Ik ben Mathilde, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Makke Oub.
Ik ben een vrouw en woon in t Oosten (!!!) en mijn beroep is is een combinatie van animeren en reanimeren..
Ik ben geboren op 13/02/1976 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: winkelen in de Nikea en mij amuseren met vanalles en nog wat.
Als men mij vroeger vroeg hoe ik heette, antwoordde ik Makke Oub. Vandaar dus.
Ik ben sinds 2004 getrouwd met H en si
MakkeOub
02-09-2007
RIP :)!
t Is maar om u gerust te stellen, het tweede monster kwam vanavond te voorschijn. Het reusachtige beest wandelde over de mat in de living terwijl ik lekker relax in mijn zetel lig te canaperen. H, mijn held van ongeveer 100 kilo, snelt naar het WC voor een voddeke papier, gaat boven het kolos staan en verplettert het. Althans gedeeltelijk. Want als hij het voddeke terug opneemt loopt het achtpotige ondier mijn richting uit. Boelkloedig als ik van mijn rugbyspeler mag verwachten vermorselt hij het een tweede -goede- keer en kan ik opnieuw, zij het met de bibber nog even, aan een avondje relaxen beginnen!
Om zes uur komen de gasten: onze naaste familie en ook onze buren die Emiel Tita en Tito noemt. Emiel wordt overladen met kilo's kados: een hele vracht van Little People: de garage, de brandweerauto en de bus. Een set duplo blokken en een deel van de duplo zoo. De brio-trein, een pyama, boekjes, een bijna-echte-traktor, een poets-set (borstel met stoffer en blik), speelgoed voor in de zandbak en een auto. Onze living is weer goed gevuld!
Het feestmaal valt goed in de smaak: we eten gazpacho, kersttomaatjes gevuld met garnalen, bandarillas, quiche met zongedroogde tomaten en olijven, gevulde champignons en zalm met kruidenkaas. Als dessert is er mijn trots en Emiel vindt hem duidelijk mooi want hij is even -heel even- stil. Als hij zijn kaarsje heeft uitgeblazen, dan begint hij te proeven. En t is duidelijk naar zijn goesting. Dikke oef :). Tita helpt met de berg afwas. TTZ, ze doet het grootste deel alleen omdat zij dat zo wil. En tita is van Spaanse origine en ze weet wat ze wil. Ik ben haar -uiteraard- erg dankbaar. De opkuis wordt nog verder afgehandeld door mijn ouders en mijn schoonzusjes. Om te bekomen nestelen we ons nog even in de zetel: mijn broer W met zijn verse vrouw W, mijn schoonbroer, en -zus, mijn ouders en mijn twee mannen. Het lijkt gezellig te worden. Tot schoonzus W opeens een joekel van een spin ontdekt. Ze deelt haar ontdekking luidkeels met ons. Ik ben in paniek, heb hartklopping en doe het net niet in mijn broek. Gelukkig is er mijn stoere man die het beest deskundig weet te minimaliseren tot een vies hoopje en het dan braaf de wijde wateren instuurt via onze wc-pot. Weer maar eens dikke oef. Maar dan komen de gesprekken: broer W stelt me gerust: die spinnen zijn telkens met twee en vermis er maar eentje op non-actief werd gezet, leeft er nog een exemplaar in ons huis en schoonbroer R weet te vertellen dat 'men' jaarlijks 7 van die ondingen opeten tijdens de slaap. Ik behoor NIET, niet zeg ik u!, tot die groep, ik slaap nl met mijn mond stijf toe en nog wel onder mijn dons. Als iedereen naar huis is, ruimen H en ik nog wat verder op en Emiel helpt. Om kwart voor elf ligt de tweejarige in zijn bedje. En een uurtje later volgen wij. Doodmoe maar voldaan en errug content!
Terwijl ons oogappeltje zalig ligt te ronken zijn H en ik druk in de weer met de voorbereidingen van het feest. H maakt buiten alles klaar: hij sleurt met tafels en stoelen, is in de weer met de tuinslang en hangt slingers op. Ikzelf maak de tapaz klaar in de mate van t mogelijke want de finishing touch is voor later. Als onze zoon wakker wordt zijn we al tevreden van het resultaat -tot nog toe-: de tafels zijn gedekt en versierd, elke stoel heeft een ballonnetje met een kaartje die we later op de avond zullen laten vliegen. Mijn broer, schoonzus en neefje komen al wat eerder, rekening houdend met het schema van onze kleinste genodigde. Ik ben nog wel bezig met vanalles maar dat vinden ze niet erg. Ze entertainen ons kind met de nieuwe vervolgset van de brio-trein. Het eerste setje kreeg hij met kerstmis van Ome Gijs en het tweede deel dus nu met zijn verjaardag, Het is niet alleen mooi speelgoed, maar ook nog eens successpeelgoed. Emiel amuseert zich kostelijk en ik ben blij dat ik met een gerust hart zijn trein-taart kan in orde brengen. Als de taart klaar is ben ik best content. Ik vind hem mooi. Ik heb caken gebakken en daar een locomotief en wagonnetjes van gemaakt, ze ingesmeerd met creme au beurre en dan versierd.
