De tweede reeks chemopillen zit er op. Goed zo!!! Vandaag begint een weekje pillekesrust. Telkens geeft het een vrijheidsgevoel. Ik moét niet meer. Hoewel de context vertekend wordt. Het is eerder: Ik màg niet meer! 't Komt er toch maar op neer dat ik een weekje enkel pijnstillers neem. Dat m'n lippen kunnen helen. De kloofjes verdwijnen. De binnenkant van m'n mond idem dito. Maar dat zijn geen kloofjes, da's een overgevoeligheid. Gekruide voeding moet ik laten of m'n mond voelt aan als een vulkaanuitbarsting. De ongemakken blijven voorlopig mooi binnen de perken. Vandaar dat ik er meestal goed geluimd bij loop. Of zit. Of lig. Of hang...
Met m'n zussen, die me wekelijks op vaste dagen komen bezoeken, heb ik een time-out afgesproken. De feestdagen zorgen voor een drukte. Wij, E en ik, ontlopen die. Dat lukt aardig. M'n zonen kennen me natuurlijk vanbinnen en vanbuiten en maken daar geen punt van. Zij hebben hùn familie en vrienden waarmee ze makkelijker iets kunnen afspreken. Als ze er zin in hebben uiteraard. Ik, (en ik vermoed dat dit ook voor hen geldt) hou echt niet van die morele druk tijdens deze feestdagen. Feest kan geen feest zijn met verplichtingen. Niettegenstaande ben ik toch erg blij dat ze op 1 januari samen kunnen langs komen. Toevallig lukt het dit jaar. Meestal is dat niet zo. En zo zal het ook gaan met m'n zussen. Ook zij hebben hun familie en vrienden waarmee ze de tijd willen doorbrengen.
E is terug in het werk gevlogen. De slaapkamer lijkt in orde te komen. Wat zal ik blij zijn, als die klaar is en we eindelijk terug in de oorspronkelijk voorziene kamer kunnen slapen. Hopelijk zonder rommel. Dat ademt beter... Het is dan toch zo ver gekomen. 'k Word het beu. We hebben nu lang genoeg in de rommel gezeten. Ik wil ons huisje nu heel erg graag als ons coconnetje kunnen beschouwen. Zonder me te ergeren aan stapels ditjes en datjes. 'k Verlang helemaal niet dat E de hele dag, 7 op 7, moet karweien, boren, hameren, schilderen, schuren enz. Maar ik wil nu echt wel vorderingen. En dan zal er, vooral voor hem, een grote stressfactor weg vallen. Zo ook voor mij. Als m'n toestand er niet op achteruit gaat, kunnen we af en toe enkele kleinkindjes laten komen logeren. Daar kijk ik naar uit!
Vandaag is m'n jongste kleinkind jarig. Eén,1... jaar! Hip hip hoera!!! Voor z'n ouders is dat jaartje voorbij gevlogen. Twee tandjes komen heimelijk piepen. Het wankele stapje zonder houvast heb ik nog niet gezien, maar het evenwicht wordt allengs gezocht. De haartjes krijgen die lengte dat zich net iets te lange piekjes vormen. Dus dra zal voor de eerste keer een schaar worden gezet in z'n goudblonde haar. Misschien mag hij langharigste onder de langharigen worden van z'n ouders. Wie zal het zeggen? Ik heb het hen niet gevraagd. Het feestje was zo leutig dat ik op dat moment helemaal niet dacht aan dat soort levensbelangrijke vragen over m'n jongste kleinzoon.
Hij blijft stoïcijns onder alle materiële en filosofische bedenkingen die familie en vrienden heeft ivm z'n toekomst op onze aardbol. Hij heeft andere eitjes te pellen. Hoewel, echte zorgen houden hem helemaal nog niet bezig. Hij, weet al hoe je chocoladetaart eet. Hij toont het z'n kleine maatje, naast hem gezeten. Het lepeltje (nee geen vorkje. Puntige voorwerpen worden wijselijk ver weg gehouden door de liefhebbende slimme ouders) hou je zo, ...ja... zo... vast. En lukt het niet met dat lepeltje... what the heck! Dan eet je toch met je handen. Simpel toch... Kijk, zo.
Mama, een zeer handig ding voor zo'n klein ukje, heeft de taart gebakken. Ik kan het weten, want ik vroeg het haar. Cho-co-la-de-taart! Er bestaan geen kindjes die dàt niet lusten. Hij is geen uitzondering. Integendeel. Hij is dé bevestiging bij uitstek. Lang Zal Hij Leven!!! werd gezongen. Verwonderd, maar niet met afschuw keek hij het zingende gezelschap, familie en vrienden geheten, aan. Effe dacht ik dat hij mee zou zingen, maar hij liet het aan ons over en luisterde, wellicht op zoek naar valse noten. Die waren er niet. Jaren oefenen binnen het gezelschap, zorgde ervoor dat het lied subliem door de huiskamer schalde. Klanken om nooit meer te vergeten.
Huiselijk gezellig. Niet te onderschatten, dit soort geluk. De kleintjes in het gezelschap waren stuk voor stuk voorbeeldjes. Lief, aardig, nice en braaf. Daarenboven nog mooi ook. Het valt me op, dat, hoe braver een kindje is, hoe mooier volwassenen het kindje vinden. Maar ik weet, lelijke kinderen bestaan niet, net als stoute kindjes. De middag is geslaagd voor iedereen.
Vanmorgen was ik nog even moe als gisteravond alvorens naar bed te gaan. Elk uur van de nacht heb ik m'n ogen open gehad. Gelukkig slaap ik de laatste tijd goed, zodat zo'n slecht nachtje niet onoverkomelijk is. Afmattend is het sowieso. E stelde voor om na het ontbijt weer naar bed te gaan. Maar nee, dat wil ik niet. In bed liggen kan ik enkel maar als ik me echt ziek voel. 'k Weet wel dat ik onder die bepaalde categorie val (ziek), maar als ik daarmee begin, dan vrees ik dat ik me maar al te gemakkelijk zal laten hangen. Als ik echt te moe ben, vang ik wel een uiltje al zittend in de fatboy of sofa, om wat energie te sprokkelen voor de rest van de dag.
Wat zouden we aanvangen vandaag? Eerder schreef ik het al. Wat mij betreft, zijn de feestdagen reeds begonnen... Dus, waarom niet... wandelen? Daar had ik wel zin in. E wilde weten waarheen. Bwaahhh.... de koekenstad ofzo. Nu is 't rustig. Volgende week zal het vreselijk druk zijn omdat het dan kerstvakantie is. ...Ofzo... Niks moet, veel kan en mag. En E? Wat wil E? kaatste ik terug. Den deugniet zei dat hij dat al lang niet meer wist van zichzelf. Ooohhhh... mijn sukkelaartje toch... Knuffeltijd, dat is duidelijk. Hij stelde voor om de auto te nemen.
We dronken een koffie in coffeelab. Daar hangen we tegenwoordig wel graag rond. 't Is daar best gezellig en men kan er niet duur en toch lekker iets knabbelen. Vandaar trokken we verder, met de auto. Naar de haven. Met momenten heel rustig rijden. Maar ook, rekening houden met vrachtwagens. Mastodonten die 'ergens' op tijd moeten zijn, zo te merken aan de rijstijl. E liet hen -waar het kon- makkelijk passeren. Geen stress voor ons. Tijd speelt geen rol. De petrochemie is indrukwekkend. Grote, stalen monsterlijke buizen, tanks, vervoer- of bewaarsystemen en kranen. Schouwen allerhande met rookpluimen die de lucht nog dramatischer verzwaren dan die al is. Het is zo lelijk dat het mooi wordt. Ons havengebied zit zo vol tegenstellingen dat ik er een beetje melancholisch van word.
Uiteindelijk belanden we in Lillo. Zo dood als een dode pier, in tegenstelling tot de weekends. Dan is het daar over koppen lopen. We wandelen over een pier, maar dan geen dooie. Aangelegd om tijdens de zomermaanden de overzet naar Doel te nemen. Ganzen nemen de straten in. Zij zijn de baas! Luid kwekkend laten ze weten dat ze niet akkoord zijn met ons bezoek. Maar verder laat het hen koud. Het zal hen worst wezen wat we komen doen in Hun Dorp. Zolang we hen maar gerust laten. En dat doen we uiteraard. Er staat een flinke frisse wind, aan het water. Lang blijven we niet, maar da's niet erg. De tranen dwarrelen over onze kaken van de wind. Maar die frisse neus doet goed. Het riet beweegt golvend, een elegante dans tonend. Goudachtig torend uit het zwarte slib. Mooi! Ik zou het wel willen filmen. Maar het is me te koud ondertussen. Dat, doen we wel wat later, als het zachter weer is.
