Ik ben Julie
Ik ben een vrouw en woon in naast mijn buren (België) en mijn beroep is student.
Ik ben geboren op 23/11/1997 en ben nu dus 26 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Paardrijden, chiro, schrijven.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Project X
Because I want to be that girl
09-02-2014
Intro
Verandering hoeft niet altijd slecht te zijn toch? Stel je bent een meisje van 16 dat absoluut niet tevreden is met haar manier van leven, dan wil je daar toch iets aan doen? De mensen die zeggen verander voor niemand zijn wel deels juist, maar wat als je wil veranderen voor jezelf?
Ik ben dat meisje. Ik weet dat ik vroeger veel gelukkiger was nu en ik wil dat ook weer worden. Velen zeggen toch om de wereld te veranderen moet je starten bij jezelf. Ik wil dit proberen.
Ik heb al veel sites geraadpleegd om de beste manieren te vinden om te veranderen en de meeste daarvan zeggen me om een blog te starten om zo je dagelijkse voortgang te kunnen neerzetten, gemotiveerd te worden door anderen en zo mijzelf te stimuleren om de persoon te worden die ik wil zijn.
Ik ben Julie, een meisje van 16 en de dingen die ik wil veranderen zijn:
* Meer gaan lopen
* Betere punten halen op school
* Betere kledingstijl ontwikkelen
* Socialer worden
* Leren doorzetten
Ik zal dit op verschillende manieren proberen om zo tot mijn doel te komen.
Vrijdag en zaterdag heb ik me enorm goed geamuseerd met mijn vrienden. Geen enkel moment had ik het gevoel alleen te zijn, waardeloos, of zelfs lelijk. Zondag ging ook alles vlot. Alleen heb ik in het weekend letterlijk niets voor mijn huiswerk gedaan, ook vandaag ging het slecht. Ik ben erover aan het nadenken om mijn timer te verwijderen en opnieuw in te stellen. Want de dagen dat ik zogezegd 'volhou' kloppen niet echt. Ik heb het gevoel dat ik mezelf nooit ga kunnen veranderen, ik zal nooit de persoon zijn die ik wil zijn. En misschien wordt ik wel nooit gelukkig?
Zondagavond heb ik me dan ook na lange tijd, weeral gesneden.. In totaal staan er al 86 sneden op mijn arm en beide benen. Ik heb de drang om deze blog anoniem te maken mijn foto en naam te laten verdwijnen. Want wat als iemand dit hier ooit vind? Kleine kans, maar toch...
Ik weet dat er ooit een tijd zal komen waarin ik me goed ga voelen in mijn vel en ga werken voor wat ik wil. Ik wil later mensen helpen, mensen die vastzitten met problemen en waarmee ik oplossingen voor ze zoek. Niets medisch ofzo. Ik wil het luisterend oor zijn en samen met die persoon achter de gepaste oplossing zoeken. Zoiets als orthopedagogie zeg maar.. Zou het me lukken?
Het gedicht, waarover ik vertelde moet tegen morgen af en nu ik weet dat ook hij een goed en vriendelijk gedicht heeft geschreven, voel ik me gedwongen ook iets aardigs over hem te zeggen. Dus schoof ik alles opzij en schreef met veel moeite, dit slecht geschreven gedicht:
Voor iemand dat je niet kent,
Viel het me op
dat je best ijdel bent
Maar er schuilt ook een vriendelijke kant
Vrolijk en vlot qua praat,
maar toch een tikkeltje arrogant.
Nu weet ik niet meer watzeggen
Dit gedicht is het beste
Wat ik voor je kon klaarleggen.
Ik weet dat ik beter kan schrijven dan dat, maar het is al laat en iets zinniger zal er niet uit komen. Mijn test van wiskunde zal morgen zeker falen, omdat ik zo stom ben om niet te leren. Let us pray for a miracle..
Hoor ik wel in deze richting thuis? Volgens mij niet. Ik hoef deze richting zelfs niet eens te doen voor wat ik wil worden en toch ga ik deze uitdaging aan en slaag ik erin om zo een groot deel van mijn jeugd te verpesten, maar het is te laat om te veranderen. Het 5de en 6de middelbaar moet verplicht dezelfde richting zijn. Ik zie mezelf dit jaar nog slagen, maar in het laatste heb ik het gevoel dat iedereen met een lach zijn diploma mag afhalen en ik gedoemd ben om nog een jaar die school te overleven. En die keer in het jaar waar mijn 'beste' vriendin zit... Ines; zij heeft mijn leven in het 2de middelbaar zuur gemaakt door iedereen te verbieden met me om te gaan. Uiteindelijk had ik nog slechts 1 vriendin, die omwille van mij ook gepest werd.
