een baby... een wonder... elk kind even bijzonder 9 maanden veilig in mama's buik soms al wat vroeger klaar voor de duik de duik die onbekende wereld in... klaar voor die start: het nieuwe begin
de wereld is groot en eng grote mensenstemmen klinken streng daarom kruipen baby's graag dicht tegen mama aan zoals ze dat die eerste negen maanden hebben gedaan
zuigen is natuurlijk, veilig en geborgen een oerinstinct 's nachts of vroeg in de morgen borstvoeding, niet zo gemakkelijk en een zoektocht voor mama en kind jammergenoeg ook niet alle mama's gegunt wij kozen er bij dochter één reeds voor en gingen nu met dochter twee gewoon lekker door na een keizersnede wankel en angstig gestart een rimpel in mama's moederhart maar tot nu toe gaat het al twee maandjes met vallen en opstaan en hopelijk is het nog lang niet gedaan
waarom kiezen voor wat natuurlijk is? om toe te geven aan dat buikgemis omdat knuffelen een mama tijd is die niemand af kan pakken en dan nemen we het erbij: die moeilijke ongemakken omdat het gezond is voor mama en kind het maakt ons beide goed gezind
okee het is zwaar en soms denk ik stop maar toch druk ik nooit op die knop want als ik in die donkere ogen kijk logisch toch dat ik bezwijk zoveel warmte, zoveel liefde, zoveel goed
borstvoeding omdat het kan en zeker niet omdat het moet
Wie had ooit gedacht dat mijn eerste blogbericht eentje over terreur zou zijn... Ik niet...
Ik maakte dit blog om over twijfels en zorgen te communiceren... Om mama's te doen inzien dat het leven niet altijd rozegeur en maneschijn is maar wel altijd de moeite waard en even mooi...
Ik maakte dit blog om duidelijk te maken dat het leven vol van ups en downs zit en om al die naieve media facebook verslaafde mensen te doen inzien dat de maatschappij niet verzuurt is maar vals... Dat iedereen enkel het mooie post, het minder mooie verbloemd en het slechte verzwijgt...
Ik maakte dit blog om anders te zijn dan al die mensen die de wereld er té mooi willen laten uitzien. Ik wil de wereld laten zien zoals die echt is! Ik wil tonen dat iedere lach met een traan gepaard gaat...
Ik wil laten zien dat ik een héél gelukkig persoon ben ondanks de stress die de maatschappij met zich mee brengt...
Toch schrik ik dat mijn eerste blogbericht direct een bericht is dat mijn hart raakt...
Ik schrijf mijn gevoelens van mij af, dat deed ik mijn hele leven al... En ook nu weer...
Mijn excuus dat mijn eerste bericht dat ik de wereld uitzend een onzeker bericht is...
Mijn engeltje ligt te slapen Haar blonde krullen gaan met
haar ademhaling zachtjes heen en weer.
Op haar gezichtje zie ik geluk en vredigheid, haar hele lichaam straalt rust
uit. Haar anders grote nieuwsgierig donkere oogjes zijn gesloten, zonder zorgen
in dromeland.
Ze slaapt zonder dekentje en ik geniet van die tien kleine teentjes die zich af
en toe wiebelend verplaatsen
Op datzelfde moment kijk ik diep in de ogen van mijn jongste schat. Haar
donkere oogjes glimlachen en haar mondje toont dat ze klankjes wil leren maken.
Ze is onrustig maar dat is omdat ze veel wil leren Ik geniet van dat
wriemelend rupsje op mijn schoot en bedenk me dat dit mooie meisje 7 weken
geleden nog in mijn buik zat.
Negen maanden heb ik haar gedragen evenals haar grote zus Negen maanden lang
heeft mijn lichaam zich ingespannen om die twee leventjes groot te brengen
Nu zijn ze beide op deze wereld aangekomen en geef ik hun mijn kennis mee. Ik
geef hen mijn liefde en mijn wijsheid mee. Ik probeer hen te doen openbloeien
tot zelfstandige volwassenen
Op de achtergrond hoor ik het nieuws en ineens sta ik met beide voeten op de
grond Een bus reed door een mensen menigte in Allemaal mensen die een
nationale feestdag gingen meevieren Mamas met buggys rennen voor hun leven
Kindjes worden meegesleurd door mama en papa om hun leven te redden 20
kinderen lieten het leven Mensen die wouden genieten van een lang verdiende
vakantie lieten het leven en ik zit bedenkelijk met mijn twee schatjes in bed
In wat voor wereld moeten zij grootworden? Moet ik hen nu al leren vechten?
Mijn gevoelige meisjes die iedere traan met een kus sussen die ieder pijntje
met een knuffel doen verdwijnen
Ik hoor mezelf zeggen: als ze je pijn doen moet jij zeggen: DAT VIND IK NIET
FIJN! Ik wikkel mijn kinderen in een deken van liefde en rozekleurigheid Ik
leer hen dat terugslaan geen oplossing biedt IK leer hen dat je wat je zelf
niet wil, een ander zeker niet aan moet doen
Ik zie mijn 2 jarig meisje nu al regelmatig vechten met deze manier van
opvoeding Ze ziet kinderen slaan en stampen, roepen en gillen Zij probeert
met een aai en een kus de gebeurtenissen te sussen Wanneer dit niet lukt kijkt
ze me wanhopig aan: dit is niet goed hé mama Neen,lieverd, dit is niet goed
Zij zegt wat ik mezelf zo dikwijls hoor zeggen: jammer kan gebeuren! We moeten
lief zijn hé, samen delen, samen spelen
Wanneer een kind huilt gaat zij een kusje geven Terugkloppen doet ze niet
Wanneer iemand haar slaat roept ze luid: dit vind ik niet fijn! Ze roept het
wel tien keer na elkaar tot ze huilend naar me toe komt dat het niet helpt Ik
zie een rood gezichtje en een traan huilt met mijn meisje mee IK stap naar dat
ander kindje toe en zeg: dat is nu toch niet lief van jou hoor! Kijk eens wat
je hebt gedaan Nu heeft mijn klein meisje verdriet! Dat is toch niet lief
hoor! Jij wil toch ook niet huilen Zeg maar vlug sorry en niet meer doen hoor!
Dat doet pijn Het kind zegt sorry en mijn dochter is gesust Hoewel ze uren
later nog zegt: die was niet zo lief hé mama!
Als haar zusje uren aan een stuk huilt, behoudt zij haar kalmte en blijft met
lieve woorden, zacht gezang en één enkele streling de tranen te doen
verdwijnen Een engelengeduld bezit ze
Haar zusje gaat op diezelfde manier groeien en bloeien Openbloeien tot
hopelijk die volwassene die ik probeer te zijn
En toch
Toch vraag ik me af als ik naar de televisie luister of ik ze niet beter moet
wapenen Waarom leeft deze vraag bij de jonge mama die ik ben? Ik vraag me af
of ik ze niet gewoon moet leren hoe je een ander pijnlijk raken kunt
Vaardigheden die ik bezit maar nog nooit gebruikt heb De overtuiging dat ik
dat ook nooit ga doen is als sneeuw voor de zon gesmolten Want ik weet, de
eerste die mijn kind werkelijk raakt, zal in deze wereld niet meer overeind
kunnen staan
De onschuld van een kind in twijfel getrokken Gebeurtenissen zoals deze raken
een maatschappij Doen mensen zoals ik wankelen Hoe moeten mijn meisjes groot
worden zonder zorgen?
Hoe moeten mijn meisjes groot worden zoals ik groot werd?
Allemaal retorische vragen want ik weet het antwoord al: mijn liefde zal alleen
maar groeien, mijn meisjes zullen alleen maar openbloeien
IK kan alleen maar hopen dat de wereld zn ogen opent en net als mij door het
leven wil gaan zoals ik
Iedereen heeft zorgen, de een vandaag de ander morgen
Maar als je eventjes op een afstandje naar je leven kijkt dan moet je toch zien
dat er meer is?
Zie je die onschuldige kindergezichtjes niet? Kinderen die geloven in de
goedheid Kinderen die spreken over een mama en een papa slak. Over een
babyslak die naar mama en papa kruipen moet? Kinderen die knuffelen en kussen
Zien ze niet dat ze enkel groot willen worden?
Mijn moedershart breekt bij het horen van het nieuws Mijn moederhart bloed als
ik bedenk wat een leed dit opnieuw veroorzaakt
Mijn moederhart rouwt voor wat er nu weer gebeurt is
Maar mijn moederhart is sterk en zal de tocht verder zetten die ze aan het
zetten is Mijn meisjes zullen naief maar vrolijk opgroeien Ze zullen de wereld
mooi vinden en genieten van de witte wolken in de lucht, de regendruppels in de
plassen, de dauwdruppels in het gras, de regenboog die verschijnt Ze zullen de
mensen lief vinden, ze zullen zingen en dansen in deze wereld.
Want ik geloof, ik geloof dat er nog mamas zijn zoals mij! Ik geloof dat er
nog mensen zijn die net als mij geloven in een mooie wereld! Een wereld waarin
engeltjes nog mogen slapen zonder één oog open te houden