Onderzoeken ondergaan. Alles behalve. Zeker, als je met kanker in je achterhoofd zit. Bij 't minste ga je zo denken, op de duur. Relativeren wil je wel, maar dat lukt niet altijd. Zo ongeveer zit het in mekaar. Ik hoor het van veel mensen die het hebben of hebben gehad. De schrik zit er dan in. Zelf had ik dat ook wel na de eerste keer. Ik wilde het niet persé over doen, maar het lot besliste anders. Het over doen, was ook een ander proces. Uitzaaiingen zitten niet persé in het zelfde lichaamsdeel. Dus viel het voor mij anders uit. Ik dacht niet aan kanker in eerste instantie. Voor de uitzaaiingen werden vastgesteld, had ik wel enkele malen schrik gehad. Bij pijntjes allerhande of een knobbeltje dat ik ergens voelde. Nu dacht ik aan spierklachten. Maar oké, het bleek wat anders. Ondertussen voel ik me redelijk goed. De behandeling helpt in die zin, dat de pijn onder controle blijft en de kanker niet verder groeit. Daar doe ik het mee. Er is ook die man van me. Die schat, die me zoveel helpt. Bezorgd is. Er onvoorwaardelijk is. Altijd. Toezjoer. Immer. Always. Siempre.
Hij stond al een tijdje onder controle. Wat groen lachend spreekt hij steeds over 'de-ouw-mannekes-ziekte'. Maar net als andere kankers, is prostaatkanker niet om mee te lachen. Chemo is rot, gelijk voor welke kanker. Deze keer deelt de uroloog ons mee dat verder onderzoek heel noodzakelijk is. Nou, dat deelde hij mee, enkele maanden geleden. De voorgeschreven medicatie werd braaf ingenomen zoals het moest. Maar het vorderde niet zoals het hoorde. Integendeel. Verder onderzoeken was noodzaak dus. Elke test zorgde voor meer onrust, want de kans werd alsmaar groter. Kankerkans. De laatste week afwachten, na de biopsie, was toch enerverend. We hadden besloten niet enkel maar daaraan te denken. Maar we drongen ook niks weg. Toch was ik blij en bang tegelijk toen we eindelijk naar de specialist mochten voor de uitslag.
Negatief!!! De enkele keren dat een mens superblij kan zijn op iets negatief, is wel degelijk na zo'n testen. Het is een hardnekkige ontsteking. Te verhelpen met antibiotica. Pillen blijven slikken dus. Maar oeffffff!!! Wat zeg ik? OEFFFFFFF...!!!
Ik wilde graag en ik mocht nog op de koop toe. Totaal onverwacht, maar het was me toegestaan. En dus... Was ik effe die bewuste vlieg, die we soms willen zijn. Wie heeft dat nog nooit gedacht bij zichzelf? "Ik wou da'k een vlieg was." ...als je heel graag de reactie wil zien op een situatie. Voor mij was dit niet minder. Ik zei het hem nog. Dat ik o zo graag een vlieg wilde zijn, als ze het zouden vertellen aan de kids. Zij, wist het niet. Dat van die vlieg. Ze was immers niet thuis. Ze is Portugese en ik weet trouwens niet of ze daar die uitdrukking wel kennen. Maar ik ben er zeker van, dat mensen daar, even nieuwsgierig zouden zijn als ik in dezelfde situatie. Toen ze thuiskwam, liet ze de echo-foto zien. Zeer blij dat alles goed is met 't kleintje. Uitgerekend voor eind juni.
Het zal je maar overkomen. Je gaat naar het ziekenhuis. Pijn. Veel pijn. Niet normaal. Men vermoedt een ontstoken appendix. Dat is het ook. Verder onderzoek dus. Oa een echo, je-weet-wel, voor alle zekerheid. Hoort en ziet men daar een hartje kloppen. Nee, niet het hare. Een piepklein hartje. Ojee... dit was niet de bedoeling. Die appendix wordt niet geopereerd, da's onveilig. Maar met de nodige medicatie komt dat in orde. Maar wat nu? Ze hebben niks babygerief meer in huis. Daaraan zullen we dan wel een mouw weten te passen. Toch nog maar effe zwijgen tegen de kinderen, tot ze zeker zijn dat alles oké is. Die bevestiging kreeg ze nu dus.
Plechtig legt ze de echoafdruk op tafel. Ze is benieuwd hoe snel de kinderen dit zullen opmerken. Welke vragen, reacties, verwonderingen en pleziertjes er zullen volgen. En net op dat moment ben ik daar ook. Ik, een vlieg. Ik moet zeggen, dat ik me ongelooflijk goed voel in deze hoedanigheid. Bijna komen ze thuis nu en het kriebelt vanbinnen in m'n vliegenbuikje van de pret. Nog geen minuut zijn de kids thuis of N, de oudste ziet de foto. Uitleg wordt gevraagd en het antwoord geëist. In verstaanbare taal aub. Vragen worden als kogels afgevuurd tot ongeloof (want mama neemt toch alle dagen een pil om geen kindjes te krijgen...? ) omslaat in, geluk, juichen, sexevoorspelling, toekomstdromen, toekomstplannen. Er worden grapjes gemaakt. Bijna alles mag. De tolerantiegrens ligt hoog. En ik ben een blije vlieg!!! Mijn besluit: Yep!!! "De feestdagen zijn begonnen!" Feestdagen waar ik normaal gezien nooit wakker van lig. Maar dit, is de mooie nieuws show. Da's nog eens een feestgevoel.
Ook m'n zus doet mee, zonder het te beseffen. Bij het binnen komen vertelt ze me dat de sint en kerstman volop aan het muteren zijn. Die mutatie stond vanmorgen voor haar deur. Belde weliswaar aan. Een duidelijke beschrijving van het monster... sorry, die lieve goedheilig man, volgt. Ik gier ondertussen van het lachen. Buik stevig vast gehouden, want dat schuddebuiken gaat me iets te pijnlijk af. Hij, die mutant dus, vernam dat ik al een tijdje geen kapodaster (schrijf je dat wel zo? (een klem voor de gitaar)) meer heb. Omdat ik (da's geen verrassing) altijd zo braaf ben, mocht ze me van zijnentwege ene cadeau doen. Mooi verpakt. Gieren en nog eens gieren (en dan gaat het hier niet over kadaver-verscheurende gore vogels). Uiteraard zeer dankbaar m'n zusje gekust, omarmd, geknuffeld, nog eens gekust en bedankt dat 't niet schoon is. Tja, een spontane reactie hé... Bovendien, bleef E vanmorgen liggen in bed, na de wekker te hebben afgezet. Nee, niet omdat hij zich ziek voelde. Hij heeft vakantie tot na de feestdagen. En ik wist dat niet. Ik voel me net zo'n kindersurprise-eitje. 'k Zou de hele wereld wel kunnen omhelzen. Ja dus. De feestdagen zijn dubbel en dik begonnen.
Echtgenoot en vrienden vonden nog een keertje de kracht en goesting om hard werk te verzetten in huis. Weekeinde binnen gebleven dus. Je kan niet van alle walletjes snoepen, of is het eten...? Daar ik zaterdag terug met een nieuwe chemosessie moest starten, hield ik het maar rustig, want een mens wordt dat gewaar. Boekje, filmpje, oké ook een beetje karweien in de zin van stofzuigen, maar E nam het al snel over.
Een mij onbekende vroeg me per mail of ik hem het liedje dat ik in-den-tijd inzond voor 'ode aan Antwerpen' naar ATV kon opsturen. Waarom, heb ik hem niet gevraagd. Nu stel ik me die vraag wel, maar daar stond ik helemaal niet bij stil toen ik hem antwoordde. Die opname heb ik niet meer. Ik was er niet tevreden over en het nr is ondertussen ook wat gewijzigd. Kleine veranderingen, moet kunnen hé... De gitaar was dus nog maar weer eens m'n goeie vriend dit weekeinde. Het zat niet meer in de vingers. En, met die vingers heb ik nu wel wat meer problemen dan tokkelen op die gitaar. Maar... 't is niet de eerste keer dat ik dit schrijf. Voor mij is die gitaar mijn toeverlaat aan 't worden. Nee, eigenlijk is die gitaar dat al ja-ren, decennia, eeuwen. Alleen... die eerste maanden van m'n ziekte had ik de fut niet om ze te betokkelen. Dankzij m'n zus, heb ik dat de laatste tijd wél. En verdorie nog-an-toe, zoals Toon Hermans het zegt in één van z'n sketchen, da's beter dan de beste krukken, de snelste rolstoel, de duurste medicijnen.
