Pffffffff.... het begint me op te vallen dat ik aan mijn blog verder werk op de dagen dat ik me niet goed voel.
Ik ga me dus voornemen om de volgende keer ook eens iets te posten als ik me wel goed voel, want geloof me die dagen zijn er ook. Maar vandaag dus even niet.
We zouden vandaag een dagje dierentuin gaan doen, zou een leuke dag worden... (dacht ik gisteren) Ik had de voorbije dagen weer van alles gedaan, verjaardagsfeestjes, rommelmarktje gedaan, vriendjes die komen spelen. We hebben verlof en de meiden moeten er toch ook iets aan hebben. Gisterenavond voelde ik het aankomen... precies of er een vrachtwagen over je heen is gereden. Mijn lichaam was op...in de namiddag even op de zetel gaan liggen, resultaat 3 uurs geslapen. Nadien kon ik mijn ogen nog niet echt openhouden, zou in slaap gevallen zijn waar ik stond. Maar morgen zou ik me wel beter voelen... haha wat maak ik mezelf dan iets wijs.
Toch was ik echt van plan om naar de dierentuin te gaan, even met zijn 4tjes zijn. De natuur zou me wel deugd doen... maar deze ochtend dachten de meiden daar anders over. We hebben eigenlijk geen zin in de dierentuin, gaan we niet zwemmen veel leuker!
****kortsluiting***** in mijn hoofd....
Zwemmen, nu! Nee dat kan ik niet, veel volk, dicht opeen, binnen, veel lawaai,... er ging vanalles door mijn hoofd.
Hier moet ik op voorbereid zijn, volgende week misschien maar niet nu.
Papa zou dan wel met de meiden alleen gaan zwemmen, maar uiteindelijk besloten ze om volgende week met mij erbij te gaan. Hopelijk ben ik er dan klaar voor!
Ze zijn dan met drie in de bossen gaan fietsen, en ik, ik heb thuis een emotioneel dipje gehad. Tranen met tuiten geweend en daarna nog geslapen.
Wat voel ik me op die momenten schuldig, ben ik zo wel een goede mama? Ik kan nog niet eens spontaan een uitstapje maken.
Gelukkig is er op die momenten mijn man, die me oprecht zegt dat ik wel een goede mama ben. En dat de meiden zich amuseren...
Achja, en als ik eerlijk tegen mezelf ben, zie ik dat in de ogen van de meiden ook wel. Maar af en toe winnen die angstduiveltjes in mijn hoofd het nog van mij.
Maandag begint mijn verlof, hopelijk ga ik er wat van genieten en leuke dingen met het gezin kunnen doen.
We gaan dit jaar voor de eerste keer niet op vakantie, dit tegen de zin van onze meiden, maar ik denk niet dat ik dat al aan kan.
Vorig jaar heb ik onze reis echt niet bewust meegemaakt, precies of ik was er niet echt bij... raar... ik had zoveel slaap nodig.
Daar begonnen ook mijn nachtmerries, badend in het zweet werd ik wakker...
En wat ben ik zenuwachtig en bang geweest om te gaan, sinds ik ziek ben kan ik niet goed eten. Mijn maag zat in de knoop, ik dacht niet meer aan eten en als ik dan toch iets at
kreeg ik al gauw de eethik (zo noemden de meisjes dat, ik moest dan boeren en hikken tegelijkertijd, vreselijk geluid) dus in het bijzijn van andere eten zag ik niet meer zitten.
Gelukkig gingen we toen de eerste week met goede vrienden die de situatie begrepen, de tweede week was nog met ons vieren...maar ik heb zoveel moeten rusten dat we niet echt veel zijn kunnen gaan doen.
Dus dit jaar maar een keer passen, er komt wel een moment dat ik samen met mijn schatten dit terug aankan! Daar ben ik zeker van.
En daarbij, mijn organisatietalent is momenteel ook nog ver zoek, waarschijnlijk zouden we de helft niet bij hebben... en mijn man en inpakken gaan echt niet samen. :)
Ik zou jullie graag laten weten hoe deze periode voor mij begon en wat ik ervaren heb, dit is een heel zware periode geweest
en dus is het niet echt positief!
Alles ga ik ook niet in een keer kunnen vertellen natuurlijk.
Voor mij had het bv veel betekenis, dat het normaal was wat ik voelde en dat ik niet alleen was, dat er mensen waren die mij begrepen.
Ik hoop dus dat sommige hier herkenning in vinden, maar iedereen beleeft deze periode anders.
Maar ik ben er zeker van dat we uit deze periode veel leren en er sterker uit komen, terug kunnen genieten van de gewone dingen... waar je in je hectische leven niet meer bij stilstond.
Liefs, W
Voor mij begon deze periode vorig jaar, 24 maart 2014 om precies te zijn.
Ik bracht zoals gewoonlijk de meiden naar school en ging van daaruit verder naar mijn werk.
Maar deze keer was anders, tijdens de autorit werd ik echt misselijk, er zat een enorme krop in mijn maag.
Toen ik op mijn werk aankwam kon ik niets meer doen, ik kon enkel naar mijn scherm staren.
Voor de rest kwamen er alleen tranen, mijn collega's probeerden me te troosten maar dat lukte niet echt.
Ik kon ook niet echt zeggen wat er was. Een slechte dag, dacht ik, morgen gaat het wel terug beter.
Maar de dag erop ging het niet beter... enkel staren, wenen, en neen schudden,...
Wat was dit! Mijn collega's zeiden: Dit is niet juist, je hebt rust nodig. Je moet naar de dokter bellen!
Wat was dat moeilijk, toegeven dat het niet goed met me ging.
Al trillend belde ik naar de dokter, de dag erop mocht ik langskomen.
Toen ik daar aankwam kon ik natuurlijk niet veel zeggen:
Het gaat niet, ik weet niet wat er is, ik moet gewoon wenen,...
Verdict: BURN-OUT
Ik ga je 2 weken thuis schrijven, zei de dokter. En ik dacht, deze week en dan ben ik wel beter.
Die eerste week zat ik nog in de drive die ik ervoor leefde, ik wou zelf de meiden naar school doen en naar de hobby's kon ik ook nog wel mee.
Maar toen ik dat lichamelijk niet meer aankon, kwam ook de psychische klop.
Overal kreeg ik paniekaanvallen zodat ik bijna niet meer buiten durfde komen.
Alles moest ik uit handen geven, het enige dat ik bleef doen was de meisjes naar school brengen.
Dan moest ik me aankleden en even buiten zijn.
Voor de rest ging ik van de zetel naar het bed, en andersom.
Na 2 weken moest ik natuurlijk toegeven dat ik helemaal nog niet beter was...
