een soort gebedsdienst, ik voel me niet geroepen en ga dan ondertussen douchen en zo. by the way, ik ben niet de enige die schrijft. iedere pelgrim houdt op zijn minst een dagboek bij. en bloggen of internetten valt hier veel beter mee dan in frankrijk. adios!
meisjes en jongens, ik wil jullie niet tot in den treure vervelen met hoe zwaar de camino wel is:het is zwaar, dag na dag,punt. maar al de pelgrims zijn het er over eens: na een douche en en eerste glas glijdt de vermoeidheid en de last weg en blijft er een zeer goed gevoel over. de route: ik verliet puento de la reina,klimmend tot in logrono, dan als cadeautje een 20 km gezapig door een vallei tot navarrete.om logrono te verlaten wel een2 km cyclo cross parcours gedaan,met de beladen fiets.. 's middags gestopt in los arcos, glaasje wijn en goeie tapa's. even gebeld met mijn mama, die blij verrast is en bezorgd. zij leest gretig mijn blog op de pc van mijn zus, da's ook de eerste keer dat ze op computer gaat. dan doorgereden naar viana, het is twee uur,dat wil zeggen eten en een siësta. ik slaap ruim een uur in een soort stadsparkje, geen kat te zien, een lekker fris windje..het is nog warm dan, maar er volgen geen zware klimmen meer. logrono is voor de rioja wat bordeaux is voor de franse wijn. mooie stad maar mij te groot, daarom rijd ik verder naarnavarrete. ik krijg geen kamer wegens te duur in een mooi hotel, wordt vriendelijk verwezen naar de albergue, bij een boer midden in het dorp, krijg een mooie plek: een kamer van drie, geen stapelbedden,met eigen sanitair.de baas leidt me rond door de rest van de albergue, er is een wasmachine, hij doet mijn was en hangt ze op,da's mooi meegenomen om te eten ga ik terug naar het hotel dat een nenu de peregrino afficheert: dit keer bingo! de bediening is super, er is keuzemenu, ik neem paëlla, dan -voor het erst in mijn leven- merlaan,lekker, en een eigenbereide verse yoghurt. alles met een super wijntje uit de streek. het is mijn beste maaltijd van lang voor ik vertrok,beter dan wat ik vond in frankrijk..adres:hotelreysancho.com . daar waren nog 5 pelgrims drie, eenbelgische, een italiaan en een jonge koreaan, stappen al dagen tesamen,met voertaal engels een duitser en een nederlander nodigen me uit bij hen te zitten, ik eet liever alleen, ga beleefdheidshalve even bij hen. dan ga ik buiten op het terras genieten van nog een copa van die lekkere rioja. rondom mij allen locals, als naar gewoonte met kleine kinderen ondaks het late uur. het is volop genieten
menu peregrino: 12 de wijn op terras 1 per glas albergue el cantaro 10, de was 3
je moest eens weten hoe gelukkig ik ben. die zin zingt de hele tijd door mijn hoofd na mijn afdaling en het oponthoud in jaca begin ik welgezind aan de trip. ik stop nog even om me in te smeren. mijn linker oor dubbel, want de hoofdrichting is nu naar het westen, dus de zon komt van die kant. het spaanse ritme ligt anders, zo bevestigt de dame van een stopplaats: comidas tussen 14 en 16 horas, cenas vanaf 21 hr, 20 hr ten vroegste, ten gerieve van de buitenlanders. ik koop bij haar een broodje,een eufemisme voor een hele hap, met queso en lomo, een soort vlees die ik vermoed spekachtig te zijn. ik bestel graag wat ik niet ken, zo kan ik leren. de rode wijn wordt hier gekoeld, als je het anders wil moet je het expliciet vragen. een uurtje verder zoek ik een rustig plekje met schaduw voor mezelf en mijn fiets, en zon om mijn tent eens goed te drogen, daar heb ik al dagen zin in.ik slaap niet echt, dommel toch even in.na vieren rij ik nog een uurtje, niet overtuigend. onder een kersenboom bij bedrun overleg ik met mezelf, hier blijven, er staan 2 albergues vermeld, of verder door, dan moet ik nog veertig kilometer. ik neem vakantie als besluit, ga het vieren met een frisse drink in de bar aan de weg en rij dan heel hoog, zigzag naar het stadje. er is letterlijk nix, het stadje bloedt dood, stadje in verval! noodgedwongen rij ik weer naar beneden en verder. weg mijn vakantieplannen. veertig loodzware eindeloze kilometers verder kom ik in yesa, waar ik het eerste hotel te duur vind, ze verwijzen me vriendelijk een paar honderd meter verder naar een habitacion, wat b&b blijkt te zijn. prima, net en ruim: de vrouw wil perse voor me koken, ik verkies op restaurant te gaan. de maaltijd is ruim maar een beetje grof na de franse keuken,dat is even wennen. de avond valt, ik rij niet meer echt in de pyreneëen maar erlangs, de nacht valt over de bergkammen aan de horizon. sneeuw zie ik niet meer. nog een wandelingetje en vader gaat lekker slapen. je moest eens weten hoe gelukkig ik ben..
ola! vanmorgen vertrokken uit yesa. voor wie wil volgen: ik rij in grote trekken van jaca richting pamplona, ga er iets onderdoor. doel is vandaag puente de la reina. op aanraden van mijn hospita rij ik toch naar sanguesa, zowat het provinciehoofdstadje, wel een eind uit de weg, maar er zijn mooie dingen, winkels ook en vooral bankautomaten, ik zit op droog zaad. het stadje bekoort me niet, er is wel een heel mooie kerkpoort of portaal met veel figuren: de middeleeuwse pelgrims waren meestal ongeletterd, vanddar een soort stripboek avant la lettre. ik ontmoet nick, die zit te ontbijten, een engelsman op de fiets, vertrokken uit bordeaux of zo. het klikt, we eten samen appelsienen, ik hoop dat ik hem nog tegenkom. ik neem de grote weg, niet de route die de gids voorstelt wegens te veel omwegen. ik heb al geleerd water te tappen waar ik kan. tankstations, bronnetjes, doet er niet toe. ik drink erg veel en moet toch heel weinig plassen. de grote weg is niet simpel: een kilometers lange klim van 9% doet me de das om. het is middag ondertussen en ik zit uitgeput op een parkeerplaats, besluit wat te slapen. zou het kunnen dat ik gisteren mijn medicatie vergeten ben en daardoor..? ik slaap lekker, ruim een half uur, begin mijn matras weer in te pakken en zie nick voorbijstrompelen. de volgende parking, een paar honderd meter verder ligt hij uitgeteld. de weg klimt nog een kilometer aan dat tempo, dan wordt de helling zachter. waar de autoweg begint, daar mag ik niet op, wordt het zowat plat. ik heb nu de n240 zowat alleen. het is al na tweeen en bloedheet: ik stop in ibargoiti, een godvergeten plaatsje met en rustig pleintje met schaduw en een waterpunt, eet smakelijk mijn proviand, ook zonder wijn. verder doe ik het rustig aan, met veel drinkstops. de weg is redelijk plat,rustig, weinig klimmetjes.loopt een eind parallel met een grote aquqduct: noord spanje levert veel water aan het zuiden, dit canal de aragon moet er een deel van zijn. de bewoonde wereld beperkt zich tot een pompstation hier en daar, de bar-restaurants die ik tegenkom zijn cerrado,steden of dorprn zie ik niet tenzij in de verte.onderweg stop ik aan de ermite de eunate, een kleine kerk/kapel midden in de velden, hel speciaal, heel sereen, het ontroert me, iedereen is er ingetogen. net voor ik toekom in puente de las reinas wordt ik opgehouden voor een wielerwedstrijd, bekend scenario, zelfde ergernis. het stadje zelf heeft op het eerste zicht weinig charme. de vrouw op de officina de tourismo spreekt gelukkig frans, en toont me een hele waaier albergues op de verdere weg. voor ik beslis wandel ikterug door het stadje, laat me bekoren door een paar glazen wijn en heerlijke tapas:besluit toch te blijven: er zijn hier 3 albergues, ik neem die net buiten het dorp, het is een hel steile weg omhoog, gelukkig niet te lang. de herberg ziet er uit als een grote kippenstal, praktisch ingericht met wel honderd stapelbedden, een grote gelagzaal, ruime en goeie douches en sanitair, het is vanaf hier dus een soort industrie. toch ga ik weer naar het stadje, oñ een beetje sfeer te snuiven. hiedereen, ook de kleine kinderen, leeft hier in de straten, al is het ondertussen 22.00 hr. een restaurant met menu vind ik niet ,doe het met een paar snacks, ook goed: ik babbel nog wat met kees, die alleen uit breda komt gefietst, we drinken nog wat wijn samen op het terras, het blijft lekker buiten. wat me bij iederreen opvalt die ik aanspreek:goed halfweg heeft iedereen het al over "hoe ga je terug?" ik denk er voorlopig nog niet aan. in de slaapzaal waar ik ga liggen liggen al een paar serieuze snurkers.
