wordt het muziekje je te veel? gebruik de knopjes op de afbeelding om het te stoppen.
Mia Verschueren.
Mia werd geboren op 4 mei 1969, als tweede kind in het gezin. Een gezin dat nog zou aangroeien tot vier kinderen en later nog een pleegkind. De eerste jaren woonde ze met het gezin in Heist o/d Berg in een woonwijk. In 1973 verhuisde de familie naar Bonheiden, naar een nagelnieuwe sociale woonwijk. Een hoop jonge gezinnen bij elkaar, veel kinderen. Kinderen die op de straat samen speelden, samen school liepen, samen naar de jeugdbeweging trokken. Mia gedijde goed, zowel op de straat, thuis, op de school... waar ze ook kwam. Mia was spontaan en sociaal, braaf en verzoenend. Een 'makkelijke'. Mia had niet veel nodig om plezier te maken, een paar vriendinnetjes en de kous was af. En als de uurtjes in de dag vorderde werden haar lachspieren onbedwingbaar: elke avond aan tafel weer die slappe lach. Leerkrachten herinneren zich haar niet... het was er zo eentje waar je nooit last mee had. Sommigen herinneren zich haar virtuoos orgelspel, onvoorstelbaar wat ze motorisch kon: die twee handen en die twee voeten die vier verschillende dingen deden aan een tempo dat je niet kon volgen. Mia had bang van het donker, en van het bos, en nog wel meer van die dingen: een groot avonturier zou ze niet worden. Maar ze had wel moed, op haar manier, moed om het op te nemen tegen onrechtvaardigheid, om te kiezen voor de underdog. Moed om de tegenslagen die ze kreeg te verwerken te incasseren zonder groot gemor of enig geklaag. De eerste jaren van de middelbare school ging ze naar Don Bosco in Haacht, samen met enkele klasgenootjes uit Bonheiden. In het vierde jaar verkoos ze om op internaat te gaan in de tuinbouwschool in Vilvoorde, in een doorstroomrichting. Overal waar ze kwam wist ze zich makkelijk een plekje te verwerven. Ze was flexibel, paste zich aan, en wist telkens weer makkelijk vrienden te maken. Na de middelbare studies krabte ze in haar haar: wat zou ik nu gaan doen? ze wou iets leren waar ze nog nooit iets van gezien had... Ze had er wat speelpleinwerking opzitten in Mechelen, voornamelijk met migrantenkinderen. En wellicht haalde ze haar mosterd daar: ze ging Arabistiek studeren aan de universiteit. En later nog wat Perzisch. Mia was slim. Ze had de dikste cursussen achter de kiezen op het tempo dat een ander ze amper gelezen kreeg. Krachtig kortetermijn geheugen, maar ook zeker geen slecht langetermijngeheugen, en veel inzicht. Maar dat Leuvense studentenleven... ze vond er haar draai niet helemaal in. Niet in haar studierichting, niet echt bij haar medestudenten. Ook het kotleven was niet echt haar ding, Uitgaan en exploreren was niet zo aan haar besteed, Ze had het liever meer gewoontjes. Na twee jaar, en het kandidatuursdiploma zonder problemen op zak, hield ze het voor bekeken. En zo koos ze voor een drastische wending: ze ging bouwkunde studeren in Brussel aan Sint Lukas. Iets heel concreets, iets waarmee je wat kon doen. Drie jaar lang liep ze daar school, en in deze bende voelde ze zich veel meer thuis. Dat waren mooie jaren. Jaren waarin ze openbloeide, en mede-studenten herinneren haar als een 'wreed toffe madam'. Eentje waar je kon mee samenwerken en kon op rekenen. Altijd wel het zonnetje in huis. In die periode leerde ze ook M. kennen waarmee ze later haar gezin zou opstarten. Nadat Mia afstudeerde in 1992 duurde het niet lang eer ze begon te werken bij de firma Geberit, en daar bleef ze. Ze specialiseerde zich als calculator en wist zich onmisbaar te maken. Niet enkel professioneel... De eerste jaren nadat ze afstudeerde ging ze samenwonen, en samen met M had ze goeie jaren, waarin ze hem volgde in zijn hobby's en daarbij zich gelukkig bleek te voelen. Er doken 'kinderkriebels' op zo ergens in 1994... en ze zouden gaan voor een gezin. Dat liep niet van een leien dakje, en op den duur werd er overgegaan tot een hormonenbehandeling. Net toen deze ingrepen tevergeefs bleken te zijn, werd ze zwanger van haar identieke tweeling. Een speling van het lot: want identieke tweelingen zijn niet het gevolg van hormonenbehandelingen. En Mia's leven kabbelde voort, maar het geluk bleek uit de relatie weg te vloeien. Terwijl de kindjes begin 1997 ter wereld kwamen en Mia hen helemaal op handen ging dragen, terwijl ze zich ontpopte tot een apetrotse mama, kwam de relatie op de helling. Hoe langer hoe meer. Met periodes van twijfel, periodes van hernieuwe inspanningen, periodes van impasse. En Mia veranderde stilaan meer en meer in een schim van zichzelf. Steeds verder verdween dat vrolijke en optimistische meisje. Ernstige problemen met haar rug in 2003 deden daar niet veel goed aan. Tot ze in april 2004 de knoop doorhakte: ze verliet de woning om bij haar ouders terug in te trekken. Begin mei verhuisde ze het hoogst noodzakelijke. Meteen zorgde ze voor een eerste regeling voor de kinderen, waarbij de papa betrokken bleef, en probeerde onderhandelingen omtrent een scheiding met onderlinge toestemming op de sporen te houden. Nog zes weken hebben de mensen kunnen zien hoe ze herleefde, helemaal terug openbloeide. Nog zes weken hebben we allen kunnen zien hoe ze klaar was om aan haar leven een nieuwe wending te geven. Hoe ze voor het eerst in jaren nog eens een stapje in de wereld zette, uitkeek naar een nieuw stekje voor zichzelf en de kinderen. Op 15 juni 2004 keerde ze nooit meer terug van de laatste bespreking die ze had over de regelingen voor de echtscheiding. M. meldde zich op het politiebureau toen geen hulp meer kon baten.
tekst voorpagina bidprentje:
Een man had een vrouw
eerst lief toen minder lief
toen liever niet
...
Een man had een vrouw
heel lang vastgehouden
en toen losgelaten
Wij merkten haar op in de ochtend.
Verspreid over verbrijzelde stoelen,
een verbrijzelde uitdrukking op het gezicht
Neeltje Maria Min
olijke baby Mia
de tekst van het doodsprentje:
Lieve Mia,
Zonnetje in elk huis Velen
onder ons herinneren zich dat huppelend meisje Die expressieve blauwe ogen
en die zomersproetjes Die eeuwige vrolijke gulle lach Je lach was je
handelsmerk, je sleutel op zelfs de stroefste deuren Overal waar je
langs kwam liet je een warmte en kracht na die zich verankerde in velen hun
geheugen
Altijd nam je de dingen zoals ze kwamen, met een
relativeringszin die je leeftijd ver oversteeg Je keek niet naar het gras
aan de overkant, je maakte er elke dag weer het beste van. Er was niets
dat je tot het jouwe wou maken, de materie raakte je kouwe kleren niet,
Er was niemand die naar jouw pijpen dansen moest, elk het zijne, zei je
duizenden keren Alles deed je in een grote bescheidenheid, eerlijkheid
en loyaliteit.
Nee: je maakte geen vijanden Je gaat geen steen
vinden waarachter zich één heeft verstopt Je kwam iemand tegen die de wereld
en zichzelf tot vijand had Iemand die net als iedereen het voordeel van de
twijfel van je kreeg Iemand die op goede momenten bij je aarden kon Maar
steeds meer van je vroeg gekweld en noodlijdend
Enkele maanden
geleden was je moegetergd en leeg Het lachen ging steeds moeizamer
Daar aan de overkant van de evenaar heeft de zon zich van je meester
gemaakt, je had het punt bereikt om aan alles een wending te geven, om
te kiezen voor een leven voor jezelf Met een kracht en vastberadenheid die
in je omgeving op een vermenging van bewondering en bange harten moest
stoten
De laatste weken kon iedereen zien hoe je opnieuw openbloeide
Iedereen kon terug het vrolijke meisje in haar grootste eenvoud ontmoeten
Je had die air van onoverwinnelijkheid over je, je leek onkwetsbaar en
ongenaakbaar, elk spoor van angst was uit je verdwenen Met een lef waar
we nederig van werden, je twee voeten zo sterk op de grond, heb je
gekozen om de dood recht in de ogen te kijken, je lot in de handen te leggen
van je beschermengelen
Die zijn niet tegen alles opgewassen, maar er
is genoeg geloof in je directe omgeving, genoeg in dit huis, genoeg om
te weten dat je nu rust hebt gevonden, nog meer rust dan je al heel je leven
meedroeg en overdroeg
De leegte en de
verbijstering is vandaag voor velen
onbeschrijflijk We weten met ons afgrijzen geen blijf De weg naar
aanvaarding zal voor iedereen lang worden De weg naar vergeving, daar ergens
voorbij de woede, voorbij de misplaatste schuldgevoelens, zal misschien niet
door iedereen gevonden worden
We zullen er allemaal zijn voor de
kindjes, de kindjes van de zon Ontelbare harten zullen je lach
meedragen.
Emmy
de tweeling. 1998
tekst herdenkingsplechtigheid 15 juni 2005
lieve Mia,
vier seizoenen kwamen en gingen
de wereld draaide verder, zomaar
zonder het ons te vragen
voor iedereen, ook voor ons
we kozen niet voor dit afscheid
we kozen niet voor dit verdriet
met z’n allen hebben we geworsteld
elk op onze eigen manier
en nee: dat is nog niet gedaan
het wordt worstelen een leven lang
waar ligt de grens van wat iemand dragen kan?
alles is nog hetzelfde
we studeren, we werken
we verhuizen, krijgen een kind
we maken vrienden, verliezen er uit het oog
wij zijn nog dezelfde,
en toch ook weer helemaal niet
wij zijn minder geworden,
maar toch ook meer.
samen met jou hebben we
stukjes van onszelf begraven
van jouw kracht hebben we
stukjes meegenomen
die kracht vinden we niet allemaal even snel
eerst was er alleen verbijstering en verslagenheid
we zakten allemaal door onze benen
maar moesten weer opstaan:
een mens krabbelt recht
of doet pogingen
daar zijn we voor gemaakt
maar vaak komt de verbijstering nog aanwaaien
in volle intensiteit en grootsheid toont het zich
en denken we: dit kan toch niet?
wanneer de kinderen schaterlachen
en jij kan dat niet met ons delen
wanneer de kinderen huilen
en ze missen jouw armen
wanneer we dat grote zwarte gapende gat zien
in het weefsel van ons leven
sommige bloemen knakken,
net dan wanneer ze het mooist zijn
omdat ze stommelings worden vertrapt, onachtzaam.
Sommige bloemen worden kapot gemaakt
Omdat een enkeling zoveel schoonheid niet kan verdragen
Mia, IK weet dat er gewaakt wordt
gewaakt over diegenen die in herstel geloven
zelfs bij datgene wat zo onherstelbaar werd verwoest
meedrijvend op de stroom van het leven,
wetend dat helen alleen zo mogelijk is
wetend dat je het goddelijke maar toe kan laten
als je het simpele menselijke streven verlaat
in dit huis waar het goddelijke een naam heeft met een hoofdletter.
wil ik dat graag aan iedereen meegeven.
de tweeling omringd door nichtjes en neefje, bonneke en bompa, 2001
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
uitreksel verslag Ierlandreis 1979, herschreven in 1981 (13 jaar)
....Ik
hoorde gestommel vanuit de andere kamer. Langzaam sloop ik naar
de deur van mijn zus haar kamer en trok de deur voorzichting open, erop
lettend dat ik geen lawaai maakte. Ik zag mijn zus rechtop in
haar bed zitten, met haar knieën opgetrokken. Ze verroerde geen
vin, ze was zich waarschijnlijk niet bewust van mijn
aanwezigheid. Ik vroeg me af hoe lang ze al wakker was.
Opgewekt riep ik 'hoi'. Er ging een schok door haar lichaam en
haar hoofd veerde recht: 'oef, jij deed me nogal
schrikken'. Ik lachtte om haar reactie en ze gooide haar dekens
over haar hoofd. Ik vroeg haar of ze met mij mee op
verkenning wou gaan en daar voelde ze wel wat voor. We waren hier
pas een dag en we wisten natuurlijk niets van de omgeving af.
Even later kwam ze bij me op de kamer, ingepakt en wel. Ze moest
er toch wel echt veel voor gevoeld hebben, anders was ze hier niet zo
snel. Stil probeerden we af de trap te komen zonder een trede te
laten kraken, er op lettend dat de anderen niet wakker
werden. Even later stonden we huiverend van de koude buiten op
het pleintje te bibberen. Ik vond het toch heel wat leuker om de
koude van achter het venster te bekijken. Achter het pleintje lag
een loofbos waar een weggetje heen ging. Onze verbeelding deed
ons vanalles horen, zoals bv. gillen van vrouwen in nood. Mijn
zus begon bang te worden, en ik voelde me ook niet erg op m'n
gemak. Maar toch won mijn nieuwsgierigheid het en we volgden het
weggetje verder tot dieper in het bos. Plots zagen we een halve
ruïne van een oud kasteel met daar omheen een met mos overdekte
mini-golf terrein, dat blijkbaar allang niet meer gebruikt was.
De ruïne was volledig met klimop bekleed. Het was eigenlijk
prachtig om te zien. We snapten dan ook waarom het verblijf waar
we waren Dunkerron Castle heette...
"Wat je achter laat is niet wat in stenen monumenten staat gehouwen maar wat is verweven in de levens van anderen." (Pericles, staatsman, Athene 495-429 v Chr)
dat dit een getuigenis daarvan mag zijn...
Zoeken met Google
Maak als een mier plezier schreeuw als een vogel naar de wereld kus als de dauw het gras meer is er niet tot je ziel ooit van alle pijn genezen zal
Arvo
van iedereen die haar in het hart draagt
Geef woorden aan uw leed.
Verzwegen smart breekt
met zijn fluisteren 't bezwaarde hart. (W.Shakespeare)
03-11-2007
majoretten
Winter en zomer. Hoge witte rijglaarsjes, enge nylonkousen. Korte witte plooirokjes, vestje met wat blauwe biesjes en blinkende rijtjes knopen. En dan die hoge hoed, die immens hoge hoed met die dikke pluim. Er zat een verborgen ruimte in: ons zakgeld lag op ons hoofd. Centjes om er eentje te drinken in de achterzaaltjes. Achterzaaltjes bij groezelige bruine cafées waar de fanfares hun meetings hielden. En dan die stok om met te jongleren, we konden het geen van beiden goed. Maar dat trommelen: wat leuk. Onze marsen... ze zijn er nog:
Mia, hoor je ze nog? Door de straten, over de blinkende kasseien, overal mensen langs de dranghekkens, wij mooi in kadans. Jij mocht voorop, achter de tamboer major: de plek voor het schattige kleintje.
Emmy
Mauritius april 2004
Min zes weken.Het water van de lagoon is zalig, amper koud om in te stappen, heerlijk om in te blijven weken, niet zo heet als op het land.Op de bodem ligt koraal tussen het zand, haarscherp door het zuivere water te zien.De tropenzon geeft van die fijne glinsteringen.Drie gibberende witte hoofdjes boven het water.Drie malle zussen, die hun vingers en tenen laten ribbelen, fier boven de oppervlakte uitsteken.Een zwarte puber aan de waterlijn observeert het tafereel, lummelt rond tussen de boten.Gekke grote witte madammen in het midden van de Indische Oceaan.In deze immense badkuip zijn we weer even zusterlijk verenigd, aan de vooravond van het hindoe-trouwfeest waar onze broer zal instappen.In niets is er een voorspelling van de tragedie die ons minder dan twee maanden later staat te wachten.
aardbeitjes
De aardbeitjes moeten rijp zijn, bedenk ik me.Ik denk aan het gulle aardbeienelfje, dat dacht dat het vriendschap kon kopen door alle vruchten uit te delen en dreigde dood te gaan van de honger.Elk jaar geef ik kilo's fruit en noten weg, doe ik hetzelfde?Ik ga de tuin in en begin op mijn knieën te plukken.Morgen begrafenis, eventjes wat meditatiefs doen.Binnenkort de aalbessen en de frambozen, nog wat later de pruimen, de perziken en de appels.Als afsluiter de noten.Dit jaar zal Mia me helpen om alles te verwerken, glimlach ik.Er gaat een schok door me: niemand zal me helpen.EmmyMia, MiaEmmy, Miemmy, Emmia.Mijn naam is gehalveerd, op z'n minst.
juni 2004
Emmy
kerkhof
gesprekje met mijn dochtertje F, enkele maanden voor haar vijfde verjaardag:
F: ik ben verdrietig omdat tante Mia dood is ik: ik ook nog vaak meisje F: daar op het kerkhof verandert altijd vanalles ik: hoe bedoel je? F: er komen altijd maar kruisen en stenen bij ik: ah ja: er gaan altijd maar door mensen dood... F: ja, wij gaan ook eens dood hè ik: ja, wij ook ooit.
F.... zwijgt en kijkt beteuterd.
Emmy
zaterdag 5 juni 2004
Het is zaterdag vijf juni, dag -10.Ik ga fuiven, weet dat Mia bij B op haar kot is.Ik geef een seintje, vraag hen uit.Zo na het blokken, zo na de inspanning om met z'n tweeën B's leerstof te vatten, zou een fuifje er toch af moeten kunnen?Voor B geen probleem, maar ik geloof niet dat Mia zal mee te krijgen zijn.Maar ze doen het!Ik kom op B's kot aan en vind er twee giechelende meiden, die met een klein cameraatje elkaars gekke smoelen vastleggen.Ze drinken Irish Cream, zoals we dat vroeger als jongeren pleegden te doen met nieuwjaar.Broodnuchter kijk ik naar het tafereel met de twee kakelende kiekjes.Voor één keer zijn de rollen omgedraaid, ben ik het niet met de ijle kop.
Niemand weet hoe dat laatste miniscule filmpje een ultieme herinnering zal worden.
Mia is een beetje zenuwachtig.Stel je voor, naar een fuif gaan.Dat deed ze vroeger al niet veel, en jaren na elkaar nooit meer.Ze lijkt wel een tiener die naar de eerste TD gaat, zoals dat in de jaren tachtig noemde.Ze loopt bang heel dicht bij B, durft amper de drempel over te stappen.Ze slaat aan het giechelen als ze al die onconventionele mensen bij elkaar ziet.Ze waant zich in een mensenzoo, met allerlei exotische exemplaren.Daar kan ze niet bij: waar is dat toch allemaal voor nodig om zo speciaal proberen te doen?Gewoon is toch al gek genoeg?
Ze neemt haar tijd, kijkt de ogen uit haar hoofd.En dan is ze niet meer te houden, ze danst en danst.Ze danst zoals ze dat altijd al deed, ze staat er als een rustpunt tussen de wild gebarende andere fuivers.Andere dertigers en veertigers, die hun deel ook al hebben gehad, fuivers waarvan het gros om bevrijding schreeuwt.
We bellen onze broer, wachten in spanning af.En dan is het compleet, we zijn compleet, of voelen ons toch zo.Ik ben fier, zo fier als een gieter.Ik vertel het aan iedereen die het horen wil: daar zijn mijn zussen en mijn broer.Die bende lange bonenstaken: dat zijn wij!!!Ik wil het uitschreeuwen: kijk eens wat een prachtige en fijne mensen!Iemand vertelt me dat dat waarschijnlijk komt omdat ik de oudste ben. Later zitten we op café nog een laatste te drinken: met z'n vieren rond te tafel, heel rustig, we weten immers wat we aan elkaar hebben. Dat is vele jaren niet gebeurd, dat is uniek. Dat besef ik als ik naar huis rijd: wij met z'n vieren rond die tafel, zonder enig aanhangsel... dat zal wel nooit meer voorvallen.
Nee, het zal nooit meer voorvallen.
brief van Lisette
geplaatst op 12 november 2005 door Lisette:
Lieve mia,
Ik mis je erg, ontzettend erg. De dag dat je mama me opbelde met het vreselijke nieuws dat M. je van je leven ontnam, zal ik nooit meer vergeten, het was heel erg, eigenlijk drong het niet tot me door.Maar op weg naar Geberit en aan de opstapplaats aan het station te Eppegem,waar je altijd op mij stond te wachten ,wist ik het...!? mijn vriendin staat hier niet, is haar trein te laat, neen! Dan drong de waarheid tot me door,dag lisetteke zal ik nooit meer horen van haar, haar lach toen ze naar de auto stapte zal ik nooit meer zien, de plaats was leeg, mia kwam niet meer, nooit meer en dat door die vreselijke M. Ik heb lang een andere weg genomen naar geberit, omdat ik het niet aankon, de plaats waar jij stond, te moeten voorbijrijden zonder dat je instapte in mijn auto, want je was er niet meer, en dat deed heel veel pijn. Ik heb je leren kennen als een toffe collega, maar dat is vlug veranderd in een heel goede vriendin. We hebben samen hele mooie momenten doorgebracht, weet je nog mia, als we samen gingen eten met de andere dames van geberit voor secretaressen dag , dan zei ik , mia breng je kleren mee naar mij thuis, je neemt je douche bij mij en ik doe je haar, en samen hebben we toen heel veel gelachen. We maakten ons mooi, en weg waren wij, samen met de dames gaan eten. Mia weet je nog hoeveel keren ik haar kleurde, dan gingen we samen een kleurtje kiezen, reden we naar huis en ik kleurde je haar, en die ene keer..., toen mocht ik van u er meschkes in trekken je was zo blij en je zei goed gelukt hé lisetteke. Nooit komen die dingen nog terug en dat mis ik heel erg? Die heeft M van mij afgenomen, maar de mooie leuke momenten daar kan hij niet aan, die zal hij nooit kunnen afnemen, want die staan diep in mijn hart gegrift, en die zullen er blijven, mijn hele leven lang. Ik kan nog uren doorgaan met leuke verhalen over ons te vertellen, dat doe ik op een andere dag. Mia, ik wil je ook vertellen dat het een goed idee is van je zus Emmy, zo kan iedereen iets mooi's vertellen over u. En dat zullen er velen doen, en ik ga dat ook nog doen, want ik moet u nog zoveel vertellen. Ik mis je lieve vriendin, maar je foto staat op de kast naast Jacky mijn overleden man. En elke dag zie ik naar u, je was zo goed meid. Je bent nog altijd mijn maatje, nooit zul je uit mijn hart verdwijnen!
Ik geef je een dikke zoen,
Lisetteke xxx
voor Mia
geplaatst op 12 november 2005
het was heel leuk jou gekend te hebben. Spijtig dat je nu weg bent. Maar in mijn en in alle andere harten van mensen die deze site hebben gezien en die je kenden blijf je altijd. We zullen jou nooit vergeten. Spijtig dat ik jou niet kon terug toveren of anders had ik je al lang terug getoverd. Ik hoop dat de anderen dat ook wilden. Ik ben er bijna zeker van dat de anderen het wilden doen. XXX Emil
neefje Emil (11)
brief van mama aan de kinderen en kleinkinderen
geplaatst 12 november 2005 door Greet:
Dit initiatief is troostend. Woorden zijn troostend. De vele bloemstukken op haar graf zijn troostend. Haar vrolijke kinderen in huis zijn troostend. Herinneringen aan Mia zijn troostend. Toen Mia ons zo brutaal werd afgenomen, was een van mijn eerste gedachte : als je dit echt op voorhand zou weten, had ik nooit kinderen op de wereld gezet. Nu denk ik : ik ben blij dat ik haar gekend heb, ik had haar niet willen missen.
Mia, jij en je kindjes, de heilige drievuldigheid en nu die ontbrekende schakel. Voel jij over de dood heen het gemis van je kinderen ? zoals heel de familie jou mist ? Of ben je echt los van alles wat je bindt ? Ik hoor Elly en Rikkert het zingen : ik maak je vrij als een vogel die vliegt zonder gewicht, ik maak je los van alles wat je bindt, ik til je uit boven elke pijn en voer je veilig omhoog naar een heerlijk vergezicht, en is het donker om je heen , ik breng je in het licht.
Mia, ben je gelukkig in een ander bestaan ? waarom blijft de dood zo mysterieus ? wanneer krijgen we een teken van je dat het je goed gaat ? welke pijn moet je gevoeld hebben bij het besef dat je je kinderen moest achterlaten en dat er geen ontsnappen meer mogelijk was ? al die mensen die zo van je hielden en er niet waren om je te redden, waarom toch niet ? Mensen willen alles plannen en over alles beslissen, maar het leven en de dood en de natuur beslist over zichzelf, we kunnen hen niet binden en naar ons hand zetten, we kunnen aardbevingen voorspellen maar ze niet verhinderen. Het leven loopt zoals het wil lopen en als de dood komt is er geen ontkomen aan.
Hoe moeten we verder zonder jou ? Hoe gaan de kindjes eens ze dit allemaal kunnen vatten jouw dood verwerken ? Ik zal mijn best doen om er iets goeds van te maken. Maar ik ben geen supernanny, en onlangs las ik "opvoeden is fouten maken met de beste bedoelingen". We sleuren ook nog onze eigen verwerking en andere problemen mee. Maar ik heb hier een tekstje van H. KORTEWEG en ik herlees dit regelmatig.
Niemand heeft mij ooit iets aangedaan en niemand kan voor mij iets doen
DIT IS MIJN BESTAAN
Ik kies voor het licht of voor het duister Ik zie om in bitterheid of ik schep een nieuwe werkelijkheid
Greet, mama van Mia
Mama,
ik mis je soms heel erg, en soms minder, en ik vind dat niet leuk. Jij was vroeger heel lief en dat was leuk, je speelde heel veel met mij en met L, en dat vonden wij allebei leuk, mama. Vroeger was je heel mooi, je wenkbrauwen en je lippen waren heel mooi. En in Mauritius kon je mooi dansen want ik heb dat op het filmpje gezien en het was zeer mooi. Je eten en je soep was lekker. Je kon heel goed koken, erg goed.
L, juni 2005
liefste Mama
Ik hoop dat je heel veel in mijn hartje bent, en ik mis je heel erg want ik weet dat je dood bent. Je zorgde goed voor ons, en ik hou van jou. Iedereen mist je en ze vinden dat niet leuk. Dus ze hebben bloemen op de tafel gezet. en ook kaarsen, een rode en een witte. Ik sta nog op de foto's en jij ook. Mama, we hebben een kader gemaakt, en ik wil jou een kusje geven. Mama, ik mis jou heel erg, en ga seffens kusjes geven, wel 20 kusjes.
L, juni 2004
voor tante Mia
van mijn dochter Myrte, een jaar geleden (toen 8, 2004) dag tante. je bent er nog maar in mijn hart. en in de hemel. en ik weet dat je in mijn hart zit. en je zult voor altijd erin zitten. ik zal je nooit vergeten! jij vergeet me ook nooit meer! dat weet ik! ik vind het niet leuk zonder jou. Het is niet meer leuk op school. ik denk de hele tijd aan jou. jij ook? het is niks meer zonder jou. ik mis je zo. je was echt de mooiste bloem ter wereld. was ik maar een tovenaar. dan toverde ik je terug. dan zou het leuker zijn. je was de mooiste bloem ter wereld. de fijnste tante ter wereld. er is een stuk van mijn hart gebroken. L(1) heeft een boek geschreven voor jou en L(2) ook hoor. ik vind je nog altijd even lief. maar M ook. ik wou dat je nu voor mij stond dan kon ik je knuffelen. je bent de liefste knuffelbeer ter wereld.
