wordt het muziekje je te veel? gebruik de knopjes op de afbeelding om het te stoppen.
Mia Verschueren.
Mia werd geboren op 4 mei 1969, als tweede kind in het gezin. Een gezin dat nog zou aangroeien tot vier kinderen en later nog een pleegkind. De eerste jaren woonde ze met het gezin in Heist o/d Berg in een woonwijk. In 1973 verhuisde de familie naar Bonheiden, naar een nagelnieuwe sociale woonwijk. Een hoop jonge gezinnen bij elkaar, veel kinderen. Kinderen die op de straat samen speelden, samen school liepen, samen naar de jeugdbeweging trokken. Mia gedijde goed, zowel op de straat, thuis, op de school... waar ze ook kwam. Mia was spontaan en sociaal, braaf en verzoenend. Een 'makkelijke'. Mia had niet veel nodig om plezier te maken, een paar vriendinnetjes en de kous was af. En als de uurtjes in de dag vorderde werden haar lachspieren onbedwingbaar: elke avond aan tafel weer die slappe lach. Leerkrachten herinneren zich haar niet... het was er zo eentje waar je nooit last mee had. Sommigen herinneren zich haar virtuoos orgelspel, onvoorstelbaar wat ze motorisch kon: die twee handen en die twee voeten die vier verschillende dingen deden aan een tempo dat je niet kon volgen. Mia had bang van het donker, en van het bos, en nog wel meer van die dingen: een groot avonturier zou ze niet worden. Maar ze had wel moed, op haar manier, moed om het op te nemen tegen onrechtvaardigheid, om te kiezen voor de underdog. Moed om de tegenslagen die ze kreeg te verwerken te incasseren zonder groot gemor of enig geklaag. De eerste jaren van de middelbare school ging ze naar Don Bosco in Haacht, samen met enkele klasgenootjes uit Bonheiden. In het vierde jaar verkoos ze om op internaat te gaan in de tuinbouwschool in Vilvoorde, in een doorstroomrichting. Overal waar ze kwam wist ze zich makkelijk een plekje te verwerven. Ze was flexibel, paste zich aan, en wist telkens weer makkelijk vrienden te maken. Na de middelbare studies krabte ze in haar haar: wat zou ik nu gaan doen? ze wou iets leren waar ze nog nooit iets van gezien had... Ze had er wat speelpleinwerking opzitten in Mechelen, voornamelijk met migrantenkinderen. En wellicht haalde ze haar mosterd daar: ze ging Arabistiek studeren aan de universiteit. En later nog wat Perzisch. Mia was slim. Ze had de dikste cursussen achter de kiezen op het tempo dat een ander ze amper gelezen kreeg. Krachtig kortetermijn geheugen, maar ook zeker geen slecht langetermijngeheugen, en veel inzicht. Maar dat Leuvense studentenleven... ze vond er haar draai niet helemaal in. Niet in haar studierichting, niet echt bij haar medestudenten. Ook het kotleven was niet echt haar ding, Uitgaan en exploreren was niet zo aan haar besteed, Ze had het liever meer gewoontjes. Na twee jaar, en het kandidatuursdiploma zonder problemen op zak, hield ze het voor bekeken. En zo koos ze voor een drastische wending: ze ging bouwkunde studeren in Brussel aan Sint Lukas. Iets heel concreets, iets waarmee je wat kon doen. Drie jaar lang liep ze daar school, en in deze bende voelde ze zich veel meer thuis. Dat waren mooie jaren. Jaren waarin ze openbloeide, en mede-studenten herinneren haar als een 'wreed toffe madam'. Eentje waar je kon mee samenwerken en kon op rekenen. Altijd wel het zonnetje in huis. In die periode leerde ze ook M. kennen waarmee ze later haar gezin zou opstarten. Nadat Mia afstudeerde in 1992 duurde het niet lang eer ze begon te werken bij de firma Geberit, en daar bleef ze. Ze specialiseerde zich als calculator en wist zich onmisbaar te maken. Niet enkel professioneel... De eerste jaren nadat ze afstudeerde ging ze samenwonen, en samen met M had ze goeie jaren, waarin ze hem volgde in zijn hobby's en daarbij zich gelukkig bleek te voelen. Er doken 'kinderkriebels' op zo ergens in 1994... en ze zouden gaan voor een gezin. Dat liep niet van een leien dakje, en op den duur werd er overgegaan tot een hormonenbehandeling. Net toen deze ingrepen tevergeefs bleken te zijn, werd ze zwanger van haar identieke tweeling. Een speling van het lot: want identieke tweelingen zijn niet het gevolg van hormonenbehandelingen. En Mia's leven kabbelde voort, maar het geluk bleek uit de relatie weg te vloeien. Terwijl de kindjes begin 1997 ter wereld kwamen en Mia hen helemaal op handen ging dragen, terwijl ze zich ontpopte tot een apetrotse mama, kwam de relatie op de helling. Hoe langer hoe meer. Met periodes van twijfel, periodes van hernieuwe inspanningen, periodes van impasse. En Mia veranderde stilaan meer en meer in een schim van zichzelf. Steeds verder verdween dat vrolijke en optimistische meisje. Ernstige problemen met haar rug in 2003 deden daar niet veel goed aan. Tot ze in april 2004 de knoop doorhakte: ze verliet de woning om bij haar ouders terug in te trekken. Begin mei verhuisde ze het hoogst noodzakelijke. Meteen zorgde ze voor een eerste regeling voor de kinderen, waarbij de papa betrokken bleef, en probeerde onderhandelingen omtrent een scheiding met onderlinge toestemming op de sporen te houden. Nog zes weken hebben de mensen kunnen zien hoe ze herleefde, helemaal terug openbloeide. Nog zes weken hebben we allen kunnen zien hoe ze klaar was om aan haar leven een nieuwe wending te geven. Hoe ze voor het eerst in jaren nog eens een stapje in de wereld zette, uitkeek naar een nieuw stekje voor zichzelf en de kinderen. Op 15 juni 2004 keerde ze nooit meer terug van de laatste bespreking die ze had over de regelingen voor de echtscheiding. M. meldde zich op het politiebureau toen geen hulp meer kon baten.
tekst voorpagina bidprentje:
Een man had een vrouw
eerst lief toen minder lief
toen liever niet
...
Een man had een vrouw
heel lang vastgehouden
en toen losgelaten
Wij merkten haar op in de ochtend.
Verspreid over verbrijzelde stoelen,
een verbrijzelde uitdrukking op het gezicht
Neeltje Maria Min
olijke baby Mia
de tekst van het doodsprentje:
Lieve Mia,
Zonnetje in elk huis Velen
onder ons herinneren zich dat huppelend meisje Die expressieve blauwe ogen
en die zomersproetjes Die eeuwige vrolijke gulle lach Je lach was je
handelsmerk, je sleutel op zelfs de stroefste deuren Overal waar je
langs kwam liet je een warmte en kracht na die zich verankerde in velen hun
geheugen
Altijd nam je de dingen zoals ze kwamen, met een
relativeringszin die je leeftijd ver oversteeg Je keek niet naar het gras
aan de overkant, je maakte er elke dag weer het beste van. Er was niets
dat je tot het jouwe wou maken, de materie raakte je kouwe kleren niet,
Er was niemand die naar jouw pijpen dansen moest, elk het zijne, zei je
duizenden keren Alles deed je in een grote bescheidenheid, eerlijkheid
en loyaliteit.
Nee: je maakte geen vijanden Je gaat geen steen
vinden waarachter zich één heeft verstopt Je kwam iemand tegen die de wereld
en zichzelf tot vijand had Iemand die net als iedereen het voordeel van de
twijfel van je kreeg Iemand die op goede momenten bij je aarden kon Maar
steeds meer van je vroeg gekweld en noodlijdend
Enkele maanden
geleden was je moegetergd en leeg Het lachen ging steeds moeizamer
Daar aan de overkant van de evenaar heeft de zon zich van je meester
gemaakt, je had het punt bereikt om aan alles een wending te geven, om
te kiezen voor een leven voor jezelf Met een kracht en vastberadenheid die
in je omgeving op een vermenging van bewondering en bange harten moest
stoten
De laatste weken kon iedereen zien hoe je opnieuw openbloeide
Iedereen kon terug het vrolijke meisje in haar grootste eenvoud ontmoeten
Je had die air van onoverwinnelijkheid over je, je leek onkwetsbaar en
ongenaakbaar, elk spoor van angst was uit je verdwenen Met een lef waar
we nederig van werden, je twee voeten zo sterk op de grond, heb je
gekozen om de dood recht in de ogen te kijken, je lot in de handen te leggen
van je beschermengelen
Die zijn niet tegen alles opgewassen, maar er
is genoeg geloof in je directe omgeving, genoeg in dit huis, genoeg om
te weten dat je nu rust hebt gevonden, nog meer rust dan je al heel je leven
meedroeg en overdroeg
De leegte en de
verbijstering is vandaag voor velen
onbeschrijflijk We weten met ons afgrijzen geen blijf De weg naar
aanvaarding zal voor iedereen lang worden De weg naar vergeving, daar ergens
voorbij de woede, voorbij de misplaatste schuldgevoelens, zal misschien niet
door iedereen gevonden worden
We zullen er allemaal zijn voor de
kindjes, de kindjes van de zon Ontelbare harten zullen je lach
meedragen.
Emmy
de tweeling. 1998
tekst herdenkingsplechtigheid 15 juni 2005
lieve Mia,
vier seizoenen kwamen en gingen
de wereld draaide verder, zomaar
zonder het ons te vragen
voor iedereen, ook voor ons
we kozen niet voor dit afscheid
we kozen niet voor dit verdriet
met z’n allen hebben we geworsteld
elk op onze eigen manier
en nee: dat is nog niet gedaan
het wordt worstelen een leven lang
waar ligt de grens van wat iemand dragen kan?
alles is nog hetzelfde
we studeren, we werken
we verhuizen, krijgen een kind
we maken vrienden, verliezen er uit het oog
wij zijn nog dezelfde,
en toch ook weer helemaal niet
wij zijn minder geworden,
maar toch ook meer.
samen met jou hebben we
stukjes van onszelf begraven
van jouw kracht hebben we
stukjes meegenomen
die kracht vinden we niet allemaal even snel
eerst was er alleen verbijstering en verslagenheid
we zakten allemaal door onze benen
maar moesten weer opstaan:
een mens krabbelt recht
of doet pogingen
daar zijn we voor gemaakt
maar vaak komt de verbijstering nog aanwaaien
in volle intensiteit en grootsheid toont het zich
en denken we: dit kan toch niet?
wanneer de kinderen schaterlachen
en jij kan dat niet met ons delen
wanneer de kinderen huilen
en ze missen jouw armen
wanneer we dat grote zwarte gapende gat zien
in het weefsel van ons leven
sommige bloemen knakken,
net dan wanneer ze het mooist zijn
omdat ze stommelings worden vertrapt, onachtzaam.
Sommige bloemen worden kapot gemaakt
Omdat een enkeling zoveel schoonheid niet kan verdragen
Mia, IK weet dat er gewaakt wordt
gewaakt over diegenen die in herstel geloven
zelfs bij datgene wat zo onherstelbaar werd verwoest
meedrijvend op de stroom van het leven,
wetend dat helen alleen zo mogelijk is
wetend dat je het goddelijke maar toe kan laten
als je het simpele menselijke streven verlaat
in dit huis waar het goddelijke een naam heeft met een hoofdletter.
wil ik dat graag aan iedereen meegeven.
de tweeling omringd door nichtjes en neefje, bonneke en bompa, 2001
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
uitreksel verslag Ierlandreis 1979, herschreven in 1981 (13 jaar)
....Ik
hoorde gestommel vanuit de andere kamer. Langzaam sloop ik naar
de deur van mijn zus haar kamer en trok de deur voorzichting open, erop
lettend dat ik geen lawaai maakte. Ik zag mijn zus rechtop in
haar bed zitten, met haar knieën opgetrokken. Ze verroerde geen
vin, ze was zich waarschijnlijk niet bewust van mijn
aanwezigheid. Ik vroeg me af hoe lang ze al wakker was.
Opgewekt riep ik 'hoi'. Er ging een schok door haar lichaam en
haar hoofd veerde recht: 'oef, jij deed me nogal
schrikken'. Ik lachtte om haar reactie en ze gooide haar dekens
over haar hoofd. Ik vroeg haar of ze met mij mee op
verkenning wou gaan en daar voelde ze wel wat voor. We waren hier
pas een dag en we wisten natuurlijk niets van de omgeving af.
Even later kwam ze bij me op de kamer, ingepakt en wel. Ze moest
er toch wel echt veel voor gevoeld hebben, anders was ze hier niet zo
snel. Stil probeerden we af de trap te komen zonder een trede te
laten kraken, er op lettend dat de anderen niet wakker
werden. Even later stonden we huiverend van de koude buiten op
het pleintje te bibberen. Ik vond het toch heel wat leuker om de
koude van achter het venster te bekijken. Achter het pleintje lag
een loofbos waar een weggetje heen ging. Onze verbeelding deed
ons vanalles horen, zoals bv. gillen van vrouwen in nood. Mijn
zus begon bang te worden, en ik voelde me ook niet erg op m'n
gemak. Maar toch won mijn nieuwsgierigheid het en we volgden het
weggetje verder tot dieper in het bos. Plots zagen we een halve
ruïne van een oud kasteel met daar omheen een met mos overdekte
mini-golf terrein, dat blijkbaar allang niet meer gebruikt was.
De ruïne was volledig met klimop bekleed. Het was eigenlijk
prachtig om te zien. We snapten dan ook waarom het verblijf waar
we waren Dunkerron Castle heette...
"Wat je achter laat is niet wat in stenen monumenten staat gehouwen maar wat is verweven in de levens van anderen." (Pericles, staatsman, Athene 495-429 v Chr)
dat dit een getuigenis daarvan mag zijn...
Zoeken met Google
Maak als een mier plezier schreeuw als een vogel naar de wereld kus als de dauw het gras meer is er niet tot je ziel ooit van alle pijn genezen zal
Arvo
van iedereen die haar in het hart draagt
Geef woorden aan uw leed.
Verzwegen smart breekt
met zijn fluisteren 't bezwaarde hart. (W.Shakespeare)
03-11-2007
media
17 juli 2007
De familie heeft dan toch ingestemd met een krantenartikel. Morgen in het Laatste Nieuws. Met gemengde gevoelens. Maar ergens leeft er de boosheid dat hij door deze daad er vanaf zou komen zonder iemand ooit zou weten wat hij écht heeft aangericht. De wereld moet de waarheid kennen. Het heeft iets zuiverends. Zoals het nu de wereld is ingestuurd is het de zoveelste echtelijke ruzie waarin iemand in een opwelling iets doet, en daarna uit wroeging aan zichzelf de hand slaat. En zo was het niet. Er was veel meer dan een opwelling, en van schuldbesef hebben geen glimp opgevat. Boosheid om de laffe wijze waarop hij zich aan de gerechtigheid onttrekt, en weer maar eens het laatste woord naar zich toe trekt. Zonder één woord voor zijn kinderen te laten.
Er is meer dan die boosheid. Opluchting is wat in het ouderlijk huis stilaan boven gaat drijven. Er is de opluchting voor de lijdensweg van het assisenproces waar we niet meer door hoeven. Er is de opluchting dat we alle angst kunnen laten varen voor die dag dat hij terug op de straat zou staan. De bezorgdheid om de kinderen is nu een beetje weggezakt. De kinderen laten het op de 'kindse' manier tot zich komen... af en toe een snel vraagje, daartussen spelen ze gewoon verder. Bezorgdheid voor 'later' zal blijven. Maar wat het 'beste' voor hen is? wie zal het zeggen.
Au fond blijft het een verhaal van een getormenteerd man die in zijn val een onoverzienbare schade heeft aangericht en onschuldige mensen hun leven heeft verwoest.
We zijn dooreen geschud, en verscheurd tussen positieve en negatieve gevoelens... het gonst hier van de afwegingen, alles moet z'n plaats nog vinden. Aan alle stille lezers: bedankt voor de steun.
boodschap van Chris
geschreven door Chris, 17 juli 2007
Mia,
Kinderen van een vermoorde ouder
Zijn kinderen die een extra gewicht met zich meedragen
Kinderen van een zelfmoordenaar
Zijn kinderen die een extra gewicht met zich meedragen
Kinderen die op hun 7 ontdekken, dat de wereld een onveilige en onvoorspelbare plaats is, vol met mensen
die dingen doen waarvan je niet kan begrijpen waarom .
We zullen met zijn allen dit zware gewicht voor je kinderen meedragen, ieder een stukje, zodat we ze toch nog een fijn leventje en een fijne toekomst kunnen geven.
We gaan nooit evenveel van jouw kinderen kunnen houden dan jij dat deed. Maar de liefde die wij van jou hebben gekregen, zullen we samen met onze liefde, gewoon mee aan hen doorgeven .
We zullen voor altijd van ze houden
Je zus Chris
het doek valt
16 juli 2006
Vorige nacht heeft Marc Thielemans in de cel een einde aan zijn leven gemaakt.
Zonder beschuldigde geen proces meer.
vandaag op www.rtv.be de stream Mechelen. Detail: Marc was geen veertig maar zou volgende maand vierenveertig worden. De voorstelling van de feiten zoals die door de media steeds zijn gegeven, als zou het om één messteek gaan in een moment van woede is verkeerd. De details over de gruwelijkheid van wat plaatsvond zal nu nooit via het proces en de media gekend geraken. Misschien hoeft dit ook niet meer.
Mia, als er een overkant is, dan hoop ik dat die vreedzaam is en je rust niet verstoord wordt. Ons wacht de moeilijke taak om de kinderen op de hoogte te brengen en op te vangen. Dit is niet het leven dat jij zo graag aan je prinsesjes wilde geven.
zus
14 juli 2007:
een gedicht van Arvo, die in stilte meeleeft, en hier me het gevoel uit naam van Mia te spreken, woorden gericht aan mezelf... Zoals Arvo zegt: eens de woorden gegeven zijn ze van de lezer. Het is dus mijn vrijheid ze zo binnen te laten. Bedankt Arvo voor de vele prachtige woorden...
Zus.
Hoe moet dit verder hoe kan ik bestaan
wil je me toedekken met stenen in een hof dicht bij de kerk of betimmeren met hout moet ik diep in de aarde
ben ik in je hart koud
pletsk mee met je tranen bestak alleen uit angst leefk alleen uit je woede
in je brood slechts het zout
asjeblief magk je doorstromen huizen in je ijlste gedachten strelen als jij die bemint waar je zo zielsveel van houdt
k wil je zien maar niet door j droevige ogen k ken je moed k smaak je lach
door t vuur waarmee je je kinderen koestert dag na dag
dagvaarding
14 juli 2006:
hoe komt het toch Mia.... gisteren ging ik op het politiekantoor de dagvaarding afhalen, de oproep voor het assisenproces, de zenuwen gierden door mijn lijf.
het leek wel of ik zelf terecht stond, voor het loket van die vriendelijke agent, het is niet juist dat we hier door moeten, het klopt niet het prentje is mank... zoek de zeven fouten.
er zat een opstelletje bij, iets dat een samenvatting van de feiten en de getuigenissen bevat in een simpel taaltje geschreven het klinkt allemaal zo raar, zo ongenuanceerd, zo plat
jij zou dat ook vinden Mia, zeker weten...
in de lucht
hier was je fier op Mia,
de berging in je tuin, die je zo leuk beschilderd had...
het gras staat hoog, de takken van de boompjes hangen tot tegen de grond,
de buurjongen speelt in de tuin als vanouds...
en de vogeltjes zijn gebleven
de voorbodes van jouw uitbraak
vandaag in de krant
2 jaar...
lieve mama, een bloemetje voor jou, en een hartje in het zand
(15 juni 2006)
botsende bus
13 juni 2006:
zusje,
't was niet goed voor onze tikkers daarstraks, de schoolbus van L1 en L2 botste zomaar eventjes tegen een vrachtwagen op en dat is dan ineens landelijk nieuws dat hoor je dan ineens door de speakers in je auto
maar buiten wat hoofdpijn bij L1 lukt het wel weer geef je een kusje op op haar voorhoofd? dan is het zo weer gedaan.
peuter Mia
herinnering, geschreven door Greet, 8 juni 2006:
Mia was net twee jaar en ze had een ferme diarree. Wij 's avonds met het hele gezin naar de kinderarts. In de wachtkamer van de kinderarts was het ijzig stil, een paar zeer jonge baby's lagen te slapen, een ander was doodziek, een ouder kind zat braafjes prentjes te bekijken. De volwassenen zaten te zwijgen. Mia keek eens rond, blijkbaar kon ze de gespannen sfeer niet verdragen. Plots stapte ze resoluut naar een vrouw, ging voor haar staan en zei heel ontwapenend: en daarstraks hingen mijn twee schoenen vol met kaka. Het ijs was gebroken, het werd er plots veel gezelliger.
mama
achterbank
25 mei 2006:
ik rij met de auto en brul mee met de muziek ik denk aan jou ik herinner me hoe we samen brulden op de achterbank zonder radio was dat toen nog schallen tot onze keeltjes pijn deden persiflages maken en dan schateren
ik rij een mooie dreef in, tussen de bomen glinsterend graan de wind doet het golven als de zee de radio speelt plots iets aangepast josé gonzález ik denk aan jou: dit zou je ook wel mooi gevonden hebben
een prikje van vreugde kan ik voelen een prikje van het moois al het moois onder de zon maar dan komt de man met de hamer het is niet eerlijk dat jij dit niet mag beleven het deurtje van de vreugde klapt terug dicht
droom
geschreven door broer Willem, 23 mei 2006:
dag Mia,
gisteren droomde ik met gans de familie op reis badend in warmte en levenslust, maar jij was te ziek, terminaal ziek
wij huilden bitter om jouw leed niemand vond het eerlijk dat het geluk je niet toekwam, dat jouw leven zo moest eindigen
de werkelijkheid was anders niet? je was helemaal niet ziek... de onrechtvaardigheid des te groter
Vermassen haakt af
17 mei 2006:
Advocaat Jef Vermassen, die tussenkwam voor de tegenpartij, zal de verdeding niet meer op zich nemen.
Verdere toelichting of speculaties kunnen daaromtrent niet gegeven worden.
Dit geeft wel het gevoel dat de kaarten door elkaar geschud worden...
4 mei
4 mei 2006
wat moet ik met deze dag?
deze dag waarop je het levenslicht zag
deze dag waarop je je geboorte mocht vieren
de dag waarop je elk jaar je leven mocht vieren
met enthousiasme, want je leefde graag
en we deelden graag in dat feest
zonder feestvarken geen feest
zonder leven geen vieren van het leven
een ankerpunt dat er geen meer is
een naam met een kruisje achter
een dag met een kruis over
een dag die niet leeg is, maar toch...
taart
3 mei 2006:
mijn dochtertje F kijkt op de verjaardagskalender, enthousiast roept ze uit: 'morgen verjaart tante Mia' ik bekijk haar bedenkelijk F: 'dan kunnen we toch taart eten?!' ik: 'F, wacht eens even, denk je dat tante Mia nog verjaart?' F denkt diep na ik help haar op weg: 'verjaren betekent dat je een jaar ouder wordt, denk je dat tante Mia nog een jaar ouder kan worden?' F: 'nee, als je dood bent kan je niet meer ouder worden, maar ik wil toch graag taart eten' ik: 'ja, dat kunnen we doen. Het is altijd goed van nog eens speciaal een beetje meer aan tante Mia te denken, en haar geboortedag is daar wel een goeie dag voor, terwijl we de taart eten zullen we zeker meer aan haar denken'
vertraging update
geplaatst op 28 april 2006:
vandaag heeft de familie vernomen dat het proces zou aanvangen op 20 november, nu hopen op geen verdere vertragingen.
Ze zeggen dat het goed is: dat er flink wat tijd overgaat, dat het overeenstemt met het 'gemiddeld' proces van verwerken. Kan zijn... maar jammer genoeg is 'gemiddeld' op geen enkele manier op mij van toepassing. Als de pauzeknop te lang wordt ingeduwd kan een machine serieus gaan haperen... Iemand met een grote schaar? om een stuk leven ertussenuit te knippen? een stuk dat op een eindeloze nachtmerrie lijkt?
Graag een citaat dat ik las, en vertaalt wat ik aanvoel: Voor het verwerkingsproces speelt ook een snelle rechtsgang een grote rol. "Het proces is het moment waarop de verwerking een heel andere dimensie krijgt, waarop slachtoffers en nabestaanden eindelijk weer naar de toekomst kunnen kijken", zegt Rubens."Het is heel belangrijk dat slachtoffers en nabestaanden niet te lang moeten wachten op een proces. Dikwijls krijgen ze het gevoel dat ze na het onderzoek maanden of jaren moeten wachten voor hun zaak voorkomt, dat alles stilligt." Jaren wachten op een proces en een uitspraak vertraagt de verwerking. Het kan ook de gevoelens van woede en frustratie versterken.
(Astrid Rubens van Slachtofferhulp in Voor de dag, 27 april 2006)
primulas, juni 2004
Ik ben de bloembakken van de vensterbank gaan halen. Mooie paarse en roze bloemetjes. Primulas? Wie zal het zeggen. Ouwwijvenbloemetjes heb ik altijd gedacht. Maar ik woon in een ouwwijvenhuisje en verander stilaan zelf in een ouwwijveken, ze zullen wel passen op mijn vensterbank. Ik denk dat ze die bloemetjes van haar schoonmoeder ooit kreeg. Goed dat schoonmoeder al eventjes ook het graf in is, dat ze dit niet meer moet meemaken. Met een spuitbus zilvergrijze verf en klunzig uitgesneden letters maak ik een in memoriam op de bloembakken. Elke dag kan ik ernaar kijken en mijn zus gedenken. Ik weet niet wanneer ik eindelijk op het kerkhof haar vaste stekje eens ga opzoeken. Ik heb nu bloemen op mijn vensterbank, kan ze vanuit mijn leefruimte altijd zien. Wie had dat ooit kunnen denken?
vergeten
13 april 2006
L:mijn handen trillen helemaal, en ik heb niet koud, raar hè? ik: dat heb je van je mama, die bibberde ook dikwijls zomaar, bompa toch ook? L:ja, toch raar hè ik: kan je je dat niet herinneren? L:nee ik: kan je je eigenlijk nog veel herinneren van mama? L:nee, altijd minder..... zou dat komen door de pubertijd? dat ik meer ga vergeten? ik: maar nee, voor de pubertijd is het nog te vroeg, en we vergeten allemaal veel.Ons hoofd kan alles niet bijhouden, en daarom wordt het de hele tijd opgeruimd, om plaats te maken voor andere dingen om te onthouden.... vind je het erg dat je je steeds minder herinnert over mama? L:ja.... (nu zit er ook een trilling rond haar mond)
doodsangst
geschreven op 24 maart 2006:
liefde en verdriet innig verstrengeld reik niet naar me, ik verdraag het niet raak me niet aan, het brandt liefde doet me pijn
open geen deur van zachtheid de tranen zullen je meesleuren veeg je troost onder de mat ik wil niet uit elkaar vallen
warmte verhoornt mijn huid aandacht verstijft mijn leden handen achtervolgen me steek ze in je zakken
als een dier, geslagen en gewond zit ik in mijn hoek ik zal je bijten, durf het niet maak je weg, ik zal slaan en schoppen
ik ga liggen in de zon ik ga turen naar de wolken mijn rug kil op de aarde verdrinkend in kleine geluiden
laat me liggen tot ik alles vergeten ben tot ik me aarde voel tot het over gaat
terwijl ik daar lig, beweeg maar niet doe maar niks, besluip me niet de bladeren zullen me wel toedekken
de pijn van haar laatste uur heeft me bevangen maak me niet stuk, breek en kneus me niet
geef me zuurstof, laat me niet leegbloeden laat me zo onteerd niet liggen laat me zijn, laat me bestaan
bomma is jarig
geplaatst op 5 maart 2006:
Bomma is jarig, ze wordt vijfentachtig,
Vijftig meer dan jij hebt mogen worden.
Samen kaartjes leggen,
Samen de postzegels sorteren,
Voor bomma is het gedaan,
Bomma spreekt wel over al die gegaan zijn.
Dat zijn er voor haar meer dan die nog niet gegaan zijn.
Druk op onderstaande knop om het gastenboek in te zien, onder het schrijfvenster vind je alle voorgaande reacties.
Elke bijdrage wordt gewaardeerd...............
Aan de 'bloggers': om reden van de sereniteit op dit monument te bewaren wens ik geen reclameboodschappen voor de eigen blogs, en verwijder ze dus ook. Met alle respect voor jullie hobby en volle bewondering voor jullie kunnen...
maar daarmee doe ik mijn zus geen eer aan. Ik hoop op jullie begrip.
Uiteraard moet niemand zich verplicht voelen iets in het gastenboek achter te laten. Maar ga eens kijken. Je hoeft niets te schrijven als dat je ding niet is, je kan het zondermeer terug afsluiten. Maar zo kan je dan ook zien wat anderen achterlaten. En dat zijn soms pareltjes. Heb je zin om een tekst achter te laten zodat het meteen voor iedereen leesbaar is? mail het me dan persoonlijk. Dan zet ik het voor iedereen leesbaar op de blog.
het maakt niet uit of je Mia heel goed kende, een beetje kende, of helemaal niet kende. Ook leggen we hier geen verdriet in de weegschaal. Er is maar één ding dat hier telt: betrokkenheid. Voel je je betrokken bij haar overlijden, bij de rouw van de mensen om haar heen, dan is elke blijk daarvan voor ons een steun. Laat 'afstand' je dus niet weerhouden om bij te dragen tot dit monument.
Ik ben emmy
Ik ben een vrouw en woon in vlaams-brabant (België) en mijn beroep is ambtenaar.
Ik ben geboren op 26/04/1968 en ben nu dus 55 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: verbouwen/mensen ontmoeten.
ik ben de één jaar oudere zus van Mia
De kamer van inbeschuldigingstelling besliste op 21 november 2005 om Marc Thielemans door te verwijzen naar het hof van Assisen te Antwerpen. De aanklacht luidde moord. De definitie van moord: 'opzettelijk en met voorbedachte rade iemand van het leven beroven'. Is de voorbedachtheid niet te bewijzen, dan is er sprake van doodslag. Of dit bewijs geleverd was, daarover zou een twaalfkoppige volksjury beslissen.
In de dagvaarding die we ontvingen de tweede week van juli 2006, en Marc Thielemans ook, werden de bewijslast daartoe op een rijtje gezet. Het proces had moeten aanvangen op 20 november 2006. Marc Thielemans heeft het antwoord op die vraag meegenomen in zijn graf. Marc zou reeds langer suïcidaal geweest zijn en dus ook op een speciale afdeling ter preventie ondergebracht zijn. De berichtgeving daarover is echter tegenstrijdig. Volgens een andere bron had hij zich de laatste drie maanden volledig afgezonderd hebben van de wereld en wilde hij niemand meer spreken of zien. Hij zou aangekondigd hebben niet op het proces aanwezig te zijn. Op zijn doodsbed was hij haast onherkenbaar, na maandenlang zichzelf fysiek verwaarloosd te hebben.
De kinderen hebben een mooie tekst met oprechte goeie herinneringen en een tekening achtergelaten bij zijn lichaam. Eén van beide kinderen bezocht het mortuarium.
Hij werd in alle stilte gecremeerd in Ukkel, zijn asse werd verstrooid. Dit gebeurde in aanwezigheid van zijn broer en diens familie, naast enkele mensen uit de gevangenis. Dit zou enkele dagen na zijn overlijden op 15 juli 2006 gebeurd zijn.
Op het doodsprentje werd een stukje tekst van Stef Bos geplaatst:
niets is sterker dan de stilte, niets heeft zoveel kracht dan het zwijgen van de nacht, niets is sterker dan de stilte, niets is sterker dan het woord dat niemand hoort.
het woord was aan hem... maar we zullen het nooit horen... Marc liet geen afscheidsbriefje na voor de familie of voor zijn kinderen.
Marc 16 augustus 1962- 15 juli 2006
tekst van Bertrand Cantat, zanger van 'Noir Désir', die op 1 augustus 2003 zijn vriendin om het leven bracht.
l'appartement.
Attents-toi à c'que je me traîne
A tes pieds, Laura, j'ai constaté que même
Un silence de toi, pouvait pousser mon rire à mourir
Attends-moi, toi tu es la reine
Des sommets, l'orage sévit dans les plaines
Tu ne m'entends pas, je suis parasité malgré moi
Elle a su, simplement
Enfermer mon coeur dans son appartement
Avec ou sans toi, j'ai quelques problèmes
Tu t'en fous, Laura, j'suis désolé quand même
Si tu vas par-là, ça me convient aussi dépose-moi
Encore une fois, c'est d'en bas que j'appelle
Elle se penche parfois de son nid d'hirondelle
Daigne me recevoir, ne me laisse pas de place pour m'asseoir
Elle a su, simplement
Changer les clefs de son coeur
Et de l'appartement
Attends-toi à c'que je me traîne
A tes pieds, Laura, en attendant je sais
Que le jour viendra, où je pourrai en mourir de rire
mag ik ze aaien? 1969
wat zit er in de hoek? 1970
schoolfoto 1971
gezinsfoto 1972, Mia rechts
mia in het midden 1975
1976
Mia met kleine zus 1976
nest 1977
Mia achteraan hangend. 1982
backing vocals bij pleegzus haar zangexploten in 1982, Mia links
engeland, 1982, Mia tweede links
Schoolfoto 1985
met kleine zus eind jaren '80
met broer eind jaren '80
1991
De kersverse mama 1997 met haar oma
wat hangt er in de lucht? 1998
poppemiekes 1998
spelen in de tuin 1999
Meter Mia met nichtje in 2000
met schoonzus. Huwelijk in Mauritius. April 2004
waarom, daarom...
"If I should die and leave you here awhile, Be not like others, sore and undone, Who keep long vigils by the silent dust, and weep. For my sake - turn again to life and smile Nerving thy heart and trembling hand to do Something to comfort other hearts than thine. Complete those dear unfinished tasks of mine And I, perchance, may therein comfort you."
(A. Price Hughes & Mary Lee Hall)
Soms droom ik je.Vannacht droomde ik over een gijzelingsdrama.Het werd gefilmd, ik keek naar de documentaire.Twee mannen na elkaar werden afgetuigd, afgemaakt.Toen zoomde de camera in op je, je naam verscheen in vette letters onderaan het beeld.Jouw verhaal ging gebracht worden.Je zat aan een tafel, heel stijf, met je handen bovenop de tafel.Op je gelaat stond zulk een intens verdriet en lijden, zo’n pijn van een verkrampt geluidloos huilen. Ik zag hoe je aan je kinderen dacht en het nakende afscheid van het leven: hoe je verscheurd en ontredderd ingehouden je dood in de ogen keek.Met een schok werd ik wakker.Mijn hart klopte in mijn keel.
Maria, mijn zus
Maria, mijn zus,
jij mooie blondine,
hier lig je dan,
zo stil, zo kil.
Jij atletische vrouw,
onder deze steen,
zo koud, zo grauw.
De roes van onze jeugd,
de dolste avonturen,
de meest fantastische uren
hebben we samen beleefd.
Eens zo nabij ...
Nu zo ver weg ...
De eenzaamheid,
die door mijn lichaam snijdt,
had jij nu begrepen.
Ik mis je ...
Maria, mijn zus.
Met witte chrysanten
versier ik je graf,
voor de mooiste herinneringen
die je me gaf.
Hejatomsma
denkt de dichter
waartoe dient dichten anders dan om een korte slaap te strooien in een bed van pijn?
waartoe anders dan om beminde rimpels met witte regels te verlichten?
ik fluister je een nacht toe die alles beter maakt je sluit je ogen
IK SCHREEUW JE LEVEND denkt de dichter
Edith de Gilde (niet copieren zonder toestemming: mail Emmy, ik geef het door)
geschreven door broer Willem, 23 mei 2006:
3 mei 2006:
