De dag
begint voor mij nog in Dubai. De stress van de vorige dagen is gaan luwen. De
Tender documenten zijn ingepakt, een gezamenlijke oefening van gemidd 18u/dag
gedurende de laatste week tussen mijn organisatie en onze partner in Dubai. Ik
wordt door mijn partner afgezet aan de luchthaven tesamen met 2 dozen (een
volle met documenten en een lege voor de verpakking) en een grote valies.
Om 4u
sochtends landen we in Muscat (Oman). Ik ben nog moe van de nap in het
vliegtuig. Mijn rode ogen trachten het pieken te overwinnen. Lang duurt het niet
voor we begrepen hebben dat 1 stuk vd bagage niet is toegekomen. Gelukkig gaat
het om de verpakking zonder documenten. Om 5u in het hotel aangekomen, spring
ik in mijn pijama,want ik heb maar 3u te slapen. Chauffeur staat om 8u30 alweer
in de lobby. Blablabla, stress, stress, stess.
Om 10u45
overhandig met trots onze lijvige dossiers aan de klant. Ik kom mijn competitors
tegen en groet hen met een sportieve smile. Ik ondervind het gevoel alsof ik
mijn goed ingevuld examen met tevredenheid overhandig aan mijn prof. Voila! Ik
kan het niet laten om dat geval van trots en voldoening te delen met mijn
geliefde. Gelukkig heb ik haar, ze steunde mij via Whatsapp, beseffende dat
mijn hoofd alleen aandacht had voor mijn werk. Ze antwoordde.... over Zaventem
en de aanslagen, Brussel, de metro, zeker 10 doden, misschien meer. EN plots
was het voorgaande herleid tot niets.
Mijn collega moest landen in Zaventem!!. Ik bel, hij neemt niet op! Hij belt terug, voordat
Belgie alle Belgische netwerken stillegd. Hij is nog in Zurich en geraakt niet
meer in Brussel. Oef...
%%%Foto1%%%
Vlug es
checken met de gemoedstoestand van mijn dochters Eline en Anouk. Belgie is
immers in shock, en nu kan ik ze telefonisch niet bereiken. Eline is in Leuven,
maar van Anouk weten we dat meestal pas na haar Snapchats. Hun antwoord via
Facebook is volwassen en geruststellend. Wat zijn het grote meisjes geworden.
Een mooi product na de educatie vd mama.
Zon dochters maken je fier.
Pieter komt
op een leeftijd dat zon nieuws, kort bij huis en de meisjes, hem toch raakt.
Hij is ongerust Ik heb schrik. Hij is ongerust voor zijn zussen. Prachtige
band. Hij was in de vorige dagen emotioneel al op proef gesteld nadat we hem
meedeelde waar papas volgende bestemming zou zijn. En papa is al 10 dagen niet
meer thuis geweest. Op zon moment, en tijdens zijn 2 laatste matchen van het
seizoen. Papa, die hem altijd en graag coacht op het veld. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik mij
niet schuldig voel.
Ondertussen
zijn we ingepalmd door het nieuws. Maar het leven gaat door. Ik zit nu in
Muscat op vliegveld in de vertrekhal, en straks in Doha in de aankomsthal en
daartussen in het vliegtuig, alhoewel enkele dagen geleden een vliegtuig
instortte. Hebben die terrorristen het dan nog steeds niet begrepen:
We zeggen met
ons allen, wat erg voor de overledenen en hun nabestaanden, het doet pijn
vandaag. We schrikken even (want vlgde maand zijn we er al weer over), maar als
je ziet hoeveel man er in de andere luchthavens en vliegtuigen zit, ons leven
krijgt even een klik, maar we twijfelen niet, we gaan gewoon weer door met
leven, alleen sterker overtuigd dat dit soort onkruid verdelgd moet worden!
Ze gaan ons
nooit hebben, maar wij gaan hen finaal wel hebben!
Wat er zat aan te komen (zie voorgaande blogs) is gebeurd. Nigeria heeft een nieuwe aircrash van formaat en behaalde nog eens het wereldnieuws. De crash heeft een grote weerslag op de mensen, zeker hier in Lagos. Zo groot dat de bomaanslag van dit weekend in Bauchi (de zoveelste bij een kerk) bijna ongemerkt ging (toch 21 doden). Het is ongelooflijk dat zo'n land onder een slecht daglicht blijft en er niet onderuit kan komen. De slechte staat van de aviation (luchthavens en vliegtuigen) heeft ook veel te maken met de corruptie. Al de regels die worden gecreeerd om contractors of aviations meer aan banden te leggen en de strictere normen, zijn soms een excuus om nog meer geld te laten rollen. Een man waarmee we zaken deden was tussen de slachtoffers. Er waren niet veel expats tussen de slachtoffers (hoewel de piloot Amerikaan was) omdat die meestal niet op een weekend vliegen. Toch moet ik eerlijk toegeven dat Dana Airline een niet al te slechte reputatie had en dat ik de airline ook al eens frequenteerde. Toch stond in de gazet een aantal weken geleden dat het vliegtuig dat ik gebruikte een buiklanding moest doen => voorbode van wat moest komen? Een punt is zeker: de airline is nu door de meeste firma's geblacklist en zal op gebied van aviation nog maar moeilijk aan de bak komen.
Nochtans heeft Nigeria toch heel wat beters te bieden. Zo zijn er wel veel lieve mensen die altijd bereid zijn om jou te helpen. Schattige kindjes met veel moed tegen een moeilijk leven aankijkend.
Grappige situaties
En diegenen die met weinig middelen altijd wel een oplossing vinden
geboren te Brugge op 24 januari 1941 en er overleden in het AZ Sint-Jan op 14 september 2010
_________________________________
Dien avond en die rozeGuido Gezelle
k Heb menig uur bij u gesleten en genoten, en nooit en heeft een uur met u me een enklen stond verdroten. k heb menig menig blom voor u gelezen en geschonken, en, lijk een bie, met u, met u, er honing uit gedronken;
maar nooit een uur zo lief met u, zo lang zij duren koste, maar nooit een uur zo droef om u, wanneer ik scheiden moste, als het uur wanneer ik dicht bij u, dien avond, neergezeten, u spreken hoorde en sprak tot u wat onze zielen weten. Noch nooit een blom zo schoon, van u gezocht, geplukt, gelezen, als die dien avond blonk op u, en mocht de mijne wezen! Ofschoon, zo wel voor mij als u, -wie zal dit kwaad genezen?- een uur bij mij, een uur bij u, niet lang een uur mag wezen; ofschoon voor mij, ofschoon voor u, zo lief en uitgelezen, die roze, al was t een roos van u, niet lang een roos mocht wezen, toch lang bewaart, dit zeg ik u, t en ware ik t al verloze, mijn hert drie dierbre beelden: U, DIEN AVOND EN DIE ROZE!
Een staaltje van wat wij hier alle dagen in deze circus meemaken. De President heeft het Nationale Elftal van Nigeria voor 2 jaar geschorst van het Internationale toneel, en de FIFA is daar natuurlijk niet mee opgezet. Ik lees dat in de SPORZA de FIFA een ultimatum heeft opgelegd aan de Nigeriaanse regering om op hun beslissing terug te komen. De gewone burger kiest zeker niet het kamp van de president nu. Maar toch wou ik jullie niet onthouden wat vandaag getiteld stond in de krant als reactie op het FIFA ultimatum.
Ondertussen neemt de humor toe en zoals Brazil net het onderspit heeft moeten delven tegen de Oranjeraars, zei ik tegen onze chauffeurs die hier voor Brazil supporterden: "ze moesten het Braziliaans Elftal voor 2 jaar schorsen" in een bazige toon. Algemene hilariteit natuurlijk.
