Inhoud blog
  • Back once again
  • 1 jaar later
  • Piekeren
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    gedachten

    17-09-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Back once again
    Hier ben ik terug.. Ik voel mij echt zo ellendig en eenzaam. Ik kan nergens terecht met mijn gevoelens. Ik heb het gevoel dat ik mijn leven zo aan het verpesten ben. Mijn vriend is er nog nooit geweest voor mij als ik hem nodig had. Hij ziet dat ook gewoon niet of loopt weg. Vrienden zijn tegenwoordig niet meer dan gewoon kennissen. Van mijn zus en mama krijg ik al heel mijn leven het gevoel dat ik niets goed doe. Als ik nu zou zeggen hoe ik mij voel, zal ik zeker ook niet op begrip moeten rekenen. Ik sta er alleen voor, of heb toch dat gevoel en ik weet niet hoe ik dat in mijn hoofd allemaal terug recht krijg voor de zoveelste keer. 

    17-09-2016 om 22:25 geschreven door Marie P


    30-07-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.1 jaar later
    Ik had gedacht dat ik hier meer ging schrijven, maar hier ben ik dus nog eens. Het is raar, ik voel mij meer dan ooit alleen. Het is moeilijk te zeggen waarom maar het lijkt alsof ik nergens terecht kan, begrepen word. Sinds de geboorte van mijn zoontje lijkt iedereen enkel maar te zeggen wat ik in hun ogen verkeerd doe, of beter kan doen. Ik doe het op mijn manier en weet ook wel wanneer hij ernstig ziek is of wanneer het enkel een verkoudheid is. Ik vind het ook meer dan normaal dat ik hem nog niet vol steek met koekjes of choco of andere suikerbommen. Nuja, mijn familie heeft me nog nooit het gevoel gegeven dat ik goed bezig bent. Ze kunnen enkel zeggen wat ik (in hun ogen) verkeerd doe of waarom ik 'abnormaal' ben. Vroeger geloofde ik hen, maar ik weet nu wel beter. Ik geloof al veel meer in mijn eigen kunnen, laat hen maar zeggen. Het grootste probleem is mijn partner. Ik zie mijn relatie tot mijn grote spijt slechter gaan. Ik weet niet goed wat ik er kan aan doen. Feit is ook dat ik door de jaren heen minder het gevoel gekregen heb dat ik bij hem terecht kan. Momenten waarop ik hem nodig had, was hij er niet of liet hij mij gewoon maar wat wenen. Of hij zei de verkeerde dingen. Meer en meer vind ik dat hij wat maturiteit mist. Alsof ik in de jaren samen dubbel zoveel gegroeid ben als hem, of hij helemaal niet. Ik begin het te voelen op alle vlakken, verveel me zelfs soms. Het is al een hele tijd, maar het lijkt alsof enkel ik er iets aan wil doen. Het maakt me een beetje kwaad, als hij al eens initiatief neemt, is dat doordat ik hem iets ingefluisterd heb. Initiatief blijft dus van mij komen zo. Ik hoop dat er toch verbetering in zicht is, want ik wil het nog niet opgeven. Toch blijf ik met het gevoel zitten alsof het enkel ik en mijn zoontje is nu. Laat ons hopen dat ik met hem goed werk aflevering, dan is mijn leven toch voor iets goed geweest.

    Misschien tot volgend jaar...

    Groetjes

    30-07-2016 om 23:54 geschreven door Marie P


    19-04-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Piekeren
    Ik weet niet of jullie het vaak hebben, maar als ik niet kan slapen, spoken er allerlei gedachten door mijn hoofd. Vannacht was het dus weer van dat, met opgezwollen ogen in de ochtend als gevolg. Gisteren zaten we gezellig iets te drinken, tot mijn gsm trilde. Mijn zus moest weer eens haar kwaadheid ten opzichte van mijn vader duidelijk maken aan mij. Zij kan nog steeds geen weg met haar verdriet. Ik begon net wat vrede te nemen (of ik krop het op, maar het werkt tot nu toe) met de hele situatie, maar ik voelde toch mijn ogen vochtig worden. Omdat ik dit liever niet toon aan een vol cafĂ©, liep ik dus maar naar buiten. Iedereen zit dan natuurlijk met je in, en vraagt of alles ok is, met als gevolg dat je het helemaal niet meer droog kan houden. Ik heb op mijn tanden gebeten en aan leukere dingen proberen denken en er toch nog een leuke avond van proberen maken, maar mijn lach verborg toch nog het verdriet dat ik had. Het werd niet laat, als zwangere vrouw is dat niet meer zo evident, en eens in mijn bed kon ik mij dus weer laten gaan terwijl ik mij voorgenomen had van niet, maar ja, slapeloosheid, weet je wel... Zeker nu ik zwanger ben, denk ik toch vaker aan het feit dat ik een kind een leven zal geven in een wereld die ik zelf nog niet aan kan. Ik neem me voor om het beter te begeleiden en voorbereiden dan mijn ouders met mij gedaan hebben. Ik besef trouwens wel dat ik toch heel veel geluk heb in mijn leven. Neem nu mijn zwangerschap, na 6 maanden kreeg ik pas mijn eerste eisprong (in gang gebracht met pilletjes), maar het was wel meteen raak. Er zijn er die er langer over doen, maar net dat doet mij ook pijn. 
    Tijdens het piekeren denk ik dus vaak ook dat ik beter eens al die gedachten noteer, om later eens terug te lezen. Hierbij is dus de eerste stap gezet. Ik verwacht niet dat iemand dit leest, maar het is voor mij gemakkelijker dat ik toch het gevoel heb dat ik niet enkel naar mezelf schrijf. En het lucht op, merk ik nu ook. De eerste keer dat ik dit schreef, kreeg ik het terug moeilijk, maar nu lukt het mij al veel beter. De eerste post was trouwens in eerste instantie wat langer, maar deze site slaat dit niet automatisch op, dus na twee maal per ongeluk verkeerd te klikken, heb ik snel terug een verkorte versie getypt...

    Tot later (de volgende slapeloze nacht???)

    Marie

    19-04-2015 om 12:47 geschreven door Marie P




    Archief per week
  • 12/09-18/09 2016
  • 25/07-31/07 2016
  • 13/04-19/04 2015

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs