Hier ben ik terug.. Ik voel mij echt zo ellendig en eenzaam. Ik kan nergens terecht met mijn gevoelens. Ik heb het gevoel dat ik mijn leven zo aan het verpesten ben. Mijn vriend is er nog nooit geweest voor mij als ik hem nodig had. Hij ziet dat ook gewoon niet of loopt weg. Vrienden zijn tegenwoordig niet meer dan gewoon kennissen. Van mijn zus en mama krijg ik al heel mijn leven het gevoel dat ik niets goed doe. Als ik nu zou zeggen hoe ik mij voel, zal ik zeker ook niet op begrip moeten rekenen. Ik sta er alleen voor, of heb toch dat gevoel en ik weet niet hoe ik dat in mijn hoofd allemaal terug recht krijg voor de zoveelste keer.
17-09-2016 om 22:25
geschreven door Marie P
30-07-2016
1 jaar later
Ik had gedacht dat ik hier meer ging schrijven, maar hier ben ik dus nog eens. Het is raar, ik voel mij meer dan ooit alleen. Het is moeilijk te zeggen waarom maar het lijkt alsof ik nergens terecht kan, begrepen word. Sinds de geboorte van mijn zoontje lijkt iedereen enkel maar te zeggen wat ik in hun ogen verkeerd doe, of beter kan doen. Ik doe het op mijn manier en weet ook wel wanneer hij ernstig ziek is of wanneer het enkel een verkoudheid is. Ik vind het ook meer dan normaal dat ik hem nog niet vol steek met koekjes of choco of andere suikerbommen. Nuja, mijn familie heeft me nog nooit het gevoel gegeven dat ik goed bezig bent. Ze kunnen enkel zeggen wat ik (in hun ogen) verkeerd doe of waarom ik 'abnormaal' ben. Vroeger geloofde ik hen, maar ik weet nu wel beter. Ik geloof al veel meer in mijn eigen kunnen, laat hen maar zeggen. Het grootste probleem is mijn partner. Ik zie mijn relatie tot mijn grote spijt slechter gaan. Ik weet niet goed wat ik er kan aan doen. Feit is ook dat ik door de jaren heen minder het gevoel gekregen heb dat ik bij hem terecht kan. Momenten waarop ik hem nodig had, was hij er niet of liet hij mij gewoon maar wat wenen. Of hij zei de verkeerde dingen. Meer en meer vind ik dat hij wat maturiteit mist. Alsof ik in de jaren samen dubbel zoveel gegroeid ben als hem, of hij helemaal niet. Ik begin het te voelen op alle vlakken, verveel me zelfs soms. Het is al een hele tijd, maar het lijkt alsof enkel ik er iets aan wil doen. Het maakt me een beetje kwaad, als hij al eens initiatief neemt, is dat doordat ik hem iets ingefluisterd heb. Initiatief blijft dus van mij komen zo. Ik hoop dat er toch verbetering in zicht is, want ik wil het nog niet opgeven. Toch blijf ik met het gevoel zitten alsof het enkel ik en mijn zoontje is nu. Laat ons hopen dat ik met hem goed werk aflevering, dan is mijn leven toch voor iets goed geweest.
Tijdens het piekeren denk ik dus vaak ook dat ik beter eens al die gedachten noteer, om later eens terug te lezen. Hierbij is dus de eerste stap gezet. Ik verwacht niet dat iemand dit leest, maar het is voor mij gemakkelijker dat ik toch het gevoel heb dat ik niet enkel naar mezelf schrijf. En het lucht op, merk ik nu ook. De eerste keer dat ik dit schreef, kreeg ik het terug moeilijk, maar nu lukt het mij al veel beter. De eerste post was trouwens in eerste instantie wat langer, maar deze site slaat dit niet automatisch op, dus na twee maal per ongeluk verkeerd te klikken, heb ik snel terug een verkorte versie getypt...