DE TELOORGANG VAN DE GILDE EN DE NIEUWE BESTEMMING.

De Gilde in de Stationsstraat, 60, MALDEGEM tegen de vlakte.

Na 110 jaar sociale werking stopte de uitbating van ‘‘De Gilde’’ eind 2006. Er was nochtans een grondige renovatie geweest en er werd een nieuwe zaal gebouwd in 1980. In 2007 werd De Gilde verkocht.

We zijn nu juni 2017, tien jaar later en vorige week ging ‘‘De Gilde’’ tegen de vlakte. De bedoeling van de huidige eigenaar van de handelszaak, van het aanliggende magazijn en winkelpand van bureauartikelen SEMABURO, is om op de site "De Gilde" een “inbreiding“ mini-bouwproject te realiseren, vergelijkbaar aan het onlangs door de gemeente goedgekeurde project op de site Van Mullem in de Noordstraat. De THV Acribie, een tijdelijke handelsvennootschap, vertegenwoordigd door De Heer Freddy Seys, zaakvoerder van Semaburo heeft op 18 juli 2016 een stedenbouwkundige vergunning aangevraagd tot het bouwen van een meergezinswoning met garages op de voormalige site ‘De Gilde’ ingebed tussen de Zwarte Zusterslaan en de Stationsstraat.

In 2007 stelde de kerkfabriek het domein te koop. De buurman, zaakvoerder van Semaburo (vroeger site André Focquaert-Goethals, zaaigranen) kocht het pand en het terrein met de bedoeling zijn computer- en papierzaak uit te breiden. De uitbreidingsplannen voor kantoren en opslagplaatsen verliepen niet vlot en werden tenslotte niet aanvaard door de gemeente noch door de provincie, omdat er geen handel noch ambacht meer mocht plaatsgrijpen in een dichtbevolkte woonwijk. Het tweede project, het optrekken van een residentieel appartementsgebouw werd ook afgekeurd. Hoogbouw werd er niet toegestaan.

’’De Gilde’’ stond er dus enkele jaren verlaten bij.

De zaakvoerder van Semaburo en twee partners besloten uiteindelijk het gebouw ‘‘De Gilde’’ af te breken en er een pand van zes eengezinswoningen, twee appartementen op de benedenverdieping en vier flats op de eerste verdieping met toegankelijkheid op te trekken, ingang langs de Zwarte Zusterslaan of Stationsstraat, dat is nog niet beslist. Het worden dus zes grote zuid gerichte flats van meer dan 130 vierkante meter oppervlakte en volledig uitgevoerd voor mensen met een beperking. In geval iemand een flat zou kopen en een van de kopers heeft of treft een beperking kunnen zij er gewoon blijven. De deuren zijn een meter breed, de inloopdouche en het toilet worden perfect haalbaar voor een rolstoelgebruiker. Het is heel rustig en residentieel wonen, dus het terrein eens aangekocht en bebouwd voor de sociale werking van de katholieke bevolking van Maldegem wordt een privéresidentie.

Het is wel schrijnend te moeten vaststellen, dat ‘De Gilde’ ondanks de grote kosten die er jaarlijks aan besteed werden met een laatste complete renovatie en oprichting van  een nieuwe zaal in 1980 die miljoenen fr. gekost heeft, er aan moet geloven. Op een bepaald moment moest het dak volledig vernieuwd worden, andere zware kosten drongen zich op, kosten die de eigenaars waarschijnlijk niet konden dragen. Eigenlijk is het wel altijd zo met schenkingen, dat de ontvanger over voldoende middelen moet beschikken om de schenking te onderhouden, de grondlasten, het personeel en de verzekering van het gebouw moet kunnen betalen. Soms is dat niet het geval met alle gevolgen van dien.

Eigenlijk bloedde De Gilde langzamerhand dood, voor de jeugd, voor de verenigingen, de particulieren enz. De vele verenigingen in Maldegem sluimerden zachtjes in. Ze trokken nog wel de oudere bevolking uit de vereenzaming. Jongere mensen lieten zich enkel nog warm maken voor projecten zoals, Kom op tegen Kanker en andere, maar een effectieve deelname aan de vele verenigingen zat er voor hen niet meer in. Sportverenigingen kregen van de gemeente een eigen terrein met een lokaaltje en vergaderden ter plaatse. De gemeente liet andere gebouwen optrekken met nieuwe vertrekken waar er vergaderd kon worden of waar een toneel of een optreden kon plaatsvinden. Langzamerhand werden alle activiteiten voor de jeugd, de volwassenen en de oudere bevolking overgenomen door het gemeentebestuur, door de belastingbetaler eigenlijk.

‘De Gilde’, het ideaal gelegen centraal domein voor alle lagen van de bevolking, daar waar zoveel mensen samen kwamen en vierden, werd uiteindelijk verkocht. De jeugd- en de sportwerking op de site Van Mullem, ook een schenking van de kerk aan de bevolking, werd ook verkocht aan de gemeente die het uiteindelijk doorverkoopt aan een bouwpromotor voor privédoeleinden. Je kan het ook omdraaien en stellen dat de vele bloeiende kerkelijke verenigingen en jeugdwerking verdwenen zijn omdat er geen accommodatie meer is omdat alles verkocht is?

Het is onze bedoeling in een artikelenreeks dieper in te gaan op de stichter en de bezielers van De Gilde die meer dan 100 jaar zorg hebben gedragen voor de jeugd en de sociale verenigingen. Een uitdrukking van dankbaarheid van de Maldegemse bevolking voor boegbeelden en stichters van scholen en bouwwerken voor verenigingen in Maldegem zoals pastoor Henri Bouckaert en pastoor Petrus Van Loo en hun opvolgers, in de vorm van een straatnaam of zo zou wel gepast zijn.

Bronnen: Kerkarchief en het boek ‘Het Parochiaal leven’.

Tekst: Posman. Foto’s: Els Stevens.