Nieuwe rubriek. Heb reeds enkele malen gevlogen tussen verschillende steden in Nigeria, maar dit was een specialeke. Nigeria kwam nochtans van ver. Als we in Port Harcourt woonden kregen we om de 3 maanden ongeveer een aircrash te vernemen. Een daarvan was de nacht die volgde op onze overval op de Base in 2005, het vliegtuig van Bellview Airlines dat onze boekhouder vanuit PHC naar Lagos (veiliger oord) bracht, crashte bij de daaropvolgende vlucht tussen Lagos en Abuja. Een andere vlucht van de airlines Chanchangi crashte in de kerst van 2006 op de runway van PHC met vnl schoolkinderen die vanuit Abuja terugkwamen naar huis voor de vakantie. Of koeien die in de straalmotor van een landende Air France belandden. En er waren er nog meer. Ondertussen is een en ander veranderd in de Nigeriaanse luchtvaart. Bellview sloot, zoals voorganger Okada airwys and Aerospace en nog vele anderen. Nigeria Airways ging bankroet en Richard Branson snoof business en werkte zich in de airline om er Virgin Nigeria te creeren. De steeds vertrouwde Aero Contractors verloor eigenlijk nooit aan credibiliteit en de gouverneur van PHC startte een eigen airlines onder ARIK, met Belgische vliegtuigen, Nederlandse bemanning en onderhoud door Lufthansa. Om zich in de business te werpen tss Virgin Nigeria en Aero volstond het om in PHC enkele kidnappings te organiseren tussen PHC-stad en de toendertijd voor PHC vervangende luchthaven Owerri, om de expats naar een kleinere Air Force Base in hartje PHC te doen vluchten. Daar konden enkel Arik vliegtuigen landen, en later kochten de 2 andere ook hun permits in. Dit tussen 2007 en 2010. Dit jaar had Mr Branson er genoeg van en trok zich uit Virgin Nigeria, die nu van naam veranderd naar Nigerian Eagle en waarvan de schuldenlast zo hoog is dat waarschijnlijk op onderhoudscontracten zal worden bespaard. Mijn collega heeft echter een erbarmelijke vlucht achter de rug met de nieuwe airline waardoor we ons nu vnl beparken tot Aero en Arik. Onze dochter Anouk ging begin dit jaar naar voetbaltornooi met de school met Arik, en bij terugkeren. Bij terugkeer naar Lagos trachtte de piloot te landen in Lagos tijdens een hels onweer. Anouk vertelde dat ze zot werd en ook wel panikeerde terwijl in het hele vliegtuig de passagiers luidop schreeuwden en bidden en bleitten. We waren op de grond ook wel ongerust en als Anouk het vertelde maanden we haar tot kalmte, omdat we het eigenlijk ook niet meemaakten. Tot voor kort. Nu, eergisteren, 3 dagen vooraleer naar Belgie te vertrekken, moest ik nog vlug even naar een belangrijke meeting in Abuja. Aero geboekt zoals meestal en met mijn Nigeriaanse collega vertrokken. In Lagos geen vuiltje aan de lucht, en zoals in de meeste vluchten, val ik al snel in slaap. Totdat een geweldige schok mij wakker maakte. We waren aan het dalen, en buiten waren het donkere wolken. Hoe meer we daalden hoe meer geschud en donkerder het werd, je zag geen steek. Een gat in het wolkendek en we verloren ongecontroleerd altitude. Dan weer een plotse bocht van 45 graden, met nog een zakking. Ondertussen werd er geschreeuwd "JEEZUS......JEEZUS.....JEEZUS....", luid gemompel van panikerende bidders, hoewel ik ik ook schrik had maar niet veel kon doen keek ik toch maar eens rond in het vliegtuig. Het was bijna een opstand, en er was geen enkele lokale die niet riep, sprak of een gebed mompelde. Ik niet, en ik dacht dat ik iets tekort kwam. Kon ik niet bidden? Neen, ik dacht "wanneer smakken we? keek uit het venster, zie ik de grond? Neen, nog altijd dichte wolken en nog donkerder. We zijn eraan.... waarom moest ik nog perse naar Abuja? Wat zal er van Katrien en de kindjes worden, waarom laat ik ze achter? De piloot sprak in een rustige stem: We gaan terug naar boven, en wachten nog 15 min boven en als het weer niet betert hebben we nog genoeg fuel om terug naar Lagos te keren. We zijn bij de 2 de poging toch nog geland. En als ik naar Katrien belde zei ze me dat dat ongeveer hetzelfde was als Anouk meemaakte. Als ik het Anouk vertelde kwam het bij haar weer naar boven, maar ze was blij dat ik nu toch wist wat ze had meegemaakt. Hallelujah! En morgen vliegen we naar Belgie.
