HUWELIJKSVIERING in de Sint-Barbarakerk Maldegem.

Een christelijk huwelijk geeft een extra dimensie aan een verbintenis. Het huwelijk is een van de zeven sacramenten. Een sacrament is een handeling waardoor God tot de mens komt en kenmerkt een van de belangrijkste momenten in het leven van de gelovigen. Een sacrament wordt steeds toegediend in en door de Kerk, daarom vindt die handeling altijd plaats in liturgische vorm.

In het huwelijk dienen de verloofden het sacrament van het huwelijk aan elkaar toe. De kerk en het geloof staan voor tal van betekenisvolle richtlijnen met o.a. vergevensgezindheid, begrip, verdraagzaamheid, vertrouwen, naastenliefde, innerlijkheid, goedheid enz… Deze maatstaven bieden een stevig houvast bij mindere kwaliteitsvolle dagen. Elke relatie beleeft moeilijke en ongelukkige momenten.

Aangezien het grootste deel van de bevolking van Maldegem christelijk is opgevoed, gedoopt, gevormd en godsdienst heeft gevolgd is het een logisch en heel verrijkend gegeven dat heel veel jonge mensen elkaar het jawoord geven op het gemeentehuis maar ook in de kerk.

Tot de jaren 70 en nog een tijdje daarna waren de huwelijken in de kerk de meest tot de verbeelding sprekende gebeurtenissen voor jonge mensen. Een kerkelijk huwelijk zat er in gebakken en maakte deel uit van alles wat met deze verbintenis te maken had. De familie en vrienden werden er bij betrokken en deelden mee in de vreugde. De toekomstige koppeltjes maakten een eigen keuze wat betreft het scenario van de huwelijksdag, die een groot deel afhing van het budget, de een vierde sober de ander uitbundig. Er kwam enorm veel bij kijken.

Het burgerlijk en kerkelijk huwelijk, de receptie en het feest voor familie en vrienden, de drukker, de kledij voor het bruidspaar en het gevolg, de bloemen, de geschenken, het diner of buffet, vergden heel veel voorbereiding maar schonken ook blijde verwachtingen.

Naar de eenentwintigste eeuw toe veranderden de gebruiken en de zeden van de jonge mensen behoorlijk. De koppeltjes gingen eerst samenwonen, verwisselden wel eens van partner, ook al waren er kinderen en tegen dat ze ooit in het huwelijk traden, als ze al trouwden natuurlijk, verliep alles soms minder rooskleurig dan verwacht. Sommigen vinden het huwelijk, een levenslange verbintenis, zelfs overbodig en blijven samen als ‘vrienden’ en brengen hun kinderen samen groot. Ook die band kan sterk zijn.

De maatschappij is grondig verwereldlijkt, de waarden en de moraal zijn veranderd, alles ging er langzamerhand losser aan toe. Samenwonen is doodnormaal geworden terwijl dit vroeger als ‘boelsschap’ werd bestempeld t.t.z. ‘ongeoorloofde liefdesbetrekking’ of zondig … We kunnen daar geen oordeel over vellen over het hoe en waarom of dit goed is of minder goed.

Het neemt niet weg dat er nog vaak koppels uiteindelijk beslissen om samen het huwelijk ook in de kerk te voltrekken, wat een vreugdevol feest wordt in de kerk, een meerwaarde. Zoals bij alle andere erediensten is er inspraak in het verloop van de ceremonie wat tot ontroerende en pakkende ‘feestvieringen’ kan leiden. De muziek is belangrijk, de teksten die het koppel elkaar voorleest, de dankwoorden die zij soms richten aan hun ouders, peetouders, familie en vrienden kunnen het hart echt raken en blijven soms heel lang bij. Meestal wordt het altaar versierd, sommigen maken van de kerk een bloemenparadijs en alle kerkgangers genieten van de hele gebeurtenis en zijn vertederd als het huwelijkspaar, na het jawoord, langzaam, fier en blijgezind de kerk verlaten met snoezige bruidskindjes vooraan en de fraai uitgedoste familie die volgt.

Een trend is zelfs om buiten de kerk, alle aanwezigen te trakteren op een ijsje of een drankje om samen eens te kunnen bijpraten, elkaar te feliciteren en om iedereen de kans te geven de feestelingen te bewonderen.

Tekst Marianne Posman en foto's Els Stevens.

Informatie via internet.

Aanvraag huwelijksmis Sint-Barbarakerk Maldegem. Gelieve u te wenden naar:

Parochiesecretariaat: open elke werkdag van 19u30 tot 11 uur. Deken de Fonteynestraat 3, Maldegem. Tel 050 71 22 99.

Of: par2193@parochies.kerk.net. of E.H. De Paepe:

stefaan.de.paepe@scarlet.be.

30-05-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

EEN UITVAART IN INTIEME KRING IN DE ST.-BARBARAKERK IN MALDEGEM.

Bij een overlijden van een geliefde wordt dikwijls gedacht  dat alle familieleden, vrienden en kennissen uitgenodigd moeten worden bij de begrafenis. Eigenlijk is dit niet het geval.

Een begrafenis in intieme kring is heel goed mogelijk, ook in de St.-Barbarakerk in Maldegem.

De begrafenis kan zo georganiseerd worden dat enkel de naaste familie en enkele vrienden aanwezig zijn. Komen er dan nog een paar kerkgangers hun deelneming betuigen is dat eigenlijk geen bezwaar. Kwestie is dat de nabestaanden definitief afscheid kunnen nemen in besloten kring in een sacrale sfeer in een eeuwenoud kerkgebouw, waar zovelen zijn voorgegaan en waar alles verloopt volgens een gekend ritueel.

De kerkelijke plechtigheid is het slot van een leven die de ondersteunende boodschap brengt dat het overlijden niet echt het einde is, maar een begin van een ander stadium. De dood sluit de toekomst niet af maar geeft toegang tot een bestaan van louter geluk.

Wanneer men weet dat de overledene bij leven reeds de wens had om afscheid te laten nemen in familiale kring, is het meestal zo dat deze wens gerespecteerd wordt. Naaste familieleden zenden na de begrafenis de rouwbrief naar alle vrienden en kennissen of laten een rouwbericht plaatsen in de lokale of regionale krant indien zij dit wensen. Op deze rouwbrief wordt vermeld dat de afscheidsplechtigheid reeds plaats heeft gevonden in besloten kring, met een rouwadres zodat de mensen die meeleven toch nog een deelneming kunnen zenden naar de rouwende familie.

De inhoud van de uitvaart is volledig bespreekbaar, naargelang welke kerk of uitvaartbegeleider men daarvoor kiest. De eredienst kan verlopen zoals bij gelijk welke uitvaart. De liturgie, de homilie, de liederen, de deelname van kinderen of kleinkinderen, alles is toegestaan. De priester of zijn medewerkers helpen om op een persoonlijke en waardige manier afscheid te nemen.  

Niemand oordeelt over deze gang van zaken. Een van de mooiste talenten of gaven van een mens is begrip en een wijs mens oordeelt nooit over de daden of beslissingen van de medemens.

Aanvraag begrafenisdienst in de Sint-Barbarakerk Maldegem. Pastoor Stefaan De Paepe, Deken de Fonteynestraat 3, Maldegem. Tel 050 71 22 99 of: stefaan.de.paepe@scarlet.be.

Tekst: Marianne Posman, foto’s:  Els Stevens.

29-05-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Waarom  heel veel mensen nog begraven worden in de Sint-Barbarakerk Maldegem.

EEN UITVAARTDIENST IN DE SINT-BARBARA KERK IN MALDEGEM is een godsgeschenk. Heel veel mensen in Maldegem vinden nog de weg naar de kerk. Bij uitvaartdiensten van bekende en minder bekende Maldegemnaars zit de kerk meestal afgeladen vol. Familieleden, vrienden, kennissen en buren willen deelnemen aan de rouw. Hun aanwezigheid steunt de nabestaanden.

Het overlijden van iemand met wie je een bijzondere band had is een van de meest aangrijpende gebeurtenissen die een mens kan meemaken. Wanneer een geliefde uit je leven wegvalt, staat de wereld stil. Je wordt overspoeld door allerlei reacties en je moet je weg zien te vinden, leren omgaan met alles wat er op je af komt en een nieuw evenwicht zoeken in het leven.

Rouw hangt samen met je karakter, met de relatie die je had met de overledene, met de wijze waarop iemands leven eindigde en met je leven van dat moment. Allerlei emoties komen op je af. Pijn, verdriet, gemis, onmacht, angst, onzekerheid, verwarring, schuldgevoel, wanhoop of boosheid, horen eveneens bij rouw. Het kan ook zijn dat je helemaal niets voelt.

De meeste mensen die nu begraven worden zijn gedoopt in de kerk, hebben er hun eerste en plechtige communie gedaan, het heilig vormsel ontvangen en de huwelijksmis gevierd. Het is dan ook logisch dat de meeste mensen kiezen voor een afscheid in de kerk in het centrum.

De kerkelijke plechtigheid is een apotheose van een gelovig leven die de troostende boodschap brengt dat het overlijden niet echt het einde is, maar een begin van een andere levensfase, aan de andere kant van de oever aan God toevertrouwd. De priester of zijn medewerkers helpen om op een persoonlijke manier afscheid te nemen.

Heel veel mensen denken vooraf al na over hun uitvaart en delen die mee of leggen die vast voor hun overlijden en op die manier hebben de nabestaanden een houvast. De hele eredienst kan bepaald worden met de geliefkoosde muziek en liederen en begeleid door een koor van eigen keuze. De lezing, het evangelie en de homilie verwoorden wat een verwant voelt en wil die brengen als laatste boodschap. Op die manier maakt de overledene nog deel uit van het hele gebeuren en voor de bloedverwant is het een troost om de laatste wil van de geliefde nauwkeurig uit te voeren. Helpen bij woord en beeld van de rouwbrief, het verloop van de eredienst, het opstellen van het rouwprentje werken zalvend. Het bid - of rouwprentje is een laatste concrete boodschap en dankwoord aan allen die deelden in de rouw.

Onze gewijzigde en kritische maatschappij met andere meer aardse waarden heeft het geloof wat doen wankelen de laatste jaren maar velen hebben diep in zich nog hoop, is er nog altijd een laatste anker en twijfel, een hunkering naar het verleden en het geloof.

Een stijlvolle eredienst in de kerk is nog altijd het meest achtenswaardig en respectvol vaarwel dat men samen kan vieren. De laatste, serene momenten met hem of haar kunnen doorbrengen in een geheiligde sfeer. De kerk, een historisch gebouw met ornamenten en beelden uit een ver verleden, waar eeuwenlang zovele mensen en familieleden zijn gedoopt, getrouwd en begraven geeft een vertrouwd gevoel. Je bent er thuis. Als nabestaande hoef je geen vragen te stellen, je weet hoe het er aan toegaat en dat is een veilige meerwaarde. Je staat nooit voor verrassingen. Je voelt je er niet als in een huis met gesloten ramen en deuren en de rolluiken naar beneden. Je bent er thuis.

Het definitieve afscheid grijpt plaats in een gebouw met een ziel. Het eeuwenoud interieur, de mooie glasramen, het spelen van het licht en de klanken van het eeuwenoud orgelspel brengen vertroosting. De kerkgangers kunnen een laatste deelneming betuigen met een handdruk of een zoen na de dienst.

De uitvaart wordt besloten met de teraardebestelling of de crematie met als slot  een familiebijeenkomst. Daarna volgt de rouwverwerking in verschillende fasen, maar kunnen terugkijken op een sereen en waardig afscheid in de kerk is alvast een belangrijk en troostrijk gegeven. Het is een godsgeschenk, dat je kan koesteren en bewaren op een veilige plek.

Tekst Marianne Posman.

%%%FOTO%%%

Het gedicht van Ida Gerhardt verwoordt dit nog het best:

DE GESTORVENE

Zeven maal om de aarde gaan, als het zou moeten op handen en voeten;

Zevenmaal om die éne te groeten die daar lachend te wachten zou staan.

Zeven maal om de aarde gaan. Zeven maal over de zeeën te gaan, schraal in de kleren,

wat zou het mij deren, kon uit de dood ik die éne doen keren.

Zeven maal over de zeeën te gaan, zeven maal, om met zijn tweeën te staan.

28-05-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

DOOPSELVIERING in de Sint-Barbarakerk Maldegem. 

Kinderen zijn een Godsgeschenk.

Jonge mensen die samen uitkijken naar de geboorte van hun kind en het dan daadwerkelijk zien geboren worden en het kunnen koesteren, worden overweldigd met dankbaarheid en hartverwarmende liefde. De geboorte van een kindje is een wonder en wonderen worden – ondanks alles - toch nog gerelateerd aan het godsdienstige. Christenen zien kinderen als een geschenk van God en voor een geschenk is iedereen dankbaar tegenover de gever, God. Dit geloof wordt misschien niet altijd meer zo expliciet uitgedrukt en beleefd maar deze verankering blijft bij heel veel mensen als deel van ritueel erfgoed.

Nog heel veel jonge mensen verlangen dat hun pasgeborene ook bij de kerkgemeenschap zou horen en zij kiezen voor het doopsel, het eerste stapje naar het christelijk geloof. Als iemand in de geloofsgemeenschap wordt opgenomen dan gaan we daarvoor naar het veile, vertrouwde huis van de christenen, de kerk.

Het doopsel is één van de zeven sacramenten of heel mooi uitgedrukt, het doopsel is een van “de glimlachjes van God.

Een doopviering is een vrolijk feest. Iedereen is blij met een vertederend nieuw leven. Meestal draagt de baby een wit doopkleedje als teken van vriendschap met Jezus. Ouders, broers en zussen, grootouders, doopmeter(s) en dooppeter(s) en de familie en vrienden worden verwelkomd in de kerk.

De priester of de diaken start de doopviering met een begroeting en een dankgebed. Hij vraagt aan het gezin om rond de doopvont, -kuip of -schaal te staan. Meestal volgt dan de betekenis van de voornaam waarmee het kind heel zijn leven zal gekend zijn.

In het evangelie wordt daarna in passende bewoordingen verwezen naar het belang van het onschuldig en onbevangen kind  in de kerk. Het eerste kruisje op het voorhoofd van de baby en de handoplegging door de priester is een symbool van verbondenheid.

Tijdens de doopplechtigheid beloven de ouders, de doopmeter(s) en –peter(s) dat zij dit kindje tijdens zijn leven zullen steunen om uit te groeien tot een gelukkig mens. De ouders beloven dat zij het kindje een goede opvoeding geschoeid op christelijke waarden zullen geven en de peters en de meters beloven dat zij de ouders zullen helpen.

De priester doopt het kind met gewijd water en zegt de voornaam van het kindje, ik doop je in de naam van de Vader, de Zoon en de heilige Geest.’ Terwijl de priester deze woorden zegt, giet hij driemaal water uit over het hoofd van de baby. Het kindje wordt ook gezalfd met olie als teken van kracht. De vader van het kindje steekt de doopkaars aan met de vlam, het vriendelijk en veilig licht.

De doopviering sluit af met het bidden van een Onze Vader en een Wees Gegroet bij het beeld van Maria, die wist dat vreugde en verdriet samen gaan bij het begeleiden en liefhebben van een kind. Als laatste beeld van de doopselviering komt de afscheidsgroet of de zegening van de priester opdat allen zouden verbonden blijven in wederzijdse liefde.

Het doopritueel voorziet dat minstens enkele keren per jaar een kindje wordt gedoopt tijdens de zondagseucharistie. Dit gebeurt ook in de Sint-Barbarakerk in Maldegem. Tijdens de eucharistie verzamelen jong en oud, arm en rijk, groot en klein. Het is voor alle gelovigen een uitzonderlijke kans om zich bewust te worden van het eigen doopsel en van het engagement dat ze als geloofsgemeenschap opneemt tegenover de dopeling. 

Aanvraag Doopsel Sint-Barbarakerk Maldegem. Gelieve u te wenden naar:

Parochiesecretariaat:

Open elke werkdag van 19u30 tot 11 uur. Deken de Fonteynestraat 3, Maldegem.

Tel 050 71 22 99 of par2193@parochies.kerk.net. of E.H. De Paepe: stefaan.de.paepe@scarlet.be.

Tekst: Marianne Posman. Informatie via internet.

28-05-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Jaargetijde als herdenkingsdienst in de Sint-Barbarakerk Maldegem.

Ieder huisje heeft zijn kruisje, elk gezin heeft te maken met een definitief afscheid van familieleden en zelfs jonge mensen en kinderen sterven jammer genoeg. De een kan beter mee omgaan met verlies dan de ander, de een kan het verdriet beter en sneller plaatsen dan de ander. Het is een voldongen feit dat sommige overlijdens diepe en pijnlijke sporen na laten bij hen die achter blijven.

Een herdenkingsmis of ‘jaargetijde’ troost en brengt de naam van een dierbare weer tot leven. Dat is belangrijk voor hen die hen blijven missen. De nabestaanden mogen meestal meehelpen aan het samenstellen van de viering met mooie teksten, gedichten of liederen, wat de pijn enigszins balsemt en verzacht. Woorden reduceren het leed en de pijn.

Familie en vrienden worden op de hoogte gebracht van de kerkdienst en voor de bloedverwanten gaat een troostende invloed uit van de aanwezigheid van de ander. Het is een bewijs dat ook zij hem of haar niet vergeten zijn.

Waarom in de kerk? Voor 95 % van de volwassenen die in Maldegem wonen was de kerk een rustgevende plek voor gebed, eucharistie, blijde en treurige vieringen, een gewijd of heilig %%%oord. Dus wat is er mooier dan een herdenkingsdienst? De priester, tal van vrijwilligers, medewerkers en koren zetten hun beste beentje voor om een uurtje troost te brengen tijdens de viering. De naam van de overledene nog eens luid en eerbiedig horen uitspreken is van immens belang. Een bewijs dat men hem of haar nog levendig houdt.

Een herdenkingsdienst werd vroeger meestal een jaargetijde genoemd. Een beetje historiek is hier wel op zijn plaats. We kunnen nu wel eens glimlachen om wat men vroeger geloofde. De betekenis is wel wat achterhaald, maar het was wel mooi dat men echt geloofde dat ‘een goed werk’ of ‘een eredienst‘ je dichter bij de hemel bracht. Als we het vertalen in onze huidige leefwereld kunnen we zeggen dat een goed werk, de steun aan de medemens en de kerk, een goed gevoel met zich meebrengt. Wie zich goed voelt, doet meestal goed voor de ander. Wat mooi meegenomen is want zo komen we aan tolerante, rechtvaardige maatschappij, een hemel op aarde.

Historiek (overgenomen uit Wikipeda)

In het Middelnederlands betekent jaergetide: "de op een bepaalde tijd van het jaar wederkerende dag", vergelijkbaar met de huidige "verjaardag". Getide betekende een bepaalde tijdsruimte, kort of lang, vandaar ook het moderne getijde om eb en vloed aan te duiden. Maar getide betekende ook, een op bepaalde tijden terugkerend ogenblik, zoals in getijdengebed en jaargetijde in de betekenis van jaarlijkse herinneringsdag.

Het jaargetijde in de Rooms-katholieke Kerk is ontstaan uit de boetetraditie in verband met het vagevuur. Volgens de katholieke leer worden zonden vergeven in de biecht, maar de biecht neemt niet de zondenlast weg die moet uitgeboet worden in het vagevuur. Het opleggen van boete was een voorrecht van de kerk en al op het eerste Concilie van Nicea in 325 wordt aan de bisschoppen volmacht gegeven de opgestapelde schuld uit te wissen, een aflaat te verlenen. De kerk leerde dat men de tijd die de overledenen in het vagevuur moesten doorbrengen kon inkorten door het uitvoeren van goede werken en door het bidden. Dit kaderde goed in het Germaans recht (zie ook Salische Wet), waar een misdaad bestraft werd en goedgemaakt, als het ware afgekocht, door het opleggen van een boete.

Ik denk niet dat er nu nog veel mensen echt geloven dat een ‘jaargetijde’ of een ‘herdenkingsmis’ de overledene helpt eerder in de hemel te komen. De mensen vroeger en tot enkele tientallen jaren geleden werden zo opgevoed, met de vreze Gods in de achterban en met beloning van goed gedrag. Wij geloofden dat. Wij zijn er niet boos om dat we misschien misleid werden ….

Het blijft echter een mooi gebaar de overledene te gedenken in een herdenkingsdienst in de kerk. Wat er ook van zij, we weten het niet echt maar heel veel mensen geloven nog dat hun geliefde leeft in vrede aan de andere oever, in de armen van een oneindig goede God. Wij houden het bij wat Dietrich Bonhoeffer ooit schreef: Herinneringen zijn  een kostbaar geschenk, dat je af en toe bekijkt als een verborgen schat, een veilig bezit.

Tekst: Marianne Posman.

28-05-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

DE SINT-BARBARAKERK in Maldegem DEELT BROEDERLIJK.

Broederlijk delen. Wie herinnert zich niet hoe moeilijk het was om wat je in bezit had  te delen in je kindertijd? Broer of zus komt thuis met een zak snoep of koekjes die hij of zij kreeg van een klasgenootje, of van een juf, of van een gulle meter of peter. Was iedereen bereid om de schat te delen of werd alles stiekem alleen verorberd?  De ouders helpen meestal het kind te leren delen, want diep in zich denkt de mens eerst en vooral aan zichzelf. Delen moet je leren want het is niet zo vanzelfsprekend.

De aarde, de wereld is immens uitgestrekt.  Elk mens heeft er een klein plekje. Hoe groot dit plekje is hangt af van wat je verdient of erft. Het is eigenlijk niet helemaal van jezelf want jaarlijks moet je nog belastingen betalen om op je eigendom te mogen wonen, men noemt dit belasting op het kadastraal inkomen. Niet iedereen heeft een stukje grond in eigendom soms moeten of willen de mensen huren en ze kunnen huren volgens hun inkomen. Anderen kunnen zelfs niet huren want ze hebben geen inkomen, vaak worden zij geholpen op een of andere manier via de gemeente, maar ook vaak belanden zij op straat als ze geen inkomen hebben, hoe mensonterend dit ook is. In alle Europese landen, die zogezegd welvarend zijn, zijn daklozen en zwervers wat onbegrijpelijk blijft. Laat staan waar de minderbedeelden vertoeven in de arme, vaak warme landen … kinderen, jonge mensen en ouderen leven van aalmoezen en hebben geen dak boven hun hoofd ….. Stel je voor …. Die situatie wekt mededogen en verontwaardiging op maar ook grenzeloze onverschilligheid.

De mensen in de rijke landen moeten hard werken voor hun brood, de werkdruk is enorm groot en als ze de mogelijkheid hebben genieten ze van hun vrije tijd en sparen zij voor hun kinderen of voor hun oude dag. Om hen dan voor de keuze te stellen een beetje te delen met hen die het moeilijk hebben, die honger hebben is niet zo vanzelfsprekend. Heel veel organisaties zetten zich in om in die landen waar het nodig is de mensen te helpen zichzelf te beredderen, door aanleg van waterputten of – reservoir, opstarten van een klein bedrijfje, helpen landbouwgronden beter te bewerken,  helpen zoeken naar een afzetmarkt voor hun producten, helpen ziekenhuizen of hulpposten oprichten, bouwen van scholen, mensen opleiden ter plekke om te helpen ‘zorgen voor’ hun eigen volk. Zelfredzaamheid is belangrijk voor iedereen en heel veel instanties en mensen helpen hun medemens.

Elke welvarende staat zorgt voor subsidies maar toch rekenen de mensen die het minder hebben op de goodwill van de ander en zijn er dankbaar voor. De misdeelde mens vraagt geen grote sommen, met een kleinigheid is hij ook tevreden. Het is zoals men zegt: “Alle beetjes helpen”. Heel veel goede mensen, vaak vrijwilligers proberen het leed, de kou  en de honger een beetje te verlichten ….

Welnu, wie zich goed voelt, wil dit deugddoend gevoel delen met de ander en dat uit zich in vrijgevigheid voor organisaties, zoals BROEDERLIJK DELEN. Een leven van geven en ontvangen is liefdevol en verrijkend. De vastenperiode brak aan op 1 maart, een gezonde periode en wat er uitgespaard wordt kan weggeven worden aan het goede doel.

28-05-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

WAAROM GAAN DE MENSEN NAAR DE ZONDAGSMIS?

De meeste inwoners van Maldegem hebben een christelijke opvoeding genoten, zij gingen naar christelijke scholen, indien niet, volgden zij godsdienst of catechese, terwijl anderen zedenleer hadden, een leer die ook belangrijke waarden voorop stelt.

Ja, waarom gaan de mensen naar de mis op zondag? De kerk is een stijlvolle en hartverwarmende ontmoetingsplaats. De kerk is verbonden met jeugdherinneringen, met blijde of droevige, ingrijpende gebeurtenissen en je ontmoet er buren, vrienden of familieleden.

Het is zondag, rustdag. Je trekt je mooie kleren aan en je gaat naar de kerk een beetje voor 10 uur 30. Je volgt er de liturgie van het woord en de liturgie van het altaar, afgewisseld met mooie liederen of psalmen, meestal begeleid door een kinder-, mannen- vrouwen- of een gemengd koor met orgelklanken. Maldegem telt verschillende koren en hun zang met begeleiding, brengt vreugde, troost, bevrijding, geeft moed en brengt je voor een uurtje in een andere, meer sacrale sfeer. Je kan op sommige momenten zelfs meezingen en meebidden, want enkele teksten of refreinen komen steeds weer terug en zijn in je geheugen geprent. Je voelt je beter als je mee kan zingen of bidden met de ander, dat schept samenhorigheid.

Je hoort er teksten uit het evangelie, Bijbelse teksten die je ooit in een ver verleden gehoord en gelezen hebt thuis of op school en sommige beelden blijven bij. Meestal wordt in de homilie meer uitleg gegeven wat er nu precies bedoeld wordt en associeert de priester de inhoud met recente problemen of gebeurtenissen

Het hele evenement in en rond de kerk is erfgoed, is een ritueel waar we mee opgegroeid zijn en willen doorgeven aan de komende generaties.

Hier wringt het schoentje.

Hoewel het grootste deel van de jongere generatie opgevoed werd met christelijke waarden, is het niet zo makkelijk meer om die waarden daadwerkelijk door te geven aan de kinderen en de kleinkinderen.

De maatschappij is veranderd, de ouders gaan allebei werken, soms in een ander dorp of stad, de kinderen moeten naar de opvang, naar de sport - of muziek -, dans - of tekenles, naar naschoolse activiteiten, ze moeten gebracht en gehaald worden en de volwassenen hebben een prangend tijdsgebrek in hun hectisch en stresserend leven. Tradities vervagen, jonge kinderen zijn kritischer en hebben meer inspraak en via de media is iedereen op de hoogte van verontrustende wijzigingen in het levenspatroon, intolerantie, agressie, terreur, milieu- en luchtverontreiniging, klimaatveranderingen, werkloosheid, oorlog, beangstigende prestatiedruk enz …

Sporadisch wordt er nog een groot familiefeest georganiseerd rond een doopsel, een communie of een huwelijk in de kerk maar daar blijft het bij. Nieuw samengestelde gezinnen zijn schering en inslag, zodat er nog meer afspraken en organisatie bijkomen voor veel gezinnen.  

Andere essentiële zaken moeten wijken, zoals de zondagsdienst, hoewel het een belangrijk deel is van onze cultuur.

Het is voor vele mensen moeilijk een uurtje per week rust en bezinning in te lassen om deel te nemen aan het eeuwenoude ritueel, de zondagsdienst, het meeste vreugdevolle en hoopgevend moment in de parochie, in de eeuwenoude Sint-Barbarakerk in de dorpskern van Maldegem.

Tekst: Marianne Posman, foto’s Els Stevens.

28-05-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1