Take a step back and think of those who suffer the day of today
Australia has its worst inferno ongoing where families loose their children where some are stuck and trying to find a way out. Imagine yourselve in such situation with the heat, thick smoke, and one of your child in your hand, not knowing where the others are. Or returning to your home and find back nothing, Having to restart your life What about if you're over 70 yrs old Desperation all over, emptyness.
In other countries people loose jobs, income Imagine coming home telling your wife and children "I'm fired", even if you're not alone. Try find something else is the challenge. Richer people can start living less generous Poorer people will struggle, their children too. Thier minds must float in emptyness.
Club Brugge lost Antoine Vanhove. second big loss and hard hit in one year after Francois In his life he suffered many losses before becoming one. Remarkable man choosen for a purpose (of God?) His wife lost her every family being Early her children, now her husband What's left must be Emptyness Life can be hard.
I'm not one of them But that doesn't mean we don't know about it.
Wij zijn hier in India allemaal geshockeerd van de gebeurtenissen in Mumbai. Niet dat we geen terroristen aanvallen kennen, want er ontploffen hier wel meer bommen dan in een geteisterde stad als Colombo, Sri Lanka, maar de manier waarop: voor het eerst gemunt op westerlingen en expliciet naar Joden, gewapende terroristen on the field in het midden van de strijd, zelfmoordcommando's eigenlijk, want er was geen way out. En dat het dan nog zolang duurde, nog steeds is de rust niet weergekeerd. De Indiers zijn er niet goed van. Ik kan mij terug plaatsen in het moment van de gewapende overval in Port Harcourt, maar die was voor bij na 45minuten. Man,man,man. Zelfs zij die het zonder kwetsuur overleefden zijn blij, opgelucht, maar getekend. Ik denk ook dat de meeste slachtoffers in et treinstation gevallen zijn waar granaten in het pak mensen gesmeten is (en er zijn daar altijd een hele pak mensen, ze slapen daar zelfs op de platform). Ik hoop dat het Noorden van Pakistan eindelijk eens met de grond wordt gelijkgemaakt. Het is een broeinest van terroristen.
In Chennai hebben we een cycloon(-tje) ontvangen en de Madrassers waren eerder bezig met het leegscheppen van hun ondergelopen huizen, maar straten lagen blank. Een avond waar het water net boven de uitlaat vd auto kwam (door veel gas te geven wordt het binnenstromen vh water verhinderd), dacht ik dat ik niet zou thuis geraken, maar het was uiteindelijk toch gelukt. Vandaag schijnt de zon alweer en hopelijk is het kwade achter de rug. Hieronder enkele fotootjes van langs de straat. Straat in Kotturpuram, in de ochtend nog te doen
In de loop van de dag, regen houdt aan in Chennai
Avond, trachten terug te rijden, water komt bijna in de uitlaat van de Maruti voor ons
Volgende ochtend zie je de huizen onder het water niveau
Straten volledig blank
Om de bus te pakken moet je je voten nat maken
zonder uitleg
Een busje in panne wordt geholpen (geduwd) door collega tuk-tuk (lokale VTB-VAB zou je zeggen)
Het is voor de trouwe lezers onder jullie wel lang wachten geweest vooraleer ik weer een blog neerpende. Niet dat er hier niets gebeurd maar nu zoek ik het excuus eerder in het feit dat ik door Katrien en Eline ge-introduceerd ben tot Facebook. Hoewel ik er mij in het begin niet makkelijk bij voelde heb ondertussen sommige oude vrienden en vooral vriendinnen teruggevonden, en het toffe is dat je kan zien in hoever zij dan ook verouderd (veranderd) zijn. Of welke hun kindjes zijn, man/vrouw, etc... Boeiend. Wat hier ondertussen is gebeurd op Chennaische bodem: Onze eigen Koning is op bezoek geweest. Dat is de lokale krant zelfs niet ontgaan.
Zoals je ziet hebben we zelfs handje geschud en kort kunnen kennis maken. De Koningin had verschrikkelijk last van de hitte (en het was warm ook, die middag), maar de Koning heeft moedig de tijd genomen om de weinige Belgen in Chennai een luisterend oor te schenken. Wij hebben ook te horen gekregen dat ons avontuur in India waarschijnlijk korter zal zijn dan we eerst hadden gedacht, dus zitten we momenteel met de spanning wat het volgende verhuis (en we zijn nog maar ge-installeerd!) met zich mee zal brengen. Sorry maar nexten bestemming is nog geheim.... Kindjes zullen wel eerst hun schooljaar uitdoen. Dus moeten we stillekesaan van alles profiteren dat we hier nog kunnen meemaken. Te beginnen met de lekkere Brunch aan zee en onze beste vrienden.
Verder zitten we momenteel in het midden van de "Monsoon". Voor vannacht wordt een cycloon verwacht. In ieder geval zijn we gisteren weer 14u afgesneden van electriek en het ziet ernaar uit dat we op electriek de komende 4 dagen niet zullen moeten rekenen. Hallellujah voor onze generator dus. Beide schepen hebben daar de voorbije nachten reeds schade door opgelopen, ene werkt onder Chennai en de andere langs de kade in een Shipyard in Sri-Lanka. De kinderen worden deze namiddag ook vroeger van school gehaald, 75% van onze mensen is niet komen opdagen, maar allez, in Afrika was dat ook zo.... Tiens, weer een gelijkenis. Maar India is en blijft een mooi land om te reizen, en met lekker eten (als je maag er tegen kan). Sedert onze terugkeer in Augustus ben ik nog maar 2 weken na elkaar in Chennai geweest, meestal is er iedere week wel een trip te maken voor het werk. Vorige week ben ik naar Karaikal gereden (6-7u rijden), dat is een nieuw project ten zuiden van Chennai. Onderweg heb ik enkele kiekjes kunnen nemen van het mooie India langs de baan.