Born To Amuse, To Inspire, To Delight Here One Day Gone One Night
Like A Sunset Dying With The Rising Of The Moon Gone Too Soonhter
Hoe hij ook recentelijk in het nieuws kwam als Wacko Jacko, of kinder-surprise, of freak. De schijnheiligheid in de media is soms toch frappant. Michael moest blijkbaar heengaan opdat men zich terug zou realiseren dat hij de jongen met de mooie stem (The Jacksons) was waarvoor menig onder ons in vervoering werden gebracht in eind jaren 70, tijdens de fleur vd Motown-label, met o.a. "One Day in Your Life". Ik wist toen nog niet of dit door een jongen of een meisje was gezongen. Echter hadden we toen een single gekocht van de Jacksons die mij is bijgebleven "Let Me Show You The Way To Go", en later teruggevonden op CD in Singapore. Het liedje ging vanzelf weer door mijn hoofd als het slechte nieuws opkwam. Michael taught his people how to Moonwalk. Hij was vooral een danswonder, de beat of the music. Ook ik was toen in 1983 onder de indruk van zijn danstrucjes op Billy Jean, en imiteerde kort daarop zijn pasjes op de dansvloer bij de volgende fuifjes (TD's). Hij heeft de music-video business geboost met de clips als "Thriller", "Beat It" (de 2de Westside story), "Smooth Criminal" e.a. Michael finishte een "Perfect" Album "Thriller" waarvan nog lang werd gesproken, het moeilijke was herhalen en dat is hem toch gelukt met een bijna even goeie "Bad". Ok het nieuwe was er al even af. Toch ben ik blij dat we (Katrien en ik) hem zijn gaan bekijken in 1988 in Werchter. Michael was bovenal een performer, clearly!
We will miss all that you brought to the world.
Sommigen zeggen dat hij een soort Elvis is die heengegaan is. Eigenaardig toch dat hij ooit met de dochter van Elvis trouwde. Sommigen zeggen dat zulk muziekwonders maar "Once in a lifetime" komen. Na Elvis, Michael, was toch tamelijk een aaneenschakeling. Hopelijks hebben we binnenkort een nieuw muziekwonder. Misschien is ie al bezig maar zullen we ons dat pas na een jaar of tien gewaarworden. The King is Dead, Long live the King(?) of Queen(?). Time will tell.
Het is nu mijn laatste dag. Nog enkele dossiers afgewerkt vandaag, en ik kan met een gerust hart vertrekken. Op 8 juli moet ik reeds naar mijn nieuwe bestemming. Verlof kort, hopelijks krachtig en tof. Het vertrek (afscheid) is moeilijk. Iedereen belt mij nog eens op bye bye en hoe goed ik wel was enz... Het was een moeilijk land, maar het 2de jaar was toch een mooi en plezanter jaar (we waren het nu gewoon geraakt) het is van bye bye
Naar de andere bestemming: Nigeria, waar ze mij met open armen zullen ontvangen
Voila, we zijn bijna weg. We gaan India missen, moeilijke start, maar eens gesettled en uwen draai gevonden sturen ze je weg. Niet dat het zonder mijn instemming was, maar als ze je komen vragen van te verhuizen, (hoewel dit wel vriendelijk is van te vragen) wil dat meestal zeggen dat het de firma het beste uitkomt. En gegeven de huidige situaties in de economie kan je best nog maar es luisteren. Sommigen hebben het goed geraden, we gaan idd terug naar Nigeria, maar deze keer is het Lagos.
We zijn bezig met de nodige arrangementen qua school (Eline en Anouk zijn reeds ingeschreven in de American International School in Lagos, maar Pieter heeft nog geen plaats). Opvangnet voor Pieter is de Hollandse School, maar qua transport en timings is dat verre van vanzelfsprekend. Wij hopen dus alsnog voor een plaats in de AISL, zo kan hij in het Engels ook verder.
Huisvesting is ook een probleem. Uitermate duur voor weinig kwaliteit. We hebben gekozen om dan maar een vd bestaande huizen van Dredging verder uit te bouwen, omdat huidige structuur te klein uitvalt. Veel werk valt er nog te doen, en we zijn er niet zo ver meer van verwijderd.
Ondertussen hebben reeds een afscheidsfeestje gegeven voor onze vrienden (groot feest met 60 man tot 5u in de ochtend) en heeft mijn Indische firma nu ook afscheid genomen van mij. De laatste afscheidnemende dagen zijn niet plezant.
Volgende week begint de verhuisfirma aan onze inboedel, weer stress. Maar ja, dat komt met elke verhuis. Hopelijk geraken we rap geintegreerd in Lagos. Katrien en de kids zijn in Belgie vanaf 11/06, ik ben er vanaf 20/06. => See you then.
Deze blog is een ode aan het toeristisch India. Nadat we in April 2008 Rajasthan bezocht en bewonderd hadden, deden we deze Kerstvakantie Kerala en Tamil Nadu. Wel, we bezochten eerst het gezellige Kochi, met zijn knusse straatjes in "Fort Cochin", langs de zee met zijn "Chinese Fishing nets",
De rijke visvangst langsheen het water
En de vele winkelstraatjes nadat we de plaatselijk synagoge en de graftombe van Vasco Da Gama in de Sint-Franciscus Church hadden bezocht.
Natuurlijk was er ook nog een schouwspel Bollywood
En 's avonds een typische Kathakali dans meepikken
Van daaruit zijn we naar Kumarakom (zuidwaarts) getrokken en een dag en (kerst)nacht gespendeerd op de boot in "The Backwaters" zoals ze het noemen.
En voeren tussen de rijstvelden en zagen India vanuit een ander hoekpunt. Het was ZAAALIG!
Dan terug de bergen in naar Periyar waar we het natuurpark bezochten
En een elephant-ride hebben "geleden"
De bergen af gereden naar Tamil Nadu en in Madurai de grootste tempel bezocht met zijn prachtig gedecoreerde 4 torens waarvan we niets zagen (restauratie werken aan de gang)
Madurai is een vuile stad, nog vuiler dan Chennai, dus trokken we onmiddellijk door naar Tanjavur, hetgeen een mooiere tempel had te bieden
Met heel interessante muur versieringen, mmm.
Zou je geloven dat het de moeite was? Wij vonden van wel....
Take a step back and think of those who suffer the day of today
Australia has its worst inferno ongoing where families loose their children where some are stuck and trying to find a way out. Imagine yourselve in such situation with the heat, thick smoke, and one of your child in your hand, not knowing where the others are. Or returning to your home and find back nothing, Having to restart your life What about if you're over 70 yrs old Desperation all over, emptyness.
In other countries people loose jobs, income Imagine coming home telling your wife and children "I'm fired", even if you're not alone. Try find something else is the challenge. Richer people can start living less generous Poorer people will struggle, their children too. Thier minds must float in emptyness.
Club Brugge lost Antoine Vanhove. second big loss and hard hit in one year after Francois In his life he suffered many losses before becoming one. Remarkable man choosen for a purpose (of God?) His wife lost her every family being Early her children, now her husband What's left must be Emptyness Life can be hard.
I'm not one of them But that doesn't mean we don't know about it.
