Om 17u02 vertrokken we met de trein vanuit Wevelgem. We lieten er het autootje van het WGK achter op de parking van het station. De voorbije week was er een van zenuwachig inpakken maar vooral ook voor zowel Hilde als ik een van veel werken. We hadden dus nog niet het echte "vakantiegevoel" te pakken. Overal waar we deze week kwamen, hadden zowel wij als de mensen die wij ontmoetten de neiging om "afscheid" te nemen.... Als dat maar geen slecht voorteken zou zijn... In Zaventem verliep alles alvast op wieltjes
De vlucht naar Abu Dhabi verliep vlekkeloos. Het uurwerk mocht ondertussen twee uur vooruit zodat het toch al 6 u in de ochtend was toen we in deze poepchique luchthaven aankwamen. Veel geslapen hebben we niet op het vliegtuig. Daarvoor was de beenruimte net iets te krap. We moesten 3 u wachten voor we onze volgende vlucht naar Kathmandu konden nemen. Ook dat verliep aanvankelijk allemaal vlekkeloos. Totdat we echter moesten landen in Kathmandu. De weersomstandigheden waren niet goed : regen, mist, onweer...Zo'n tweetal minuten voor de landing op nauwelijks een paar honderd meter hoogte begon het vliegtuig plots terug uit volle kracht op te stijgen. Na enige tijd meldde de piloot dat het landen door het slechte weer was mislukt en hij een tweede poging zou ondernemen. Na ongeveer een half uur deed hij dit ook maar hetzelfde scenario herhaalde zich. Na nog eens een half uur om en rond Kathmandu rond te cirkelen kwam de melding dat de landing niet zou lukken en we moesten uitwiijken naar een regionale luchthaven in India. Deze had de toepasselijke naam "Lucknow" Bedoeling was om daar het vliegtuig opnieuw vol te tanken en af te wachten wat het weer zou doen. Dat wachten duurde behoorlijk lang. Na het tanken stegen we opnieuw op. In de tussentijd moesten we op het vliegtuig blijven zitten. We vlogen opnieuw richting Kathmandu en dit keer lukte de landing wel. Wat een opluchting! Op de luchthaven moesten we eerst aanschuiven voor ons visumaanvraag en andere grensformaliteiten. Bij het buitenkomen van de luchthave werden we opgewacht door iemand van "Himalaya Leaders" een lokale organisatie die instond voor de organisatie van onze reis. Het regende inderdaad oude wijven. Samen met een ander mechels koppel, dat ook bij hen reserveerde, stapten we in hun minibusje. Wat volgde was al onmiddellijk een cultuurshock. Vooreerst reden we links tussen een mengelmoes van toeterende auto's en bromfietsen. Verkeersregels zijn er nagenoeg niet evenals verkeersborden.. Het wegdek heeft op veel plaatsen meer weg van een MTB-parcours dan van een openbare weg. Toch reed de chauffeur handig steegjes in en uit. We dwarsten auto's met nauwelijks 1 cm overschot. Uiteindelijk kwamen we toch veilig en wel aan in ons hotel "Holy Himalaya" zei het met zo'n 4 uur vertraging. We werden vriendelijk ontvangen maar moesten vlug nog op zoek om iets te gaan eten. Ook dat was niet zo vanzelfsprekend. Daar waar Kathmandu normaal bruist van het leven met ontelbare winkeltjes en restaurantjes, was er nu blijkbaar een collectieve sluiting omwille van een of ander festival. In het donker en enigszins onzeker gingen we toch op pad. Eigenlijk stapten we de eerste beste gelegenheid op goed geluk binnen. Het viel mee. Het was lekker maar wel aan de kruidige kant. We dronken ook nog elk 75 cl bier. Dat leek ons het veiligst. Van water waren we immers een beetje bang als dat niet uit flessen zou komen. Omdat ik nog geen Nepalese Roepies had betaalde ik met 20 euro (fooi inbegrepen). Ik maakte de omrekening zelf van wat we zouden betalen. We hadden al een beetje ondervonden als je zoeiets aan de nepalezen overlaat je er dan gegarandeerd opgelegd wordt. We leren dus vlug bij.... Moe maar voldaan keerden we teug naar het hotel. De kamers waren niet luxueus maar wel netjes. Op de kamer gekomen was ons enige doel nog de gemiste slaap zo vlug mogelijk inhalen. Zelfs een korte knuffel kostte enige moeite hoewel hij na deze vermoeiende tweedaagse wel deugd deed. Het was ondertussen 22u30 lokale tijd
De wekker stond op 7u45. We werden om 8u30 verwacht in "de office" van Himalaya Leaders. Dat lag vlak naast ons hotel. Dat uur haalden we net niet. Eerst was er nog het ontbijt in het hotel. Niet super maar wel OK. De bespreking van het programma was een beetje op zijn Nepalees ; "Het zal te zien zijn wat het weer doet","Misschien is er morgen een vliegtuig naar Pokhara-misschien ook niet"; "Misschien doe je de rustdag in Pokhara beter voor de trekking-misschien ook niet ".... Vandaag zouden we wel sightseeing in Kathmandu. We kregen een gids en een chauffeur toegewezen en om 10 u waren we op pad. We bezochten achtereenvolgens Swyanbhinath,Pashupouthinath en Boudhinath. Het was een opeenvolging van tempels en religieuze symbolen waarvan sommige tot het werelderfgoed behoren. Overal liepen er loslopende honden, apen en her en der koeien. Jammer genoeg werden we ook overal geconfronteerd met bedelende mensen. Velen in Kathmandu proberen toch te overleven in wat naar onze normen mensonterende omstandigheden zijn. De stad straalt wel een heel bijzondere sfeer uit. De religie is werkelijk overal. Vooral de lijkverbrandingen aan de rand van de rivier die uitmondt in de Heilige Rivier de Ganges waren bijzonder aangrijpend. ' 's Middags aten we in een gezellig restaurantje op hoogte met uitzicht op Boudhanat. Voor nauwelijks 14 euro hadden we met ons beiden lekker gegeten. Rond 16 uur zat onze city-trip erop. We spraken met het mechels koppel, dat ons ook op de sight-seeing vergezelde , af om ' savonds om 18u30 samen nog iets te gaan eten. Dat etentje was lekker en gezellig. Het mechels koppel bleken ervaren globetrotters te zijn die al heel wat trekkings op hun palmares hadden. Hoe meer pintjes Everestbier ze dronken hoe indrukwekkender hun verhalen werden....Een medewerker van de Himalaya Leaders zat bij ons aan tafel en kon ons nog heel wat vertellen over cultuur, religies en gebruiken in Nepal. Dag 3 zat erop en het was goed geweest....
