wordt het muziekje je te veel? gebruik de knopjes op de afbeelding om het te stoppen.
Mia Verschueren.
Mia werd geboren op 4 mei 1969, als tweede kind in het gezin. Een gezin dat nog zou aangroeien tot vier kinderen en later nog een pleegkind. De eerste jaren woonde ze met het gezin in Heist o/d Berg in een woonwijk. In 1973 verhuisde de familie naar Bonheiden, naar een nagelnieuwe sociale woonwijk. Een hoop jonge gezinnen bij elkaar, veel kinderen. Kinderen die op de straat samen speelden, samen school liepen, samen naar de jeugdbeweging trokken. Mia gedijde goed, zowel op de straat, thuis, op de school... waar ze ook kwam. Mia was spontaan en sociaal, braaf en verzoenend. Een 'makkelijke'. Mia had niet veel nodig om plezier te maken, een paar vriendinnetjes en de kous was af. En als de uurtjes in de dag vorderde werden haar lachspieren onbedwingbaar: elke avond aan tafel weer die slappe lach. Leerkrachten herinneren zich haar niet... het was er zo eentje waar je nooit last mee had. Sommigen herinneren zich haar virtuoos orgelspel, onvoorstelbaar wat ze motorisch kon: die twee handen en die twee voeten die vier verschillende dingen deden aan een tempo dat je niet kon volgen. Mia had bang van het donker, en van het bos, en nog wel meer van die dingen: een groot avonturier zou ze niet worden. Maar ze had wel moed, op haar manier, moed om het op te nemen tegen onrechtvaardigheid, om te kiezen voor de underdog. Moed om de tegenslagen die ze kreeg te verwerken te incasseren zonder groot gemor of enig geklaag. De eerste jaren van de middelbare school ging ze naar Don Bosco in Haacht, samen met enkele klasgenootjes uit Bonheiden. In het vierde jaar verkoos ze om op internaat te gaan in de tuinbouwschool in Vilvoorde, in een doorstroomrichting. Overal waar ze kwam wist ze zich makkelijk een plekje te verwerven. Ze was flexibel, paste zich aan, en wist telkens weer makkelijk vrienden te maken. Na de middelbare studies krabte ze in haar haar: wat zou ik nu gaan doen? ze wou iets leren waar ze nog nooit iets van gezien had... Ze had er wat speelpleinwerking opzitten in Mechelen, voornamelijk met migrantenkinderen. En wellicht haalde ze haar mosterd daar: ze ging Arabistiek studeren aan de universiteit. En later nog wat Perzisch. Mia was slim. Ze had de dikste cursussen achter de kiezen op het tempo dat een ander ze amper gelezen kreeg. Krachtig kortetermijn geheugen, maar ook zeker geen slecht langetermijngeheugen, en veel inzicht. Maar dat Leuvense studentenleven... ze vond er haar draai niet helemaal in. Niet in haar studierichting, niet echt bij haar medestudenten. Ook het kotleven was niet echt haar ding, Uitgaan en exploreren was niet zo aan haar besteed, Ze had het liever meer gewoontjes. Na twee jaar, en het kandidatuursdiploma zonder problemen op zak, hield ze het voor bekeken. En zo koos ze voor een drastische wending: ze ging bouwkunde studeren in Brussel aan Sint Lukas. Iets heel concreets, iets waarmee je wat kon doen. Drie jaar lang liep ze daar school, en in deze bende voelde ze zich veel meer thuis. Dat waren mooie jaren. Jaren waarin ze openbloeide, en mede-studenten herinneren haar als een 'wreed toffe madam'. Eentje waar je kon mee samenwerken en kon op rekenen. Altijd wel het zonnetje in huis. In die periode leerde ze ook M. kennen waarmee ze later haar gezin zou opstarten. Nadat Mia afstudeerde in 1992 duurde het niet lang eer ze begon te werken bij de firma Geberit, en daar bleef ze. Ze specialiseerde zich als calculator en wist zich onmisbaar te maken. Niet enkel professioneel... De eerste jaren nadat ze afstudeerde ging ze samenwonen, en samen met M had ze goeie jaren, waarin ze hem volgde in zijn hobby's en daarbij zich gelukkig bleek te voelen. Er doken 'kinderkriebels' op zo ergens in 1994... en ze zouden gaan voor een gezin. Dat liep niet van een leien dakje, en op den duur werd er overgegaan tot een hormonenbehandeling. Net toen deze ingrepen tevergeefs bleken te zijn, werd ze zwanger van haar identieke tweeling. Een speling van het lot: want identieke tweelingen zijn niet het gevolg van hormonenbehandelingen. En Mia's leven kabbelde voort, maar het geluk bleek uit de relatie weg te vloeien. Terwijl de kindjes begin 1997 ter wereld kwamen en Mia hen helemaal op handen ging dragen, terwijl ze zich ontpopte tot een apetrotse mama, kwam de relatie op de helling. Hoe langer hoe meer. Met periodes van twijfel, periodes van hernieuwe inspanningen, periodes van impasse. En Mia veranderde stilaan meer en meer in een schim van zichzelf. Steeds verder verdween dat vrolijke en optimistische meisje. Ernstige problemen met haar rug in 2003 deden daar niet veel goed aan. Tot ze in april 2004 de knoop doorhakte: ze verliet de woning om bij haar ouders terug in te trekken. Begin mei verhuisde ze het hoogst noodzakelijke. Meteen zorgde ze voor een eerste regeling voor de kinderen, waarbij de papa betrokken bleef, en probeerde onderhandelingen omtrent een scheiding met onderlinge toestemming op de sporen te houden. Nog zes weken hebben de mensen kunnen zien hoe ze herleefde, helemaal terug openbloeide. Nog zes weken hebben we allen kunnen zien hoe ze klaar was om aan haar leven een nieuwe wending te geven. Hoe ze voor het eerst in jaren nog eens een stapje in de wereld zette, uitkeek naar een nieuw stekje voor zichzelf en de kinderen. Op 15 juni 2004 keerde ze nooit meer terug van de laatste bespreking die ze had over de regelingen voor de echtscheiding. M. meldde zich op het politiebureau toen geen hulp meer kon baten.
tekst voorpagina bidprentje:
Een man had een vrouw
eerst lief toen minder lief
toen liever niet
...
Een man had een vrouw
heel lang vastgehouden
en toen losgelaten
Wij merkten haar op in de ochtend.
Verspreid over verbrijzelde stoelen,
een verbrijzelde uitdrukking op het gezicht
Neeltje Maria Min
olijke baby Mia
de tekst van het doodsprentje:
Lieve Mia,
Zonnetje in elk huis Velen
onder ons herinneren zich dat huppelend meisje Die expressieve blauwe ogen
en die zomersproetjes Die eeuwige vrolijke gulle lach Je lach was je
handelsmerk, je sleutel op zelfs de stroefste deuren Overal waar je
langs kwam liet je een warmte en kracht na die zich verankerde in velen hun
geheugen
Altijd nam je de dingen zoals ze kwamen, met een
relativeringszin die je leeftijd ver oversteeg Je keek niet naar het gras
aan de overkant, je maakte er elke dag weer het beste van. Er was niets
dat je tot het jouwe wou maken, de materie raakte je kouwe kleren niet,
Er was niemand die naar jouw pijpen dansen moest, elk het zijne, zei je
duizenden keren Alles deed je in een grote bescheidenheid, eerlijkheid
en loyaliteit.
Nee: je maakte geen vijanden Je gaat geen steen
vinden waarachter zich één heeft verstopt Je kwam iemand tegen die de wereld
en zichzelf tot vijand had Iemand die net als iedereen het voordeel van de
twijfel van je kreeg Iemand die op goede momenten bij je aarden kon Maar
steeds meer van je vroeg gekweld en noodlijdend
Enkele maanden
geleden was je moegetergd en leeg Het lachen ging steeds moeizamer
Daar aan de overkant van de evenaar heeft de zon zich van je meester
gemaakt, je had het punt bereikt om aan alles een wending te geven, om
te kiezen voor een leven voor jezelf Met een kracht en vastberadenheid die
in je omgeving op een vermenging van bewondering en bange harten moest
stoten
De laatste weken kon iedereen zien hoe je opnieuw openbloeide
Iedereen kon terug het vrolijke meisje in haar grootste eenvoud ontmoeten
Je had die air van onoverwinnelijkheid over je, je leek onkwetsbaar en
ongenaakbaar, elk spoor van angst was uit je verdwenen Met een lef waar
we nederig van werden, je twee voeten zo sterk op de grond, heb je
gekozen om de dood recht in de ogen te kijken, je lot in de handen te leggen
van je beschermengelen
Die zijn niet tegen alles opgewassen, maar er
is genoeg geloof in je directe omgeving, genoeg in dit huis, genoeg om
te weten dat je nu rust hebt gevonden, nog meer rust dan je al heel je leven
meedroeg en overdroeg
De leegte en de
verbijstering is vandaag voor velen
onbeschrijflijk We weten met ons afgrijzen geen blijf De weg naar
aanvaarding zal voor iedereen lang worden De weg naar vergeving, daar ergens
voorbij de woede, voorbij de misplaatste schuldgevoelens, zal misschien niet
door iedereen gevonden worden
We zullen er allemaal zijn voor de
kindjes, de kindjes van de zon Ontelbare harten zullen je lach
meedragen.
Emmy
de tweeling. 1998
tekst herdenkingsplechtigheid 15 juni 2005
lieve Mia,
vier seizoenen kwamen en gingen
de wereld draaide verder, zomaar
zonder het ons te vragen
voor iedereen, ook voor ons
we kozen niet voor dit afscheid
we kozen niet voor dit verdriet
met z’n allen hebben we geworsteld
elk op onze eigen manier
en nee: dat is nog niet gedaan
het wordt worstelen een leven lang
waar ligt de grens van wat iemand dragen kan?
alles is nog hetzelfde
we studeren, we werken
we verhuizen, krijgen een kind
we maken vrienden, verliezen er uit het oog
wij zijn nog dezelfde,
en toch ook weer helemaal niet
wij zijn minder geworden,
maar toch ook meer.
samen met jou hebben we
stukjes van onszelf begraven
van jouw kracht hebben we
stukjes meegenomen
die kracht vinden we niet allemaal even snel
eerst was er alleen verbijstering en verslagenheid
we zakten allemaal door onze benen
maar moesten weer opstaan:
een mens krabbelt recht
of doet pogingen
daar zijn we voor gemaakt
maar vaak komt de verbijstering nog aanwaaien
in volle intensiteit en grootsheid toont het zich
en denken we: dit kan toch niet?
wanneer de kinderen schaterlachen
en jij kan dat niet met ons delen
wanneer de kinderen huilen
en ze missen jouw armen
wanneer we dat grote zwarte gapende gat zien
in het weefsel van ons leven
sommige bloemen knakken,
net dan wanneer ze het mooist zijn
omdat ze stommelings worden vertrapt, onachtzaam.
Sommige bloemen worden kapot gemaakt
Omdat een enkeling zoveel schoonheid niet kan verdragen
Mia, IK weet dat er gewaakt wordt
gewaakt over diegenen die in herstel geloven
zelfs bij datgene wat zo onherstelbaar werd verwoest
meedrijvend op de stroom van het leven,
wetend dat helen alleen zo mogelijk is
wetend dat je het goddelijke maar toe kan laten
als je het simpele menselijke streven verlaat
in dit huis waar het goddelijke een naam heeft met een hoofdletter.
wil ik dat graag aan iedereen meegeven.
de tweeling omringd door nichtjes en neefje, bonneke en bompa, 2001
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
uitreksel verslag Ierlandreis 1979, herschreven in 1981 (13 jaar)
....Ik
hoorde gestommel vanuit de andere kamer. Langzaam sloop ik naar
de deur van mijn zus haar kamer en trok de deur voorzichting open, erop
lettend dat ik geen lawaai maakte. Ik zag mijn zus rechtop in
haar bed zitten, met haar knieën opgetrokken. Ze verroerde geen
vin, ze was zich waarschijnlijk niet bewust van mijn
aanwezigheid. Ik vroeg me af hoe lang ze al wakker was.
Opgewekt riep ik 'hoi'. Er ging een schok door haar lichaam en
haar hoofd veerde recht: 'oef, jij deed me nogal
schrikken'. Ik lachtte om haar reactie en ze gooide haar dekens
over haar hoofd. Ik vroeg haar of ze met mij mee op
verkenning wou gaan en daar voelde ze wel wat voor. We waren hier
pas een dag en we wisten natuurlijk niets van de omgeving af.
Even later kwam ze bij me op de kamer, ingepakt en wel. Ze moest
er toch wel echt veel voor gevoeld hebben, anders was ze hier niet zo
snel. Stil probeerden we af de trap te komen zonder een trede te
laten kraken, er op lettend dat de anderen niet wakker
werden. Even later stonden we huiverend van de koude buiten op
het pleintje te bibberen. Ik vond het toch heel wat leuker om de
koude van achter het venster te bekijken. Achter het pleintje lag
een loofbos waar een weggetje heen ging. Onze verbeelding deed
ons vanalles horen, zoals bv. gillen van vrouwen in nood. Mijn
zus begon bang te worden, en ik voelde me ook niet erg op m'n
gemak. Maar toch won mijn nieuwsgierigheid het en we volgden het
weggetje verder tot dieper in het bos. Plots zagen we een halve
ruïne van een oud kasteel met daar omheen een met mos overdekte
mini-golf terrein, dat blijkbaar allang niet meer gebruikt was.
De ruïne was volledig met klimop bekleed. Het was eigenlijk
prachtig om te zien. We snapten dan ook waarom het verblijf waar
we waren Dunkerron Castle heette...
"Wat je achter laat is niet wat in stenen monumenten staat gehouwen maar wat is verweven in de levens van anderen." (Pericles, staatsman, Athene 495-429 v Chr)
dat dit een getuigenis daarvan mag zijn...
Zoeken met Google
Maak als een mier plezier schreeuw als een vogel naar de wereld kus als de dauw het gras meer is er niet tot je ziel ooit van alle pijn genezen zal
Arvo
van iedereen die haar in het hart draagt
Geef woorden aan uw leed.
Verzwegen smart breekt
met zijn fluisteren 't bezwaarde hart. (W.Shakespeare)
13-06-2008
juni
Ingezonden door mama, die dit gedicht vond:
Juni door Shi Tao
geen enkele dag
kan juni doen vergeten
juni, mijn hart ging dood
mijn gedichten gingen dood
en mijn liefste
ging ook dood in een romantische zee van bloed
juni, de verzengende zon deed mijn huid barsten
onthulde de ware aard van mijn wonde
juni, de vissen zwommen weg uit de bloedrode zee
naar een andere plek voor hun winterslaap
juni, de aarde vervormd, de rivieren verstomd
stapels brieven konden onmogelijk aan de doden
worden bezorgd
03-11-2007
het is me wat...
Mia,
ik hou niet van zo van rituelen, nog minder als ze collectief zijn, dat weet je wel, je hield er ook niet van. Toch was ik eergisteren op het kerkhof, aan die koude steen waaronder je lichaam ligt. Nooit eerder was ik daar op die dag, als het zo'n drukte was, het was bevreemdend. De mensen hadden zich opgekleed en overal waren ze aan de praat. Het is duidelijk: het is een sociaal gebeuren. Maar voor mij, in een dorp waar ik ondertussen meer dan twintig jaar weg ben en nog nauwelijks iemand herken, is er niet zo veel sociaals meer aan. Mooi is het anders wel: al die chrysanten. Samen met F puzzelden we mensenlevens in elkaar, lopend langs de graven, jaartallen tellend, foto's bestuderend, gissend wat er kon gebeurd zijn, het kind haar fantasie werd tomeloos. Net zoals we samen vroeger wel eens deden Mia, en onze fantasie op de vrije loop lieten. F schrok dat je 'nog maar' drie jaar dood was, ze dacht dat het zeker al wel zes jaar zou zijn, het kind is er amper zeven en de herinnering vervaagt... maar ze is nu ouder dan L en L waren op 15 juni 2004, stel je voor? Soms Mia, voel ik me als een 'overlever'. Alsof er een oorlog heeft gewoed, een bom is gevallen, een natuurramp is geweest, een epidemie heeft gewoed, of simpelweg pietje de dood met zijn zeis in razernij is langs geweest... en ik aan de dans ben ontsprongen, op het nippertje aan de dood ben ontsnapt. Nonkel Frans ligt nu vlak bij je, en ik beeld me in dat jullie de rij daar opvrolijken. Hij met zijn bugel, jij met je orgel, allebei altijd klaar voor wat sappig lachen, twee onverstoorbare levensgenieters bij elkaar. En samen jullie verjaardag vieren begin mei... Er zijn zoveel talloze mensen meer dood dan dat er nog leven, dat ik het soms haast een wonder vind 's morgens nog wakker te worden. En de mensen vragen me: 'hoe gaat het nu met je?', en ik zeg: 'goed', en dan kijken ze achterdochtig, polsen ze de toonaard van mijn stem, en ik zeg: 'ja, echt waar, écht goed, niet zomaar goed, ik ben niet te beroerd om het te zeggen als het niet goed gaat', en ik denk: 'mag het even?'. Een overlever koestert het leven, houdt van het leven. Natuurlijk mag het, niet? F zei daarstraks: 'mama, ik vind het fijn dat je de laatste veel meer tijd voor ons hebt'. Maar nee: ik heb niet echt meer tijd dan vroeger, ook niet voor hen, maar ja: ik BEN er wel meer, omdat ik meer BEN, omdat ik enkele jaren uit mijn leven geblazen was, ergens buiten het hier-en-nu-continuüm, omdat dat het enige draaglijke was. Omdat ik enkele jaren vooruit aan het vluchten was, letterlijk en figuurlijk timmerend aan toekomsten, werkend aan projecten, en enkele mensen die ik erin wilde passen met al mijn aandacht aan de haal gingen. Of beter: dat ik hen die aandacht schonk. En dat is niet zo erg, iedereen mag wel eens wat verdwijnen uit het leven, deze plek is het product van die vlucht, is zo'n project, en er kunnen mensen van meegenieten. Maar NU wil ik HIER blijven, er is geen ander moment, er is geen andere plaats, en jij Mia: jij bent even goed nu en hier. Ik kan nu hier zijn zonder de pijn me velt. En dat kan keren, dat weet ik, verdriet is een raar beestje, je neemt het overal mee, en soms laat het z'n gezicht zien, soms dommelt het in... bij mezelf weet ik nooit wanneer het gehuil van de pijn weer alles zal overstemmen, maar ik ga er niet zitten op wachten.
En nu ben ik hier, bij je monument, IN je monument, dat voor mij meer een monument is dan die steen daar op het kerkhof... Maar ook hier kom ik haast niet meer, het was weer maanden geleden. En wat zie ik: ik ben hier niet alleen. Elke dag komen hier nog mensen langs. En ik groet hen, en bedank hen in jouw plaats. Niet dat iemand erover twijfelt dat je in de harten verderleeft, maar de getallen van de bezoekers die ik hier lees, het is me wat, ze verbazen me, en zijn hartverwarmend.
dank aan al die onzichtbare lezers, die zich verbonden voelen met het leven van Mia, en zo tegelijk ook met de levens die met het hare vervlochten waren en blijven, zoals het mijne...
wakker worden
geschreven door Chris, half september 2007:
wakker worden
Ik lag in bed,
wakker.
Opstaan dacht ik,
maar dat lukte niet.
Ik kon mijn lichaam niet bewegen.
Ik moest aan jou denken
Jij vertelde dat jij dat vaak had.
Wakker worden, wakker zijn en de eerste seconden niet kunnen bewegen,
dat dat bij jou eigenlijk heel normaal was,
dat dat bij jou vaak gebeurde.
Wel, Mia, ik vond het beangstigend.
Ik heb wel 20 seconden daar zo roerloos gelegen,
liggen wachten op het ogenblik
dat ook mijn lichaam zou wakker worden.
En weet je Mia, wat ik dacht ?
Dit, dit moet doodsangst zijn,
daar liggen,
je bewust zijn van je omgeving
maar niet kunnen bewegen,
niks kunnen doen,
alleen kunnen wachten
op het ogenblik
dat je helemaal wakker wordt.
Mia, heb jij dat ook meegemaakt toen je stierf?
Daar roerloos liggen,
weten wat er gebeurt,
maar niets kunnen doen,
alleen kunnen wachten ?
Voor de zoveelste keer in je leven maakte je het dan mee,
alleen,
deze keer,
was het niet wachten op het wakker worden,
maar wachten
op de dood.
chris
schoorvoetend
15 juni 2007:
lieve Mia,
op mijn tippen kom ik hier weer binnen gewandeld op een dag als deze is het daglicht bikkelhard zelfs verpakt in een grijze lucht vervuld van tranen straks Mia, steek ik mijn dikke teen in de Noordzee straks Mia, steek ik er een tweede teen bij voor jou. tuur ik over het grote water, onpeilbaar en onbevattelijk wetende dat jij groter bent dan deze onmetenlijkheid wetende dat ik nietiger ben dan woorden verhullen
ik ben nog niet wakker Mia, ik slaap een rusteloze slaap je bent alsmaar in mijn dromen en wijst me de weg je lach straalt door, je bent in kraakwit gehuld de grenzen van onze werelden bestaan hier niet het is zo onwennig hoe je terug verscheen maar ik verjaag je niet naar een ander rijk ik weet niet wat je hier komt doen, maar kom maar kom maar mee verdwalen in verlaten steden
laat ons samen krekels vangen in het hoge gras we maken een veldbloemenboeket met heel veel kleuren ik leg de allermooiste vlechtjes in je fijne haren en we maken bezwerend een zoet klaversoepje laat ons samen hard op de trappers duwen vluchten voor het spannende gevaar van het bos fantaserend over van die rare grotemensendingen als we maar hard genoeg trappen, haalt de toekomst ons niet in
(foto gemaakt door nichtje Myrte)
eeuwig leven
van mama, 14 juni 2007:
Morgen zal het drie jaar geleden zijn dat 'ons Mia' het leven benomen werd. Drie jaar, zo lang en tezelfdertijd nog zo actueel. Zo ver weg en nog zo nabij.
Met de volgende tekst wil ik meegeven hoe 'haar huidig zijn' zou kunnen gezien worden.
Op de bodem van een oude vijver, leefden larven die niet konden begrijpen waarom niemand uit hun groep ooit terug kwam, nadat ze waren opgekropen tegen de stengels van de lelies die op het water dreven. Zij beloofden elkaar dat de volgende die werd geroepen om de klim naar boven te maken, terug zou komen om te vertellen wat er met hen was gebeurd. Al gauw voelde één van hen de innerlijke drang om het oppervlak op te zoeken, hij rustte boven op een lelieblad uit en onderging een glorieuze verandering die van hem een libel met prachtige vleugels maakte. Tevergeefs probeerde hij zijn belofte te houden. Terwijl hij heen en weer vloog over de vijver, gluurde hij naar zijn vrienden daar beneden. Toen begreep hij dat zelfs als ze hem konden zien zij zo'n prachtig schepsel nooit zouden herkennen als één van de hunnen. Het feit dat wij onze vrienden niet kunnen zien of contact met hen kunnen hebben na de verandering die wij de dood noemen is geen bewijs dat zij niet langer bestaan. (auteur onbekend)
ingezonden door mama
'nieuwtjes'
12 december 2006:
nog eventjes, enkele 'nieuwtjes':
op maandag 20 november 2006 vond er dan toch een 'mini-assisenproces' plaats. Dat was in verschillende kranten te lezen. Vooral dan omdat het een primeur was voor de Belgische justitie. De strafvordering werd 'uitgedoofd' verklaard vanwege het overlijden van de dader. De burgerlijke partijstelling als slachtoffers blijft evenwel doorlopen. Blijkbaar zal dat niet iets zijn waar we de snel een uitkomst zullen van hebben.
sinds kort is het contact hersteld tussen de broer van Marc Thielemans en de tweeling. De tweeling leert nu ook terug hun nichtje kennen. De familie is heel blij om dit herstelde contact.
stilte
12 december 2006:
en toen werd het stil... de verteller staarde plots voor zich uit alsof de laatste drup inkt uit de pen vloeide.
nee, daarmee is de rouw niet afgelopen misschien zelfs niet minder rauw
maar daarmee heeft het verhaal een andere kleur gekregen en heeft de beleving een transformatie ondergaan
de weblog is/was een manier om ermee om te gaan en een blijvend krassen in het geheugen
iets voor de kinderen die nu eerst en vooral nog even kind proberen te zijn
iets voor alle anderen, als ze dat even nodig hebben. vergeten zal niemand ooit
waar de tijd stil bleef staan
30 september 2006:
de vuile vaat steekt in de machine de vaat van 15 juni 2004 in de bak palm ontbreken er enkele die werden die avond gedronken tijdens de voetbalmatch terwijl je doodbloedde gebogen over de zetel over de bebloede zetel ligt een deken in een schriftje staat dat papa rookt en dat bomma niet dood mag gaan in de boekenkast: 'hoe overtuig ik mensen' de flessen water zijn zelfs vervallen er groeien notenboompjes tussen het gras
de kaders met de foto's van de kindjes ze hangen nog altijd even netjes
stel dat je binnenwandelt Mia: je zou gillen hoe krijg je dat nog terug op orde?
Controle vanuit de hemel
geschreven door Chris, 16 november 2006:
Mia was altijd netjes. Hoe vervuilend die stationsbuurt ook moge zijn, haar huis was altijd netjes, zowel binnen als buiten. Nu moeten we schrobben. Schrobben, schrobben, schrobben, om nog maar gewoon de ramen een beetje proper te krijgen. Beschimmelde etensrestjes van de lege diepvries poetsen. Zelfs hier en daar nog een spatje bloed. Beschimmelde en verrotte dweilen en vaatdoeken weggooien.
Ik vond het eerst niet leuk in haar huis te vertoeven en uren te moeten schrobben vooraleer ook maar een klein beetje resultaat te zien. Maar het went. Het went om opnieuw in haar huis, jouw huis, rond te lopen, te poetsen, op te ruimen. Jouw werk een beetje te doen, Mia. Vuilzakken vullen en buiten zetten. En iedere dag gaat het makkelijker, praktisch, maar ook emotioneel.
Ondertussen heb ik controle van je gekregen. Meer dan één keer zelfs.
Bij het schrobben van de voordeur zei ik nog zeg Mia, hoe kreeg jij dit proper in godsnaam ? Kom eens helpen ! Jij hebt meer tijd dan ik en ligt daar toch maar te niksen !
En prompt : een lieveheersbeestje, dat landde op de voordeur en dronk van een streepje water dat toevallig nog langs de deur liep. Opnieuw drinkbaar dus. Controle. Controle van onze nette Mia. Een oud lieveheersbeestje, met heel veel stippen, net zoal jij wellicht al een hele oude geest bent. En je bleef zitten, dus de controletest was geslaagd. Al bleven je vleugels de hele tijd uitgestrekt, net of je je klaar moest houden om ieder moment weer snel weg te kunnen vliegen.
De schuifdeur. Een bij. Weer controle van jou, Mia. Een dikke bij, een hele dikke, eentje om bijna bang van te zijn. Maar ik was er niet bang van. Net alsof ik voelde dat jij dat was, die gewoon kwam kijken of de ruiten wel weer doorzichtig genoeg waren om genoeg lichtin het huis binnen te laten.
De keukenruiten gepoetst. Ik heb het eindelijk door hoe het moet. Welke materiaal, welk product ik nodig heb voor de ruiten. Ik leer bij. Een slak. Jij, als slak, die kwam voelen of de ruit wel terug even glad was dan toen jij ze nog poetste. Goedgekeurd ? Ik denk het wel, want je klom helemaal omhoog.
De slaapkamer. Ik zag geen beestjes. Ik vroeg nog waar blijf je, Mia ? Geen controle vandaag ? Of doe ik het niet goed ?. Nochtans was dit het raam met het beste resultaat, want ik had je speciale product om die vieze gele aanslag door de spoorweg, op je mooie witte ramen, eindelijk gevonden.
Ik was klaar, sloot het raam en vroeg mij af waarom ik vandaag geen beestje had gezien, waarom je vandaag niet langs was geweest. Een beetje treurig zelfs. Ik raapte het tafellaken dat ik op het tapijt had gelegd om het te beschermen terug op en zag een dode bij en een dode vlieg. Op de grond. De eerste diertjes die ik zag in het huis zelf. De slak en de bij waren buiten. Het lieveheersbeestje, vertrekkensklaar met die fragiele dunne vleugeltjes, had op een naar binnen geopende deur gezeten. Nu zie ik diertjes in het huis zelf. Maar deze waren dood. Ik had eerder nog een diertje in het huis gezien. Op zolder. Ook dood. Een dode muis.
Heeft die bij die vlieg doodgestoken ? Of wou je alleen maar vertellen, dat het voor jou niet veilig was om op die plaats te vertoeven ?
Chris
oproep
deze weblog heeft door het formaat (één webpagina) zijn beperkingen. Het werkt volgens een dagboekprincipe, en archivering. In dit geval is het echter de bedoeling om alles voor altijd zichtbaar te houden en archivering te voorkomen. Gezien de omvang die deze pagina ondertussen heeft gekregen zou een volwaardige site met doorkliks en subrubrieken meer aangewezen zijn. Daarvoor is er binnen de familie echter niet de nodige PC-know-how aanwezig. Als iemand, met voldoende tijd, en voldoende kennis in het bouwen van websites, zich geroepen voelt om de familie bij te staan deze weblog over te brengen naar een eigen webstek, met alles erop en eraan, is deze hulp meer dan welkom. Bestorm ons maar!
van Myrte voor tante Mia
geschreven door nichtje Myrte (10 jaar), 11 september 2006:
Dag tante,
We zijn twee jaar later, Marc is dood, Hij heeft zich opgehangen in het gevang. Ik weet niet, ze hebben gezegd met een electriciteitsdraad. Intussen hebben we heel wat meegemaakt: L1 kreeg borstjes. Iedereen mist je, ik wou dat je dit mee kon maken. L1 en L2 wonen momenteel bij bonneke en bompa. Ze hebben twee maanden geprobeerd bij M en P, maar het lukte niet!!! Soms zijn ze bij tante B, zoals nu. Ze hebben net gebeld om af te spreken.
breekbaar
25 augustus 2006:
ze zetten zuignapjes op me
ik hoor mijn hart
het maakt gekke sprongen
onschuldige sprongen
maar zo beangstigend
ik wil niet dood
het lijkt of ik een berg oprende
stil liggend in mijn bed
weet je nog Mia,
hoe je zei dat je dan heel diep inademde
dat het gekke kloppen dan weg was
diep ademen helpt me niet
ik kijk naar het dak van de ambulance
het zijn de emoties zeg ik
de tranen rollen over mn wangen
voor jou kwamen ze te laat Mia
de ambulancier zegt dat het ok is
mijn hart is gewoon gebroken
daarvan ga ik niet dood
zo kan ik je niet achterna gaan
doornen
geschreven door Chris, 24 augustus 2006:
Marcs tuin,
Je kan het pad niet meer zien,
want netels en distels vechten er de oorlog uit.
Tussen de gleuven van de planken
kruipen vogelspinnen,
die soort
die dodelijk zijn voor de mens.
Op jouw zwarte rozen zitten dazen
en tussen je verrotte margrietjes
een wespennest.
Je klimop is in een adder veranderd
en in jouw paarse zonnebloem,
herken ik het marteltuig,
dat vroeger werd gebruikt werd,
om je handen als kauwgom van je lijf te trekken.
Ik zie overal bloed,
de ingewandenvan een mens.
Een hond met hondsdolheid,
zit grommend te zoeken
naar een spoor van menselijkheid.
De arend vliegt boven de appelboom,
die sinds je daad,
nog maar enkel doodskoppen draagt.
Langs de stam druipt het stinkende gif,
dat neer druppelt,
als ik angstig voorbij sluip.
In het midden een zerk,
zonder opschrift,
alleen maar je naam,
nauwelijks te lezen, .
zus Chris
mijn hart
5 augustus 2006:
er zat een klem rond mijn hart Mia, er zijn barstjes in gekomen en nu is ze stuk gevallen op spoed konden ze niks vinden het was er ook niet meer
mijn hart beweegt weer vrij elke slag voel ik door heel mijn lijf ik kijk door een tranengordijn naar je foto duw met m'n vinger op jouw hart en alles stroomt
mijn hart dobbert in bloed en tranen al dat verdriet al die pijn het stroomt ik omarm het
ik omarm jou, ik laat je binnen in mijn vrijheid
iemand verliezen
geschreven door Chris, 31 juli 2006:
Iemand verliezen, is net alsof er een zeer belangrijk lichaamsdeel wordt afgescheurd,
bruusk,
pijnlijk,
onherroepelijk,
De wonde is diep,
de pijn is scherp,
maar langzaamaan, begint het genezingsproces,
je leert te leven zonder dat deel van jezelf,
je neemt afstand.
Herinneringen komen op
van lang verlogen tijden,
van hoe alles begon,
en eindigde,
Je hele leven
je hele zijn,
je hele samen-zijn
wordt onder de loep genomen,
en geëvalueerd.
Je geeft goede en slechte punten,
aan jezelf
aan die ander
en aan je samen-zijn,
en dan blijkt,
dat jezelf niet echt bestaat,
dat je altijd een stukje ander
en een stukje samen bent.
Zus Chris
de duisternis en het licht
De duisternis en het licht
Hetgebeurde niet,
het overviel ons,
heel onverwacht..
Het verraste ons niet,
het overdonderde ons,
in het donkere van die nacht.
Het is een eeuwige stilte,
die niet ophoudt te zwijgen
als je ze horen wil,
doch, die zachtjes zingt
als je ernaar luistert.
Want dan hoor je de stem,
die zingt over de nacht,
die ook voor ons eens komen zal.
Maar ze zingt nooit allèèn over de duisternis,
want de nacht kent ook het licht.
Het licht van de liefde,
die we zijn verloren.
Het verdriet heeft ons zo gegrepen,
dat we dachten dat we zelf dood waren.
Maar één ding hebben we geleerd,
ons ware besef van het belang van naastenliefde,
is pas gekomen,
toen we het kwade
recht in de ogen hebben gekeken.
Zus Chris
loslaten
23 juli 2006:
vertrek nu maar klim hoog tussen de bomen laat het laatste takje los spat uiteen in duizend stukjes wordt één met de kosmos
geen demonen meer te temmen die je hart omklemden geen stemmetjes meer die overal naar de vijand wezen
je hebt de vijand nu verlaten je hebt 'm verslagen de wereld, jezelf
de stroom van vernietiging heeft nu ook jou opgeslokt in je verzet om mee te drijven op de stroom van het leven
laat los die wereld die jou niet liefhebben kon omdat je het niet toe kon laten een wereld die ook jij niet liefhebben kon
niet langer worstelen met je angsten niet langer afwijzing bevechten niet langer die onmacht de onmacht om alles te beheersen en te overheersen niet langer de woede finaal geïmplodeerd
de woede dwarrelt als asse neer hult ons in een zwarte nevel waartussen de zon zich een weg priemt een licht werpt op een toekomst met meer eenvoud
nooit zal je ons in de ogen kijken nooit nog de kinderen dat kon je bij leven al niet want je was er in jezelf haast niet
nooit zullen de verlossende woorden vallen want je bezat die woorden niet het weinige dat je kon zijn heb je nu meegenomen
die handen liggen nu machteloos en leeg, die handen waarmee je trachtte lief te hebben door wanhopig vast te klemmen die dodende handen, getekend door het bloed van m'n zus
heb je jezelf de doodstraf gegeven? of heb je jezelf de vrijlating gegeven? of was er niks anders dan treurnis? treurnis over je eigen bedroevende leven. de enkele schreeuw door iedereen verraden te zijn?
het antwoord zat diep achter je uitgeholde ogen en drijft nu weg tussen de bomen
ik laat je los Marc
je pleegzus
geschreven door Chris, 20 juli 2006:
Je pleegzus
Mia,
Het heeft lang geduurd
Voor ik aan je kon denken
Zonder dat de tranen
oncontroleerbaar uit mijn ogen kwamen
Ik kon de blog niet openen
Ik kon de fotos niet bekijken
Dat deed veel te veel pijn.
Doordat er nu een last van mijn schouders is gevallen
Ben ik in staat mijn gevoelens te uiten
En mijn tranen een andere betekenis te geven
Ik ween niet alleen meer van verdriet
Ik ween ook uit tevredenheid
Dat ik het voorrecht heb gehad
Je te hebben mogen kennen.
Tweederde van mijn leven
Tweederde van jouw leven
Heb ik de eer gehad
Jouw pleegzus te mogen zijn
En jouw zus te mogen zijn
Jouw zus te worden genoemd.
Mijn verdriet wordt verlicht,
Door het besef dat het een enorm voorrecht was
Een enorme meerwaarde aan mijn eigen leven
Je in mijn leven te hebben gehad
En mee te genieten van jouw liefde
Die voortdurende stroomde
Vanuit een onuitputtelijke bron.
Je pleegzus Chris
Het Laatste Nieuws
18 juli 2006:
het is een mooi artikel.
De journaliste heeft het sereen gehouden, naar de fundamenten van enkele aspecten van deze zaak gegaan. Geen speculaties over de bewijzen van voorbedachtheid, geen speculaties over zijn persoonlijkheid, geen randverhalen. Alleen enkele naakte feiten en de hoofdstroom van onze gevoelens. Met respect voor onze persoonlijkheden en hoe we ons uitdrukken. Om reden dat de 'feiten' er wel nogal onverbloemd in vermeld zijn (en dat wilden we ook zo), zal het niet op de weblog komen. Tenslotte is en blijft deze weblog een eerbetoon aan Mia, en is die in de eerste plaats ook bedoeld als herinnering voor de tweeling. Het kan morgen zijn, het kan over enkele jaren zijn, maar het moment kan komen dat ze hier willen gaan lezen. Dat moment kan te vroeg zijn om met de rauwe feiten geconfronteerd te worden. Het artikel wordt opgeborgen.
Wat hier gebeurt is 'groot', en bij ieder van ons zijn er vele laagjes emoties aan verbonden. In de reacties van de mensen wordt ons een spiegel voorgehouden van het hele scala aan mogelijke gevoelens, en dat zijn er heel veel.
media
17 juli 2007
De familie heeft dan toch ingestemd met een krantenartikel. Morgen in het Laatste Nieuws. Met gemengde gevoelens. Maar ergens leeft er de boosheid dat hij door deze daad er vanaf zou komen zonder iemand ooit zou weten wat hij écht heeft aangericht. De wereld moet de waarheid kennen. Het heeft iets zuiverends. Zoals het nu de wereld is ingestuurd is het de zoveelste echtelijke ruzie waarin iemand in een opwelling iets doet, en daarna uit wroeging aan zichzelf de hand slaat. En zo was het niet. Er was veel meer dan een opwelling, en van schuldbesef hebben geen glimp opgevat. Boosheid om de laffe wijze waarop hij zich aan de gerechtigheid onttrekt, en weer maar eens het laatste woord naar zich toe trekt. Zonder één woord voor zijn kinderen te laten.
Er is meer dan die boosheid. Opluchting is wat in het ouderlijk huis stilaan boven gaat drijven. Er is de opluchting voor de lijdensweg van het assisenproces waar we niet meer door hoeven. Er is de opluchting dat we alle angst kunnen laten varen voor die dag dat hij terug op de straat zou staan. De bezorgdheid om de kinderen is nu een beetje weggezakt. De kinderen laten het op de 'kindse' manier tot zich komen... af en toe een snel vraagje, daartussen spelen ze gewoon verder. Bezorgdheid voor 'later' zal blijven. Maar wat het 'beste' voor hen is? wie zal het zeggen.
Au fond blijft het een verhaal van een getormenteerd man die in zijn val een onoverzienbare schade heeft aangericht en onschuldige mensen hun leven heeft verwoest.
We zijn dooreen geschud, en verscheurd tussen positieve en negatieve gevoelens... het gonst hier van de afwegingen, alles moet z'n plaats nog vinden. Aan alle stille lezers: bedankt voor de steun.
Druk op onderstaande knop om het gastenboek in te zien, onder het schrijfvenster vind je alle voorgaande reacties.
Elke bijdrage wordt gewaardeerd...............
Aan de 'bloggers': om reden van de sereniteit op dit monument te bewaren wens ik geen reclameboodschappen voor de eigen blogs, en verwijder ze dus ook. Met alle respect voor jullie hobby en volle bewondering voor jullie kunnen...
maar daarmee doe ik mijn zus geen eer aan. Ik hoop op jullie begrip.
Uiteraard moet niemand zich verplicht voelen iets in het gastenboek achter te laten. Maar ga eens kijken. Je hoeft niets te schrijven als dat je ding niet is, je kan het zondermeer terug afsluiten. Maar zo kan je dan ook zien wat anderen achterlaten. En dat zijn soms pareltjes. Heb je zin om een tekst achter te laten zodat het meteen voor iedereen leesbaar is? mail het me dan persoonlijk. Dan zet ik het voor iedereen leesbaar op de blog.
het maakt niet uit of je Mia heel goed kende, een beetje kende, of helemaal niet kende. Ook leggen we hier geen verdriet in de weegschaal. Er is maar één ding dat hier telt: betrokkenheid. Voel je je betrokken bij haar overlijden, bij de rouw van de mensen om haar heen, dan is elke blijk daarvan voor ons een steun. Laat 'afstand' je dus niet weerhouden om bij te dragen tot dit monument.
Ik ben emmy
Ik ben een vrouw en woon in vlaams-brabant (België) en mijn beroep is ambtenaar.
Ik ben geboren op 26/04/1968 en ben nu dus 55 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: verbouwen/mensen ontmoeten.
ik ben de één jaar oudere zus van Mia
De kamer van inbeschuldigingstelling besliste op 21 november 2005 om Marc Thielemans door te verwijzen naar het hof van Assisen te Antwerpen. De aanklacht luidde moord. De definitie van moord: 'opzettelijk en met voorbedachte rade iemand van het leven beroven'. Is de voorbedachtheid niet te bewijzen, dan is er sprake van doodslag. Of dit bewijs geleverd was, daarover zou een twaalfkoppige volksjury beslissen.
In de dagvaarding die we ontvingen de tweede week van juli 2006, en Marc Thielemans ook, werden de bewijslast daartoe op een rijtje gezet. Het proces had moeten aanvangen op 20 november 2006. Marc Thielemans heeft het antwoord op die vraag meegenomen in zijn graf. Marc zou reeds langer suïcidaal geweest zijn en dus ook op een speciale afdeling ter preventie ondergebracht zijn. De berichtgeving daarover is echter tegenstrijdig. Volgens een andere bron had hij zich de laatste drie maanden volledig afgezonderd hebben van de wereld en wilde hij niemand meer spreken of zien. Hij zou aangekondigd hebben niet op het proces aanwezig te zijn. Op zijn doodsbed was hij haast onherkenbaar, na maandenlang zichzelf fysiek verwaarloosd te hebben.
De kinderen hebben een mooie tekst met oprechte goeie herinneringen en een tekening achtergelaten bij zijn lichaam. Eén van beide kinderen bezocht het mortuarium.
Hij werd in alle stilte gecremeerd in Ukkel, zijn asse werd verstrooid. Dit gebeurde in aanwezigheid van zijn broer en diens familie, naast enkele mensen uit de gevangenis. Dit zou enkele dagen na zijn overlijden op 15 juli 2006 gebeurd zijn.
Op het doodsprentje werd een stukje tekst van Stef Bos geplaatst:
niets is sterker dan de stilte, niets heeft zoveel kracht dan het zwijgen van de nacht, niets is sterker dan de stilte, niets is sterker dan het woord dat niemand hoort.
het woord was aan hem... maar we zullen het nooit horen... Marc liet geen afscheidsbriefje na voor de familie of voor zijn kinderen.
Marc 16 augustus 1962- 15 juli 2006
tekst van Bertrand Cantat, zanger van 'Noir Désir', die op 1 augustus 2003 zijn vriendin om het leven bracht.
l'appartement.
Attents-toi à c'que je me traîne
A tes pieds, Laura, j'ai constaté que même
Un silence de toi, pouvait pousser mon rire à mourir
Attends-moi, toi tu es la reine
Des sommets, l'orage sévit dans les plaines
Tu ne m'entends pas, je suis parasité malgré moi
Elle a su, simplement
Enfermer mon coeur dans son appartement
Avec ou sans toi, j'ai quelques problèmes
Tu t'en fous, Laura, j'suis désolé quand même
Si tu vas par-là, ça me convient aussi dépose-moi
Encore une fois, c'est d'en bas que j'appelle
Elle se penche parfois de son nid d'hirondelle
Daigne me recevoir, ne me laisse pas de place pour m'asseoir
Elle a su, simplement
Changer les clefs de son coeur
Et de l'appartement
Attends-toi à c'que je me traîne
A tes pieds, Laura, en attendant je sais
Que le jour viendra, où je pourrai en mourir de rire
mag ik ze aaien? 1969
wat zit er in de hoek? 1970
schoolfoto 1971
gezinsfoto 1972, Mia rechts
mia in het midden 1975
1976
Mia met kleine zus 1976
nest 1977
Mia achteraan hangend. 1982
backing vocals bij pleegzus haar zangexploten in 1982, Mia links
engeland, 1982, Mia tweede links
Schoolfoto 1985
met kleine zus eind jaren '80
met broer eind jaren '80
1991
De kersverse mama 1997 met haar oma
wat hangt er in de lucht? 1998
poppemiekes 1998
spelen in de tuin 1999
Meter Mia met nichtje in 2000
met schoonzus. Huwelijk in Mauritius. April 2004
waarom, daarom...
"If I should die and leave you here awhile, Be not like others, sore and undone, Who keep long vigils by the silent dust, and weep. For my sake - turn again to life and smile Nerving thy heart and trembling hand to do Something to comfort other hearts than thine. Complete those dear unfinished tasks of mine And I, perchance, may therein comfort you."
(A. Price Hughes & Mary Lee Hall)
Soms droom ik je.Vannacht droomde ik over een gijzelingsdrama.Het werd gefilmd, ik keek naar de documentaire.Twee mannen na elkaar werden afgetuigd, afgemaakt.Toen zoomde de camera in op je, je naam verscheen in vette letters onderaan het beeld.Jouw verhaal ging gebracht worden.Je zat aan een tafel, heel stijf, met je handen bovenop de tafel.Op je gelaat stond zulk een intens verdriet en lijden, zo’n pijn van een verkrampt geluidloos huilen. Ik zag hoe je aan je kinderen dacht en het nakende afscheid van het leven: hoe je verscheurd en ontredderd ingehouden je dood in de ogen keek.Met een schok werd ik wakker.Mijn hart klopte in mijn keel.
Maria, mijn zus
Maria, mijn zus,
jij mooie blondine,
hier lig je dan,
zo stil, zo kil.
Jij atletische vrouw,
onder deze steen,
zo koud, zo grauw.
De roes van onze jeugd,
de dolste avonturen,
de meest fantastische uren
hebben we samen beleefd.
Eens zo nabij ...
Nu zo ver weg ...
De eenzaamheid,
die door mijn lichaam snijdt,
had jij nu begrepen.
Ik mis je ...
Maria, mijn zus.
Met witte chrysanten
versier ik je graf,
voor de mooiste herinneringen
die je me gaf.
Hejatomsma
denkt de dichter
waartoe dient dichten anders dan om een korte slaap te strooien in een bed van pijn?
waartoe anders dan om beminde rimpels met witte regels te verlichten?
ik fluister je een nacht toe die alles beter maakt je sluit je ogen
IK SCHREEUW JE LEVEND denkt de dichter
Edith de Gilde (niet copieren zonder toestemming: mail Emmy, ik geef het door)
15 juni 2007:
