Inhoud blog
  • Malcolm introduceert: zijn nieuwe site
  • Malcolm overloopt: het belangrijkste nieuws van de afgelopen dagen
  • Malcolm blikt terug: op vele vermakelijke avonden in café Amedee.
  • Malcolm prijst: een mooie one-liner
  • Malcolm is verontrust: door een ernstige dreiging met terrorisme in ons land
    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    The angry planet
    Uw gids door een wereld vol ergernis
    20-12-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Donderdag 22 december 2012: Nationale Staking

    Ik heb er lang over nagedacht en uiteindelijk toch besloten iets over de aangekondigde algemene staking van de openbare diensten te schrijven. Ik besef maar al te goed dat deze actie olie op het vuur zal werpen en de samenleving nog meer zal verdelen in twee kampen, de mensen die zich door de geplande maatregelen van de nieuwe federale regering tekort gedaan voelen en de mensen die vinden dat de vakbonden te veel noten op hun zang hebben, dat de loonkosten hier sowieso al te hoog liggen en dat de werkende mens de tering wat meer naar de internationale economische nering moet zetten. Dat heeft echter niets te maken met mijn eigen punt van kritiek.

     

    Ik vraag me af wat de vakbonden met dit eisenpakket trachten te bereiken. Ze vinden dat Vincent Van Quickenborne onvoldoende respect voor het aloude overlegmodel toont. Die opmerking is allicht terecht[1], maar enkel daarom een actie van dergelijke omvang opzetten, lijkt me wat overdreven. Ze vinden dat niet aan allerlei pensioenregelingen mag worden geraakt. De vraag is alleen of de federale regering daar zelf nog enige macht over heeft. De Europese Commissie eist allerlei structurele ingrepen en de internationale financiële markten chanteren onze en andere overheden tot ze zich, op de rand van het bankroet balancerend, eindelijk akkoord verklaren de welvaartstaat af te bouwen en alle burgers die geen wezenlijke bijdrage tot de economische groei leveren zonder mededogen af te stoten in de richting van de  sloppenwijken die we binnen enkele jaren in de slechte buurten van onze Europese steden zullen zien ontstaan.

     

    Ik stel me vragen bij het doelwit waar de vakbonden hun pijlen nu op richten. Kunnen we deze en vorige regeringen allerlei verwijten naar het hoofd slingeren? Hebben onze politici een gebrek aan visie aan de dag gelegd? Hebben de partij te veel aandacht aan de eigen electorale prognoses gehecht? Hebben populistische oneliners het inhoudelijk debat ondermijnd? Zitten onze parlementaire gremia vol juristen met een systemisch tekort aan voeling met de realiteit van de arbeider, de werkzoekende, de gehandicapte, de jongere en de oudere? Het antwoord op al deze vragen is ja, maar dat wil niet zeggen dat de regering ook daadwerkelijk de ontstane wantoestanden weer uit de wereld kan helpen.

     

    Dit betekent natuurlijk niet dat kritiek op onze politici niet toegelaten is. Voorlopig geeft de burger nog steeds de voorkeur aan idioten die eenvoudigweg niet de intelligentie hebben om eender welk probleem aan te pakken. Een recent citaat uit de begrotingsbesprekingen in het Vlaams Parlement[2]: “Er raast een verschrikkelijke storm door Europa. Die is ontstaan omdat iets gebeurd is, wat niemand ooit had voorspeld, namelijk dat er tegen landen zou gespeculeerd worden, nadat die landen zich nota bene kwetsbaar hadden opgesteld omdat ze banken gered hebben.” Als onze politici zo naïef blijven, heeft het geen zin hen of hun zogenaamde oplossingen enig vertrouwen te schenken.

     

    Ik zou graag eens een algemene staking met een ander eisenpakket zien. Het heeft geen enkele zin nu van een enkele nationale overheid te eisen dat ze allerlei sociale voordelen blijft toekennen of behouden als de internationale financiële markt en de dominantie van de ultraliberale ideologie in ondernemerskringen ongemoeid worden gelaten. Op den duur moet dit wel onbetaalbaar worden. De vakbonden zouden zich beter eens over hun echte vijanden bezinnen.

     

    Om doelen te kunnen bereiken die een werkelijke impact op onze samenleving hebben, zullen de vakbonden zich weer moeten herinneren dat ze deel uitmaken van de internationale strijd van de arbeidersklasse, ook al moeten we die tegenwoordig veeleer ‘dienstenklasse-met-hier-en-daar-nog-een-productie-eenheid’ noemen. Vakbonden die zich nu nog opstellen als de verdedigers van de belangen van enkel hun eigen leden of enkel de economie van hun eigen land of regio hebben geen slaagkansen en bijgevolg ook geen toekomst.