73 km 12.7 gem. 741 m omhoog, 725 m hoogte de albergue kost 8, een glas wijn hier overal geen euro..
voetgangers hebben de naam vroeg te vetrekken. als ik om 7 uur de gîte verlaat ben ik de eerste. nog 25 km voor ik aan het koninginnestuk begin: debeklimming van de pyreneën via de somport. la patronne van de zaak waar ik gisteren was ,kenner van al de routes zegt dat er kortere of toch lagere zijn, maar deze heb ik uitgetekend op mijn gps en ik wil niet beginnen knoeien met de kaarten op iedere splitsing. ik wil het na de rit van gisteren die weer langer dan de bedoeling is uitgevallen kalm aan doen, de somport in 2 keer,het is een beetje de ultieme test. clemens sweerman, de man die de gids schreef en dus zijn volk leerde lange-afstandfietsen-schrijft: "een beetje geoefend fietser met bagage rijdt het trajekt van oloron naar jaca in 1 dag. je weet dan dat je spanje ook wel aan kunt " bij het naderen van oloron krijg ik geleidelijk zicht op de bergen:wit bekroonde bergtoppen. het benieuwt en beangstigt me. ik maak een stop in oloron en neem een ontbijt. op tijd stoppen en drinken, is het devies. het is prachtig weer. het enige wat ik echt vrees zijn hellingen van 9-10%. zolang ze minder zijn mogen ze lang duren. het erste stuk loopt over kleine weggetjes,ook met korte nijdige klimmetjes maar het gaat redelijk goed. voor sarrance vervoegen we de grote weg. veel vrachtverkeer, maar niet storend druk. het wegdek is een verademing,zo glad, in tegenstelling tot de kleine weggetjes die een marteling zijn voor mijn zitvlak.ook de wind speelt voor een keer in het voordeel, je wordt de hellingen niet opgeblazen, maar toch. de natuur is overweldigend mooi,hoe verder ik kom hoe meer ik onder de indruk ben.ik koop minimum proviand in sarrances, in de winkel-postkantoor-bar-ineen, ik hou me in voor nodeloos gewicht. tegen de middag haal ik op mijn gemak acous, er is een restaurantje op mijn maat,beaucoupde monde du region. ik bekijk mijn kaarten en zie dat ik goed opschiet: de col du somort kan ik halen! het idee overweldigt me, dat ik de rit waar ik zo bang van was kan volmaken met mijn lijf waar ik jaren roofbouw op heb gepleegd en verwaarloosd raakt me diep en ontroert me, ik eet stilletjes verder met de tranen in mijn ogen. maar er is nog dertig km te gaan naar de top, en niet de simpelste. ik rij gestaag, stop om het kwarier, om op adem te komen, te drinken,rond te kijken vol bewondering en te genieten. waar de auto's in de tunnel duiken wordt het pas hels:ononderbroken 9%. ik neem een lange pauze, ga pootje baden in een stortbeek, wissel kleren en vertrek weer. ik krijg de 15 minuten met moeite rond, haal nauwelijks 5 km per uur. het is wel adembenemend mooi, en geen verkeer meer. als altijd wgen de laatste loodjes het zwaarst. zelfs op 300m van mijn doel, de gîte op de grens, moet ik nog eens stoppen om bij te komen. de grens, en alles is plots anders. niet alleen het klimmen is gedaan, ook de taal, de bouwstijl. gelukkig spreekt de gastvrouw nog frans, ik heb niet meer de energie om spaans te proberen. boven de boomgrens, ik op mijn fiets, ik kan het nauwelijks zelf geloven! adembenemend zicht rondom,en de belofte morgen eerst 20km te dalen, je zou een fles wijn bestellen voor minder: buiten mezelf is er mar 1 gast:bruno komt te voet uit stuttgart, vertrok 29 maart.hij hoopt binnen vier wken in coñpostela te zijn. het eten is duur en niet goed, maar ik weet, er bestaat een goeie spaanse keuken. 80 km, 10.3 gemiddeld! 1657 m stijging, waarvan 1644 maximum, dat wil zeggen ononderbroken! clemens sweerman, ik geef mezelf een onderscheiding..
ola! mijn eerste dag in spanje. een heel rustige nacht gehad, goeie kamergenoot,bruno uit stuttgart. de spanjaarden beginnen dus ook niet vroeg.in de albergue wordt het ontbijt pas van 8.30 bediend, dus kozen wij allebei om ons plan te trekken. zo is mijn proviand ineens een stuk geminderd: wat me rest van frans brood is voor de vogels.omdat de gelagzaal afgeslotenis ontbijt ik buiten, met adembenemend zicht op de bergen rondom. ik vertrek naar jaca. doe de eerste 10 km zonder 1 pedaalslag, alleen de remmen en de billen even dicht, het gaat gauw 50-60 per uur. wel koud, ik heb al mijn warme kleren aan,maar mijn kniëen bevriezen zo wat, het is 11 graden zie ik en passant .ik stop zodra ik aan de koffie kan:straf en goedkoper dan in frankrijk. ik rij langs een drukke weg,kom algauw aan de uitgang van de tunnel waar ik niet in mocht,minder dan een half uur nadat ik van de top vertrokken ben: gisteren deed ik ruim een halve dag over het trajekt. gelukkig wordt de vallei gauw breder en dus zonniger. in een uurtje sta ik in jaca, het is 9 uur en het stadje komt langzaam in beweging. ik dwaal er even rond,het is op mijn maat, met echte oude straatjes, ik bedoel niet opgepoetst voor toeristen.drink nog een koffie,al ws het maar omdat het "chez claudine" is. tijd om naar de bib te gaan,abierta a las10horas, de eerste plek die open is met internet, zo zegden ze bij het officina del turismo. waarvan akte,waarvan aktie
vrienden en geburen, ik zit nu wel écht op de route des pélerins. in ieder dorp word je er aan herinnerd, grote borden bij het binnenrijden met steun van de eeg.. na mijn dingen te hebben gedaan in dax wou ik vlug de drukke stad uit. het is middag en voor ik weer in den buiten kom stop ik nog aan een routier, jawel: ok zoals altijd, 11 , oui,oui, tout compris. de vlakke landes zijn voorbij, het landschap verandert weer, klimmen en dalen. later in de middag komen er een paar nijdige hellinkjes. bij het raadplegen van mijn gids boek ik een gîte in navarrenx, per telefoon.het lukt in één keer, moet wel een beetje tempo zetten want ik moet binnen zijn voor 18.30hr. achteraf blijkt het niet echt zo stipt. het is een grote gîte, wel 50 bedden zo schat ik; ingericht door de gemeente in een groot oud huis, ik kom in chambre 3, daar staan zes bedden, geen stapelbedden, de kamer is niet hoog genoeg. practisch ingericht; een soort papieren lakens, nog nooit gezien,maar het lijkt goed. veel opbergruimte in kasten op de gang en onder het bed in een grote schuif, goed sanitair. ik moet een beetje wennen, dat zal van hier af wel meer zo'n massabedoening zijn. ik wandel door navarrenx, een soort vestingsstadje , baskisch ook, ze spelen hier dat rare kaatsspel, de naam is me ontgaan. la patronne vient m'aider: c'est la pelote.. het spel wordt ook een beetje commercieel gespeeld. café- bar st jacques is er een voorbeeld van, ik ga er weg, al vind ik het een mooie meid die de zaak runt.in het midden van de stad vind ik een andere, simpele zaak,"le bar du centre, chez monique et jean pierre" meer naar mijn tand: gewone menu, lekker en ook internet. zo ben ik ineens bij, da's wel leuk. morgen begin ik met een beetje schrik aan het laatste trajekt in frankrijk: ik zit nu nog 20 km van oloron-ste marie, daar begint de beklimming van de somport, de pas in de pyreneëen, ik zag ze al vaag in de verte: zestig kilometer gestaag klimmen, ik doe het wellicht in 2 dagen. duimen,aub, het is mijn groot examen! that reminds me: dank aan allen die reageerden, om niemand te vergeten ga ik geen namen noemen, het is echt leuk een reactie te krijgen. en zij die proberen te mailen zonder dat het lukt tot nu toe: blijven volhouden! wellicht komt het volgend bericht van over de bergen, op een querty-klavier dan, weer ergernis? 91 km,16.0 gem. 563 m stijging, max 131 au revoir, adios!
