|
Vandaag kreeg ik te horen dat mijn verhaal schrijnend is. Ook al is het schrijnend, toch ben ik al een heel moeilijke periode doorgesparteld. Mijn reactie is dan ook afwimpelend. Heel luchtig zeg ik: Ach weet je, er zijn mensen die erger dingen meemaken!.
"Je schrijft erg literair ": zei me eens een trainer in de cursus "klantgericht schrijven".
Hoe kan dit?
Het antwoord is niet ver te zoeken. Wanneer woorden uit hart en ziel komen, zijn ze zo heel anders, dan zijn ze geladen met emoties.
Mijn verhaal begint 6 1/2 jaar geleden.
Neen, eigenlijk begint het veel vroeger, zon 29 jaar geleden.
Ik leerde Paul kennen, we waren verliefd.
Verliefdheid werd liefde.
Hieruit ontstond een prachtig gezin met 3 kinderen die elk een deeltje van ons beiden in zich dragen.
Fijn om die aparte trekken van je partner en jezelf in je kinderen te zien.
Het is vaak op momenten dat het wat scheef zit met de kinderen, dat ik mezelf een ietsje beter leer kennen. Andere keren, herken ik ook weer heel veel trekken van hun vader.
Na enkele jaren maakte de komst van onze twee pleegdochtertjes van ons gezin een kroostrijk gezin.
20 jaar leefden we gelukkig als gezin. De kleintjes werden tieners, wat soms het huis op zijn grondvesten deed daveren. Maar we waren een gezin. De kinderen konden bij ons terecht, wij als partners hadden elkaar. We konden uren dromen over wat de toekomst ons nog zou brengen.
Paul was van kindsaf aan met de paplepel ingegeven dat een mens hard moest werken om iets te bereiken. Hij had zijn dromen, en probeerde die dromen waar te maken.
Daar hadden we echter nog vele jaren voor nodig. En die jaren kregen we niet.
Onze laatste vakantie bestond uit een weekje aan zee. Paul had zich daar blijkbaar een verkoudheid op zijn nek gehaald, we hadden er ook niet het prachtigste weer.
Bij onze thuiskomst hebben we voor de zekerheid de dokter maar gebeld. In onze ogen was er niets aan de hand, Paul was immers nooit echt ziek.
De vermoeidheid die we voor onze vakantie toeschreven aan het feit dat hij dringend wat rust kon gebruiken, deed ons helemaal niet denken dat er wel iets veel ergers met hem scheelde.
Uiteindelijk na een paar weken vond de huisarts dat Paul toch best eens langs een radioloog zou gaan. Diezelfde avond nog zaten we met de radiografiefotos bij de huisarts, en viel het harde verdict: Paul had kanker.
Dit was gewoonweg niet mogelijk. Tot dan toe had ons dat altijd zoiets geleken als de ver van mn bedshow.
Van het ene moment op het andere zagen wij ons leven helemaal veranderen.
Het leek ook alsof wij gans de wereld aanschouwden van achter een gekleurde bril.
Wat er op zon momenten door je heengaat is moeilijk te omschrijven.
Paul zei altijd dat we ons niet moesten afvragen waarom dit nu juist ons overkomt.
Na een observatieweek in het ziekenhuis werd de juiste diagnose gesteld: kwaadaardige kanker in de holle ruimte van de borstkas.
Er zou gestart worden met een zeer zware chemokuur. De behandelend geneesheer zei dat Paul uit goed hout gesneden was, en drukte hem eens de arm, alsof hij wilde zeggen: "jongen ik ga hier echt mn best doen voor jou".
En zn best heeft hij gedaan! Hij was steeds paraat als we hem nodig hadden.
Wij hadden ook het standpunt ingenomen van alles te willen weten of het nu goed of slecht nieuws was. Achteraf hebben we er geen moment spijt van gehad.
2 keer is Paul enkele dagen naar het ziekenhuis geweest voor de chemokuur. Wekelijks moest hij 1 keer naar de dagkliniek.
Maar na de 2 ziekenhuisopnames wist de dokter me te zeggen dat we verloren hadden.
De kankercellen hadden zich in 2 weken tijd verdubbeld. De chemotherapie hielp niet.
Op dat moment vond ik dat het mijn taak was om dit aan Paul te melden.
Wetende hoe wij beiden reageerden op bepaalde dingen, vond ik dat dit toch weer zoiets onder ons moest zijn. Paul keek mij bij deze mededeling aan met ogen waar in te lezen stond:mijn doodvonnis is getekend?. We hebben beiden gehuild, maar opluchten deed dat ons niet. Het was meer een hopeloos huilen.
Kon ik op dat moment toch maar met hem naar de andere kant van de wereld gaan! Hemel en aarde zou ik verzet hebben, opdat we onze Paul zouden kunnen houden. Het ongeloof was heel groot, we stonden machteloos! Het lot had beslist over Paul zijn leven, het mijne, en dat van de kinderen.
Dit lot zou de rest van ons leven bepalen.
De kinderen melden dat Paul zwaar ziek was, was alles behalve gemakkelijk.
De reacties waren nogal verschillend. Pieter kreeg het als eerste te horen. Ik denk dat wij er op dat moment niet erg bij stil stonden hoe hij zich diep vanbinnen voelde.
Het was net weer zon avond dat hij de lastige tiener uithing. Paul heeft hem toen gezegd dat we die avond bij de dokter geweest waren, en wat we daar te horen kregen.
Het enige dat wij op dat moment van hem vroegen, was zich een beetje te gedragen en het ons allen niet te moeilijk te maken.
Wat een zware opdracht gaven wij onze jongen toch! Hij zat op dat moment weer zozeer met zichzelf in de knoop, kreeg daarbij nog te horen dat papa zwaar ziek was, en dan vroegen wij hem van niet lastig te doen?
Onze zoon was dus de eerste die een tipje van de sluier opgelicht kreeg, van de zware periode die ons te wachten stond.
Hilde, werd de volgende morgen ingelicht.
Paul was gaan werken, zag het nut er niet van in thuis te blijven zolang de observatie in het ziekenhuis niet startte.
Met lood in mijn schoenen, met tranen in mijn ogen en de RX-fotos in mijn hand stond ik bij haar aan de voordeur.
Daarna ging de bal echt aan t rollen en werd door Hilde de rest van de familie ingelicht.
Onze meisjes werden s avonds bericht. Nadat ze van school kwamen wachtte ik hen op met de RX fotos bij de hand.
Aan de hand van die fotos proberen uit te leggen dat er bij papa iets erg fout zat, leek mij op dat moment het gemakkelijkste.
Hoe leg je je kind verdorie uit dat zn vader kanker heeft?
|
