Dit wordt één van de laatste blogberichten denk ik. Vooraleer ik een laatste blogbericht kan sturen ben ik ondertussen misschien al thuis. Als ik er nog zin in heb, zal ik zeker over de laatste avonturen nog eens een berichtje schrijven. Maar velen onder jullie zullen het  tegen dan ook in levende lijve horen.

Vorig weekend..

Jullie hebben al het één en ander gezien op mijn en sommigen misschien ook op Jolijn haar foto’s. Beknopt ons weekend:

-          Beetje schoolwerk

-          Voetbal gaan kijken

-          Gaan wandelen in het bos

-          Waarheid durven of doen gespeeld ^^.

-          Shoprite: wedstrijd: om het snelst vijf artikelen vinden

-          Telefoontjes plegen naar het thuisfront

-          Pic nique’en op Kaap de goede hoop met zee, bergen en zon als achtergrond

-          Struisvogels vlak voor de ruit

-          Baboons! Nu op foto

-          Chapman’s peak met een extra ordinaire mooie zonsondergang!

-          Mooie autorit

-          Nieuwe vriend: Blom genaamd als rugbyguy

-          Moeilijk om naar huis te gaan om nog achter pc te kruipen en nog voor school te werken

-          Opnieuw de mooiste foto’s, uitzichten, genieten, …

We gaan het hier nog missen. Kaapstad heeft zovele plekjes waar je naartoe kan, alleen of met vrienden en gewoon kan genieten van alles rondom u. Als je ff in een slechte mood loopt of eventueel eens zou willen nadenken of eender wat. Neem je auto, plekjes genoeg!

Deze week

Ons laatste weekje stage.. Doet raar eigenlijk! Gaat ook sneller vooruit omdat je weet dat het de laatste week is. Doet nog raarder om dag te zeggen tegen de mensen dat je weet dat je niet meer zal zien. Je weet dat het de laatste keer is, is zo ongemakkelijk 10 keer salut zeggen.

Bijvoorbeeld dinsdag op het andere project ‘Graceland’ we hebben superveel feedback en advies kunnen geven aan de juffrouw. Die apprecieert dat enorm.

We kregen deze week ook feedback voor ons stage! We hebben beide voornamelijk zeer goed en uitstekend. Maar echt gemiddeld uitstekend, de hoogste punten. Supercontent dus Ahja!

De bespreking met onze mentor in België was kort en ook toch beetje bizar. Ook om alles in Nederlands uit te leggen als we hier alles in Engels doen.

Nu komende week…

We hebben een trip gepland… Nu is het echt allemaal officieel en gepland. We gaan even onderweg zijn, maar we hebben het er voorover. Zaterdagochtend om 6u vertrekken we met de auto richting Harere in Zimbabwe! ! !

We zullen in Zimbabwe een safari doen, we hopen naar Victoria Waterfalls te kunnen gaan (zoek het maar eens op Internet), misschien gaan we ook wel een rit doen op olifanten.

Helaas zal ik niet in Kaapstad zijn op mijn verjaardag.. zondagochtend zullen we terug arriveren. Overdag in de zaterdagnamiddag hoop ik wel een regeling te vinden om in Johannesburg even te skypen met de mama en papa, het vriendje en misschien ook wel de vriendinnekes…

Mannekes! Kben bijna thuis hè!! Denk dat jullie het nog meer beseffen dan ik maar tbegint te nijpen. Nog eens goed genieten van onze laatste week en half en dan huilen op de luchthaven van blijdschap om iedereen terug te zien

De volgende foto’s komen misschien online maandag 11 april… En erna zien jullie me in levende lijve terug in België! Dikke knuffeltjes en zoentjes!

Btw: ik ontving opeens deze week 5 brieven, 1 ervan was verzonden op 9 maart, een andere op 21 maart en allemaal 30^ste toegekomen. Zotjes dat dat zo een verschil geeft!

Eindelijk een volgende blog.. het was nogal een drukke week deze week en we hadden slechts één dagje internet. En net die dag moesten we ervoor zorgen dat we een deel van ons Bachelorproef doorstuurden met inleiding en besluit en mogelijke titels enzo..

Goed .. nu vragen jullie je af.. waar zaten jullie vorig weekend! Wat steken wij allemaal uit dat wij jullie niet op de hoogte kunnen houden.

Belangrijke accenten van in de laatste weekdagen

-          Mijn volgcliënt kan kruipen! (Hele prestatie! Superblij!)

-          De volgcliënt van Jolijn kan stappen zonder hulp, ook een groot doel dat bereikt is, we zijn echt trots op ons kleine pagadders.

-          Er is een taxi-busjes staking geweest, die nu gepasseerd is. Toch wel heftig, hoor je op de radio dat er met stenen worden gegooid naar taxi-busjes die wel rijden, naar bussen die rijden, dat er geschoten worden, één iemand dood is, dat er bussen in brand worden gestoken, … Wij werden steeds gewaarschuwd om enkel op de grote wegen te rijden en geen binnenwegen te nemen. Ze waren toch redelijk bezorgd.

-          We konden deze week ons laatste observatieverslag doorsturen naar Marilize (De ergo).

-          Deze week is er 1 nieuw kindje toegekomen, ze zit niet echt achter op haar ontwikkeling. 4 kindjes overdag in plaats van 3 dus..

Zaterdag 19-03

Na 4 tot 5 uurtjes  voor school te werken (bachelorproef en  verslagen) kwam Stuart ons oppikken, hij wou dolgraag zijn thuis eens tonen en ons voorstellen aan zijn vader. Zijn papa adopteerde heel zijn gezin. Het is iemand van de UK die enkele jaren in Zimbabwe gewoond heeft, hen daar heeft geadopteerd en nu wonen ze 9 maanden in Kaapstad. Supervriendelijke man! Heeft al heel de wereld gezien, dankzij bij ngo’s te werken weliswaar, wat je daar niet allemaal mee kan!  Na deze gezellige uurtjes reden we richting long street. We hadden gereserveerd in mama afrika. Toegekomen stonden we al niet op de lijst, even wachten, Stuart had 3 vrienden uitgenodigd, 2 kwamen er niet opdagen, we hadden dus veel te lang gewacht om eten te bestellen, waardoor de carnavalstoet bezig was terwijl we aten. Jaja! Het was carnaval in long street. Wel heel mooie stoet, veel lichtjes, veel volk, veel sfeer. Komiek zicht, tijdens het eten door snel even buiten piepen, fotootje trekken, … Op een bepaald moment kwamen we terug binnen en had iemand ons drinken weggenomen. Milton had net een vol flesje bier besteld. Het eten was ook niet zo magnifique, hebben op andere plaatsen voor minder geld al beter gegeten.

Na de carnaval gingen we voor de eerste maal een stapje zetten in de wereld van long street. We dachten, dit hadden we eerder moeten, we leerden veel nieuwe mensen kennen. We waren wel blij dat we 3 ‘zwarte’ vrienden mee hadden omdat we het gevoel hadden dat we anders veel meer gingen lastig gevallen worden. ‘Ons persoonlijke bodyguards ^^.’ We leerden een rugby-guy (genaamd:Blom) kennen die volgend weekend (25-03) mee gaat op uitstap waarschijnlijk.

Het was me het feestje wel in die club. Theeft ons echt eens deugd gedaan om na al die weken nog eens uit te gaan.

We hebben ondertussen enkele doelen die we nog willen verwezenlijken in de loop van onze weken. Eentje is bereikt deze nacht. Toen we stopten voor het rood licht, keek Jolijn naar mij.. “Mieke t’is rood” zo snel als we konden stapten we uit de auto, liepen een toertje rond de auto, stapten terug in, net voor het groen werd. We gierden het uit van het lachen, Easy keek naar ons van ‘What!’ en Stuart riep “You girls are crazy”. Even een energiekik, een slappe lach en supercontent dat ons doel bereikt is.  

Zondag 20-03

Eerst poging gedaan tot uitslapen- tot 9 à 10u. Langer lukt het mij niet om hier in bed te blijven liggen en na 10x draaien kan ik mezelf niet meer forceren. Eerst wat lanterfanten en dan rond 2u à 3u aanzetten.  We gingen in de namiddag naar waterfront ons tickets reserveren voor Robbeneiland. Hierna reden we richting Woodstock, waar we hadden afgesproken met Milton, Easy en Stuart. De plaats noemt Amadoda’s.

Stel jezelf voor op een plaats met veel muziek, dansende shakende mensen, roepend, kijkend, … Jij bent de enige blanken tussen allemaal kleurlingen en zwarten. WAUW! Even ongemakkelijk gevoel toch. Je durft niet voluit te gaan, je danst wel, maar houd je toch wel een beetje in omdat je je bekeken voelt. Vrouwen kijken naar u alsof je hun mannen afpakt. De mannen kijken om andere redenen. We kregen zelf reactie: ‘nu jullie ons zwarte mannen hebben, brengen jullie voor ons dan de volgende keer ne witten mee?’ echt wel grappig. Sympathiek meisje wel. Een verpleegsterke met een doel. Ze wou nog contact opnemen, maar aangezien we maar 3 weken meer bleven enzo, hebben we uiteindelijk geen nummers meer uitgedeeld. We voelden ons een beetje zoals Sarah in Save the last dance 1 toen zij een stapje ging zetten in haar nieuwe buurt.