Gezellig zitten aan Hotel Fisherman'Cove voor een Champagne-brunch
Langs de baan in Chennai: vuilnis verspreid
Op ons project in Karaikal: middag, werkers lopen naar het thee-kraampje
Hier zit ik samen met ons project-team (volledig met Indiers)
De Tuk-tuks geparkeerd langs de baan
Het Deense Fort uit 1620 in Tranquebar, gelegen naast Karaikal
We zijn terug in Chennai, we zijn wel blij terug thuis te zijn en terug in een vast ritme te komen. Alhoewel we een toffe vakantie hadden in Belgie, alhoewel hier de electriciteit weer maar voor de helft werkt, een stabilisator van een airco gesprongen is (toch geen brand heeft aangestoken) en de telefoon was afgesloten. Toch waren we blij om weer thuis te zijn.
Op het werk was het niet moeilijk. Het aandeel van werk is nog niet verminderd zodat ik er direct in zat, de schwung was nog niet weg.
Op school was het wennen voor de leerlingen met vele nieuwen en herschikte klasjes. Pieter belandt in een klasje van 15 waarvan 9 leerlingen Koreaantjes zijn, terwijl de andere eerste-leerjaartjes bij een gemiddeld van 4-5 Koreaantjes blijven. Katrien kon dus al van dag 1 naar de Principal lopen om te protesteren. Katrien was niet de enige ouder met die klacht, en ze beloven van de zaak te herbekijken.
Bij Pieter gebleven, hij is dan dinsdag naar de dokter geweest om de draadjes uit te halen (Pieter was 2 dagen voor vertrek naarChennai aan de lip genaaid: tijdens gocart rijden aan zee met zijn smoel tegen stuur vd quad gebotst). Pieter was heel dapper geweest bij de dokter en de lip geneest verder. Was het niet dat hij gisteren weer op zijn lip is gevallen op school en met een dikke lip rondloopt. Op school hadden ze niets gezien (zeiden ze), alhoewel dat er weer een kap in de binnenkant vd lip was. Katrien mocht deze ochtend dus weer, naar de Teacher deze keer, gaan protesteren.
Anouk is begonnen aan zwemtrainingen om tegen eind September in Colombo te gaan strijden om een medaille bij een interscolaire meeting. Dat betekent dat ze nu 4 dagen in de week traint, maandag-woensdag is dat om 5 uur opstaan want de trainingen vatten aan om 6u s ochtends, donderdag gaat ze dan in de namiddag trainen. Hopelijks houdt ze het vol. Eline daarentegen (nochtans een goede zwemster) zag dat minder zitten en heeft er na de eerste dag de brui aan gegeven. Ze zal beginnen volley-ball spelen. Eline is ook al even gemakkelijk in de ban van haar vriendinnen geraakt.
De eerste vrijdagavond en zaterdagavond waren we alweer uit. We zijn vrijdag Mongools gaan barbecuen in een restaurant in de Raintree Hotel met mijn collega Jimmy en zijn vrouw Isabel. t Was lekker, maar duur.
Zaterdagavond hadden we onze maandelijkse Rock-night. Mannen zonderen zich af en spelen hun uitgekozen nummers af (en luid), vrouwen gaan dan een etentje doen of zoals vorige zaterdag een film bekijken (ik had projector geïnstalleerd).
Een van onze Deense vrienden zijn vrouw was niet meegekomen, blijkbaar sukkelde zij met depressie. We hebben deze ochtend echter vernomen dat ze gisteravond overleden is. Waarschijnlijk een overdosis van antidepressiva met alcohol dat haar is fataal geweest. Brian, haar man, was thuis, hij had haar in bed gelegd, een poosje later trof hij haar aan, blauw gekleurd. Er kon geen hulp meer baten.
Het doet je toch weer nadenken, wat als er ons iets gebeurd? Je hebt geen familie om raad te vragen, je neemt je familie naar een ongekend land, je kent er de medici niet. Brian neemt zijn vrouw terug mee naar Denemarken, hoe zal hij ermee omgaan haar ouders te ontmoeten? Schuldgevoel moet toch groot zijn. Het hardste moet nog komen . Christine was nog geen 30. Gelukkig hadden ze nog geen kinderen.
Het mooie in India, is het reizen. Als toerist word je in de watten gelegd. Op reis gaan in India is er tevens vantussenuit trekken als je in India werkt. We hebben in April een mooie reis doorgemaakt in Rajasthan en het is aanbevolen voor iedereen. De luchthavens en travels (e-ticketing, payments,...), de treinreizen (treinen vertrekken op tijd!), organisatie van de vluchten in de vliegvelden, allse verloopt zo vlot dat ik mij afvraag waarom ze in onze firma dat nu niet kunnen?
Daarnaast draagt Rajasthan veel mooie gebouwen en historiek, mooie natuur, en zoals op de meeste plaatsen in India zijn de mensen er heel vriendelijk. Behalve dan soms op de werkelijk toeristische attracties, daar wordt nogal arrogant gebedeld, een gegeven dat we in Chennai nog niet zien.
We zijn begonnen met een bezoek aan New Delhi, een stad met parken en prachtige gebouwen en veel mogelijkheden, in vele opzichten niet te vergelijken met Chennai. Ziet er plezant uit om te leven, en behalve de luchtvervuiling wordt dat door de meeste expats ook zo onderkend. We hebben daar dan ook afgesproken met de familie Arien die sedert 2001 niet meer hadden gezien. Anouk vond de toendertijd in Singapore haar beste vriendin terug, maar Charlotte was al zo gegroeid. Het weerzien was plezant. Daarna trokken we naar Agra waar we dan de Taj Mahal bezochtten, ietwat iedereen moet gezien hebben,he. Awel, we hebben het gezien en het is heel mooi. Ook binnenin de Taj Mahal toonde een van de bewakers ons hoe fijn de verwerking van de kleine edelstenen in de marmeren omheining rond de tombe. Een familie foto met de Taj Mahal kan dan ook niet ontbreken.
Na een bezoek aan Bharatpur en een safari in Ranthambore, waar we onze Deense vrienden van Chennai terugzagen, zijn we Jaipur gaan bezoeken, de stad waar jongstleden een terroristenaanval gepleegd werd. De sfari in Bharatpur was plezant, maar niet te vergelijken met onze Kenya-Tanzania ervaring van vorig jaar. Wel mooi en van dichtbij de Indische tijgers kunnen bewonderen, is niet altijd makkelijk te bezichtigen, maar op onze eerste tocht zagen we er al drie. En heel uitzonderlijk hebben we ook een Caracal zien passeren. Zelfs onze gids was zo gelukkig, want het is blijkbaar maar weinigen gegeven om die te zien. Caracal, duidelijk een katachtige
In Jaipu, de roze stad, is Agra fort dus DE bezienswaardigheid. Met Olifanten kom je naar boven, typisch toeristisch en enkel vroeg in de ochtend mogelijk want dan zijn de olifanten te moe. Typisch toeristisch want met de auto kan je ook wel naar boven. Maar de toeristen, en wij waren dat, willen per se in den allee van olifantendrol komen (stinken) en dan spuugt die olifant zichzelf wat douche naar omhoog en krijgen we af en toe zo een douche van olifantenspuug. Bij aankomst wou de olifantenrijder dan nog een hogere fooi dan we hem reeds gaven blablabla.
Het fort was heel mooi en een welbepaalde beroemde spiegelkamer was bekleed met allerlei kleine spiegels die bedoeld waren om licht te verspreiden over de hele kamer door reflectie wanneer een olielamp gloeide. De spiegels hadden ze toe later overkomen van Belgie.
Van de roze stad zijn we getrokken naar de blauwe stad Jodhpur. De foto, getrokken op het Mehrangarth Fort omvat de benaming. Mooi stadje en we verbleven in een sjiek hotel. Niet het sjiekste want dat was onbetaalbaar in een gedeelte van het actuele paleis van de Maharadjah gelegen. Ze hebben daar ook een klok van Lier en met dezelfde vrienden van Chennai afgesproken voor een lekkere diner met zicht op het marktpleintje.
Van daaruit vertrokken we naar het Manvar tentenkamp, gelegen in de woestijn, en dat was toch zo mooi. De mensen van qatar of Dubai gaan dat niet zozeer speciaal vinden maar in het hele tentenkamp waren alleen wij en onze vrienden uit Chennai (weet wel dat we bij de boeking niet hadden afgesproken). het tentenkamp in de woestijn
aperitief 's avonds in Manvar terwijl danseresjes ons amuseerden met een lokaal folklore groepje.
De volgende ochtend was het ontbijt buiten geserveerd en al even idyllisch
Van daaruit zijn we doorgereden naar Jaisalmer (onze vrienden keerden terug naar Chennai), een mooi stadje (laatste stad voor Pakistan) in de woestijn gelegen. De structuur van de stad en het fort is mooi. De woning in het fort zijn nog gebruikt maar het waterverbruik van de stedelingen wordt een bedreiging voor het vooral met zandsteen gebouwde fort. Nu kan je het nog bezichtigen, haast u.
Daarna zijn wij ook teruggekeerd van een mooie reis naar Chennai, en Pieter was heel blij van terug in Chennai te zijn.
Het is niet origineel, maar het heeft mij toch geraakt. Francois Sterchele is plotseling overleden. Ik kon mij niet houden om toch maar iets in een electronisch rouwboek te schrijven. Gelukkig kon ik op YouTube het filmpje meebekijken over het eerbetoon dat zijn familie Club Brugge aan hem heeft opgedragen. De ruime winst achterna verwondert mij niet want je kon merken dat de team-spirit op dat moment compleet was, "Alles voor de Cois". En wanneer alle supporters zongen van "You'll never walk alone", rolden de traantjes... Het is pijnlijk om op zo'n plotselinge manier een teamgenoot te verliezen. En Sterchele was dan nog een vdie gasten die er een beetje spirit in bracht. Ik zal zijn doelpunt tegen Anderlecht nooit vergeten, want wat voor een Club-supporter telt ieder seizoen, is winnen tegen Anderlecht. Merci, Cois. You've now become the legend of Bruges. 23 zal voor altijd verknocht zijn aan Sterchele. Het waren mooie beelden, Merci Club, dit was het mooiste dat jullie konden brengen, en het enige dat ik van het afgelopen seizoen zal onthouden. RIP.
In het weekend van 3de Maart was er het voetbaltornooi georganiseerd door de AISC (American International School Chennai) tussen lokale scholen van Chennai enerzijds en de AISC zelf. Eigenlijk was het weekend ervoor voor de jongens van High School (dan wel tussen Internationale Scholen uit de buurt (Bangladesh-Sri Lanka-Delhi...)), maar nu was het voor de meisjes en jongens van de Middle School en daar behoort Eline bij. De weken ervoor gingen ze iedre dag vd week trainen naschools en 1 keer in de ochtend (tss 7 en 8). Eline en haar vriendin Sofie (Deense) waren Captain vd team. Eline bij de Toss
Eline fungeerde als laatste man, deelde de taken uit in de verdediging en ze speelden op buitenspel. En zoals elke vader kon ik natuurlijk niet stil langs de lijn blijven kijken, anderzijds wou ik met de coach ook niet in aanvaring komen, dus posteerde ik mij aan de andere kant van het veld, geen schaduw, en dus geen andere toeschouwers, en maar richtlijnen geven aan Eline, stresserend eigenlijk. Maar allez, voor de zondagochtend halve finale vroeg ze toch aan mama of papa niet present kon zijn, dus ik zal wel positief gebleven zijn. Ik was verbaasd hoe goed het team het deed, ze kwamen tot in de finale tegen de ploeg "Abacus" die tot nog toe steeds gewonnen heeft. In de prelimaries hadden AISC de meisjes van Abacus nochtans verslagen met 2-1, maar finale is natuurlijk andere koek.
Eline schiet de bal weg voor de aanvaller van Abacus
Ik vond het ook prachtig dat Eline zelfs moeilijke ballen in een tijd (een volley vol op de voet) kon wegwerken. En ze speelde duidelijk met haar 2 voeten, zowel links als rechts.
Geen aanval komt erdoor, mama en Pieter zien het in de achtergrond ook.
Enfin, de finale was een echte thriller, AISC geraakte steeds op achterstand. Abacus hadden een erg sterk voetballend meisje, Roja, die een hele verdediging op een hoopje kon spelen, en ook present was van acheteren, terwijl AISC het meer als team verwezenlijkte met een sterke as. In de aanval was een Amerikaanse (die reeds voetballes volgt van in de States) een gesel voor de verdediging, een forse Koreaanse die af en toe met een afstandschot kon uithalen en dan Eline in de verdediging. De finale eindigde na verlengingen op 2-2, en Abacus won na het nemen van een reeks van 16 strafschoppen(elk). Het was een plezante zondagmiddag, en zowel Eline als Papa waren verbrand.
