UIT DE VOLIERE VAN MIJN HART

Nagelaten gedichten (1958-1982)

ARTsenicum, Leuven, 2018, 270 p.

In een van de ‘nagelaten’ gedichten (1958-1982) uit “De volière van mijn hart” voorspelde Mark Meekers: “Ik stort mijn woorden in het archief van de toekomst”. Hij heeft nagelaten om zijn neo-experimentele verzen uit de sixties en de seventies te publiceren maar een halve eeuw later maakt hij deze nalatigheid goed. De teksten blijven springlevend (de auteur eveneens).

Ze zijn weergegeven zonder enige opsmuk, in de spelling van toen en met inbegrip van de on-volmaaktheden. Meekers ademde gedichten, leefde met het woord, zag de dingen en het leven door een dichterlijk oog: poëzie was dagelijks voedsel voor de geest.

Zijn volièrevogels hebben vele kleuren: romantisch getint als ze de natuur bezingen, maar soms ook bijtend met de ironie en het sarcasme van de cartoonist. De chansonnier legt er zijn ritme in. In het sterk visuele en beeldende karakter, vinden we de kunstschilder terug.

Op een vrij traditionele inzet volgt een neo-experimentele periode, waarbij alle registers worden opengetrokken: magische en surrealistische accenten, associaties, evocaties, snippers automatisch schrift, repetitieve poëzie, klankgedichten en zoveel meer. Het wordt een taaldronken feest van metaforen en speelse woordserpentines. Vanaf 1975 komt er meer versobering en wordt de behoefte om de inhoud directer weer te geven dwingender.

Deze gedichten vormen de aanloop tot de latere, eerder klassieke bundels en de succesrijke doortocht langs de wedstrijdjury’s, die Meekers tot de ‘meeste bekroonde’ Vlaamse dichter maken.

botticelli

botticelli celeste cello’s, cederhouten cello cellini’s

zo sidderen de veren serafijnen celestieus verfijnd.

als jachtigjonge engelen het albasten appelspel versinteld

in de bosbomen, in vlug-vervedeld ijlen van vurige schaduwen betoverd,

loverbes en bospilaren, o zo overvol van voelen vervuld de gulden

odorante oden doorwaadbaar xylofaan geduld

overal openrimpelend frisse fruitfrivolen violen van vingerverzoening

verzinnetinteld zielezingen, tinnen zalig zijn in de lijfskokette

kring

van de drie gratiën gracieus

door wateren klederen omgeven in zilverhuiverende huid gehuld

de handen geweven, vervormd tot puur spel van handrond rinkelende

pozen pinkpirouetten, zuiver rose-ruising, azuur-glazuur tot glas,

glamouren gleisen lievelingen van louter lust als van fleuren veulens saffraan

in de vilten roes van vlugvoetige jeugd verstoeid

als bloemen die verstuiven tot echo’s in de koperen bosbladstilte

satijn samaritaan, zo schone schimmels, schroomvallig schoon schalmein .

OP DE PUNT VAN DE PEN

- “Ik las zojuist je ‘Volière’. Ik ben zeer getroffen omtrent de eenvoud, kwaliteit, diepgang, opmerkingsgeest, vakmanschap, de scherp- en fijnzinnigheid, zang, kleur, poëzie enz. Lang geleden nog zoiets ‘lichtvols’ gelezen.” (Serge Largot, brief 1981)

- “Deze prille worp laat niet meteen invloeden zien.” (Jacob Baert 2015)

02-02-2019, 11:03 geschreven door Mark Meekers  

Mark Meekers (Marcel Rademakers) zat voor de twaalfde maal de KRUIP IN JE PEN Poëziewedstrijd voor.

De uitslag werd bekendgemaakt tijdens een diner waarop de deelnemende studenten van de Universiteit Hasselt en de Hogeschool PXL uitgenodigd waren.

JURYVERSLAG

De juryleden Hilde Imberechts, Ria Snellinx, Jee Kast, Herman Rohaert en Mark Meekers (voorzitter) kwamen op donderdag 14 januari 2016 samen in de UHasselt. Sofie Hoste fungeerde als (niet stemgerechtigd) secretaris. De jury hield rekening met poëtische zeggingskracht, originaliteit, inhoud en verwoording van de tweeëndertig ingezonden gedichten. Buiten het winnende gedicht waren de overige inzendingen aan elkaar gewaagd. Na grondige lectuur en afweging van de kwaliteiten van elke tekst kwam de jury tot een unaniem besluit.

