De Heilige Malachias: De 111 profetieën over de Pausen
Woord vooraf
Er is lang gewerkt aan dit document. Het eindresultaat mag gezien worden en brengt een aantal nieuwe verrassende elementen aan het licht, vooral in de levensbeschrijving en in de interpretatie van de profetieën. Opnieuw is Medjugorje België en Nederland fier om u het meest volledige document te brengen over de merkwaardige profetieën over de Pausen van de Heilige Malachias.
Levensbeschrijving
In 1094 werd in Armagh, gelegen in het huidige Noord-Ierland, een zoon en erfgenaam geboren uit een adellijke familie, genaamd OMorgair met landbezittingen. Het jongetje kreeg als doopnaam Maelmhaedhoc. Later kwam hij voor zijn eerste scholing terecht bij Imbar OHagan, in de Abdij Van Armagh. Maelmhaedhoc's kreeg een Latijnse naam, Malachias. Zijn Ierse familie zou later ook zijn doopnaam als familienaam adopteren. Na een lange reeks studies, besloot de jonge Maelmhaedhoc, op ingeven van zijn vader, om Rooms Katholiek priester te worden.
Zoals gezegd, werd hij dus opgeleid door Imhar O'Hagan, destijds de abt van Armagh. Na een lange studie werd hij tot priester gewijd door St. Celsus in 1119. Om zichzelf te vervolmaken in heilige liturgie en theologie ging hij naar Lismore [graafschap Waterford] waar hij twee jaren
verbleef onder leiding van St. Malchus. Hierna werd hij in 1123 verkozen tot abt van het klooster Bangor.
Abdij van Bangor
Hij werd in 1119 op de leeftijd van 25 jaar tot priester gewijd. Hij vervolgde zijn theologische studies in Lismore. Malachias werd in 1123 tot abt van Bangor gewijd. Een jaar later werd hij aartsbisschop van Down en Connor.
Downpatrick, Cathedral Church of the Holy an Unidivided Trinity
De beroemde rustplaats van St. Patrick in Downpatrick
In 1132 werd hij bevorderd tot primaat van Armagh, de titel voor primaat van geheel Ierland. Bernard van Clairvaux heeft vele interessante anekdotes overgeleverd van Malachias. Diens bezieling voor religie in Connor en Armagh wordt door hem zeer geprezen. In 1127 bracht Malachias een tweede bezoek aan Lismore en diende als biechtvader voor Cormac MacCarthy, de vorst van Desmond en die later Koning van Ierland zou worden. Tijdens zijn ambtsperiode als bisschop van Connor bleef hij resideren in Bangor en toen enkele plaatselijke vorsten Connor belegerden, liet hij de monniken van Bangor overbrengen naar het schiereiland Iveragh [graafschap Kerry]. Aldaar was hij welkom bij de inmiddels tot koning gekroonde Cormac. Na de dood van St. Celsus [die in 1129 begraven werd in Lismore], werd St. Malachias in 1132 aangewezen tot aartsbisschop van Armagh, een ambt dat hij met grote dankbaarheid aanvaardde. Dankzij intriges was het twee jaar lang niet mogelijk om zijn ambtszetel te bezetten en ook nadien moest hij de Bachal Isu [de Staf van Jezus] nog zien te verkrijgen van Niall, de pretendent en leek-primaat. Malachias stierf tijdens zijn tweede pelgrimstocht naar Rome in 1148. Hij werd Heilig verklaard door Paus Clement III op 6 juli 1199. Interessant om weten is dat in zijn profetieën, exact de dag en het uur van zijn dood zijn vermeld [Clairvaux, 2 november 1148].
Armargh, St Patrick's Cathedral, de funderingen dateren uit 445
St Patrick was de stichter van het bisdom
Armagh, Standbeeld van de Heilige Malachias
De invloed van Malachias in Ierland betreffende kerkelijk zaken wordt wel vergeleken met die van Bonifatius in Duitsland. Hij hervormde en reorganiseerde de Ierse Kerk en bracht deze onder het gezag van Rome.
Gedurende drie jaren in Armagh, zoals is overgeleverd door St. Bernardus, herstelde St. Malachias het gezag van de Kerk, dat was verwaterd door een serie van leken-abten en introduceerde de Rooms-Katholieke liturgie. Het verhaal van de Heilige Bernardus was dat hij, nadat hij het barbarisme met wortel uitroeide en de christelijke moraal herstelde, alle zaken helderder zag en begon na te denken over zijn eigen rust.
Hij trad in 1138 af in Armagh en keerde terug naar Down and Connor, waarbij hij het gebied herverdeelde en Connor behield. Hij stichtte de priorij van Austin Canons in Downpatrick en ging voort met zijn bisschoppelijke taak. Begin 1139 bracht hij een bezoek aan Rome via Schotland, Engeland en Frankrijk, waar hij een bezoek bracht aan St. Bernardus in Clairvaux. Hij verzocht paus Innocentius II om een palia voor de zetels van Armagh en Cashel en werd benoemd tot legaat van Ierland. Na zijn bezoek aan Clairvaux kreeg hij, op zijn terugreis, vijf monniken mee voor een stichting in Ierland, onder leiding van Christian, van Ierse afkomst. Op deze manier ontstond de beroemde abdij van Mellifont in 1142. Malachias was begonnen aan een tweede reis naar Rome in 1148, maar op het moment dat hij aankwam in Clairvaux werd hij ziek en stierf in de armen van de Heilige Bernardus op 2 november.
Abdij van Melllifont
Heilige Bernardus van Clairvaux
De feestdag van St. Malachias wordt gevierd op 3 november om niet samen te vallen met Allerzielen.
Malachias bezat de gave om zieken te genezen. Daarbovenop bezat hij nog andere gaven, levitatie, helderziendheid en profetie. Vele mirakelen worden aan hem toegeschreven. Het meest bekend is zijn profetie over de toekomstige pausen, vanaf Paus Celestinus II [die paus werd in 1143] tot de paus die Johannes Paulus II zou opvolgen. En bij deze paus stopt de lijst. In zijn profetie wordt de lijn der opvolging abrupt afgebroken bij deze Paus. Hij werd in de profetieën van Malachias omschreven als "Gloria Olivae [Glorie der Olijven]".
Geschiedkundigen geloven dat Malachias zijn visoenen over de pauselijke opvolgingen kreeg tijdens zijn eerste pelgrimstocht naar Rome, in 1140. Er verscheen een lange lijst met 111 pausen voor zijn ogen. Deze voorspellingen zijn nauwkeurig bestudeerd en onderzocht en zijn, op enkele uitzonderingen na, bijzonder accuraat. Hij schonk ze aan paus Innocentius II "om hem te helpen in "noodsituaties." Innocentius II voegde het document bij de pauselijke archieven, waar het gedurende vier eeuwen "verborgen" bleef en enkel door de bibliothecaris en andere hooggeplaatste kardinalen werd geraadpleegd. Malachias zelf schreef dat hij het in de lijst had over de pausen vanaf Celestinus II tot ... de vernieuwing der tijden. In een visioen onthulde de Heilige Geest elke toekomstige paus met diens karaktereigenschappen, zijn geografische afkomst, spirituele achtergrond of zijn wapenschild. In totaal omschreef Malachias 111 toekomstige pausen.
Paus Innocentius II
Malachias gaf het document door aan paus Innocentius II om het veilig te laten bewaren. Claude François Menestrier, een bekende jezuïet uit de 18de eeuw, beweerde dat de profetieën in 1590 werden herschreven door Kardinaal Simoncelli, om de verkiezing te beïnvloeden van zijn favoriete kardinaal als paus dat jaar. Volgens Menestrier zou Malachias nooit geschreven hebben over de toekomstige pausen. Sceptici uit die tijd geloofden met name sterk dat Kardinaal Simoncelli de profetieën zelf geschreven had. Wat er ook moge zijn, drie simpele argumenten wijzen erop dat Menestrier zich vergiste en dat Malachias ze wel degelijk schreef.
Ten eerste blijkt uit de geschiedenis van het Vaticaan dat het document wel degelijk werd toevertrouwd aan Innocentius II in 1140. Zoals vele andere belangrijke documenten uit het Vaticaan, behoorde de Malachiasprofetie tot de eerste die werd gedrukt op de Gutenbergpers in 1455, dus 135 jaar voor de veronderstelling dat Kardinaal Simoncelli deze zou geschreven hebben. Ten tweede is het geweten dat, hoewel de Malachiasprofetieën onbekend waren voor de buitenwereld, er exemplaren ervan rondcirkelden bij hooggeplaatste geestelijken vóór 1590. Tenslotte begint de Malachiasprofetie bij de opvolger van Innocentius II, Celestinus II. Indien Simoncelli deze zou geschreven hebben, zouden de profetieën aanvangen in 1590, dat net als 1978 een driepausenjaar was met namelijk Urbanus VII [Gambattista Castagna], diens voorganger Sixtus V [Felice Peretti], en de opvolger van Urbanus VII, Gregorius XIV [Nicolo Spondrati]. De profetie zou, in de veronderstelling dat Simoncelli ze zou geschreven hebben met het oog op de beïnvloeding van de verkiezing van de nieuwe paus, zeker niet begonnen zijn bij Celestinus II, die op dat moment reeds bijna 450 jaar overleden was, en wat de pausen tussen Celestinus II en Sixtus V betreft, zou elk profetisch element komen weg te vallen.
De toekomstige pausen werden beschreven door een sleutelgebeurtenis in hun persoonlijk leven of door een daad dat zijn pontificaat zou kenmerken. Zo was, Clement XIII, die 11 jaar paus was tussen 1758 en 1769, afkomstig uit Umbrië en had hij de Roos als embleem. Malachias refereerde naar hem als "Rosa Umbriae" [de roos uit Umbrië]. Pius II werd door Malachias omschreven als "De Parvo Homine" [van de kleine man]. Zijn familienaam was Piccolomini, het Italiaans voor "kleine man." Pius VI [Giovanni Angelico Braschi] werd tot paus gekozen in 1755. Op zijn naam staat het langste pontificaat uit de geschiedenis. Hij regeerde 44 jaar, tot 1799. Hij werd 82 jaar en regeerde meer dan de helft van zijn leven. Christelijke schrijvers uit zijn tijd verwezen naar hem als de "Apostolische pelgrim op Aarde." Malachias kenmerkte Pius VI als "Peregrinus Apostolicus" of de pelgrim paus. In ongewone omstandigheden, zoals dat het geval was bij Pius VII [Barnaba Chiaramonte] wiens pontificaat overschaduwd werd door Napoleon Bonaparte, is deze door Malachias omschreven als "Aquila rapax," de arend, het symbool waarvoor Napoleon bekend stond. Paus Leo, 1878-1903, [Gioacchio Vincenzo Raffaele] omschreef hij als "Lumen in Caelo". Op zijn embleem stond een vallende ster.
