Wat vooraf ging...

Het moet een jaar of vier geleden zijn. Exact weet ik het niet meer... Ik was hier (nog maar eens) op stage met mijn duatlon- en triatlonclub. Voor de zoveelste maal op Mallorca, het eiland waaraan ik m'n hart heb verloren, toch om te komen trainen. Mooie natuur, goed berijdbare wegen, perfecte afwisseling tussen vlak en bergen en wind die nooit veraf is. Kortom, totally my cup of tea!

'Ooit doe ik hier een triatlon...' zei ik toen tegen mezelf als beginnend triatleet. Die ooit, was afgelopen zaterdag...

Het relaas van mijn eerste 70.3 Iron Man...

Na de nodige vlieg- en hotelperikelen en het begeven van mijn garmin gps waren de eerste dagen op het eiland al snel voorbij. Maar ik bleef er rustig onder en liet vooral het Iron Man wereldje op me afkomen. Wat een omkadering: een machtig atletendorp, een tot in de puntjes uitgekiende merchandising, enz. Als de voorbereidingen als zo indrukwekkend waren, wat zou dat dan niet zijn de dag zelf...

...nog indrukwekkender...dat kan ik je vertellen. Na 's ochtends rond 6.30u nog even de wisselzone te zijn ingedoken om fiets klaar te zetten, street bag, bike bag en run bag (ironmanners weten wat ik bedoel :-) ) te voorzien van de juiste locatie en de internationale tegenstand even te hebben getaxeerd (en hun fietsmateriaal), besefte ik...dit is de grootste 70.3 ter wereld...het is er aan te zien. Tot mijn verbazing bleef ik redelijk kalm en wandelde richting 'beach'. Wat loszwemmen in het water, de vissen onder mij zien doorspartelen en wat sukkelen met m'n zwembrilletje...totdat ik hoorde 'final call for all athletes'. Ik begaf me naar de massa. Een kleine 4000 mannen en vrouwen van alle nationaliteiten stonden klaar om in waves het water in te duiken. Ocharme die vissen dacht ik...

Pirates off the Caribean weerklonk door de geluidsboxen, gevolgd door Thunder van AC/DC...de hel zou losbarsten. De eerste atleten werden in het water gelaten. Onder een luid gejoel van een massa supporters...man wat hou ik nu al van deze wedstrijd!

Even wachten, nog even, we schuiven richting waterlijn...zwembrilletje nog eens goed zetten, badmuts recht trekken, ik voel me ongewoon rustig. Dan is het zover, we lopen het water tegemoet. Ik duik onder, de eerste slagen, ik voel me goed...mijn zwakste onderdeel van de drie denk ik, dit moet ik goed doorkomen en dan knallen op de fiets...

Het zwemmen gaat goed, zo goed zelfs dat ik aan een inhaalrace begin. Ik? In het zwemmen? Atleten inhalen? Blijkbaar was ik toch iets te voorzichtig geweest toen ik vooraf m'n zwemtijd moest doorgeven. Maar ach, het geeft me een boost. Zwemmen wordt plots genieten en het gaat vlot. Na 33min uit het water, ik kan m'n ogen niet geloven. Een voor mij goede zwemtijd. Het is tenslotte nog maar de tweede keer dat ik in de oceaan zwem.

Op naar het fietsen. Rustige wissel, ik spring op de fiets. De benen voelen niet super aan, net zoals de dag ervoor bij het losfietsen. Maar ik ken mezelf, normaal komt dit in orde bij het fietsen. Als er iets is waar ik vertrouwen in heb, dan is het wel in mijn fietsconditie. Ik begin te trappen en fietsers voor me in te halen. Na 20km gaat de weg omhoog, de col de Feminia duikt voor me op. Ik fiets gezwind naar boven, laat (zonder overdrijven) een paar honderd fietsers achter me, maar toch heb ik geen super gevoel. Een tweede beklimming volgt. Rustig blijven, niet forceren, ook hier gaat het vlot, maar is het gevoel toch niet super.

Een lange en technische afdaling volgt, hier en daar eentje die te hard is geweest en tegen het asfalt ligt met de nodige hulpverleners er rond. Niet laten afleiden, focus houden en verantwoord naar beneden knallen...

Eens beneden komt deel twee, zogezegd vlak, maar dan kom je toch bedrogen uit. De vele bochtige wegen zorgen voor redelijk wat tempo-onderbrekingen. Dan volgen wat lange rechte wegen. Met wind op kop. Ik kijk achter me. Een gans peloton dat al een tijdje in m'n wiel zat blijft hardnekkig vol houden. Niet stayer wedstrijd? M'n botten ja! Ik geef niet af, ik wil niet in het wiel naar de wisselzone worden gezogen. Het is mijn wedstrijd, mijn prestatie, ik wil niet profiteren en wil de wedstrijd volledig op eigen kracht betwisten. Ik kijk naar m'n kilometerteller. Continu gemiddeld 38km/u, maar dan zie ik m'n voorlopige totaaltijd...de klim heeft toch redelijk wat tijd gekost blijkbaar...neen...een totaaltijd rond 4u45 waar ik stiekem op gehoopt had is veraf. Vijf uur zou lukken als ik nog goed zou kunnen lopen...

...lopen, laat dit nu ooit m'n sterkste onderdeel geweest zijn...geweest...want na acht weken niet te hebben getraind en de laatste vier weken rustig, traag en kort te hebben heropgebouwd, wrong net daar het schoentje. Ik neem dus wat gas terug in het fietsen...de schrik voor het lopen zit er toch een beetje in.

We naderen de wisselzone in Alcudia...wat een massa volk langs de weg...

De wissel verloopt vlot, ik start het lopen. De eerste ronde van 7km loopt vlot. Ik hou het tempo aan dat ik voor ogen had. Nog twee zo'n ronden en we zijn binnen. Onder de 5u wordt misschien toch haalbaar!

Maar dan zakt het tempo...de cijfers op m'n garmin zijn onverbiddellijk...het tempo zakt. Komop!! Nog even doorbijten die tweede ronde en de derde dan op karakter uitlopen...

Halverwege de tweede ronde moet ik al tappen uit het 'karaktervaatje'. De weinige trainingskilometers eisen nu al hun tol. Stoppen? No way,ik doe uit. Al val ik er bij neer!

Tweede ronde is voorbij, tempo zakt nog. Het wordt aftellen...man wat gaan die kilometers traag... Nog 2,5 kilometer. Ik hoor in de verte de speaker...komaan volhouden nu...maar nee ik begin plots wat heen en weer te zwalpen...maak aanstalten om te stoppen...no way, niet met mij, terug optrekken, nogmaals zelfde scenario op 500m van de streep. Tanden op elkaar, focus op niets meer, zoekend naar de Iron Man boog.

Eindelijk! Daar is hij! De boog, het vele publiek. 10 meter genieten, onder de boog door...I made it! Mallorca is van mij!!

Een vat vol emotie...drukke tijden, onregelmatig trainen en weinig rust, blessure, niets heeft me kunnen tegenhouden. I did it...my way. En neen, de tijd is niet wat ik gewenst had, maar blijkbaar is dit toch geen 'snelle triatlon' net zoals ik eerst had gedacht. Vroeger zou ik daar zwaar over ontgoocheld zijn. Nu is er de sportman in me die zegt, volgende keer ga je sneller. Maar de mens in me die fluistert...geniet ervan, je hebt het toch maar gedaan.

Met een 465 plek op 3010 aangekomen deelnemers kan ik toch onder de mensen komen voor m'n eerste 70.3.

Mallorca vs Michaël   0-1