Voegwoorden als 'Doch, Maar, Vermits' (alle drie met een hoofdletter): wie durft daar een gedicht rond te maken? Een origineel onderwerp, een ode aan voegwoorden die discreet, bescheiden, schuchter zijn en liever, veel liever iets suggereren of voorzichtig via een omweg aanduiden dan uit te bazuinen wat ze te zeggen hebben. Tegelijkertijd weten ze zelf heel goed wat ze willen en vinden ze, zelfbewust als ze zijn, dat men ze maar moet begrijpen en respecteren zonder verdere verheldering. Is dit een metataalgedicht of eerder een metaforische boodschap, zou het kunnen, misschien, wie weet, dat die voegwoorden 'vrouwelijk' zijn of voor het 'vrouwelijke' staan? In ieder geval is het gedicht 'Relaas van de geletterde stilte' een fascinerend gedicht dat, geheel terecht, met de eerste prijs gaat lopen. De Kruip in je pen Poëzieprijs 2016 gaat verdiend naar Gayel Van De Moosdijk, studente verpleegkunde aan de Hogeschool PXL.

De tweede prijs gaat naar 'Ze is zoveel meer...' Een eenvoudig, pretentieloos, mooi vers uit de pen van Lise Bertels, studente aan de faculteit Geneeskunde en levenswetenschappen van de UHasselt. De schrijfster schept een beeld van een vrouw, "dat zeldzame, een waarheid die ik vertrouw", "de wijsheid die naar me lacht". Een vrouw waar ik de vinger niet op kan leggen, in mysterie gehuld. Een prachtig wezen dat naar het einde van de tekst haar moeder blijkt te zijn. Dit is zoveel meer, een rijm zonder dat het rijm geforceerd is, zonder dat het gekunsteld is. Hetgeen er verteld wordt, is eenvoudig zonder makkelijk te zijn, het verloop vrolijk en muzikaal. Zelfs op muziek gezet zou het kunnen klinken vond de jury. Het is zoveel meer dan een gewoon gedichtje in een wip geschreven: het klinkt spontaan en tegelijkertijd afgewogen.

Tegen de romantische achtergrond van oceanisch natuurgeweld schetst de dichter in brede contrasterende zinnen het lot van een drenkeling, die wacht op zijn reddingsboot. Hij voelt zich echter hoopvol, gedragen en geleid door iets hogers, dat hij betempelt als "licht... in donkere tijden". Voor de knappe, meeslepende wijze waarop de actualiteit hier onder woorden gebracht wordt, verdient 'Licht van mij' van Sara Benyahya, studente rechten aan de UHasselt, de derde prijs.

Met de eerste eervolle vermelding wordt een gedicht bedacht dat opvalt door de gedegen constructie, waarbij de strofen van het kwatrijn logisch bij elkaar aansluiten. De taal verrast door een boeiend spel van tegenstellingen en talrijke (niet altijd gelukte) neologismen en medische termen. Het ziekenbezoek wordt afgesloten met een knap, ironisch slot waarin gehuicheld medeleven aan de kaak wordt gesteld. Het gedicht 'Beziek' werd geschreven door Mille Vermeulen van de opleiding Business aan de Hogeschool PXL.

Voor de tweede eervolle vermelding kiest de jury voor een gedicht dat zowel qua inhoud  als qua vorm eerder klassiek is. Het melancholische thema is de verdwijning van de natuur als gevolg van de opkomst van de steden, en hoe - meer bepaald - de bomen in die situatie steeds standhouden. De opbouw van het gedicht is vormvast: vier  kwatrijnen, een herhaling in de eerste en laatste strofe en een vrij strak rijmschema, dat gelukkig natuurlijk klinkt. Enkele verrassingen in de woordkeuze en een doordachte zinswending haalden ons over de streep: dat bomen niet klagen, "ligt niet in hun aarde", ook al kunnen ze door de huizen de stad niet meer zien. Xavier Bellefroid, student aan Hogeschool PXL - education, krijgt voor zijn gedicht 'De stem van een boom' een verdiende eerste eervolle vermelding.

08-02-2016, 14:05 geschreven door Mark Meekers  

Mark Meekers & Uitgeverij P

nodigen u en uw vrienden uit op zondag 15 juni 2014 om 16.00 uur

in de Kapittelzaal van Abdij Keizersberg, Mechelsestraat 202 te Leuven

op de voorstelling van zijn Parnassusbloemlezing

Salto Vitale

170 Gedichten van MARK MEEKERS

Inleiding door GERDA DE PRETER

PROGRAMMA

o Dichter Gerda de Preter leidt Salto Vitale in.

o Annemie Fransen, Dianne Nuyts en Johan van Cauwenberge lezen voor uit Salto Vitale.

o Gitarist Jan Wouters verzorgt de muziek.

o Uitgever Leo Peeraer overhandigt het eerste exemplaar.

o Receptie.

Salto Vitale brengt een selectie uit vijftien bundels en dertig jaar poëzie. Mark Meekers heeft ‘zonder omkijken zijn literaire weg gevolgd… eigenzinnig, wars van enig compromis of commercialiteit’ (Gerda de Preter). Hij beschikt over ‘een indrukwekkend creatief taalgebruik, over pakkende metaforen en vernuftig taalspel’ (Thierry Deleu). Zijn thema’s zijn de natuur, het existentiële, kunst en kunstenaars als Rembrandt, Van Gogh, Rops e.a. ‘De combinatie van beeld en gedicht is haast van een onaardse schoonheid’ (André Oyen). Het mededogen voor de kleine of zwakkere mens treft: ‘Je staat te kijken van Meekers’ inleving in de materie’ (Dirk Blockeel). ‘Hugo Claus en Mark Meekers zijn de meest bekroonde Vlaamse dichters’ (De Standaard), dus mocht een selectie uit de bekroonde gedichten niet ontbreken. Deze poëzie is ‘een ode aan het bestaan zelf, niet een salto mortale in het theater van de tijd, maar een salto vitale naar het vangnet van de eeuwigheid’ (Gerda de Preter). ‘Stuk voor stuk prachtige, ijzersterke gedichten’ (Juliën Holtrigter).

MARK MEEKERS (Blaasveld, 1939) was stichter/voorzitter van de dichtersgroepen Mengmettaal en Concept, dorpsdichter van Doel, poëzie-ambassadeur van Vlaams-Brabant, eregast op het ‘Woordfees’ in Windhoek. Zijn gedichten zijn opgenomen in talrijke tijdschriften en bloemlezingen. Hij is eveneens actief als beeldend kunstenaar (Marcel Rademakers).

AANKOOP: Salto Vitale kan verkregen worden door overschrijving van € 20,00 (192 blz.) (plus verzendkosten: € 3/exemplaar) op rekening IBAN BE08 4310 5290 8113, BIC KREDBEBB van Uitgeverij P, Sint-Antoniusberg 9 te 3000 Leuven, met vermelding van “Salto Vitale”.

INFO: Uitgeverij P, Sint-Antoniusberg 9 te 3000 Leuven, T 016 23 12 45 E contact@uitgeverijp.be

03-06-2014, 00:00 geschreven door Mark Meekers  

Marcel Rademakers, "ONDERWEG"

In 2009 schreef Mark Meekers het gedicht “Emigranten” bij een tekening van Eugeen Van Mieghem. Het handelt over de uitwijkelingen die via de Red Star Line een nieuw leven begonnen in de Verenigde Staten. Het werd gepubliceerd in de bundel “Orpheus in de haven”, gecomponeerd rond de figuur en het werk van Eugeen Van Mieghem (1875-1930). 

EMIGRANTEN

schaduw ingepakt. niets laten ze achter,

geen kruimel, geen verleden. de kraag hoog

opgezet tegen de oude wereld waaruit ze

met gewijde kaarsen en heilige verontwaar-

diging verdreven zijn. de toekomst in een

laken geknoopt, hoop onder de hoed. oud-

testamentische baarden en een ratjetoe van

talen die elkaar vinden in het woord New York.

koffers en koppen ontsmet (de Red Star Line

staat op haar ster en strepen). geen vlooi

mag het beloofde land in, enkel armeluizen.

op de loopbrug reikhalzen ze al naar Ellis

Island, waar ze hun schoenen met goud ver-

zolen, het vuil onder de nagels verzilveren,

licht met 7 wijdopen armen op hen wacht.

