voor Mia
Foto

Inhoud blog
  • Bloempjes
  • 6 jaar
  • mijmeren
  • 5 jaar...
  • juni
  • het is me wat...
  • wakker worden
  • schoorvoetend
  • eeuwig leven
  • 'nieuwtjes'
  • stilte
  • waar de tijd stil bleef staan
  • Controle vanuit de hemel
  • oproep
  • van Myrte voor tante Mia
  • breekbaar
  • doornen
  • mijn hart
  • iemand verliezen
  • de duisternis en het licht
  • loslaten
  • je pleegzus
  • Het Laatste Nieuws
  • media
  • boodschap van Chris
  • het doek valt
  • zus
  • dagvaarding
  • in de lucht
  • vandaag in de krant
  • 2 jaar...
  • botsende bus
  • peuter Mia
  • achterbank
  • droom
  • Vermassen haakt af
  • 4 mei
  • taart
  • vertraging update
  • primulas, juni 2004
  • vergeten
  • doodsangst
  • bomma is jarig
  • tegenlicht
  • even praktisch
  • stilte
  • het gat tussen nu en nooit
  • 2006
  • heksjes
  • rare dagen
  • veelvoudige rouw
  • waar is mama?
  • gewoon te zijn
  • weesjes
  • reisgezel
  • kermis
  • liefste sint
  • klein nichtje
  • droom
  • het is overal wel wat
  • mama Mia
  • autogesprek
  • samen dromen
  • van een zus voor haar zus
  • het alfabet van verdriet
  • alleen zijn
  • een kind
  • 14 daagse fietsreis Zuid-Engeland 1982
  • hardloopster
  • moemoe, papa, tante fien
  • weet je nog
  • wachtkamer
  • toespraak Mia's baas op de uitvaartplechtigheid
  • brief van Patrick
  • kwam aanwaaien
  • van de collega's
  • tweelingogen
  • laatste telefoon
  • gedicht van broer
  • witte reis
  • brief van Hilde
  • brief van Karen
  • majoretten
  • Mauritius april 2004
  • aardbeitjes
  • kerkhof
  • zaterdag 5 juni 2004
  • brief van Lisette
  • voor Mia
  • brief van mama aan de kinderen en kleinkinderen
  • Mama,
  • liefste Mama
  • voor tante Mia
  • mama,
  • Mia als tiener
  • geheugenverlies
  • haiku 30 augustus, catharsis
  • haiku 12 augustus 2005
  • haiku 15 juni 2005, één jaar voorbij
  • haiku's 3 mei 2005

    Foto




    wordt het muziekje je te veel?  gebruik de knopjes op de afbeelding om het te stoppen.

    Mia  Verschueren.

    Mia werd geboren op 4 mei 1969, als tweede kind in het gezin.  Een gezin dat nog zou aangroeien tot vier kinderen en later nog een pleegkind. De eerste jaren woonde ze met het gezin in Heist o/d Berg in een woonwijk.  In 1973 verhuisde de familie naar Bonheiden, naar een nagelnieuwe sociale woonwijk.  Een hoop jonge gezinnen bij elkaar, veel kinderen.  Kinderen die op de straat samen speelden, samen school liepen, samen naar de jeugdbeweging trokken.  Mia gedijde goed, zowel op de straat, thuis, op de school... waar ze ook kwam. 
    Mia was spontaan en sociaal, braaf en verzoenend. Een 'makkelijke'.  Mia had niet veel nodig om plezier te maken, een paar vriendinnetjes en de kous was af.  En als de uurtjes in de dag vorderde werden haar lachspieren onbedwingbaar: elke avond aan tafel weer die slappe lach.  Leerkrachten herinneren zich haar niet... het was er zo eentje waar je nooit last mee had.  Sommigen herinneren zich haar virtuoos orgelspel, onvoorstelbaar wat ze motorisch kon: die twee handen en die twee voeten die vier verschillende dingen deden aan een tempo dat je niet kon volgen. 
    Mia had bang van het donker, en van het bos, en nog wel meer van die dingen: een groot avonturier zou ze niet worden.  Maar ze had wel moed, op haar manier, moed om het op te nemen tegen onrechtvaardigheid, om te kiezen voor de underdog.  Moed om de tegenslagen die ze kreeg te verwerken te incasseren zonder groot gemor of enig geklaag. 
    De eerste jaren van de middelbare school ging ze naar Don Bosco in  Haacht, samen met enkele klasgenootjes uit Bonheiden.   In het vierde jaar verkoos ze om op internaat te gaan in de tuinbouwschool in Vilvoorde, in een doorstroomrichting.  Overal waar ze kwam wist ze zich makkelijk een plekje te verwerven.  Ze was flexibel, paste zich aan, en wist telkens weer makkelijk vrienden te maken. 
    Na de middelbare studies krabte ze in haar haar: wat zou ik nu gaan doen? ze wou iets leren waar ze nog nooit iets van gezien had...  Ze had er wat speelpleinwerking opzitten in Mechelen, voornamelijk met migrantenkinderen.  En wellicht haalde ze haar mosterd daar: ze ging Arabistiek studeren aan de universiteit.  En later nog wat Perzisch.  Mia was slim.  Ze had de dikste cursussen achter de kiezen op het tempo dat een ander ze amper gelezen kreeg.  Krachtig kortetermijn geheugen, maar ook zeker geen slecht langetermijngeheugen, en veel inzicht.  Maar dat Leuvense studentenleven... ze vond er haar draai niet helemaal in.  Niet in haar studierichting, niet echt bij haar medestudenten.  Ook het kotleven was niet echt haar ding, Uitgaan en exploreren was niet zo aan haar besteed, Ze had het liever meer gewoontjes.  Na twee jaar, en het kandidatuursdiploma zonder problemen op zak, hield ze het voor bekeken.
    En zo koos ze voor een drastische wending: ze ging bouwkunde studeren in Brussel aan Sint Lukas.  Iets heel concreets, iets waarmee je wat kon doen.  Drie jaar lang liep ze daar school, en in deze bende voelde ze zich veel meer thuis.  Dat waren mooie jaren.  Jaren waarin ze openbloeide, en mede-studenten herinneren haar als een 'wreed toffe madam'.  Eentje waar je kon mee samenwerken en kon op rekenen.  Altijd wel het zonnetje in huis.  In die periode leerde ze ook M. kennen waarmee ze later haar gezin zou opstarten.
    Nadat Mia afstudeerde in 1992 duurde het niet lang eer ze begon te werken bij de firma Geberit, en daar bleef ze.  Ze specialiseerde zich als calculator en wist zich onmisbaar te maken.   Niet enkel professioneel... 
    De eerste jaren nadat ze afstudeerde ging ze samenwonen, en samen met M had ze goeie jaren, waarin ze hem volgde in zijn hobby's en daarbij zich gelukkig bleek te voelen.  Er doken 'kinderkriebels' op zo ergens in 1994... en ze zouden gaan voor een gezin.  Dat liep niet van een leien dakje,  en op den duur werd er overgegaan tot een hormonenbehandeling.  Net toen deze ingrepen tevergeefs bleken te zijn, werd ze zwanger van haar identieke tweeling.  Een speling van het lot: want identieke tweelingen zijn niet het gevolg van hormonenbehandelingen. 
    En Mia's leven kabbelde voort, maar het geluk bleek uit de relatie weg te vloeien.  Terwijl de kindjes begin 1997 ter wereld kwamen en Mia hen helemaal op handen ging dragen, terwijl ze zich ontpopte tot een apetrotse mama, kwam de relatie op de helling. Hoe langer hoe meer.  Met periodes van twijfel, periodes van hernieuwe inspanningen, periodes van impasse. En Mia veranderde stilaan meer en meer in een schim van zichzelf.  Steeds verder verdween dat vrolijke en optimistische meisje. Ernstige problemen met haar rug in 2003 deden daar niet veel goed aan.
    Tot ze in april 2004 de knoop doorhakte: ze verliet de woning om bij haar ouders terug in te trekken. Begin mei verhuisde ze het hoogst noodzakelijke. Meteen zorgde ze voor een eerste regeling voor de kinderen, waarbij de papa betrokken bleef, en probeerde onderhandelingen omtrent een scheiding met onderlinge toestemming op de sporen te houden.
    Nog zes weken hebben de mensen kunnen zien hoe ze herleefde, helemaal terug openbloeide.  Nog zes weken hebben we allen kunnen zien hoe ze klaar was om aan haar leven een nieuwe wending te geven. Hoe ze voor het eerst in jaren nog eens een stapje in de wereld zette, uitkeek naar een nieuw stekje voor zichzelf en de kinderen.  Op 15 juni 2004 keerde ze nooit meer terug van de laatste bespreking die ze had over de regelingen voor de echtscheiding.  M. meldde zich op het politiebureau toen geen hulp meer kon baten.



    Foto

    tekst voorpagina bidprentje:

    Een man had een vrouw

    eerst lief toen minder lief

    toen liever niet

     

    ...

     

    Een man had een vrouw

    heel lang vastgehouden

    en toen losgelaten

    Wij merkten haar op in de ochtend.

    Verspreid over verbrijzelde stoelen,

    een verbrijzelde uitdrukking op het gezicht

     

    Neeltje Maria Min

     


    Foto

    olijke baby Mia

    de tekst van het doodsprentje:


    Lieve Mia,


    Zonnetje in elk huis
    Velen onder ons herinneren zich dat huppelend meisje
    Die expressieve blauwe ogen en die zomersproetjes
    Die eeuwige vrolijke gulle lach
    Je lach was je handelsmerk,
    je sleutel op zelfs de stroefste deuren
    Overal waar je langs kwam liet je een warmte en kracht na
    die zich verankerde in velen hun geheugen

    Altijd nam je de dingen zoals ze kwamen,
    met een relativeringszin die je leeftijd ver oversteeg
    Je keek niet naar het gras aan de overkant,
    je maakte er elke dag weer het beste van.
    Er was niets dat je tot het jouwe wou maken,
    de materie raakte je kouwe kleren niet,
    Er was niemand die naar jouw pijpen dansen moest,
    elk het zijne, zei je duizenden keren
    Alles deed je in een grote bescheidenheid,
    eerlijkheid en loyaliteit.

    Nee: je maakte geen vijanden
    Je gaat geen steen vinden waarachter zich één heeft verstopt
    Je kwam iemand tegen die de wereld en zichzelf tot vijand had
    Iemand die net als iedereen het voordeel van de twijfel van je kreeg
    Iemand die op goede momenten bij je aarden kon
    Maar steeds meer van je vroeg
    gekweld en noodlijdend

    Enkele maanden geleden was je moegetergd en leeg
    Het lachen ging steeds moeizamer

    Daar aan de overkant van de evenaar
    heeft de zon zich van je meester gemaakt,
    je had het punt bereikt om aan alles een wending te geven,
    om te kiezen voor een leven voor jezelf
    Met een kracht en vastberadenheid die in je omgeving
    op een vermenging van bewondering en bange harten moest stoten

    De laatste weken kon iedereen zien hoe je opnieuw openbloeide
    Iedereen kon terug het vrolijke meisje in haar grootste eenvoud ontmoeten
    Je had die air van onoverwinnelijkheid over je,
    je leek onkwetsbaar en ongenaakbaar,
    elk spoor van angst was uit je verdwenen
    Met een lef waar we nederig van werden,
    je twee voeten zo sterk op de grond,
    heb je gekozen om de dood recht in de ogen te kijken,
    je lot in de handen te leggen van je beschermengelen

    Die zijn niet tegen alles opgewassen,
    maar er is genoeg geloof in je directe omgeving,
    genoeg in dit huis,
    genoeg om te weten dat je nu rust hebt gevonden,
    nog meer rust dan je al heel je leven meedroeg en overdroeg

    De leegte en de
    verbijstering is vandaag voor velen onbeschrijflijk
    We weten met ons afgrijzen geen blijf
    De weg naar aanvaarding zal voor iedereen lang worden
    De weg naar vergeving, daar ergens voorbij de woede, voorbij de misplaatste schuldgevoelens,
    zal misschien niet door iedereen gevonden worden

    We zullen er allemaal zijn voor de kindjes,
    de kindjes van de zon
    Ontelbare harten zullen je lach meedragen.