Eline dirigeert
Toch een succesvol toernooi
Ondertussen, hield de opvolging van de generatie zich bezig met verdere trainingen. Er is hoop voor de Rode Duivels....
Het weekend van de 10de Maart was er nog een toernooi, maar dan onder internationale scholen van Mumbai, Bangalore en Delhi. Wij huisvestten 2 meisjes van Mumbai en dus konden ons bezighouden met het supporteren van 2 ploegen. Per slot van rekening kwamen beide ploegen in de finale (Mumbai had Abacus uitgeschakeld met penalties in de halve finale). Match eindigde op 1-1 en alweer penalties, dit keer duurde het wat minder lang, maar Mumbai trok aan het langste eind. Maar alweer was AISC tot de finale geraakt, dus toch zo geen slechte prestatie.
Wij zijn er dan eindelijk toch aan begonnen. Allez, op de trip naar Mallalapuram na dan die we nog voor de Kerstvakantie hadden gedaan. Op het weekeinde van 18Feb zijn we dan uiteindelijk es op vakantie getrokken naar Pondycherry, een vroegere Franse enclave in Zuid-India, zoals Goa dat voor de Portugezen was geweest aan de andere kustzijde van India.
Je ziet het er nog aan als je door het oostelijk gedeelte rijdt/wandelt. De straatnamen nog allemaal in het Frans, het strand heeft een zeedijk (doet wat Europees denken) waar het lekker kuieren is, de agenten lopen rond met een rode kepie.
Behalve twee drie hoofdstraten is het best wandelen en kan je het vroegere stadsdeelte gemakkelijk afwandelen, af en toe aan een terrasje stoppen om vol te tanken (een pintje of zo). Ook Pieter kon makkelijk de tred mee en als we tegen de avond nog langs het park passeerde waar een speelplein was, liep hij nog es alles onderste boven, en overal op klimmen. Hij was zo blij als een klien kind, hmm!
s Avonds deden we wel een dineertje op een terrasje met een wijntje of een biertje (dat kan in Chennai alleen in een hotel) en dan nog allemaal op wandelafstand van het Heritage Colonial waar wij verbleven. De kamer nog op koloniale stijl ingericht, mooi allemaal, je begint te dromen over hoe het hier vroeger was.
Niet ver daarvandaan ligt Auroville. Een universeel dorp gebouwd door de discipelen van Aurobindo (Een Indier van afkomst Calcutta, maar die zich in Pondycherry vestigde na zijn Europees avontuur, en een fervent yogurt (allez, iemand die yoga doet.)) en zijn ietwat oudere Francaise vrouw die hij The Mother noemde. Alles was gebaseerd op vrijheid, en niet bezitterigheid (daarmee dat hij waarschijnlijk zijn gezellin The Mother noemde). Er was alleen plaats voor Pacifisten en niet voor Politici... Het mooie is dat ze de stad bouwden rond een centraal bolwerk, De Matrimandir, een soort tempel voor die sixties-pacifisten. Niet iedereen heeft er toegang tot en maar een beperkt aantal toeristen kan binnen, er zou een grote kristallen bol centraal in gelegen zijn.En rond die bol gaat het straalsgwijs naar buiten en opgedeeld in vier verschillende zones. Een woonzone, een natuurzone en een industrie zone. Vier dus. Maar ik had nog niet gezegd dat het eigenlijk nooit is afgmaakt. Soit, ik heb Pieter kunnen tonen dat de zonnepanelen en windmolens er ook voor electriek zorgen. Pas op vergeet niet dat Pieter weet wat electriek is, want die valt hier geregeld uit en dan ook de playstation.
De Aurovillois hebben ook bij begin een kaal gebied gekozen voor hun dorp en dan is ondertussen al een heel mooi begroeide streek, met zo van die rode pistes als wegen, mooi.
Op maandag zijn we Pondycherry weggereden met de bestemming Senji. Een afgelegen plaatsje zowat een uur rijden west noord waarts van Pondycherry. Daar was een fort gelegen. Het uit drie bergen stenen boulders bestaande gebied is volledig ommuurd (getrokken tussen de heuvels door en de drie heuvels met elkaar verbindend, zon mini Chinese Muur). Het fort van Gingee. Eigenlijk best nog goed geconserveerd en je kan je er nog de situaties inbeelden. Die Indiers toen hadden wel nog goede ideeen. Zo was er een hof voor de dames (Enn witte toren met enkele verdiepeingen (een stuk of 5) en een groot buitenbad waar de dames baden ( met nagenoeg muren eromheen en hekkens) De koning had wel een sleutel. Er was ook een grote wasplaats voor olifanten en nog stallen voor de olifanten te zien in mooie staat. Een gymnasium en een graan, euhh rijstschuur. We zijn dan toch met onze picnic aan de klim vd eerste berg begonnen, maar gaandeweg met de hoogte trok onze picniczakje meer en meer apen met ons mee. Asl we dan zon groet horde met alsmaar groter wordende baboos zagen hebben we toch maar geluisterd aan het klaagzang van onze kinderen (voor Pieter werd de klim ook wat te hoog) Een vriendelijke Indier heeft ons begeleid met een dikke zware stok om de vijandige apen van ons picnic weg te houden..
Eenmaal beneden gekomen hebben we dan toch eerst onze picnic verorbert (en het heeft gesmaakt) vooraleer koers te zetten naar ons huisje in Chennai. Pieter was zo blij dat we terug naar huis gingen en hij heeft de 2uur durende trip nog heel veel liedjes van Three Days Grace opgezet. Hij kent nu ook al bijna alle teksten van de laatste CD.Ik zal volgende week eens met Queens of the Stone Age beginnen, haha.
De woensdag erop is Katrien met een bende vrouwen naar Sikkim getrokken, het noordelijk puntje van India, gelegen tussen Nepal en Buthan. En er was daar net een staking aan de hand. Enfin, maar daar kan ze best zelf over schrijven. Morgen is ze terug. Ondertussen heb ik een klein beetje haar rol in het huishouden wat opgevangen.
