Ondertussen is Anna al iets meer dan een maand bij ons en een brilletje siert haar gezicht. Een nieuwe wereld ging voor haar open en de ontdekkingstocht kon nu echt beginnen! Er valt heel wat te leren en papa speelde tijdens de vakantie regelmatig schooljte met haar. Zo leert ze puzzelen, eerst starten met puzzels van 2 stukken, ondertussen zijn het er al 4 geworden. Alle begin is moeilijk maar soms weet ze ons wel te verbazen! Veel benoemen met de nodige mimiek en gebaren, eenvoudige boekjes bekijken, kleuren leren maar ook Tik Tak en Bumba weten haar te bekoren. Ook muziek vindt ze geweldig en niet alleen kinderliedjes.... Want er zit ritme in haar lijf en stilzitten is dan zeker niet de boodschap!
We zijn fier op haar want er komen toch héél wat nieuwe dingen op haar af. Ook leren dat ze bij ons hoort, dat wij voor haar zorgen. Daarom vragen wij ook aan onze familie en vrienden om het verzorgende gedeelte zeker aan ons over te laten tot Anna zich voldoende aan ons gehecht heeft; Uiteindelijk is zij gewoon om door verschillende verzorgsters geholpen te worden, maar dat is dus nu niet meer het geval. Een leerschool met vallen en opstaan. Af en toe vallen er ook traantjes bv. als ze ruzie krijgt omdat ze grote zus pijn gedaan heeft. Haar afleiden is dan het beste manoeuver en dan begint ze meestal spontaan te lachen. Een lach waarvan je zelf happy wordt
Maar ook grote zus vergeten we niet. Ook deze relatie is 1 met vallen en opstaan. Soms wordt er al eens samen gespeeld maar meestal ieder apart. Ook heeft Mahder al eens de behoefte om even rustig op haar kamer te gaan zitten. Dat moet ook kunnen want ook voor haar is het een grote aanpassing. En ze is zo groot geworden, een echte jongedame! Een super rapport had ze weer bij en met veel overtuiging heeft ze haar, gedeeltelijk zelf geschreven, nieuwjaarsbrief voorgelezen. Wat zijn we ook fier op haar!
Maw een fiere mama en papa die hun draai blijven zoeken in een geizn met 2 kids. Genieten proberen we zoveel mogelijk te doen maaar dat het toch vermoeiend is soms, dat steken we niet onder stoelen of banken. Voorlopig ben ik nog thuis maar op 19 januari vlieg ik er terug in. En dan neemt papa 4 weken de fakkel over. In die tijd hopen we onze kleine zus stilaan aan de school te laten wennen. Volgende keer lees je er meer over; Ondertussen genieten van nog wat kiekjes van onze 2 prinsessen!
Donderdag 4 december is Anne-Carole toegekomen onder escorte De eerste ontmoeting gebeurde in een bungalowpark waar we ook paar dagen verbleven hebben. Onder het toeziend oog van de directrice genoten wij van de eerste momenten met onze dochter. Toch weer een speciaal moment en ook weer een beetje onwennig, en niet in het minst voor haar. Maar uiteindelijk was ze snel niet meer van ons weg te slaan. De volgende dag was er een bezoek in het Tropisch Instituut met de nodige controles, de ene al wat minder leuk dan de andere want welk kind laat nu graag bloed trekken.... Het was ook een moment dat we nog even rustig met de directrice konden bijpraten. Een lieve dame met een groot hart. Met pijn in het hart nam ze afacheid maar anderzijds toch gelukkig om te zien dat Anne-Carole zich goed voelt bij ons.
En dan de ontdekking van haar karakterje, ook een hele uitdaging! De ene keer kon ze zo spontaan beginnen lachen dat je in een deuk lag, de andere keer lachte ze om zich een houding te geven. Eten en drinken als de beste, maar dat lijnen we een beetje af zodat ze zich niet zou overeten. We weten uit ervaring dat dit wel gaat veranderen eens ze duidelijk beseft dat er altijd eten is. Het bad was ook een hele uitdaging, ze sloeg volledig los. Spetter, spetter, met een beker de grote zus natmaken het kon niet lang genoeg duren. Ook in het zwembad was ze niet te houden! Regelmatig moeten we haar wel intomen want met al haar enthousiasme, maar het is een supermeid!
Doorslapen deed ze direct maar was de eerste dagen een marteling. Tranen met tuiten en ontroostbaar maar na ondertussen gaat ze rustig naar bed. En het contact met mama en papa is ondertussen ook héél fijn geworden. Het is een echt knuffelmieke en af en toe deelt ze al eens een kusje uit. Met grote zus is het een fase van vallen en opstaan. Na bijna 5 jaar volledige aandacht voor haar alleen en dan nu deze aandacht delen is niet gemakkelijk. We proberen dan ook allebei de nodige aandacht te geven van ons beiden. Maar ook dit zal zijn tijd nodig hebben en uiteindelijk wel in orde komen.
Iets dat meer tijd zal nodig hebben is het oogprobleem. We hebben het geluk gehad om vandaag nog een afspraak te krijgen bij de oogarts. Verdict: hoornvlies linkeroog zwaar beschadigd door infecties, op het rechteroog een klein litteken. Verziend +10! Oplossing: een brilletjes met sterke glazen voor beide ogen zodat haar goede oogje tot rust kan komen. In de toekomst zal er ook nog een onderzoek komen onder narcose. De oogarts wilde dit niet direct doen zodat ze eerst kan wennen aan haar nieuwe leven. Want aan het verleden kan je niets veranderen, maar wel aan de toekomst!
En dan hier de langverachte kiekjes, geniet er van!
Maar helaas is er een foutje geslopen in 1 van de documenten. Anne-Carole is momenteel voorlopig erkend in België. Dus nu maar duimen dat het aangepaste document snel hier toekomt. Want pas bij een definitieve erkenning kunnen de paspoorten uitgeschreven worden. En dan kan ze eindelijk naar ons vertrekken...
Vertrekken uit haar geboorteland dat helaas nu vooral in de kijker staat door de ebolacrisis. Gelukkig zit zij in het tehuis afgesloten van de buitenwereld en de hygiënische voorschriften worden er strikt gevolgd. En dan zijn er natuurlijk ook nog de controles in de luchthaven van vertrrek en hier in Zaventem. Ook zal ze gecheckt en opgevolgd worden door het Tropisch Instituut. Dat alles is al erg gerustststellend! De overdracht zal op een rustige locatie gebeuren waar we ook enkele dagen zullen verblijven samen met de directrice van het tehuis. Zo kunnen we wat meer te weten komen over onze dochter en is er voor haar nog een vertrouwd persoon in de buurt.
Benieuwd hoe ze gaat reageren op haar nieuwe familie, haar nieuwe thuis, in een vreemd land met een vreemde taal en veel witte mensen. Maar we zijn er al lang klaar voor, ze is zo erg welkom! Het volgend bericht zal er dus normaalgezien echt wel 1 zijn met het eerste kiekje van onze Guineese prinses, spannend!
De escorte is een feit. Anne-Carole zal door de directrice van het tehuis naar België begleid worden. Voor haar al ruim 4 jaar een vertrouwd persoon, dus voor ons ook een hele geruststelling!
Het adoptiedossier zal 1 van de dagen bij Justitie terechtkomen in Brussel. Zij regelen de erkenning van, officieel al, onze dochter. Als dit in orde is dan kan haar paspoort in orde gebracht worden. Guinea heeft enkel een consulaat en de consul is (niet meer) bevoegd om het paspoort uit te reiken. Dit gebeurt op de Ambassade van Dakar (Senegal). Maar aangezien er geen interne vluchten zijn zal er nog een oplossing gevonden moeten worden om het paspoort van Dakar naar Conakry te krijgen (700 km). Er is een oplossing in de maak dus we zijn er gerust in.
Héél lang zal het dus, normaalgezien, niet meer duren. Wij zijn gezond zenuwachtig en enorm benieuwd naar onze dochter en kleine zus!
Ondertussen heeft de grote zus een grote stap gezet namelijk die naar het 1ste leerjaar. Kleuter af dus en ze heeft er enorm zin in. Enorm enthouisast, alles is leuk. Zij tevreden, wij ook tevreden.
Hier zijn we nog een keertje. Net terug van een midweek Ponypark Slagharen en al bij al nog mooi weer gehad.
De eerste dag kregen we een introductie in de grote arena. Met grote show en gebaren kregen we te horen hoe met onze pony moesten omgaan. Daarna kregen we onze pony Donna toegewezen, een rustige pony die we dan ook voor deze 3 dagen gereserveerd hebben. Mama en papa hebben heel het park verschillende keren rondgewandeld en zowel de pony als haar ruiter lieten dit welgevallen. De ruiter hetzij soms ietwat onzeker. Tussendoor stalden we onze pony aan ons huisje, want van wandelen wordt je moe en krijg je honger en dorst. We konden ook gratis naar het naburige attractiepark, waar we natuurlijk ook gebruik van gemaakt hebben.
Dag 2 was er in de namiddag een Missverkiezing. Met bescheiden middelen hebben we zowel pony als ruiter gedecoreerd om daarna samen met wel een hele arena vol ruiters mee te dingen naar 1 van de 3 bekers. Goh, want een creaties hebben we gezien daar! In de prijzen zijn we niet gevallen maar elke pony kreeg wel een rosette. Die pronkt nu in Mahder haar kamer.
Het was een fijn verblijf, veel genoten van de buitenlucht, terrasjes, speeltuin (Mahder), .... Zondag en maandag gaan we nog met vrienden naar Movieworld in Duitsland en dan bollen we rustigaan onze 2de week vakantie uit.
Ondertussen ook weer positief nieuws uit Guinea. Sneller dan verwacht heeft de rechtbank daar een positieve uitspraak gedaan inzake onze adoptie. Vanaf nu zijn we officieel de ouders van Anne-Carole en de afreis komt nu echt wel dichterbij. Echter zijn we wel enorm ongerust over de stijgende berichtgeving ivm het ebolavirus. Hierover hopen we eerstdaags nog een update te krijgen.
Maar nu nog een paar kiekjes van onze laatste vakantie met 3.
een kleine zus Anne Carole genaamd en geboren in januari 2010. Vandaag hebben we haar dossiertje mogen inkijken en vonden het zo erg dat ze al bijna heel haar leventje in het tehuis is. Omringd weliswaar door goede zorgen maar het blijft toch een pijnlijk gegeven.
Onze toekomstige dochter heeft een oogafwijking aan haar linkeroogje maar daar gaan ze in België zeker iets aan kunnen doen. En met veel liefde van haar nieuwe mama, papa en grote zus hopen wij haar een fijne toekomst te kunnen bieden.
Als alles vlot verloopt zouden we over ongeveeer 3 maanden al naar Guinea kunnen afreizen om haar te gaan halen. Het zal een verblijf van een kleine week zijn en we gaan onze voorgangers volgen naar een prachtig resort-hotel met zwembad. Want buitenkomen, zeker met het Ebolavirus dat nog woedt, zal niet aan de orde zijn.
Wij houden jullie zeker op de hoogte van de verdere ontwikkelingen. Op een foto zullen jullie moeten wachten tot aan onze officiële ontmoeting. Tenzij je ons al eerder ziet, dan willen wij haar graag aan jullie tonen.
Het was een indrukwekkende maand mei, op alle fronten. Communiefeest, verjaardagsfeestjes, adoptiefeestjes,... We hebben dus ondertussen kennisgemaakt met de 2 Guineese kindjes die begin maart toegekomen zijn. 2 prachtige , fantastische kindjes, leuk om hen te leren kennen maar met een dubbel gevoel. Met 3 gestart als proefdossier maar helaas niet samen kunnen afreizen en de verdere ervaringen delen.
Maar er is licht in de duisternis, eindelijk..... 2 weken geleden vernamen we dat er in Guinea een machtswissel geweest is. Deze is blijkbaar wel in ons voordeel. De transfert van ons dossier die in maart tegengehouden werd is ondertussen een feit. Dit betekent dus ook dat we een ander kindje gaan krijgen uit het tehuis waar de andere 2 ook vandaan komen. Weerom een tipje van de sluier gekregen maar we willen hierover nog niet teveel kwijt tot we het dossier en foto van ons kindje hier in België gezien hebben. Blijkbaar wordt er nu stevig werk geleverd dus hopelijk krijgen we snel nieuws en kunnen we uitkijken naar de volgende stappen.
Dit positieve nieuws werd echter overschaduwd door het nieuws dat mijn schoonvader een hartinfart had gehad. Inmiddels werd hij al behandeld (stents) maar zijn leven is niet mer wat het is. Vaderdag zal komende zondag dan ook een speciale worden....
Mahder mogen we natuurlijk ook niet vergeten hé. Die zie je letterlijk en figuurlijk enorm evolueren. In september gaat ze naar het 1ste leerjaar en ze is er klaar voor! Deze week is het Afrikaweek in haar klas en mama gaat een beetje komen praten over haar adoptie en Ethiopië. Leuk en spannend tegelijkertijd. En daarboven wordt ook al haar verjaardag gevierd in de klas komende vrijdag. Dus mama tussendoor ook nog eens wat cakes bakken. Stilzitten, neen hoor maar we doen het allemaal met plezier voor onze prinses. Gisteren heeft ze trouwens met haar dansgroep opgetreden op lokale festiviteiten. Leuk om te zien, echt genieten!
Zo, we hebben het al zoveel gehoopt en gezegd maar nu gaan we echt voor een nog positiever volgend bericht!
Graag hadden we hier al een ander, positief bericht achtergelaten maar helaas. Dat is ook grotendeels de reden waarom we zolang niets op onze blog gezet hebben. Hier even een samenvatting van ons 2de adoptieavontuur dat inmiddels al 3 jaar duurt.
Maart 2011 verschenen we voor het eerst voor de rechtbank in België. Na de nodige gesprekken met de psychologe en maatschappelijk assistent sprak de rechtbank begin december 2011 een positief vonnis uit. We konden starten en kozen terug voor een adoptie uit Ethiopie. Echter adoptie kan grillig verlopen en de landen evolueren ook regelmatig, dus hervormingen zijn dan ook niet abnormaal. Onze vooruitgang op de pre-wachtijst voor Ethiopië evolueerde dan ook moeizaam.
Zo staken we onze voelsprieten uit en informeerden ons elders. In november 2012 tekenden we dan een contract. Samen met 2 andere koppels waren wij proefdossiers voor een nieuw land, zijnde Guinea. Half januari 2013 vertrokken onze 3 dossiertjes en begon het afwachten. Met het vooruitzicht van binnen het half jaar te kunnen vertrekken, want de nood was groot, keken we uit naar onze gezinsuitbreiding.
Maar de eerste hindenis kwam al enkele maanden later. De advocaat die aanvankelijk aangesteld was, werkte niet vlot mee. Gelukkig vond men een degelijke advocaat met reeds de nodige ervaring inzake adoptie. Dat het iets langer ging duren hadden we nu wel begrepen, en we vulden onze grote vakantie in met een leuke reis naar Frankrijk en voor de rest gewoon genieten van het mooie weer in België.
In Guinea is het zo dat zij bepalen wie welk kindje toegewezen krijgt. En zo kwam het dat de 2 andere koppels begin september de dossiers van hun toekomstige kindjes konden inkijken en hun kindjes aanvaardden. Wij moesten nog even geduld hebben, maar het zou niet zo lang meer duren. Echter vielen we van de ene verrassing in de andere. Samengevat: in september waren ze het dossier aan het afronden, eind oktober ontbrak er een handtekening, in november waren het dan weer andere documenten die niet in orde waren..... En toen was het kersvakantie en lag alles stil.
Met goeie moed starrten we 2014, met positieve vooruitzichten. Echter tot hiertoe zitten wij nog steeds te wachten om het dossier van ons toekomstig kindje in te zien., dat helaas in een minder goed georganiseerd tehuis zit. Met een directrice die tussendoor ook nog eens wat aan politiek doet, en dus moeilijk bereikbaar is, en een tehuis met weinig middelen. Inmiddels zijn de 2 andere koppels deze week terug in België met hun Guineese kindjes en volgen wij met lede ogen dit pril geluk.
Ons werk brengt ons de nodige afleiding en we plannen ook leuke activiteiten en ontmoetingen. Maar dat verhindert niet we hier met de regelmaat aan ons kindje in Guinea denken dat dit jaar 4 wordt. Het kamertje staat klaar, het moet enkel nog verder aangekleed worden. Mahder vind het ook niet eerlijk en kijkt ook zo enorm uit naar haar speelkameraadje. Duimen jullie aub héél hard mee met ons dat er snel een einde kan komen aan deze emotionele strijd!
Natuurlijk willen wij jullie ook niet de evolutie van Mahder misgunnen. Ons prinses is echt een supermeid, ze wordt zo groot en wijs. Genieten doen we met volle teugen van haar want het gaat zo snel! Hier nog wat kiekjes en hopelijk snel terug op deze blog met positief nieuws!
Jaja, het is weer zover, de Sint komt er aan. Vanaf de boekjes er waren werd er duchtig geknipt en geplakt! En dan was er het feest op het werk in combinatie met een leuk theater. Soms grappig, soms verschietachtig waarop ons pirnses even veiligheid vond op papa zijn schoot. Om dan uiteindelijk toch wel flink met de andere kindjes te zingen voor de Sint. Veel geduld heeft ze moeten oefenen, maar geduld wordt beloond en de prachtige juweldoos werd dan ook met een brede smile in ontvangst genomen. Thuis direct al haar schatten bovengehaald, maar daar was zelfs deze doos te klein voor... en dan wil ze nog juweeltjes! Gisteren waren we op bezoek bij goede vrienden. Het was dan ook een enorme verrassing toen plots de Sint en zwarte piet voor de deur stonden. 3 meisjes moesten tonen dat ze goed konden dansen. Kregen de nodige positieve opmerkingen en ook te horen wat ze beter kunnen. Mahder heeft zeker niet ontkent dat opruimen niet haar sterktste punt is. Maar vanaf nu is alles spic en span, netjes opgeruimd. Hoe lang, dat zullen we maar afwachten zeker.... Op 6 december komt de Sint op bezoek in de school, ja, en dan kan het niet anders dat hij ook een bezoekje thuis brengt. Denk dat we weer verrasste ogen zulen zien zaterdagmorgen, leuk!
Iets minder leuk is ons adoptieverhaal, vandaar dat hier niet zo direct iets te lezen viel. Eerst was het een handtekening die ontbrak maar die is ondertussen gezet. Nu is er weer iets aan de hand met de documenten van het sociaal onderzoek dat ginds gebeurt. Begrijpen wie begrijpen kan, frustratie alom en het enige dat je kan doen is geduldig blijven wachten. De afspraak is nu dat ze ons gaan verwittigen als het dossiertje van ons kindje (wij weten al wat het is maar houden het nog even geheim) in België toekomt. Duimen maar dat dit snel gebeurt! Ondertussen kunnen jullie genieten van wat Sintkiekjes.
En ondertussen gaat alles terug zijn gewone gangetje. Mahder gestart in de 3de kleuterklas met haar juffen Leentje en Charlotte die de 25 kids zullen begeleiden naar het 1ste leerjaar. Onze kleine meid wordt groot en gaat supergraag naar school.
Ze heeft ondertussen ook een hobby gevonden in het dansen bij het DansAteljee. Na 3 lessen mocht ze al, figuurlijk, de aap gaan uithangen samen met de andere dansertjes op het podium op de braderij te Kontich. Mama kon er niet bij zijn maar papa heeft alles gefilmd. En ze heeft dat supergoed gedaan. Dat er dan ook nog een kermis in de buurt was, dat was natuurlijk ook mooi meegenomen
Wat ons adoptieverhaal betreft is het nog even stil. De advocaat in Guinea doet zijn werk grondig, wat ook belangrijk is, en neemt daar zijn tijd voor. Héél lang kan het echt niet meer duren dus het volgende bericht zou wel eens "het" bericht kunnen worden. Duimen maar!