Soms wou ik dat ik met iemand over al die dingen kon praten en mijn vriendin zegt dat ik altijd bij haar terecht kan, maar dat gevoel heb ik al lang niet meer. Altijd als ik haar iets persoonlijks vertel, weet ze gewoonweg niet wat te zeggen om me beter te doen voelen en ik bespaar haar liever dan erover te praten dus smijt ik het allemaal maar hier op. reden te meer om deze blog anoniem te maken.
Wel kijk ik uit naar het filmpje dat ik moet maken.. Ik hoop dat mijn vrienden niet te veel van me verwachten..
Morgen en overmorgen zal ik niet de kans krijgen om ook maar iets te plaatsen. Ik ga namelijk bij een vriendin slapen (Feesje!) Het zal me goed doen om even een dag zonder zorgen te hebben, buiten als ik me moet omkleden dan want na 2 weken 'clean' te blijven heb ik me gisteren dan toch weer gesneden. Het duurt eeuwen voordat sneden verdwijnen. Daarom zeg ik nu al, begin er niet aan. Ik haat mezelf nog steeds dat ik ooit dat mes heb genomen en begonnen ben en waarom zelf? Op het moment dat je het doet is er niks aan de hand, maar erna is het enkel erger. Want dan begin je je te realiseren wat je zojuist hebt gedaan. Waarom doe ik dit? Vandaag ben ik toch ook clean gebleven en ik hoop dat ik het nu wel kan volhouden. Net zoals ik ook hoop dat ik gewoonweg alles kan volhouden, want daarnet ben ik al op Skype geweest, goed het is wel sociale media maar het was gewoon omdat een vriendin het vroeg en misschien had ik een heel klein beetje behoefte aan een gesprek.
Nou goed ik ben weer helemaal aan het uitweiden, het was dus gewoon om te zeggen dat ik morgen en misschien overmorgen niets meer van me zal laten horen. Hopelijk tot snel!
Ik ben net niet gebuisd op mijn herhalingstest van wiskunde en toch ben ik reuzeblij, dit omdat bijna iedereen die ik ongeveer ken gebuisd is en omdat het gemiddelde al 47% is.
Het is wel al officieel dat ik de vervangster van chemie en biologie niet graag heb. Ken je dat? Een persoon zien of ermee praten en gewoon weg weten dat je nooit echt vrienden met die persoon zal worden? Ik probeer mijn vooroordelen af te schuiven en te wachten tot ik echt een volledig gesprek met haar/hem heb gehad. Maar na de 3de les wist ik al zeker dat ik de vervangster niet graag heb. Ik voel me best gemeen daardoor, maar ik weet dat het niet zal klikken met haar.
De jongen waarvoor ik een gedicht moet schrijven heet naar het schijnt een heel mooi en vriendelijk gedicht geschreven, dus voel ik me verplicht omdat ook te doen. Ik bedoel hij heeft ook wel goede kanten, want hoewel ik hem ook al niet zo graag heb het is niet dat ik hem niet afkan. Hij is best grappig, sociaal en misschien een heel klein beetje knap.. Jammer dat hij daarvan op de hoogte is.
Bij het paardrijden mocht ik op mijn oude lievelingspaard rijden. Het heeft me best wel geholpen. Want na zware inspanning en het gevoel dat je het goed hebt gedaan, lijkt het of mijn stress is gezakt en misschien voor een tijdje zelfs is weg gegaan. De tijd die ik doorbreng met dat paard is een van de beste die ik kende. Dieren zijn soms zoveel beter als mensen..
Mijn huiswerk heb ik heel mooi links laten liggen :/ Ik heb nu meer zin om nu te rusten en dan rond 20 u 30 of 21 uur pas te beginnen om dan een groot stuk lang door te leren. Ik denk dat het op tijd gaan slapen ritueel even opzij mag geschoven worden. Want het zijn mijn resultaten die ik wil veranderen. En die test van aardrijkskunde moet goed zijn! Aangezien we slechts twee testen gaan hebben gedaan voor het rapport en ik op de eerste slechts een 2/10 heb gehaald. Hoe kan het dat die 'coole gasten' met 'niet' leren nu zo een goede punten halen? *zucht*
Ik heb het gevoel dat ik nooit mijn doel ga halen en de laatste tijd heb ik steeds meer last van kleine paniekaanvallen waarbij ik amper kan ademen. Vroeger heb ik ongeveer hetzelfde meegemaakt, maar toen was ik 11 en had ik misschien een klein beetje heimwee. Nu weet ik niet wat mijn probleem is. Toen ik op de trap weer zo'n aanval had, vertelde ik het aan een vriendin en het enige wat ik kreeg was : "Das wel vreemd" waarna ze verder begon te praten tegen iemand anders. Dat was nu is het meisje dat ik mijn beste vriendin durf te noemen.
Nu lijkt het opeens of de paniekaanval in een minder erge situatie is blijven hangen, waardoor ik een druk voel op mijn borst en wat ik ook doe ik win de strijd om los te breken niet. Het is alsof ik ergens heel erg ver in mijn lichaam zit en er niet uit kan komen en gewoonweg niet genoeg lucht krijg.
Ik ben waarschijnlijk de enige die zoiets heeft, want zo voel ik me wel.. Alleen. Want zoals mijn 'vriendin' al zei, ik ben gewoon vreemd.
Daar gaat mijn goede voornemen om vroeg op te staan, hoewel ik wel op tijd kwam had ik toch niet genoeg tijd om Nederlands nog even na te kijken. Nu heb ik al de hele tijd het gevoel dat ik die test heb gefaald.
Mijn eerste dag zonder facebook, twitter, Skype en snapchat valt al heel goed mee. Mijn twitter app heb ik verwijdert, mijn Skype staat op offline, facebook ook en snapchat negeer ik gewoon.
Vandaag heb ik echter nog niks gedaan. Ik had dan ook geen huiswerk, maar ik had de extra tijd kunnen steken in mijn project voor geschiedenis of in het lezen van mijn boek, dat als ik dat had gedaan nu vast uit zou zijn geweesr.
Ik heb het gevoel dat het berichtje vandaag wat kort zal zijn, omdat ik werkelijk niks heb gedaan.
We moeten nu wel in groepjes werken bij latijn. Toen hebben we een tekst gekregen die we dan zelf moeten vertalen, analyseren en bespreken. Dit in een groepje van 3. De 2 jongens met wie ik deze opdracht moet vervullen vallen best wel mee, al voel ik me best wel uitgesloten.
Biologie is ook best onverstaanbaar geworden met als gevolg dat ik waarschijnlijk gewoon de leerstof klakkeloos van buiten zal leren, zonder deze te begrijpen. Met als gevolg weer te falen.
Best een teleurstellende dag dus. Wat best wel mijn eigen fout is.. Maar er moet altijd wel iets positief zijn. Zo moet ik ook denken.. Positief. Straks zal ik lezen en ik heb tenminste mijn eerste opdracht al een dag lang vol gehouden.
--> Een maand lang sociale netwerken vermijden.. Hiermee bedoel ik Skype, twitter en facebook.
--> Meditatie/yoga
-->Exercise
-->Lezen
Omdat de eerste 'opdracht' een maand lang zal duren zal ook deze site of the week een maand duren. Ik zal wel proberen zoveel mogelijk wekelijkse verslagen te geven, om mezelf een reden te geven om door te zetten.
De moeilijkste stap lijkt mij een maand lang de sociale netwerken te vermijden, daarom zal ik aan een vriendin vragen om me een dagelijks verslag uit te brengen van wat er in belangrijke groepen gebeurt en of ze me sommige documenten kan doorsturen.
Hoewel ik mijn dag best goed begon door vroeger dan verwacht op te staan, voelde ik me op de een of andere manier opgesloten. Alsof de wereld van buitenaf op me drukte en de ik die ik wil worden, wou niet naar buiten komen. Het benam me de adem en ik vond mezelf laf omdat ik niet durfde te spreken, wanneer ik de kans ertoe kreeg.
Na meerdere tegenslagen van slechte testen, hoop ik toch goede punten te krijgen voor de test van wiskunde. Mijn vrienden zagen niet in dat ik me slecht voelde vandaag, niet dat ik dat wou want als ik toon dat ik me slecht voel, lijk ik een aandachtskind, maar als ik het niet doe, blijf ik vast zitten. Dit zal een probleem zijn waar ik nog lang zal mee te kampen hebben. Een confrontatie met mezelf dat ik niet lijk te winnen.
Ik moet tegen volgende week een gedicht schrijven voor iemand uit mijn klas. Een project dat nog interessant zou zijn, als ik niet de persoon had genomen voor wie ik het net echt niet wil doen. Ik heb wel 1 ideetje, maar het lijkt me te gemeen om het luidop te durven uitspreken.
'Je vindt jezelf geweldig,
wat heel spijtig is
want hoewel ik denk dat je soms best wel leuk kan zijn
dat beeld geef je me totaal niet'
Het lijkt niet zo gemeen, en waarschijnlijk valt het ook best wel mee. Maar het is niet aan mij om die woorden uit te spreken, want hoewel hij het verdient om eens de waarheid te horen, uit mijn mond is het voor hem niets waard en voor mij des te meer. De schrik dat iedereen me zou haten is te groot.
Ik heb steeds het gevoel dat de richting te zwaar voor me is en hoewel ik denk dat de kans er is dat ik er dit jaar nog door ben, denk ik ook dat ik volgend jaar in een zwart gat zal vallen waarbij iedereen zal afstuderen en ik alleen achter blijf. Ik heb vrienden die een jaar ouder zijn als mij en ik heb nu al het gevoel dat ik hun verloren heb. Wat als ik volgend jaar ook nog al de rest verlies?
Al heel mijn leven hebben de mensen van wie ik het meeste hield me verlaten. Na mijn 6de middelbaar (als ik slaag) ga ik studeren, waarschijnlijk ver weg bij degene die ik ken en het meeste zal missen. Want ik weet dat terwijl zij een nieuw leven met gemak kunnen opbouwen dat ik er problemen mee zal hebben. Want ik ben niet meer zo sociaal, ik hoor er gewoon niet bij.
Mensen hebben me al meermaals raar genoemd. Vroeger iets om mee te lachen, want normaal is ook maar saai. Maar nu? Normaal associeer ik met de leuke, coole meisjes die uitgaan tot midden in de nacht en vele vrienden hebben. Wat ben ik? Een wannabe, het meisje dat nooit goed genoeg zal zijn, of gewoonweg raar.
Misschien onderschat ik mezelf gewoon. Ik ben niet zo lelijk, denk ik toch. Ik ben ook niet mooi, maar lelijk ook niet. In dat opzicht ben ik misschien dan toch normaal? Misschien ben ik zelfs slimmer dan ik zelf denk en misschien haal ik het wel en studeer ik volgend jaar gewoon mee af met mijn vrienden. En misschien moet ik niet van alles iets negatief maken en gewoon genieten van mijn leven? Er moet toch altijd wel iets zijn waar je van kunt genieten? Ik geniet van het schrijven, mijn diepliggende problemen op te graven en mijn mentale wonden uit te laten bloeden als zwarte inkt op papier. Later lees ik dit terug en denk ik na over hoe goed het is om te veranderen en dan lach ik bij mezelf en zal ik trots op me zijn bij de aanblik van wat ik heb bereikt. Zie je wel, ik kan best positief denken.
Mijn plan om om 10 uur te gaan lopen werd al meteen verandert toen ik buiten het weer zag. Ik heb dan toch mijn energie in het opruimen van het huis gestopt. Mijn zus was vandaag jarig en omdat ik vorige week ziek was, heb ik nog niet de kans gehad om iets voor haar te kopen.. Ik moet niet vergeten dat te doen! Ik haar dus aangeboden om vandaag alles te doen wat ze me vroeg. Niet dat ze me al te veel kon laten doen, want ze moest leiding staan in de chiro.
Na het middageten heb ik me achter mijn bureau geïnstalleerd om dat vreselijke wiskunde te gaan studeren... Mijn leerkracht had het geniale idee om als Herhalingstest ons meer als 60 pagina's te laten studeren. Deze gevuld met theorie en moeilijke bewijzen, waar ik er al 2 niet van snap. De kans dat ik dit jaar blijf zitten stijgt steeds meer (Mijn geniale idee om latijn wiskunde te doen).
Om 15u 30 heb ik een kleine pauze gehouden en hopelijk haal ik morgen goeie punten.
Ook mijn vakken Chemie, Biologie, Aardrijkskunde en Frans zijn aan de mindere kant. Ik heb nog slechts 3 weken om die punten op te halen, als de vervangster voor chemie en biologie al testen geeft. Donderdag heb ik een test voor Aardrijkskunde waarmee ik mijn punten misschien kan ophalen en voor Frans krijg ik vast nog wel een paar kansen.
Ik heb vandaag ook al enkele hoofdstukken uit mijn Frans boek "Tuer le père" van Amelie Nothomb gelezen.
Ik moet nog juist iets voor Latijn afdrukken en doorsturen, wat ik nu meteen zal doen.
Ik heb op mijn computer een map aangemaakt waar ik allemaal aanmoedigende foto's , liedjes en tekstjes ga inzetten om zo, als ik mijn motivatie verlies, deze terug te vinden.
