Mijn
broer heeft me uitgenodigd voor een etentje, samen met mijn echtgenote: Claire,
en mijn lieve schoonzus Babette. De naam van het restaurant ga ik niet
vernoemen, anders zullen er waarschijnlijk de volgende keer mensen komen kijken
of wij er ook zitten. Het is natuurlijk weeral zon restaurant waar je 3 maanden
op voorhand voor moet bellen of zes, of acht, ik ben ondertussen de tel
kwijt. Ik begrijp niet hoe het komt dat mensen daar geen moeite mee hebben. Ik
zou het in ieder geval niet zien zitten. Serge, mijn broer, is een toppoliticus.
Voor hem is het een sport om op de dag zelf te reserveren. Zulke restaurants
hebben namelijk altijd wel een plekje over voor toppolitici, zoals Serge
Lohman. Natuurlijk heeft hij niet zelf gebeld. Hij heeft er namelijk mooie secretaresses
voor. Maak je geen zorgen, zei hij toen ik hem een paar dagen geleden aan de
lijn had. Ze kennen me daar, ik regel wel een tafeltje. Zoals ik al eerder
vermelde, ik hoorde het zo via de telefoonlijn dat hij het deed voor de sport. Hij
had voorgesteld om af te spreken in een café in de hoek, maar dat heb ik
afgewezen omdat er is één ding waar ik zeker geen zin in heb, en dat is dat ik
er niet wil bij zijn wanneer de chef van het restaurant Serge begroet alsof het
een oude kennis is. Of hoe de serveersters hem begeleiden naar het mooiste tafeltje
van de zaak. Daarom dat ik hem meteen in het restaurant zelf ga begroeten.
Claire,
mijn lieve Claire Wat is er toch gebeurd? :( Jij die nooit ziek was je bleef
nooit, maar dan ook nooit in je bed liggen voor een griepje. En plots lig je
daar, met een heleboel infusen in je arm, heel veel monitoren, piepend aan je
hoofdeinde van je bed. Ik ga hier niet vertellen wat Claire voor heeft, dat is
privé, vind ik. De chirurg roept me Wat wilt hij van me? De chirurg probeert
me op mijn gemak te stellen. Hij zegt dat het geen levensbedreigende ziekte is.
Gelukkig. Hij zei op een zeer opgewekte toon dat ze hun best zullen doen.
Zeggen ze dat niet altijd ? En daarna?
Daarna ging alles mis. Of beter gezegd: alles wat mis zou kunnen gaan deed dat ook
inderdaad. Op de eerste operatie volgde de tweede, en daarna een derde. Nu,
waren er niet alleen chirurgen, monitoren en infusen, maar ook slangen. Slangen
die uit haar lichaam kwamen en op een andere plek er weer in... Slangen die
haar in lieven moeten houden Claire was reeds 20 kilo afgevallen De Chirurg
zijn opgewekte toon was al snel weggevallen. Gelukkig dat Michel haar niet zo
heeft gezien Mijn lieve Claire toch!
Mijn
zoon Michel heeft nog niet zo lang geleden een werkstuk over de doodstraf
gemaakt. Ik zag enkele losse paginas op zijn bureau liggen. Ik zei tegen hem
dat hij me altijd om hulp mocht vragen indien dat nodig was. Enkele dagen
later, kwam hij bij me met een ruwe versie over zijn werk. Je moet vooral
zeggen of het wel kan, zei hij. Of wat kan? vroeg ik. Ik weet niet. Soms
denk ik dingen Dan weet ik niet of je die dingen wel mag denken. Ik las de
ruwe versie en ik was onder de indruk. Ik hielp hem het werkstuk te maken. Enkele
dagen later kreeg ik een telefoontje. Een boos telefoontje van de rector van
Michel zijn school Hij zei dat ik die dag, om zo en zo laat, van gedachten
moest komen wisselen over mijn zoon Michel. Ik had al zon voorgevoel dat het
over zijn werkstuk ging. Ik kwam aan bij de rector. Hij vond dat dit helemaal
niet ging. Ik stond voor een dilemma. Het typische ouder dilemma: je wilt
uiteraard je kind verdedigen, je komt voor je kind op, maar je moet dat niet al
te krachtig doen, en al helemaal niet te welbespraakt je moet ze niet
klemzetten. De rector begon mijn verleden op te halen. Hij hield maar niet op
Hij wist alles beter... Vuil vies, stinkend varken, zei ik, voordat ik
gelijktijdig lijn vuist in zijn gezicht en mijn knie in zijn onderbuik plantte.
W Wat
vraagt ze me nu? Ze vraagt me om mijn bloedeigen broer iets aan te doen?! Wat
moet ik nu doen Hij mag morgen niet die persconferentie geven Ik denk dat er
niets anders op zit Als ik het niet doe, zullen er grote gevolgen volgen Ik
moet wel Ik moet en zal mijn zoon beschermen Neen, ik kan het niet. Het is en
blijft mijn bloedeigen broer. Dus ik zei neen tegen mijn vrouw. Ze begreep
me. Ze zei dat ze even naar toilet ging. Na een halfuur alleen te zitten, kwam
ik overeind en vroeg ik me af waar ze zo lang bleef. Meteen toen ik me recht
stelde, zag ik een ambulance en 3 politieautos aan de overkant van straat
toekomen. Ik liep naar buiten en zag hoe mijn broer, Serge, met een bebloed
gezicht in de ambulance werd gestoken. Meteen zag ik hoe enkele politieagenten
mijn vrouw in de combi duwden. Ze deed dit om Michel te beschermen
Michel kwam thuis. Hij gaf me een kus
en vroeg waar mama was. Ik stelde hem meteen gerust en vertelde hem dat ze wat
later kwam. Ik wou het hem niet meteen uitleggen, na al wat er gebeurd is Ik
wou hem de emoties besparen, we hebben nu net een rustig ogenblik, helemaal
alleen. Plots zag ik dat de knokkels van Michel zijn linkerhand waren
geschaafd. Grappig, we zijn beiden linkshandig! Plots merk ik dat hij ook bloed
op zijn knokkels heeft. Wat? Hij heeft ook bloed op zijn wenkbrauwen? Er was
opgedroogde modder op zijn jasje, en nog veel meer op zijn splinternieuwe witte
sportschoenen. Ik vroeg hem hoe het was gegaan. Hij vertelde me dat men Men in
Black III van YouTube heeft gehaald. Plots stopte Michel met praten en keek me
aan Ik keek terug. Ik moest even wat grijnzen. Michel begon te vertellen over
zijn pinautomaat. Ik keek diep in de ogen van mijn lieve zoon, toen hij plots
een stap naar voren deed. Hij sloeg zijn armen rondom mij en drukte zich stevig
tegen me aan. Lieve papa, zei hij.