    Emmy

    Foto

    de tweeling.  1998

    tekst herdenkingsplechtigheid 15 juni 2005

    lieve Mia,

     

    vier seizoenen kwamen en gingen

    de wereld draaide verder, zomaar

    zonder het ons te vragen

    voor iedereen, ook voor ons

    we kozen niet voor dit afscheid

    we kozen niet voor dit verdriet

    met z’n allen hebben we geworsteld

    elk op onze eigen manier

    en nee: dat is nog niet gedaan

    het wordt worstelen een leven lang

    waar ligt de grens van wat iemand dragen kan?

     

    alles is nog hetzelfde

    we studeren, we werken

    we verhuizen, krijgen een kind

    we maken vrienden, verliezen er uit het oog

    wij zijn nog dezelfde,

    en toch ook weer helemaal niet

    wij zijn minder geworden,

    maar toch ook meer.

    samen met jou hebben we

    stukjes van onszelf begraven

    van jouw kracht hebben we

    stukjes meegenomen

    die kracht vinden we niet allemaal even snel

     

    eerst was er alleen verbijstering en verslagenheid

    we zakten allemaal door onze benen

    maar moesten weer opstaan:

    een mens krabbelt recht

    of doet pogingen

    daar zijn we voor gemaakt

    maar vaak komt de verbijstering nog aanwaaien

    in volle intensiteit en grootsheid toont het zich

    en denken we: dit kan toch niet?

    wanneer de kinderen schaterlachen

    en jij kan dat niet met ons delen

    wanneer de kinderen huilen

    en ze missen jouw armen

    wanneer we dat grote zwarte gapende gat zien

    in het weefsel van ons leven

     

    sommige bloemen knakken,

    net dan wanneer ze het mooist zijn

    omdat ze stommelings worden vertrapt, onachtzaam.

    Sommige bloemen worden kapot gemaakt

    Omdat een enkeling zoveel schoonheid niet kan verdragen

     

    Mia, IK weet dat er gewaakt wordt

    gewaakt over diegenen die in herstel geloven

    zelfs bij datgene wat zo onherstelbaar werd verwoest

    meedrijvend op de stroom van het leven,

    wetend dat helen alleen zo mogelijk is

    wetend dat je het goddelijke maar toe kan laten

    als je het simpele menselijke streven verlaat

    in dit huis waar het goddelijke een naam heeft met een hoofdletter.

    wil ik dat graag aan iedereen meegeven.


    Foto

    de tweeling omringd door nichtjes en neefje, bonneke en bompa, 2001

    Zoeken in blog


    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     


    Foto

    uitreksel verslag Ierlandreis 1979,
    herschreven in 1981 (13 jaar)

    ....Ik hoorde gestommel vanuit de andere kamer.  Langzaam sloop ik naar de deur van mijn zus haar kamer en trok de deur voorzichting open, erop lettend dat ik geen lawaai maakte.  Ik zag mijn zus rechtop in haar bed zitten, met haar knieën opgetrokken.  Ze verroerde geen vin, ze was zich waarschijnlijk niet bewust van mijn aanwezigheid.  Ik vroeg me af hoe lang ze al wakker was.  Opgewekt riep ik 'hoi'.  Er ging een schok door haar lichaam en haar hoofd veerde recht:  'oef, jij deed me nogal schrikken'.  Ik lachtte om haar reactie en ze gooide haar dekens over haar hoofd.   Ik vroeg haar of ze met mij mee op verkenning wou gaan en daar voelde ze wel wat voor.  We waren hier pas een dag en we wisten natuurlijk niets van de omgeving af.  Even later kwam ze bij me op de kamer, ingepakt en wel.  Ze moest er toch wel echt veel voor gevoeld hebben, anders was ze hier niet zo snel.  Stil probeerden we af de trap te komen zonder een trede te laten kraken, er op lettend dat de anderen niet wakker werden.  Even later stonden we huiverend van de koude buiten op het pleintje te bibberen.  Ik vond het toch heel wat leuker om de koude van achter het venster te bekijken.  Achter het pleintje lag een loofbos waar een weggetje heen ging.  Onze verbeelding deed ons vanalles horen, zoals bv. gillen van vrouwen in nood.  Mijn zus begon bang te worden, en ik voelde me ook niet erg op m'n gemak.  Maar toch won mijn nieuwsgierigheid het en we volgden het weggetje verder tot dieper in het bos.  Plots zagen we een halve ruïne van een oud kasteel met daar omheen een met mos overdekte mini-golf terrein, dat blijkbaar allang niet meer gebruikt was.  De ruïne was volledig met klimop bekleed.  Het was eigenlijk prachtig om te zien.  We snapten dan ook waarom het verblijf waar we waren Dunkerron Castle heette... 


    Foto

    "Wat je achter laat is niet wat in stenen monumenten staat gehouwen maar wat is verweven in de levens van anderen." (Pericles, staatsman, Athene 495-429 v Chr)

    dat dit een getuigenis daarvan mag zijn...

    Zoeken met Google



    Maak als een mier
    plezier
    schreeuw
    als een vogel
    naar de wereld
    kus
    als de dauw
    het gras
    meer is er niet
    tot je ziel
    ooit
    van alle pijn
    genezen
    zal


    Arvo

    Foto

    van iedereen die haar in het hart draagt
    Geef woorden aan uw leed. Verzwegen smart breekt met zijn fluisteren 't bezwaarde hart. (W.Shakespeare)
    03-11-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.geheugenverlies
    6 oktober 2005


    haarscherp zag ik het
    hoe je de keukendeur open deed
    uit de garage

    je lachend gezicht
    en gezwind die deur achter je dicht
    bij onze ouders

    haarscherp zag ik het
    zovele maanden, je lach erbij
    en je stemgeluid

    onthutst zit ik neer
    ineens kan ik het niet meer horen
    het beeld wordt nu vaag

    waar ben je naartoe
    hoe kan ik je blijvend meedragen
    mijn geheugen faalt

    ik word er boos van
    ik wil je niet zomaar vergeten
    alsof je niks was

    kom nog eens binnen
    steek je hoofd nog eenmaal door die deur
    klop op mijn leeg hoofd



    Geef hier uw reactie door
    Uw naam *
    Uw e-mail *
    URL
    Titel *
    Reactie * Very Happy Smile Sad Surprised Shocked Confused Cool Laughing Mad Razz Embarassed Crying or Very sad Evil or Very Mad Twisted Evil Rolling Eyes Wink Exclamation Question Idea Arrow
      Persoonlijke gegevens onthouden?
    (* = verplicht!)
    Reacties op bericht (0)

    Foto

    Mia 
    4 mei 1969- 15 juni 2004


    Gastenboek
  • viagra comprar
  • viagra et derivs
  • Tijd.....
  • Bloempjes
  • herinnering

    Druk op onderstaande knop om het gastenboek in te zien, onder het schrijfvenster vind je alle voorgaande reacties. Elke bijdrage wordt gewaardeerd............... Aan de 'bloggers': om reden van de sereniteit op dit monument te bewaren wens ik geen reclameboodschappen voor de eigen blogs, en verwijder ze dus ook. Met alle respect voor jullie hobby en volle bewondering voor jullie kunnen... maar daarmee doe ik mijn zus geen eer aan. Ik hoop op jullie begrip.


    Uiteraard moet niemand zich verplicht voelen iets in het gastenboek achter te laten.  Maar ga eens kijken. 
    Je hoeft niets te schrijven als dat je ding niet is, je kan het zondermeer terug afsluiten.
    Maar zo kan je dan ook zien wat anderen achterlaten.  En dat zijn soms pareltjes. 
    Heb je zin om een tekst achter te laten zodat het meteen voor iedereen leesbaar is?  mail het me dan persoonlijk.  Dan zet ik het voor iedereen leesbaar op de blog.

    het maakt niet uit of je Mia heel goed kende, een beetje kende, of helemaal niet kende.  Ook leggen we hier geen verdriet in de weegschaal.  Er is maar één ding dat hier telt:  betrokkenheid.  Voel je je betrokken bij haar overlijden, bij de rouw van de mensen om haar heen, dan is elke blijk daarvan voor ons een steun.  Laat 'afstand' je dus niet weerhouden om bij te dragen tot dit monument.

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Blog als favoriet !