Vandaag stond een transfer naar Pokhara op het programma. Bedoeling was dat wij om 11u45 een transfer vanuit het hotel naar de luchthaven zouden krijgen om daar om 13u een lijnvlucht naar Pokhara te nemen. Om 11u45 werden we inderdaad naar de luchthaven gebracht. We kregen onder gesloten omslag alle papieren mee die we in Pokhara aan onze gids moesten afgeven. Wat we op de luchthaven zagen tart alle vebeelding : complete chaos. Een massa mensen die elk op een of andere manier een binnenvlucht wou bemachtigen. Door het slechte weer van de voorbije dagen waren heel wat trekkings een aantal dagen uitgesteld tot vandaag. Reservaties en tijdstippen van vertrek waren niet echt van tel. Ze dienden enkel om de volgorde van instappen te regelen.(50 per vlucht). Ook onze mechelse vrienden die vier uur eerder naar de luchthaven waren vertrokken voor een andere vlucht, doolden er nog rond. Men had ze zelfs een peperdure helikoptervlucht proberen aan te smeren als alternatief. Wij hadden dan nog relatief geluk. Ons vliegtuig van 13u steeg uiteindelijk op om 14u15. De vlucht verliep goed. Alleen jammer dat er geen open hemel was. Het uitzicht moet prachtig geweest zijn. Bij aankomst stelde er zich een nieuw probleem. De persoon die ons zou opwachten met ons naambordje was nergens te bespeuren. Onmiddellijk werden we overspoeld door een allegaartje van obscure taxichauffeurs die opdringerig hun diensten aanboden. We wisten maar half waar we naartoe moesten. Bellen lukte niet - altijd de melding "wrong number". Daar stonden we dan.... De wacht van de luchthaven kwam ons uiteindelijk ter hulp en regelde een taxi voor ons. Ook in het hotel leken ze niet echt goed geïnformeerd over onze komst maar soit, we waren ter plaatse en dat was het voornaamste. Ondertussen konden we contact leggen met onze gids met wie we een afspraak voor morgen tussen 13 en 14 u maakten. Onze trekking was door de weersomstandigheden met een dag uitgesteld. We zouden die dag op het einde inhalen door de rustdag na de trekking te schrappen. 's Avonds gingen we eten in een gezellig restaurantje. Hilde een gebakken vis met frietjes en voor mij een steak met frietjes en voor elk opnieuw 75 cl bier. Kostprijs : 7 euro per persoon. Vandaag hebben we Nepal alweer een beetje beter leren kennen. Gelukkig stonden we niet onder tijdsdruk
Vandaag dus rustdag in Pokhara. Het woord "rustdag" is voor Hilde altijd het signaal om in de boeken en brochures te gaan neuzen wat er allemaal mogelijk is. Zo bezochten we een bekende waterval "devin falls" en een grot. In de namiddag deden we nog een boottochtje op het meer met een persoonlijke roeier. Alles spotgoedkoop (nauwelijks 3 euro) Ook in de namiddag ontmoetten we voor het eerst onze gids en drager. Bizar en lachwekkend moment was dat. Zowel zij als wij zaten in de hall van het hotel te wachten op elkaar. Letterlijk naast elkaar zonder van elkaar te weten dat we op elkaar wachtten. Tot ik het wachten moe was en ik de receptioniste aansprak.....Dit hadden Chudo en Suman, dat zijn de namen van onze gids en drager, gehoord en al snel volgde een warme en hartelijke ontmoeting. De enige afspraak was eigenlijk dat we ' s anderdaags om 6u30 zouden ontbijten en we om 7u zouden opgehaald worden om ons naar de startplaats van onze trekking te laten voeren. De rest zouden we van dag tot dag bespreken... 's Avonds zijn we nog druk bezig geweest om onze bagage op de juiste manier in te pakken. Een deel zouden we achterlaten in het hotel waar we na onze trekking voor een nacht terug zouden keren. Kwestie dat onze drager niet door zijn pootjes zou zakken , hoewel deze bijzonder stevig oogden.... We sloten de dag af met een diner. De voorbije dag was warm maar jammer genoeg opnieuw bewolkt zodat de mooiste vergezichten hun geheimen nog niet hadden prijs gegeven. De verwachtingen bleven dus hoog gespannen voor de komende dagen.
Eindelijk! Het is zover : vandaag startten we onze trekking waar we zolang naar uitgekeken hebben. Stipt om 6u waren we uit de veren. Snel een douchke genomen-snel een (te)beperkt ontbijt... Om 7 u vertrokken we samen met Chudo en Suman met een taxi naar onze startplaats in Nayapul. Stel je van die taxi vooral niet te veel voor.Een kleine Suzuki die bij ons niet eens gegeerd zou zijn als stadsautootje. Maar kom, we hadden vervoer en we waren vertrokken....Het werd een dolle rit van anderhalf uur over afwisselend goede-redelijke-mindere en zeer slechte wegen. In Nayapul gingen we dus van start. Onze gids hield er meteen een stevig tempo op na. Ik vermoed dat hij ergens wou inschatten welk vlees hij in de kuip had. Hilde, en ik na Hilde, volgden redelijk gezwind. Ook onze drager hield gelijke tred. Kanttekening is dat deze wel met een indrukwekkende last rond zijn hoofd en op zijn rug liep. Moesten wij ons nu schuldig voelen of niet-we wisten het niet zo goed. We hadden de indruk dat hij niet graag had dat wij ons al te empathisch opstelden. We hadden een grote drukte van trekkers verwacht maar dat viel al bij al mee. Vandaag was een opeenvolging van dorpjes met eet- en slaapgelegenheden afgewisseld met schitterende stukjes natuur. We geraakten meer en meer in onze nopjes....Her en der ontmoetten we boeren-kinderen en andere trekkers. Allen waren ze even vriendelijk. De keren dat wij "namaste" hoorden en zegden waren niet bij te houden. Rond 11 u stopten we om iets te eten en te drinken in zo'n restaurantje langs ons pad. Hilde at twee pannenkoeken en ik een mixed-spaghetti. Eenvoudig maar lekker. Het moet zijn dat we goed aan het stappen waren want tijdens de lunch kwam de gids bespreken tot waar we vandaag zouden stappen. Het werd uiteindelijk Banthanti op 2210 m hoogte.(we startten op 1070m). We kwamen er aan om 14u15. Dit was na 5u45. In de planning was 6u stappen voorzien tot in Ulleri. We waren dus een uur verder in minder tijd. Hilde was dus in topconditie ! De blijdschap was nauwelijks te onderdrukken bij onze aankomst in Banthanti. Een prachtige locatie, een prachtig guesthouse (machupichare) met een droomterrasje. Onze gids zorgde ervoor dat we een kamertje met uitzicht op de Machupichare (( Fishtail) kregen. Die hing voorlopig jammer genoeg in de wolken maar zou zich misschien morgen bij het ontwaken laten zien. Na een douchke en wat verfrissing genoten we van een koffie op het terras. Niettegenstaande het de ganse dag bloedheet was geweest , begon de temperatuur al snel te dalen en hadden we een trui vandoen. Plots zaten we zelfs volop in de mist. Om 18 u was het etenstijd. Het was ondertussen al volop donker. Het eten was opnieuw bijzonder lekker. Na het avondeten was het enige wat ons nog te doen stond, ons kaf opzoeken. Om 19u30 zaten we onder de wol, lees in onze slaapzak.
Tweede dag van onze trekking. Gezien we gisteren een uur verder waren geraakt moesten we vandaag eigenlijk maar vier uur stappen naar Ghorepani. Bij het opstaan was het zonnig en konden we al meteen een glimp opvangen van de Machhapuchhre met zijn 6997 m hoogte zowat de tweelingbroer qua vorm van de Matterhorn. Vol goede moed begonnen we om 8u richting Ghorepani te stappen. De tocht verliep dwars door een rhododendronbos dat veel weg had van een tropisch regenwoud. Langs kabbelende rivieren en watervallen baanden we ons een weg naar onze volgende bestemming. Geleidelijk aan verdween de zon om opnieuw plaats te maken voor mist. De vochtigheidsgraad moet dicht tegen de 100% hebben gelegen. De "tropische oerwoud-of junglesensatie" werd hierdoor nog intenser. Op dat moment was de mist ook niet zo erg. Midden het bos waren er toch geen vergezichten. En dan...plots zou de "regenwoudsensatie" plaats maken voor echte sensatie. Ten gevolge het overmatig rondkijken struikelde Hilde onverwachts over een steen. Met haar loopstokken in de hand had ze geen enkele reactie in huis en viel ze pardoes eerst languit op haar buik en vervolgens op haar gezicht. Zo vlug ze gevallen was, zo vlug krabbelde ze ook weer recht en zei dat het niet erg was. Alsof ze gegeneerd een poging ondernam om te verdoezelen wat er gebeurd was. Als bij wonder viel het ook al bij al nog mee. Behalve wat kleine schaafwonden aan hand en knie vielen er geen letsels te bespeuren. De twee ter hulp snellende mannen (de gids en ik) bleven dus werkloos. Een hondertal meter verderop was er stromend water en konden we bekomen bij een kop thee en koffie op een mooi terrasje. We konden dus gewoon onze weg verder zetten en om 11u bereikten we Ghorepani, ondanks de valpartij alweer een uur vroeger dan voorzien. Onze gids loofde ons voor onze sterke conditie en ik merkte dat dit zeer veel deugd deed aan het zelfvertrouwen van Hilde dat met de valpartij een deuk had gekregen. Ghorepani bleek een druk bezochte locatie te zijn waar verschillende paden elkaar kruisten. Het was een wirwar van allemaal lodges die best de vergelijking met de berghutten in de alpen konden doorstaan. Daarnaast was er ook nog wat commerce wat de trekkers toeliet zich opnieuw te bevoorraden. Hoe ze hier alles tot op 2860m hoogte brengen is toch indrukwekkend. Voor zover we gezien hebben gebeurt dit allemaal met ezeltjes. Dat we opnieuw een uur voorsprong hadden is wel ons geluk geweest. We waren immers nog maar goed en wel aangekomen en geinstalleerd of de mist veranderde in regen Al snel regende het pijpestelen. De soep en warme maaltijd deden dan ook veel deugd. Naar verluidt is het uitzicht in Ghorepani prachtig. Onze gids had ook voor een kamertje met mooi uitzicht gezorgd. Voorlopig echter tevergeefs. Door het snel beëindigen van onze tocht en het slechte weer zaten we voor de rest van de dag een beetje vast in onze lodge. Hoewel het er best gezellig was, was dat eigenlijk niet de bedoeling. Tijd dus om de gezelschapspelen boven te halen. Een spelletje yatzee en wat kaarten verdreven de tijd. Zodra het ophield met regenen gingen we toch nog eens Ghorepani verkennen. We moesten ons goed induffelen want het was ondertussen behoorlijk koud geworden. We slenterden wat rond in het dorp maar zochten al vlug terug de gezellige warmte van de lodge op. De bazin had ondertussen het houtkacheltje aangestoken en was er zelf languit bij gaan liggen. Bij het avondmaal kwam Chuda nog eens het programma voor de komende dagen bespreken. Hij had even voordien telefoon gekregen van zijn baas van Himalaya Leaders. Hij moest van hem de telefoon doorgeven. De baas wilde weten of we tevreden waren in het bijzonder over onze gids en drager. Natuurlijk waren we dat. Zij konden het toch ook niet helpen dat het weer wat tegenzat. Het was wel even schrikken toen hij kwam melden dat er telefoon was van de organisatie. In een eerste reflex dachten we dat er iets ernstig gebeurd was op het thuisfront. Dat was gelukkig niet het geval en dus konden we vanavond alweer in alle rust met de kippen op stok. Hopend op "clear wheather" zoals Chuda het zo vaak herhaalde.
Vandaag is het gelukt. Bij het ochtendgloren ontrafelde de Himalaya zich in zijn volle glorie. De gids kwam om 6u aan onze kamerdeur kloppen : "breakfast at 7 am ; nice view" Als een schicht gingen allebei ons hoofdjes uit onze slaapzak en zaten we met de neus aan het venster. Dit was geweldig. Een panorama van zes-, zeven- en achtduizenders was zomaar door ons venster te bewonderen. Zelden hebben we zo snel ingepakt en ons klaargemaakt. Binnen het kwartier, nog voor het aangekondigde ontbijt van 7 uur, stonden we plaatjes te maken op het terras. Ook voor het ontbijt namen we dit keer niet zoveel tijd, zo verrukt als we waren. We wilden zo snel mogelijk op stap. En dat was maar best ook. Het eerste deel van de tocht was een klim naar 3160 m waar je normaal een 360° panorama had over de bergen. Toen we daar aankwamen waren er toch al een aantal bergen terug in de wolken verdwenen. We bleven er eventjes verpozen en een gevoel van geluk was ons deel. De rest van de tocht was opnieuw een "forestwandeling" maar dan wel een van het betere soort. Langs een onstuimige bergrivier doorkruisten we een diepe kloof. Het parcours ging op en neer en eidnigde in Tadapani op 2680 m hoogte. We waren dus zo'n 200 m gezakt. Hilde tekende vandaag ook voor haar tweede valpartij. Dit keer was ze echter veel minder spectaculair. Eigenlijk gleed ze gewoon uit en kwam ze op haar poep terecht. Ze was natuurlijk opnieuw zeer gegeneerd en werd op slag nog onzekerder bij het afdalen. Wat wel opviel is dat onze gids wel heel toegewijd was....Nog voor ik enigszins kon reageren, sprong onze gids al over mij en reikte hij Hilde de hand om recht te komen.... Onze lodge was dit keer veel rudimentairder Het was een aaneenschakeling van barakken en koterijen. Ook hier weer was het uitzicht naar verluidt indrukwekkend. Tegen de tijd dat we er aankwamen was de hemel echter alweer dicht getrokken. Ondertussen hadden we het ritme al wat te pakken voor de verdere daginvulling : douche en verfrissing-bespreking programma volgende dag-koffietje-dagboek schrijven-even in het dorpje rondkuieren- spullen drogen(eventueel wat uitwassen)-contact maken met andere trekkers-... Zo zat dag drie er ook al op. Tijdens de bespreking van het programma bleek dat we wat voorop lagen op het schema. Liever zo natuurlijk dan dat zou blijken dat we het niet zouden halen. Alles OK dus ; Als Hilde er nu ook nog in slaagt om de komende dagen recht te blijven en het weer eindelijk wil omslaan ziet het er goed uit....
"Geen twee zonder drie" We waren nog maar goed en wel gestart of Hilde speelde het klaar om voor de derde dag op rij tegen dek te gaan. Het was opnieuw een banale struikelpartij zonder gevolgen. Met een indrukwekkende tijgersprong was Chuda er opnieuw als de kippen bij om haar recht te helpen. Ik denk dat hij al bij haar moet geweest zijn nog voor ze helemaal de grond raakte... De dag begon nochtans veelbelovend. De hemel was volledig opengetrokken en om zes uur stonden we samen met alle andere gasten te wachten op de zonsopgang. Wat volgde was gewoonweg schitterend. Stilletjes kon je zien hoe de Annapurna South van boven naar beneden toe belicht werd. Het aantal foto's dat door de toeristen werd genomen was niet te tellen. Toen de zon aan het Oosten boven de bergen helemaal aan de horizon verscheen ontstond er een spontaan applaus... We waren er dus vroeg bij vandaag en dat was ook nodig. We hadden immers een behoorlijk pittige tocht voor de boeg van Tadapani naar Sinuwa : geschatte staptijd : 6u. Eigenlijk moesten we van 2630 m naar 2360. Niemendalletje zou je denken. Niets minder waar dus. Een oneindig aantal trappen op en neer in een broeierige hitte waren vandaag ons deel. Van 2630 naar 1860 terug naar 2140 dan terug naar 1900 enz...Om finaal dus op 2360 te arriveren. Voor de lunch stopten we bij de lodge die we bij onze terugkeer zouden aandoen om te overnachten. Het was een hele leuke en verzorgde met een terras met een mooi uitzicht. De gids wees ons de kamer aan die hij nu reeds geboekt had. Het was een van de allermooiste. Dat gaf ons alvast goede moed. De lastigheidsgraad van vandaag werd in hoge mate gecompenseerd door het wondermooie parcours met mooie vergezichten en mooie paden. Dag vier was dus een zware maar wel een leuke. Het mooie weer dat we al lang verdienden had daar natuurlijk een belangrijk aandeel in. Eenmaal aangekomen in de lodge volgden de ondertussen routine geworden activiteiten.
Het is gelukt. Vandaag kon Hilde de ganse tocht afwerken zonder valpartij. Het dient gezegd dat Chuda daar ook heel hard zijn best voor deed. Bij iedere moeilijke passage sprong hij naar voor om haar de hand te reiken. Ik denk dat Hilde dat in het begin wat gênant vond maar na een tijdje liet ze zich zijn dienstbaarheid welgevallen. Vandaag startten we om 7 u bij een stralende hemel. Het parcours was ronduit schitterend. Op een hoogte variërend tussen 2300 m en 3200 m drongen we de diepste kloof ter wereld binnen. Van top tot rivier zo'n 7000 m. De tocht was opnieuw behoorlijk pittig; We sloegen dit keer een volledige overnachtingsplaats over. Zo eindigde ons dagelijks "wandelingetje" in Deurali op 3230 m hoogte. Bedoeling was dat we morgen van hieruit het Annapurna Base Camp (ABC) op 4130m bereiken en dan terug keren naar Deurali. De gids raadde ons af om in het ABC zelf te overnachten. Velen krijgen er ' s nachts door de grote hoogte hoofdpijn en het comfort is er alles behalve (extreem koud en weinig of geen faciliteiten) Als dat comfort inderdaad nog minder is dan dat wat we hier in Deurali aantroffen, denk ik dat dit een goede beslissing was. In Deurali was het na 15 u al behoorlijk koud. Toen ik er douche wou nemen was ik bovendien de pechvogel van de dag. Alleen maar ijskoud water! Hilde die mijn probleem had opgemerkt riep er de gids en de lodgeverantwoordelijke bij en deze deden gedienstig als altijd hun uiterste best om het probleem zo snel mogelijk op te lossen. Resultaat was dat alle personen na mij een warme douche konden nemen. Hilde heeft ondertussen meer en meer te doen met Suman, onze drager. Waarschijnlijk maakt ze de vergelijking hoe zwaar de tocht voor ons is en wat dat dan niet voor hem moet zijn. Suman is een schuchtere jongen. Hij zegt geen woord en durft je nauwelijks aan te kijken als je hem bedankt. Bovendien staat hij steeds klaar om ons te dienen....We zijn er beiden af en toe door gegeneerd. Nooit willen ze iets aanvaarden. Bij ons aan tafel zitten mag kennelijk niet en zélf eten doen ze pas als wij klaar zijn...Het went wel natuurlijk maar dit zijn we toch niet gewoon en voor ons hoeft dit niet. Op den duur moesten we dit wel aanvaarden. We merkten ook dat ze een beetje ongemakkelijk werden als we te veel aandrongen. Ondertussen kwam onze gids vertellen dat we morgen om 6u! onze tocht zouden starten. We moesten tegen 10 u in ABC geraken omdat het in de namiddag vaak bewolkt wordt. Dus vanavond nog maar eens vroeg in onze lekkere warme slaapzak. Diep in onze slaapzak konden we nog wat gezellig napraten over de voorbije dag en luidop mijmeren over wat we hier allemaal meemaakten. Net toen we de neiging hadden de slaap te vatten, hoorden we iets ritselen langs onze hoofden. Goed geraden : een muis. Van rustig en knus slapen was vanf dat moment niet veel sprake meer. En zeggen dat we hier morgen opnieuw moesten overnachten.. Hopelijk waren we morgen moe genoeg zodat we er niet veel belang meer aan zouden hechten.
God schiep de wereld in zeven dagen. Hij rustte op de zevende dag en zag (na de zesde dag) dat het goed was. En of het goed was! Ook wij hebben dit op de zesde dag van onze trekking met onze eigen ogen kunnen zien. Zoals afgesproken stonden we om 5u45 klaar voor het ontbijt. Dit lijkt misschien ontiegelijk vroeg maar na zo'n slechte nacht waren we eigenlijk blij om op te staan. Voor ontbijt kregen we een soort broodpapje. Lekker, voedzaam maar ook zeer heet. Om 6u10 startten we dan ook onze zesde trektocht richting ABC, de hoofdbestemming van onze trekking. De hemel was volkomen helder dus was de dagtocht veelbelovend en de verwachtingen ook hoog gespannen. Hilde was vaandaag bijzonder gemotiveerd. Ze vertrok als een pijl uit een boog en in geen tijd bereikten we langs een opnieuw ronduit schitterend parcours het MBC-kamp. Het ABC-kamp bereikten we om 8u45 na welgeteld 2u35 stappen. Vanuit de reisorganisatie was voor deze tocht 5à6 u voorzien. Het voordeel van onze snelle rit was dat we langer konden genieten van wat we in ABC aantroffen. Een mens kan het zich zo mooi niet inbeelden. ABC ligt te midden van bergtoppen van 7 en 8000m en allemaal waren ze in volle glorie te bewonderen. Ten minste als je zoals wij geluk hebt er onder een stralende hemel aan te komen. Ons vroeg aankomstuur stond daar echter garant voor. Gewoonlijk wordt het er na de middag bewolkt. Vanuit de vallei stijgen de waterdampen langs de flanken van de bergreuzen omhoog. We verbleven een goede 3u op het ABC en genoten met volle teugen. Onder de volle zon was het ook helemaal niet koud zoals we hadden verwacht. Ik kon er zelfs even in T-shirt zitten. We namen foto's rond onze oren, nu al wetende dat we nooit de beleving zouden kunnen weergeven van wat we hier ervaarden. We maakten van de gelegenheid gebruik ook nog eens een foto van Chuda en Suman te nemen. Rond 12 u vatten we dan onze terugtocht naar Deurali aan. Bij Hilde was dat merkbaar met tegenzin.....Moesten we nu al zo'n mooie plek definitief achter ons laten ? Ja dus. Het afdalen gaat ons kennelijk heel wat minder goed af dan het klimmen. We deden er namelijk bijna even lang over. We waren nog geen half uur in Deurali aangekomen of de hemel trok inderdaad dicht en op slag werd het beestig koud. Wat volgde was een herhaling van de vorige dag(hopelijk zonder de muizen) Ik had ondertussen een dafalgan genomen omdat ik toch wat hoofdpijn had. Beginnende hoogteziekte of een lichte zonneslag ? In ieder geval was ik na een uurtje van mijn hoofdpijn verlost.
Chuda had ons voor vandaag nog maar eens aangeraden er vroeg bij te zijn. En met vroeg bedoelde hij dat we om 6u30 zouden moeten aan het stappen zijn. Dat betekende : wake up at 5:30- packing- breakfast at 6:00 and start to walk at 6:30 am. Door het feit dat we telkens zo vroeg gaan slapen bleek dat ritme ons ook wel te bevallen. We hadden ondertussen ook wel door dat de voormiddag de beste periode is om te wandelen. Dan is er steeds een stralende zon en heldere hemel. Vandaag was voor Hilde misschien wel de etappe waar ze het meest tegenop zag. We moesten van 3200 m naar 2170 m. Vergis u echter niet. Het gaat hier niet zomaar over 1000 m dalen. Tussenin zitten er zones waar we terug zo'n 300 à 400 m stijgen. Telkens bijzonder steil. Volgens Chuda was het echter de laatste zware tocht. De komende dagen waren de tochten merkelijk korter of zeker ook minder zwaar. Dat gaf Hilde dan weer wat moed + het feit dat er ons op het eind van de dag een bijzonder fraaie lodge te wachten stond. De tocht zelf verliep vlekkeloos. Eigenlijk was het een retour van het traject dat we al op de heenweg hadden afgelegd. We wisten dus wel min of meer wat ons te wachten stond. Toch waren de uitzichtpunten en de beleving opnieuw anders. We betrapten er ons zelf op dat we achteloos voorbijgingen aan neerdonderende watervallen, pittoreske brugjes en ander fraais. De toeristen die op de heenweg waren, bleven op al die plaatsen nog staan om foto's te maken. Dit hadden wij trouwens ook gedaan. De lodge bij aankomst lag helemaal bovenop het dorp Chomrong. Chomrong is een behoorlijk groot dorp met talrijke prachtige lodges. Ook de onze was er dus zo eentje. We bereikten ze na een klim van ik weet echt niet meer hoeveel treden. De "onderbroekentraining" van Hilde bewees hier ten volle zijn nut. In de voorbereiding van onze trekking zette Hilde als ze kookwas had gedaan de wasmand beneden aan de trap. In plaats van met de wasmand naar boven te gaan droeg ze daarna de slipjes en handdoeken een voor een naar boven. We dachten echt dat ze gek geworden was... Onze lodge was dus in vergelijking met wat we in Deurali hadden een luxeresort. Vanuit onze nette kamer had je een machtig uitzicht op de bergen. Op het open terras met hetzelfde uitzicht konden we genieten van een kop koffie en aan het dagboek werken. Eenmaal aangekomen haastten we ons om een douche te nemen- een en ander uit te wassen om nadien volop te genieten van het moois dat de lodge ons te bieden had. Op dat moment was ik al bijna zeker dat Hilde hier morgen opnieuw met tegenzin zou vertrekken.
VRIJDAG 25/10/2013 (trek naar Himalpani-Newbridge 1340m)
Ontwaken, het gordijn opentrekken, door het venster gluren en meteen met uw neus op de bergreuzen gedrukt staan. Heerlijk is dat. We konden het ons permitteren om wat langer te blijven liggen omdat we vandaag toch maar een korte afstand moesten afleggen. We genoten dan ook volop vanuit ons luie bed. Nog heerlijker werd het toen we later ons ontbijt op het dakterras van de lodge konden nemen. In de volle zon, slurpend aan onze koffie, met een heerlijke bananenpannenkoek, in alle rust met een fenomenaal uitzicht ontbijten ; moet er nog zand zijn.... We hadden er gerust nog wel een poos kunnen vertoeven maar we moesten nu eenmaal ons programma verder afwerken. We begonnen dus aan de afdaling vanuit Chomrong richting Jhinudanda dat op 1780 m gelegen was. In een van de plaatselijke lodges hielden we even halt om onze bagage te deponeren en ons zwemgerief boven te halen. Dicht bij dit dorpje zijn er immers warmwaterbronnen waar je als toerist kunt in baden. Om ze te bereiken moet je vanuit het dorpje een redelijk steile afdaling nemen. Volgens Chuda zijn er soms veel toeristen. Toen we op de single track achter zo'n groep terecht kwamen raadde hij mij aan om ze samen met Suman voorbij te steken. Samen met Suman deed ik eerder een sprintje naar beneden dan een afdaling. Suman losstte me van geen vin. Toen we beneden kwamen zag ik dat Suman , net als ik er blijkbaar had van genoten. Op zijn anders emotieloze bijna meewarige gezichtsuitdrukking verscheen een brede glimlach alsof hij gelukkig was zich even te hebben mogen uitleven. Vlug vlug ontkleedde ik mij en gaf mijn spullen aan Suman die er voor zou zorgen. Ik denk dat hij zijn leven op het spel zou gezet hebben om onze spullen te bewaken. De hot springs zelf waren een nieuwe heerlijke ervaring. Midden de wilde natuur kon je er baden in een ruim bad van naar schatting 35 à 40°. Ik zat al een tijdje in het bad toen ook Hilde me kwam vergezellen. In die omstandigheden overviel ons een gevoel van romantiek.... In het bad ontmoetten we ook toevallig de belgen die via het Zuiderhuis de groepsreis boekten. Dit was de reis die wij ook aanvankelijk van plan waren te boeken. We zagen hier uiteindelijk van af en boekten een individuele reis. De kennismaking met deze groep overtuigde ons van de juistheid van die beslissing. Een heterogene kleine groep : een vlotte juffrouw van 28, een madam van +50 en een 65-plusser. Een was er blijkbaar al naar pokhara teruggekeerd omdat hij niet kon aarden in de groep..... Na de hotsprngs keerden we terug naar de lodge waar we onze spullen hadden achter gelaten. We gebruikten er het middagmaal om nadien onze tocht verder te zetten richting Himalpani op 1340 m. De lodge was dit keer langs de befaamde Khola rivier gelegen. In vergelijking met de vorige lodge was het opnieuw naar af wat luxe en comfort betrof. We hadden echter al geleerd dat dit er nu eenmaal bijhoorde. In ieder geval hadden we vandaag toch al een heerlijk bad genomen. Door dat we zoveel gezakt waren was de temperatuur ook bijzonder aangenaam.
We hadden nog maar eens het klokje rond geslapen. Ipv vermoeidheid door de slopende tocht voelden we ons eigenlijk met de dag fitter. Gisterenavond drong onze gids er op aan om eens een plaatselijk gestookte wijn te proeven. Wijn was dit geenszins. Veeleer geleek het op een soort gedestilleerd alcoholbrouwsel. Geen spek voor onze bek dus. Beleefdheidshalve dronken we het wel uit.Naar verluidt is het voor veel nepalezen de enige mogelijkheid (financieel) om zich een alcoholhoudend drankje te kunnen permitteren. In al hun ellende is het ook voor velen hun ondergang.(alcoholisme) Ik zal me vanavond alvast terug tot mijn biertje bekeren. We konden dus uitslapen en vertrokken rond 8u30 richting Tolka. Het was een bijzonder korte trekkingsdag want ondanks een theestop in Landruk waren we nog voor 11 u in Tolka. Dit keer troffen we er opnieuw een mooie lodge aan met mooi uitzicht, deftige douche en toilet, internet, en mogelijkheid om onze was te doen. Het was er dus aangenaam vertoeven. We hadden de tekking eigenlijk ook in 1à twee dagen minder kunnen doen en een dag langer in Chitwan voorzien..... volgende keer misschien.... In de lodge ontmoetten we enkele leuke Nederlanders waarmee we aan de praat geraakten (wat op zich niet zo moeilijk is natuurlijk..) Het ene jonge koppel hadden we al eerder ontmoet. Ze wisten ons te vertellen dat toen zij op het base camp waren ze ' s nachts een belgisch koppel hadden moeten evacueren omwille van hoogteziekte. Ze waren bezorgd dat wij dat zouden geweest zijn wat op zich wel sympathiek was. Het andere koppel waren twee gepensioneerde leerkrachten die al ruim een maand op reis waren. Eerst India en dan Nepal. Ze hadden al heel wat van de wereld gezien en nu ze op pensioen waren gingen er nog heel wat moglijkheden voor hen open. Ze zagen er beiden erg fit uit (Mr reed vroeger dagelijks 16 km met de fiets op en neer naar zijn werk) De toekomst kan er dus goed uitzien als je gezond blijft alhoewel ook zij niet hadden gewacht van het leven te profiteren tot ze in pensioen waren. We maakten even een korte wandeling in het dorpje Tolka. Het bleek een soort landbouwersdorp te zijn. Hilde maakte de vergelijking dat zij als educator in een huis kwam waar de kippen zomaar rond liepen. In Belgie is dat een signaal om allerlei instanties in te schakelen om aan de mensonterende toestand tegemoet te komen. Hier is dit dus overal zo. Zo zie je maar. Tijdens onze wandeling merkten we dat Chuda en Suman ons op zo'n 100 m volgden. We vroegen ons af of het hier misschien een gevaarlijke buurt zou zijn. We stelden er ons verder niet veel vragen bij. Ondertussen had Hilde ook aangeboden om de teen van Suman te verzorgen. Die had zich op een of andere manier gekwetst. Waarschijnlijk mocht dit niet. Hilde gaf dan maar het antisepticum aan Chuda die zijn makker verder verzorgde. In de namiddag trok de hemel dicht. Het leek er op dat we opnieuw wat regen te verwerken zouden krijgen.
ZONDAG 27/10/2013 (trek naar Australian Camp 2000m)
Dag 10 van onze trekking. Bedoeling was om vandaag vanuit Tolka het Australian Camp op 2000 m hoogte te bereiken. Gezien het korte traject, de gids sprak van 4u maar ondertussen weten we al dat we daar gewoonlijk een uur mogen van afdoen, zouden we nog een ommetje maken via Buchuck. Daar is er nog maar eens een mooi uitzicht op de bergen. Het was opnieuw aan te raden om er vroeg bij te zijn omdat we dan het meeste kans maakten op een heldere hemel. Dus vertrokken we om 7u30. Dit keer echter tevergeefs. Nog voor we in Bitchuck en later in Pitam Deurali waren, was de hemel al dicht getrokken en zaten we in de mist. Niks mooi zicht dus. In de wetenschap dat we de voorbije dagen het allermooiste wel gezien hadden, lieten we het ook niet aan ons hart komen. Omdat we onderweg niet zoveel zagen stapten we dan ook maar gewoon door. Resultaat was dat we reeds om 10u30 in het Australian Camp aankwamen. Dit was een mooie aaneensluiting van lodges die iets indianenachtigs uitstraalde. Alle lodges hadden ook een groot grasplein. De kamers waren uiterst comfortabel naar nepalese normen.(er was zelfs douche en toilet op de kamer zelf) Alhoewel het water dat uit die douche kwam maar lauwtjes aanvoelde.... We moesten dus een ganse namiddag zien op te vullen. Hilde haar boek was ondertussen uitgelezen. Beetje verkennen van de omgeving, douchke, beetje schrijven, koffietje waren de traditionele ingrediënten geworden. En verder "wachten" Op den duur beginnen we veel weg te hebben van de nepalezen. Je kunt je de vraag stellen waarom zo vroeg opstaan als er dan toch zoveel tijd over is maar dat is hier gewoon zo. Reeds van ' smorgens vroeg (dus ook vandaag op zondag) liep iedereen hier al druk heen en weer.(ook de locals en de kinderen die al zeer vroeg op straat aan het spelen waren) Net zozeer als het leven hier bij het krieken van de dag op gang komt is het ' s avonds ook heel vroeg terug stil. Leven op het ritme van de natuur heet dat en dat ritme leken we al goed te pakken te hebben. Tijdens ons plaatselijk wandelingetje gingen we even zitten bij de viewpoint (waar vandaag dus niets te zien was) Het was ook voor de eerste keer in tien dagen dat we in de verte het toeteren van een auto konden waarnemen. Het Australian kamp ligt aan de rand van het nationaal park en niet zover van de autoweg vandaan. Het voelt behoorlijk vreemd aan om 10 dagen met niets dat gemotoriseerd is te maken hebben gehad; In de namiddag was het dus uitkijken naar het avondmaal. De maaltijden waren eigenlijk wel steeds lekker. Hoewel ik geen rijsteter ben, bestelde ik reeds verschillende keren een mixed rice. Dan krijg je rijst in een olie-achtige sausje met groentjes, stukjes kip en perfect van kruiding. Het is een wonder hoe ze dit allemaal in hun primitieve keukentjes voor elkaar krijgen. De menukaarten zijn wel beperkt. Er zijn pizza's, spaghetti's, maccaronis, rijstbereidingen. Veel bereidingen met eieren ook. Uiteindelijk kom je, gezien je zowel een lunch als diner eet, toch regelmatig bij hetzelfde uit. Zonder uitzondering was alles wat we aten wel lekker. Alleen van het ontbijt had ik een grotere hoeveelheid aangekund, zeker als je daarna op pad moet. In die zin kwamen de koekjes die we meenamen wel goed van pas. Vandaag had Hilde een beetje een dipje. Ik weet niet of het suiker te kort was of het biertje dat ze net als ik gisterenavond had gedronken. Of was de motivatie een beetje aan het wegebben? In ieder geval beterde het nadat we onderweg in een plaatselijk winkeltje een bounty hadden gekocht (zelfs dat is hier dus mogelijk) We hoopten dus om ' sanderdaags op te staan bij een heldere hemel zodat we alsnog konden genieten van het mooie uitzicht.
De Sunrise en het beloofde uitzicht voor deze morgen was een maat voor niets : mist Tijdens het ontbijt konden we nog wat napraten over onze zondagavond van gisteren. Of hoe we na de maaltijd in een barak op zondagavond op café zaten met een groep nepalezen. Een groepje fransen die zich afzijdig gedroegen niet te na gesproken. In het midden van de barak stond er een houtkacheltje waartegen iedereen een voor een zijn voeten kwam warmen. Best gezellig, alleen was je op het einde van het gelach zo goed als uitgerookt. Na de mislukte aanschouwing van de Sunrise stond vandaag de voorlaatste tocht naar Sarangot op het programma. De route was veel minder toeristisch dan de voorgaande. Dit keer geen nette restaurants of drankgelegenheden. Voordeel was dat je een realistischer beeld kreeg van het echte landelijke leven in Nepal. En dat is behoorlijk schokkend.Veel mensen wonen in bijeengeschoten hokken waarvoor je bij ons de dierenbescherming op je dak krijgt mocht je er je dieren in huisvesten. Vele bedelende kinderen kruisten ons pad. Het doet soms pijn maar je kan niet aan ieder kind dat er om vraagt iets geven. De noden zijn niet te lenigen. Het parcours zelf was minder dan wat we de voorbije weken voorgeschoteld kregen; Er zat zelfs een stuk gewone weg in. Toch werd het ondertussen in de stand van de valpartijen 3-1. Op een glibberige afdaling was ik voordien al een aantal keer uitgegleden maar kon ik telkens nog net het evenwicht bewaren. Sneller dan ik het kon denken , zat ik plots toch op mijn poep. Net als bij Hilde zonder erg. Zij had wel telkens een schone jongen in de buurt om haar recht te helpen. Voor mij was er niemand....Misschien maar beter ook. Het is toch weer telkens een stuntelige en genante bedoening wanneer je op je bek gaat. Dus was ik al blij dat niemand het echt heeft zien gebeuren. Dit keer kwamen we na pakweg 15à20 km wandelen tegen de middag in Sarangot aan. Sarangot hadden we nog iets meer geciviliseerd verwacht. Ons hotel had een mooi terras met mooi uitzicht op het meer van Pokhara. Voor morgen werd ons hier nog maar eens een spectaculaire Sunrise beloofd. Als het weer meewilde ten minste -afwachten dus. Verder was het ondanks de ongezellige dinerhall toch nog een avond om te herinneren. Het was onze laatste avond samen met Chuda en Suman en stilaan groeide het besef dat we op het einde van onze trekking waren gekomen. Eindelijk lukte het me om Chuda en Suman een biertje te trakteren. De sfeer was hartelijk. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om hen hun fooi te geven (wat in Nepal zeer gebruikelijk is.) We wisselden telefoonnummers en e-mailadressen uit. Chuda zou in januari voor het eerst buiten Nepal op vakantie gaan. Het wordt een trip naar het verre Europa waar hij onder andere Belgie aandoet. Een en ander heeft wel met zijn werk te maken. Hier in Belgie wordt een nieuwe organisatie opgericht die zich zou specialiseren in Himalayreizen. Het eerder gebrekkig engels van Chuda zorgde er wel voor dat ik er niet alles van begreep maar dat was ook bijkomstig. In ieder geval gaven we hem mee dat als hij in Belgie vertoeft hij steeds bij ons welkom was. Tijdens de voorbije 12 dagen waren we immers wel in die mate op elkaar gesteld geraakt. Ik heb er het raden naar of het ook effectief zover komt. Hij gaf toch de indruk oren te hebben naar ons voorstel.
Voor deze morgen was dus een aanschouwing van de Sunrise op het hoogste punt van Sarangot voorzien. Dat vroeg was deze keer wel erg vroeg. Opstaan om 5u om om 5u30 de heuvelkam van Sarangot te bestijgen. De verwachtingen waren niet echt hoog. In het duister zagen we al de nevel en her en der een wolkje hangen. De temperatuur was aangenaam. Het beklimmen van die heuvel met onze hoofdlichtjes op had best wel iets sfeervols. We waren als eersten op de top en dan was het wachten, wachten op de zon.... Het eerste wat we zagen waren vooral massa's mensen die toestroomden. Niet te schatten waar die allemaal kwamen uitgekropen; Plots, tegen alle verwachtingen in, verschenen langzaam maar in toenemende mate de contouren van de bergreuzen. Hoewel een lichte nevel het allerklaarste zicht wat belemmerde, was dit toch een meevaller. De allerlaatste gelegenheid om de Himalaya te bewonderen, was dan toch gelukt. Wat ook enigszins belemmerend was, was dat ik ondertussen ferme honger had gekregen. Net zozeer als we als eersten waren aangekomen, waren we dan ook een van de eersten om terug af te dalen. We namen ons ontbijt in ons hotel in Sarangot en vertrokken richting Pokhara. Chuda en Suman waren enigszins gehaast. Zij moesten tussen 9u30 en 10u de bus richting Kathmandu halen. Wij hadden nog een overnachting in Pokhara alvorens we zouden verder reizen richting Chitwan Park. Vanwege de tijdsdruk regelde Chuda voor het allerlaatste deel een taxi. Hij liet ons een staaltje Nepalees onderhandelen over de prijs zien en met succes. Hilde en ik durven dit niet zozeer. Alles is hier al zo goedkoop dat we bezwaarlijk nog durven af te dingen. In het hotel aangekomen zorgde Chuda nog voor een allerlaatste service door onze transfer voor ' s anderdaags naar het Chitwanpark te regelen. Daarna volgde het afscheid. Nog een laatste foto gevolgd door een welgemeende knuffel. Hilde werd er zowaar wat emotioneel van. Daar stonden we dan. Terug alleen in Pokhara. Zonder het echt af te spreken hadden we beiden het voornemen opgevat om het er nog eens goed van te nemen. Ongelofelijk hoeveel deugd de douche op onze hotelkamer deed. Deze oogde nu plots veel luxueuzer dan voorheen alhoewel het net dezelfde was als voor de trekking. Na de douche hielden we ons nog even bezig met het verpakken van onze bagage en bekeken we met trots het soort bergdiploma dat Chuda ons gisterenavond overhandigde. Dit wordt zeker een relikwie. Verder zochten we vandaag de allermooiste terrasjes op om er te eten en drinken naar hartenlust. Tijdens het rondwandelen en shoppen stapten we in een impuls een barbier- en haircutshop binnen. We hadden zoiets gezien in de reportages van Vlaanderen Vakantieland. Met het grootste vakmanschap werd ik achtereenvolgens de baard geschoren, het haar geknipt, kreeg ik een gezichts- en nekmassage. Ik heb hem echt moeten zeggen dat het genoeg was of ik denk dat hij zou blijven doorgaan. Hilde was ondertussen wellicht jaloers geworden van zoveel verwennerij. Ze zat er natuurlijk ook maar op te kijken. Veel was er dan ook niet nodig om haar in de stoel te krijgen voor dezelfde massages die mij te beurt vielen. Eerlijkheidshalve moet ik wel zeggen dat die verwennerij na de trekking wel deugd deed. Op die manier verliep de tijd natuurlijk heel snel. Hilde had het plan opgevat om na onze trekking in de "mama mia" een cocktail te drinken. Ze had over deze drank- en eetgelegenheid gelezen dat ze aan te bevelen was en vond dat ze na de geleverde inspanningen zichzelf wel eens mocht trakteren. Mij niet gelaten natuurlijk. Mama mia was in de buurt van het kapsalon gelegen waar we ons in de namiddag hadden laten verwennen. Ik zag aan Hilde dat ze eigenlijk ook een "haircut" had willen laten doen door die handvaardige kapper. Ze stond voortdurend te twijfelen en had dan ook maar een klein zetje nodig om terug in de kappersstoel plaats te nemen. De kapper leverde vakwerk. In een handomdraai had ik een fris ogende verschijning naast me die straalde van contentement. En dat voor 2,5 euro.... Op naar mama mia dus waar we zoals gepland een cocktail bestelden. Bleek dat er een soort h"happy hour" was en we elke twee cocktails kregen. Na het eten slenterden we nog wat rond en dronken nog een wijntje en een biertje. We waren dan ook vrij "Happy" toen we onze hotelkamer opzochten.
Gisterenavond kon ik eindelijk telefonisch contact hebben met Elisabeth van het Chitta Mayaproject dat we steunen. Er waren nogal wat complicaties om een bezoek te regelen. Wij arriveren pas vrijdag 1/11 terug in Kathmandu terwijl Elisabeth onverwachts terug naar Belgie moet reizen omdat ze een operatie moet ondergaan. We maakten dan ook afspraken met een van haar medewerksters ipv met Elisabeth zelf. Hopelijk lukt dit alles. Vandaag stond de transfer van Pokhara naar Chitwan Park op het programma. Om 7u werden we naar het busstation gebracht waar we in een "touristbus" mochten plaatsnemen. Dit had Chuda nog zo geregeld. Die bus was weer zo'n overjaars geval die bij ons geen enkele keuring zou overleven. Ofwel waren de schokdempers stuk-ofwel was het wegdek erbarmelijk-ik denk dat het wellicht beide waren-maar comfortabel was de rit in ieder geval niet. Na veel gehots en gebots in een overhete bus waar het opwaaiende stof door de ramen de bus binnendrong, kwamen we aan in het Chitwan Park. Een van de gidsen van het Park Side Hotel stond ons aan het busstation op te wachten. We mochten meteen plaats nemen in het overdekte laadgedeelte van een Pick-Up. Op slag hadden we een "safari-gevoel" te pakken. Normaal stond in de namiddag alleen een kennismaking en het doornemen van het programma gepland. Na de lunch stond er echter een groep klaar voor een "jungle walk" en we werden uitgenodigd om aan te sluiten. Met dezelfde Jeep als daarnet reden we richting park. Te voet staken we de brug over de rivier over en we vertrokken voor een anderhalf uur durende wandeling in de jungle. En we hadden al vlug geluk. Op nauwelijks 25 m afstand werden we geconfronteerd met een in het wild levende neushoorn. Erg opwindend was dat. Links en rechts konden we nog wat apen spotten en onze wandeling werd beëindigd in het "olifanten-geboortecentrum" Daar staan vrouwelijke olifanten die als enige taak hebben om jongen ter wereld te brengen. Op het moment dat ze bronstig zijn worden ze in het wild los gelaten om zich door een wilde stier te laten dekken. De jongen die daar uit voorkomen worden op 4-jarige leeftijd getraind om dienst te doen voor de safaritrips. Blij dat we alvast al dit allemaal gezien hadden keerden we naar ons hotel terug. Dit keer waren we in een bijzonder luxueus resort gelogeerd. De manager was een vriendelijke man die zijn uiterste best deed om zijn zaak te runnen zoals hij dacht dat zijn doelpubliek dat wenste (de westerlingen) Hij sprak vloeiend Nepalees uiteraard maar evenzeer Duits, Engels en een beetje Frans. Ten behoeve van zijn clienteel was hij nog Spaans en Chinees aan het leren(omdat die geen vreemde talen kennen) Na het avondmaal werden we nog mee genomen naar een culturele avond met dans en andere folkloreactiviteiten. We stonden versteld van de hoeveelheid volk die daar op afkwam(zowel toeristen als lokale bevolking) Voor ons was het een beetje een rare bedoening. Verschillende groepen kwamen dansen met en zonder stokken op muziek die ons niet echt vlot in de oren klinkt. Wetende dat het geheel hooguit 45' zou duren bleven we uit respect wel zitten. De nepalezen zelf gingen ,voor ons totaal onbegrijpelijk, helemaal uit de bol. De aanwezige chinezen leggen blijkbaar niet dezelfde beleefdheid en respect aan de dag als de westerlingen. Halfweg de vertoning verliet het merendeel van hen zonder gène de zaal. Raar volkje is me dat.... Tevreden over de voorbije dag zochten we in onze luxueuze kamer ons bed op onder het muskietennet (malariagebied)
De dag begon opnieuw vroeg. Het programma was dan ook behoorlijk opgevuld. Beginnende met een ontbijt tussen 6u30 en 7u stonden we om 8u klaar om in een kano te stappen om samen met een gids en een peddelaar de rivier af te varen. We zagen een enorme diversiteit aan vogelsoorten. De meeste soorten waren ons vreemd en de namen ook niet te spellen. Stuk voor stuk waren het echter pareltjes en de ervaring om ze vanuit een kano midden de jungle te kunnen observeren was zeer intens. Nadat we diep in de jungle waren binnengedrongen, stapten we uit onze kano om onze wandeling verder te zetten. De ervaringen en sensaties die volgden waren onbeschrijflijk. Geruggesteund door drie gidsen drongen we steppe en oerwoud binnen. Een van de gidsen was net wat algemeenheden aan het vertellen over het park toen het plots alle hens aan dek was. Op nauwelijks 10 m van ons passeerde er een kolos in het struikgewas. Het was een neushoorn op weg naar zijn modderbad. Door onze aanwezigheid hadden wij hem verstoord. Dit bleek een bijzonder gevaarlijke situatie te zijn en de gidsen gingen dan ook met de grootste omzichtigheid te werk om ons enerzijds een glimp van het dier te laten opvangen en er ons anderzijds veilig voorbij te loodsen. Enkele tetterende nepalezen die voordien de draagwijdte en ernst van de situatie niet schenen te snappen , waren nu op slag ook wel stil geworden. Deze confrontatie was voor de gids aanleiding om ons toch een aantal veiligheidstips mee te geven : 1: Aanvallende neushoorn * klim in een boom * schuil achter een dikke boom * laat rugzak of andere kledij vallen en ren weg 2: Beer * Blijf in groep en maak lawaai 3: Tijger * Loop NOOIT weg. Dit stimuleert zijn jachtinstinct 4: Wilde olifant *PRAY TO GOD..... Dat wisten we dan ook weer. Met een bang hartje maar toch genietend van het avontuur zetten we onze weg verder. Op sommige momenten waanden we ons in de avonturen van Jommeke. Tijdens de jungle walk waren wilde kippen, tal van reeën, wilde zwijnen, apen, en een aantal soorten krokodillen ons deel. De grootste sensatie was er echter toen de gidsen tussen het struikgewas en de bomen een wilde olifant hadden opgemerkt. Afwisselend moesten we allemaal achteruit vluchten en mochten we terug naderbij komen. De gidsen waren ondertussen aan het uitzoeken hoe we onze weg konden verder zetten. Wij hebben de olifant zelf niet gezien maar het moet hooguit op 10 m geweest zijn. Wat ik wel kon zien was hoe de bomen om en rond hem heen en weer bewogen. De spanning was echt te snijden. Na een poos was de kust blijkbaar opnieuw veilig en konden we onze weg verder zetten. Bijna op het einde van onze jungle walk moesten de kousen en schoenen uit omdat we de rivier moesten oversteken. Het water was ondiep(kniehoogte) zodat de oversteek niet voor noemenswaardige problemen zorgde. De stroming was wel sterk en de keien waren eerder pijnlijk aan de voeten. Onverwacht stelde de gids op het einde van de wandeling voor of we zin hadden in een olifantedouche. Zonder goed te weten wat dat inhield zeiden we maar ja op zijn voorstel. En of dit plezant was! Na de wandeling in de broeierige hitte waren we helemaal bezweet. Aan de rand van de rivier vleide zich een getrainde olifant neer waardoor we relatief eenvoudig op zijn rug konden plaats nemen. Eenmaal plaats genomen richtte de olifant zich op en stapte enkele meters in de rivier. Reagerend op een aantal commando's van de menner vulde hij zijn slurf vol met water en spoot dit over ons heen. Geweldig was dat. Het moet telkens meer dan een volledige emmer geweest zijn. Natuurlijk werden we kletsnat. In het hotel moesten we dan ook nog eens een echte douche nemen. Door het nog meepikken van deze olifantedouche hadden we in de namiddag niet zo veel tijd over vooraleer we op olifantensafari vertrokken. Hiervoor konden op 1 olifant 4 mensen plaats nemen. Eenmaal plaats genomen vertrok de olifant richting jungle. Wij zaten samen met een jong nederlands koppeltje dat wel begrepen had dat als je wild wil zien je stil hoort te zijn. Het merendeel van de overige olifantenvaarders beleefde dit echter meer als een pleziertochtje zodat de hele bedoening eerder als een toeristische attractie kon worden beschouwd. Toch konden we een reeks herten, apen en wilde zwijnen waarnemen. Op een olifant rijden is in ieder geval een wiebele bedoening. Niettemin waren we weer een ervaring rijker en hadden we al bij al een prettige namiddag beleefd. Ook ' savonds was het best gezellig tafelen in het open restaurant. Het geheel straalde iets uit van een luxueus afrikaans resort alhoewel we daar natuurlijk nog nooit geweest zijn.
Vandaag is ons Elien jarig. Het was even rekenen vanaf welk uur we een berichtje konden sturen. Toch vergisten we ons nog halvelings. We deden een inschatting van welk uur zij ongeveer opstaat. We hadden echter uit het oog verloren dat 1 november in Belgie geen werkdag is. Wanneer je op vakantie bent, en zeker hier waar jaartelling, feestdagen en vrije dagen anders liggen, dan vervaagt het verschil tussen de dagen. Tijdens deze vakantie hadden we dan ook vaak moeite om de dagen uit elkaar te houden. Dat het programma dan ook nog af en toe wijzigde was daar ook al niet bevorderlijk voor. Maar de verjaardag van ons dochter vergeten... Dat zeker nooit! Vandaag stond het laatste deel van ons Chitwan Park bezoek op het programma. We zouden vroeg in de morgen aan de rand van de rivier vogels spotten. Voor dag en dauw waren we dan ook terug op pad. Als volleerde ornitologen wandelden we met fototoestel en verrekijker in aanslag de oever van de rivier af. Het resultaat was niet zo spectaculair. Vooreerst was het net iets te mistig. Kwam daar nog bij dat wat we wel te zien kregen dit eigenlijk ook al gezien hadden tijdens de kanotocht. Uiteindelijk was het wel goed dat we ' smorgens voor het ontbijt nog een uurtje hadden gewandeld. Daarna moesten we immers de bus op voor een transfer naar Kathmandu. Die was zo mogelijk nog minder comfortabel en vooral langer dan die tussen Pokhara en het Chitwan. Eigenlijk hadden we met Elisabeth al min of meer afgesproken om het Chitta Maya project bij onze aankomst in Kathmandu te bezoeken. Dit voornemen ging echter helemaal de mist in door de vertraging die de bus opliep. Toen we Kathmandu naderden za het verkeer er helemaal in de knoop. Op 1/11 is er het lichtfeest en dan wil blijkbaar iedere Nepalees die het zich kan veroorloven in Kathmandu zijn. Door het niet doorgaan van het bezoek werd ik wel wat nerveus. Morgen was immers onze vertrekdag en ik kon het toch niet maken na al mijn inspanningen terug te keren naar Belgie zonder het project bezocht te hebben. Er restte ons dus nog enkel een halve dag en dan moest het lukken. 's Avonds genoten we van een laatste diner. Ik had nog wel wat Nepalees geld over waar je in Belgie niets mee kunt aanvangen. Dus lieten we ons (een beetje) gaan. Cocktail-biertje-menuutje-dessert-... Dan vraagt een mens de rekening en betaal je omgerekend nauwelijks 22 euro voor twee personen. Na het diner kuierden we nog wat rond in de verlichte en voor de gelegenheid blijkbaar geveegde straten. We keerden wel vroeg terug naar ons hotel. Hilde voelde zich wat moe en zag er wat tegenop ten gevolge onze gemiste afspraak opnieuw niet te kunnen uitslapen.
Hilde had het inderdaad wat lastig deze morgen. Keelpijn, krampen gehad ' s nachts,... Vermoedelijk wat naweeën van die verschrikkelijke busreis van gisteren. Om 8u30 na ons ontbijt kwamen we ons hotel buiten. Een overijverige taxichauffeur bood ons onmiddellijk zijn diensten aan. We slaagden erin om voor 600 roepies (ongeveer 4.5 euro) een rit van 6à8 km te verzilveren. Ann van Chitta Maya vertelde ons dat het eigenlijk voor 500 roepies zou moeten kunnen. Ons onderhandelingstalent is dus niet onze sterkste kant. Misschien hebben we wel die chauffeur zijn dag goed gemaakt. We waren alvast blij dat we eindelijk bij het project zouden geraken. De taxichauffeur had wel enige moeite om de juiste locatie te vinden en zette ons aanvankelijk af in het monnikenklooster net naast de home. We werden ontvangen door Ann een collega van Elisabeth(die dus voor een operatie onverwachts naar Belgie moest terugkeren.) Doordat er tegen de middag een circus was uitgenodigd voor alle verwante homes samen beperkte ons bezoek zich tot het shangrila home. Voor ons was dit wel voldoende. Al de homes steunen min of meer op dezelfde principes en doelstellingen en het was ook niet onze bedoeling om overal te apegapen. We werden dus rondgeleid en konden ons zeer goed een beeld vormen van het schitterende werk dat hier wordt geleverd. De individuele verhalen van de kinderen zijn stuk voor stuk zeer aangrijpend. De kinderen zijn zeer spontaan en lief. Ze vertonen een extreme aanhankelijkheid alsof ze op zoek zijn naar wat warmte, liefde en genegenheid. Ze lieten zich ook gewillig fotograferen, iets waar we aanvankelijk zelf voorzichtig mee waren. Ze leken het wel leuk te vinden. Een gelukzalig gevoel overviel mij. Onze inspanningen zijn voor elk van deze kinderen zeker zeer nuttig geweest. We keerden na anderhalf uur met dezelfde taxi terug naar het hotel; De gluiperd wou ons 100 roepies extra doen betalen omdat hij een ommetje maakte om het stof te vermijden. Dit keer trapten we daar echter niet in. We leren dus toch een beetje bij. Na de middag werden we door een chauffeur van Himalaya Leaders naar de internationale luchthaven van Kathmandu gebracht. Terwijl ik dit deel van ons dagboekje schrijf zitten we al op het vliegtuig naar Abu Dhabi. Tenzij er dus zoals in de heenreis spectaculaire verwikkelingen zouden zijn, wat ik dus niet hoop, eindigt hier ons verhaal. Ik hoop dat dit dagboek je een beeld kan geven van wat wij in deze weken hebben beleefd. Voor wie "open-minded" is en zich even de luxe en comfort kan ontzeggen is deze reis een echte aanrader. Graag bewegen, tegen een duwtje kunnen en een dosis relativeringsvermogen zijn een must.
OP zondagmorgen 3 november om 7u 10 landde ons vliegtuig in zaventem.
Ondertussen zijn wij onze volgende Nepalreis aan het voorbereiden. In het voorjaar werden we opgeschrikt door de aardbeving die het land zo hard teisterde. Het zag er even naar uit dat met deze ramp ook onze reisplannen van de kaart zouden geveegd worden.
De Nepalezen hebben echter nog maar eens hun enorme veerkracht bewezen. We krijgen berichten dat zij hopen om in het najaar terug toeristen te ontvangen. Hun inkomen hangt er ook van af. Niet afreizen is dus geen optie.
Na onze vorige reis in 2013 is onze betrokkenheid bij Nepal zeer groot. Daarom proberen we ook nu, net als vorige keer een inzamelactie te organiseren. We zouden er de "Himalayan Care Hands" mee steunen. Deze organisatie kijkt op eenvoudige maar zeer efficiente manier waar er ter plaatse de grootste nood is. De organisatie wordt ons ook door onze reisorganisator "Xplore The Himalaya" aanbevolen. Zij is dus betrouwbare partner.
Steunen kan rechtstreeks bij Hilde of mezelf of met een overschrijving op rekeningnr : BE32 001 1477 818 02. Uw gift komt zeker rechtstreeks ter plaats.
Mijn tegenprestatie is dezelfde als vorige keer. Op 27 september loop ik andermaal de Leiemarathon. Mijn motivatie is zeer groot !
MAANDAG 14/102013
DINSDAG 15/10/2013
WOENSDAG 16/10/2013
DONDERDAG 17/10/2013
VRIJDAG 18/10/2013 : Trek naar Banthanti : 2210 m
ZATERDAG 19/10/2013 (trek naar Ghorepani 2860 m)
ZONDAG 20/10/2013 (trek naar Tadapani 2680m)
MAANDAG 21/10/2013 (trek naar Sinuwa 2360 m)
WOENSDAG 23/10/2013 (trek : Deurali 3230- ABC 4130- Deurali 3230)
DONDERDAG 24/10/2013 (trek naar Chomrong 2170m)
VRIJDAG 25/10/2013 (trek naar Himalpani-Newbridge 1340m)
ZATERDAG 26/10/2013 (trek naar Tolka)
ZONDAG 27/10/2013 (trek naar Australian Camp 2000m)
MAANDAG 28/10/2013 (trek naar Sarangot 1590m)
DINSDAG 29/10/2013 (terugkeer naar Pokhara)
WOENSDAG 30/10/2013
DONDERDAG 31/10/2013
VRIJDAG 1/11/2013
ZATERDAG 2/11/2013