Vandaag, terwijl E naar z'n werk was, heb ik het nr gewoontjes opgenomen met m'n smartphone. De boel omgezet naar een audioversie en hupsakee, voor een keertje staat er eens muziek in m'n blog. Niet foutloos, verre van. Niet super gezongen, nog verder dan verre van. Maar ach, het gaat over mijn koekenstad. Die mag al ne keer bezongen worden, vind ik.
'k Kan het niet helpen. Zoals m'n kinderen vroeger in (over)mate, mijn maten waren, zo is het nu met hén. De telgjes. M'n kleinkinderen dus. Misschien wel in ergere mate zelfs. Ik kàn het dus helemaal niet helpen dat ik veel over hen schrijf. Zeker nu, in m'n huidige situatie. Zijn zijn zowat m'n àlles. Ik zou me graag als proefpersoon aan de wetenschap aanbieden om fijntjes te achterhalen welke soort stoffen kleinkinderen doen vrijkomen in de hasses van een grootmoeder. Wil je't niet lezen, sluit dan maar af. Niet dapper vind ik, maar tja, da's mijn mening hé. Met zekerheid weet ik dat je dan heel wat mist.
Afgelopen week ging ik met G, 6 jaar, supporteren. Niet dat hij deelnam aan een wedstrijd. Maar hij wilde zoooooo graag dat ik een keertje zou komen kijken wanneer hij traint. Hij klimt. Ja, inderdaad, ook op zetels wanneer mama en papa niet kijken. Op rekken. Eventueel op de kast of zelfs het verwarmingselement van de chauffage. En, als het effe kan, gaat ie de ladder op om op het tuinhuis een kijkje te nemen. ...àls... als mama en papa niet kijken dus. Wat doe je met zo'n kereltje? Telkens herhalen dat dit niet mag omdat het gevaarlijk is, en omdat meubels dan stuk gaan en omdat kleine broer of neef het wel eens zou kunnen na-apen. Je kan ook erreg, héél erreg boos worden. Straffen. In de hoek! Zonder eten naar bed! Morgen niet naar het verjaardagsfeestje van je klasgenootje! EnWatNogMeer... Pffft... of dàt zou helpen... Nee dus. Wij zijn beschaafde mensen en willen onze kinderen pedagogisch verantwoord groot brengen. Redeneren met hen, of samen zoeken naar een oplossing. En vooral zoeken naar de oorzaak. Waarom doet ie dat nou? Precies of zo'n kleine schallodder daarop antwoord kan geven... Mama en papa vonden een goede oplossing door hem te leiden. Hij is nu lid van een klimmuurclub. Hij klimt daar onder begeleiding van een ervaren klimmaniak, z'n coach. En deze keer mocht ik mee!!!
Met 7 kindjes voeren ze klimopdrachten uit in een kleurrijke zaal, op een zo veilig mogelijke manier. Allemaal even erg gemotiveerd. G is de jongste en enorm enthousiast. Er zijn kinderen bij die mogelijk met spiderman-genen geboren zijn. Zij doen het al langer en dus beter. En dat doet me nadenken. Oei oei, dat belooft! Volgend jaar klimt hij in het salon omhoog en hangt ie in de luster. Daarvan wordt ik hoe langer ik toekijk, hoe zekerder. Hij heeft tijdens z'n training enkel oog voor de klimmuur. Er wordt niet gewaaid naar moeke of papa, die m'n aangename gezelschap is. Nee hoor!!! Geen tijd voor.
Wanneer de sessie is afgelopen, komt hij vragen of ik wel alles goed heb gezien. Hij somt bij benadering zowat alles op dat ie heeft gedaan en waarom en wat de opdrachten waren en dat het hem lukte of heel soms niet heel goed lukte de eerste keer maar de tweede keer, des te beter. Ademen, kleine lieve schat. Niet vergeten te ademen. Tot overmaat van enthousiasme kan hij niet zwijgen over het voorstel van de coach om binnen twee weken (ofzo) met z'n allen te overnachten in de zaal. Dan mogen ze in het pikdonker klimmen met een lichtje op hun hoofdje en snoepjes zoeken op de klimmuur. Terwijl hij z'n veters knoopt tatert hij er zonder aarzelen of zuchten op los en van blijdschap herhaalt hij de boel nog een keertje. Stel dat we iets gemist zouden hebben... Eens thuis, blijft mama heel droogjes bij het aanschouwen van het verhaal van spring-int-veld. Zij wil eerst alles goed nagaan. Weten. Zeker zijn. Het kind niet doen zweven van geluk om naderhand hard neer te komen, moest er een adder onder 't gras zitten.
'k Vind het allemaal fantastisch om te aanschouwen. Net als het geknutseld geschenkje dat ik krijg van m'n andere twee kornuitjes, die samen met mama zaten te knutselen. Gezellige sfeer bij het binnenkomen trouwens. Zij, gaan seffens sporten. Atletiek. Daar ga ik binnenkort ook een keertje mee kijken. E, de jongste doet sinds september ook mee. (h)Eerlijk is (h)eerlijk. Ook hem wil ik aanmoedigen. Ook hij heeft maar al te graag dat moeke hem komt Zien.
Nee... écht niet... Ik heb geen tijd om ziek te zijn...
- Ik moet niets hebben van kennis waar geen gevoel aan vooraf is gegaan
(André Gide)
- De smaak is de glimlach van de ziel
(Léo Ferré)
- De ultieme verleiding is je gevoelens suggereren in plaats van ze te uiten
(Jules Barbey D'Aurevilly)
- Elk zintuig bevat de vijf andere
(Juan Ramon Jimenez)
Yep! Ik beken. Die kotte dorrekes gaan er goed in. Voor de ongerusten die me kennen; wees dàt niet, ik overdrijf niet en trouwens... eentje per dag, dat mag...
Als excuus: ik eet die gewoonweg om wat wijzer proberen te worden.
Het weekeinde schoof weeral voorbij en is ondertussen vergane glorie. E heeft in huis nog eens spullen verhuisd. Helemaal alleen. Ik zit in het -ondertussen- bekende energieputje. Dan zeg ik: het gaat niet goed. En dan wil hij natuurlijk weten wat er scheelt, heel erg bezorgd. Maar da's nogal moeilijk uit te leggen. 'Nee, niet meer pijn dan anders.' 'Nee, niet misselijk in de zin van ik-moet-overgeven.' 'Nee, niet ziek.' 'Gewoon zo leeg dat ik me er miserabel van voel, da's al.' Ik begrijp het wel, dat klinkt heel leeg. Maar het inhoudloze kan je met woorden geen inhoud geven. Enfin, ikke toch niet. Dus verzeker ik hem dat hij echt niet ongerust moet zijn. Dit zijn chemo-verschijnselen. Neveneffecten. Hmmm... ietwat meer genuanceerder aanvoelend dan het gelijknamige tv-programma. Hij doet het dus helemaal alleen. Tafels verzetten. Terwijl ik in slaap val in de sofa, zonder gewetensbezwaren blijkbaar...
Zaterdag wilde ik toch proberen een heuveltje te verzetten. Er was mooi weer voorspeld, dus wilden we daar toch van profiteren. Ik wilde iets min of meer origineels kopen voor m'n pasgeboren neefje. Maar daarvoor moesten we naar de koekenstad. Da's momenteel een grote inspanning. Liefst had ik iemand gevraagd het cadeautje te halen voor me. Maar dat kan niemand hé. Daarvoor moet je in mijn hoofd kunnen kruipen. E heeft absoluut geen ervaring met babygeschenkjes. Ik wilde hem dus echt niet alleen op jacht sturen. We maakten een wandeling richting interessante verkooppunten, waar ik dacht te zullen vinden wat ik zocht. Hartje stad. Zaterdag, dus druk. Zonder E kan ik dit echt niet, merk ik maar weer. Het zou te makkelijk zijn moest ik het item direct gevonden hebben. Maar uiteindelijk wint de volhouder. Ach, 't is meer een kwestie van strategie. Ondertussen middag, dus besluiten we dat we ergens iets kunnen gaan uiteten. Maar onderweg, voel ik dat het niet gaat. Ik moet naar huis. We keren naar de Groenplaats om tram 9 te nemen. In de galerie zien we de sint. Een lange rij ouders met kindjes schuiven geduldig aan om kinderwensen kenbaar te maken. Enkele pieten zorgen tussen de wachtenden voor wat vertier. Het heeft effect, dus doen ze het goed. Leuk om te zien. Wat verder maken nog drie pieten muziek. Oud en jong raken vertederd blij. Hier zijn gelukkig geen bitskoemers die de pietenkwestie verstoren op dit blije moment. Goedzo! Discussieer daarover het hele jaar door, maar verstoor dat kinderplezier niet, vind ik.
Daar, onder de grond is een fantastische broodjeszaak (om uit te halen). Het is er helemaal niet druk. Raar! Maar daar plukken wij de vruchten van. E bestelt een broodje. Ondertussen wandel ik verder naar het perron. Daar kan ik immers zitten met wat geluk. En ja hoor, dat heb ik! Als ik net zit, komt E er al aan. Aan de drukte op de tramstellen te zien, heb ik al snel door dat het sinterklaasfeest in het sportpaleis vandaag doorgaat. Ik kom effe terug in die typische stadssfeer terecht. Mensen verwijten mekaar wanneer ze niet direct kunnen instappen. Boos voor 't minste. Stommelingen toch!!! Een zestiger kijkt toevallig in mijn richting. Hij moet lachen. Ik ook. Raar, we kennen mekaar van haar noch pluim, maar begrijpen het waarom. En, als je even oplet en naar mensen kijkt op zo'n plaatsen, is het altijd leuk wanneer iemand je pret begrijpt. E zegt dat ie het aan me merkt dat het buiten komen me goed doet. Al is het maar om naar de documentaire van het stadsleven te kijken. Wanneer we thuis komen verdelen we het broodje (zo'n groot exemplaar waarvan ik de helft niet op krijg). Mmmmm... Lekkerrrr!!!!
Afgelopen vrijdag kwamen Go en K langs. Go had met haar duim tussen de autodeur geklemd gezeten. Dom. Vond ze zelf ook. Maar nog meer... pijnlijk! Eerste job was dus, verzorgen, die boel. Het viel gelukkig mee. Haar duim voelde wat mijn teen eerder deze week voelde, toch zo ongeveer, vermoed ik. Zo'n middag snelt altijd voorbij. Niet eerlijk! 'k Vind het toch enorm, hoe K telkens weer die vrijdag-file trotseert om me te bezoeken. We kunnen natuurlijk een andere dag afspreken, maar voorlopig is vrijdag de beste. Ondertussen heeft ze een (hopelijk) haalbare oplossing om er het beste van te maken. K brengt Go naar huis, en blijft daar dan tot na het avondeten. Dan pas rijdt ze verder. Vrijdag (genoemd naar Freya, godin van de vruchtbaarheid) moet uiteindelijk wel een erg lange dag voor haar zijn...
Vanmorgen had ik zin om in bed te blijven. Lui, gemakkelijk, warm en zacht in bed. De wereld zou voorbijglijden. Oorlogen in de arabische wereld, rassen-onrust in Amerika, ebolaslachtoffers of -misbruiken in Sierra Leone, betogingen en stakingen door economisch onrecht in eigen land, zouden me niet wakker houden vandaag. Egoïsme troef! Ik zou me eens lekker niet druk maken bij het lezen van de krant bij het ontbijt, dat ik eet omdat ik medicatie moet innemen en het zo beter verteerbaar is. Maar... m'n gedachten lopen niet altijd parallel met de realiteit, zijnde Het Leven. Hoe langer ik in bed blijf, hoe langer ik geen pijnstillers neem. De keuze is aan mezelf. Tegenspraak wordt niet geduld. Beter nog, tegenspraak is totaal niet nodig. Het zou een bewijs van domheid zijn. Dus, toch maar uit de veren en naar beneden om appelsientje te persen op m'n eigen zeer onhandige manier omdat die handen niet mee willen. Om wat ontbijtgranen te eten en daarbij m'n pijnstiller te nemen. Om een klein half uurtje later m'n chemopillen door te slikken. En dàn...
Zou ik weer naar m'n hemels-paradijselijk bed kunnen om te laten wat ik niet wil doen. Maar zo zit ik nu ook weer niet in mekaar. Ik voel me maar zus-en-zo. Nee, geen pijn die niet te harden is. Nee, ook geen misselijkheid. Maar, simpel, niet goed. Ben ik down? Hmmmm... nee, dat zou ik niet zeggen. Yep, dàt is het. Energieloos. Totaal zonder energie. Ik verzorg m'n pijnlijke teen in de badkamer alvorens te douchen en enkel dat al, vermoeit me. Hijgend neerzitten bij 't minste dat ik onderneem. Oké!!! Zo'n dag is het dus! Toch heb ik een keuze. Ik kan me er in verdiepen en dan zal het waarschijnlijk in m'n hoofd blijven zitten en wieweet, vergroot ik het dan nog uit. Maar, ik kan ook gewoon m'n lichaam volgen. Hebben we nou die nieuwe divan of niet? Waar dient die voor? Juist! Eens ik mezelf presentabel heb gemaakt, leg ik me gemakkelijk voor de tv en kijk een film die ik eerder had opgenomen. Durft er misschien iemand te reklameren? Haaaa... ik dacht al van niet. Straks komt m'n zus, die ik eerder overwoog af te bellen. Toch maar niet gedaan. Als zij komt, heeft ze haar gitaar mee en moet ik me wel een verzetje toe staan. Zussen... een welgekome positieve optie voor het leven.
Eerst praten we bij. Over pijntjes en kwaaltjes en het werk en de familie en, en, en... En, we snoepen chocolaatjes (echt niet veel). En dan nemen we onze gitarrekes. Het valt me op, hoe moeilijk het me gaat. Tokkelen gaat haast niet. Met sommige akkoorden krijg ik het ook nog moeilijker dan voorheen. Maar, oké... blijven proberen. Die handen bewegen. En, vooral truukjes leren aan zusjelief. Zo leert zij wat ik nu niet kan. Zijn we met z'n twee of niet soms...? We doen lekker ons ding en hebben ideeën te over wat de muziek betreft.
Toen m'n zoon me gisteren afhaalde dacht ik onderweg naar zijn 'thuis': Woepsss... het is van vorige woensdag geleden -een volle week dus- dat ik nog buiten kwam. In eerste instantie denkt een mens dan: Niet goed bezig! Maar tja, het is wat het is. Juist! M'n zoon, A, heeft wel gelijk als hij me dan zegt dat het toch een mooi weekeinde is geweest. Waarmee hij bedoelt dat het mooi wandelweer was. Ja hoor! Het weer was alles behalve slecht. Juist! Ik heb zelfs nog een klein uurke in de tuin gezeten, op het midden van de dag, wanneer de zon nog de meeste kracht heeft. Warme trui, sjaal en oogjes toe, want de laagstaande zon is verblindend. Dus kan ik toch min of meer sussend antwoorden dat ik toch wel ben buiten geweest. Maar inderdaad, niet uit huis, of gaan wandelen. Zo'n week snelt op hoog tempo voorbij. Het went nooit... de tijd. Alleen, heb ik nu meer tijd om daarbij stil te staan. M'n drie koningskinderen zorgden weer voor een zeer aangename middag. Ze zijn het alweer terug gewend dat moeke 's woensdags op visite komt.
De jongste, E, vertelt met een heel serieus gezichtje dat ie ziek is geweest en wel vijf keer heeft moeten overgeven. Gelukkig is hij weer 'de oude' en zodra ik zijn aandacht daarop vestig, zweeft ie met z'n hoofdje weer in z'n spel- en kinderwereldje zoals het hoort voor een vierjarige. Zesjarige G, laat me fier z'n oefenboekje zien. Z'n ouders vertelden me eerder al, dat hij het niet kan laten. Tegenwoordig is dit zijn meest favoriete bezigheid. Rekenoefeningen en lezen. Terwijl broer en zus tateren tegen de muren op, spelen, zingen, bakkeleien... sluit G zich met z'n boekje in z'n eigen wereldje om te schrijven en oplossingen te zoeken. Dàt heeft ie niet van mij, denk ik. Zulke fantastische genen bezit ik niet. Ik, volwassen moeke, ken ondertussen natuurlijk wel enkele truukjes, om zulke afleidingen het hoofd te bieden. Maar da's lang niet hetzelfde. Die truukjes moet ik m'n kleindochtertje N ook maar eens leren, denk ik. Zij is het toonbeeld van concentratieproblemen als er leven is in huis. Ocharme m'n lieve meid. Ze moet tegen vrijdag een hoop stof onder de knieën krijgen met oa namen van Germaanse en Romeinse goden en al wat met kalendertoestanden te maken heeft. Een flinke bundel. Ik heb me een tijdje over haar gebogen, maar wanneer E iets zingt, of vraagt of gewoon, speelt, is haar aandacht meer bij hem dan bij die bundel. 'k Ben benieuwd of het vrijdag goed zal lukken met die toets.
Eerder deze week werd onze nieuwe divan geleverd. Gelukkig was mijn E al thuis. Hij staat prachtig, zit erg comfortabel en oogt fantastisch. Hij kon net door de deur. Daar had ik onnodig schrik voor, dus. De fatboy's waren een goed idee. We vinden ze echt wel mooi, maar voor sommige mensen, vrees ik, zijn ze redelijk onhandig. Je kan niet zomaar iedereen daarin laten plaats nemen. Zitten gaat nog, maar het rechtkomen is voor sommigen onder ons warempel een delicate uitdaging, om het op een deftige manier te zeggen. Als ikzelf een rokje draag, is elegantie nu ook niet direct de passende houding, om me uit de fatboy te hijsen. Hoewel ik fysiek absoluut geen probleem heb om daar uit te komen. Maar een broek is echt wel aan te raden. Verdere uitleg hoeft niet...
Omdat we de gang moesten vrijmaken voor deze levering, hadden we de golfplaten die daar tegen de muur stonden, in de leefruimte op de vloer gelegd. Roekeloze miekemot stootte haar teen tegen die platen. Auwtchhhhhhh... yep... pijn... en-nog-eens-auwtchhhhhh...!!! En wat meer kan ze ondernemen dan teentje te laten genezen? Het liep gelukkig nog goed af. Niks gebroken, dus lijm is niet nodig. Een reden te meer om lekker languit in die mooie, nieuwe, elegante divan neergevlijd de mensonwaardige pijnen te doorstaan van een kapotte teennagel met bloeduitstortingen. De pijnstillers die ze al maanden neemt, doorstaan de test niet. Maar wie-dan-ook-zijdank
Nu neem ik iets langer dan een week xeloda. Het gaat goed. Afgelopen donderdag zag ik werkmannen passeren in de straat. In hun oranje plunje verrichtten ze hun noeste arbeid. Auto's staan geparkeerd, de meesten met -twee van de vier- wielen in de goot. Zo kunnen auto's die in tegenovergestelde richting rijden, mekaar nog passeren zonder meer. Maar, dat wil natuurlijk zeggen, dat die goot niet goed kan geborsteld worden. Dus vegen die stadsarbeiders maar rond de geparkeerde wagens heen. Daar maken die heus geen probleem van. Daarenboven, heeft één van hen een borstel vast en de andere draagt zo'n lawaaierige bladerblazer. Soms zie je dan nog een derde, die nog eens achteraan komt met een borstel om -nogal wiedes- die uiteen geblazen bladeren weer bij mekaar te vegen. Dan -last but not least- rijdt er zo'n wagentje met draaiborstel om de boel die bij mekaar geveegd wordt naar één punt, op te zuigen. Eens je dat hebt bestudeerd, weet je plots heel duidelijk hoe de stad nog kan bezuinigen en in welke bodemloze put meer, nog onze hardverdiende maar verplicht afgestane belastingscentjes oa worden gegooid. Die blazer trekt door het lawaai -ocharme de ondertussen wellicht dove arbeider die ermee rondzeult- altijd m'n aandacht.
Ik zag hen dus volop in de weer, zeer intens en met hoge concentratie, blaadjes omhoog blazen en vegen. Misschien is dat wel de aanleiding geweest. Wie zal het zeggen...? In elk geval... ik had een energieboost van jewelste!!! Het was echt heel lang geleden dat ik nog zo'n gevoel had gehad. Ik wilde, ik zou en ik moest! ...euhhh... iets doen! Dus heb ik gepoetst. Niet dat ik de koningin der netheid ben, maar één en ander moest er toch aan geloven. Telkens ik aan iets nieuws begon, zou ik het volbrengen ook. Met die ingesteldheid heb ik taken verzet. Tot ik hijgend in m'n gemakkelijke stoel neerkwakte, niet meer verder kon. Maar wat een voldaan gevoel! Menslief! 'k Denk dat ik door die nieuwe chemo gek ben geworden. Wie is er nu voldaan met de simpele onderhoudende poets van 'elke-keer-weer'? Ik vond ons huisje véél properder en voelde me koningin te Rijk.
's Namiddags kwam zus Gr op bezoek. Voor een keertje zonder gitaar. Getaterd of de wereld zou vergaan. Een hoop herinneringen uit onze kindertijd opgehaald en met mekaar uitgewisseld. Ze is 6 jaar jonger dan ik en herinnert zich bepaalde dingen anders of niet, gewoon omdat ze te jong was bijvoorbeeld. Zij heeft dan weer een reeks herinneringen die mij ontgaan omdat ik me met andere dingen bezig hield. Vrijdag van 't zelfde laken een broek, maar dan met zus K. Herinneringen ophalen en vergelijken. Het zal wel toeval zijn zeker, dat dit ook met haar gebeurde. Het begon toen ze me vragen stelde over een voorval. Het verleden, je draagt het mee en leert er uit. Wat ik had geleerd uit de dag tevoren was, dat ik teveel hooi op m'n vork had genomen. 'k Heb nog wel iets gedaan, maar lang niet meer zo ijverig als donderdag.
En zaterdag kwam Y, een vriendin. We, E en ik, hielpen haar wat met computerprobleempjes en verder mochten we genieten van hààr herinneringen. Jonge. Onlangs reisde ze naar Australië. Ze had dus veel te vertellen. Meer dan duizend foto's konden we bekijken, maar we keken naar geeneen. Ik was er gewoonweg te moe voor en zag het niet zitten. Da's voor een andere keer. De microbe is overwonnen. Voorbij. De energie zit weer in de kast en ik...
Woensdag is alweer voorbij. Als het past voor m'n zoon en het gaat me goed, ga ik maar al te graag naar hem toe. Halve dag school, dus ik zie dan ook die dotten van kleinkinderen. Hij komt me dan ophalen in de voormiddag. Eens thuis (bij hem dan) kunnen we nog gezellig een volwassen praatje maken zonder kindjes die alsmaar hun dingen willen vertellen. Ik blijf thuis, terwijl hij of L, m'n schoondochtertje de kindjes ophaalt. En dan... tja dan, begint het uitgebreide kindermoment. De aandacht gaat naar hen alle drie. Ze willen allemaal hun interessante onderwerpen of voorvalletjes ten gehore geven. Mama en papa komen er haast niet meer aan te pas. Tenzij het sporadisch gebeurt dat m'n drie knapperds zowat zijn uitverteld of geen vragen meer hebben. Wanneer ze volledig opgaan in hun spel, als ik dan al niet mee speel. Dikwijls genoeg word ik gretig uitgenodigd om mee te spelen. Tegenwoordig zijn dat dan gezelschapsspelletjes. In m'n fysiek goede dagen, rollebolde ik lekker mee over de vloer. Dàt mis ik wel wat, maar tja, 'k ben best tevreden met wat we nu samen nog kunnen doen.
Deze woensdag was het enigszins anders. L is opgenomen in het ziekenhuis. A vertelde me dat het nu nog meevalt, daar hij enkele dagen vrij heeft, hoewel, morgen, donderdag gaat werken. Hij heeft dan een cursus te volgen. Gelukkig moet hij daarom niet zo vroeg als anders uit bed. Hij zal de kinderen naar school brengen en dan rechtstreeks naar 't werk rijden. Wellicht zal hij een beetje te laat komen, maar daar is niks aan te doen. Voorlopig neemt hij nog geen sociaal verlof. En hopelijk is L snel weer thuis. Ik duim alvast super hard voor hen!!!
Het volwassen praatje verliep dus anders dan anders. A was begonnen aan de strijk, maar da's toch iets dat hij niet goed kan. Dat heb ik dus overgenomen. Da's het enige jobke dat ik thuis kan bijhouden. Lukt het niet in ene keer, dan doe ik de volgende dag verder. A was natuurlijk niet akkoord, maar ik overtuigde hem van m'n gelijk. Trouwens alles lukte ook hier niet. Het moeilijkste er uitgenomen zodat hij dàt al niet meer hoeft te doen. En toen hij thuis kwam met de kinderen, heb ik hen voor mijn rekening genomen zodat hij in de keuken kon werken. N, al 8 jaar, had het wat moeilijk. Ze mist mama en is bang dat er iets ergs aan de hand is. Maar ze is zo'n lieve schat. Ze hielp zonder mokken, wanneer papa iets vroeg. Ook opruimen ging vandaag bij alle drie heel vlotjes zonder gemor.
Het is zo leuk hen tegen me aan te laten liggen, lekker knuffelend, terwijl we samen naar Alfred Jodokus Kwak kijken. Samen de liedjes mee zingen. En vooral de jongste, E z'n getrokken conclusies bevestigen of weerleggen. Hij waarschuwt me wanneer een slechte figuur wat gaat uitsteken. Ik ben dus tijdig op m'n hoede. Bij elk van hen kan ik de tijd nemen om een persoonlijk en intiem knuffelmoment te koesteren. Vandaag hebben ze 't extra nodig, da's duidelijk. Daardoor verleg ik ook m'n grenzen maar weer. Als m'n man me komt ophalen, ben ik helemaal uitgeteld. Gelukkig moet er niet gekookt worden vanavond.
De afgelopen dagen zijn goed verlopen. Tot hiertoe ondervind ik niks van de te slikken pillen (xeloda). Des te beter. 'k Hou het wel rustig. Toen gisteren de zon er effe door kwam, heb ik ervan geprofiteerd om de groene container te vullen met snoeihout. Een deel was al klein geknipt, maar niet alles. Het deed goed, nog eens een frisse neus te halen. Ook al was het maar een half uurke. Maar zo in't zonneke had ik het helemaal niet koud. 'k Was natuurlijk ook in de weer. Daarna was ik uitgeteld. Niet simpel... Ik voel dat ik moet bewegen om m'n spieren soepel te houden. Vooral handen en voeten, daar die zo lastig aanvoelen. Maar bij 't minste da'k doe, sta ik te hijgen dat 't niet schoon is. En dan, tja, zit er maar één ding op. Rusten Marie!!! Dus lees ik maar de krant en magazines en boeken en modder ik maar wat aan. Ahum... vakantiegevoel...
Die boekskes staan ondertussen vol over de sint en z'n zwarte pieten die niet zwart mogen zijn vanwege racismedoenerij. Allemaal overroepen vind ik toch. Langs de andere kant denk ik, schmink die zwarte pieten gewoonweg veel minder perfectamente zwart, zodat de witte huid ook nog wat zichtbaar is. Dan is volgens mij alles oké. Om heel eerlijk te zijn, merk ik al jaren op dat die pieten wel heel erg mooi properkes geschminkt zijn. Niet realistisch genoeg. Oké, zou je kunnen zeggen dat er ook haast geen kachels meer zijn waardoor de schoorstenen ook niet meer toegankelijk zijn zoals 'in mijnen jongen tijd'. In dat geval hoeven die pieten helemaal niet zo zwart te zien. Nu wordt het eerder een strijd van: 'kom niet aan onze cultuur, of 't is ambras! Sjamfoeters!' We blijken te vergeten dat het over een kinderfeest gaat. In Nederland ging het zelfs zo ver dat er betogers moesten worden opgepakt. Met wat zijn we nou bezig...? vraag ik me dan af.
Het doet mij terug denken aan Albert. M'n grootvader was een echte oud-koloniaal. Hij was m'n stiefgrootva. M'n bloedverwant heb ik nooit gekend. Bompa dus, m'n stiefgrootvader, had nogal wat spullen meegebracht uit 'de Congo'. Eén van die spullen was een houten borstbeeld. Hij had ginder een knecht gehad die Albert heette en zo noemde hij dat borstbeeld ook. Het was voor mij een vrij indrukwekkend werk. Soms praatte ik er stiekem tegen, als kind. Later, na het overlijden van m'n bomma, kwam Albert bij mijn ouders terecht. In de living, net als tevoren. Ook toen maakten we (wij allemaal, broers en zussen) opmerkingen over Albert. Steeds met liefde. Hij hoorde bij de familie. Ik probeerde me altijd maar weer in te beelden hoe het de échte Albert is vergaan. Nooit zal ik het weten. Maar zwarte piet, moet toch kunnen blijven onder die naam.
'k Moest een dagje vroeger 'binnen'. Men zou me nog eens goed onderzoeken, vandaar. Donderdag mocht ik twee scans laten nemen. Thorax en botscan. 's Avonds kreeg ik dan een liter water met contrastvloeistof voor een abdomen-scan die men vrijdag zou nemen. In onze gang was het zowat een heksenketel, zoooo druk! E kwam me bezoeken. In mijn kamer bleef het rustig. Converseren met het mevrouwtje naast mij, ging haast niet. Ze praatte erg onverstaanbaar. Toen E weg was, dacht ik me wat te vermaken met snollen op facebook, via m'n smartphone. Het eerste dat ik zag was dat m'n nichtje die nacht was bevallen van haar eerste kindje. Een jongetje, met de naam Nand. Ik kon het niet houden en ging naar de infobalie om te horen op welke kamer ze ligt. Dan m'n benen goed ingesmeerd, want het is voor mij een flinke wandeling. En hopla, daarheen. Haar vader, zijnde m'n broer, en schoonzus, waren daar ook. Zij wisten niet dat ik in behandeling was en ik zorgde dus voor een ietwat aangename verrassing. De jonge trotse ouders glunderden met hun schattig baby'tje. De bevalling was goed gegaan.
Onderweg daarheen was een chassidische jood me komen vragen wat er in m'n baxter zat; whisky of vodka. Hij vond zichzelf heel grappig. Normaal gezien spreken die niet met vrouwen. Al zeker niet met ons, westerse onreine gevallen... Ik denk dus dat die man zelf onder invloed van iets was. Enfin, toen ik terug naar m'n kamer ging, kwam ik dien tiep wéér tegen. Ik deed of ik hem niet zag. Maar wéér kwam ie met dezelfde onnozeliteit naar me toe. 't Stak me wat tegen, maar ik besloot er geen uitleg aan te besteden. Ik antwoordde dat ik het altijd bij water hou en ging verder. Dat was de beste manier om ervan verlost te zijn. Raren tiep hoor! Voor alle duidelijkheid, de man op de foto is NIET de man waarover ik het hier heb. Deze foto vond ik mooi passend en vond ik op het net.
Die nacht was redelijk zwaar daar m'n kamergenote te ziek bleek. Ze had veel verzorging nodig. Zo nel men kon (wat door omstandigheden toch ook traag kan zijn), hebben de nachtverplegers haar met bed en al naar een andere kamer gebracht, zodat ik nog wat nachtrust zou krijgen. Later heb ik geïnformeerd en was ze weer beter. Oef!
Ik moest -net als de vorige dag- nuchter blijven. Maar kreeg een uurtje voor het scannen nog een liter water met contrastvloeistof. Die dronk ik niet helemaal leeg. Dat was wat teveel van het goed(j)e. Nadien kreeg ik last met m'n darmen van hier tot ginder. Amaai dat mocht tellen. Blijkt die contrastvloeistof op de darmen te werken. Bij mij alleszins heel erg. 'k Heb er serieus last van gehad. Maar ach, ook dàt gaat over. De dokter kwam me vertellen dat ik best kan veranderen met de chemo. Met Taxol krijg ik namelijk teveel last van handen en voeten. Alle gevoel ebt weg. Dat heb ik al lang, maar het verergert steeds. Nu wordt typen stilaan een probleem (laat staan op m'n gitaar tokkelen, ocharreme ikke). En wat de voeten betreft, kan het gevaarlijk zijn, daar ik soms niet voel of ik m'n sloffen niet goed aan heb. Dan struikel ik. Ik voel ook geen oneffenheden in de vloer. 'k Ben nu al enkele keren gevallen. Niks ergs, maar ook al kijk ik goed uit, ik struikel of stoot m'n voeten regelmatig. Blijkt... dat dit zal blijven toenemen, zolang ik Taxol krijg. Daarenboven, zou dit niet meer te genezen zijn. Dus, krijg ik nu pillen; Xeloda. Die neem ik tweemaal daags in. Wat de bijwerkingen betreft, zien we wel. Ik wil daar nu echt niet aan denken. Het voordeel is, dat ik niet meer naar de kliniek moet voor de chemo. Ik zal driewekelijks daarheen moeten voor bloedcontrole en medicatie. Het zal dus een pak rustiger worden, denk ik. ...hoop ik.
