Het is een beetje eigenaardig. Je wilt een blog schrijven, een mening of gewoon een verhaal naar buiten brengen zonder te weten of iemand het effectief ook zal lezen. Ik ga de link niet doorsturen naar vrienden want het leuke aan zo'n blog lijkt me net dat ik anoniem kan blijven. Een verhaal vertellen waar mensen kunnen op reageren die me niet kennen en zo dus ook een reactie kunnen geven die niet gestuurd is door bepaalde gevoelens of kennis ten op zichte van mij.
Als iemand dit leest en ik hoop dat dat ook zo zal zijn, ik kan je nu al vertellen dat het zal gaan over alles wat me bezighoud. Zowel muziek als boeken als mijn directe omgeving, weliswaar met gebruik van pseudoniemen, maar ook actualiteit of gewoon dingen die in mijn hoofd rondgaan.
Denken we niet allemaal soms wat veel na over dingen die zo onbelangrijk lijken maar het misschien helemaal niet zijn? Nog een reden waarom ik zo'n blog opricht is omdat ik een talent wil gebruiken dat ik al lang niet meer gebruikt heb. Schrijven. Vroeger op school kreeg ik vaak complimenten over mijn schrijfstijl, ik schreef voor de verschillende taalvakken boeiende verslagen en papers en kreeg hier regelmatig en blijk van bewondering voor. Gezien ik niet dans of zing, geen sport beoefen of tot geen club behoor denk ik dat ik hier wil tonen wat mijn talent is. Gek, hoe de mens op zoek gaat naar zijn talent en daar trots probeert uit te halen.
Voor zij die het wel willen lezen, ik kan niet beloven dat het boeiend zal zijn, dat zullen jullie zelf moeten uitmaken. Het zal wel gevarieerd zijn, ik leef met hoogten en laagtes, de ene dag zal het vrolijk zijn de andere dag zal het handelen over zware, eerder donkere onderwerpen. Ik zal veel in vraag stellen, reacties met een eventueel antwoord zijn zeker welkom. De wereld zoals we ze kennen, de ene dag hou ik ervan, de andere dag spuug ik er op. Ik ben zowel dankbaar als somber over het leven. De hele dag leef ik in contradicties, ik zie iets wat ik vind dat niet kan en iets later betrap ik me er op dat ik hetzelfde doe. Ik ben verre van perfect maar eeuwig op zoek naar die perfectie. Als ik denk ze in iets of iemand gevonden te hebben ontdek ik barsten in dat schijnbare egale oppervlak. Ik bewonder mensen sterk maar verafschuw ze voor iets anders.
Er is maar 1 iemand die ik nog steeds zie als perfect maar al vaak heb ik me de bedenking gemaakt dat dit misschien zo is omdat ik ze niet lang genoeg heb gekend. Ik was 10 toen ze stierf en misschien heb ik de kans niet gehad om ook haar negatieve kanten te zien.
Thans ben ik er me wel van bewust dat ik niet kan streven naar perfectie, mijn doelstellingen, ook in een relatie, liggen niet hoger dan het gemiddelde. Wat dat gemiddelde ook moge zijn. Toch hoop ik het op een dag te vinden die perfectie. Ookal is het maar in een situatie, onder een tijdsbestek van enkele seconden, even iets perfect zien gebeuren.
Ik wacht er op, waarschijnlijk tevergeefs, maar ik ben een romanticus en blijf hopen.
Niet naief, maar hoopvol. Een mens moet wat hebben van beiden. Je moet rationeel blijven in het leven, geen onwaarschijnlijke dromen achterna lopen, maar dat vleugje hoop...Dat vleugje absurditeit hebben we nodig om op tijd te kunnen relativeren. Een mens moet op tijd zijn of haar roze bril opzetten want als we de wereld gaan bekijken zoals ze werkelijk is, lijkt het vaak een afschuwelijke plaats. Relativeren en doseren, 2 sleutelwoorden die we allemaal nodig hebben om stevig maar niet te vast op deze wereld te staan.
Ik sluit af, misschien zet ik binnen een uur een nieuw bericht, misschien binnen een dag of een week. Sommige dingen hoef je niet op voorhand te plannen, ik wacht op de hersenspinsels...