We leerden daar dan nog een ‘echte chicka’ kennen. Die wou ons komand weekend (25-03) meepakken op ladies night met al haar vriendinnen. We zouden de tijd van ons leven beleven, maar deze week werd ik dan beetje ziekjes en eigenlijk zagen we het zowiezo al niet meer zitten. Ze is beetje overdreven. Ze wil ons op de Afrikaanse manier leren dansen, is shaken met alles ;-). Ze duwde ons zelf bij haar eigen vriendje zodat die ons kon leren dansen. Met momenten was het er echt over. En ze was zo trots op haar vriendje, al haar vrienden zaten int leger. Ik beschrijf haar vriendje even : 1.5 meter, zo smal als een pannelat, kleiner dan haar en hij kon 2 keer in haar.. grappig zicht eigenlijk.

Maar Amadoda’s was echt eens de moeite, echt tussen de lokale bevolking, toch wel een ervaring op zich, vooral ook omdat wij de blanken tussen de zwarten waren.

Maandag 21-03

Jaja.. Human right’s day! Dat is hier in Zuid-Afrika een nationale feestdag. Dus al die feestdagen die iedereen mag nemen in België mogen wij hier niet nemen, maar toch 1 dagje dat we eens wettelijk mogen thuiszitten.

Onze tickets voor Robbeneiland hadden we gisteren gereserveerd. Rond 2u vertrokken we richting waterfront. (eerst 4 uurtjes schoolwerk, conclusie schrijven voor scriptie enzo). Robbeneiland was de moeite om te gaan, maar alles gaat er zo in ne rush. Je krijgt geen tijd om alles op het gemak te lezen en bekijken. De gids leidt u door het gevang, snel snel alles moet op tijd gedaan zijn om de bus/boot op tijd te halen. We verstonden onze gidsen ook niet altijd, veel lawaai van de bus wat er voor zorgt dat je dubbel geconcentreerd moest zijn. Ons beide gidsen hadden er in het gevang gezeten, wat het nog interessanter maakte omdat ze het veel levendiger kunnen vertellen en hun eigen ervaringen kunnen doorgeven. Moet wel moeilijk zijn om elke dag opnieuw terug met uw gevangenschap geconfronteerd te worden.

Na robbeneiland gingen we naar bloubergstrand om de zonsondergang te gaan bekijken met de Tafelberg op de achtergrond, jammer genoeg begon het ‘cloudy’ te worden met als gevolg dat je de zon niet zag ondergaan. We gingen iets eten in ‘ons huisie’ waar we de eerste keer met Nita en de andere vrijwilligers gingen eten. We bespraken daar onze plannen voor onze laatste week… (dit lezen jullie op het einde van deze week!)

Ons 8^ste stageweek…

1 dagje naar Graceland, het schooltje: we namen assessment af, observeerden, gaven reeds advies aan de juf en zullen volgende week nog meer advies geven en misschien nog een activiteit doen. Was een leuke dag!

Woensdag: dagje op ThembaCare, maar om 3u vertrokken we reeds om naar Grabouw te rijden (uurtje rijden van Themba, achter de bergen). Grabouw is meer Afrika, totaal niet zo verwestert. Het dorpje heeft 60.000 inwoners. Er is één ziekenhuis voor al deze inwoners. Het is een daghospitaal dat enkel open is tussen 9u en 15u45. Binnen dit dorp heeft de helft van de bevolking (wat gekend is) HIV/AIDS; het heeft bijna de grootste populatie met TB-patiënten. En al deze mensen moeten naar dit ene ziekenhuis achter hun medicatie. Dit dorpje overleeft eigenlijk van de ngo’s van de projecten. Ik moest toch even mijn ogen open trekken. Thembalitsha heeft echt een héél groot project binnen deze gemeenschap. We hebben kunnen proeven van allemaal kleine onderdelen ervan namelijk:

-          Village of Hope:
Hier hebben we geslapen. Er kunnen hier 10 vrijwilligers verblijven. Op het domein zijn ze bezig met een bouwproject zodat vrijwilligers die er bijvoorbeeld voor een jaar of langer blijven, in betere accommodatie met huiselijkere sfeer kunnen wonen. Village of hope neemt 9 kinderen bij hen die in moeilijke sociale thuissituatie zitten. Ze zoeken ofwel naar een nieuwe thuis voor het kind of gaan vaak op huisbezoeken om te zien of het kind terug kan.
De donderdagavond hebben we gebabysit op deze kinderen. WOW! Chaotisch! Ze profiteren er van als er nieuwe mensen die hen niet kennen op hen passen. Echt, nog nooit meegemaakt. Schreeuwen als ze in hun kamer moeten op straf, lachen als je hen terug komt halen, even blijven, maar nadien wel rustig, braver en knuffelend.

-          Vrijwilligersgedeelte is echt tof! Heel veel volk, je leert veel nieuwe mensen kennen, je word direct verwelkomt door iedereen, ze vragen om mee uit te gaan, iets te gaan drinken in een pub, echt een fijne plaats om te verblijven.

-          ThembaCare Grabouw: Meegaan op huisbezoeken met verpleegsters in de townships: hoewel we dit 2 dagen gingen doen, waren er grote communicatiefouten. We stonden er donderdagochtend, ze wisten van niks, we konden daar ook niks gaan doen want iedereen was op TB-training. Grote teleurstelling! Rond 10u al terug in Village of Hope. Op vrijdag gingen we terug. Opnieuw wisten ze van niets, degene die verantwoordelijk is voor de huisbezoeken dan. Niemand had haar gebeld of gemaild. We konden 2 huisbezoeken meedoen, maar normaal op vrijdag is het voornamelijk administratief werk dat ze verrichten. We werden bijna kriegel van de grote teleurstelling. Je moet weten dat het voor dit was, dat we 2 dagen naar Grabouw kwamen. Om mee te gaan op huisbezoeken, het eens te ervaren en te zien. De twee huisbezoeken die we deden.. de omstandigheden waren echt erbarmelijk. Stoffig, stinken, hebben wel een ijskast en elektriciteit,  een vrouw met een uitpuilende opgezwollen klier die niet naar het ziekenhuis kan, ze moet wachten tot maandag, .. je ziet daar toch wel wat hoor.

-          De soepronde: we deelden vrijdagnamiddag soep rond in de sloppenwijken. Rob, degene die vrijwilligers opneemt in village of hope, gaf uitleg bij de soepronde over de huisjes die gebouwd worden van de overheid. Mensen die in sloppen wonen mogen daar naar verhuizen. Er is een systeem opgesteld dat bepaald wie eerst in zo een huisje mag gaan wonen. Er wordt echt wel iets aan gedaan. In die sloppenwijk zagen we een klein schooltje, … Vond ik toch eens de moeite.

Jammer genoeg van de tegenslagen deze week:

-          De communicatieproblemen! We gaan wel een brief met feedback schrijven voor als er studenten na ons komen en ook aan andere projecten willen deelnemen.

-          Ik was beetje ziekjes. 3 dagen keelpijn, hoest, klieren opgezwollen.. dat heb je dan als je eens uitgaat. Mieke en slaap tekort heeft als gevolg, laag immuunsysteem, vroeg in bed kruipen, toch slecht slapen, hees zijn, geen stem meer, … gohja.. de hele sierk hé. Maar vandaag (25-03) ben ik er zowat aant doorkomen.

Vrijdagavond 24-03

We gingen eten in ‘Spier’. Echt gezellig. Een buffet met ook typische afrikaanse gerechten, dessert, alles a volenté. Met muziek, tamtam’s, lichtjes, buiten kon je in de bomen eten, … Keigezellig! Twas de moeite!

Nog enkele wist je datjes:

-          Gouden tanden en geen tanden bovenaan een trend is bij de kleurlingen en zelf bij kindjes.

-          Appeltiser van hier komt!

-          We hier héél weinig fietsers zien

-          Onder de jeugd enorm veel handshakes bestaan en dat ook gebruikt worden onder alle mensen binnen de townships.

-          Ze in de townships, hoe klein hun huisje ook is (soms 2.5-2.5) ze toch het broodnodige hebben zoals een ijskast, kookvuurtje (en dus ook elektriciteit)

-          Er iets heel spannends voor ons op komst is, voor in ons laatste week, maar dat ik jullie dat pas volgende week zal vertellen!

-           

ThembaCare…

Dinsdag was het tijd voor onze tussentijdse evaluatie. Dit verliep ongewoon, via skype. Was toch wel raar om tegen de computer te praten tegen mijn begeleider van school en ondertussen ook tegen de ergotherapeute hier. De ergotherapeute had er ook een raar gevoel bij, maar we maakten er het beste van. De evaluatie was goed. Niet teveel werkpunten, mijn persoonlijke doelen die ik opstelde voor stage zijn nu eigenlijk niet echt van toepassing met het weinige werk en de weinige druk die we hebben op stage. Stress is niet van toepassing.. Ik kreeg geen extra werkpunten meer, dus we doen gewoon verder zoals we bezig zijn.

We maakten ook verdere afspraken om komende 3 weken (jaja, de laatste 3 weken van stage) naar andere projecten te gaan. Komende woensdagen zouden we naar een crèche/schooltje gaan voor kinderen tussen 3 en 7. We zullen wel zien welke functie we daar krijgen. In de klasjes kijken of er aanpassingen nodig zijn, kijken of er kindjes een grote achterstand hebben, eventueel tips geven hoe ze dat kunnen aanpakken en waarschijnlijk zal het ook wel spelen worden met die kindjes onder de middag enzo.. we zien het wel.

23 en 24 maart gaan we waarschijnlijk 2 dagen naar Grabouw. Dat ligt toch een uurtje rijden met de auto van bij ons. Het plan is dus om de 23^ste na stage tot daar te rijden en 2x te overnachten in Village of hope (nog een ander project van Thembalitsha). Het is tamelijk vroeg vertrekken, denk tussen 6 en 7u ’s ochtends gaan de verpleegsters en care givers op hun ronde van huis tot huis in de townships. ‘huis’ tussen aanhalingstekens. Ik denk dat dit een echte confrontatie zal worden met armoede, leed, verdriet, … maar we willen deze ervaring meepikken. Het is dan ook realiteit en ook daar zullen we bekijken of ergo’s een taak kunnen hebben bij deze huisbezoeken. Op vrijdagnamiddag zullen we misschien de kans krijgen om mee te doen aan sportactiviteiten met kinderen uit de townships en de community. Het is enerzijds iets om naar uit te kijken, het zal variatie brengen in onze stage ervaringen, anderzijds weten we nu al dat het hard zal zijn en niet te onderschatten.

Voor derest loopt onze stage door zoals het al weken gaat en nog even rustig.

-          Deze week shminkten we de oudsten die naar de crèche gaan en natuurlijk als inleiding ook onszelf, jullie zien nog een fotootje op facebook verschijnen (van ons).

-          We kregen gratis braai op vrijdag

-          Ik hield me bezig met de voorbereiding voor een kleine verrassing voor mijn meme’s 90^ste verjaardag! Ik kan natuurlijk nog niet verkondigen wat ik allemaal uitgespookt heb, want dan is de kans dat het een verrassing wordt zoveel kleiner. Jullie horen het later nog wel!

En elke weekdag kijken we zo uit naar die vrijdag! Weekend! Dit weekend waren we van plan het eens wat rustiger aan te doen. Die uitstappen en tripjes maken ons toch meestal enorm vermoeid, waardoor we op stage soms ook zo moe kunnen toekomen, de vermoeidheid kruipt in je lijf en we wilden daar toch een doorgeraken.

Vrijdagavond een rustig filmavondje thuis, we dronken onze wijn die we eerder open deden uit, keken 2 filmpjes. Hadden eens zin in een romantisch drama, we hadden het deze week wat lastig op stage met die lange dagen en doordat er geen verandering  in komt en dat toch wel weegt op onze schouders, doordat we het zo lastig hadden, hadden we veel meer zin om het thuisfront te horen. We pleegden verschillende telefoontjes naar de andere kant van de wereld. En dit gevoel, licht gemis, vulden we aan met een romantisch drama, we kwellen onszelf wel eens graag.

Op zaterdagochtend sliepen we eens uit. Wat was dat lang geleden! Om 7u werd ik wakker, maar ik was te koppig om vroeger uit bed te komen. Voor 10u wou ik er niet uitkomen. En dat wakker worden en nog eens kunnen draaien kan ook wel eens genieten zijn.

Nita is op weekend met vrouwen van de kerk, we hebben het huis dus een heel weekend voor onszelf, daar moeten we nu toch eens van ‘profiteren’. Ik kleurde Jolijn haar haartjes, dat heb ik dan ook weer eens gedaan en geleerd. ^^. Khad soms wel schrik om een plekje te missen, maar ze ziet er toch goed uit. Na al onze preparaties waren we van plan om naar ’t stad zelf eens te gaan, naar green market square en long street, … Eerst even stoppen bij Waterfront om volgend weekend tickets voor Robbeneiland te reserveren. 1 probleem.. Jolijn kon geen geld afhalen, weeral niet, wel vervelend die problemen. Het is 200 rand per persoon. Ik had extra geld mee voor in het geval dat, maar niet zoveel. Extra geld dat we konden gaan eten en drinken voor ons twee. De reservaties zullen we dus even uitstellen. In Waterfront zagen we een kinderkoor optreden, echt mooi. Wel héél gelovige liedjes, maar een mooi project. Je kan er alles van lezen op: www.watoto.com (kmoet zelf ook nog eens kijken naar hun website). De kinderen gaven voorbeelden van hun eigen situaties tussendoor, toch wel aangrijpend. Kinderen die wees geworden zijn door ouders die aan AIDS storven, verkracht en misbruikte kinderen, … Zij kregen een nieuwe thuis en kans op onderwijs dankzij watoto.

Soms krijg ik echt het gevoel als ik dit allemaal zie en hoor dat Afrika overleeft op projecten zoals deze, Thembalitsha waar wij bij werken, … Overal rondom jou zie je projecten die jobs creeëren, kinderen kans geven op onderwijs of een betere thuis, gratis medicatie voor HIV en AIDS, .. Je kan het je niet inbeelden of er bestaat een project rond.

Goed.. ik zat bij Green Market Square.. doordat we zolang op Waterfront vertoefden, waren de mensen de kraampjes al aant opruimen. We liepen er nog even door en iedereen gaf ons closeprises. ‘Normaal is het 50, maar doordat het closing time is kunnen jullie het krijgen voor 20 rand!’ Maar ik was niet in koopstemming, misschien in de laatste week wat soeveniertjes als ik nog centjes over heb.

We dronken iets, spraken af me Stuart, waren van plan om bij mama Afrika te gaan eten, maar zij was volboekt. Was een beetje ontgoochelend, want we waren met die instelling vertrokken. Uiteindelijk bij café Sofia beland waar we lekker eten kregen, maar weinig voor de prijs die we betaalden. De avond sloten we af met twilight om dan om 2u in ons bedje te kruipen.

We zagen dat het volgende week zaterdag carnaval is in long street, wat we toch wel eens willen gezien hebben. We zijn ook van plan om volgende week eens uit te gaan in long street met Stuart en vrienden van hem. Na al die weken zijn we nog geen enkele keer uitgeweest, hoe braaf zijn wij niet J. In België zijn we het anders gewoon, dus we hebben iets in te halen.

Zondag was nog rustiger dan de zaterdag. Naar bloubergstrand geweest, rond 4u naar huis gekeerd, begon toch weer af te koelen en bewolkt te geraken. Ik had mijn trui nodig, zo fris was het. Vanaf 5u - half 6 gestart voor school. Verslagen en producten in orde brengen, nog eens een efforke doen en de voorbeeldige student uithangen op zondagavond. ^^. Wel met ongelooflijk veel tegenzin en moeite.. niet altijd even productief dus, maar algemeen is die productiviteit uit mij verdwenen. Tijd om af te studeren! Nog een grote 3 maanden.. Ik kijk er al volop naar uit om in het werkleven te stappen en te denken aan de toekomst die mij te wachten staat.

Groentjes en zoentjes!

Mieke

PS: Ik stuurde het zonnetje op via de post naar jullie, wel.. hier begint het ondertussen te verfrissen. ’s Morgens en ’s avonds de trui aan of een dekentje om me heen. Maar het is hier nog steeds warmer dan bij jullie, dat is zeker.

PS2: Over post gesproken. Ik kreeg deze week een briefje van Frederik’s mama. Ik sprong een gat in de lucht om na 2 a 3 weken elke dag naar de post te gaan kijken en niets te ontvangen, eindelijk een envelopje in mijn handen te krijgen.

PS3: Over dit en een maand zijn we terug THUIS.. de gedachte erbij is enerzijds leuk, maar anderzijds toch wel ontmoedigend!

Voor de belevenissen van deze week verwijs ik opnieuw naar Jolijn haar blog: jolijnlambrechts.blogspot.com

Ik weet niet of jullie je het nog herinneren, maar bij ons zit het niet zo ver in het geheugen.. onze eerste week waar we af en toe eens verloren reden in Kaapstad. Al een geluk dat we toen Stuart tegenkwamen die ons de weg wees naar Rondebosch. Na 3 weken vonden we eindelijk zijn telefoonnummer en e-mailadres terug. We konden contact opnemen om hem eens een pot koffie te trakteren. De argwanende Jolijn zag het ook wel zitten en.. in een menigte volk kan er niet veel misgaan moest het een foute kerel zijn. Zolang er volk in de buurt is.