     

    Wanneer volgt er een Europese internationale algemene staking met als eisenpakket de verregaande regulering van de financiële markten, de invoering van de Tobin-taks, de afschaffing van de short-selling, de plaffonering van de toplonen in de managersklasse en vooral de invoering van een wereldmunt die toekomstige speculaties tegen eender welke nationale economie onmogelijk maakt? De werknemer die zich niet achter een dergelijk eisenpakket kan scharen, verdient het hongerloon dat hij binnen een decennium waarschijnlijk zal krijgen.



    [1] Het is dan ook een onuistaanbare etter. Dat mag ook wel eens worden gezegd. En herhaald. En meermaals herhaald. Tot het doordringt tot in de verste uithoeken van zijn electorale basis, een maatschappelijke groep waarvoor ik met de beste wil van de wereld amper respect kan opbrengen. Aangezien ik nog niet eens de beste wil van de wereld heb, valt het resultaat voor dat zootje door een gebrek aan logica verblinde kleine en middelgrote ondernemers behoorlijk tegen.

    [2] Ludwig Caluwé, voorzitter van de CD&V-fractie in het Vlaams Parlement en lid van de gemeenteraad van Antwerpen, 20 december 2011

    k tegen.

    20-12-2011 om 00:00 geschreven door Malcolm Nix  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    08-12-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Interne oppositie

    We hebben een regering. Ik zou hier heel wat bladzijden kunnen vullen met bedenkingen over de lange looptijd der onderhandelingen of over de houding van bepaalde partijen ten aanzien van het voortbestaan van de Belgische staat, maar dat doen anderen al meer dan voldoende. Ik zou me hier kunnen concentreren op de inhoudelijke pro’s en contra’s van het akkoord dat uiteindelijk uit de bus is gekomen, maar ook dat zal elders wel aan bod komen, zij het niet steeds op eenzelfde objectieve manier. Ondanks de bevestiging van Pieter De Crem in de functie van onrechtstreekse oorzaak van weduwen en wezen, wil ik het zelfs niet over de postjesverdeling hebben.

     

    Ik wil het hier hebben over een punt dat slechts weinigen nu al durven te contempleren, met name de interne samenhang van de nieuwe ploeg. Het is natuurlijk de taak van de oppositie de regering te bekritiseren. Dat hoort bij het politieke spel en het is nooit anders geweest. Als de oppositie de regering ten val kan brengen, heeft ze, vanuit speltechnisch oogpunt, haar werk goed gedaan. De vraag is alleen of de oppositiepartijen de enige fracties in het parlement zijn die de val van deze regering goed nieuws zouden vinden.

     

    Laat ons even overlopen welke partijen in de nieuwe federale regering zetelen en welke redenen zij al dan niet hebben om deze regering overeind te houden of desgevallend vervroegd ten val te brengen.

     

    CD&V

    De tjeven hebben alles te verliezen. De grootste partij van het land zijn ze langs geen kanten meer en zelfs in Vlaanderen zijn ze van hun voetstuk geduwd. Als deze regering een complete flop zou worden en er vervroegde verkiezingen zouden komen, zouden hun kiezers weleens in ongeziene massa’s naar de N-VA kunnen overlopen. Een goede reden om te blijven, zou hen in elk geval niet worden geboden. De tjeven kunnen maar beter hopen dat Di Rupo I gedurende de hele legislatuur het vertrouwen kan behouden.

     

    sp.a

    In tegenstelling tot hun Franstalige kameraden en gezellinnen, gaat het niet goed met de ‘sociaal-progressieven anders’ of hoe ze nu ook weer mogen heten. Geplaagd door interne ruzies, dubieuze erfenissen uit nepotistische verledens en een algemeen onvermogen een coherente visie te formuleren, laat staan met overtuiging over te brengen, zakken ze verkiezing na verkiezing. Aangezien een radicale koerswijziging niet de voorkeur van het bestuur wegdraagt, kan de sp.a maar beter hopen dat er zo weinig mogelijk verkiezingen volgen. Deze regering overeind houden, kan alvast een vervroegd stemmenverlies voorkomen.

     

    Open Vld

    Belaagd langs de rechterzijde en ingeperkt door de eigen coalitiepartners zou de Open Vld liever een andere regering zien. Alleen is dat enkel mogelijk als de N-VA en de Franstaligen een communautaire vrede sluiten. Nu is dat onmogelijk, maar na de in het regeerakkoord aangekondigde staatshervorming zouden de gemoederen wel eens kunnen bedaren en zou het de liberalen wel eens beter kunnen uitkomen het schip te laten zinken. Als er dan vervroegde verkiezingen komen en de resultaten weer wat rechtser dan voordien blijken, zou dit hen een gedroomde startpositie voor nieuwe onderhandelingen opleveren.