je gaat overal mee naar toe omdat je in m'n hart bent. waarom heeft M dit je aangedaan? soms denk ik in m'n eigen dat kan niet. ze bedriegen me, ze halen een grap met me uit. maar zo is familie niet. zo'n afschuwelijke grap halen ze niet uit met mijn zus en mijn broer. mijn mama zegt dat M dit expres heeft gedaan. ik was er niet goed van.
mama,
Ik doe mijn best op school en we hebben al veel geleerd en we gaan woensdag naar Frankrijk met bonneke en niet ver weg en ook voor niet lang. We hebben nu een hondje, mama, en ze heet pepsi. Ik weet nog dat je aan de computer foto's in mappen aan 't steken was voor mij en voor L, en je maakte de foto's vast in de kaften met hoekjes. Ik weet ook nog dat je naar Mauritius ging en dat je hebt gedanst, en tante B en tante E ook. En nonkel W heeft een nieuwe tante voor ons meegebracht van Mauritius. Ze heet B en ze is zwanger, haar buik is al dik, ze gaat al bijna bevallen en nonkel W vindt dat heel leuk. Ik wou dat je nog levend was dan kon ik nog met jou spelen, nog heel veel spelletjes. Ik ben nog altijd in jouw hart, ik doe nog altijd mijn best op school en ook als ik stout ben geweest, blijf ik nog altijd in jouw hart. Van L2 voor mama. Jouw kind,
juni 2005
Mia als tiener
getuigenis van een medeleerlinge in de tuinbouwschool:
Als ik aan Mia denk dan zie ik Mechelen, de tuinbouwschool in Vilvoorde, groen, planten en fruitbomen. Ik zie een gelukkig, vriendelijk, lachend 17-18 jarige met een stralend, open gezicht. Mia was open van geest met een intelligentie en een bedrijvigheid dat meestal vreemd is voor mensen van haar leeftijd.
Na ik de tuinbouwschool verlaten heb had ik geen contact meer met haar, waarschijnlijk omdat Mia niets opvallends had, niets rebelerends, of iets dat voor een andere teenager als uitzonderlijk word waargenomen. Nu als volwassene en terugkijkend, is het voor mij duidelijk dat Mia wél iets uitzonderlijks had maar die voor mij niet direct zichtbaar was door mijn typisch jeugdige kortzichtigheid. Mia had een raar potentieel. Het is voor mij nu duidelijk dat Mia de capaciteit had om anderen te helpen, om verandering te brengen waar verandering nodig is. Mia was één van die rare mensen die het niet bij woorden houdt maar gedefinieerd word door daden. Ik weet niet wat Mia van haar leven gemaakt heeft, of haar daden groots waren of niet, maar van één ding ben ik zeker: Mia had vast een fantastische en blijvende invloed op demensen rond haar.
Mijn beste herinnering van Mia is dat, als vrijwilliger in een migrantenhulp organisatie, zij zich ingezet heeft voor migranten rechten in Mechelen. Rond 1985-1986 denk ik, werden migranten in Mechelse nachtclubs niet toegelaten. Op een vrijdag of zaterdag avond is zij samen met een groep migranten alle nachtclubs in het Mechelse rond gegaan en heeft nota genomen van die waar migranten niet binnen mochten. Zij zijn dan naar de politie van Mechelen gestapt om klacht in te dienen, en alle nachtclubs in kwestie hebben daarop volgend een boete gekregen. Daar was zij héél fier over, en met recht. Ik was er in ieder geval erg van onder de indruk, en van tijd tot tijd moet ik daar nog eens aan denken.
Het is met spijt dat ik vernomen heb wat er met haar gebeurd is. Hopelijk kan mijn bijdrage helpen om haar verhaal tot een rechtvaardig eind te brengen.
Michèle Kabata
geheugenverlies
6 oktober 2005
haarscherp zag ik het hoe je de keukendeur open deed uit de garage
je lachend gezicht en gezwind die deur achter je dicht bij onze ouders
haarscherp zag ik het zovele maanden, je lach erbij en je stemgeluid
onthutst zit ik neer ineens kan ik het niet meer horen het beeld wordt nu vaag
waar ben je naartoe hoe kan ik je blijvend meedragen mijn geheugen faalt
ik word er boos van ik wil je niet zomaar vergeten alsof je niks was
kom nog eens binnen steek je hoofd nog eenmaal door die deur klop op mijn leeg hoofd
haiku 30 augustus, catharsis
verpletterend zelf het kind in mij dat het hard uitroept het is niet eerlijk
ik wil ook dood gaan waarom heeft hij mij niet genomen een luizenleven
niet meer dan een wrak ziet het kleine kind dat in me leeft ruïne van een vrouw
pijn is overal komt langs alle porieën naar buiten als een gewond dier
wie heeft levenslang allen die moesten achterblijven ban over ons hart
geen medelijden nog veel keren minder met mezelf leed zonder franje
haiku 12 augustus 2005
heb jij ook zo'n kou? zacht toegedekt door moeder aarde? nee hè, zeker niet
de tandem rijdt nog maar steeds trager sinds je eraf viel mijn benen vol lood
je leefde zo graag zo verdomd graag, nog liever dan ik en dan is't wel erg
ik wil ook liggen niet voor altijd, maar eens heel erg lang gewoon solidair
samen weer huilen huilen om jouw verloren leven en dan weer lachen
dat deden we toch altijd maar door alles weglachen de gibberzussen
alles weglachen tot er niets meer weg te lachen was gegibber echoot
de haan kraaide luid de velden gestreeld door de ochtend de zon wacht me op
verdrijf de matheid de zwarte ravijnen in mijn hoofd plaats zonder echo's
kom nog eens bij me kom nog tussen mijn schouderbladen waar je plots vertrok
ik wil het weten of je terug een goeie plek hebt tussen verwanten
hier onder de zon is de lucht gevuld met kleur en geur ben jij kleur en geur?
het bos fluistert me te moeten luisteren naar de wind daar klinkt jouw lach in
ik voel tranen nu hoe ze stokken als ik het uur lees weeral geen tijd
ooit maak ik jouw tijd heel veel tijd alleen aan jou besteed nu zucht ik het weg
straks brand ik kaarsjes zuiverend vuur dat demonen temt demonen in mij
haiku's 3 mei 2005
I geen nat meer over tranen al zo lang gedroogd te snel voor huilen
lieve hemelzus voor jou geen verjaardag meer jouw tijd was plots op
de klok stuk gemaakt geen zesendertig voor jou wel een eeuwigheid
II een gelukkige dan toch even maar voor jou datum uitgewist
een eeuwig geluk ginds achter de regenboog wacht me maar stil op
WELKOM
9 november 2005
beste bezoekers, familie en vrienden, collega's en vrienden van Mia, lotgenoten, toevallige passanten.
Heel impulsief ben ik aan dit blog begonnen. Ik weet amper wat dit is. Maar ik weet dat dit iets kan worden.
Iets dat ik voor Mia doe. En meer nog voor haar dochtertjes. Iets waarvan ik hoop dat er binnenkort veel mensen zullen aan meewerken.
Als ik een beetje goed tel, dan is het nu bijna 17 maanden geleden, of 512 dagen, dat 'ons' Mia op een brutale manier van het leven werd beroofd. Voor veel mensen is de teller toen op nul gezet. Hun leven overhoop. Allemaal zijn we moeizaam terug beginnen bouwen aan dat leven. Allemaal op onze eigen manier, want hoe je moet 'rouwen'? daar is geen handleiding voor. Hoe je dit moet plaatsen, wetende op welke manier abrupt haar leven eindigde... dat weet niemand. Dus zoeken we en ploeteren we. Allen hebben we goede dagen, allen hebben we mindere dagen.
Maar hier kunnen we elkaar misschien de hand reiken. Hier kunnen we de plek van Mia maken, met fijne herinneringen, anekdotes, met onze pijn en ons verdriet, maar ook hopelijk met vreugde om wat ze voor ons heeft betekend. Alles wat ook maar met haar te maken heeft. Iets dat ook voor haar kinderen overeind zal blijven. Een monument. Iets dat zal groeien.
Het gerechterlijk dossier is lopende, uitspraken zijn er nog niet. Vragen kunnen gesteld worden, maar weet dat ik niet op deze publieke plaats inhoudelijk kan antwoorden. Hoe het juridisch precies zit, weet ik niet: maar het 'recht op een eerlijk proces' mag hier zeker niet in het gedrang komen. Dit is ook niet de bedoeling van deze blog. Meer verslaggeving daarover kan later na de afwikkeling van het juridische luik misschien nog aan bod komen.
Deze plek is ook niet bedoeld om te schelden op de dader, hoezeer die behoefte ook zou bestaan. Dit is een plek om Mia eer aan te doen. Haatdragende bijdragen zullen verwijderd worden.
Wil je een bijdrage leveren? aarzel niet... dit is geen plek waar grootse literatuur wordt verwacht. Iedere vogel zingt zoals die gebekt is, en wat uit het hart komt, is altijd goed.
Druk op onderstaande knop om het gastenboek in te zien, onder het schrijfvenster vind je alle voorgaande reacties.
Elke bijdrage wordt gewaardeerd...............
Aan de 'bloggers': om reden van de sereniteit op dit monument te bewaren wens ik geen reclameboodschappen voor de eigen blogs, en verwijder ze dus ook. Met alle respect voor jullie hobby en volle bewondering voor jullie kunnen...
maar daarmee doe ik mijn zus geen eer aan. Ik hoop op jullie begrip.
Uiteraard moet niemand zich verplicht voelen iets in het gastenboek achter te laten. Maar ga eens kijken. Je hoeft niets te schrijven als dat je ding niet is, je kan het zondermeer terug afsluiten. Maar zo kan je dan ook zien wat anderen achterlaten. En dat zijn soms pareltjes. Heb je zin om een tekst achter te laten zodat het meteen voor iedereen leesbaar is? mail het me dan persoonlijk. Dan zet ik het voor iedereen leesbaar op de blog.
het maakt niet uit of je Mia heel goed kende, een beetje kende, of helemaal niet kende. Ook leggen we hier geen verdriet in de weegschaal. Er is maar één ding dat hier telt: betrokkenheid. Voel je je betrokken bij haar overlijden, bij de rouw van de mensen om haar heen, dan is elke blijk daarvan voor ons een steun. Laat 'afstand' je dus niet weerhouden om bij te dragen tot dit monument.
Ik ben emmy
Ik ben een vrouw en woon in vlaams-brabant (België) en mijn beroep is ambtenaar.
Ik ben geboren op 26/04/1968 en ben nu dus 55 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: verbouwen/mensen ontmoeten.
ik ben de één jaar oudere zus van Mia
De kamer van inbeschuldigingstelling besliste op 21 november 2005 om Marc Thielemans door te verwijzen naar het hof van Assisen te Antwerpen. De aanklacht luidde moord. De definitie van moord: 'opzettelijk en met voorbedachte rade iemand van het leven beroven'. Is de voorbedachtheid niet te bewijzen, dan is er sprake van doodslag. Of dit bewijs geleverd was, daarover zou een twaalfkoppige volksjury beslissen.
In de dagvaarding die we ontvingen de tweede week van juli 2006, en Marc Thielemans ook, werden de bewijslast daartoe op een rijtje gezet. Het proces had moeten aanvangen op 20 november 2006. Marc Thielemans heeft het antwoord op die vraag meegenomen in zijn graf. Marc zou reeds langer suïcidaal geweest zijn en dus ook op een speciale afdeling ter preventie ondergebracht zijn. De berichtgeving daarover is echter tegenstrijdig. Volgens een andere bron had hij zich de laatste drie maanden volledig afgezonderd hebben van de wereld en wilde hij niemand meer spreken of zien. Hij zou aangekondigd hebben niet op het proces aanwezig te zijn. Op zijn doodsbed was hij haast onherkenbaar, na maandenlang zichzelf fysiek verwaarloosd te hebben.
De kinderen hebben een mooie tekst met oprechte goeie herinneringen en een tekening achtergelaten bij zijn lichaam. Eén van beide kinderen bezocht het mortuarium.
Hij werd in alle stilte gecremeerd in Ukkel, zijn asse werd verstrooid. Dit gebeurde in aanwezigheid van zijn broer en diens familie, naast enkele mensen uit de gevangenis. Dit zou enkele dagen na zijn overlijden op 15 juli 2006 gebeurd zijn.
Op het doodsprentje werd een stukje tekst van Stef Bos geplaatst:
niets is sterker dan de stilte, niets heeft zoveel kracht dan het zwijgen van de nacht, niets is sterker dan de stilte, niets is sterker dan het woord dat niemand hoort.
het woord was aan hem... maar we zullen het nooit horen... Marc liet geen afscheidsbriefje na voor de familie of voor zijn kinderen.
Marc 16 augustus 1962- 15 juli 2006
tekst van Bertrand Cantat, zanger van 'Noir Désir', die op 1 augustus 2003 zijn vriendin om het leven bracht.
l'appartement.
Attents-toi à c'que je me traîne
A tes pieds, Laura, j'ai constaté que même
Un silence de toi, pouvait pousser mon rire à mourir
Attends-moi, toi tu es la reine
Des sommets, l'orage sévit dans les plaines
Tu ne m'entends pas, je suis parasité malgré moi
Elle a su, simplement
Enfermer mon coeur dans son appartement
Avec ou sans toi, j'ai quelques problèmes
Tu t'en fous, Laura, j'suis désolé quand même
Si tu vas par-là, ça me convient aussi dépose-moi
Encore une fois, c'est d'en bas que j'appelle
Elle se penche parfois de son nid d'hirondelle
Daigne me recevoir, ne me laisse pas de place pour m'asseoir
Elle a su, simplement
Changer les clefs de son coeur
Et de l'appartement
Attends-toi à c'que je me traîne
A tes pieds, Laura, en attendant je sais
Que le jour viendra, où je pourrai en mourir de rire
mag ik ze aaien? 1969
wat zit er in de hoek? 1970
schoolfoto 1971
gezinsfoto 1972, Mia rechts
mia in het midden 1975
1976
Mia met kleine zus 1976
nest 1977
Mia achteraan hangend. 1982
backing vocals bij pleegzus haar zangexploten in 1982, Mia links
engeland, 1982, Mia tweede links
Schoolfoto 1985
met kleine zus eind jaren '80
met broer eind jaren '80
1991
De kersverse mama 1997 met haar oma
wat hangt er in de lucht? 1998
poppemiekes 1998
spelen in de tuin 1999
Meter Mia met nichtje in 2000
met schoonzus. Huwelijk in Mauritius. April 2004
waarom, daarom...
"If I should die and leave you here awhile, Be not like others, sore and undone, Who keep long vigils by the silent dust, and weep. For my sake - turn again to life and smile Nerving thy heart and trembling hand to do Something to comfort other hearts than thine. Complete those dear unfinished tasks of mine And I, perchance, may therein comfort you."
(A. Price Hughes & Mary Lee Hall)
Soms droom ik je.Vannacht droomde ik over een gijzelingsdrama.Het werd gefilmd, ik keek naar de documentaire.Twee mannen na elkaar werden afgetuigd, afgemaakt.Toen zoomde de camera in op je, je naam verscheen in vette letters onderaan het beeld.Jouw verhaal ging gebracht worden.Je zat aan een tafel, heel stijf, met je handen bovenop de tafel.Op je gelaat stond zulk een intens verdriet en lijden, zo’n pijn van een verkrampt geluidloos huilen. Ik zag hoe je aan je kinderen dacht en het nakende afscheid van het leven: hoe je verscheurd en ontredderd ingehouden je dood in de ogen keek.Met een schok werd ik wakker.Mijn hart klopte in mijn keel.
Maria, mijn zus
Maria, mijn zus,
jij mooie blondine,
hier lig je dan,
zo stil, zo kil.
Jij atletische vrouw,
onder deze steen,
zo koud, zo grauw.
De roes van onze jeugd,
de dolste avonturen,
de meest fantastische uren
hebben we samen beleefd.
Eens zo nabij ...
Nu zo ver weg ...
De eenzaamheid,
die door mijn lichaam snijdt,
had jij nu begrepen.
Ik mis je ...
Maria, mijn zus.
Met witte chrysanten
versier ik je graf,
voor de mooiste herinneringen
die je me gaf.
Hejatomsma
denkt de dichter
waartoe dient dichten anders dan om een korte slaap te strooien in een bed van pijn?
waartoe anders dan om beminde rimpels met witte regels te verlichten?
ik fluister je een nacht toe die alles beter maakt je sluit je ogen
IK SCHREEUW JE LEVEND denkt de dichter
Edith de Gilde (niet copieren zonder toestemming: mail Emmy, ik geef het door)
je was zo blij en je zei goed gelukt hé lisetteke. Nooit komen die dingen nog terug en dat mis ik heel erg? Die heeft M van mij afgenomen, maar de mooie leuke momenten daar kan hij niet aan, die zal hij nooit kunnen afnemen, want die staan diep in mijn hart gegrift, en die zullen er blijven, mijn hele leven lang.
geplaatst op 12 november 2005