Bijgevolg na het tweewekelijks skypen met huize Verstraete-Van Hoecke, gingen we chinees eten (9 euro à volenté! En nog lekker ook!), om vervolgens af te spreken in café Sofia met de sympathieke, vriendelijke Stuart van bij het begin.

Deze 26-jarige, Zimbabwese (schrijfwijze?), toch wel pientere, opmerkzame, intelligente, spontane gast zorgde ervoor dat wij een heel gezellige avond achter de rug hadden. Stuart is heel gemotiveerd om Nederlands te leren. Ondertussen leerden wij al een woordje Shona: Dinokunda. Ik stel voor dat jullie dit woord eens proberen opzoeken en de eerste die het raad.. ja die krijgt de eer?

De tijd vloog voorbij, rond half 2 zaten we int bedje. We hadden Stuart en zijn vriend Easy, die er later bijkwam, uitgenodigd om ons de zaterdag te vergezellen @ Mzoli’s en op Lion’s head.

Op de bbq keurde John de gasten goed. Hij vroeg hen zelf om beetje op ons te letten, aangezien hij WEERAL moest afzeggen om mee te gaan. Maar John is dan ook weer een ander verhaal. 2 weken terug vertelde hij ons over een vrouw waar hij zijn liefde ging aan verklaren, ondertussen zijn ze bezig met trouwplannen. Hier zijn ze van mening.. als je zeker bent over elkaar, waarom zou je dan wachten? J Toch wel snel om na 2 weken te beslissen om te trouwen :D.

John had voornamelijk veel sympathie voor Stuart omdat die ook in een NGO werkt hier in Kaapstad.

De aanwezigen op de BBQ waren dus Stuart en Easy, John, enkele vrienden van John en de priester van zijn kerk met zijn vrouw en 3 kinderen en 2 Amerikaanse vrienden van hen. Het gaf ons op een zaterdagvoormiddag een heel andere indruk. Er was nog geen muziek, totaal nog niet veel volk en iets minder sfeer dan op een zondagmiddag, maar daarom niet minder gezellig en hebben we er niet minder van genoten.

Die ene Amerikaanse gast studeert voor dokter, hij wil zich specialiseren in anesthesie. Die heeft dankzij zijn studie al bijna de hele wereld gezien. Hij studeert 12 jaar, tijdens hun studie doen zij stages in verschillende werelddelen, nu zit hij trouwens in België (terzijde). Om te studeren gaan zij een lening aan bij de bank en als ze starten met werken moeten zij deze lening eerst afbetalen. Toch wel zot om te horen. Maar nu begrijp ik ook als er een groep van 30 studenten uit de USA op bezoek komt in ThembaCare hoe zij dit financieren om zomaar even een week naar hier te komen. Leningen aangaan dus.

Met de priester en zijn familie konden we niet echt veel praten omdat die aan de andere kant van de tafel zaten, maar bij het afscheid nemen, verwacht hij ons wel nog eens in zijn kerk, wat we wel nog van plan waren.

Na Mzoli’s was het nog te vroeg om al richting Lion’s head te vertrekken om de zonsondergang te zien. Het was een warme dag, ideaal om nog een uurtje of 2- 3 aant strand te vertoeven.  Enkele verschillen om hier aant strand te liggen:

-          Je hebt parasollen nodig, want is nog warmer of bij ons en die schaduw maakt het iets draagzamer.

-          De golven spatten tot meters hoog. Als je tot half je kuiten in het water wandelt ben je nat tot aan je middel.

-          Het water is ECHT ijskoud aan de andere kant van de berg.

Lion’s head beklimmen was iets minder zwaar dan Table Mountain. Het ging deze keer vlotter voor mij en ik was niet stijf in tegenstelling tot Jolijn. Tijdens de klim zagen we enkele mensen vertrekken om te paragliden, gaat redelijk snel als er een windje is. Ik zou er mijn geld niet aan geven, voor een half uurtje 95 euro.

We hadden maar één probleem bij het beklimmen van de 500,.. meter hoge berg. Ons water was na zo een warme dag al op. Dom om geen te kopen voor we richting ginds vertrokken natuurlijk, maar we overleefden het.

De zonsondergang op die berg was zalig. Op dat moment denk je toch even aan enkele personen specifiek die je erbij wou om de ervaring te delen. We konden rondom rond Kaapstad zien met al zijn lichtjes, de zee, de andere bergen met de apostelen, … Echt wel genieten! Een reeks mooie foto’s als gevolg, die volgen op facebook.

Om 20u beslisten we om maar eens naar beneden te gaan, iedereen vertrok, wij dus ook maar. We waren er alleszins op voorbereid, met ons zaklamp in de hand, starten we aan de klim naar beneden in het donker. Ik moet zeggen.. Het was toch opletten, je moet weten dat sommige stukken echt klimmen klimmen waren, dus dat deel moest je dan ook weer naar beneden. We sloegen al eens een voet om of struikelden bijna door het verkeerd inschatten van een steen, maar al zingend, dansend, babbelend gingen we gezellig naar beneden. Soms een kort stopje om de sterren en de lichtjes te bekijken en eens goed ons longen uit te schreeuwen.

Aangekomen bij de auto genoten van die kant nog even van alle lichtjes en de sterren om nadien door te rijden naar Ocean’s basket (visrestaurantje) om toch eerst 2 liter water op te drinken met ons gevieren en te genieten van wat energie van het eten. Het werd weer een late avond.

Het werd een nog kortere nacht.. om 2u slapen, om half 8 er uit om naar de kerk te gaan. Zorgde er toch wel voor dat dat iets lastiger was.

Toen we Nita haar kerk binnenkwamen trokken we onze ogen open en onze mond eveneens. WT…!!! Een zaal waar 5000 man in kan, die dan tijdens de kerk ook met 2500 man gevuld was! Ons cultureel centrum in Sleidinge kan er niks tegen beginnen, ik was zelf aant denken, het capitol in Gent kan er evenmin iets tegen beginnen. In die zaal vooraan 2 grote schermen waar ze de zangers en priesters int groot afbeelden. De dienst begon met een ‘koor’: 3 gitaristen, 1 drummer, 3 achtergrond zangeressen en 2 lead-zangers. Zij zongen 6 liedjes over God. Iedereen ging tijdens deze muziek mee in trance, op knieën gaan zitten,  handen in de lucht, huilen, trillend met momenten, handen op elkaar leggen, …

Op een bepaald moment werd ik zelf bijna emotioneel door dat allemaal te zien, ik stond eigenlijk beetje verstokt en ongemakkelijk, had ook niet veel geslapen waardoor het allemaal nog moeilijker te verwerken was. Ja.. dees kunnen we wel een ‘cultuurshock’ noemen.

Een befaamde Amerikaanse priester (weeral blank) kwam preken vandaag, een eer voor die mensen om hem in hun kerk te ontvangen. Soms zei die wel onrespectvolle zinnen als aanleiding naar zijn diepzinnige preek. Een klein voorbeeldje: “ja, tis gelijk als ne melaatse, die een zenuwaandoening heeft en niets meer voelt, zijn hand int vuur steekt en zegt, wat scheelt er, er is toch niks mis als jij met je open mond staat te kijken, (iedereen lacht), zo ist als jij god niet ziet en er niet voor openstaat en je niet volledig aan hem geeft, dan heb je een hart van steen dat net als die melaatse ongevoelig is.” Daar  komt beetje op neer, maar de manier waarop hij alles verwoorde was echt zo onrespectvol. Zo zijn er nog veel voorbeeldjes. Ik kon het niet altijd voor werkelijk aannemen, iedereen was aant lachen met zijn ‘mopjes’ en aant roepen tussendoor ‘amen!’ ‘halleluja’ ‘oh yeah’..

De priester deed na 2 uur preek, de hele zaal roepen en klappen naar god. 5 minuten hebben ze dat volgehouden. Jolijn en ik stonden erbij, klapten zachtjes in de handen en keken ernaar. Ondertussen stond er een hele groep jonge mensen vooraan, die hun hart van steen was? Die God net hebben gevonden? Ik begreep het niet altijd goed. Na die dienst gingen die mensen praten met iemand van de kerk ‘priesters en helpers’ Nita was hier ook een persoon van.

Jolijn en ik moesten dus nog even wachten op haar om naar huis te gaan. We hadden echt geen zin meer in die geplande dag met Nita. We wilden naar huis, bekomen, niet meer over de kerk praten, … maar Nita wou ons echt meenemen naar Frenschoek. Een dorpje naast Kaapstad, heel fancy en alles, waar de fransen een geschiedenis hebben. We zagen het monument, gingen in het museum kijken, gingen dineren, aten dessert, … Uiteindelijk praatte Nita niet meer over de kerk en hadden we een héél gezellige middag. We leerden elkaar allemaal beter kennen. Wij Nita, zij ons. Ook emotionele onderwerpen.