Worden we nu sentimenteel? what kind of title is this, anyway? Ik weet het niet, misschien het schuldgevoel dat ik niet genoeg zet op de blog? Of misschien geen gepaste titel. In ieder geval zijn we deze Kerst naar Belgie gevlogen, and believe it or notm, het was mooi weer. Katrien was een conform het kesrtverlof vd kinders gereisd, ik een week later. Waarom? I don't know, misschien wilde ik tonene dat ik nog belangrijk/onmisbaar ben? Neen, hoor dat soort denken ben ik ondertussen ontgroeid. Eigenlijk heb ik ongelooflijk veel werk om mij in te werken en om een opgestart kantoor onder controle te krijgen en te houden. Daarom wou enerzijds nog wat langer blijven en de afwezigheid zo kort mogelijk houden, maar toch genoeg om uit te rusten.
Ik ondervind dat de gemoedsgesteldheid in veiliger India ook veel rustiger is dan die in het Nigeria (constant alert blijven op ALLE gebied). Daarom ook dat ik mij een korter verlof kan veroorloven. Qua verantwoordelijkheid werd ik in Nigeria serieus op de proef gesteld, nu is dat op het vlak van de job-inhoud. De job in India is veel drukker, de mensen minder trouw, alhoewel er wel enkele tussenzitten waarmee wel een en ander valt mee te doen. Ik mag mij de gelukkigen zetten om dit reeds na 6 maanden te kunnen zien. Het is niet altijd evident.
In de auto, wanneer ik hem in Zaventem ging indienen, zei Pieter mij: "Papa, ik wil heel rap naar India, want het is hier veel te koud". Het was inderdaad mooi weer in Belgie, en dus heel koud bij dagen. Als ik landde in Frankfurt, het was 7u 's ochtends, zag ik dat de straten vol rijdende lichtjes was bevolkt, de mensen trekken inderdaad in het donker naar het werk. Ik was het vergeten. Waarschijnlijk rijden ze ook nog in het donker terug. Ik hoop dat deze "donkere" tijden niet te lang duren voor jullie. Voor mij was het maar 2 weken. Als ik in Brussel landde was alles wit. Ik reed op de Brusselse ring op die 22ste December en merkte dat ieder detail aan de bomen wit was, gras in de achetrgrond wit, mooi was mijn rentree. Thanks for the welcoming.
We hebben mooie dagen gehad bij de familie, kerstavond bij mijn schoonouders, kerstdag bij mijn ouders gezellig eten en drinken, dat zijn de mooie zaken die we het meeste missen in het buitenland. Bedankt aan onze vrienden die ons opgezocht hebben, die ons ontvangen hebben, en de vriendjes en vriendinnetjes van Eline, Anouk en Pieter, die blij waren hun schoolmaatjes terug te zien.
Het was niet altijd goed nieuws dat we te horen kregen, enkele naasten die we verloren, die we misschien gaan verliezen, ik denk dat we dat vanaf nu ieder jaar meer en meer zullen horen, en het zal misschien pijnlijker worden ook. Hoewel, ik zou wel iedereen van harte een Gelukkig, voorspoedig en vooral een GEZOND 2008 willen toewensen, ja voor iedereen. Carpe Diem.
De moessons zijn hier het ergst in Oktober-November zegde men. Behalve regelmatige electriciteits cuts, en weekends zonder zon, hebben daar eigenlijk betrekkelijk weinig last van gemerkt. Een van die weekends zijn we op Fishermans Cove (een resort hier niet ver van ons huis) gaan lunchen aan het strand. Een beetje later zijn we dan toch gaan lopen voor de regen.
In het voorgaand bericht was een foto over de Puja die in ons huis werd gehouden voor de blessings van het komende jaar voor de pomp vh grondwater. Deze foto is een auto van een collega die Puja kreeg.
Foei foei, zo lang geleden dat ik nog iets plaatste. Ik weet dat ik eigenlijk al eerder had moeten schrijven, mijn blog wordt ahw een saaie blog. Ik zou excuses kunnen opnoemen, maar wie heeft het niet druk, werkt niet hard, het resultaat blijft hetzelfde. Nu dus vlug eventjes een inhaal manoeuvre inslaan.
Is India dan eigenlijk zo saai? Maar neen, het is heel boeiend, maar het gevaarlijke van Nigeria is er wel uit. Die enkele bomaanslagen die er reeds in diverse delen vh land gebeurden komen momenteel niet in de buurt van ons, en zijn toch veel schaarser dan de aantallen gekidnapten in Port Harcourt, alhoewel het daar eindelijk weer wat rustiger geworden is.
Wij hebben hier diverse feestdagen achter de rug. Eerst was er in Oktober de Puja, of de heilige dag vd machines (ja, ze hebben hier voor alles feestdagen). Op zon dag worden de autos versierd met bloemenkransen, met bloemplekken , palmtakken, en allerhand zots dat je je kan inbeelden. Bij ons thuis hebben ze ook een ceremonie gevoerd bij onze waterpomp, die grondwater boven haalt, bij de generator, en daar hebben ze tegelijk de spades, harken, hamers en tournevisen ook bijgeplaatst.
We hebben ondertussen ook al Diwali achter de rug (ik noem dat hier nu Eddy Wally feestdag), maar dat is zo het Hindoe Nieuwjaar. Verschillende dagen verlof, en voor ons dus een ideaal atmosfeertje om rustig door te werken.Het weekend daarvoor was er op zaterdag avond een buffet voor de ouders, leerlingen en leraars georganiseerd, iedreen in het Indisch gekleed; Pieter stond wel schattig met zijn kostuumpje. Het was wel dusdanig degelijk dat we besloten de kostuums mee te doen naar Belgie omdat het toch feestelijke kleren zijn.
Als afsluiter gaven ze op school zon schitterend schouwspel van vuurwerk gedurende een halfuur. Pieter kreeg er genoeg van (trop is trop). Het vuurwerk is hier goedkoop, maar van makelij dat in onze contreien begrijpelijk verboden is. De rookontwikkeling die het vuurwerk met zich meebrengt is toch enorm. ( en de eerste geluiden ervan brengen mijn gedachten weer naar October 2005, de gewapende overval in de base van PHC)
Op zaterdag van Diwali heb ik een dagje verlof genomen, om met de hele familie de toerist uit te hangen in Mahabalipuram (nog gekend onder de naam Mamalapuram), een beetje ten zuiden van Chennai.Dat is een stadje gekend voor zijn tempels die gehouwen zijn uit een rotsblok, en waarvan de houwers trachtten sieraden in de beitelen alsof het houtsnijwerken waren.Op de middag en sjiek hotel binnen geweest van GRT Temple Bay en een prachtige lunch verorberd op de beach, prachtig!
Na nog enkele temples te hebben gezien ( Pieter werd het beu), zijn tegen avondval naar huis gereden. Thuis nog eens op het dak gestaan als het donker was en verder genoten van het vuurwerk op verschillende plaatsen boven Chennai. Kijk daar, .. en daar klonk het alsmaar. Kindjes hadden ook genoten van die dag.
Op 12 Oktober zijn onze kantoren in Chennai officieel geopend door onze Board of Directors. De CEO van Deme alsook de President van Larsen&Toubro, divisie Engineering, knipten de linten door. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om dan ook een groepsfoto te maken van ons ondertussen uitgebreide staff.
Af en toe reis ik naar de werven (minsten een keer om de 2 weken), om de operationele steun te verlenen. Nu ben ik onderweg naar Dhamra, een project gelegen aan de Noord-Oost kust, die nipt ontkomen is aan de rampwekkende orkaan Sidr die tenslotte Bangladesh geteisterd heeft. Om naar Dhamra te komen, neem ik de vlieger naar Delhi, dan Delhi naar Bubaneshwar, en van daaruit 5 uren rijden in de auto. Opgestaan om 4u45 deze ochtend, zullen we waarschijnlijk tegen 7pm deze avond het kamp bereiken. Ik blijf er dan ook een volledige dag om dan de volgende dag hetzelfde traject terug te nemen.Vanaf Januari wordt die site drukker en dan zou het wel es kunnen dat ik langer wegblijf dan 3 dagen (waarvan 2 reisdagen).
Het is ondertussen bijn kerstverlof, Katrien en de kids komen eerst op 15 december, ik volg later op 22 december om wat te feesten en dan op 6 januari terug te keren. Ja, India is toch draaglijker dan PHC, veel drukker, maar er is toch een belangrijk deel vd stress (veiligheid) weggevallen. De druk op mijn schouders is toch ietwat uitgebreider, het is een belangrijker regio, en meer managers vd regio in Belgie die neerkijken over het gebeuren.
Het is zover, gisteren zijn we in ons House at the Beach ingetrokken. Na een periode van 9 dagen in het chique Park Sheraton, 30 dagen in het wat kleine appartement van Jimmy en Isabel (wij hebben 2 grote kinderen meer) en daarna weer 12 dagen in het oudere maar ruimere Chola Sheraton hebben we de knoop doorgehakt.
Vorige week nog hebben we onze verscheepte goederen verhuisd van de warehouse (want containers waren al 3 weken geleden aangekomen), en vooral voor Pieter was het terugvinden van zijn speelgoed van Port Harcourt een openbaring.
Eergisteren zondag zijn we al naar het huis geweest om nog een en ander uit te pakken. Ik de computer geïnstalleerd, Katrien nog heel wat kleurentoestellen, de DVD-surround was gisteravond.En dan zijn we naar de zee geweest voor een wandeling tussen de Indiërs.Het was Zondag de verdrinking van hun aanbiddingbeelden van Ganesh, de half olifant god (zie foto) die ze 10 dagen geleden in hun huis gezet hadden om geluk te brengen.Onze agente heeft in ons huis ook zo een gezet, benieuwd of dat gaat helpen.
De zee is een stuk agressiever dan de Noordzee en veel vuiler (olie drijft), we hebben dan ook enkel aan pootje baden gedaan en een kleine wandeling langs de branding. Pieter is aan mijn hand gebleven en een keer heeft hij toch mogen ondervinden dat hij nog niet sterk genoeg is om de golven te trotseren. s Avonds zijn we dan nog een keer naar het hotel geweest. Het was alsof we een zondag aan ons vakantiehuisje aan de zee vertoefd hadden.
Nu mijn knie al wat hersteld is, mijn tanden voorlopig in orde zijn, we in ons huisje ingetrokken zijn, kan ik weer beginnen reizen. Vandaag naar Vizag, volgende week naar Mumbai, tssdoor es naar Ennore. De derde week zal ik een reis plannene naar Dhamra, onze grootste werf die van start is gegaan. (India is groot en ik zal het nog veel zeggen).
Ons hotel leven had als voordeel dat we toch heel wat restaurantjes hebben leren kennen, die we nu verder wonen, toch niet meer zoveel zullen moeten frequenteren. Dat zal ook niet meer nodig want onze meid Jayanthi is een ware keukenprinses, al ziet ze er zo niet direct uit als een prinses, maar meer als een keuken J.
Zonen titel, niets bijzonders hoor. Alleen kom je hier in vgl met onze Europese contreien wel wat aardige beesten op straat. Je hebt er zoals we reeds gewend zijn naast de vele straathonden natuurlijk ook de koebeesten die zich in het verkeer niet generen, en de mensen maken er zich ook niet kwaad om, als de koebeesten in de weg lopen. Kwaad maken, dat heb ik die Indiers nog niet zien doen. Ik denk ook niet dat ik dit zal moeten verwachten. Het verkeer in de stad rijdt aan 40km/u, en er zijn niet al teveel overtredingen. Ze zijn niet gehaast! Probeer hen ook niet te stresseren, want dan lopen ze gewoon weg. Dus zitten we wat dat betreft nog in een overgangsfase. De auto's en tuk-tuks (ik noem ze mosquito's want ze zijn even ambetant) rijden zo een beetje kriskras door elkaar, ze noemen dat democratie, en worden daar dus niet nerveus van. Maar ook in onze huisvesting gaat het geleidelijk aan. Nog steeds wonen we nog niet in ons huis. Katrien raakt er alsmaar meer overstressed van, want ze gaat na afzetten vd kinders op school, iedere keer weer naar het huis om de werkers wat aan te zetten, soms wel tevergeefs. Het is zelfs zo dat ze Katrien opwachten, en vanals ze aankomt stormen ze hun werkplaats binnen, en als Katrien de kinderen gaat afhalen lopen ze weer naar huis. Toch wordt er iedere dag vooruitgang geboekt, en nadat we begonnen zijn met 9 dagen hotel, 31 dagen in het wat kleiner appartement van collega Jimmy, en nu weer al aan de 7de dag hotel zitten, ziet het er naar uit dat we misschien tegen het komende weekend zullen erintrekken. Het wordt gewoon tijd. Ik heb de laatste 3 weken ook niet meer gereisd, heb mijn knie verzwikt bij mijn eerste voetbal-her-optreden (dus eerste week op krukken, nu revalideren) en heb na 3 route-canal treatments in mijn gebit op 3 weken tijd al een abonnement genomen bij de tandarts. Wel nodig want ik heb van het weekend een flinke absces opgelopen. Vandaag niet veel waard, want pijn pijn pijn. Heb vannamiddag een afspraak om 17u. Van mijn part mogen ze heel dat stuk ongeluk verwijderen. Dat is nu al 3 weken last van gebit en er 's nachts van wakker worden. Enfin, het is toch nog beter dan in Port Harcourt en trouwens: " Always look on the bright side of life" Allez, de foto dan: Op een goede ochtend kom ik aan op den bureau en tref daar een olifant aan. Die was ingehuurd door een lokale firma voor een bepaald Indisch feest (en daar hebben ze hier ook veel van).
Na 3 weken van markt afschuiming beschikbaarheid van de nog resterende huizen, hebben eindelijk wat gevonden, dat zelfs goedkoper blijkt te zijn en eigenlijk ook nog charmanter dan het huis dat we in April gevonden hadden. Het is misschien toch nog uitgekomen zoals ik Katrien toen zei vooraleer we naar hier kwamen: "... misschien vinden we wel iets beter!"
Het huisje (4 bedrooms, ruim, met tuin en zwembad) is aan de zee gelegen). Vanuit ons dakterras heb je zicht op zee. De tuin is beplant met palmbomen, hetgeen ons nogal wat schaduw geeft en daardoor waarschijnlijk meer in de tuin zal lokken. Het zwembadje heeft een jacuzzi (is momenteel stuk) en wat barstoeltjes (daar gaan we wat van maken).
Onze container van Port Harcourt is toegekomen, uitgeklaard en is vanaf vandaag in de warehouse opgenomen totdat de werkzaamheden in ons nieuwe woonst in orde zijn (hopelijks volgende week). De kinderen stellen het nog steeds goed op school, volgen art lessons, en Eline oefent de dwarsfluit (!). Katrien is vnl bezig met rekruteren van huispersoneel (een degelijke meid), opvolgen werkzaamheden van ons huis 5en daarvoor natuurlijk de zoektocht) en het ontdekken van winkels en beschikbare producten. Ikzelf heb al gereisd naar Visakaptnam (oosten, ten Noorden van Chennai op 1u vliegen), Mumbai (1u45min vliegen), Surat (3,5u trein vanuit Mumbai ten noorden), Hazira (1u rijden van Surat), Chennai (2u rijden vanuit Chennai), en heb al dikwijls mogen proeven van het lokale eten (maar tot nu toe stoelgang OK). Zaterdag ga ik eens voetballen, andere sporten zullen we in een later stadium onderzoeken.
Stillekesaan vinden we dus onze plooi, en komt het allemaal (zoals verwacht) wel OK. fotootje: ons huisje aan de zee
Voila, Hier zijn we weer op het net. Na enkele drukke weken van vakantie, waar mijn aandacht eerder ging naar het gestresste voorbereiden van onze nieuwe bestemming, dan het mindere weer dat in Belgie was, zijn we vorige week middernacht lokale tijd geland in Chennai, India.
Velen onder jullie zullen ons verhaal wel al vernomen hebben, waarom we nu herstart zijn met het zoeken naar een geschikte woonst. Toch nog es even kort herhalen, want het toont wel een staaltje kunst van die Indiers: In april zijn Katrien en ik 3 dagen in Chennai gaan rondzoeken voor huisvesting en hebben tijdens onze 2 laatste huisbezoeken de 2 beste, maar ook enige opties kunnen vinden. Onze eerste keuze (kleiner en in stad) was op het uur al verdwenen (contract met een ander was al gesloten). Het 2de, ruim huis aan zee met zwembad, konden we het contract in een mum van tijd verzilveren. Een week voordat we naar Chennai afzakten kregen we echter te horen dat de eigenaar het niet langer zag zitten en onze deposit van 10 maand onmiddellijk terugbetaalde. Snif snif, spijtig, spijtig, maar gezien wij nog gene voet aan de Indische grond hadden, waren we toch wel wat onmachtig. Dus weg huisje (stond wel mooi op de foto, vind je niet). En nu zijn we terug begonnen, from scratch!
Zijn het zwaarst? Niet echt, ik heb de indruk dat het rustiger wordt in de Niger Delta, ondanks het feit dat er onlangs een 3-dagenlange staking is geweest over het hele land. Uiteraard mag dat allemaal niet te lang duren, maar wij expats zijn blijven naar het werk aan en af rijden. Aware of but not afraid of any danger.
Mijn vervanger is hier reeds maar ik run de zaken nog tot eind vd week. Vanaf volgende week neemt hij al mijn taken over en dan speel ik nog enkel als adviseur. Ik probeer nog zoveel mogelijk pending cases af te ronden en de lopende zaken worden dan nog ingeleid. Nog iets meer dan een week en ik stap het vliegtuig in "for no return" (at least niet in de kortste keren).
Ondertussen heb ik van enkele lokale collega's nog iets gekregen, o.a. deze portret-schilderij, die mij moet afbeelden in lokale kleren van een chief (zie foto attached). Dan verlof, maar nog een afstandelijke steun via email, totdat we vlieger richting India nemen.
Ondertussen zitten Katrien en de kinderen middenin de werkzaamheden die momenteel bezig zijn in Lichtervelde, 2 kamers volledigherdoen (laminaat, behang en schilderen) alsook de reeds gedane kamers herschilderen, vervangen vd ramen vh huis alsook opvullingswerken buitenmuur, vervangen vd garagepoorten. En dat allemaal wanneer de man van huis weg is. Als die terug keert naar huis moet het gedaan zijn (wereld op zijn kop?, neen, Katrien is ook ingenieur).
Alhoewel ik een weekendje thuis ben geweest tussenin verlang ik toch zozeer weer thuis te zijn. Ik kan dan weer met de kinderen spelen, en de warmte van de familie voelen, het thuisgevoel.
Het is zover, onze spullen zijn ingepakt en uit het huis. In de loop van deze week wordt de container gevuld, samen met custom clearance en een museum clearance voor de enkele artistieke spullen. Ze moeten de hele boel kunnen klaren om op 2Aug te verschepen, zodat container ongeveer aankomt wanneer de familie in Chennai landt. Enfin, dat is het meest ideale scenario...
Ondertussen een nieuwe fase van mijn verblijf in PHC, die waarvan ik de nog resterende nachten zal vertoeven op een keiharde matras, en in een quasi leeg huis. Ik heb mezelf van het huis nu ook afstand gehouden, door mij nu in Anouk's kamer te vestigen. Mijn opvolger mag nu in de Master Bedroom. Ik gun het hem...
Vermits ik deze week naar Belgie ga vr 2 dagen seminarie komt mijn vervanger vanavond toe in PHC. Het wordt tijd, want die militairen van ons (we hebben er nu 16 op de Base en 6 in de Compound) beginnen wel een beetje teveel te zagen. Hun co0mmander probeert mij nu ook nog te zien, ik ben er bijna 30% van mijn tijd met die pippo's bezig. Eind in zicht speelt misschien ook mee.
Nicolas, mijn vervanger, zal dus ook in zelfde huis verblijven. Privacy weg, leegstaand huis, harde matras... gelukkig niet lang meer. En dan weer spijtig om bepaalde redenen. Ze zijn toch zo lief meneer, en tegelijk zo arrogant. Het leven is een spel, soms ook letterlijk. Je krijgt er maar geen vat op.
Gister vadertjesdag. Kindjes belden mij op, aangename verassing, ik was er niet blijven bij stilstaan. Pieter heeft aan de telefoon voorgedragen en het was mooi, met een juiste intonatie. Hij zal het zondag nog es doen vooraleer ik mijn laatste drie weken in PHC zal dienst doen (het klinkt weer militaristisch, sorry). Eventjes terug in de familie zal heel veel deugd doen.
En in verband met India, .... Heb daar momenteel geen tijd voor, het is daar momenteel ook nog niets voor mij om in te roeren. We doen het zoals Caesar eerder zei: Veni, Vidi, Vinci...zoals gewoonlijk (zoals Raymond zingt)
Hoe moet je de boel rechthouden in een land waar geen structuur, redelijkheid meer heerst, maar waar totale chaos en anarchie is. Ik zit hier nog maar een maand maar mijn bezorgdheid reikt verder. Laat ik de jongens in de steek? Het is als een sergeant die dankzij zijn leidersrol, gepromoveerd wordt, weg van de vuurlijn. De soldaten die tenslotte meegevochten hebben aan het succes, blijven achter, en toch een beetje ontgoocheld, voor hen is het nog niet gedaan. (het is eigenaardig de vergelijking op te trekken naar de serie van "Brothers In Arms", en toch zijn er gelijkenissen).
We werken trouwens met soldaten, we moeten ieder moment van de dag alert blijven. Ik ben ervan overtuigd dat het dagelijks aan passen van veiligheidmaatregelen bijdraagt tot het besef bij de anderen, dat enerzijds 1. het management voortdurend bezig is met hun veiligheid 2. dat de opgeschroefde maatregelen er voor een reden zijn (wekt alertheid op) Daarnaast brengen de gespannen omstandigheden ons wel dichter bij elkaar, als "Brothers In Arms". Een te duchten team!
Twijfel ook, want gezien wij een groot project opgestart hebben, brengen we weer mensen binnen. Maar is dat wel een verantwoorde reden? Ontvoeringen waren er op 24 en 25 mei, alsook schietgevechten in het center van Port Harcourt van 23 tot 25 mei. Bij de inzwering van een nieuw gouvernement op 29mei zijn rivaliserende bendes in de Niger Delta slaags geraakt (dat is nu altijd met vuurwapens), en zijn er een week tijd meer dan 20 doden gevallen. Represailles worden aangekondigd door de geslagen bende, binnenvallen van de stad, etc. Op 1 juni zijn ze weer een residentiele compound van expats binnengevallen, ontvoeren naast 6 mannen nog eens 2 vrouwen en 2 kinderen (waar gaan we naar toe?). Vannacht een residentiele compound van Schlumberger aangevallen en 4 expats meegenomen... Je mag het niet denken, maar toch....wanneer is het weer aan ons? Neem ik voldoende maatregelen, overdrijf ik niet een beetje? De toekomst zal het zeggen. We hopen alleen maar dat de ommekeer er snel zal komen. God knows, maar ik weet het liever zelf. (foto = veilige werkomgeving? voorlopig wel)
Niet iedereen heeft er toegang tot en maar een beperkt aantal toeristen kan binnen, er zou een grote kristallen bol centraal in gelegen zijn.
Soit, ik heb Pieter kunnen tonen dat de zonnepanelen en windmolens er ook voor electriek zorgen. Pas op vergeet niet dat Pieter weet wat electriek is, want die valt hier geregeld uit en dan ook de playstation.
We zijn dan toch met onze picnic aan de klim vd eerste berg begonnen, maar gaandeweg met de hoogte trok onze picniczakje meer en meer apen met ons mee. Asl we dan zon groet horde met alsmaar groter wordende baboos zagen hebben we toch maar geluisterd aan het klaagzang van onze kinderen (voor Pieter werd de klim ook wat te hoog) Een vriendelijke Indier heeft ons begeleid met een dikke zware stok om de vijandige apen van ons picnic weg te houden..