    Foto

    Emmy en Mia in 1974

    Over mijzelf
    Ik ben emmy
    Ik ben een vrouw en woon in vlaams-brabant (België) en mijn beroep is ambtenaar.
    Ik ben geboren op 26/04/1968 en ben nu dus 55 jaar jong.
    Mijn hobby's zijn: verbouwen/mensen ontmoeten.
    ik ben de één jaar oudere zus van Mia

    Mijn favorieten
  • Bloggen.be
  • ouders van een vermoord kind
  • bart melders
  • comité melissavanloo
  • josé en regina
  • aandacht doet spreken
  • assisen
  • steunpunt alg. welzijnswerk (in opbouw)
  • overzicht actualiteit
  • luchtige noot, mijn verbouwing

    Hoofdpunten blog marinamaes
  • Waarom NMBS?????
  • Actie 2007 - 2008
  • Ween niet
  • Avonddroom van mij
  • Iedereen komt dus vroeger vrij

    Hoofdpunten blog krisjanssen
  • Soms stil staan bij ...
  • Dag Monique.
  • Zo gewoon.
  • Leven met gemis ...!
  • Ik weet het niet ....

    Foto

    met mama, 1975

    Archief per maand
  • 06-2014
  • 06-2010
  • 06-2009
  • 06-2008
  • 11-2007
  • 11-2005

    MARC THIELEMANS

    De kamer van inbeschuldigingstelling besliste op 21 november 2005 om Marc Thielemans door te verwijzen naar het hof van Assisen te Antwerpen.  De aanklacht luidde moord. De definitie van moord: 'opzettelijk en met voorbedachte rade iemand van het leven beroven'.  Is de voorbedachtheid niet te bewijzen, dan is er sprake van doodslag.  Of dit bewijs geleverd was, daarover zou een twaalfkoppige volksjury beslissen. 

    In de dagvaarding die we ontvingen de tweede week van juli 2006, en Marc Thielemans ook, werden de bewijslast daartoe op een rijtje gezet.  Het proces had moeten aanvangen op 20 november 2006. Marc Thielemans heeft het antwoord op die vraag meegenomen in zijn graf.  Marc zou reeds langer suïcidaal geweest zijn en dus ook op een speciale afdeling ter preventie ondergebracht zijn. De berichtgeving daarover is echter tegenstrijdig.  Volgens een andere bron had hij zich de laatste drie maanden volledig afgezonderd hebben van de wereld en wilde hij niemand meer spreken of zien.  Hij zou aangekondigd hebben niet op het proces aanwezig te zijn.  Op zijn doodsbed was hij haast onherkenbaar, na maandenlang zichzelf fysiek verwaarloosd te hebben. 

    De kinderen hebben een mooie tekst met oprechte goeie herinneringen en een tekening achtergelaten bij zijn lichaam.  Eén van beide kinderen bezocht het mortuarium.

    Hij werd in alle stilte gecremeerd in Ukkel, zijn asse werd verstrooid.  Dit gebeurde in aanwezigheid van zijn broer en diens familie, naast enkele mensen uit de gevangenis. Dit zou enkele dagen na zijn overlijden op 15 juli 2006 gebeurd zijn.

    Op het doodsprentje werd een stukje tekst van Stef Bos geplaatst:   

    niets is sterker dan de stilte, niets heeft zoveel kracht dan het zwijgen van de nacht, niets is sterker dan de stilte, niets is sterker dan het woord dat niemand hoort.

    het woord was aan hem... maar we zullen het nooit horen... Marc liet geen afscheidsbriefje na voor de familie of voor zijn kinderen. 

     


    Foto

    Marc  
    16 augustus 1962- 15 juli 2006

    tekst van Bertrand Cantat, zanger van 'Noir Désir', die op 1 augustus 2003 zijn vriendin om het leven bracht.


    l'appartement.


    Attents-toi à c'que je me traîne

    A tes pieds, Laura, j'ai constaté que même

    Un silence de toi, pouvait pousser mon rire à mourir

     

    Attends-moi, toi tu es la reine

    Des sommets, l'orage sévit dans les plaines

    Tu ne m'entends pas, je suis parasité malgré moi

     

    Elle a su, simplement

    Enfermer mon coeur dans son appartement

     

    Avec ou sans toi, j'ai quelques problèmes

    Tu t'en fous, Laura, j'suis désolé quand même

    Si tu vas par-là, ça me convient aussi dépose-moi

     

    Encore une fois, c'est d'en bas que j'appelle

    Elle se penche parfois de son nid d'hirondelle

    Daigne me recevoir, ne me laisse pas de place pour m'asseoir

     

    Elle a su, simplement

    Changer les clefs de son coeur

    Et de l'appartement

    Attends-toi à c'que je me traîne

    A tes pieds, Laura, en attendant je sais

    Que le jour viendra, où je pourrai en mourir de rire



    wil je iets kwijt over Mia, een herinnering, een anekdote... schreef je iets voor de mis...iets voor jezelf....heb je ee

    Foto

    mag ik ze aaien? 1969

    Foto

    wat zit er in de hoek? 1970


    Foto

    schoolfoto 1971

    Foto

    gezinsfoto 1972, Mia rechts

    Foto

    mia in het midden 1975

    Foto

    1976


    Foto

    Mia met kleine zus 1976

    Foto

    nest 1977


    Foto

    Mia achteraan hangend. 1982

    Foto

    backing vocals bij pleegzus haar zangexploten in 1982,
    Mia links

    Foto

    engeland, 1982, Mia tweede links

    Foto

    Schoolfoto  1985

    Foto

    met kleine zus eind jaren '80

    Foto

    met broer eind jaren '80

    Foto

    1991

    Foto

    De kersverse mama 1997 met haar oma

    Foto

    wat hangt er in de lucht?  1998

    Foto

    poppemiekes 1998

    Foto

    spelen in de tuin 1999

    Foto

    Meter Mia met nichtje in 2000

    Foto

    met schoonzus.  Huwelijk in Mauritius.  April 2004

    waarom, daarom... 

    "If I should die and leave you here awhile,
    Be not like others, sore and undone,
    Who keep long vigils by the silent dust, and weep.
    For my sake - turn again to life and smile
    Nerving thy heart and trembling hand to do
    Something to comfort other hearts than thine.
    Complete those dear unfinished tasks of mine
    And I, perchance,  may therein comfort you."

    (A. Price Hughes & Mary Lee Hall)

    Foto

    Soms droom ik je.  Vannacht droomde ik over een gijzelingsdrama.  Het werd gefilmd, ik keek naar de documentaire.  Twee mannen na elkaar werden afgetuigd, afgemaakt.  Toen zoomde de camera in op je, je naam verscheen in vette letters onderaan het beeld.  Jouw verhaal ging gebracht worden.  Je zat aan een tafel, heel stijf, met je handen bovenop de tafel.  Op je gelaat stond zulk een intens verdriet en lijden, zo’n pijn van een verkrampt geluidloos huilen. Ik zag hoe je aan je kinderen dacht en het nakende afscheid van het leven: hoe je verscheurd en ontredderd ingehouden je dood in de ogen keek.  Met een schok werd ik wakker.  Mijn hart klopte in mijn keel. 


    Maria, mijn zus
     
    Maria, mijn zus,
    jij mooie blondine,
    hier lig je dan,
    zo stil, zo kil.
    Jij atletische vrouw,
    onder deze steen,
    zo koud, zo grauw.
    De roes van onze jeugd,
    de dolste avonturen,
    de meest fantastische uren
    hebben we samen beleefd.
    Eens zo nabij ...
    Nu zo ver weg ...
    De eenzaamheid,
    die door mijn lichaam snijdt,
    had jij nu begrepen.
    Ik mis je ...
    Maria, mijn zus.
    Met witte chrysanten
    versier ik je graf,
    voor de mooiste herinneringen
    die je me gaf.
     
    Hejatomsma

    denkt de dichter

    waartoe dient dichten anders
    dan om een korte slaap te strooien
    in een bed van pijn?

    waartoe anders
    dan om beminde rimpels
    met witte regels te verlichten?

    ik fluister je een nacht toe
    die alles beter maakt
    je sluit je ogen

    IK SCHREEUW JE LEVEND
    denkt de dichter


    Edith de Gilde

    (niet copieren zonder toestemming:
    mail Emmy, ik geef het door)


    Foto


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs