De perenboom is weg! We hebben/hadden er twee. Ene stond eigenlijk veel te dicht naast de tuinmuur, jeweetwel, de buurgrens. Buren hou je best te vriend, is onze strategie. Of, nog beter: doe niks bij een ander wat je zelf als onaardig zou ondervinden. Daar die boom ook schuin naar die muur toe groeide, besloten we om die ouwe perenboom dan toch maar weg te halen. Met hulp van makkers én na het inlichten van onze buren, werd het karwei geklaard. Chanse dat het weer meespeelde. Geen regen, jippie!!! Anders had het een modderploeteren geworden. Ik vroeg of ze de andere perenboom ook niet in één keer wilden snoeien, want dat is ook hoognodig... al enkele jaren. Nu steekt de stronk van één boom nog in de grond en de andere is deftig gekortwiekt. Wat hebben we veel licht in huis nu! Maar... Ook al nam onze makker een ferm deel hout mee, er ligt nog heel wat hout in de tuin gestapeld. Ik voelde me redelijk goed en kon het niet aanzien. De motivatie om de handen uit de mouwen te steken was dus niet ver zoek. Ik heb me dus geëngageerd om takken klein te knippen met een snoeitang. Hoewel ik tussendoor nood had aan uitblazen, ging dat werkje redelijk goed. Dit -zo herinner ik me- was ook zo alvorens de kanker werd vastgesteld. Ik had toen al heel wat pijn, maar als ik in de tuin werkte ebte die pijn precies wat weg. Als ik wat lang stap of gewoon sta (bijv. wachten in de winkel ofzo) kan ik niet rechtop blijven staan. Maar als ik bezig ben in de tuin, sta ik niet stil natuurlijk, ik blijf in beweging. Enfin, tot m'n eigen verbazing, kon ik onze groene container vullen met afvalhout in kleine stukjes gesneden.
Vandaag, is 't andere koek. Of zou ik beter schrijven 'cake'? Zondagochtend. Straks gaan we naar de ouders van m'n schoondochtertje. Een zeer fijn stelletje. We doen daarom niks speciaals in huis. Nou, dat dacht ik toch oorspronkelijk. Maar al tijdens het ontbijt dat E me voorzette merkte ik dat hij een cake zou maken. 't Is altijd wel een leuke bedoening om hem zijn cakespinsels te zien creëren. Eerst vraagt hij hoeveel van dit erbij moet als hij bijv. zoveel eieren gebruikt. Maar uiteindelijk meet hij niks af en kapt hij er maar wat bij. Telkens met het commentaar: 'k ga dat zo es proberen... Dit wordt dus een spannend uitkijken naar veronderstelde zoetigheid... En ik? Ik, blijf rustig gezeten in m'n gemakkelijke stoel en hou me kalm om op een zo optimaal mogelijke manier een aangenaam regendagje tegemoet te gaan...
Niet lang geleden, kwam één van m'n zussen me thuis ophalen. We reden met haar pick-up (echt een toffe rammelkar om mee te rijden) naar haar thuis. M'n gitaar ingepakt, samen met een bundeltje songs die ik de laatste tijd maar af en toe ter hand neem. 'k Heb gitaar spelen nooit als vermoeiend beschouwd. Integendeel. Maar nu ervaar ik dat wel degelijk zo. Doch, dat was de afspraak. Nouja, ik bedoel niet dat de afspraak was om gitaarspelen vermoeiend te vinden. De afspraak was, die gitaar mee te brengen naar haar thuis. Enfin, ondertussen had m'n nichtje, m'n zus haar dochter, gehoord dat ik kwam en ook zij wilde erbij zijn. Idem dito nog een andere zus, die een beetje later zou komen. Dat was natuurlijk een behoorlijk leuke verrassing. Gitaar en mandoline werden afgewisseld met getater en gezwans. M'n schoonzus heeft een deel van die gekdoenerij opgenomen. Hiermee zal nog wel gelachen worden nadien... We hebben ons samen verdomd goed geamuseerd. 'k Wil dat heus nog wel een keertje over doen. De tijd is voorbij gevlogen. Dit was nog eens een ferme time-out. We hebben het wel effe over kanker gehad, maar enkel het hoognodige verteld. Niet aan kanker denken is zo ontspannend.
Na nog een weekje geduld, was het dan zover. We kunnen de chemo weer opstarten, of verder zetten. Hangt ervan af vanuit welke hoek je't bekijkt. Het is een dubbel gevoel hoor. Het aller-allerliefst krijg ik geen chemo. Maar da's dan -toegegeven- een beetje geredeneerd als een kip-zonder-kop. Ik ga ervan uit dat ik zonder chemo niet lang meer zou vertoeven in m'n kleine paradijs. Er is teveel dat ik zou moeten opgeven. Dus, zolang ik ermee overweg kan, juich ik (oh... ironie) die chemo dan maar toe. 't Is het dubbel en dik waard. Hoewel ik toch heel regelmatig aan de dood denk. Niet in de zin van: hoe zou het zijn... en blablabla... nee... Maar ik zie het momenteel als al die lieverds om me heen opgeven. Conclusie: mensenlief, ik geniet van alles om me heen.
Afgelopen zondag was er perenpluk in onze tuin. Wat wil je, met twee perenbomen in ons stadstuintje...? Zonen en hun gezinnetje zakten af naar ons Berchem om te plukken. De kleinkinderen waren gretig. Of, toch zo gretig mogelijk tot in zekere mate. De kleinste is 9 maanden. Nog wat jong om in de bomen te klimmen. M'n kleindochtertje, de oudste der klein-telgen, besloot na tien peren te hebben geplukt dat het nu haar plicht was om voor de benjamien te zorgen. De twee jongens werden in de lucht gestoken om die hooghangende peren te naderen. De schoondochters hadden al snel erg veel te vertellen aan mekaar, dus werd de perenpluk eerder een echte mannenzaak. Naderhand wat broodjes uit het vuistje. En ik, onderuit in m'n zetel, want ik had naweeën van de chemo. Het was natuurlijk wel druk, maar niet overdreven. Niettegenstaande was ik naderhand uitgeteld. En wie ruimde alles op en poetste alles? Yep, manlief. Da's gene gouden maar een edelstenen man, die van mij...
Nogmaals geen chemo gehad. Bloedplaatjes waren wel beter maar De Witte(n) zijn lui en rebels. Geen andere optie dan een njet dus. Deze keer moest er niks anders toegediend worden dus rond de middag mocht ik naar huis. Raar, maar ik was die namiddag bekaf. Dus deed ik het enige dat een mens kan doen in zo'n situatie. Slapen in m'n luie stoel, zoals het betaamt.
Zaterdag hielden we met Opsinjoren een bbq in de straat, om de zomer uit te wuiven (spijtig genoeg). 't Was best gezellig, niet te druk én lekker. Een voordeel waarvan ik gebruik heb kunnen maken is, dat na twee keren chemo overslaan, ik terug meer proef van het eten. De scampi's proefden dus wel degelijk naar scampi's. De buren hun nieuwsgierige honger kon ook worden gestild. Als ik buiten kom, groet ik de mensen kort, maar ik blijf nooit staan voor een babbel. Dat gaat niet goed, wegens veel te vermoeiend. Ik merk natuurlijk wel de nieuwsgierige blikken. Maar nu, gezeten aan de tafel mochten de vragen worden gesteld. 'k Heb natuurlijk ook wel gezegd dat ik ook nog graag over iets anders praat, nu ik nog eens buiten kom. Men begreep het. Da's fijn.
'k Heb ook m'n gitaar nog eens in m'n pollen gehad. Dankzij m'n zus, die onlangs ook eentje kocht en eerder deze week langs kwam. Ze vertelde dat ze een nummer was aan 't instuderen. Dus heb ik ook dat nummerke gezocht op youtube. 't Is niet moeilijk, maar 't is nog eens wat anders. Het nummer ken ik niet zo goed, dus moet ik dat eerst wat beter leren kennen. En dan komt dat dik in orde. We hebben al afgesproken dat als ik me goed genoeg voel, ik de volgende keer naar haar ga en m'n gitaar meeneem. Zo kunnen we samen een beetje de gitarrekes afstoffen bij wijze van spreken. Best plezierig om de gedachten zo te verzetten.
Vorige week mocht ik weer eens geen chemo ondergaan. Die zware chemo is blijkbaar toch echt te zwaar, want ik recupereer niet zoals het hoort. 'k Kreeg in de plaats een zakje bloed. 't Is eens wat anders dan een bakje troost... O, ja... en magnesium. Terwijl ik anders nogal gevoelig ben voor krampen in voeten en kuiten, heb ik daar de laatste weken geen last van. En toch had ik een groot magnesium tekort. Nou ja, 'k ga er niet wakker van liggen. 't Is wat het is. Dan neem ik nog maar een pilleke meer, 't kan er nog wel bij.
Afgelopen zondag zouden we gaan piknikken met de familie. Het regenweer deed ons anders beslissen. We trokken dan maar naar de cafetaria in het kasteeltje van het Middelheim. Daar mochten we natuurlijk onze picnic niet opeten. Da's niet goed voor 'de zaken' hé. 't Was best leuk, hoewel er nog één en ander is misgelopen, tot mijn spijt. Maar ook daar is niks aan te doen. Alvorens huiswaarts te keren, maakten we nog een korte wandeling in het prachtige park. Deze zomer was het nog niet gelukt, vandaar dat ik me extra oppepte om dan toch effe op de tandjes te bijten. Want, moe moe moe... De zon kwam piepen en goed tussen de plassen door manoeuvrerend bleven we droog. We zagen in één van de graspleinen tussen de kunstwerken door nog een mooi aanbod van de natuur. Een heksenkring. Een mooie ronde cirkel paddestoelen. Leuk.
Hoewel ik niet echt depri ben, is het toch moeilijk om elke dag positief te blijven. De sleur... die knaagt bovenop het fysieke knagen in het middenrif. Met sleur heb ik nooit goed kunnen omgaan. Wellicht is dat de hoofdreden waarom ik mijn job zo graag deed. Als E. thuis is, is er nog het eventuele gesprek dat de boel draaiend houdt voor mij. Maar tja, vrije dagen heeft hij niet meer. Al z'n vakantiedagen en sociale verlofdagen zijn op. Hij kan nog wel af en toe weg blijven van het werk indien nodig, maar dat wordt ook financieel zwaarder dan.
Als ik tijdens goed-weer-dagen in de tuin kan zitten, ben ik al tevreden. Maar die dagen zijn de laatste weken zeldzaam. We begonnen dit jaar een vroege herfst als je't mij vraagt. Ook als het koud maar zonnig is, zet ik me achter het glas in de zon en warm ik heerlijk op. Binnenshuis. Zoniet, doe ik dat naast de centrale verwarming, ook binnen (jippie, toch nog een poging tot 'vrolijke noot'). Maar da's saaier.
'k Heb de laatste tijd al wat slechte dagen gehad. Te zware chemo is de schuldige. Gelukkig heeft men die nu wat aangepast en ik hoop er snel weer wat bovenop te komen. Niks, maar dan ook helemaal niks kunnen doen is niet bevorderlijk voor de geest. Af en toe kan E. me overhalen voor een kleine wandeling. Eigenlijk is het maar goed dat hij zoveel werk in huis heeft, zodat hij niet tussen vier muren ingesloten zit. Dit jaar hebben we nog niks gevolgd van de Zomer van Antwerpen. Da's uitzonderlijk. Wanneer ik E. zeg dat hij gerust naar een openluchtvoorstelling kan gaan, houdt hij het voor bekeken als ik niet mee kan. Zonde toch... En nu komen de boekjes met theaterprogramma's in de bus. O, zo graag zou ik wat reserveren, maar ik durf niet goed. Zelfs al is het voor in maart... *Zucht...*
De laatste twee maanden heb ik het al dikwijls over een strohalm of een lichtpuntje aan het eind van de tunnel gehad. Maar goed dat die er zijn. Da's immers belangrijk voor het innerlijke gevecht. Soms is dat belangrijker, dan het fysieke. Je kan braaf je medicijnen nemen, eten wat men je voorschotelt of vooral laten wat men je verbiedt. Je kan bepaalde oefeningen doen indien nodig, of beweging nemen, want da's o zo belangrijk voor het algemene genezingsproces. Stapel de boel maar op. Je kan kortom alles doen wat in je mogelijkheden ligt om beter te worden. Zonder de nodige energie lukt dat niet. Maar, waar haal je die? We weten allemaal dat een auto benzine nodig heeft. Er mag nog zoveel benzine in de wereld zijn als je maar kan denken, zonder het verwerken, verdelen en verkopen, raakt je auto niet volgetankt. Dus... maw, 't is allemaal rapper gezegd dan gedaan. Trouwens, het zit allemaal onherroepelijk verbonden met mekaar. Zie je't niet zitten, geraak je ook fysiek in een neerwaarts spiraal en andersom.
Elk mens is anders. Ik kan daarom enkel maar voor mezelf spreken. Nou, oké, schrijven dan. Ik heb wel degelijk steeds zo'n -al is het maar heel klein- extra duwke nodig. Zo'n lichtpuntje. Als ik dàt spreekwoordelijk zie, dan heb ik een boost die me vooruit helpt. Vooral de medische staf speelt hierin een belangrijke rol. Toegegeven, soms durf ik, overspontaan als ik wel eens durf te zijn, vooruit lopen op dingen die niet gezegd, maar door mij positief begrepen worden. De dokter hoeft niet veel te zeggen om me al goedgezind te stemmen. Zo drukte ze me al enkele malen op het met beide voetjes op de grond blijven. Ze maakte dan duidelijk dat ik voorbarige conclusies trok/trek. Dat maakt ons een goed team. Want, ik weet het natuurlijk wel van mezelf, maar in m'n enthousiasme zou ik het misschien toch vergeten. En zij, moedigt me toch aan om zo positief ingesteld te blijven.
Soms voel ik me als een aapje dat allerhande truukjes moet leren en telkens beloond wordt als het iets juist doet. Zoals een chemokuur die weg valt, of die spuitjes die ik mag achterwege laten. Beloning voor goed werk. Lachwekkend natuurlijk. Het maakt me enkel maar beter geluimd. Humor. Wandelend door de gangen van het complex, zie ik meer dan één lichtpuntje. De zon en schaduwlijnen spelen hun eeuwige spel, geflatteerd in een lange gang die op een grijze dag veel minder zou bewonderd worden. Als dàt geen lichtpuntjes zijn...
Dankzij het betere weer, kan ik af en toe een wandelingske maken. Hoewel, 's morgens denk ik soms dat ik dit en dat ga doen en als 't uiteindelijk zover is, komt er niks van in huis. Als 'het' toeslaat, ga ik onderuit. Dan wordt het middenpunt van m'n lichaam m'n grootste ondersteuning. Zijnde mijn gat. Dan is't zitten geblazen. Maar als 't zonneke schijnt zet ik me in luxepositie onder de parasol in onze tuin. Daar is niks mis mee. Ceedee'tje naar believen opgezet, boekje bij de hand, of gewoon oogjes toe en laat de boel maar naar me toe komen. M'n vriendin S komt ook steevast langs. Samen effe naar de krantenwinkel om een verjaardagskaart te halen en zo vinden we weer een goei motivatie om die beentjes toch maar te strekken. En het baat. Ik mag eindelijk die spuitjes om het bloed te verdunnen, laten. Ver moet ik niet stappen, als ik het maar met regelmaat doe. En dàt lukt aardig.
Een dagje vroeger naar 't hospitaal, voor uitgebreid bloedanalyse en dan maar ineens de chemo gekregen. Ik mocht op een éénpersoonskamer. De hoofdverpleger liet me weten dat men me op deze wijze verlost ziet van een zeer lastige dame, naast wie ik anders zou zijn terecht gekomen. Mij hoor je niet klagen. 'k Zit er heus niks mee in om gezelschap te dulden, maar af en toe rust is welkom. Het is zeer rustig, ook op onze afdeling. Vakantieperiode doet blijkbaar ook kankerpatiënten langer wegblijven voor hun portie taxushoudend vergif. Na een rustige nacht, kijk ik uit het raam en zie het kapeltorentje in de ochtendzon baden. Het heeft wel wat. Ik beeld me in dat ik evengoed in een hotelkamertje zou kunnen vertoeven, kijkend naar de plaatstelijke dorpskerk, ergens in boemers-de-weetikveel. Eens gegeten, gewassen en gestreken, kan ik naar buiten wandelen, want ik ben ondertussen verlost van de chemo-darmpjes en tubekes. Het doet goed, hoewel ik liever eerst met m'n voeten de hopen sigarettenpeukjes wegveeg, alvorens me op de bank te zetten om wat te rusten. Spijtig te moeten constateren dat ook hier, vele rokers vuilaarden zijn. Er staan vuilbakken, maar blijkbaar is het toch te veel gevraagd om die peuken daarin te werpen. Oké, 'k ga me er verder niet druk om maken. 'k Laat dat liever over aan diegenen die zich politiek willen engageren ten goede van onze maatschappij. Met vijf regeringen in één klein landje zal er uiteindelijk toch wel één aap uit de mouw komen zeker... durf ik laconiek te denken, hoewel ik eigenlijk veel beter weet. Een cynisch pretje is ook toegestaan...
Dat weekje chemorust heeft me echt deugd gedaan. Ondertussen heb ik alweer een nieuwe doorgekauwd. Een klein onderhoud met de oncologe gaf me nog maar eens wat moed. Bloedanalyse => vordert goed, drie uitroeptekens en ne ferme hoera!!! Nu opteert men om me telkens drie op de vier weken chemo te geven. Dus, drie x vergif nemen, ene keer rust. Leuk is, op voorhand te weten dat je vrij bent. Zo kan je ook echt vrij nemen. Dàt, zal telkens 'ons weekendje' worden. Omdat dat ook telkens de dagen zullen zijn waarop ik me het best voel, vooral tussen de oren.
Eigenlijk lijken alle dagen sterk op mekaar. Buiten het bezoek dat ik krijg, is er niet veel afwisseling. Daarvoor moet ik zelf zorgen, maar dat is nog wat moeilijk door het gebrek aan energie. Een wandelingetje gaat, maar ik neem zeker nog geen bus of tram. Stilstaan (wachten bijv) kan ik haast niet, dan zet het ongemak en pijn op. Nee dus, voorkomen is beter dan genezen. Ofwel, rijden we met de auto ergens heen, om daar effe te wandelen, ofwel wandel ik gewoon blokje rond, bij wijze van spreken. Gelukkig zijn er in onze omgeving nogal wat huisjes met voortuintjes. Da's in deze tijd van 't jaar altijd wel leuk om naar te kijken. Vorige week reden we naar een exotisch tuincentrum. Erg grote serres, snikheet, (want de zon scheen) en een grote variëteit aan kleurrijke bloemen en planten die de moeite waard waren. Vraag me geen namen, 'k zou ze alweer moeten opzoeken. Maar het doet zo goed je gedachten eens op zo'n manier te verzetten. En gisteren, deden we een terraske, gewoon dicht bij huis, tijdens zo'n kleine buurtwandeling. Niet veel zaaks op zich, maar het is altijd wat aangenamer converseren op zo'n moment. We deden er amper een uurtje over. En dan trek ik m'n opgeblazen kaken en waterbuik niet zo aan. Dan voel ik me vooral goed!
Ondertussen al drie weken terug thuis. Jippie!!! En... ondertussen is E terug gaan werken. Big step. Begrijp ik wel. Ongerust dat hij is, m'n lieve waker. Maar toch, hij kan onmogelijk altijd thuis zijn natuurlijk. Zo'n week alleen is lang laang laaaaaaang. Daarbij komt dat die verdomde chemo ondertussen ferm tussen de ledematen is gekropen. Ik geraak niet meer gerecupereerd op een week. Dat maakt dat ik van de ene in de andere val en me steeds slechter voel natuurlijk. Het ergste is, dat het op den duur tussen de oren begint te kruipen. Ik hou echt, heel echt, niet van mezelf als ik slecht gehumeurd ben. Begin ik in mezelf te zanikken en het laatste wat ik wil is dat ik dat ook nog uit onmacht tegen E zou gaan beginnen zagen en zeveren. Die onmacht... op een onbewaakt moment maakt die zich meester over me en valt de controle weg. Neerwaarts spiraal noem ik dat. Ik ben er me volop van bewust en sprak de dokter erover, toen ik in het ziekenhuis was voor de chemo. Die goed begrijpende dokter, vertelde me dat ik dan maar best eens een weekje kon overslaan, daar ik toch al zes beurten achter de kiezen heb, zonder onderbreking.
Moet het lukken dat toevallig, nu ik normaliter in het hospitaal zou zijn, maar dus thuis ben, het weer tropisch is. Bovendien is E vier dagen na mekaar thuis. Oké, hij is maar weer met vanalles en nog wat in de weer, maar het is zalig hem in m'n buurt te hebben. En ik, installeer me zo goed en kwaad als kan, met een opperbest humeur ondertussen, in de meest geliefde houdingskes op zowat elk plekje waar het kan in huis.
Wk voetbal. Belgie - Rusland om 18u. Vandaag komt E en m'n zus G supporteren. Zus bracht een vlag mee. Die drapperen we achteraan het bed. E heeft espadriles met de belgische driekleur aan z'n Kleine Voetjes. Een verpleegster komt ons cosy hoekje effe nieuwsgierig bewonderen en vraagt of we voldoende luidruchtig zouden willen zijn als er wordt gescoord. Een beetje verrast met dit voorstel beloven we op ons communiezieltje te doen wat ze vraagt. Het duurt lang, lang, lang... Maar in de laatste 5 minuten lukt het de duivels dan te scoren. Zus danst en springt in het rond. Ik gil kort en hard genoeg Yesssss. Een bezoeker van een andere kamer, komt langs. Ik denk al dat de man zijn ongenoegen komt uiten. Maar nee, hij vraagt hoe de stand is, want hij hoorde ons juichen. Ook hij is tevreden. Tijdens de match mag ik nog een morfinepilleke, want 'k denk dat ik misschien teveel heb gegeten. Maar het helpt. Of... Zouden de rode duivels het goede medicijn zijn geweest...?
En dan ook nog, die keer... Een collega komt op bezoek. Leuk!!! Natuurlijk hoeft hij niks mee te brengen. Ik ben zo al heel blij dat ie zichzelf bij heeft. Hij is best aardig gezelschap. Maar enfin, toch heeft hij een pakje in z'n hand dat hij me aanbiedt. Een flacon overheerlijke shampoo van de oxfamwinkel. Heel toevallig had ik na het douchen mijn shampoo achter gelaten in de badkamer op de gang. Uiteraard hebben anderen deze dan ook gebruikt, dus die was -toen ik hem enkele dagen later terug vond- haast leeg. En of dat shampootje van pas komt!
Komt ook nog een van m'n zusjes langs... Met een mooie tuil Hortensias, mooi en kleurrijk uit haar tuin gesnoeid. Mijn eerste reactie was simpel: Ohhh, jij brengt gewoonweg je tuintje mee!!! Wat geniet ik daar toch van. Uiteindelijk ben ik twee weken niet meer buiten geweest. Hoe ik het flik van nog kleur in m'n huid te houden weet ik ook niet, maar stillekesaan begin ik er toch als een bleekscheet uit te zien. Nou ja, ik zal dat zo snel ik kan wel weer goed maken.
Een goei vriendin waagt het ook me te komen bezoeken. Zij brengt ook weer wat mee, wat niet hoeft. In een bescheiden plastiek zakje zit een tekenblokje, pastelkleurtjes met gom en slijper. Dat, terwijl ik nog maar enkele dagen geleden aan E vroeg om wat tekengerief mee te brengen. M'n kleinkindjes hebben me immers al mooie tekeningen bezorgd en ik dacht voor hen ook maar eens een desingeske op papier te zetten enzovoort enzovoort. En dan vraag ik me echt wel af hoe het zit met telepathie...? En of dat van pas komt in mijn niet geliefde ziekenhuisbed.
Staan er plots 4 collega's voor m'n neus. In uniform. Dohhh... Indrukwekkend kwamen ze er aan als de vier musketiers. Het pakte me wel. 'k Werd er effe emotioneel van. Hadden die kadees een grote doos pralines mee. Allemaal witte chocolade, njammie!!! Maar met mijne grmpflsht-lever durf ik er helemaal niet aan beginnen. Hoewel ik nu toch heel wat discipline moet opbrengen hoor om daar van af te blijven. Et voila, nu trakteer elke bezoeker met een pralineke. Het zal mijne lever leren!!!
Na een tijd hospitaal ga je hopen op bezoek. Ik ben geen mens om niet onder de mensen te zijn. Al die vele bezoeken vermoeien me enorm, maar doen me gelijkertijd zo goed. Iedereen is zo ongelooflijk meeLevend, zo lief en blijft niet altijd doorgaan over kanker. Want er is ook nu nog wel wat anders in het leven he. En dat zijn er de momenten dat ik wel weet dat ik wel van mensen hou. Toch zeker van diegenen die ik ken. Ik ben een echte bofkont!
Weer die kanker. Had het nooit gedacht. Toch was die er plots weer. Niet teveel zuchten, kreunen of wat een mens bij dit nieuws allemaal ook doet. Geen tijd vrijmaken voor negatieven. Energie moet worden gestoken in opbouwen.
Dus lig ik nu haast 2 weken in het hospitaal. Da's me ooit nog eens overkomen, maar toen was ik na die 2 weken aan de beterhand. Nu nog niet... Maar, de pijn komt onder controle. Niet onbelangrijk.
Ondertussen startten de wereldkampioenschappen voetbal. Nog ondertussen speelde Belgie hun 1 ste match. Tegen Algerije. Manlief en ik hadden besloten samen te kijken, in mijn hospitaalkamertje. Zo 'doen' we tenminste nog es iets samen, al is het maar... Inderdaad... Voetbalkijken. Oudste zoon, die niet ver woont, besluit om ook te komen. En dat is nou echt sturen se. Ik heb zo genoten om tussen man en zoon in te liggen. Tja, ik liggen en zij tweetjes zittend naast me. Kleine lieve of hahaha storende commentaartjes gevend op onze duivels of de algerijnen. Komt daarbij dat ook die duivels vanuit een achterstand hebben gewonnen met 2-1. Voila se. Hiermee is alles gezegd. Ik sla met metaforen om m'n oren.
Ik hoor 'het' nieuws. Syriê. Oorlog. Vrede? ELLENDE!!! De mens is een wreed beest. Volgens sommigen geschapen door een god. Volgens anderen gecreëerd door een andere god. Volgens weer anderen, gewoon, onderdeel van de natuur met z'n mooie maar ook wrede kanten. De mens, het kleine monster dat groot kwaad kan verrichten...
Hoe je't ook draait of keert. Lucht lost je niet. Waar je ook bent, dicht of ver, binnen of buiten. Enkel wanneer je vacuum bent verpakt ben je niet door lucht omringd. In dàt geval, zou je't wellicht niet bewust meer meemaken...
Je kent dat lieve toontje wel, dat kindjes gebruiken als ze echt àlle aandacht willen... Dus, antwoordt ze
- Jaaaahh, schatjeuh...?
Uiteraard, is ze zeer geïnteresseerd en nog veel meer nieuwsgierig naar wat zal volgen...
- Ik ben een beetje verliefd op jou.
Een beetje naar adem snakkend, want nog maar weer eens gepakt door één van de vele kinderuitspraken,
- Ooooohhh, da's heel lief van je. Weet je, ik ben eigenlijk ook wel een beetje verliefd op jou.
Hij, kronkelt van tevredenheid.
Zus zit aan tafel, te tekenen. Het kleine lieve taterwatertje hoort de levensbekentenis van haar broertje en mengt zich broodnuchter:
- Dat kan niet, want kindjes kunnen niet verliefd worden op hun oma, want dan moeten ze trouwen en dat mag niet met je oma...
Moeke, niet enkel grijs in haren, maar ook in jaren, wil wijs de kerk in't midden houden. Dus:
- Nee, oma's en kleinzoontjes kunnen niet met mekaar trouwen, da's waar. Maar, er zijn verschillende soorten van verliefdheid en deze verliefdheid mag wel hoor. Dat kan helemaal geen kwaad.
Hij vult kalm gedecideerd aan:
- Ja, verliefd zijn mag wel, maar trouwen niet, want dan moeten er kindjes komen en dat kan niet met oma.