Paus Pius X [1903-1914] noemde hij "Ignis Ardens" [brandend vuur]. Zijn echte naam was Giuseppe Melchiarre Sarto en het was onder zijn pontificaat dat Wereldoorlog I begon en de wereld voor de eerste keer in brand stond. Benedictus XV [1914-22] was "Religio Depopulata." Tijdens zijn pontificaat begon het communisme, wat vernietigend was voor het geloof. Paus Pius XI [1922-1939] is "Fides Intrepida" [Onwankelbaar Geloof]. Hij regeerde onder ongelofelijke druk van de duistere krachten van het nazisme en het fascisme, maar sprak zich absoluut uit tegen hen en het communisme. Pius XII [1939-1958] "Pastor Angelicus" [Engelachtige Herder], toonde een grote affiniteit voor het spirituele en kreeg visoenen van zowel Jezus als Maria die nooit werden openbaar gemaakt. Na een van deze visioenen zei hij: "de mensheid moet zich voorbereiden op een lijden zoals ze nog nooit heeft meegemaakt." Om zijn vertrouwen in de Moeder van God te verstevigen, kreeg hij het identieke visioen van het zonnewonder in Fatima toen hij rondwandelde in de tuinen van het Vaticaan. Hij schreef tot een van zijn kardinalen; "Ik was aan het lezen en verhief mijn papieren toen ik getroffen werd door een fenomeen dat ik nog nooit gezien had. De zon, die toen hoog stond, werd zoals een matgele bol, omgeven door een stralenkrans, en ik kon, zonder het minste ongemak, blijven staren naar de zon. De zon begon rond zichzelf te spinnen, en bewoog zich in alle richtingen, van links naar rechts, van boven naar onder en omgekeerd."
Angelo Giuseppe Roncalli werd paus Johannes XXIII [1958-1963]. "Pastor et Nauta" [Herder en Zeeman]. In 1953 werd hij door Pius XII tot kardinaal van Venetië aangesteld. Venetië, een stad in het water. Paus Paulus VI [1963-1978] werd "Flos Florum" [Bloem der Bloemen]. Zijn echte naam was Giovanni Battista Montini en zijn embleem bevatte drie lelies. Paus Johannes Paulus I [1978] werd door Malachias omschreven als "De medietate lunae" [van de halve maan] en kijk naar zijn echte naam, Albino Luciani , waarbij de eerste twee letters staan voor de helft van luna of maan. Hij was geboren in Canale d'Ogardo, Belluno, [mooie maan] en werd paus op 26 augustus 1978, slechts voor een maand, van de ene halve maan naar de andere. Karol Wojtyla gaf zichzelf de pauselijke naam Johannes Paulus II [1978-2005]. Malachias noemde hem "De labore Solis" [van het werk van de zon]. Hij werd op 18 mei 1920 geboren tijdens een totale zonsverduistering en werd op 8 april 2005 ter aarde gedragen tijdens een totale en hybride zonsverduistering.
In het jaar 1595 werden de profetieën voor het eerst openbaar gemaakt door Arnold de Wyon, een Belgische Benedictijner monnik [het maakte deel uit van zijn boek "Lignum Vitae"]. Plots blijkt er in een exemplaar uit 1820 een 112de profetie toegevoegd aan het originele manuscript. Naar verluidt zou deze later toegevoegd zijn door de Orde der Benedictijnen. Er bestaan hier echter zoveel verzonnen verhalen rond dat ik het enkel bij de vermelding van de profetie laat:
Laatste gedeelte van "Lignum Vitae"
"In persecutione extrema S.R.E. sedebit Petrus Romanus, qui pascet oues in multis tribulationibus: quibus transactis ciuitas septicollis diruetur, & Iudex tremêdus iudicabit populum suum. Finis. In een tijd van uiterste vervolging, zal de zetel van de Heilige Roomse Kerk bezet worden door Petrus Romanus, de het schip zal voeren door vele rampspoeden, waarbij de stad van de zeven heuvels, Rome, zal worden vernietigd en de verschrikkelijke rechter zijn volk zal beoordelen. Einde."
Het feit dat de bovenvermelde profetie later werd toegevoegd en dat een van zijn beste vrienden, de Heilige Bernardus van Clairvaux, nooit enige vermelding van zijn profetieën heeft gemaakt, hebben velen aan het twijfelen gebracht over de authenticiteit van deze profetieën. Wie echter alle profetieën doorneemt en blijft twijfelen, kan echter niet anders dan tot het besluit komen dat "deze zogenaamde fraudeur" dan wel zelf een enorme gave had om dingen te voorspellen.
Chris De Bodt
|