-

Mark Meekers

Uit: Orpheus in de haven, uitg.: Eugeen Van Mieghem Stichting, Antwerpen, 2006, 88 p., 36 gedichten, 41 tekeningen van Van Mieghem

30-09-2013, 10:59 geschreven door Mark Meekers  

Mark Meekers (Marcel Rademakers)

Mark Meekers (Marcel Rademakers), dichter-schilder, werd als "meest bekroonde Vlaamse dichter" door de Universiteit van Namibië en de krant “Die Republikein” uitgenodigd om het Nederlandstalig gedeelte van het "WOORDFEES(t)" (2-7 september 2013) in Windhoek stem te geven. Prof. dr. Chrisna Beuke-Muir nam het initiatief en mag trots op een geslaagde eerste uitgave terugblikken. Zij doceert niet alleen, maar staat ook Jo Decaluwe terzijde op de planken: met veel gevoel brachten zij het stuk “Liefdesbrieven” van de Amerikaanse dramaturg A.R. Gurney en zong zij samen met haar zoon, Jan-Willem, Afrikaanse liederen. Die veelzijdigheid kwam ook tot uiting in de samenstelling van het programma: een musical, drama, dans, schrijfcursussen, interviews met vertegenwoordigers van de verschillende culturen in Namibië. Het gezongen woord kwam aan bod bij de chansonniers Stef Bos en Koos Kombuis.

En natuurlijk waren er de boekvoorstellingen en interviews met romanciers en dichters uit Namibië en Zuid-Afrika. Uit Vlaanderen was Mark Meekers te gast, hij ging in op de uitnodiging “Khi da ! hoa”, “Kom met ons praat!” die als ondertitel van het festival fungeerde. Samen met Prof. S. Huigen gaf hij twee colleges aan de vierdejaars Neerlandistiek. Hij zette er zijn visie op poëzie uiteen, sprak over de bronnen en de drijfveren van zijn gedichten en vertaalde in samenspraak met de studenten zijn gedichten naar het Afrikaans. De meeste studenten hoorden voor het eerst Nederlands en vergeleken dit met het Afrikaans, ttz. Nederlands in de tropenzon gerijpt.
Er stonden eveneens twee poëzieprogramma's rond zijn werk geprogrammeerd: "Dit Reën" ("Het Regent"), met prof. Aldo Behrens, hét monument van de Namibische toneelwereld, en "Op Jou Merke!" ("Op Uw Plaats!"), met Jo Decaluwe, die ook als acteur in twee fel gesmaakte toneelstukken optrad.
Tijdens een 'skrywerspraatjie' werd Meekers door  prof. Jacques van der Elst, voorzitter van de Afrikaanse Taalraad geïnterviewd over zijn poëtische prestaties en zijn werk als beeldend kunstenaar. Hij noemde de kunstenaar een ‘kleurmannetje’, het Afrikaans voor gekko: geen misse benaming om de veelzijdigheid van de auteur te beklemtonen. Hij vergeleek de schilder met Claus en Armando, situeerde de componist-zanger onder de eerste Vlaamse chansonniers en toonde aan hoe deze drie kunstvormen harmonisch in de  persoon van de dichter samenvloeien. Hij onderstreepte het politieke en sociale engagement in de poëzie met gedichten rond Doel, armoede in Tanzania en het actuele hackingschandaal. Het humoristisch-ironisch tikje kwam in de fel gesmaakte haiku’s en senryu’s aan bod. De belangstelling voor beeldende kunst illustreerde hij met één (Rembrandt-)gedicht uit de zeven bundels aan kunstenaars gewijd. ‘Het volle leven’ sprak uit een romantisch liefdesvers ‘Sentimenteel’, dat de dichter op aanvraag meermaals voorlas.

De talrijke toehoorders prezen dictie en voordracht, waren enthousiast over de gedichten en erg emotioneel aangesproken (de enige natte plek in dit ‘droë land’). Zelfs de ‘luisterliedjes’ uit de jaren zestig werden geapprecieerd en galmden meerdere malen door de ‘zaal’.

Het guesthouse (Vista) van Koos en Fransette was de ideale plaats om met de talrijke genodigden uit Namibië en Zuid-Afrika van gedacht te wisselen: Tossie van Tonder, Stef Bos, Koos Kombuis, Jan-Willem Beuke, Piet van Rooyen, Christine Barkhuizen, Marié Blomerus en vele anderen. Het was een hartverwarmende ontmoeting, met vriendelijke open mensen, ver van de bekrompen literaire cenakels. Ik heb nergens zoveel en gul gelach gehoord als hier in dit ’droge’ land, ver van de achterbakse kneuterigheid van ons ‘schimmelige’ land. Het zette ons ertoe aan om de hoofdstad Windhoek te verkennen: brede lanen, veilige straten, vele openbare gebouwen, die hoogstandjes van architectuur zijn. Het is een feest voor het erfgoed, de minste muur of villa uit de Duitse tijd is gerestaureerd. Bijna iedereen verstaat Afrikaans en je wordt er vrolijk van om uitdrukkingen en woorden te horen als “spoedbreker” voor “verkeersdrempel”, “spookasem” voor “suikerspin” of “jij moe nie kak maak nie” voor “je moet geen ruzie maken…”  Waar vind je nog namen van dorpen als “Welkom”, “Geluk”, Vredeshoop”, “Lekkerwater”, “Sprookjesbos” of “Sukses”? Het is een onmetelijk land, waar de natuur nog ongestoord verder wandelt, op de zanderige wegen om het halfuur een wagen je kruist, stress zinloos lijkt. Geen muffe Vlaamse spruitjes, maar gezonde lucht! De duinen scheren hier de hoogste toppen ter wereld, de canyons graven (op één na) het diepst zich in. Familiegeest, gedienstigheid en godsdienstigheid, gulheid en stilte zijn hier vanzelfsprekend. Het leven is hier zoveel échter. Het moet iets met de weidsheid van het landschap en de bonkende zon te maken hebben…

Totsiens en baie dankie!

25-09-2013, 10:45 geschreven door Mark Meekers  

De Herman J. Claeysprijs voor poëzie is een initiatief van de Antwerpse Pipelines vzw en De Muzeval, een dichtersinitiatief in Literair Café Den Hopsack aan de Grote Pieterpotstraat 24. De prijs is een eerbetoon aan de anarchist, atheïst, bekend Provo, medestichter van Pipelines, auteur, dichter, boekhandelaar, uitgever, plastisch kunstenaar en oprichter van café De Dolle Mol in Brussel, Herman J. Claeys (+ 2009).
Het thema van de Herman J. Claeys-prijs was 'Censuur', een fenomeen waarvan Herman meerdere malen het slachtoffer werd. De prijs werd donderdag uitgereikt in De Groene Watermankelder in Antwerpen.

Juryvoorzitter Henri-Floris Jespers dankte Pipelines vzw, die ondanks beperkte financiële middelen, de herinnering aan leven en werken van Herman levendig houdt, ook door de toekenning van poëzieprijzen. Hij dankte de juryleden, Lucienne Stassaert , Bert Bevers, Koen Calliauw, Peter Holvoet-Hanssen en Jan van Veen. Zij kregen 85 gedichten te lezen, alle onder schuilnaam ingezonden. Na grondige bespreking bleek duidelijk dat er een consensus bestond over de drie te bekronen gedichten.

De eerste prijs ging naar het gedicht 'Sprakeloos' van Mark Meekers (Marcel Rademakers).
Het bekroonde gedicht, 'Sprakeloos' werd gelezen door Henri-Floris Jespers.

SPRAKELOOS

gekneveld door de nacht, alle lichten

gedoofd, tegen een betonnen muur van

duisternis: zo moet het zijn om niet meer

te kunnen spreken, monddood, te moeten

leren uit een boek met blancobladen, met

letters uit hun lood geslagen, kranten vol-

gesneeuwd met witte vlekken. in naam

van hogere goden planten ze hun ogen

in jouw kop, snijden de beelden uit je net-

vlies, naaien dove oren aan, verzegelen

de lippen, verzekeren dat bloed groen is

en kleur van de hoop. wie de vrijheid in

zijn hoofd laat dansen, door een scheur in

de onverschilligheid afschuw uitschreeuwt,

wordt gemuilkorfd, geïsoleerd eiland, ver-

boden stad. de volgzame meute blaft vrijuit.

Mark Meekers (Marcel Rademakers)

31-05-2013, 12:47 geschreven door Mark Meekers  

SLUITSTEEN, 20 jaar Mengmettaal, schrijversgenootschap, Uitgeverij P, Leuven, 2012, 80 p. ( ISBN 978-94-91455-15-5 NUR 306)

(Inhoud: inleiding, bloemlezing, biobibliografische gegevens, activiteiten (1991-2012), poëzie in tuinen, parken en publieke plaatsen, poëziewedstrijden, poëzieateliers, publicaties)

Mengmettaal was een groep van een dertigtal dichters uit de regio Oost-Brabant, opgericht door Mark Meekers (Marcel Rademakers), met Leuven als ankerplaats. De auteurs waren pluralistisch, stonden open voor andere culturen en kunstvormen. Zij waren maatschappelijk betrokken, bewogen en uitgedaagd door taal.

- “In de Mengmettaal-poëtica primeerde de inhoud, vent kwam vóór vorm. Scherp werd dit geformuleerd in de oneliner: Poëzie is software voor de ziel. Toch waren we niet wars van vernieuwing als ze poëtisch functioneel was. We wensten een poëzie die niet levensvreemd klonk en durfden tegen de verbale l’art pour l’art-acrobatiek in, de sociale functie van poëzie beklemtonen. We wilden een ruim publiek uit alle bevolkingslagen bereiken… Leuven en omstreken zullen Mengmettaal missen. De groep heeft sowieso bijgedragen tot geestelijk en cultureel welzijn. Maar 20 jaar is héél lang voor een literaire vereniging. Het werd tijd om feestelijk af te ronden…” (Mark Meekers / Marcel Rademakers), art.: Sluitletter, inleiding, p. 4-7)

- “Ik beschouw nog steeds veel van mijn collega’s Mengmettalers als mijn dichterlijke voorbeelden, van wie ik heel veel kan opsteken, vooral met betrekking tot mijn Nederlandse taalbeheersing.” (Bernard De Coen)

- “Mengmettaal was uitzonderlijk: elke dichter werd gerespecteerd in zijn eigen zeggingskracht. Voor MMT was er niet één zaligmakend poëtisch universum. Elke dichter ondernam zijn eigen queeste. Mengmettaal gaf een stem aan die zoektocht.” (Gerda De Preter)

- “Mengmettaal was uniek omdat het al die ego’s kon bundelen, ook al zijn de vooropgestelde pogingen om elkaars poëzie keihard te beoordelen blijven steken in ons individualisme.” (Wim Menheer)

- “De chaotische, licht anarchistische vergaderstijl van Mengmettaal was voor mij een verademing na de strak gedirigeerde en op efficiëntie gerichte vergaderringen in het zakenleven.” (Mark Naessens)

- “MMT intrigeerde mij al lang. In een stad waar koor- en theaterleven bloeien was een dichterscollectief op zijn plaats. een collectief heeft meer invloed op de samenleving, denk ik.” (Chantal Sap)

- “… Voor poëzie is ‘voetvolk’ nodig, anders valt de piramide in elkaar. MMT is schoon voetvolk geweest, het was niet vies de eigen poëtische taal te lenen om sociaal-artistiek geëngageerd te zijn. Er was veel serendipiteit: we stapten mee in wat ons kwam toegewaaid en ieder was telkens vrij om al of niet mee te doen.” (Karel Sergen)

- “De literaire waarde van de groep was zeer divers, vaak ook complementair, wat voor mij een pluspunt was. Wat mij het meest boeide: de samenwerking met andere kunstvormen en de vaste wil om verstaanbare en toegankelijke poëzie te brengen.” (Luc Vandeborght)

- “Ik ben als Mengmettaler twee jaar oud. Neen, ik ben niet de jongste. Wij waren immers een vruchtbare familie!” (Ann Van Dessel)

Wie meer wil weten over het dichterscollectief Mengmettaal en de bloemlezing “Sluisteen” kan afstemmen op Radio Centraal (Antwerpen), die op woensdag 5 juni (2013) en woensdag 12 juni, telkens van 17.00 uur tot 18.00 uur een uurtje aan hun poëzie besteedt. Aan bod komen gedichten van Guido Cloet, Bernard Decoen, Alex Konovaloff, Mark Naessens, Mark Meekers (Marcel Rademakers), Chantal Sap, Karel Sergen, Diana Van Quathem, Alfred Warrinnier, Reine Wellens, Lieve Devijver en Vincent Oko.

31-05-2013, 12:20 geschreven door Mark Meekers  

In talrijke gedichten staat de auteur stil bij zichzelf. Hij zoekt zijn coördinaten in de maatschappij, toetst zijn verhouding tot de anderen af. Vooral de doorvoelde ontmoeting met een persoon staat bij velen centraal. In deze liefdesgedichten is het niet altijd rozengeur en maneschijn, maar dikwijls een pijnlijke breuk, die onder woorden gebracht wordt en dus beter te verwerken is. Wie zichzelf gevonden heeft, is gewapend tegen de uniformisering van de geesten, zal attenter in het leven staan, beter de echt wezenlijke dingen uit de overvloed aan faits-divers, amusementjes en schijnwaarden kunnen ziften. Poëzie ‘transformeert alles wat ze aanraakt; ze verhevigt en vernieuwt onze waarneming door ons de dingen met frisse ogen te laten ervaren, ze stoot door onze vertrouwdheid en gewoontes heen die het ware zicht op de wereld verduisteren’, argumenteerde Shelley (1821) reeds in zijn ‘A defence of Poetry’ (p. 256-275). Poëzie is dus menselijk gezien, uiterst utilitair en efficiënt. In slechts enkele verzen treedt de dichter buiten zijn kleine biosfeer en toont hij empathie, heeft hij oog voor de natuur of is sociaal betrokken.

Een gedicht is een plaats om zijn dromen te vertalen in woorden en dus een eerste stap naar de verwerkelijking. In de ingezonden teksten overheerst een eerder nuchtere instelling. Er werden flink wat prozagedichten ingezonden. Wijdlopigheid en herhaling zijn hierbij een probleem, clichés ontsieren soms.

Gevoel en intuïtie werd tot voor kort nog afgedaan als nutteloze dromerijen. Als romantische reactie kwam de oververhitte emocultuur op. Het gedicht was altijd al een plaats waar het hart mocht spreken. In de inzendingen komen inderdaad kreten, emoties, droefheid, vreugde, ironisch tandengeknars  en verontwaardiging voor. Maat houden is hier de gulden regel; maak er geen tranendal van. Een gedicht is een uitstap, een verkenning, een uitvinding om op een eigen, originele wijze wat ons beroert onder woorden te brengen. Een tegengif tegen de verzakelijking van zowat alles in onze maatschappij, tot en met de persoonlijke contacten toe.

Een gedicht is maar gedicht als er met de taal gewerkt wordt. In heel wat verzen is dit het geval en soms mondt die poging uit in puur taalplezier. Dan zijn we gelukkig. Maar er bleven nog heel wat mogelijkheden ongebruikt. Er ligt nog een uitgestrekt poëtisch continent klaar om aangeboord te woorden: metaforen, vergelijkingen, ritmiek, zuivere lyriek, verwondering en andere kleine mirakels. Wat minder kommer en kwel, wat meer geluk en schoonheid mag. De natuur is op een enkele eik of schelp na schaars aanwezig in de gedichten. Als we Shelley mogen geloven is ‘een dichter een nachtegaal die in het donker zit en zingt om zijn eigen eenzaamheid op te vrolijken met aangename geluiden’ (p. 255). Dit moet zoet klinken in Limburgse oren… Waar blijven de -desnoods rappende- nachtegalen?

Mark Meekers (Marcel Rademakers)

25-02-2013, 18:25 geschreven door Mark Meekers  

verzamelbundel

JURYRAPPORT

Voor de zesde maal werd de poëziewedstrijd “Kruip in je Pen” uitgeschreven voor studenten van de Universiteit Hasselt, Xios, Hogeschool Limburg en de Provinciale Hogeschool Limburg. De jury was samengesteld uit Greet Hendrix, Ria Snellinx, André Janssens, Jee Kast en Mark Meekers (Marcel Rademakers) (voorzitter). Ze kwam samen op dinsdag 5 februari in de PHL. Greet Roosen fungeerde als niet-stemgerechtigd secretaris.

De jury hield rekening met poëtische zeggingskracht, originaliteit, inhoud en verwoording. Ze stelde met genoegen vast dat niet alleen het aantal deelnemers maar ook de kwaliteit van de aangeboden gedichten in stijgende lijn gaat (op één smakeloze inzender na, die eerder op een gratis maaltijd aasde dan op een zinvolle tekst). Geen enkel gedicht blonk echt uit zodat de beoordeling er niet gemakkelijker om werd.

De tweede eervolle vermelding is voor ‘Route de l’amitié’, een gedicht van Lore ALDERS, studente BEW aan de U Hasselt. Het is een gaaf, actueel liefdesgedicht waarin het rijmwerk heel natuurlijk klinkt. Het laat zich zonder ‘nutteloze complimenten’ kritisch en humoristisch uit in bewoordingen die we terugvinden in avontuurlijke realitysoaps als ‘Koh-lanta’ of ‘Expeditie Robinson’.

De eerste eervolle vermelding valt Alexandra SCHOUTEN, studente van de Madfaculty, te beurt met ‘Palliatief’. In dit gedicht zijn de woorden doordacht geplaatst. Een sombere tekst die je bij je nekvel grijpt, hoewel het hier en daar inboet aan kracht door vaak voorkomende beelden. De volharding in de bewoording en de nauwgezette interpunctie houden de tekst wel recht. Een innerlijke strijd die heel gelaten wordt weergegeven. Met een sterk einde, alsof je door de ziekte uit je eigen lichaam wordt geduwd. Een mooi beeld. Het gedicht is meeslepend in al zijn somberheid en nodigt uit om herlezen te worden. Puik werk.

In het gedicht ‘Compact Disc’ zit voldoende muziek om de derde prijs te verdienen. Het werd geschreven door Didier LUYTEN, eveneens student aan de PHL (Healthcare). Dat zelfs een dagdagelijks gebruiksvoorwerp gevoelens kan oproepen, bewijst dit gedicht. De jury apprecieerde de bijzonder originele en consequent volgehouden beeldspraak. De twee zijden van een dun cd-schijfje - spiegelend aan de voorzijde, een te beschrijven blad daaronder – weerspiegelen mooi de emoties van de dichter: de vraag om ontcijferd te worden is de vraag om verliefd te mogen worden en te kunnen zingen. Als geen ander is hij erin geslaagd een poëtische tekst te brengen met twee lagen die elkaar perfect overlappen.

De tweede prijs gaat naar ‘Wat ik zei’ van Elien VALKENEERS, studente Business aan de PHL. Het gedicht is een lappendeken waar begin- en eindwoord de naad is die alles aan elkaar naait. Soms is de naad wat dunnetjes, maar de tekst kabbelt als een 'train of thought' voorbij. Een vlotte tekst die verwarring en liefde tegen elkaar uitspeelt. Elke zin is een nieuwe vol twijfel en onverwachte wendingen, verwondering en terwijl je in dit spel van woorden verder leest vraag je je af, waar dit naartoe gaat en het eindigt met ik weet het niet meer. En heel het gedicht lost op in het niets. Sterk. Een toegankelijke tekst, hoezee, die we ook heel graag op het podium zien. 

Na urenlang wikken en wegen besloot de jury unisono de eerste prijs, de Pennenvruchten Poëzieprijs 2013 toe te kennen aan het gedicht ‘Liefde in net geen lente’ van Yannick BLERVACQ, student Education aan de PHL. Hoe vat je een trauma in woorden, wanneer enkel stilte op zijn plaats is? ‘Liefde in net geen lente’ omschrijft op een serene wijze, in ritmisch afgewogen, klanktechnisch zuivere versregels hoe immens verdriet kan zijn, hoe mooi en oprecht inleving kan klinken. De jury looft de dichter voor de sobere maar krachtige beelden die een beklemmende realiteit respectvol weergeven. Zou de golf van emoties die Vlaanderen overspoelde, treffender verwoord kunnen worden? ‘Liefde in net geen lente’: een getuigenis van persoonlijke betrokkenheid, een meer dan terechte winnaar van deze zesde editie.

Mark Meekers (Marcel Rademakers)

25-02-2013, 18:17 geschreven door Mark Meekers  

MARK MEEKERS (MARCEL RADEMAKERS) tracht in 10 ESSAYS OVER HAIKU een antwoord te geven op veelgestelde vragen: 

Een vijftigtal verassende haiku’s illustreren de tekst.

een jonge merel

nippend aan mijn whiskyglas

straks komt de kater                                (Mark Meekers / Marcel Rademakers)

DE AUTEUR: Mark Meekers (Marcel Rademakers) (wonend in Heverlee) studeerde Moderne geschiedenis. Hij gaf 63 publicaties in boekvorm uit: 21 poëziebundels, 1 roman, monografieën, bloemlezingen en verzamelbundels. Hij schreef kortverhalen, essays en recensies. Oprichter van het dichterscollectief Mengmettaal, voorzitter van de Nederlands-Vlaamse Vereniging Concept, dorpsdichter van Doel (2007-09), poëzie-ambassadeur van Vlaams-Brabant (2009). “Hugo Claus en Mark Meekers zijn de meest bekroonde Vlaamse dichters” (Het goud van de Vlaamse Letteren / Poëziekrant / De Standaard). Onder zijn echte naam Marcel Rademakers is hij eveneens actief als beeldend kunstenaar. Hij richtte de internationale groepen Lumen Numen en Fusion op, exposeerde in binnen- en buitenland. Zijn visuele poëzie en beeldpoëmen maken de brug naar het beeldend werk van Marcel Rademakers. (www.markmeekers.be / www.marcelrademakers.be)

PRODUCTIEDETAILS van ‘HINK-STAP-SPRONG’: ISBN 9781291136869  / Copyright: Mark Meekers (Standaard copyrightlicentie)  / Editie: 2013 / Uitgever: Demer Uitgeverij  / Taal: Nederlands / Pagina's: 103 / Bindwijze: Perfect gebonden paperback / Inkt binnenkant: Zwart-wit / Gewicht: 0,2 kg / Afmetingen (centimeter): 15,6 breed x 23,39 hoog

‘HINK-STAP-SPRONG’ verschijnt in MAART 2013

22-01-2013, 13:25 geschreven door Mark Meekers