Allez, vooruit, die pyjamas-day is er dan toch van gekomen. Waar 11 november al goed voor is. Het mooie weer blijft aanhouden. Mij zal je niet horen klagen. De afgelopen dagen heb ik me telkens efkes, wel in m'n trui, in de tuin gezet. De zon schijnt dan te fel om te kunnen lezen. Het licht weerkaatst veel te veel op het boek en m'n leesbril heeft geen donkere glazen. Maar da's niet erg natuurlijk. Gewoon in de zon zitten met de oogskes toe, doet zo goed. 'k Kan die ogen ook openen hoor, maar dan met de donkere-glazen-bril. En ik blijf maar genieten van kleine dingetjes die ik zie. De meesjes hebben ondertussen al terug een thuis gevonden in de vogelhokjes, die we, -nouja... E... maar hij doet dat ook in mijn naam-, hebben bevestigd aan de perenboom.
Dat verlengd weekeinde doet E goed. Hij is weer in gang geschoten ondertussen, en de plaats waar onze slaapkamer komt, aan het opruimen. Niet simpel, want die stond tsjokvol met allerhande spullen die je niet zomaar op mekaar stapelt. Eindelijk hebben we besloten om toch maar een groot deel van de magazines die we eerder zo wilden houden, weg te doen. Een mens kan gewoonweg niet àlles blijven bijhouden. In de kelder kunnen we ze niet bewaren want daar is het te vochtig. Een zolder hebben we niet en nog meer kasten bijzetten wordt stillekesaan toch ook wat teveel van het goede. Ik hou niet bepaald van een volgepropt huis. Ruimte is geen overbodige luxe. Ondertussen wroet hij verder aan de muur die hij is aan 't isoleren. Electriciteit is niet zo z'n ding en het is allemaal rapper gezegd dan gedaan om die stopcontacten meer naar voor te brengen. Je kan die moeilijk zo'n 10cm in de muur laten vallen.
Terwijl ik beneden rustig in de tuinstoel of fatboy zit met een boek, of niks, of de gitaar, of een filmke zie... hoor ik de houten vloer boven gezellig kraken. Of ik hoor hem boren, ik bedoel E, niet de vloer natuurlijk. Naderhand komt hij dan ontdaan beneden vertellen, ocharme, dat hij met die verdomde boor niet door die bakstenen geraakt. Of, toch alleszins niet diep genoeg ìn die bakstenen. Andersom, gaat die boor dan weer veel te makkelijk door de tussenliggende voegen en krijgt hij zo niet voldoende houvast. Ik probeer dan het gepaste commentaar te geven, maar steeds overvalt me dan het gevoel dat dit bij hem lijkt, of het interesseert me niet. Ik kan hem enkel helpen met woorden, niet met daden. Langs de ene kant denk ik dan dat het -voor hem- zowat identiek moet zijn zoals hij zich voelt ten opzichte van mij, als het niet zo goed met me gaat. Hij kan het aanzien en een schouderklopje geven, maar uiteindelijk kan hij ook niet veel doen. Maar 't is toch niet helemaal hetzelfde. Hij helpt me wel degelijk met vanalles en nog wat.
In één stuk doorgeslapen tot 7.30u. Als dàt niet grandioos is, weet ik het ook niet meer. Toch, als ge om 23u onder de namaakveren kruipt. Daar E nog diep in dromenland vertoefde, wilde ik hem absoluut niet wakker maken. Ik deed dan maar wat ik anders nooit doe op dit uur. Ik nam een morfinepil in. 5mg tegen de pijn. Pijn waar ik niet over zaag, want da's normaal 's morgens, daar ik de laatste pil gisteravond innam. Normaal gezien sta ik op om 8u en neem ik een gewone pijnstiller in, en dan komt meestal alles wel goed als ik het rustig aan doe. Maar ik ken mijn manneke. Hij sliep té diep om snel wakker te worden. 'k Had echt geen zin om alleen te ontbijten. Om niet te agressief te zijn tegenover m'n maag, neem ik die pijnstiller liefst in met het ontbijt. Vandaag dus niet, ik bleef heel stillekes in bed liggen. Morfine mocht het vandaag een keertje overnemen. Ik zou eventueel een pyamas-day houden. Pfffffft... 't is toch herfst... M'n gedachten kregen de vrije loop terwijl ik zweefde tussen slapen en ontwaken. Mag wel es een keertje. Ik noem dat 'zalig lui wezen'.
Om een lang verhaal niet té lang te maken... uiteindelijk was het uur der verrijzenis, tegen half tien. E daalde naar de gedrochten des levens, zijnde de keuken op het gelijkvloers. En biebie bleef nog een klein half uurke. Hij had me immers gezegd dat ie koffie zou zetten. Ik had gewoontjes zin om beneden te komen en alles in perfecte staat op de juiste plaats op het bord en in de kop te vinden, aan te schuiven en die pijnstiller veel te laat, maar beslist wél in te nemen. Toen ik de deur opende was ons huisje verlicht alsof de lampen zich in dubbele staat van energieverbruik bevonden. Een zee van licht deed me met m'n ogen knipperen. De zon scheen zo diep als ze kon ons huisje binnen. WAARVOOR DANK!!! Pyamas-day??? Vandaag??? Herfst??? Met zoveel zonlicht bij het ontbijt? Er moest duidelijk een wijziging gebracht worden in mijn oorspronkelijke snode dagplanning. Dat was wel zeker! Maar, first things first. Eerst genoten van een croissantje met rabarberconfituur en een kop koffie, in gezelschap van m'n weergaloze verzorger én echtgenoot E. Daarna toch maar eens samen overlegd wat met deze spronkelende dag aangevangen...
Daar we onlangs besloten toch maar een divan aan te schaffen, zouden we eens naar Turnhout rijden om een kijkje te nemen in Mastermeubel. Aangename rit, want de herfstkleuren baadden in het zonlicht, omringd met felgroene weide- en dennentinten. Eens in de toonzaal... Kopen? Neuhhhh... Kijken!!! Hoewel... Als je nou net dàt meubelstuk vindt dat je hart en ziel begeert én... de beoogde korting kan krijgen waarop je stilletjes hoopt, hoewel de kans o, zo klein is... dan laat je die kans beter niet voorbij gaan. Resultaat... dra zullen we dan toch een divan in huis hebben. Bezoek zal in de zetel kunnen zitten. Da's nu niet het geval met onze Fatboy's. Weinigen voelen zich blijkbaar geroepen. Ik, zit daar heel erg graag in. Maar tja, ik vermoed dat ik wat zulke dingen betreft een beetje een buitenbeentje ben. Of, mogelijk ben ik in m'n jeugdjaren blijven steken, want de kleinkinderen vinden de Fatboy's té gek gewoon. Watblief? Wat zeg je? De prijs?
Euhhh... laat ons stellen dat dit ons sinterklaas-, kerst-, niefjaars- én verjaardagsgeschenkje is voor komend jaar...
Enkele dagen heel rustig aan gedaan. Genikst, of toch zo goed als. Maar gisteren ging ik naar A, m'n oudste zoon. Om eerlijk te zijn, GING ik er niet heen. Hij was zo lief me op te halen. En dat, tot m'n verbazing met het jongste kleinkindje op z'n arm. D had hem naar A gebracht, want hij was wat ziek. Ik geloof dat koortsige kindjes niet naar de opvang mogen. Gelukkig kan jonge broer op zo'n momenten op oudere broer terug vallen omdat m'n schoondochtertje niet uit werken gaat. Dat wil dus zeggen, dat ik alle vier m'n kleinkinderen zou zien. Goed vooruitzicht hoor. Hoewel een woensdagnamiddag druk is bij m'n zoon thuis, was ik o, zo blij die pagadders bezig te zien en te horen. Het was lang geleden (naar mijn maatstaven toch) dat ik de kindjes had gezien. Ze waren eigenlijk rustig. De ene moest naar de klimzaal. Dan moest hij worden opgehaald en even later moesten de 2 anderen naar de atletiekclub. Ondertussen moest ook gelet worden op de zieke kleine W. En ik, gezeten in de sofa zag het allemaal komen en gaan. De twee oudsten kwamen wat lezen in m'n armen leunend. Wat doet G dat al goed, na twee maanden school! Vierjarige E speelde Wii-voetbal met papa, die 's woendags vrij neemt. Wat een enthousiasme. Telkens hij scoorde, sprong hij recht om met z'n lijfje te schudden, armen in de lucht en bijhorende kreten te laten horen. Baby W had de Turtle-poppen van G gevonden. Als je van zo'n pop de linkerarm beweegt, stoot die een kreet uit. Keer op keer kreeg W daar zowat lachstuipjes van. En dàt werkt zo aantstekelijk...
M'n man E kwam me ophalen. Thuis viel ik na het avondeten simpelweg in slaap. Ik mag kiezen; Was het dat glaasje wijn bij het avondeten, of was het vermoeidheid?
Vandaag ging E niet werken. Wat later opgestaan dus. Nou, hij toch. Ik op m'n normale uur. Hij ging met de bus, vanaf z'n werk naar Brussel om te betogen, vandaar. L, m'n schoondochtertje kwam me weeral helpen met het huishouden. Deze keer heb ik wat meegeholpen. Lichte dingen kan ik echt wel. En, word ik te moe, ga ik zitten. Het leuke is, dat we ondertussen kunnen praten. Dat maakt het gezellig. En, wees gerust, wij praten wat af hoor. Vanmiddag kwamen m'n zussen. Ik zat nog wat uit te blazen. G had haar vriendin E bij. Daarvan had ze me eerder op de hoogte gebracht en dat vond ik echt wel een leuk vooruitzicht. Tot m'n verbazing had ze ook m'n oudste zus P bij. Jongens toch!!! En, zij had tot overmaat van plezier (nee, helemaal geen ramp) haar gitaar ook bij. Eerst hebben we wat bijgepraat, maar naderhand moesten die snaarinstrumenten echt wel worden uitgepakt. P leerde klassiek spelen. Het was jaren geleden dat ze nog tokkelde. Oké, het hakkelde hier en daar wat, maar die kleine klassieke stukjes op gitaar zijn zo rustgevend. Mooooiiiii!!! Natuurlijk hebben we weer gelachen met veel stomme dingen. Daar gaat het om. Plezier maken. Toch maar een extra pijnstillerke genomen. Dat hielp! En, dat was het plezier dubbel en dik waard. Maar toch... normaal gezien zouden m'n twee resterende zussen ook gekomen zijn vandaag. Ik had ze eerder afgebeld uit schrik dat het te druk zou worden. Het zou zeker heel erg leuk geweest zijn, moesten ze erbij zijn geweest. Maar toch goed dat het niet zo was, want ik zou ka-pot zijn na zo'n middag.
De zon scheen al vroeg. Waarmee ik bedoel, dat ze al scheen toen ik op stond, om 8u. Op het weerbericht had men gezegd dat in de loop van de namiddag, de bewolking zou toenemen. Dus stelde ik voor om in de voormiddag te gaan ontbijten. Ergens. Eventueel nog een wandeling daarna. We zouden wel zien. Want, vandaag zou ik onder invloed van de chemo zijn. Afwachten hoe alles op me af zou komen, dus. Hoewel, toegegeven, zo kort na de toediening van de chemo, zou ik nooit ergens iets moeten gaan eten, want niks smaakt zoals het hoort. De koffie deed me wat griezelen, maar ik liet het niet merken aan E. Het chocoladebroodje ging er toch niet echt in. Enkel de helft en dan hield ik het toch maar voor bekeken. Moet toch wel erg vervelend zijn voor E om telkens weer datzelfde commentaar te horen. Terwijl ik zelf had voorgesteld om er op uit te trekken. Dus, besloot ik om dat commentaar maar voor mezelf te houden... 'k Denk dat ik bij tijd en wijle toch een ferme zagemie kan zijn...
We wandelden langs de kade. Alles tezamen denk ik dat we een kleine km hebben gestapt. Voor mij, een heuse sportervaring. Maar tandjesbijtend en in slowmotion-geschoffel haalde ik de auto. Naderhand voelde ik me alsof ik was gaan sporten. Heel erg moe, maar ook voldaan.
Eens terug thuis heb ik me in de tuin gezet met m'n boek. De zon heeft nog een tijd geschenen. E heeft me wat vergezeld en ondertussen ook met beetjes getuinierd. De vogeltjes waren extra goedgemutst door deze onverwachte nazomer, want enkelen floten lustig en vrolijk. De wolken die stilaan samen pakten konden me echt niet treurig stemmen. Ze waren de moeite om te zien. Snel, een fotootje genomen! Maar ik weet, nu is het gedaan, dat mooie weer. De eerste week zal ik me nog wel goed gemutst voelen. Daarvan ben ik zeker. Daar heeft de zon van de voorbije dagen voor gezorgd.
Terug thuis na een nachtje 'opname'. Alles is -uiteraard- goed verlopen. Het was rustig op de afdeling. Ik kwam zoals gewoonlijk op een tweepersoonskamer terecht. Het andere bed was echter leeg en dat bleef ook zo. Dus had ik het tweepersoonsrijk voor mij alleen. Maw had ik een ruime luxe, want deze kamer is ruimer dan een eenpersoonskamer. Tot hiertoe heb ik steeds chanse gehad met m'n kamergenoot. Geen reden tot klagen dus. Maar af en toe alleen liggen is ook wel eens leuk. Dan kan ik zonder iemand te storen mijn ding doen, zoals de muziek waar ik zin in heb opzetten enz. Met een goed boek bij de hand, opteerde ik voor klassiek. Sfeervol. Heerlijk. Uren aan een stuk heb ik mezelf kunnen verwennen. Natuurlijk kreeg ik af en toe bezoek van iemand van de verpleging. E kwam redelijk vroeg langs, maar bleef niet lang. Naderhand kwamen zoals gewoonlijk m'n twee zussen G en K. We moesten ons niet echt inhouden. Ons gesprek ging op een bepaald moment over muziek en dan hebben we de deur gesloten en met ons drietjes nog eens een égaliteetje gedaan. We zongen zoals vroeger 'Druppel', tekst van broer W waar ik muziek had op gezet. Het was op den duur zo'n beetje ons lijfnummertje. A Capella. Na zoveel jaren, ging dat nog erg goed. Ik stond versteld hoe synchroom we nog zongen. Zoiets kan je niet als er nog iemand op je kamer ligt hé... Pret alom!
Vandaag, kwam E me al om 10u ophalen. De lucht mooi blauw met een stralende zon. Toen ik buiten kwam kreeg ik haast een vakantiegevoel. We dachten langs het Middelheimpark te gaan om daar wat te genieten. Eén van m'n favoriete plaatsen. Maar dat was naast de waard gerekend. Poorten toe. Woeps. Ik vermoedde dat het park vandaag een uurtje later zou openen omdat het 1 november is. We plegen in onze contreien dan te zeggen dat het zondag is, waarmee we eigenlijk bedoelen, een feestdag. Fout fout fout. Enfin, we wilden nu ook weer geen uur blijven wachten en reden dus huiswaarts. Dan maar effe gegoogeld en blijkt dat Middelheim park geen park is maar een museum. Dohhhhh... Dat wist ik natuurlijk wel, maar ik blijf dit als een park aanvoelen, niet ten onrechte hoor. Bon, oké... Maar dat wil dus zeggen dat het 'museum' gewoonweg gesloten is omdat het een wettelijke feestdag is. Net als alle andere musea gesloten zijn vandaag. Zucht...!!! En, dat met zo'n prachtig weer.
Je kan gaan zitten zagen of duvelen of kankeren over zoiets, maar ook daarmee ga je je niet beter voelen. Tuinstoelen buiten gezet dus en in de tuin weggekwijnd in novemberzon en temperaturen tot 20°C. Alstublieft! Af en toe waaide een min of meer zuidelijk briesje onze japanse vis die aan de vijgenboom hangt, omhoog. Daarin dan het lage zonlicht. Het deed me een lentekriebel over m'n lichaam rollen. Volgens mij hadden de vogels ook met lentekriebels te kampen. Hun gefluit, geklapper en gesnater werkte alleszins zeer positief. Zoon D kwam met M en zoontje ook nog effe langs. Gezellig koffiekoeken in de tuin gepiknikt. Nouja, de kleine niet, die hield het nog bij z'n portie babyfood.
En nu, terwijl ik hier zit, voel ik dat de chemo stillekesaan begint te bijten. Het wordt dus tijd om me over te geven aan de wetten van de chemicaliën. Dit doe ik met een contract van bepaalde duur...