Nita is een héél wijze vrouw. Ze haalt veel uit de bijbel en zal ook Bijbelverhalen gebruiken om te antwoorden op problemen of levensvragen en problematieken, maar er zit veel waarheid en wijsheid in.

Enkele voorbeelden van vragen die ze stelde, denk er zelf ook maar eens over na:

-          Moest je véél geld hebben, wat zou je ermee doen, wat zou je van je leven maken? Waar zou je belang aan hechten?

-          Wat is de laatste wens van iemand bij het einde van zijn leven?

-          Wat ben je op het einde van je leven nog met al je trofeeën, prijzen, .. ?

Een mooi citaat dat ze gebruikte: “Life is like a card game, you don’t choose your own cards”

Iedere persoon moet zijn eigen pad bewandelen, iedere persoon zal zijn eigen problemen tegenkomen.  Er is geen kortere weg, je wordt er mee geconfronteerd en zal er mee moeten omgaan en doorzetten. Zij betrekt God hierbij, maar dat laat ik nu even achterwege.

Met al deze mooie wijsheden sluit ik mijn blog af. Het was een gezellig, interessant en confronterend weekend, maar met een mooie, gezellige, onverwachte afsluiter .

Vele dikke knuffeltjes!

Mieke

PS: We weten dat we niet meer naar Nita haar kerk willen, maar waarschijnlijk wel nog naar die van John zullen gaan.

Wist je datjes…

… chocolat makes everybody happy: we mochten donaties sorteren en uitdelen (dinsdag) Een VOLLE zak vol chocolade voor elke werknemer, onmogelijk om deze hier in Zuid-Afrika alleen op te eten, wordt meenemen naar huis!

… Jolijn en ik nog geen ruzie hebben gemaakt of grote meningverschillen hadden

… we niet zo hard meer letten op verkeersongevallen

… de temperatuur van een gemiddelde van 25 tot 30°, de laatste dagen gestegen is tot 37°

…er op elk kruispunt iemand geld vraagt of dingen verkoopt en het na 4 weken niet zo hard meer overkomt.

… We wel nog onze ogen opentrekken als we blanke –Afrikaans-pratende- schooiers zien staan en we dan hun verhaal proberen te zien of bedenken

… We ‘tips’ met hopen geven, elke keer je parkeert, tankt, gaat eten, …

… Mensen uit Zuid-Afrika spreken over Afrika alsof ze er zelf niet leven, ze voelen het niet aan dat Zuid-Afrika een deel is van het echte Afrika

… ik er zeker van ben dat al mijn skippertjes een prachtige show ineensteken voor het clubfeest, met natuurlijk de hulp van de lieve (vervang)trainsters

… we soms wel 3 tot 4x pasta eten per week

… ik het nog steeds zo zalig vind om elke dat een blaadje van de kalender te draaien (Lisa) en wekelijks nieuwe foto’s mag bekijken van Fien

… onze auto na 2 check ups in de garage nog steeds startproblemen heeft en dat de auto wrs nog eens zal moeten overnachten in de garage

… dat we bijna vastzaten op stage deze week doordat de auto pas na 20x proberen wou starten

… ik elke avond uitkijk naar dat ene smsje <3 <3

… ik deze week heb doorgekregen dat wanneer ik een smsje stuurde naar mijn mama, er geen 0032 voorstond en ze al mijn smsjes waarschijnlijk niet heeft ontvangen L

… we, NU, precies aan de helft van onze scriptie zitten

… Nita heel gelovig is en bijna elke keer in een gesprek uitweid over Jezus en hier uren kan over vertellen

… Nita een work-aholic is en ze zo gelovig is dat ze op haar 65^ste nog steeds werkt en tijdens haar middagpauze haar werknemers ‘teached’ over Jezus en het geloof

… Wij samen met Nita naar een film keken uit een Christelijke winkel en doordat hij te ‘evil en niet-realistisch is’ smeet ze hem gewoon in de vuilbak (10 euro) – Ze koopt deze video’s voor in een videotheek op  haar werk om haar werknemers naar iets deftigs te laten kijken –

… wij zondag terug naar de kerk zullen gaan, om Nita een pleziertje te doen

… De Kapetoniërs bijna allemaal lange broeken of rokken dragen terwijl het hier zo warm is

… ik blij zal zijn terug in mijn eigen bedje te kunnen slapen

… Ik nog blijer zal zijn om iedereen te kunnen overladen met knuffels

… dat het maar 0.02 of 0.05 cent kost om met skype naar Nita’s huistelefoon te bellen!

… ik nog steeds zo wit zie als een lief, klein, wit schaapje

… We het nummer van de gast, die ons de eerste week de weg wijsde, terugvonden en we er vrijdagavond misschien ‘een koffie’ mee gaan drinken

… de muggen hier kleiner en venijniger zijn dan in België

… dat ik opeens 3 brieven ineens kreeg die ook 2 weken en langer onderweg waren

… dat we tot de ontdekking kwamen dat Nita niet kijkt naar haar post en de ‘meid’ dit maar 1 of max 2 keer per week doet

… het een goede week duurde tegen dat we eindelijk postzegels vonden om onze kaartjes op de post te doen.

… Ik eindelijk na 2 maanden, nog eens werk maak van mijn scriptie

… Ik na 3 weken mails te versturen naar mijn begeleider van school, nog steeds geen reactie heb gekregen en ik een licht-boze- controlerende mail stuurde naar de coördinator van onze opleiding. (Jolijn kreeg ook nog steeds geen reactie van haar begeleider)

… ik vind dat wij recht hebben op een even goede bachelorproef begeleiding als mensen die in België blijven

… Jolijn haar bankkaart geblokkeerd is tot 10 maart, wat betalingen en dergelijke niet gemakkelijk maakt

… mijn maag-darmstelsel na 4 weken eindelijk gewoon is aan de Zuid-Afrikaanse atmosfeer

… ik met deze wist je datjes lijst, het uitstel om mijn al mijn schoolwerk te maken

Hi again!

Op stage is alles nog steeds zijn zelfde gangetje. Soms gaat dat gangetje iets te traag vooruit, but it’s something we have to deal with.

De weekends daarentegen gaan meestal te snel vooruit. We hebben opnieuw veel kilometers gereden door de stad en omgeving om leuke dingen te doen, even te ontspannen, van al het stagewerk weg te zijn en te genieten van Kaapstad.

We moeten zeggen, zaterdag zijn we daar zeker in geslaagd.

We vonden in het boekje dat ik kreeg van Fien en mijn neefje ;-). Dat een plaatselijke local old biscuit mill aanraadde, een gezellig marktje met locals en Afrikaanse mama’s. We zagen het al helemaal zitten. Onze man van het internetcafé in de buurt zei dat dat in ‘een grijze buurt’ gelegen was en dat we daar toch wel voorzichtig moesten zijn. Hij raadde het af om er naar toe te gaan, maar hij kende het marktje ook niet. Wel, hij had het mis. Het was eigenlijk een vrij toeristisch marktje met rijke, decadentje mensen die er rondliepen. Maar zeker ook gezellig, leuke winkeltjes en een markt met eten waar je echt alles kon eten van spaans, tot Mexicaans tot burgers tot franse brie, … Eigenlijk was het vrij westers en hadden wij meer iets lokaals verwacht.

Na dit marktje hadden we normaal een tocht bij zonsondergang op lion’s head gepland. John belde dat moment om te zeggen dat hij nu andere plannen had, maar volgende week wel met ons mee wou. We stellen dit avontuurtje dus uit naar volgende week zaterdag. Wat doen we nog vandaag..

We beslisten om rond kwart voor 2 richting cape point te rijden. Het was weer een avontuur om de juiste weg te vinden, maar na een half uurtje sukkelen zaten we toch op de juiste baan richting ons nieuw avontuur.

Ik kan niet genoeg zeggen hoe prachtig het daar is. We moesten 160 rand betalen voor 2 personen (16 euro), maar het was zeker de moeite. We reden door een uitgestrekte natuur tussen rotsen, echt verwilderd. Het bleef maar komen. Uiteindelijk op een parking beland gingen we de toerist uithangen. Het was enorm winderig en bewolkt, wat we wel jammer vonden. Op het uiterste punt hebben zagen we bijna niks behalve wolken, maar na een half uurtje begon het op te klaren. We zagen steeds meer en waren klaar voor meer uitdaging en avontuur. We vonden een padje richting Kaap de Goede hoop. Je zag bijna niemand langs dat padje wandelen, maar dat zorgde juist voor meer kriebels om het toch te volgen. We vonden er een strandje, zeg maar een privé-strandje want we hadden het helemaal voor ons alleen. Wel eventjes naar beneden en nog harder om terug naar omhoog te gaan. We trokken er honderden foto’s, zagen struisvogels, hadden een romantisch idee maar hebben het door onverwachtse omstandigheden moeten aflassen.

Na Kaap de goede hoop moesten we toch onze weg terug zoeken. Om kwart voor 8 sloot het natuurpark. We namen nog even een zijweg om een schipswrak te gaan bekijken, maar eenmaal daar aangekomen zagen we dat het nog 1.5uur wandelen was. Dat zal voor de volgende keer zijn vrees ik.

