T-shirts waarmee u irritante mensen kunt irriteren
Ik maak hier niet vaak reclame voor producten die te koop worden aangeboden, maar ditmaal maak ik toch met plezier een uitzondering. Ik heb hier uiteraard goede redenen voor. Ten eerste, initiatiefnemers Allied Merch doen dit niet voor het geld en verdienen er, na aftrek van alle onkosten, trouwens amper wat kleingeld aan. Ten tweede, dit initiatief is niet commerciëler dan sommige concerten of fuiven die ik in het verleden al heb aangeprijsd. Ten derde, het aanbod is gewoonweg de moeite.
Zoals de titel al enigszins laat vermoeden, gaat het om T-shirts en, meer bepaald, om de opdruk die ze het dragen waard maakt. Aangezien beelden in een geval als dit meer zeggen dan woorden, voeg ik de eerste ontwerpen als bijlage toe. Het is overigens de bedoeling om in de toekomst nog andere ontwerpen op de helaas veel te kleine markt der nadenkenden te brengen.
Aangezien de lettertjes bij de tekeningen misschien niet zo goed leesbaar zijn, herhaal ik hier nog even het belangrijkste. De T-shirts voor mannen en wat door voor moet doorgaan, zijn te krijgen in de maten small, medium, large en extralarge. De T-shirts voor vrouwen, meisjes en aanverwanten zijn te krijgen in de maten small, medium en large. Blijkbaar gaat Allied Merch ervan uit dat mannen zwaarlijviger dan vrouwen worden. De mensen die zich hieraan ergeren, moeten maar een facebookgroep opstarten om dit aan te klagen. In elk geval kosten alle shirts hetzelfde, met name 9 euro.
Iedereen kan T-shirts bestellen door middel van een mail naar s.joosten@telenet.be . Wie in het Leuvense woont, kan zeker een afspraak regelen. Wie verder woont of deze regio nooit bezoekt, zal helaas een verzending moeten betalen. De prijs hiervan is uiteraard afhankelijk van de omvang van de bestelling. Bovendien heb ik daar niets mee te maken en moeten ze zelf maar zeggen hoeveel dat eventueel zou kosten. Mij gaat het er enkel om dit schitterend initiatief zo veel mogelijk onder de aandacht te brengen.
Ter aanvulling van dit laatste punt kan ik nog melden dat ik het meeste linkse1 ontwerp op de afbeelding heb gekocht. Aangezien ik dit T-shirt ook regelmatig draag, kan ik iedereen verzekeren dat het niet onopgemerkt blijft. De starende blikken van gelovigen en de spontane steun van wildvreemde ongelovigen sterken mij in de overtuiging dat dit veel zinvoller is dan het zoveelste shirt van een of andere band die zich alternatief voelt omdat de gitaren luid staan.
1U mag dit ditmaal wel degelijk letterlijk en niet ideologisch opvatten.
Vandaag, 23 augustus 2011, heeft Inge Vervotte aangekondigd uit de politiek te zullen stappen zodra er een nieuwe federale regering is. Dat laatste kan natuurlijk nog een tijdje duren, maar dat is niet het punt dat ik hier wil aankaarten. Daar wordt al genoeg over geschreven en al die meningen blijken geen enkele oplossing in te houden.
Mij gaat het veeleer om de reactie van ontslagnemend premier Leterme op haar vertrek. Ik citeer: Van topvakbondsvrouw over de toppolitiek naar een zeer belangrijke job in de zorgsector.1
Als voorzitter van het dagelijks bestuur van vzw Emmaüs, een organisatie die zich voornamelijk met rust- en verzorgingstehuizen bezighoudt, zou mevrouw Vervotte ongeveer 6000 personeelsleden onder zich hebben. Nu is ze nog minister van Ambtenarenzaken en Overheidsbedrijven. Hieronder ressorteren onder meer de NMBS, B-Post, Infrabel en tal van andere grote werkgevers. In totaal gaat het om tienduizenden mensen.2
Blijkbaar wordt de verantwoordelijkheid voor 6000 mensen als een promotie gezien na eerder voor tienduizenden mensen te hebben ingestaan. Blijkbaar vindt 'premier' Leterme, de man die zelf het ene populistische cliché op het andere heeft gestapeld om Verhofstadt van de troon te kunnen stoten en de christen-democratische almacht te herstellen, een ministerambt niet eens zo belangrijk. Een ministerpost is blijkbaar niet een van de hoogste vormen van eer die een burger in dit land te beurt kan vallen. Deelname aan de belangrijkste vergaderingen en een stem in de belangrijkste beslissingen wegen blijkbaar niet op tegen een bestuurspostje in de privésector. Dat is niet mijn mening. Dat is de mening van Yves Leterme, de man die de ernst in de politiek weer zou herstellen, de man die de kiezer bedankte voor het grote vertrouwen dat door middel van honderdduizenden voorkeurstemmen in hem was gesteld.
Misschien moet ik hetzelfde interview nog eens citeren: Bovendien is het tweerichtingsverkeer tussen politiek en samenleving goed. Ik zou Leterme graag eens vragen voor wie dat tweerichtingsverkeer dan wel goed is. Voor de samenleving? Voor de regering? Of voor de betrokkenen die hun welgevuld adressenboekje met bruikbare contactpersonen in de private sector kunnen verzilveren? Mij is het niet duidelijk wat hij bedoelt.
Met Vervotte vertrekt de laatste linksgetinte figuur met enige macht uit de CD&V. De samenzweringstheorieënbouwer in mij veronderstelt onmiddellijk dat Wouter Beke, die een regering met de PS ziet naderen, Inge Vervotte binnenskamers heeft meegedeeld dat ze beter een andere job kon zoeken want dat hij zich geen bedreiging in zijn rug kan permitteren eenmaal de confrontatie met de Waalse vakbonden losbarst.
In elk geval zal CD&V hier zelf het grootste slachtoffer van worden. De binding tussen het ACW en de conservatieven en flaminganten die de top van het partijbestuur bevolken, wordt stilaan zeer broos. Ik kijk grijnzend toe. Het is tenslotte mijn partij niet.
1De Morgen, 23/08/2011, maar het is mogelijk dat dit citaat ook in andere kranten is opgedoken.
2Bepaalde belangrijke groepen personeel van de federale overheid tellen natuurlijk niet mee. Zo vallen de militairen niet onder het normale ambtenarenstatuut, om maar een voorbeeld te geven.
In 1983 heb ik voor het eerst op een fuif gedraaid. Ik bespaar de lezer de pathetische details van dit alcoholvrije ontmoetingsmoment van veertienjarigen zonder mensenkennis, politieke onderbouw, economisch besef of, ietwat erger, muzikale smaak.
In 2011 ben ik nog niet zo veel verder geraakt, maar dat heeft ook zijn voordelen. Ik loop tenminste niet naast mijn schoenen zoals zovelen die menen dat het draaien van plaatjes van hen ook een creatief kunstenaar maakt. Een DJ is geen kunstenaar. Een DJ is een ambachtsman die de creaties van kunstenaars opzet.
Pas nu is het me opgevallen dat ik deze blog eigenlijk nog nooit heb aangewend om reclame te maken voor iets wat me na aan het hart ligt, namelijk mezelf. Daar breng ik nu verandering in. Men weet maar nooit wat het nog kan opleveren.
Malcolm Nix draait graag en, naar zijn eigen aanvoelen, op dit moment eigenlijk te weinig. De eisen liggen nochtans niet zo hoog. Hieronder volgt een kort overzichtje. Wie meer informatie wil, kan altijd op de site www.musiquesdepassees.be terecht.
Technische eisen:
een stopcontact. Ja, zo simpel is het leven soms.
Een tafel of ander plat oppervlak op een gebruiksvriendelijke hoogte van ongeveer 60 cm op 60 cm. Ik moet mijn spullen toch ergens kunnen zetten...
aansluiting op een versterker met boxen, eventueel maar niet noodzakelijk via een mengpaneel. Ik kan ook zelf een versterker en boxen huren, maar ja, dat is natuurlijk niet gratis.
Bijgeleverde promotiekanalen:
nieuwsbrieven naar iets meer dan 500 geabonneerden. Ik verzend nieuwsbrieven in functie van wat er zoal gebeurt, wat inhoudt dat er niet echt een vaste regelmaat is.
Vermelding op de kalender van de site www.musiquesdepassees.be . Ik probeer mijn site altijd zo up-to-date mogelijk te houden en ik publiceer dan ook alle informatie die me bereikt zo snel mogelijk.
De kostprijs wordt bepaald door een aantal factoren. Hoe laat moet ik draaien? Hoe lang moet ik draaien? Waar is het te doen? Hoe geraak ik daar en weer weg? Hoeveel bedraagt de inkomprijs? Waar gaat de winst heen? Is het misschien een benefiet voor een goed doel waar ik zelf kan achterstaan? Moet ik zelf bijkomende apparatuur, zoals versterking of belichting, huren? Wie draait er voor de rest nog? Al bij al te veel factoren om een sluitende formule op papier te kunnen zetten. Er is echter geen reden tot paniek. Het blijft altijd goedkoop en volgens sommigen vraag ik te weinig. Ik ben dan ook niet hebzuchtig ingesteld.
Aangezien ik zelfstandige in bijberoep ben, kan ik voor alle gemaakte onkosten facturen uitschrijven. Dit kan voor sommige organisatoren handig zijn. Sowieso heb ik het lastig met de hoeveelheid zwart werk en zwart geld in de horecasector en aanverwanten. Ik doe daar liever niet aan mee. Ik heb er immers persoonlijk geen problemen mee belastingen of socialezekerheidsbijdragen te betalen.
Ik hoop in elk geval jullie allen binnenkort vanachter een discobar te kunnen verwelkomen. Hoe men het ook draait of keert, muziek blijft zowat het gemakkelijkste middel om des avonds sfeer te creëren.
Na enkele maanden pauze wordt het stilaan tijd deze blog wat nieuw leven in te blazen, om het eens met een cliché te zeggen. Nieuw leven is het natuurlijk niet, want het is nog steeds dezelfde eenmanszaak of, naar keuze, eenmansstrijd.
In elk geval heb ik ondertussen ontdekt dat de mogelijkheid om reacties op artikelen in te sturen verkeerd stond ingesteld. Vanaf heden kan dit wel degelijk en ik nodig iedereen uit van deze optie gebruik te maken. Als het inhoudelijk echt de spuigaten uitloopt, weten we tenminste dat we de goede richting uitgaan. Als het vormelijk de spuigaten uitloopt, kan ik me tenminste in de illusie van een grotere maturiteit wentelen.
Tot slot maak ik hier graag nog wat reclame voor de site www.musiquesdepassees.be , waarop ik nog steeds een kalender bijhoudt van alle activiteiten in en rond Leuven die me de moeite waard lijken. Organisatoren mogen nog steeds hun eigen info doorsturen. Wie me wil mailen, kan gewoon op 'contact' klikken. In tegenstelling tot de enkel via sms communicerende jeugd, heb ik tenminste nog de gewoonte mijn mailbox dagelijks te controleren.
![flyer[1].jpg](https://blogimages.bloggen.be/malcolmnix/attach/96702.jpg){kind=link}