Eerst was er niets.
Toen hadden we muren en een dak.
Dan vonden we een kleuterleidster.
En dan hadden we ons eerste kleuterklasje.
En toen was er Mana Mfasha pour les enfants,
God helpt ons voor de kinderen, betekend dit.
35 kindjes die hun dagelijkse maaltijd kregen en ook naar de klas kwamen.
Een jaar later waren dat al 3 klasjes van ongeveer 30 kindjes die enthousiast de lessen volgen.
Ze zaten opeen gepakt in klasjes van 3X3m.
De juf staat de ganse dag recht, heeft geen bureau, noch een stoel en schrijft op een stuk van de muur dat werd bezet en zwart geschilderd. Maar er wordt gezongen in drie talen. De kindjes schrijven en lezen het alfabet in hoofdletters en kleine letters.
Ze mogen spelen op een koertje van tien bij drie en soms gaan ze eens uitrennen op de weg.
Na de speeltijd wassen ze allemaal hun handjes in één wasteiltje en spoelen ze die nadien in een tweede.
Terwijl deze les in hygiëne wordt bijgebracht zitten of staan de anderen disciplinevol te wachten.
Nadien krijgen ze hun sorghopap of een andere maaltijd en gaan weer aan de slag.
Ik denk niet dat keizer Karel dit voor ogen had toen hij de schoolplicht uitvond.
Maar het allerbelangrijkste
de kinderen hebben geen achterstand als ze naar het eerste leerjaar gaan, wel in tegendeel! We konden de rapporten zien van de kindjes die vorig jaar het schooltje verlieten en stelden vast dat zij zeer goed zijn voorbereid, ze hebben mooie resultaten in het eerste leerjaar.
We konden, met behulp van vrienden, familie en kennissen al heel wat materiaal opsturen.
Tijdens ons laatste verblijf in Rwanda konden we weer een enorme uitbouw van de school vaststellen. Een multifunctionele zaal werd opgetrokken tussen twee andere gebouwen. Een honderdtal kinderen komen nu naar de school. We schilderen en decoreren enkele klassen. Ramen en deuren werden geplaatst en houten plafonds in de klassen verhelpen het probleem van het storende geluid in de verschillende lokalen.
Ondertussen realiseerden we een doelokaal waar de kindjes ruimte en materiaal ter beschikking krijgen om hun motoriek en hun creativiteit te ontwikkelen. We verzamelen geld voor tafels en stoeltjes voor deze lokaaltjes. Elke klas heeft nu elektriciteit en verlichting wat echt geen luxe is doordat de ramen vrij klein zijn om de warmte buiten te houden.
Ook een bergruimte waar de leerkrachten hun materiaal kunnen opbergen werd ingericht en van schabben voorzien. We konden een pc en een printer/fotokopiemachine achterlaten zodat ze niet alles met de hand moeten overschrijven voor elk kindje.
We willen een fornuis laten installeren om hun maaltijd te bereiden in het schooltje zelf, in plaats van op een vuurtje in de buurt, met gevaar voor brandwonden bij het transport.
En onze ultieme droom is de aankoop van een speelterrein. We hebben de mogelijkheden onderzocht. Het is enkel het gebrek aan geld dat ons hier van weerhoud.
Een service club zou ons hier misschien kunnen helpen of een grootschalig project van geldinzameling.
In België functioneren we op dit ogenblik volledig autonoom met privé-geld en enthousiaste vrijwilligers.
We moeten het hebben van acties zoals kerstmarkten, tombolas e.d.
Niet eenvoudig, maar we weten waarom we dit doen!
Kinderen uit kansloze middens de mogelijkheid bieden om naar de kleuterschool te gaan, die anders enkel voor de gegoede burgers zijn. De leermogelijkheden vergroten voor deze kindjes en hen ook een maaltijd bezorgen, die ze thuis nog al te vaak moeten ontberen.
Het bewijs dat ons project aanslaat kreeg ik door de vraag van een Rwandese religieuze.
Zij vroeg me of het niet mogelijk was dit project op nationaal niveau te ontwikkelen, gezien het succes van onze school. Daar denk ik nu alle dagen aan, maar dat lukt me niet zonder uw hulp!
Anno 2009 mogen we onze tweede school inhuldigen! We beginnen weer van voor af aan in een andere wijk op vraag van vele ouders al daar. 1 klas, 1 juf
dit lijkt wel een déja-vue!
25-06-2009, 21:54 geschreven door Mana Mfasha 
|
