MARIANNE POSMAN, geboren op 7
januari 1948.
Ze bracht haar kinder- en jeugdjaren door in het landelijke Maldegem, in
Moerhuize, aan het Schipdonk- en Leopoldkanaal, omringd door haar ouders, haar
vier broers en ontzettend veel ooms, tantes, neven en nichtjes.
Zij is getrouwd met Louis Van de Straete uit Aartselaar. Zij is de
grootmoeder van Anna en Natasha.
Boeken lezen, brieven schrijven en jaarwerken verbeteren waren haar
lievelingsbezigheden als ze niet in de weer was om te zorgen voor kinderen,
vrienden, familieleden.Handleidingen, contracten, brochures, boeken tot zelfs
het libretto van de opera Hercules, the Adventure of a Professor voor haar
jongste broer Lucien werden door haar met liefde vertaald.
Ze was bijna veertig jaar lang een gedreven en heel strenge lerares die
kennis en taalvaardigheid als het evangelie verspreidde en eiste. Sorry voor
die veeleisendheid, maar al haar leerlingen slaagden voor haar vak, ongeveer 6
000 op bijna veertig jaar. Frans was en is niet het geliefkoosde vak van de
jonge mensen. 1 % van de leerlingen hield van dit vak. Zij hoorden zelden Frans
spreken en de studie van spraakkunst en woordenschat vergde teveel
inspanningen. Zij hadden tenslotte nog heel veel vakken maar de meesten deden
hun best. Omgekeerd is Nederlands ook heel moeilijk voor anderstaligen.
Talenkennis verbreedde haar horizon in binnen- en buitenland en bracht
verrassende en hartverwarmende ontmoetingen in Canada, Noord-Amerika, Engeland,
Frankrijk, Rusland, Roemenië, Israël en andere landen.
Vol enthousiasme stort zij zich op elk project (taaluitwisseling,
verkeer, studiereizen, reünies, concerten, enz.).
De familie van haar ouders, haar schoonouders en voorouders en hun
omgeving heeft zij ontleed en verwoord in boeken met fotos en herinneringen,
met de hulp van velen, familie, buren, vrienden en kennissen. Schrijven is een
eenzame en tijdrovende bezigheid en correct schrijven is nog moeilijker.
Ik heb al veel geschreven de laatste jaren en ik ben tot de ontdekking
gekomen dat ik eigenlijk alleen maar brieven kan schrijven over dagdagelijkse
dingen. Ik ben geen echte schrijfster hoewel ik altijd heel veel van mooie
woorden en zinnen gehouden heb. Het geeft niet, ik heb geprobeerd te schrijven
en ik heb plezierige tijden beleefd en dat is t voornaamste in t leven, dat
we af en toe nog eens kunnen genieten in Belgenland.
Als de bedoeling goed is, komt alles in orde.
Publicaties:
Boek I : Het leven in t Molentje, Moerhuize, Broekhuize, Strobrugge
aan de kanalen en HERINNERINGEN AAN GROOTVADER JOZEF POSMAN, zijn vijftien
kinderen en verder".
Boek II : NOSTALGIE NAAR HET LEVENDIGE DORP. Herinneringen aan
Moerhuize, Broekhuize, de Rapenbrugstraat, het Molentje en de Noordstraat in
Maldegem en aan de Kapellestraat in Aartselaar.
Biografie, herinneringen en stambomen van de families Cochuyt, Colmann,
Van de Straete en Van de Velde.
Boek III : MOORDEN IN T MOLENTJE, is een misdaadverhaal.
dat zich afspeelt in de wijk t Molentje in Maldegem. Dit landelijk
dorp in Oost-Vlaanderen wordt opgeschrikt door een reeks verontrustende
sterfgevallen. Oudere mensen sterven schijnbaar een natuurlijke dood, maar de
frequentie stijgt plots onrustwekkend. De speurders starten met het onderzoek
maar zij staan voor een reeks ogenschijnlijke onoplosbare moorden
Wie graag
een boek leest kan er nog altijd een bestellen via email: livinaleonie@live.be
Als je de
teksten leuk vindt dan geef je de tekst onderaan een stem (liefst 5/5, met
slechte punten heb ik het echt gehad).
Ik heb
altijd geleefd voor een ander, dus misschien heb ik ooit een van u een plezier
gedaan, doe mij dan ook eens plezier en geef de artikeltjes een stem, onderaan.
Het duurt
maar eventjes.
Vind je
de tekst niet leuk dan lees je snel een ander.
Ik maak
ooit van die voorstelling een graf- of lijkrede dan weet ik tenminste wat er
over mij zal verteld worden tijdens de homilie, want ik wil wel nog ooit in de
kerk begraven worden. 't Schijnt dat dit ook uit de mode geraakt, in de kerk
ten grave gedragen worden.
Ik
begrijp eigenlijk heel goed dat je voorzichtig moet zijn als je schrijft over
een ander, heel voorzichtig, om niemand te kwetsen. Sommigen maaien er maar op
los. Ik moet dit hier nog een beetje herwerken.
Jammer
dat de tijd vliegt.
In elk
geval, veel leesplezier. Bedankt!
Marianne
Foto's boek Jozef Posman: klik op de link:
https://plus.google.com/photos/116688562905656264433/albums/5891473131414708673?authkey=Gv1sRgCPXsxqvdgvDg8gE
ps://plus.google.com/photos/116688562905656264433/albums/5891182259556083297?authkey=COKhj-GAuNrAWg
De kopjes van de familie:
Van Jozef Posman (1840), Maria Theresia Leloup
(1853) uit Broekhuize en Moerhuize, Maldegem, van Rosalia Genijn (1844),
Angelina Geeraerts (1872) uit Aartselaar tot 2013. Van Broekhuize, Moerhuize,
Maldegem, van Aartselaar tot in Moermansk Rusland, Canada, Amerika, de familie
kopjes. Posman, Laureyns, Cochuyt, Colman, Van de Straete, Van de Velde,
Dremina, Subota, Matthys, Van Durme zeker 300 kopjes, allemaal mooie mensen.
Zuster Amelberga en zuster Blandina, begijntje Leloup, Denis Chisholm, Fraser
H., Dennis Crocket, Patsy en Len, Liliana en nog enkele anderen zitten er ook
bij, zij waren ook onze familie.
Klik op de link:
https://plus.google.com/photos/116688562905656264433/albums/5891182259556083297?authkey=COKhj-GAuNrAWg
De Tuinvogel schrijft:
Veel heeft volgens mij te maken met afgunst. Je
schrijft en beschrijft vlot en accuraat en vertoeft ook nogal dikwijls in
periodes waarin mensen van onze leeftijd niets te zeggen hadden en het leven
ondergingen.
Nu zijn wij ouder en proberen alles naar onze zin
om te buigen en we slagen daar meestal zelfs in. Vroeger dacht men driemaal na
voor men iets zei, omdat het sociaal leven toen veel krapper was. Familie en
buren kwamen veel meer samen en bespraken alles onderling, want buiten het
nieuws op de radio was er niets. De mensen zaten zelfs s avonds op het voetpad
om over van alles hun licht te laten schijnen met woord en wederwoord.
Nu is er enkel woord (geschreven of opgevangen)
maar geen wederwoord meer. Zo kan het dat iemand nu iets verkeerd opneemt, maar
het wordt niet meer direct uitgepraat en het ongenoegen woekert steeds verder
en raakt uitvergroot. Het kan ook zijn dat mensen die HET gemaakt hebben, niet
graag teruggeflitst worden naar het verleden waar iedereen meeloper was.
Door de hoeveelheid info die je verwerkt, kan het
ook dat je kleine foutjes maakt die nijpen bij degenen die met die specifieke
materie beter bekend zijn.
Ik weet het zelf niet meer.
Je moet maar denken zoals Adriaan Van Landschoot
zong op zijn Adegemse CD: dan ze zeggen dan ze paaizen dan ze willen, ten keu
mij nie schillen .
Je schrijft nooit om te kwetsen, dat is wel
duidelijk.
