Wij zijn er dan eindelijk toch aan begonnen. Allez, op de trip naar Mallalapuram na dan die we nog voor de Kerstvakantie hadden gedaan. Op het weekeinde van 18Feb zijn we dan uiteindelijk es op vakantie getrokken naar Pondycherry, een vroegere Franse enclave in Zuid-India, zoals Goa dat voor de Portugezen was geweest aan de andere kustzijde van India.

Je ziet het er nog aan als je door het oostelijk gedeelte rijdt/wandelt. De straatnamen nog allemaal in het Frans, het strand heeft een zeedijk (doet wat Europees denken) waar het lekker kuieren is, de agenten lopen rond met een rode kepie.

Behalve twee drie hoofdstraten is het best wandelen en kan je het vroegere stadsdeelte gemakkelijk afwandelen, af en toe aan een terrasje stoppen om vol te tanken (een pintje of zo). Ook Pieter kon makkelijk de tred mee en als we tegen de avond nog langs het park passeerde waar een speelplein was, liep hij nog es alles onderste boven, en overal op klimmen. Hij was zo blij als een klien kind, hmm!

’s Avonds deden we wel een dineertje op een terrasje met een wijntje of een biertje (dat kan in Chennai alleen in een hotel) en dan nog allemaal op wandelafstand van het Heritage Colonial waar wij verbleven. De kamer nog op koloniale stijl ingericht, mooi allemaal, je begint te dromen over hoe het hier vroeger was.

Niet ver daarvandaan ligt Auroville. Een universeel dorp gebouwd door de discipelen van Aurobindo (Een Indier van afkomst Calcutta, maar die zich in Pondycherry vestigde na zijn Europees avontuur, en een fervent yogurt (allez, iemand die yoga doet.)) en zijn ietwat oudere Francaise vrouw die hij The Mother noemde. Alles was gebaseerd op vrijheid, en niet bezitterigheid (daarmee dat hij waarschijnlijk zijn gezellin The Mother noemde). Er was alleen plaats voor Pacifisten en niet voor Politici... Het mooie is dat ze de stad bouwden rond een centraal bolwerk, De Matrimandir, een soort tempel voor die sixties-pacifisten. Niet iedereen heeft er toegang tot en maar een beperkt aantal toeristen kan binnen, er zou een grote kristallen bol centraal in gelegen zijn.  En rond die bol gaat het straalsgwijs naar buiten en opgedeeld in vier verschillende zones. Een woonzone, een natuurzone en een industrie zone. Vier dus. Maar ik had nog niet gezegd dat het eigenlijk nooit is afgmaakt. Soit, ik heb Pieter kunnen tonen dat de zonnepanelen en windmolens er ook voor electriek zorgen. Pas op vergeet niet dat Pieter weet wat electriek is, want die valt hier geregeld uit en dan ook de playstation.

De Aurovillois hebben ook bij begin een kaal gebied gekozen voor hun dorp en dan is ondertussen al een heel mooi begroeide streek, met zo van die rode pistes als wegen, mooi.

Op maandag zijn we Pondycherry weggereden met de bestemming Senji. Een afgelegen plaatsje zowat een uur rijden west noord waarts van Pondycherry. Daar was een fort gelegen. Het uit drie bergen stenen boulders bestaande gebied is volledig ommuurd (getrokken tussen de heuvels door en de drie heuvels met elkaar verbindend, zo’n mini Chinese Muur). Het fort van Gingee. Eigenlijk best nog goed geconserveerd en je kan je er nog de situaties inbeelden. Die Indiers toen hadden wel nog goede ideeen. Zo was er een hof voor de dames (Enn witte toren met enkele verdiepeingen (een stuk of 5) en een groot buitenbad waar de dames baden ( met nagenoeg muren eromheen en hekkens) De koning had wel een sleutel. Er was ook een grote wasplaats voor olifanten en nog stallen voor de olifanten te zien in mooie staat. Een gymnasium en een graan, euhh rijstschuur. We zijn dan toch met onze picnic aan de klim vd eerste berg begonnen, maar gaandeweg met de hoogte trok onze picniczakje meer en meer apen met ons mee. Asl we dan zo’n groet horde met alsmaar groter wordende baboos zagen hebben we toch maar geluisterd aan het klaagzang van onze kinderen (voor Pieter werd de klim ook wat te hoog) Een vriendelijke Indier heeft ons begeleid met een dikke zware stok om de vijandige apen van ons picnic weg te houden..

Eenmaal beneden gekomen hebben we dan toch eerst onze picnic verorbert (en het heeft gesmaakt) vooraleer koers te zetten naar ons huisje in Chennai. Pieter was zo blij dat we terug naar huis gingen en hij heeft de 2uur durende trip nog heel veel liedjes van Three Days Grace opgezet. Hij kent nu ook al bijna alle teksten van de laatste CD.  Ik zal volgende week eens met Queens of the Stone Age beginnen, haha.

De woensdag erop is Katrien met een bende vrouwen naar Sikkim getrokken, het noordelijk puntje van India, gelegen tussen Nepal en Buthan. En er was daar net een staking aan de hand. Enfin, maar daar kan ze best zelf over schrijven. Morgen is ze terug. Ondertussen heb ik een klein beetje haar rol in het huishouden wat opgevangen.

27-02-2008 om 00:00 geschreven door Koen Mestdagh