Twee jaar, onze zoon wordt vandaag twee jaar... Waar blijft de tijd. Het is voor mij een emotionele dag. IN de voormiddag gaan we naar Bokrijk, ik speel met de harmonie mee in een toneelstuk dat het oogstfeest anno 1906 in beeld brengt. Ik krijg rillingen bij het geheel. Het is erg mooi en goed voorbereid. En erg veel kijklustige toeristen! We hebben onze zoon retro-gekleed in zijn outfitje van de trouw van mijn broer en zijn meter, en de kinderwagen laten we thuis in ruil voor de bolderkar. Het is heel fijn, de processiemarch die we spelen, met echte engelenkindjes en latijnse gezangen. Volgens mij had die tijd toch ook wel iets.... Rond half een is de zoon moe en vertrekken H en ik met hem naar huis, we laten de rest van de harmonie in de steek zodat ons feestvarkentje kan gaan rusten en ik kan gaan koken. Op naar deel twee.
H komt s morgens rond de klok van vijven terug van een nachtje werken op Pukkelpop. Een drietal uurtjes later staan zoontje en ik op. We doen eerst wat huishoudelijk werk en rijden dan naar mijn ouders. Zoontje zal er blijven slapen want wij gaan straks naar VTM live in Gent. Samen met omi rijden zoontje en ik nog eerst naar de C en A, ik had er in de reclame een cool jasje gezien. Zoontje staat er stoer mee. Omi trakteert nog op een setje voor Zoontje en -uiteraard- ook eentje voor neefje L. In de winkel is nog een klein meisje, ongelooflijk hoe zo peutertjes aantrekkingskracht op elkaar hebben. In de brantano kopen we een nieuw paar slofjes voor Zoontje en dan rijden we terug naar opi waar we samen nog middageten. Thuis gekomen is manlief uitgerust, hij klinkt wel schor maar verder ziet hij er best goed uit. Ik kijk nog even mijn mail na en ween tranen met tuiten als ik op de link klik over Maddie, het verdwenen meisje (http://www.howgreatthouart.co.uk/maddie.htm). Vreselijk toch hoe volwassenen zo een klein meisje zoiets kunnen aandoen. Tranen worden gedept en we vertrekken richting Gent. Ik doe een dutje van Lummen tot Brussel... Aangekomen blijken we niet de enige festivalgangers te zijn. Het is eigenlijk ook mijn eerste festival We zijn net op tijd om Stan en Roel te zien. Na hun optreden zoeken we een plekje op de wei en installeren we ons op de deken. Vanop ons plaatsje genieten we van Bart Peeters. Wat heeft die mens toch leuke, goeie muziek zeg! Het had van mij wat langer mogen duren. Nog volop nagenietend gaan we aanschuiven tussen de vele hongerigen. We eten een broodje. Het smaakt. Met nieuwe, verse energie gaan we naar Clouseau luisteren. Ook dit concert is subliem. En dan is het eindelijk de tijd aan Marco Borsato. Mijn idool. Nuja, idool, ik hoor hem graag bezig en that's it. Het concert is geweldig. Traditie getrouw maakt hij 'reclame' over warchild met erg aangrijpende beelden (www.warchild.be) en de tranen lopen weeral over mijn wangen als ik zie hoe een klein jongetje een ander klein jongetje dat gewond is, probeert recht te helpen. Ik heb twee liedjes recuperatie nodig... Om 23u rijden we weer naar huis, moe maar best tevreden!
Het is weer veel te lang geleden dat ik nog schreef. De tijd gaat ook zo snel, en zeker nu ik terug full time werk is het best wel druk. Ik zal mss even overlopen hoe de behandeling er deze maand uitzag: donderdag 9 augustus: eerst follikelmeting. Omdat H graag mee wil, en zeer zeker ook omdat ik dat het liefste heb, moesten we opvang vinden voor zoontje. Gelukkig was omi aan t werk en kon hij dus even in de verloskamer spelen. Ik mocht ook redelijk snel binnen bij de dokter. Helaas is deze maand mijn eigen gynaecoloog op verlof en kwam ik terecht bij dr Ombelet, een erg norse man. Zijn echo's doen zo veel pijn en dat is enkel te wijten aan zijn erg ruwe aanpak. De echo is bij wijze van spreken al gemaakt voor ik goed en wel op de tafel lig. Hij kijkt ons niet aan, mompelt enkel dat 'hij toch niet kan weten of het oude follikels zijn of niet' en 'kom morgen terug en volgende keer doen we een echo tijdens de menstruatie'. Ik trek ogen want die 'volgende keer' zint me niet. De bedoeling van dit hele gedoe is toch dat ik zwanger word???? Helemaal verbouwereerd en iet of wat ontgoocheld, sta ik weer in het kleedhokje, terwijl de volgende patiënte bij de dokter binnengaat. Omi neemt mijn bloed af voor hormonen-bepaling en we gaan naar huis.
Vrijdag 10 augustus: terug op controle. Gelukkig vandaag weinig wachtende voor ons. Zoontje moet deze keer met ons mee maar hij is flink. Ook vandaag is het dokter Ombelet. Hij meldt dat ik morgen mag komen voor de IUI. Maar verder info wordt ons niet gegeven, niet dat het van veel belang is, maar ik weet toch graag hoeveel eitjes er zijn, of het een ovulatie zal zijn van de linker of rechter eierstok... We rijden in één trek door naar mijn werk want vermits ik het precieze uur van de IUI niet ken, kan ik morgen geen morgenpost doen. Gelukkig is collega D zo vriendelijk om zijn vrije zaterdag op te offeren voor mij. (in ruil doe ik wel zijn middagpost volgende week zondag!)
Zaterdag 11 augustus: H doet zijn werk en met zijn drietjes rijden we naar het ziekenhuis. H moet zijn staaltje eerst binnen brengen en een uurtje later is de IUI; Ik breng ondertussen zoontje naar mijn ouders. Als ik terug in het ziekenhuis aankom staat H in de parking op me te wachten. We gaan eerst een veel te duur blikje Cola light drinken in het Cafetaria voor we weer in de wachtzaal gaan zitten. Wachten en wachten, het is tegenwoordig een beetje een hobby voor ons. Het duurt heel erg lang eer het onze beurt is, en ook als we in de behandelkamer zijn, duren de tien minuten er zeker dertig. Een erg vriendelijk assistent doet de IUI. Ze is heel lief, bereidt me op alles heel goed voor. En ze zegt dat ze ons niet meer terug wil zien, tenzij binnen negen maanden in de verloskamer. Dit maakt het norse gedoe van dokter Ombelet zeker goed. Ik moet nog een kwartiertje rusten en dan gaan we naar omi en opi waar we middageten, samen met mijn broer G, zijn vrouw M-ke en hun zoontje L. Ons zoontje is erg zot op mijn broer G en ook op zijn neefje, hij geeft hem graag kusjes die soms wat harder aankomen dan dat het zijn bedoeling is.
Ons oogappeltje kan springen! Ge moet hem zien: heel gewichtig en geconcentreerd gaat hij door zijn knieënen dan zegt hij 'Pring' en dan zwiert hij met zijn armen of hij tig meter verder gaat vliegen en uiteindelijk zet hij juist één stap vooruit.
H wilde me troosten deze avond, en hij zei: "Het allerbelangrijkste is dat we elkaar graag zien, meer moet dat toch niet zijn, de rest komt echt wel in orde!", en mijn mama troostte me aan de telefoon: "Ge hebt uw best gedaan, meer kunt ge toch niet doen". Zelfs de totaal onbekende IVF-consulente was lief. Om van de vriendinnen nog maar te zwijgen.
Op dit moment beheerst de wens voor een brusje voor E ons leven. We zijn al 17 maanden met 'The making of', maar de release blijft op zich wachten. Eerst probeerden we een aantal maanden zonder medische hulp; maar sinds december 2006 neem ik Clomid en Pregnyl en geeft de gyn ons huiswerk mee. Deze maand hebben we de tweede IUI-poging achter de rug, zonder het gewenste en erg gehoopte resultaat. Ondanks het feit dat we deze maand een extra kansje kregen, want mijn rechter ovarium leverde twee eitjes. In mijn dromen zag ik ons al met een dubbele buggy, een grotere auto, en twee baby's aan de borst. Vandaag moest ik mijn HCG controle uitvoeren en die was dus negatief. Teleurstelling en verdriet alom...
Iedereen heeft blijkbaar een blog, dus ik vanaf nu ook. Maar hoe begin je eraan? Misschien door ons zelf voor te stellen? Of door te vertellen waar wij mee bezig zijn? OF met het doel van je blog uit te leggen?
Ik ben dus MakkeOub, ik ben 31 winters jong, en leef samen met mijn man H en zoontje E in het Oosten. Daar is het goed, de wijzen kwamen toch ook van t Oosten
Zaterdag 18 augustus.
ogen want die 'volgende keer' zint me niet. De bedoeling van dit hele gedoe is toch dat ik zwanger word???? Helemaal verbouwereerd en iet of wat ontgoocheld, sta ik weer in het kleedhokje, terwijl de volgende patiënte bij de dokter binnengaat. Omi neemt mijn bloed af voor hormonen-bepaling en we gaan naar huis. 
