Ondertussen al drie weken terug thuis. Jippie!!! En... ondertussen is E terug gaan werken. Big step. Begrijp ik wel. Ongerust dat hij is, m'n lieve waker. Maar toch, hij kan onmogelijk altijd thuis zijn natuurlijk. Zo'n week alleen is lang laang laaaaaaang. Daarbij komt dat die verdomde chemo ondertussen ferm tussen de ledematen is gekropen. Ik geraak niet meer gerecupereerd op een week. Dat maakt dat ik van de ene in de andere val en me steeds slechter voel natuurlijk. Het ergste is, dat het op den duur tussen de oren begint te kruipen. Ik hou echt, heel echt, niet van mezelf als ik slecht gehumeurd ben. Begin ik in mezelf te zanikken en het laatste wat ik wil is dat ik dat ook nog uit onmacht tegen E zou gaan beginnen zagen en zeveren. Die onmacht... op een onbewaakt moment maakt die zich meester over me en valt de controle weg. Neerwaarts spiraal noem ik dat. Ik ben er me volop van bewust en sprak de dokter erover, toen ik in het ziekenhuis was voor de chemo. Die goed begrijpende dokter, vertelde me dat ik dan maar best eens een weekje kon overslaan, daar ik toch al zes beurten achter de kiezen heb, zonder onderbreking.
Moet het lukken dat toevallig, nu ik normaliter in het hospitaal zou zijn, maar dus thuis ben, het weer tropisch is. Bovendien is E vier dagen na mekaar thuis. Oké, hij is maar weer met vanalles en nog wat in de weer, maar het is zalig hem in m'n buurt te hebben. En ik, installeer me zo goed en kwaad als kan, met een opperbest humeur ondertussen, in de meest geliefde houdingskes op zowat elk plekje waar het kan in huis.
Wk voetbal. Belgie - Rusland om 18u. Vandaag komt E en m'n zus G supporteren. Zus bracht een vlag mee. Die drapperen we achteraan het bed. E heeft espadriles met de belgische driekleur aan z'n Kleine Voetjes. Een verpleegster komt ons cosy hoekje effe nieuwsgierig bewonderen en vraagt of we voldoende luidruchtig zouden willen zijn als er wordt gescoord. Een beetje verrast met dit voorstel beloven we op ons communiezieltje te doen wat ze vraagt. Het duurt lang, lang, lang... Maar in de laatste 5 minuten lukt het de duivels dan te scoren. Zus danst en springt in het rond. Ik gil kort en hard genoeg Yesssss. Een bezoeker van een andere kamer, komt langs. Ik denk al dat de man zijn ongenoegen komt uiten. Maar nee, hij vraagt hoe de stand is, want hij hoorde ons juichen. Ook hij is tevreden. Tijdens de match mag ik nog een morfinepilleke, want 'k denk dat ik misschien teveel heb gegeten. Maar het helpt. Of... Zouden de rode duivels het goede medicijn zijn geweest...?
En dan ook nog, die keer... Een collega komt op bezoek. Leuk!!! Natuurlijk hoeft hij niks mee te brengen. Ik ben zo al heel blij dat ie zichzelf bij heeft. Hij is best aardig gezelschap. Maar enfin, toch heeft hij een pakje in z'n hand dat hij me aanbiedt. Een flacon overheerlijke shampoo van de oxfamwinkel. Heel toevallig had ik na het douchen mijn shampoo achter gelaten in de badkamer op de gang. Uiteraard hebben anderen deze dan ook gebruikt, dus die was -toen ik hem enkele dagen later terug vond- haast leeg. En of dat shampootje van pas komt!
Komt ook nog een van m'n zusjes langs... Met een mooie tuil Hortensias, mooi en kleurrijk uit haar tuin gesnoeid. Mijn eerste reactie was simpel: Ohhh, jij brengt gewoonweg je tuintje mee!!! Wat geniet ik daar toch van. Uiteindelijk ben ik twee weken niet meer buiten geweest. Hoe ik het flik van nog kleur in m'n huid te houden weet ik ook niet, maar stillekesaan begin ik er toch als een bleekscheet uit te zien. Nou ja, ik zal dat zo snel ik kan wel weer goed maken.
Een goei vriendin waagt het ook me te komen bezoeken. Zij brengt ook weer wat mee, wat niet hoeft. In een bescheiden plastiek zakje zit een tekenblokje, pastelkleurtjes met gom en slijper. Dat, terwijl ik nog maar enkele dagen geleden aan E vroeg om wat tekengerief mee te brengen. M'n kleinkindjes hebben me immers al mooie tekeningen bezorgd en ik dacht voor hen ook maar eens een desingeske op papier te zetten enzovoort enzovoort. En dan vraag ik me echt wel af hoe het zit met telepathie...? En of dat van pas komt in mijn niet geliefde ziekenhuisbed.
Staan er plots 4 collega's voor m'n neus. In uniform. Dohhh... Indrukwekkend kwamen ze er aan als de vier musketiers. Het pakte me wel. 'k Werd er effe emotioneel van. Hadden die kadees een grote doos pralines mee. Allemaal witte chocolade, njammie!!! Maar met mijne grmpflsht-lever durf ik er helemaal niet aan beginnen. Hoewel ik nu toch heel wat discipline moet opbrengen hoor om daar van af te blijven. Et voila, nu trakteer elke bezoeker met een pralineke. Het zal mijne lever leren!!!
Na een tijd hospitaal ga je hopen op bezoek. Ik ben geen mens om niet onder de mensen te zijn. Al die vele bezoeken vermoeien me enorm, maar doen me gelijkertijd zo goed. Iedereen is zo ongelooflijk meeLevend, zo lief en blijft niet altijd doorgaan over kanker. Want er is ook nu nog wel wat anders in het leven he. En dat zijn er de momenten dat ik wel weet dat ik wel van mensen hou. Toch zeker van diegenen die ik ken. Ik ben een echte bofkont!
Weer die kanker. Had het nooit gedacht. Toch was die er plots weer. Niet teveel zuchten, kreunen of wat een mens bij dit nieuws allemaal ook doet. Geen tijd vrijmaken voor negatieven. Energie moet worden gestoken in opbouwen.
Dus lig ik nu haast 2 weken in het hospitaal. Da's me ooit nog eens overkomen, maar toen was ik na die 2 weken aan de beterhand. Nu nog niet... Maar, de pijn komt onder controle. Niet onbelangrijk.
Ondertussen startten de wereldkampioenschappen voetbal. Nog ondertussen speelde Belgie hun 1 ste match. Tegen Algerije. Manlief en ik hadden besloten samen te kijken, in mijn hospitaalkamertje. Zo 'doen' we tenminste nog es iets samen, al is het maar... Inderdaad... Voetbalkijken. Oudste zoon, die niet ver woont, besluit om ook te komen. En dat is nou echt sturen se. Ik heb zo genoten om tussen man en zoon in te liggen. Tja, ik liggen en zij tweetjes zittend naast me. Kleine lieve of hahaha storende commentaartjes gevend op onze duivels of de algerijnen. Komt daarbij dat ook die duivels vanuit een achterstand hebben gewonnen met 2-1. Voila se. Hiermee is alles gezegd. Ik sla met metaforen om m'n oren.
Ik hoor 'het' nieuws. Syriê. Oorlog. Vrede? ELLENDE!!! De mens is een wreed beest. Volgens sommigen geschapen door een god. Volgens anderen gecreëerd door een andere god. Volgens weer anderen, gewoon, onderdeel van de natuur met z'n mooie maar ook wrede kanten. De mens, het kleine monster dat groot kwaad kan verrichten...
Hoe je't ook draait of keert. Lucht lost je niet. Waar je ook bent, dicht of ver, binnen of buiten. Enkel wanneer je vacuum bent verpakt ben je niet door lucht omringd. In dàt geval, zou je't wellicht niet bewust meer meemaken...
Je kent dat lieve toontje wel, dat kindjes gebruiken als ze echt àlle aandacht willen... Dus, antwoordt ze
- Jaaaahh, schatjeuh...?
Uiteraard, is ze zeer geïnteresseerd en nog veel meer nieuwsgierig naar wat zal volgen...
- Ik ben een beetje verliefd op jou.
Een beetje naar adem snakkend, want nog maar weer eens gepakt door één van de vele kinderuitspraken,
- Ooooohhh, da's heel lief van je. Weet je, ik ben eigenlijk ook wel een beetje verliefd op jou.
Hij, kronkelt van tevredenheid.
Zus zit aan tafel, te tekenen. Het kleine lieve taterwatertje hoort de levensbekentenis van haar broertje en mengt zich broodnuchter:
- Dat kan niet, want kindjes kunnen niet verliefd worden op hun oma, want dan moeten ze trouwen en dat mag niet met je oma...
Moeke, niet enkel grijs in haren, maar ook in jaren, wil wijs de kerk in't midden houden. Dus:
- Nee, oma's en kleinzoontjes kunnen niet met mekaar trouwen, da's waar. Maar, er zijn verschillende soorten van verliefdheid en deze verliefdheid mag wel hoor. Dat kan helemaal geen kwaad.
Hij vult kalm gedecideerd aan:
- Ja, verliefd zijn mag wel, maar trouwen niet, want dan moeten er kindjes komen en dat kan niet met oma.
De tijd is gekomen. Ze is er klaar voor. Afspraakje gemaakt, om maar zeker niet te storen of voor de deur te staan voor niks. Het telefoontje op zich doet al goed. Zowel voor haar als voor nichtlief. Het heeft immers lang genoeg geduurd zonder mekaar te zien. De dag dat ze werd geopereerd, werd neef begraven. Ze kon er dus helaas niet bij zijn. Hij heeft het onderspit moeten delven. Een bijna tweejarige strijd geleverd, maar optimist tot in de kist, is hier een wrange waarheid geworden. Ze heeft er al die tijd zo'n spijt van gehad. Altijd, was er dat klein ietsje, dat haar probeerde wijs te maken dat het toch zo simpel is. Bel je nicht op. Praat met haar. Condoleren kan op verschillende manieren. Maar, hoe verleidelijk het ook was, ze kon er zich niet toe aanzetten. En nu, is ze volop bezig met lijnen te trekken. Een grens wordt duidelijk overschreden. Alles op zijn tijd. Nu gaat het dus wel. Condoleren. Afscheid nemen van hem, op haar eigen manier. Ze besluit om een ferme wandeling te maken op weg naar haar nicht. Een natuurwandeling blijft goed doen. De beweging is meegenomen. Tussen de oortjes, kan het ook enkel maar een goede opfrissing zijn. Niet meer, niet minder. Boswegjes. Sintelwegen. Velden. Weiden. Ze neemt de tijd om kleine dingen te zien. Een paard, zenuwachtig en schichtig, komt haar groeten. Tot een enkele auto nadert. Verschrikt loopt de merrie weg. Kippen en ganzen kwakkelen een schuurtje uit. De haan, de snoever, laat zich horen. Ei ei kukelei! De natuur doet het weer hé. Altijd het mooiste geschenk in petto. En dan, gaat het wellicht nog makkelijker, bij nicht binnenstappen en monter wezen. Ongeforceerd. Het gaat vanzelf.
Praten en nog eens praten. Gene prietpraat natuurlijk. Gene roddel ook niet. In de eerste plaats over hem. Hij die niet meer is, spijtig genoeg. Ze moet ook haar verhaal doen. Net zoals zij wil weten van hem, wil nicht weten van haar. En dan komt de hele reutemeteut van broers en zussen aan de beurt. Langs beide kanten. En hoe gaat het met die en die en die??? Het is een zeer ontspannen bezoekje. Er wordt afgesproken, beloofd om terug samen te komen. Deze keer met die en die erbij, waarom ook niet... Iets om naar uit te kijken. Beloftes. Niet van peperkoek, maar échte. Het soort dat men nakomt. En... ooo... wat vliegt de tijd!!! Veel te snel moet afscheid genomen worden. Maar het tintelgevoel blijft. Bus gemist? Pfffff... niet erg, ze wandelt wel weer terug zoals ze gekomen is. Ook al staat de merrie ondertussen op stal en zijn de kippen hem gesmeerd. Ze heeft de stilte tijdens het stappen om gesprekken in het hoofd een speciale bewaarplaats te geven.
Sinds enkele dagen gaat de jongste telg naar school. Hij doet het aardig. Veel beter dan ze had durven denken, maar wat dat betreft, heeft ze't maar al te graag mis. Ze denkt nu; lap, weer een kleintje dat in de maatschappij wordt geworpen om onderdanig te volgen wat de regels voorschrijven. Ach, eigenlijk zit je'r in vanaf je geboorte hé. Maar vanaf het schoollopen, moet je mee. Liefst mooi in de maat van de mars van het maatschappelijk leven. Schoollopen, op z'n minst vijftien à zestien jaar as 't effe kan. Als ie 't ziet zitten, is er geen probleem. Dan kan ie zelfs nog wat langer genieten van z'n studentenjaren. De tijd zal het uitwijzen. Nu, leert ie vooral samenspelen, samen plassen, samen eten, met andere kids dan broer en zus én... luisteren naar juf Marijke. Gelukkig vindt hij haar leuk. Da's een goei basis om verder op te bouwen. Yep, hij doet het goed!
Er was het carnavalfeestje in school. Broer is euhhh... Tobydingessss, bekend van tv. Wat vooral telt; broer geniet van het hele carnavalgedoe! En hij...? Hij, is Piet Piraat. Degens, sabels, geweren of ander schietgerij mochten terecht niet mee naar school. Dus, had hij een verrekijker bij zich. Geen slecht wapen voor een piraat, mag men denken. Het geschilderde ooglapje is half weggevaagd, wanneer hij uit school komt. Maar dat zal hem worst wezen. Een echte piraat ligt niet wakker van een ooglapje. Eens thuisgekomen, tovert zus (die vandaag nog niks te vieren had in school, zij moet nog geduldig wachten tot het einde van de week) zich om in een ware slangenvrouw. Thuis heeft ze de zalige vrijheid om heerlijk met haar broertjes mee te vieren. Drie gelukkige 'ali'-kinderen. Vandaag hebben ze alledrie een pseudoniem, ofnee, ze zijn incognito. Of, een andere identiteit. Hoewel ze af en toe vervallen in hun eigen ego.
Een wandelstok wezen kopen. Neuhhhh... niet voor zichzelf. 't Is een cadeau'tje voor haar broer. Neuhhh... hij is niet mank. Er is niks mis met hem. 't Is een pracht van een wandelstok, vindt ze toch. Ze weet het wel, smaken verschillen, maar ze hoopt toch dat hij 'm ook mooi vindt. Voor de gelegenheid heeft ze de stok getooid met een haast décadent glinsterflikkerend sierlint in een strik. Roze en goudkleurig. Geen man zal het mooi vinden, vermoed ze. Die absurde overdadige nep is nou net wat ze beoogt. Met lelijkheid kan men het mooie bevestigen, zie je... Hij is van de beste kwaliteit ook. En, hopelijk heeft broerlief hem nooit nodig, tenzij om het oog te strelen. Het is een symbolisch geschenkje. Hij komt maar weer eens aan een grens-van-jaren. Al zes decennia verwerkt hij goed en slecht op aard. Die stok is de nodige steun, moest het ooit nodig zijn, om z'n weg te blijven volgen. Wellicht zal er wel verschillende malen gezegd worden dat de tijd snel vooruit gaat en zo nog meer van die dingen, denkt zij nog voor ze samen met haar Hij vertrekt naar het feestje. Maar nee hoor, niet één keer hoorde ze het typische verjaardagscliché. Jarige broer is enorm enthousiast en laat direct weten dat stokje mee zal gaan naar z'n volgende vakantie. Daar, zal gewandeld worden dat de st(o)ukken er af vliegen. Hopelijk wordt hij niet vergeetachtig. Zelf heeft ze daar ook wel eens last van.
Toen ze vorige week op werk ging overleggen hoe ze terug aan de slag zou kunnen, na haar lange afwezigheid, liet ze zonder dralen weten dat ze zoveel jaren telt. Ze meende iets van onzekerheid te voelen, nadat ze het gesprek overdacht op weg naar huis. Maar verder niks. En toen ze gisteren aan haar broer dacht, viel haar nikkeltje dat we wel degelijk in het jaar des heren 2013 leven. Als hij zoveel jaren telt, klopt er iets niet, dacht ze zo. Ze vergeet namelijk helemaal niet hoeveel haar broer ouder is dan haar. 't Is lang geleden dat ze nog echt rekenoefeningskes heeft gemaakt, maar ze is toch maar eens gaan rekenen. Blijkt dat ze een jaar ouder is dan ze dacht. Bummer zegggg... Ze vraagt zich echt af, hoe dat ene jaartje haar is ontsnapt. Maar bon, ze denkt dat ze dan maar eens een feestje moet houden. Confetti, slingers en toeters!!! Liefst redelijk snel, voor ze alweer jarig wordt.
't Kan anders verlopen dan ze nu aanvoelt. Maar ze denkt dat dit de laatste blog wordt waarin ze wil schrijven over haar aandoening. Er is ook nog wat anders in 't leven hé...
Bij het ontwaken (goed geslapen overigens) had ze zoiets van; oké, de laatste maal... we zullen wel zien wat nog wel of niet komt...
Hoewel ze voelde dat haar omgeving verwachtte dat ze zou moeten jubelen, had zij niet dat gevoel. Ze had anders wel uitgekeken naar het einde van die therapiejacht. En ja hoor, een kriebelgevoel in het buikje, was er wel. Maar ze wilde met de voetjes stevig op de grond blijven. Cynisme is soms nodig. Hoe hoger je vliegt, hoe dieper je kan vallen; is toch wel meer haar visie, als 't er op neerkomt. Blijkbaar. Het irriteert haar zelfs de laatste dagen dat 'men' een breedsmoelkikkerlach verwacht, wat het hele therapiegedoe betreft.
Er schijnt een prachtig zonneke. Daarom besluit ze om een uurtje vroeger te vertrekken naar het hospitaal. Ze stapt uit aan Middelheimpark. Nog koud, maar zonnig en vooral heel erg rustig zoekt ze Antony Gormley's installatie op. Die wordt buiten door de zon extra in de schijnwerpers gezet. Hier en daar weerkaatst het licht en geeft een extra dimensie. Het lijkt wel of sommige delen uit het geheel gaan zweven, naar de bezoeker toe om die te groeten. Beslist, het heeft iets uitnodigend. Het slokt haar op en da's de bedoeling. Nog effe, voor zover het kan, niet aan witte jassen, aan Mercurius of aan pillen slikken gedacht. Voor een examen is het ook goed, je geest te ontspannen, heeft ze altijd gemeend. Vandaar dat ze zichzelf op deze manier in toom houdt. Rust, cool'te', geestelijk nuchter blijven, lukt allemaal veel beter dankzij het park, het verdrinken in cultuur en omgeving. Lang kan het niet duren, want voor die laatste keer wil ze absoluut niet te laat komen. Tijdens de korte tijd dat ze in de bestralingskamer is, wordt ze er drie keer aan herinnerd dat het de laatste beurt is. Jaah-aaahhh, zegggg... denkt ze, maar ze glimlacht en zegt: yep, een streepke trekken dus. Zo enthousiast als ze maar kan. Maar ze merken het wel en ze krijgt een vragende blik toegeworpen. Nee, met hen wil ze hier niet over praten. Ze bedoelen het wel goed hoor, maar hoe vaak verpleging ook met de patiënten in contact komt, ze voelen het niet aan zoals een patiënt dat doet.
Na de behandeling (hiphiphoera... zucht) moet ze nog naar de dokter. Wanneer die haar komt halen, moet ze haast lopen om mevrouw bij te houden. (zucht) Gaat het goed? Ja? 'We' zullen es kijken hoe het verder moet. Je bent wel ingelicht over de medicatie die je nog moet nemen hé... Dat laatste is al geen vraag meer maar een (verkeerde) vaststelling. Patiënte moet zich reppen om er een 'nee' tussen te gooien. Ze voelt zich hoe langer hoe rotter. Ze moet de dokter er zelfs van overtuigen dat ze nog absoluut geen info kreeg, noch een voorschrift, noch een afspraak enz. (zucht, slik, zucht... moet het echt zo??? tandengeknars en goesting om te vloeken) Aaach toch... het komt er op neer, dat door vakantie te nemen en andere (...)toestanden, men één en ander vergeten is blijkbaar. Dat moet patiënte dan zelf maar effe allemaal in orde brengen, papieren enzo. Enfin, wanneer ze eindelijk buiten gaat, is ze boos. Boos op alles, op de wereld, op het systeem, op zichzelf. Soms heeft ze't gevoel dat ze strafwerk krijgt omdat ze kanker kreeg. Ze besluit om haar kleinkinderen op te zoeken. 't Is woensdagmiddag. School is seffes uit. Da's tenminste een therapie se.
En wat... als ze nou die stomme, omdat-het-MOET-pillen en verdere onderzoeken nou eens laat voor wat het is en gewoon regelmatig bij die kleine, fantastische wondertjes op therapie zou gaan...?
Den eerste 'boost' zit er op. Dat ging echt wel vlug. Zo ongeveer een halve minuut wordt er met een gerichte straal, (Men richt deze straal met een soort trechter omdat die anders te verspreid zou stralen) gebeamd op die ene plek, waar het gezwel zat. Ze kreeg de wijze raad nog goed te blijven zalf smeren. En ze gelooft maar al te graag dat het nodig is. Als men nu geconcentreerd gaat stralen, zal ze wellicht na de behandeling wel blaasjes of een ander soort uitslag krijgen, weet ze uit de ervaring die ze net opdeed. Heel erg braaf volgt ze dus de richtlijnen van de verpleegkundigen.
Van het ziekenhuis trok ze naar het werk. Bewijs van ziekteverlenging moest worden binnen gebracht. En tevens raad gevraagd ivm hoe en wat nodig is om opnieuw van start te kunnen gaan. Men zou denken dat het simpel is. Je gaat naar je werk en begint terug mee te draaien, maar neen hoor. Er moet eerst vanalles geregeld worden. Ze heeft heel goei bazen en collega's en ze kon dus met al haar vragen en conclusies terecht. Het was rustig op kantoor. Deze keer geen toeloop van collega's die heen en weer liepen en waaraan ze telkens het verhaal weer moest vertellen.
Het weer wilde vandaag wel meewerken. Geen neerslag. Dus profiteerde ze ervan om met zuslief af te spreken om naar fortV te gaan wandelen. Na een soepje te hebben geslobberd in de stad, trok ze daar dan heen met de bus. De wandeling mét babbel was weer eens zeer aangenaam. Dat doet telkens weer echt goed. Gisteren had ze ook met een vriendin afgesproken, maar dan niet in de natuur. Het mocht op het eilandje. Het weer was heel wat guurder dan vandaag. Maar goed gekleed en hier en daar geschuild, genoten ze samen toch ook van de dag. Die uitjes zijn belangrijk voor haar. Zonder die contacten zou ze zich lang niet zo goed voelen. Alleen thuis zitten kan wel, maar liefst niet te dikwijls. Morgen, vrijdag staat ze'r weer goed voor. Dan is Hij thuis. Drie zalige dagen samen. Samen naar het ziekenhuis, is altijd leuker dan alleen. Samen vanallessen. Yep!!!
Het is uiteraard fantastisch om in een bubbel te vertoeven. Maar... life goes on. Een cityptrip werd gepland en eindelijk was het zo ver. Enkele dagen Berlijn. 't Was het moment bij uitstek om er nog eens uit te trekken. Niks kanker. Niks therapieên. Niks ziekenhuis, noch verpleging, noch dokter van welke soort ook. Er helemaal uit. Zinnen verzetten en onderdompelen in een zee van externe impulsen. Het deed heel erg goed in New York. Dus ging ze 'rvan uit dat het nu ook wel welkom zou wezen. En het effect was ook zoals ze wilde(n). Zalig gewoon! Het doet zo goed om niet aan wat dan ook te denken ivm kanker en bijhorende kwalen.
De trip viel enorm mee. Berlijn is een zeer aangename stad. De bewoners vallen ook aardig mee. De stad is groot, maar de drukte valt erg goed mee. Het is ook best leuk om je weg te zoeken naar bezienswaardigheden. Het weer was bar koud. En dat nodigde dan weer regelmatig uit om ergens een plaatske te zoeken waar het aangenaam vertoeven was om op te warmen. Soms een eethuis of een café, of een tentoonstelling. Het hotel was zeer uitnodigend, door creatievelingen ingericht. Het eten lekker, ook al kon zij enkel maar soep of ander vloeibaar voedsel eten. Niet getreurd, het leven is meer dan eten. Trouwens, de soep was ook lekker. Ze gingen onder andere ook ontbijten in een weense-stijl kaffee, een aanrader in de boekskes. Een ontbijt van het huis, niet te versmaden. Manlief genoot ervan. Zij, kon het niet eten, dus bestelde ze yoghurt met fruit. Het. Was. Heerlijk! Kortom, ook met simpele dingen kan de boel slagen.
Batterijtjes opgeladen om er nog een laatste keer tegenaan te gaan, trok ze vanmorgen weer naar het hospitaal. Ze kreeg nieuwe tekeningetjes op het lichaam voor de nieuwe bestralingsboost die haar te wachten staat. De verpleging haalde de dokter erbij om de huiduitslag op borst en rug te controleren, want die is hardnekkig. Dat tot daaraantoe, maar de bijhorende jeuk is soms vervelend. Er werd een voorschriftje geschreven voor een anti-jeukzalf. Smeren, smeren en nog eens smeren is de boodschap. Vanaf donderdag zal ze weer bestraald worden tot volgende week woensdag. Dus eerst nog twee dagen vrijaf. De zon schijnt, dus besluit ze ipv huiswaarts te keren, naar haar -dochtertje te rijden. Nog effe samen naar de stad. Een dag vliegt zo voorbij.
Jongens toch, wat is ze gelukkig! Enfin, een beetje filosoof gaat dat anders begrijpen. Gelukkig is ze al lang. Maar wat is ze gedorie euforisch blij!!! Ze heeft zin om het van de daken te schreeuwen en dus, schrijft ze 't maar beter op. Juicht mensen, mee met haar, deel haar vreugd. Daar is er veel van en kan dus maar beter gedeeld worden. Zalig toch, dat springerig hartjesgevoel. Misschien kan ze maar es beter laten weten, waarom...
Vandaag ging ze -gelaten- naar de laatste bestralingsbeurt van de eerste en langste sessie. 'Gelaten', ten eerste vanwege het barre weer. Ze was niet eens zeker of ze'r wel tijdig zou geraken, ook al was ze vroeger vertrokken dan normaal. Maar, zou de bus er wel goed doorkomen met die sneeuw...? Ze heeft lang moeten wachten. Ze heeft een bus laten passeren, want vindt dat sardientjes in blik om te eten zijn, niet om te beleven. Met koude voetjes, redelijk ondergesneeuwd, want het schuilhokje gaf niet voldoende bescherming voor de rondvliegende sneeuwkristallen die o zo, romantisch kunnen beschreven worden, maar soms niets dan klamme ellende zijn. Ze kwam dus scherp op tijd, wat een andere benadering is dan 'een beetje te laat' aan ter plekke. Niet gemord want ze mocht direct naar Mercurius. Ze was immers niet de enige die sneeuwchaos meemaakte. Mensen die met de auto kwamen, waren soms meer dan een uur te laat, of geraakten er gewoonweg niet. De bestraling ging zoals het hoorde. Gisteren kreeg ze een voorschrift voor haar slokdarm, dus het slikken gaat ondertussen ook al wat beter. Hoewel ze nog geen vast voedsel kan eten. Maar een dikke pudding wil toch al wel lukken. Eigenlijk moet ze gaan opletten stillekesaan, want de kilootjes vliegen er zowat af. Maar door de medicatie zal ze snel wel normaal kunnen eten, hoopt ze.
Enfin, de behandeling zit dus goed. Ten tweede... De behandeling is nog niet gedaan. Blij zou ze pas echt zijn als alles volledig achter de rug zal zijn. Meer verlangt ze niet, maar de duur van de therapie begint door te wegen. Juichen zou ze dus pas op de dag van de allerlaatste bestraling.
Maar... ze ging op gesprek bij de oncologe. Dr. Depooter. Kordate maar vriendelijke dame. Zo'n gesprek begint altijd met: 'Hoe gaat het ermee?' Door 'Breken' van Kommilfoo, heeft deze vraag voor haar tegenwoordig een dubbele weerklank. Maar zoals de heren het in hun show aan bod laten komen, heeft zij het ook al lange tijd aangevoeld. het is een overbodige vraag, als lichaamstaal aangeeft dat het antwoord niet interesseert. Hierop wordt dus steevast met een 'ja'knik op gereageerd. Maar... ze heeft het hart gelucht ivm dr Bibber, Shiver, ofte, de dokter van de mutualiteit. Ze deed het verhaal en stak haar gevoel niet onder stoelen of banken. En... dr. Depooter heeft haar verzekerd dat ze terug kan gaan werken. Ze deed erg haar best om haar de nodige moed toe te spreken na de kouwe douche die ze kreeg van Bibber. Ach, ondertussen heeft ze dat allemaal wel geplaatst, en denkt ze er het hare van. Toch, eens thuis gekomen, drong het echt tot haar door; op 1 juni zal ze weer starten met werken. Echt! Ze zal na de therapie nog moeten aansterken en de boel tussen de oortjes klasseren. Zeker weten, op 1 juni 2013 begint een nieuw hoofdstuk!!! Ze telefoneerde al naar 't werk om het te melden. Hier wordt niet getreuzeld!
't Is weer een beetje afzien. Pakweg een maand geleden, was ze zo opgeblazen dat ze zichzelf haast niet herkende bij het ochtendtoilet, als ze in de spiegel keek. Het was zo vreemd, zichzelf te zien met ferme wallen onder de ogen, en babywangen. Haar kledij zat ook niet meer zoals het hoorde. Dat was waarschijnlijk door de cortizonen die ze moest nemen, gecombineerd met de hoeveelheid zout die ze exta in het eten deed, om toch maar iets te proeven. Wel, dat is -gelukkig maar- voorbij. Ze is een vijftal kilo's afgevallen en is weer zichzelf.
Nu zal ze moeten oppassen dat ze niet teveel vermagert. Zo is't altijd wel wat. Door de bestraling, heeft ze nu last met slikken. Men had haar verwittigd. Het was draaglijk. Soms at ze enkel zachte dingen. Spagetti, platte kaas of yoghurt of pudding. Kortom, dingen die zoals ontbijtgranen in melk zacht te slikken zijn. Brood ging soms moeilijk, maar ze moest het lang niet alle dagen mijden. De laatste dagen lukt dat niet. Ze krijgt geen brok brood meer binnen, want da's veel te pijnlijk. Echt pijnlijk. Het blijft nazinderen. Dus, eet ze enkel nog yoghurt of pudding, zeer voorzichtigjes, want ook dit is nu zeer gevoelig. Straks zal ze proberen of ze soep binnen krijgt zonder slokdarmmartelingen. Lukt het niet, dan zal het maar weer pudding worden... of misschien wel niks. Bij het typen van het woord pudding, ondervindt ze al een lichte tegenzin.
Jeuk is ondertussen ook haar ononderbroken gezelschap geworden. Vooral niet krabben, weet ze. 't Zou hobbeles geven bij de volgende bestralingsbeurt. Ze kreeg een soort synthetische plakker, die voor positief resultaat zorgt. De jeuk is niet weg, maar veel beter beheersbaar.
Nog effe tandenbijten. De therapie loop op z'n laatste beentjes. Nog twee dagen, dan enkele dagen lekker niet. En dan... den boost, waarover ze nog niks weet. En ze kan het zich niet aantrekken. Nàh. En daarom, voegt ze nog een foto bij van haar supergezellige wandeling met vriendin, eerder deze week.
