En toch ligt de magie ervan in de kleine dingen...
... kleren die de geur dragen van je kindertijd in tegenstelling tot de industriële detergenten van een hotelwasserij.
... je vergapen aan de wonderen van de natuur. JOUW natuur. (Lap, ik moet een traantje wegpinken alleen al van eraan te denken.)
"Kijk, een boom!" "Ooh, en gras!" Gras. The green green grass of home... Ik heb het eindelijk begrepen. Het gras is niet altijd groener aan de overkant. Als er al gras te vinden is.
En toch voel ik me ook thuis op bestemming. Ik maak het mijn thuis. Ik kleed het in in een fleurig Katy jasje. Ik bedek het met mijn mantel der liefde. Kruisbestuiving. Ja, dat is het perfecte woord. Als de kruisbestuiving van een dartele en dappere vlinder. Een beetje oude ik en een beetje nieuwe ik. Zoiets als het verversen van aquariumwater. Net voldoende 'nieuw' toevoegen om er beter van te worden. Maar goed, ik ga door.
... zacht toiletpapier.
... je nieuwe 'ik' kunnen voorstellen. Je eigen rode loper uitrollen en daar dan gaan opstaan. "I proudly present to you: ME. Tadaaaa!" En dan toch even ongemakkelijk worden wanneer iedereen zegt: "Amaai, wat ben je veranderd. Maar seg, gij ziet er goed uit. Allé seg. Jaaaa. Amai." Want daar sta je dan op de plaats waar je altijd naar hebt gestreefd. En dat voelt goed. Maar ook wel een beetje onwennig. Er moet nog wat worden geoefend in het 'gezien worden'.
En in al die schittering wil je ook je familie en vrienden laten schitteren want zij zijn er altijd geweest. Zij zijn de stille kracht achter jouw transformatie. Zij verdienen minstens evenveel lof.
ZIJ...
Diegenen die me omringen met al hun onvoorwaardelijke liefde.
Diegenen die hun agenda omvergooien om me te kunnen zien (bedankt poepietje *blows a kiss* and a hug too¨. A big one!).
Zij die mijn vuile onderbroeken wassen.
Zij die me van links naar rechts rijden.
Zij die aan me denken wanneer ik er niet ben. Lap, daar komen de traantjes weer... Kroket, ik ben toch een gevoelig dutske ze. Djezes *kijkt scheel*
Kortom, zij die er zijn in goede en minder goede tijden.
Die precies de juiste woorden vinden om me terug naar de essentie te brengen.
Zij, bij wie ik mezelf mag zijn en die weten dat dat ook voor hen geldt.
De machtigste, mooiste, meest intelligente, integere, authentieke, dappere, trotse, zelfbewuste, hard werkende, liefdevolle en tedere mannen en vooral vrouwen (sorry heren, de dames zijn in de meerderheid :p ) in mijn leven.
Aan al deze prachtige mensen, vanuit het diepste van mezelf; met hart en ziel en lijf en leden en nog zoveel meer: BEDANKT!
Zonder jullie aandacht, support, advies, liefde en vriendschap zou ik niet de gelukkige vrouw zijn die ik nu ben.
Vandaag had ik voor de tweede keer sinds mijn start als reisleidster een "verborgen camera"- moment. Ik verklaar me nader... Soms zijn situaties zo onvoorstelbaar absurd en pakkend dat je je in een tv-programma waant.
Met welke pathologie ik deze keer te maken heb blijft me een raadsel; ik ben tenslotte geen psychologe. Al ben ik heel dankbaar voor de vele colleges psychologie die ik destijds heb bijgewoond. Deze week word ik geconfronteerd met een dame die haast geen remmingen kent. Overdaad schaadt en dat valt eraan te zien. Met overdaad bedoel ik alles wat teveel is. Ook te veel van te weinig.
Het begon allemaal vorige week donderdag bij de verwelkoming van mijn nieuwe groep gasten. Gewoontegetrouw sta ik ze in het hotel op te wachten om ze vanaf de eerste minuut bij te staan met raad en daad. Wanneer ik deze dame de uitnodiging voor de informatiebijeenkomst wou geven kreeg ik een scherp: "Ik ken het hotel wel hè!" naar mijn hoofd geslingerd. Gelukkig had ik toen nog geen koorts zoals vandaag en kon ik het hoofd koel houden. Ik repliceerde dat het één van mijn taken was om mijn gasten te informeren maar dat iedereen de keuze had of ze de bijeenkomst wilden bijwonen of niet. Na mezelf inwendig te hebben gefeliciteerd met een vette knipoog en een dikke duim omhoog vervolgde ik mijn missie.
Goed, het eerste contact verliep wat stroef maar dat gebeurt wel vaker. Sommige mensen zijn de eerste dagen namelijk nog onder invloed van onze Belgische stresscultuur.
Tegen alle verwachtingen in verschijnt die dame diezelfde dag, halverwege mijn informatiebijeenkomst. Met een luide plof zwiert ze zichzelf in de zetel links van me waarop ze terstond op hoge toon, tegen de dame links van haar, begint te praten. Aanvankelijk doe ik alsof er niets aan de hand is en ga ik verder met mijn uitleg maar naarmate de seconden wegtikten verschoof de concentratie van de andere gasten naar de bewuste dame. Dit heeft geen zin. Ik beslis om te zwijgen en ze aan te staren. De hele bar is muisstil en mevrouw praat lustig verder tegen de ondertussen heen en weer schuifelende dame links van haar, die schichtige blikken van ongemak naar me werpt. Ik moet ingrijpen of dit wordt rampzalig. "Mevrouw". Iedereen kijkt me aan (zelfs de mannen) behalve zij. Ik sta recht en ga pal voor haar staan. "Mevrouw, het spijt me uw gezellig onderonsje te moeten onderbreken maar ik vraag u uw uiteenzetting een volgende keer verder te zetten aangezien de andere gasten nogal moeite hebben om twee verhalen tegelijk te volgen en ik zeker niet wil dat ze het stuk over -geen leidingwater drinken- zouden missen aangezien er belangrijke sanitaire gevolgen aan vasthangen". En mevrouw staart me aan alsof ik deel uitmaak van de Star Wars cast. In ieder geval, het heeft geholpen want ik heb de rest van mijn uitleg in aanzienlijke rust kunnen verderzetten.
Een dag of twee terug krijgt deze dame in een bomvol restaurant de impuls om op te staan en luidkeels te zingen. Ik ken niet veel van muziek maar mijn gehoor vertelde me dat er iets niet juist zat op het vlak van toonvastheid. Na 35 eeuwigdurende seconden gaat ze zitten en eet ze verder alsof er niets is gebeurd.
Mijn instinct zegt me ondertussen dat dit niet goed komt dus hou ik, tijdens mijn dagtaken, veiligheidshalve een supplementair oogje op de dame gericht. Spijtig genoeg is één extra oog echter niet voldoende want soms duikt ze vlak voor mijn neus op terwijl ze anderhalve seconde voordien nog op veilige afstand van me verwijderd was.
Vanavond kom ik ze tegen in de gang terwijl ze zoekend om zich heen kijkt. Ik vertel haar dus dat haar vinden 15 minuten terug uit mijn bureau zijn vertrokken om zich te gaan klaarmaken voor het avondeten. Staart de dame me met een vlak gezicht recht in de ogen. "Ik heb je niets gevraagd!". Ik stond als versteend door haar agressieve houding maar kreeg er toch nog een "Ik wou u gewoon informeren" uit. En hoewel ik omverval van de dingen die ze ook anderen toesnauwt is dat nog niet het aller eigenaardigste. Het is die blik van haar. Voordien als een waas, bij het snauwen klaarhelder en recht op mij gericht, om vervolgens weer terug te keren naar een haast vegeterende houding. Alzheimer? Ik denk het niet. Ze vertoont geen enkel zichtbaar teken van vergeetachtigheid of verwarring. Het is alsof haar hersenen gedurende een bepaalde tijd al hun energie opsparen om het geheel vervolgens met geweld tot ontploffing te brengen.
Een eigenaardige dame, bizarre week en onwaarschijnlijke job.
Morgen toch nog maar eens uitkijken of ik geen camera's vind
Soms gebeuren er nare dingen op vakantie. Mensen gaan dood, hebben een ongeluk, worden aangerand, enz... Als reisleidster vind ik het mijn taak om mijn mensen zo goed mogelijk te beschermen tegen alle mogelijke gevaren die hun gekozen bestemming te bieden heeft. Weliswaar zonder ze de stuipen op het lijf te jagen. Meestal kom je er met voldoende gezond verstand zonder kleerscheuren vanaf. Maar soms, heel soms is dat niet het geval. En dat doet pijn.
Hoewel mijn anders zo aanwezige geweten ditmaal niet van zich heeft laten horen werd ik geveld door een oeverloos gevoel van empathie. Ik, die altijd iets te vertellen heeft, vond de woorden niet om mijn immens gevoel van spijt en medeleven uit te drukken. Het enige wat in me opkwam: "Weer een leven verwoest." En toch was ik ook dankbaar voor het vertrouwen en de moed van mijn gesprekspartner. Voor de eindeloze kracht die in dat frêle lijfje schuilging. Respect. Oneindig veel respect.
Maar ook nog steeds oneindig veel pijn bij de gedachte aan de toekomst. Aan de fysieke en psychologische belemmeringen die een rechtstreeks gevolg zullen zijn van deze ene gebeurtenis. Soms slaat het leven toe. Hard! Recht in je gezicht. Maar deze dame krabbelde haast onmiddellijk overeind. Daar moest ik even bij slikken. Nog steeds wanneer ik eraan terugdenk.
En vooraleer we alles goed en wel konden beseffen was het al tijd om afscheid te nemen. Ik moest ze laten gaan: gekwetst, gedesillusioneerd. Dus stopte ik mijn hangertje met het handje van Fatma in haar hand. "Ik heb je niet kunnen beschermen en dat spijt me verschrikkelijk. Ik hoop dat dit je in de toekomst meer geluk zal bezorgen." En toen volgde er een innige omhelzing met de woorden: "Je hebt meer gedaan dan je voor mogelijk acht. Je aanwezigheid, je luisterend oor en je begrip hebben me de kracht gegeven om met mijn verhaal naar buiten te komen." En toen was de bus er. "Ga bij je thuiskomst op zoek naar gepaste psychologische hulp. Laat dit niet het einde van het verhaal worden." En toen kreeg ik een knikje en een doordringende blik. Heb vertrouwen. En dat was wat ik ook dacht.
Soms worden we op de meest creatieve manieren geconfronteerd met menselijk leed. En hoewel de meeste van deze situaties ons met onze mond vol tanden zetten kunnen we met rust en aandacht al veel verschil maken. Gewoon luisteren en er zijn voor elkaar. Dat is toch niet veel gevraagd...
Ik heb een redelijk strenge opvoeding gehad. Er moest bij ons thuis worden geluisterd. Als kind had ik echter al heel vroeg een eigen mening en ik probeerde dan ook via allerlei methodes mijn wil door te drijven. Eén van die methodes was de argumentatie. Hoewel ik toen vond dat ik niets in de pap te brokken had moet ik nu eerlijk toegeven dat er, bij ons thuis, in de meeste gevallen ruimte was voor dialoog. Wanneer ik bijvoorbeeld zei: "Maar de anderen van de klas mogen dat wél van hun ouders!" antwoordde mijn moeder steevast: "Het is niet omdat een ander in de vaart springt dat jij dat ook moet doen!". Enkele jaren later werd dat dan: "Jij moet altijd anders doen dan de andere!". Daar moet ik nu hartig om lachen want het zijn net mijn ouders die op die manier mijn zelfstandig denkvermogen hebben helpen ontwikkelen. Eén van de andere kernwaarden van onze (mijn zus en ik) opvoeding was respect. Dat ging van goeiedag zeggen tot met twee woorden spreken of niet onderbreken. Met dat laatste had ik veel moeite want ik had overal wel een mening over en wou die dan ook graag delen. Jeugdig enthousiasme is daarvoor een goede omschrijving. Maar goed, ik wijk weer af.
Laat het nu net dat respect zijn wat aan de basis lag van een bijzondere ontmoeting. Zoals steeds liep ook vanavond weer te knikken, lachen en in alle mogelijke talen goede-avonden rond te strooien totdat een stel me wenkte om bij hen te gaan zitten. Ze waren gisteren voor de eerste keer mijn pad gekruist en ook dan had ik ze systematisch bij iedere kruising begroet. Het echtpaar was zo geïntrigeerd door mijn persoon dat ze kennis wensten te maken. Op het eerste gezicht niets bijzonders zij het niet dat dit koppel van Libische origine is en beide moslim zijn. In hun ogen moet ik er met mijn ongesluierde, rechtopstaande, blonde haar en mijn ongedwongen persoonlijkheid als een rare vogel uitzien. Dat is althans het beeld dat ik van mezelf zou hebben indien ik in hun schoenen, in dit geval pantoffels, zou staan. Maar neen, Awatef en Mourad nodigden me uit om tussen hen in plaats te nemen. Ze waren nieuwsgierig. Eén van mijn favoriete karaktertrekken! De eerste brug was gebouwd aangezien dat een eigenschap is dat ik mezelf ook toeken. De eerste drie minuten werd er vlot gecommuniceerd in een mengeling van gebrekkig Engels, Arabisch en Spaans. Toen viel er een lange stilte alsof we alle drie aan het overwegen waren of de poging een vervolg zou krijgen. Na een twintigtal minuten stilzwijgend voor ons uit te staren begonnen we echter opnieuw te praten. Het gesprek heeft uiteindelijk nog vier uur geduurd.
Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik eigenlijk niets wist over Libië. Mijn beperkte indrukken waren afkomstig uit een kruising tussen het journaal en de Hollywoodfilm G.I. Jane. De gemiddelde Libiër was in mijn opzicht een man met een Arafat sjaal over zijn hoofd gedrapeerd en een semi- automatisch machinegeweer dat over de rechter schouder bungelde. Een beetje kort door de bocht maar waarschijnlijk toch niet zo ver verwijderd van hetgene jullie nu in gedachten hebben. Maar zoals ik reeds zei begonnen we te praten. Het eerste wat me verbaasde was de openhartigheid waarmee er zowel door Awatef als Mourad op mijn vragen werd geantwoord. Die vrouw heeft dus ook iets te zeggen! En geloof me maar, nog geen klein beetje!! Ze beschikt zelfs over een eigen mening!!! Ik wist niet wat ik zag en hoorde. De vrijgevochten vrouw in mezelf maakte stiekem vreugdesprongen . Awatef blijkt in tegenstelling tot haar echtgenoot een voorstander te zijn van het regime van Qadhafi (bij ons Khadaffi). Ze zei dat vrouwen tijdens zijn bewind veel vrijer waren en dat het land nu in onrust leeft. Dat laatste werd door Mourad beaamd. Hij preciseerde dat de zowel jonge als oude mannen en vrouwen en zelfs tieners gewapend op straat rondlopen uit vrees voor een mogelijke aanval van een landgenoot. De twintigjarige neef van Mourad werd op straat neergeschoten. Een ander familielid overleed aan een steekwond waarbij ik plots zijn gsm onder mijn neus geschoven kreeg met de foto van een overleden jongeman waarbij een samurai achtig zwaard tot aan het heft, naast het linker oor, in de schedel van de desbetreffende neef was verdwenen. O.K. ... Aangezien ik niets zinnigs wist uit te brengen ging Mourad verder. Desondanks de occasionele onrust vond hij deze situatie nog altijd beter dan in 2011 waar er gedurende zes maanden bommen om hen heen werden gedropt. "Soms lag je te slapen en schrikte je op van een ontploffing." "Er vlogen voortdurend vliegtuigen boven ons hoofd en dan was je bang voor het volgende salvo." Om het op zijn Boma's te zeggen: "Mijn gedacht!" Toen vroegen ze mijn mening over Qadhafi. Ik vertelde wat er in de media werd weergegeven en dat ik er eigenlijk te weinig over wist om een oordeel te vellen. Dat ik slechts kon oordelen wanneer ik zelf de voor en na zou hebben gezien en beleefd. Beide moesten lachen.
Awatef vertelde nog wat over de kinderen en het huishouden. Zo schijnt het moeilijk te zijn om goed personeel te vinden. Ze hadden namelijk een soort van au pair uit Burkina Faso die bij hen inwoonde maar vanmorgen met de noorderzon was verdwenen hoewel ze de zorg voor de twee thuisgebleven kinderen (10 en 14j) had. Mourad begreep het niet want ze scheen gelukkig. Bovendien had ze haar "pasaport" in zijn auto laten liggen wat hij niet erg verstandig vond. De manier waarop hij dat verbouwereerd vertelde was eigenlijk bijzonder grappig.
We praatten nog wat over het werk en ik kreeg bovendien ook de foto's van hun huis te zien. Hij legde uit dat Libië dankzij het petroleum een rijk land was waar de bevolking niets tekort komt. Dat de supermarkten op de Europese varianten geleken met producten uit de hele wereld. Awatef, gekleed in een modieuze, lichtblauwe jeans en een korte, gecentreerde, geklede mantel knikte overtuigend en voegde hieraan toe dat ze alles kon kopen wat ze wilde. "Ik hou van shoppen en Mourad van betalen.", gevolgd door een brede glimlach. "Beloof me dat je ons op een dag zal vereren met je bezoek en dat we dan samen zullen gaan shoppen." Ik moet hen enkel een belletje geven en ze komen me samen op de luchthaven van Tripoli afhalen. Ik ben een vriendin van de familie geworden. "Een mens met een goed hart", zei Mourad terwijl hij op zijn borst klopte.
Op het eerste gezicht zo verschillend maar de gelijkenissen tussen ons zijn oneindig.
Drie mensen.
Awatef, Mourad en ikzelf.
Een goddelijke ontmoeting? Wie zal het zeggen...
Op vakantie naar Tripoli? Inshallah, als God het wil (en mijn moeder me na het lezen van dit verhaal, bij mijn terugkomst in België, niet aan het huis vastketent)
We zitten op de weg tussen Midoun en het vasteland. We rijden al ettelijke kilometers in het rood en de wijzer van de benzinetank is onder het allerlaatste vette streepje gezakt. Waar het normaal gezien wemelt van de illegale tankstations is nu geen kat te bespeuren. Ik hoor jullie al denken: 'illegale tankstations??". U leest het goed. Aangezien de Libische grens niet bijster ver van ons verwijderd is verdienen de meeste vrachtwagenchauffeurs een centje bij met de illegale invoer van benzine. Het is namelijk zo dat een liter benzine in Tunesië net iets meer dan 1 euro bedraagt terwijl je in buurland Libië voor dezelfde prijs ongeveer 3 liters benzine hebt. Iedere zichzelf respecterende Arabier moet hier op zijn minst een handelsopportuniteit in zien. Zo zijn de illegale tankstations ontstaan. 'Minder legale' is eigenlijk een betere omschrijving want er heerst ondertussen een gedoogbeleid. Bijna 3 jaar na de revolutie is er immers nog steeds geen regering waardoor de wettelijke contouren een beetje zijn vervaagd. En aangezien iedereen in deze barre tijden probeert te besparen is het een win-win situatie geworden.
Nog enkele kilometers verder begint mijn collega schijnbaar toch wat last te ondervinden van de situatie... "Faudra peut-être pisser dans le reservoir.". Al snel dwalen mijn gedachten af naar de chemische samenstelling van urine. Dat zou weleens kunnen tegenvallen. Mijn kalme natuur is echter al vele malen mijn redding geweest. Het zorgt er ook voor dat ik minder bijwerkingen ervaar dan de gemiddelde bleekscheet die hier wordt gedropt. Zolang het probleem zich niet manifesteert bestaat het in principe niet. Ik ben blijkbaar al veel beter geïntegreerd dan ik oorspronkelijk verwachtte.
Iets verder hebben we dan uiteindelijk geluk. Onze 'Bismillah' bij het instappen heeft het gewenste effect gehad. De eigenlijke betekenis is 'In Gods naam'. Het woord wordt echter gebruikt als een soort van Arabische variant op het Katholieke kruisteken. Moge God ons bijstaan, helpen, genadig zijn. En genadig was hij want na enkele meters zien we plots een muur van jerrycans en een constructie gemaakt van een versleten kookpot (soepmodel) met onderaan een stuk tuinslang in dat op een soort van statief staat en afgedekt is met een stuk versleten T-shirt. Het lijkt ingewikkeld maar het is heel eenvoudig. Men giet de benzine door het T-shirt in de kookpot en laat het via de tuinslang in het reservoir van de auto lopen.
Waar een wil is is een weg. Zo komen alle plastiek flessen (in geval van een tekort aan jerrycans), de versleten kookpotten en de afgedragen kleren, die langs de kant van de weg liggen toch nog eens van pas. Als dat geen recyclage is! Alle andere afval die zich langs de straat bevindt wacht verder op een volgende huisvuilophaling terwijl het dienstdoet als kunstmatige berm. Eén keer per week komt er dan een keertje een vrachtwagen langs die de zakken afval oplaadt. Eenmaal hij vol is rijdt hij terug en is het wachten op de volgende week. Het is dweilen met de kraan open maar niemand schijnt er zich zorgen over te maken. In de tussentijd doen de straatkatten en - honden zich tegoed aan de overblijvende keukenrestjes en is iedereen tevreden.
 "Wink"){kind=icon}
 "Very Happy"){kind=icon}