We zagen er wel bavianen met kleintjes enzo en Jolijn reed even met de auto, twas steeds rechtdoor, geen verkeer, totally in the middle of nowhere.  Toch wel raar om aan de andere kant te zitten.

Zondag was weer heel iets anders…

We planden om naar Kirstenbosch naar de bottanical gardens te gaan. Afknapper! We wisten niet dat we er konden pic nique’n aten ons slaatje vlak voor de ingang in de auto op. Dus.. eenmaal gegeten gaan we binnen.. iedereen loopt daar met pic nique manden, families, … we liepen even ronden, aten druifjes aan een meertje, gingen een ijsje halen, maar twas toch niet wat we verwachten. Mooi, maar niet voor ons. En zo hard zijn we nu toch ook niet geïnteresseerd in planten. We hebben het toch gezien. We kwamen aan rond 13u en gingen weer door om 15u.

Vooraleer we in de tuinen aankwamen, kwamen we een plaatselijk marktje tegen. Het leek op een rommelmarktje. We kochten aan een kraampje een poppetje met betekenis voor een bepaald project ‘Unchain woman’ en een juweeltje. Het project zorgt ervoor dat mensen werk hebben, dat ze iets verdienen.

Na kirstenbosch reden we nog eens het stad in, we dachten, na al die weken kunnen we misschien eens naar long street en square market, maar wat blijkt. Op zondag is er niet veel te beleven in de stad. Weeral een domper. Het kan niet altijd even prachtig zijn, maar het maakte onze dag niet stuk. Er komen nog veel mooie weekends met veel zaken om te ontdekken en beleven.

Volgende week staat Mzolies terug op de agenda met de priester van John’s kerk en Amerikaanse mensen die bij hem op bezoek zijn en ’s avonds lion’s head bij zonsondergang.  De zondag gaan we waarschijnlijk eens mee tot Nita’s haar kerk en in de namiddag een dagje werken voor school. Want soms moeten we dat er ook nog eens extra na onze lange weekdagen in plannen. 

De stage loopt nu vlotjes. Vorige week passeerde vlug. De woensdag zaten we thuis omdat de auto naar de garage moest voor zijn onderhoud. (Hoewel hij na zijn onderhoud nog steeds starproblemen heeft, dus misschien moet ik er deze week nog eens mee naar de garage, samen met Nita off course.)

Die woensdag thuis deed wel eens goed. Hoewel dit ook dubbelzijdig is. Ik had last van krampen, heb een hele dag plat gelegen, wat diarree gehad, pilletjes genomen en gehoopt dat het snel weer voorbij was. Vrijdag nog een lastige dag gehad, maar nu, na 2 weken sukkelen voel ik me beter. Maar ik zal maar niet te luid roepen.
We werkten de hele woensdag tot ’s avonds 10 a 11u voor school. Een inhaalmanoeuvretje gedaan zodat we ons niet schuldig hoeven te voelen in het weekend.

Vrijdag 18/02….

Vrijdag gingen we alle projecten van Thembalitha foundation bekijken. Waar ik werk, thembacare athlone, is dus één van de 6 projecten. Jullie kunnen meer informatie vinden op de website als het jullie interesseert. Gewoon intikken op google. J.
We waren lang op de baan om alle projecten te zien, het eerste project was toch wel een uur en half rijden en ligt midden in de townships. Het is moeilijk te omschrijven wat we zagen en wat je erbij voelt. Je rijdt midden van de armoede, ik voelde me in de auto als een toeschouwer /toerist die de armoede komt bekijken om daarna terug naar haar eigen rijke leventje terug te keren. Het contrast tussen rijk en arm is immens groot.
We zullen misschien de kans krijgen om een halve dag mee te draaien in het verste project (in Bridgetown). De vrijwilligers, care givers, verpleegsters gaan daar in de townships elke ‘huisje’ af om de families te helpen, hun medicatie te geven, … We gaan de kans krijgen om een halve dag mee te gaan en met onze eigen ogen te zien en te ervaren wat het is. In dat gebied heeft 40% HIV of aids.

Na die confronterende dag was het tijd voor wat ontspanning. In ons dagboek schrijven met onze voeten int zwembad. Op het gemak eten klaarmaken en dan naar het shoppingcentrum dat we vorige week poogden te vinden. Nu zagen we hoe gigantisch het was.  Nita had volkomen gelijk. We liepen er 2 uurtjes rond (om 9u sloot het) veel dure winkels, ik kocht schoenen voor 8 euro om op mijn kleedje dat ik mee heb te kunnen dragen. De rest van het shoppingcentrum zullen we een andere keer moeten ontdekken.

 Zaterdag 19/02….

Time for penguins, see, chapman’s peak, impressive views, pic nique on the beach, unpredictable concerts, ….

Zaterdagochtend vertrokken we rond half elf in de richting van het uiterste van Afrika om de pinguïns te gaan bezoeken. Normaal betaal je inkom, maar we zijn kunnen rondgaan en omdat er op dat ene strandje dat moment bijna geen pinguïns waren konden we er gratis op. Uiteindelijk kwamen er ook naar die plaats steeds meer pinguïns . We hebben enkele mooie foto’s en filmpjes.

Na dit bezoekje, even op het strand te blijven liggen, tot kniehoogte het water in te gaan zetten we onze rit verder. We reden via chapman’s peak richting Clifton beach om te gaan pic nique’en bij zonsondergang.

Chapman’s peak is een betalende weg, maar wat een prachtig uitzicht! We stopten af en toe om er eens van te genieten. We gaan daar zeker nog eens passeren. Echt de moeite. Het moest wel lukken dat mijn batterij net plat was van mijn fototoestel en ik verder die dag geen foto’s meer kon trekken. Jolijn heeft er wel nog enkele kunnen nemen.

Bij onze pic nique hadden we afgesproken met Anna, het deense meisje dat mee ging op de Tafelberg en bij andere uitstapjes. Het is komende week haar laatste week hier, dus nu doen we wel wat leuke uitstapjes samen. Maar.. niet alles liep zoals gepland. Aangekomen aan clifton was er massa’s veel volk. We vonden geen parking in de straat, we stonden 1.5 km verder. Jolijn dacht nog steeds dat het volkomen normaal was omdat dit zo een populair strand is.

Wat blijkt.. er was daar een concertje aan de gang. Het strand zat vol met volk, mensen aan het dansen, genieten van de muziek. We zochten ergens een klein plekje uit en genoten ook met volle teugen van de muziek met onze lekkere pic nique.  Het viel wel op dat er meer blanken dan zwarten op het strand zaten. ’t Is een rijkere buurt en dat valt wel op..

Zondag…

Anna en wij spraken af om de volgende ochtend te gaan surfen. Een 2-uur durende sessie met lessen inbegrepen. Het was enorm vermoeiend, ik kon me niet meer herinneren dat dit zo vermoeiend was.
Na een tweede poging stond ik al recht op de plank. Ik viel niet echt in het water, maar ik sprong meestal zelf ‘gecontroleerd’ van mijn plank als ik voelde dat  het niet goed ging komen. Op dat vlak kan ik wel een ‘watje; schauwe schijter; chicken;…’ zijn, die soms iets te voorzichtig is en wat meer risico’s zou mogen durven nemen.

Gevolgen van het surfen: Een verbrand gezicht en stijve armen. 
Kan je je het al inbeelden.. 2 meisjes, zo rood als tomaten, die vertrekken richting hun eerste kerkdienst om half 6 ‘s avonds. John lachte eens goed met ons wanneer we aankwamen.

De kerkdienst…
De kerk was op het kruispunt van longs street naast de mc-donalds. Actually was het een klein turnzaaltje met podium. Beeld je het podium van de parochiezaal van Kluizen in, gecombineerd met de grootte van 2x de sporthal van de bijenkorf met 2 basketbalringen in.
In dit zaaltje staan enkele tafels verspreid met stoelen aan. Je komt binnen, iedereen is gezellig met elkaar aan het praten, een koffietje aan het drinken, …

Wanneer de ‘kerkdienst’ start komt er een jong bandje op het podium echt mooie liedjes zingen. Je kan het vergelijken met een liedje zoals ‘wonderwall van oasis’. Een jong bandje die rustige, eigen gemaakte nummers zingt. Natuurlijk.. allemaal godsdienstige nummers, maar moesten ze een cd hebben en ze zingen in een vreemde taal zou je het echt mooie nummers vinden om in de auto of op een rustige avond op te leggen.

Tijdens de dienst worden er geen gebaren gemaakt, geen kruistekens, ze hebben totaal niet echt veel rituelen.

Onze priester… wij dachten even bij onszelf: Is dat mogelijk dat er zo ‘hotte’ priesters bestaan? :D haha.. het is een vin diesel type, met iets minder spieren en een knapper gezicht. Als je zijn preek maar niks vind om naar te luisteren heb je op zijn minst iets om naar te kijken.

De preek duurt langer dan een uur, maar hij blijft boeiend door de vergelijkingen met Ned Flanderson, een liedje van U2 waarop de godsdienst betrokken wordt, het vertellen van de priester zijn roots, … De preek die hij zondag gaf, was eigenlijk tegen de katholieke kerk. Echt wel grappig en ik kon er daarentegen ook wel inkomen.

Even ter verduidelijking. Hier zijn ze allemaal Christenen, wat verschillend is van Katholicisme. De priester is getrouwd, heeft gewone kleren aan, heeft totaal niet zoveel rituelen en ze leggen meer de nadruk op hun geloof in Jesus, de zoon van God. 

Maar over de preek weid ik misschien best niet  teveel uit. We gingen na de kerkdienst (die duurde van half 6 tot half 8) een kleine hap eten. John kwam nadien nog eentje drinken. We praatten over zijn godsdienst, over de gelijkenissen en verschillen, over waar wij in geloven of net niet, … Wel heel boeiend en interessant. Op dat vlak wordt ik me wel bewuster van onze ouders en grootouders hoe zij geloofden. De manier van denken van John is vergelijkend met dat van hen, alleen kan hij het véél beter verwoorden, haal je er veel meer de betekenissen uit en besef je des te meer waar jezelf allemaal in gelooft of waar jezelf nood aan hebt om in te geloven.

We zijn van plan om de volgende keer (misschien binnen twee weken) eens mee te gaan naar Nita haar kerk om te kijken of dit anders is of toch te vergelijken. Ben toch benieuwd want Nita is een vrouw die achter haar mening staat en heel standvastig is. Ik zou nooit met haar durven discussiëren/ meningen wisselen, zoals ik af en toe met John doe.

Ondertussen, nu maandag 21 februari, ontving ik mijn eerste brief van mijn lieve skippertjes. De brief was 2 weken onderweg… De laatste brieven die kunnen verstuurt worden, zal dan best de voorlaatste week van maart zijn als jullie willen dat hij toekomt…  Dat beloofd als ik mijn kaartje naar mijn meme en pepe wil sturen. Eerst nog een postkantoor vinden in de buurt.

Voor mijn lieve skippertjes.. Ik ben supernieuwschierig hoe het verloopt voor het clubfeest.. vlot het allemaal een beetje? Zit het verhaal ineen? Krijg ik het verhaal te lezen?  Elke zaterdag moet ik toch even denken aan de uurtjes dat ik normaal les sta te geven aan jullie ;-).

Voor iedereen nog eens bedankt voor de reacties! Kvind het echt leuk om te lezen en is ook leuk om te horen hoe het daar met jullie gaat en wat er daar bij jullie gebeurd. Blijf me op de hoogte houden. Ondertussen beginnen wij te beseffen dat tegen het einde van deze week de helft van onze stage erop zit. Februari is dan ook een korte maand.

Dikke knuffels en kisses!!! (Ik mis al die knuffels toch wel ze, ik ga wat in te halen hebben)

PS: Mijn uitslag van de examens stond online.. ik ben weer verschoten van mezelf. Ik heb minimum 15 en ik studeerde belange zoveel niet als andere examenperiodes. Twas een chille examenperiode met nu nog een nicere uitslag.

Goeiedag allemaal J.

Ondertussen hebben we er ons eerste volledige week stage op zitten. Er zijn nog steeds heel weinig kinderen. Wat wel een beetje vervelend was deze week. We voelden ons verplicht om constant bij de kinderen te zijn en met hen te spelen. Op donderdag kwamen we om 10 na 8 al op stage, we gingen onze voorbereidingen doen, die we de avond ervoor niet konden doen (omwille van elektriciteitspanne) deze ochtend doen. Omdat de care givers naar een vergadering moesten lieten ze ons 2u op de kindjes passen. Letterlijk. Het voorbereiden van de therapie gebeurde dus op héél korte tijd.

Op maandag, dinsdag en vrijdag is de ergotherapeute op stage aanwezig. Vrijdag maakten we afspraken omtrent ons weekschema. Ze vind het positiever dat elk kind zijn therapie krijgt per dag (onze volgcliënt zien we twee keer), de tijd die overschiet hoeven we niet met de kinderen te spenderen, maar ze vind het productiever dat we dan werken aan onze verslagen en producten.

Deze week starten we dus al met een beter gevoel, we leren de kinderen al veel beter kennen en kunnen beginnen experimenteren en therapie geven om bepaalde doelen die we opstelden te bereiken samen met hen.

Soms kan het hier chaotisch zijn op stage dat we niet weten wat er gebeurt. Er komt dan bijvoorbeeld een groep mensen van de kerk kijken wat hier allemaal gebeurt. De priester neemt iedereen in een cirkel en neemt een kind bij hem en we starten met bidden voor het kind en de staff members. 

Ons tweede weekend in Cape town was opnieuw geslaagd. 
Vrijdagavond gingen we op zoek naar een winkelcentrum, waarover Nita vertelde, dat tot 9u open was. Het is het grootste winkelcentrum in de buurt. Eenmaal aangekomen aan een winkelcentrum vonden wij het niet gigantisch en de winkels waren gesloten. Er was wel een bowling, gigantisch speel/casinozaal en een cinema. We bekeken het eens allemaal, maar gingen toch teleurgesteld naar huis.  Wat bleek: we hadden het verkeerde winkelcentrum, zaterdagavond passeerden we het grote winkelcentrum, dus voor een volgend weekend weten we waar we nu werkelijk moeten zijn.

Zaterdag werkten we tot de middag voor school. Weetje: op vrijdagavond, om de twee weken, soms wekelijks, blijven Nita haar 6 kleinkinderen slapen. Dit wil zeggen: veel lawaai en drukte, geroep, gespeel, geloop, afgeleid zijn van schoolwerk en vooral… ze liggen te spelen in de slaapkamer naast ons tot 12u ’s nachts en ze zijn weer wakker tussen 6u en half 7 ’s ochtends. Die vrijdagnachten worden dus korte nachten. Het voordeel: wakker ben je, dus ofwel met schoolwerk starten of een uitstapje maken. Maar uitslapen is geen garantie.

We gingen dus zaterdagmiddag gaan wijnproeven in Stellenbosch. We deden er 3, maar allemaal betalende. Er zitten niet-betaalde tussen, maar die hebben we jammer genoeg nog niet gevonden. We kochten 2 flesjes witte wijn, voor het geval we eens een vrijdagavond of zaterdagavond thuis blijven.

Tiffany, het meisje van Hawai, dat al enige tijd bij Nita verblijft vertrekt donderdag naar Johannesburg. Ze probeert ons steeds te overhalen om in ons laatste week met een goedkoop vliegtuigticket over te vliegen om naar National kruger park te gaan. Het is nog in beraadslaging.

Dus.. zij vertrekt, als dank om bij Nita te mogen verblijven wou ze haar meenemen op restaurant. Ze vroeg ons om mee te gaan om het nog gezelliger te maken. Voor de tweede maal op restaurant dus.. het was wel iets duurder dan vorige week. Ze rekenden alles aan. In België zou je het nog zo duur niet vinden (26 euro), maar om hier te gaan eten was het boven budget.

We hoorden reeds op stage van Clifton beach waar ze ’s avonds met kaarsjes op het strand zitten en het echt leuk is om te genieten van een zonsondergang. Ik moest van Nita achter het stuur zitten en rijden, zodat we de weg weten. Waarschijnlijk rijden we komende zaterdag langs de kust, gaan we eerst naar de pinguings kijken op boulders beach en keren we zo terug om rond 6u te pic nique’n op dat strand en naar de zonsondergang te kijken.

Dan was het alweer zondag… DE BRAAI in Mzolie’s (zie enkele foto’s op facebook).
Het was echt genieten! Braai= bbq. Maar wat is different? Tis niet voor de ‘oudjes’ :D. De lokale bevolking en veel jonge toeristen gaan daar bbq’en, er staat luide muziek op. Soms zelf iets te luid want we konden niet altijd horen wat iemand zei. Met momenten moest je echt roepen.  Uiteindelijk vonden we dat zo erg niet meer. Iedereen was aan het genieten van de muziek door te dansen, mee te zingen, … Je staat bijna dansend te eten. Dit op klaarlichte dag, we willen dit zeker nog eens overdoen in de week voor we vertrekken. We gingen er heen met John en anna en  Melvin (die ook meegingen op table mountain). John had nog enkele vrienden uitgenodigd en die vrienden kwamen nog eens andere vrienden tegen.

Rond 15u was het tijd om naar huis te gaan. Normaal gingen we proberen om mee te gaan naar de kerk met John deze zondag, maar doordat we deze week zonder elektriciteit zaten hadden we nog wat schoolwerk in te halen. Volgende zondag wordt dus een kerkbezoekje om half 6 ’s avonds.

Ja.. wat die elektriciteitspanne betreft.. Woensdag kwamen we thuis. We hadden de avond voordien al een ovenschotel bereid zodat we die maar hoefden in te steken en we snel voor school konden beginnen werken. Helaas pindakaas.. Geen elektriciteit. We dachten dat Nitta die had afgezet, dus wachten tot zij thuis was. Uiteindelijk was er ergens een kabel kapot en zat de hele buurt zonder stroom nog tot kwart na 9 ’s avonds. Rond 8u begint dat hier toch al donker te worden. We hebben dus een wandelingetje gemaakt naar de dichtstbijzijnde winkel (de friendly), gekeken tot hoe laat het internetcafé open is (6u ’s avonds: 5u bij jullie) en  gezenuwd (kaartspel voor de leken) bij kaarslicht.

Dat mag het wel weer zijn voor deze week..

-          Blijf me berichtjes en reacties posten, want anders heb ik het gevoel dat niemand het leest en dan ga ik er minder moeite in steken om nog iets te droppen.

-          Ik verwacht deze week een eerste brief, nu de meeste personen mijn adres hebben.. ik ben benieuwd!

-          Heb ik al gemeld dat ik hier beginnen lopen ben? Berg op berg af, .. tis de moeite..

-          Er zijn toch al enkele zaken die we missen in belgië: onder andere ongevallenvrije wegen, fristi, automaten om iets te kopen bij een hongeraanval, goed beleg, ne goeie dikke knuffel van de vriendjes en familie, …

Blogbericht twee

ERGOTHERAPIE OP STAGE : vrijdag 6 februari

Onze eerste stagedag, donderdag, was niet zo positief aangezien de ergo er niet was en we totaal nog niet wisten wat te doen. Ondertussen hebben we vrijdag, kennisgemaakt met de ergotherapeut. We verschoten dat ze zo jong was, ergens in de 20, maar ze weet zoveel! Ze maakte echt indruk. Ze hebben ook een ergotherapieruimte, een soort klein tuinhuisje waar al het materiaal in staat om therapie te geven. Kort geleden hebben ze dit kunnen maken met een grote sponsoring van iemand. Er  is veel materiaal bijgekomen en we zullen weten wat te doen. Ik heb het gevoel dat het leerrijk zal zijn.

TABLE MOUNTAIN :  Zaterdag 5 februari

The First thing I can say… I’m out of shape!

Wat was me datjes!  1.5 kilometer berg op, steeds stijgen, steeds steiler, …  zuchten, slappe spieren, veel stoppen, …

Ik kan het steken op het feit dat het examens zijn geweest, het winter was, ik tijdens de winter weinig sport doe en vooral veel achter mijn bureau zit, etc. maar het is bewezen, mijn conditie is nul.

De reden om regelmatig te stoppen was om een foto te nemen van het mooie uitzicht.

We deden er 2u over om boven te geraken. Uiteindelijk boven gekomen ben je blij dat je het gedaan hebt. Het geeft ongelooflijk veel zelfvoldoening. Een prachtig uitzicht, enkele mooie foto’s (zelf met lizl on my shoulder ;-) )

((noot: volgende week start ik hier met start to run en een wekelijks half uurtje rope-skippen, tzal deugd doen na die stagedag om te ontspannen+ de conditie zal er mee verbeteren om tegen het einde van onze stage de tafelberg opnieuw te doen))

Maar…  vooraleer we naar de Tafelberg gingen hadden we afgesproken op een plaats, een half uurtje weg van onze verblijfplaats. John gaf ons een beschrijving van google maps om het gemakkelijker te maken. Het probleem was dat deze beschrijving fout was. We vonden steeds de hoofdweg terug, maar door een foute afrit te nemen, kwamen we niet op de plaats waar we moesten. Bij een tankstation was er een man met een kindje van 2 jaar die in de richting van Rondebosch moest. We konden hem volgen met de auto. Hij vroeg ons op de koffie en gaf ons zijn telefoonnummer en e-mailadres, maar we gingen er nog niet op in. Jolijn vind het verdacht. Tiffany zegt dat het ok is om af te spreken als het op een openbare plaats is. We zien nog wel wat we doen. Een mailtje om hem te bedanken wrs.

We sloten de dag gisteren af met iets te gaan drinken in long street (de overpoortstraat van cape town). Ik had de straat groter en impressionanter voorgesteld. Natuurlijk.. het was ’s middags, ’s avonds zal het met al zijn lichten een ander beeld geven.

Op weg terug van het internetcafé waar we hadden afgesproken, reden we weer langs een weg die we niet herkenden, ondertussen ken ik de buurten wel reeds een beetje om de juiste richting uit te rijden. Met een kleine omweg, vonden we ons huis terug. Wat een geluk!  Het is moeilijk om de weg te vinden. Alles lijkt op elkaar, we vinden weinig herkenningspunten, er staat ook niet om de vijf minuten een bord zoals in België. Ik weet  zelf nooit hoeveel ik mag rijden. Meestal is het 60, soms 70 of 80 en autostrade is 120 en sommige stukken ook een andere hoeveelheid.

’s Avonds nodigde Nita alle vrijwilligers die bij haar verblijven (nu zijn we met 5) uit om iets te gaan eten bij zonsondergang. Het was een mooie zonsondergang naast de Tafelberg, mooi uitzicht op zee tijdens het eten. EN het koste met dessert,  wijn inbegrepen 15 euro voor te eten, wetende dat er nog goedkopere restaurantjes zijn dan dat! Waarschijnlijk gaan we regelmatig eens in het winkelcentrum in de buurt van stage onder de middag lunchen. Eerst en vooral om eens weg te zijn van stage, ten tweede om ’s avonds tijd uit te sparen van het koken, ten derde omdat het maar 4 euro kost om te gaan lunchen en het soms duurder is om dingen in de winkel te kopen. Waarom zouden we het dus niet doen?

INTERNET

UPDATE: ons internet voor thuis gaat niet, we zitten in een verkeerde area. We brengen de stick terug en zullen ons geld terugkrijgen. Het zou handig geweest zijn om hier thuis internet te hebben. Het scheelt dat we van op stage iets kunnen droppen op internet. Vooraf klaar geschreven om op te sturen. Op stage zelf op de computers kunnen we onze stick niet gebruiken omdat er virussen op de pc’s zitten. Het anti-virussysteem is niet echt up to date.

UITSTAPJES

We zijn nu ook gestart met een lijstje te maken wat we allemaal willen doen hier in kaapstad en wat we allemaal willen bezichtigen. Deze zondag (6 feb. 11) bleven we thuis, zijn we reeds met stageproducten begonnen om nuttig bezig te zijn. We willen er in het weekend wel van profiteren om leuke dingen te doen en Cape Town te bezichtigen.

HET AUTORIJDEN

Dit was toch een ferme aanpassing. Al een geluk dat we eerst met iemand konden meerijden, dat ik de weg zag. Vrijdag reed ik zelf en werden we nog door de andere vrijwilligers geleid. Volgende week zullen we het op ons eentje moeten doen. Dat wordt opnieuw een belevenis met al ons fout rijden. J Het is niet eenvoudig om hier auto te rijden. Alles is omgekeerd, we zitten rechts, maar! Wat ik nog minder verwachtte, pinkers, lichten, .. zitten ook aan de andere kant. Als ik wil pinken laat ik dus eerst de ruitenwissers over en weer gaan voor ik door heb dat ik de verkeerde kant nam. Het verkeer is hier ook geen pretje. Auto’s steken zomaar willekeurig links en rechts voorbij als het niet snel genoeg gaat. Je weet nooit of je ergens links of rechts de afrit zal moeten nemen. De taxi’s stoppen, schieten zomaar zonder te pinken ergens tussen, rijden over de pechstroken, rijden u al toetend voorbij,rijden door het rood, .. toch wel verschietend en opletten! Maar hier in Kaapstad zijn ze het gewoon dat zij zo rijden..

SPREKEN

Het is al zover gekomen dat Jolijn en ik tijdens onze Nederlandse praatjes engelse woorden gebruiken….

PS: Thanks allemaal voor de reacties allemaal, doet deugd!

PS2: ik heb een Afrikaans gsm-nummer. Ik kan hierop berichten ontvangen…. Je kan me dus een berichtje sturen op het volgende nummer: 0027 725 194 029

PS3: Voor wie zin heeft om me een briefje te schrijven, ik gaf het adres aan mijn ouders, Frederik, Lisa, Eve en mijn oudste recreanten van de rope-skipping. Je kan het dus aan één van hen vragen of je mailt me nog eens en dan probeer ik het door te sturen. De snelste manier is om het aan één van de bovenste personen te vragen ;-).

PS4:  Ik geef jolijn haar blog ook door omdat zij soms dingen schrijft die ik niet schrijf en omgekeerd:     jolijnlambrechts.blogspot.com (als ze haar wachtwoord terug vind :D) ( zie vooral voor de opvallende dingen uit zuid-afrika!)

PS 5: je hebt ondertussen al een beeld van wat ik hier meemaak en beleef. Het is een lange blog, maar niet verwachten dat ze zo lang zullen blijven ;-).