     

    PS

    De Franstalige socialisten hebben hemel, aarde en zowat elke ster van het firmament bewogen om eindelijk eens een premier te mogen leveren en als grootste partij eens de stempel op de regeringsvorming te mogen drukken. Het heeft hen tientallen compromissen en antisociale akkoorden gekost, maar ze hebben hun doel bereikt. Deze regering nu laten mislukken, zou enkel voordeel kunnen opleveren indien ze merken dat de kiezer in het algemeen naar links evolueert. In dat geval zouden vervroegde verkiezingen hen in een toekomstige regering een zelfs nog voordeliger machtspositie bezorgen. Alleen is het maar de vraag of dat zal gebeuren. De arrogantie en hebzucht van de banken speelt in hun voordeel, maar nu en dan zullen er wel weer lijken uit een plaatselijke corruptiekast vallen die hun geloofwaardigheid weer in evenredige mate naar beneden trekken.

     

    MR

    De machtshonger van Didier Reynders kent geen grenzen en zijn vermogen als een slang naar het centrum der gebeurtenissen te kronkelen, is stilaan legendarisch. Als het hem goed uitkomt, zal de regering vallen casu quo blijven voortbestaan. Hij kan natuurlijk door andere ambitieuzen uit de eigen rangen worden geliquideerd, maar voorlopig heeft hij nog een mandaat om zijn eigen belangen voor die van eender wie te plaatsen. Om minister te kunnen blijven, moest de FdF eraan en moest BHV worden gesplitst. Als het hem plots beter zou uitkomen uit de regering te stappen om zijn eigen positie te versterken, mag Di Rupo binnen het uur met slecht nieuws naar het paleis. Reynders is onbetrouwbaar en zal dat ook altijd blijven. Met hem aan boord is niemand zeker van de slaagkansen van deze regering, maar gelukkig beseft iedereen ondertussen dat een volgende regering met hem erin exact dezelfde onzekerheid staat te wachten.

     

    CdH

    De Franstalige christendemocraten zijn en blijven moeilijk in te schatten. Hun grootste hoop en ambitie is uiteraard ooit opnieuw een even belangrijke politieke factor te worden als tijdens, pakweg, de jaren zestig en zeventig van de laatste eeuw van het vorig millennium. Om dat doel te bereiken, mogen ze zeker geen kiezers verliezen en moeten ze handig inspelen op de fouten van hun grootste concurrenten. Normaal gezien, zullen ze deze regering enkel laten vallen als ze voor de volle 100 percent zeker zijn daar op niet al te lange termijn enig voordeel uit te halen. Er is echter een tweede mogelijkheid. Als binnen de meerderheid een communautair conflict ontstaat en de andere Franstalige partijen het hard spelen, zullen ze hier zeker in meegaan. Als het opportuun lijkt net iets verder dan de andere twee betrokkenen te gaan, zouden ze er misschien toe te bewegen zijn Di Rupo c.s. te laten vallen. Op zeer korte termijn is dit punt echter niet aan de orde.

     

    Men kan zich natuurlijk afvragen in welke mate bovenstaande beschouwingen relevant zijn. Ik ben er echter zeker van dat een vroegtijdige val van deze regering de wankele cohesie van ons land gevaarlijk over de rand van de separatistische afgrond zou laten hellen. Nationalisme is een epidemie en elke mogelijkheid om besmettingen te voorkomen, kan in mijn ogen beter worden aangegrepen.

     

    Lezers die me liever in een meer destructieve bui zien, mogen trouwens gerust zijn. Pieter De Crem is nog steeds minister. Ik hoop dat Herman Van Molle nog wat kotszakjes over heeft.

    08-12-2011 om 17:27 geschreven door Malcolm Nix  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)


    Archief per maand
  • 03-2013
  • 02-2013
  • 01-2013
  • 11-2012
  • 10-2012
  • 09-2012
  • 05-2012
  • 03-2012
  • 02-2012
  • 12-2011
  • 11-2011
  • 10-2011
  • 08-2011
  • 06-2011
  • 05-2011
  • 04-2011
  • 03-2011
  • 02-2011
  • 01-2011
  • 12-2010
  • 11-2010
  • 10-2010
  • 09-2010
  • 07-2010
  • 06-2010
  • 05-2010
  • 04-2010
  • 03-2010
  • 02-2010
  • 01-2010
  • 12-2009
  • 11-2009

    Zoeken in blog


    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !

  • Musiques Dépassées

  • Categorieën


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs