Het is bijna zover. De koffers staan klaar. Morgenvroeg vertrekken mijnheer en madame op cultuurstedentocht. Madames reisverslag mag je, net zoals de beruchte vijgen, na Pasen verwachten. Toedeloe!
Ofwel heeft mijnheer op zijn rittenkaart bij dokters en artsen extra bonussen gekregen, ofwel heeft hij in die mallemolen de floche gepakt. Hoe dan ook, deze week passeerde hij zo maar eventjes drie keer bij een medicus.
In opdracht van Elza De Leeuwin - zo noemen mijnheer en madame mevrouw de kortaangebonden oogarts had mijnheer drie maanden lang vitamines geslikt. Vorige maandag liet mijnheer nakijken hoeveel de vitamientjes tot verbetering van zijn zicht hadden bijgedragen. Elza keek diep in mijnheers ogen en constateerde: geen sikkepit verbetering. Daarop gaf ze mijnheer de opdracht om een CT-scan van de hersenen te laten maken meer bepaald van oog en omstreken.
En zo kwam het dat mijnheer vandaag weer in het ziekenhuis terecht kwam. Op de radiografie-afdeling deze keer. Hoewel er een afspraak was vastgelegd, moest mijnheer meer dan een uur wachten alvorens hij aan de beurt was - in zon piepklein kamertje, van amper 1m50 x 1m50, met als achtergrondmuziek het geluid van een machine die wegens defect een dun, hoog en snijdend alarm blies. Om zot van te worden! Enfin, mijnheers kop werd uiteindelijk gescand. De uitslag daarvan wordt naar oogarts en huisarts gestuurd. Das dus nog even wachten.
Ook vandaag, maar dan tegen de avond aan, had mijnheer een afspraak met de chirurg die de stembandenoperatie voltrokken had. De weggenomen vlek was onderzocht. Het verdict luidde: ernstige dysplasie met veel kans op een maligne ontaarding. Dat betekent dat mijnheers stembanden vanaf heden een regelmatige follow-up krijgen en dat hij niet meer mag roken en geen alcohol meer mag drinken. Dat was eventjes slikken. Twee geneugtes van het leven werden in één klap ten strengste verboden. Het is nu even moeilijk om met plezier uit te kijken naar het weekje vakantie dat overmorgen begint. Maar mijnheer en madame kennende wordt dat niettegenstaande de opgelegde restricties een ontspannende reis.
Oef! De pc van Schoonzus is terug in orde. Gisteren is Joost er het rommeltje, dat madame er gemaakt had, gaan opkuisen. En hij heeft dat zo gedegen gedaan dat Schoonzus nu terecht mag zeggen dat haar computer avant-gardistisch is uitgerust. Ze was nu zelfs blij dat madame er aan geprutst had. J
Het zou niet netjes zijn van madame om Joost zo maar te laten opdraaien voor madames miskleun. Voor wat hoort wat. Na zijn professionele hulp bij ongevallen, nodigde madame Knoopke en Joost uit voor een etentje in een restaurant met witte tafelkleden en waar bij elk bord drie gracieuze wijnglazen stonden. En mijnheer mocht ook mee natuurlijk. Het werd heerlijk bikken en smikkelen. Een paar flessen Pommard er bij en de avond kon niet meer stuk.
Broer had een mail gestuurd met als onderwerp: help mij, help mij uit de nood. De nood bestond er in dat de computer van Schoonzus kuren vertoonde. Ze kon haar mail niet meer binnenhalen, geregeld floepten pop-upjes met warnings aan. Kortom, het spookte in haar computer. Of madame eens niet kon langs komen. Onderaan Broers mail stond de onweerstaanbare noot: de koffie staat klaar. En dus toog madame naar Broer en Schoonzus om eventjes gauw die probleempjes te gaan oplossen. Ze wist in de verste verte niet waar het knelpunt zou kunnen liggen, maar als doorwinterde plantrekker zou ze wel snel gevonden hebben waar het schoentje wrong.
Na een half uurtje puzzelen kwamen alle mails van Schoonzus binnen gewapperd. Dat probleem was snel opgelost. Nu die pop-ups nog. Madame ging eens neuzen in het Control Panel. En wat vond ze daar? Een lijst van wel dertig gelijkaardig uitziende bestandjes. Op haar eigenste computer had ze zulke bestandjes nog nooit gezien. En zeker niet in die getale. Dat zijn de boosdoeners oordeelde ze en kickte prompt al die bestandjes er uit. Daarna rebooten en dan zou de computer wel verlost zijn kwaaltjes. Maar wat deed die computer? Die startte op met een Compacq scherm, daarna kwam het Windows scherm, toen kwam het Compacq scherm opnieuw, daarna het Windows scherm weer en zo tot in der eeuwigheid, amen. Ze was dus iets te drastisch te werk gegaan, want niet alleen de pop-ups bleven weg, alle andere programmas waren ook foetsie.
Window herinstalleren. Dat was het enige dat ze nog kon doen. Maar Broer en Schoonzus hadden geen software. Geen probleem, op zowat 500m van Broer en Schoonzus vandaan woont Madames initiële computergoeroe. Die zou de nodige software wel willen uitlenen. Het was zowat 3 jaar geleden dat madame vriend Goeroe en zijn vrouwtje nog gezien had, maar in nood kent men zijn vrienden. Met de belofte de software meteen na gebruik terug te brengen en daarna bij hen nog te blijven plakken, kreeg madame van haar Goeroe Windows XP mee. Ze installeerde het programma en kijk! Het werkte weer! Met dit verschil: spelletjes, word documenten ed. waren onvindbaar en internet kreeg ze niet aan de praat. Uiteindelijk heeft madame, met rode koontjes, Joost moeten inschakelen om morgen de verziekte boel te gaan genezen.
Bij haar vrienden Goeroe en vrouw heeft madame nadien drie uur nog gezellig zitten keuvelen. Het deed zo goed hen nog eens te zien en de wederzijdse nieuwtjes van de voorbije drie jaar de revue te laten passeren. Om 23u kwam ze thuis van een gevulde dag, waarop ze eventjes gauw Broer uit de nood ging helpen.
Om zes uur uit de veren. t Deed zeer. Maar het moest. Mijnheer werd om 7u30 in het hospitaal verwacht om de witte vlek op zijn stembanden te laten verwijderen. De administratieve rompslomp aan de balie verliep vlotjes en mijnheer kreeg meteen een kamer toebedeeld. Er was voor een tweepersoonskamer geopteerd, maar bij gebrek aan plaats kreeg mijnheer een persoonlijke suite. Nu ja, suite. Gezellig zijn de kamers in een kliniek niet bepaald. Overal overheerst het klinisch clean wit. Zelfs met roze en geel gespikkelde muren en dito streepjesgordijnen bleef het er streng steriel uitzien. Gelukkig zorgde het personeel voor de huiselijke sfeer. Alle verpleegsters die de revue passeerden waren stuk voor stuk lieve ladys. En dat waren er heel wat. Een voor de ontvangst, een om de bloeddruk te meten, een voor de paperassen en uiteindelijk - na twee uur wachten - twee die mijnheer kwamen halen. Ten vroegste binnen twee uur brengen we mijnheer terug, zeiden ze. Madame nam van de gelegenheid gebruik om een hapje te gaan eten. Daarna ging ze toch maar terug op de kamer wachten. En maar goed, want mijnheer arriveerde een kwartier vroeger dan voorspeld. Hij was nog slaperig, maar zei bij aankomst toch gauw dat alles in orde was. Daarna ronkte hij zalig verder. Ettelijke uen later mijnheer had toen zijn roes al uitgeslapen kwam de dokter. Alles ok. De vlek is weg en wordt onderzocht. Afspraak op mijn kabinet: aanstaande woensdag. Enne je mag spreken hoor, mijnheer.
Geen spreekverbod?! Dat had madame niet verwacht! Volgens de meeste internetsites over operaties aan de stembanden volgt na de ingreep minstens twee dagen spreekverbod. Madame had er zich in gedachten al zorgen over gemaakt. Mijnheer het zwijgen opleggen zou geen gemakkelijke opdracht geweest zijn. Hij is meestal een entertainende causeur. Wat niet wil zeggen dat madame haar zeg niet mag doen, hoor. Palaveren kunnen en doen ze allebei graag. Een zwijgkuur zou voor hen beiden een zware boetedoening geweest zijn.
De ingreep was dus al bij al een meevaller. Al klinkt mijnheers stem nog even haperend als voor de ingreep. Maar dat komt waarschijnlijk langzamerhand wel weer goed. Een ander positief gevolg is: mijnheer is gestopt met roken. Hij is al vier dagen rookvrij. De hardste noten zijn dus al gekraakt. Nog een beetje en mijnheer is weer zo vrolijk en vinnig als een kwinkelerende leeuwerik.
Het was weer tijd voor een grote opknapbeurt bij de kapper. En zoals steeds nam het enorm veel tijd in beslag. Zo maar eventjes 4 uur. Vier uur aan haar kop laten frunniken is voor madame een vier uur durende martelgang. Het frutselen evenals het lijdzaam ondergaan hing haar van begin tot einde de keel uit. Alleen het visioen van een prachtig eindresultaat, een plaatje van een kapsel, gaf haar de kracht om die klotebehandeling uit te zitten. Toen ze na het ondersteboven föhnen recht kwam en in de spiegel keek, sloeg het lieflijke visioen waarop ze vier uur gewacht had om in een nachtmerrie. De heks van Hansje en Grietje keek haar aan. Op haar hoofd stond een kapsel van het model takkenbosbezem: uitgewaaid trapeziumvormig, warrig, piekerig en kroezelig tegelijk. Er mankeerde alleen nog een zwarte punthoed, een haviksneus en een wrat. Is het goed zo? vroeg de kapper liefjes. Met de allergrootste moeite produceerde madame een opgewekt ja,ja. Had ze nee gezegd, moest de kapper van voor af aan herbeginnen en haar geduld was op. Ze sprong in de auto al had ze volgens haar uiterlijk beter op een bezemsteel gesprongen en reed naar huis. Ze griste de plantenspuit beet en sproeide haar haar kletsnat. Hocus pocus weg lelijke heks! Het daaropvolgende uur zag madame er uit als een verzopen kieken, maar daarna was ze weer een normale madame met sluik golvend haar en nonchalante bles. Wie er 94 euro voor over heeft om zich in een heks te laten veranderen, mag madame mailen. Ze bezorgt je het perfecte adres.
Op dit zalige ogenblik kijkt madame naar haar gerepareerd fototoestel. Het ligt als een relikwie op een fluwelen tafeldoek. Een half jaar heeft het geduurd om het toestel voor een zacht prijsje hersteld te krijgen. Het heeft irritatie, frustratie, gramschap en engelengeduld gekost. Maar daar ligt het dan, het als een feniks herrezen kleinood.
Alle eer van de reparatie komt een Duitse ebayer toe. Al moet gezegd dat de vorige helpende hand er ook bergen voor verzet had. De Duitse reddende engel was zo vriendelijk om het bij hem gekochte nieuwe display er in te monteren. Daarbij stelde hij vast dat het contact met de accuklep defect was. Met madames goedkeuring kocht hij dan het nodige vervangstuk en monteerde dat ook nog. En daarmee waren alle problemen opgelost. Het toestel was hersteld.
In de marge wil madame hier lof spreken over ebay. Al haar ebay aan- en verkopen leidden, op misschien ½ percentje na, tot bijzonder aangename contacten. Zowel in binnen- als buitenland. Ze beveelt kopen op ebay warm aan.
De lijdensweg is ten einde. Madame kan weer fotograferen. Wat ze in Polen ongetwijfeld uitbundig zal doen. Maar eerst naar de winkel voor een gepantserde beschermhoes voor haar camera. Een ezel stoot zich geen enz.
Uitgenodigd zijn voor een etentje bij Miek en Cook doet watertanden. Cook is de fijnste hobbykok in de familie en Miek is inmiddels ook onderlegd in de culinaire kookkunst. Het was in principe een zo maar etentje. Al had de vooropgestelde datum stiekem te maken met ETs verjaardag. Hij was nl. de dag voordien een jaartje ouder geworden. En om meerdere vliegen in één klap te vangen, werd mijnheer tegelijk met vaderdag-attenties bedacht. Daarmee was de feestelijke sfeer vastgelegd. Maar het meest feestelijke kwam op tafel.
Toen het voorgerecht voorgezet werd, viel madames mond open van verbazing. Wat een entree! Daar zouden Michelinscouts beslist 2 sterren aan gegeven hebben. Het was een schotel met zes gastronomische hapjes: een kreeftensoepje, tonijntartaar, zalmtartaar, omelet garnaal, haringeitjes en een macedoine van mango, uitjes en koriander met gebakken citroengarnaal. Madame zou er een bloemrijke, speekselactiverende spijskaartentekst kunnen van opstellen. Maar het hoeft niet meer. t Is op. En t was exquise!
Het hoofdgerecht was van een andere aard. Toen was gemoedelijkheid troef. Stoof- en kookpotten werden op tafel gezet en met gulle pollepel werden de borden gevuld met deegwaren en ossobuco. Zeg voortaan nooit zo maar ossobuco, of doe ossobucco nooit af als knokenstoofvlees. Zoals Cook het klaar maakt laat je alle tafelmanieren varen en lik je duimen en vingers af.
De ossobuco gezelligheid vloeide uit in een genoeglijk potje wiezen. Met zn vijven, wat bij het delen van de kaarten soms wel wat verwarring veroorzaakte. De grootste verwarring ontstond evenwel bij troel. Er was vooraf aangekondigd dat er blinde troel zou gespeeld worden - een systeem dat Cook en madame nog nooit gespeeld hadden. Bij blinde troel moet de vierde aas niet meteen uitgespeeld worden, maar mag hij tot een strategisch moment bijgehouden worden. Waaruit volgt, dat er geen troef is tot de vierde aas uit de pijp komt. Vreemd spel! Cook werd er zowaar kribbig van. J
Om af te sluiten kreeg madame een doggybag met ossobuco kluiven mee, zodat Woefke ook haar deel kreeg van het eetfestijn.
Woefke kreeg bij de dierenarts een dermate grondig onderzoek dat het te vergelijken was met een automobielinspectie. Alles werd op gebreken onderzocht. Nadien kreeg ze zo maar eventjes drie gaatjes in haar keuringsbewijs: oren ontstoken, nagels te lang en reumatische carrosserie. Tja, zoals bij een auto van 7 jaar begint er sleet op te komen en komen er kosten aan. De lange klauwen heeft de dierenarts bijgeknipt. De oorontsteking is binnen de week met een zalfje te verhelpen. Rest de reumatische aandoening. Daar was volgens de arts weinig aan te doen, tenzij levenlang pijnstillers slikken of cortisone spuiten. Maar voor die opties was noch hij, noch madame te vinden. En Glucosamine? vroeg madame, die zelf dagelijks een portie Glucosamine slikt om haar scharnieren te oliën. Of visolie? vroeg ze verder, de goede raad van Affodil indachtig (zie reacties op blog dd.15 maart) Ja, dat kon op lange termijn wel heilzaam zijn. Madame mocht haar gluco-tabletten met Woefke delen a 1/3 ratio. En nu ze weet dat Woefke, in symbiose met haar baasje, aan ouderdomskwaaltjes begint te lijden, gaat madame er bovendien voor zorgen dat Woefke dagelijks een portie Omega 3 vetzuren binnen krijgt, zodat hun beider carrosserie geen al te roestige oude dag tegemoet gaat.
Het is zowat 14 dagen geleden dat mijnheers stem begon te begeven. Inmiddels is het wat gebeterd, maar zijn stembanden krassen nog steeds als een mishandelde viool. Gisteren gebruikte mijnheer dan maar het vijfde stripje van zijn rittenkaart naar de dokter. Deze keer verwees de dokter hem door naar een specialist voor een laryngoscopie. Dat onderzoek vond deze namiddag plaats. Madame ging mee. Voor een onderzoek met zon onheilspellende geleerde naam liet ze hare mijnheer niet alleen gaan.
Eerst probeerde de neus- keel- en orenspecialist te zien wat er scheelde door een lampje in mijnheers keelschacht te laten afdalen. Maar dat mislukte. Mijnheer proestte en kokhalsde dermate dat de dokter geen glimp van de stembanden kon opvangen. Gelukkig had hij nog een andere methode, nl. met een flexibel kabeltje via de neus tot aan de stembanden afdalen. Dat verliep draaglijker. En bingo! Hij spotte het euvel. Op mijnheers linkerstemband zat een witte vlek. Vooralsnog nog een onschuldig poliepje. Maar net zoals lieve kindjes groot en stout kùnnen worden, kan dat poliepje een linke puist worden. Stoppen met roken was het eerste advies. Verder wordt mijnheer volgende donderdag in de kliniek verwacht. De NKO-specialist gaat het poliepje wegnemen. Aan zijn adem te horen wordt het een ingreep onder narcose maar zal mijnheer diezelfde dag de kliniek kunnen verlaten. Allee vooruit, nog even en mijnheer kan het weer met een gezonde mannelijke frequentie van 110 Hz uitleggen.
Omdat Woefke eerlang bij de familie Mopshond op pension gaat, moet ze bij de dierenarts een cocktail tegen allerlei ziektes laten inspuiten. Toevallig komt een bezoek aan de dierenarts goed uit. Sedert vorige week trekt Woefke af en toe een achterpoot in en hinkt/huppelt op drie poten. Dit fenomeen doet zich vooral s avonds voor. Als madame met Woefke gaat wandelen, vertrekt het beestje hinkepinkend. Maar na zon 100 à 200 meter wandelen loopt ze weer doodleuk op vier poten. Pijn lijkt ze niet te hebben. Madame heeft al overal zachtjes geknepen, doch nergens krijgt ze reactie. Nu had ze onlangs van een jongedame die in een testlaboratorium gewerkt had vernomen dat proefhonden meestal beagles zijn, omdat zij van alle hondenrassen de hoogste pijngrens hebben. Maar of hun salonbeagle in die statistieken thuis hoort, daar heeft madame sterke twijfels over.
Vanavond toog ze met Woefke naar de dierenarts. Toen ze voor het huis van de dierenarts arriveerde, was er alles stikdonker. De parking was niet verlicht; het huis was aardsdonker. Tiens! Vanaf 19.30u had de dierenarts toch spreekuur? En ja, het bordje voor het raam bevestigde dat. Madame nam haar GSM en belde de dierenarts. Misschien was hij ziek en werd ze doorverwezen naar een collega.
De vrouw van de dierenarts nam op en zei: Sorry, mijn man is niet thuis. Hij is naar Polen. Is het dringend?
Madame antwoordde: Nee, nee, mevrouw. Mijn hond hinkt een beetje en heeft injecties nodig. Ze moet binnen 14 dagen naar een hondenpension. Want wij vertrekken naar Polen!
Daarop volgde een geanimeerd telefoongesprek. Madame keerde nadien met hinkepinkend Woefke naar huis. Maar zaterdagnamiddag heeft ze een afspraak bij de dierenarts.
Madames aardrijkskundeknobbel is een futiel bobbeltje en bovendien is ze blond. Ze heeft dus niet echt de capaciteiten aan boord om reisagent te spelen. Maar ze heeft het voor mekaar! De planning van de aanstaande reis naar Polen staat op punt. En t wordt een snoepreisje! Boordevol kultuur! Ziehier een virtueel voorsmaakje.
Alvorens Polen in te duiken, bezoeken mijnheer en madame de Duitse stad Dresden, het Florence aan de Elbe. Daar trekken ze een volledige dag voor uit. Ze doen niets liever dan plaatselijke kultuur snuiven. En Dresden bulkt naar het schijnt van historische gebouwen en gezellige straten en pleinen.
Daarna rijden ze in een trek naar Lancut (Polen). Of in dat stadje veel te zien is, is nog onzeker. Maar het is enkel de bedoeling er een hotel te vinden, zodat ze s anderendaags niet ver moeten rijden. Via internet zijn mijnheer en madame nl. uitgenodigd in Przeworsk. (Madame heeft al verscheidene keren geprobeerd om dat woord uit te spreken, maar meer dan wat speeksel kwam er niet uit.) In Przeworsk bezoeken ze de school Szkół Ogólnokształcących i Zawodowych - doe geen moeite, madame krijgt die mondvol ook niet over haar lippen - en worden er getrakteerd op een diner en een toneelvoorstelling van de leerlingen Engels. Dat wordt heerlijk vertoeven in plaatselijk gezelschap.
Van Lancut is het slechts 172 km naar Wieliczka, vlak bij Krakow. Daar willen ze de befaamde zoutmijn bezichtigen. Nadien zoeken ze een hotel in het vlakbij gelegen Krakow en nemen ook daar een snuifje kultuur mee.
Vermits ze toch in de buurt zijn en aan een kultuurstedentocht bezig zijn, waarom dan niet eventjes een klein ommetje naar Praag, hè? Het is slechts 70km extra. Daar hoeven ze het ook niet voor te laten. Op de internetplaatjes lijkt Praag een prachtige stad. Heel romantisch. En omdat mijnheer die dag verjaart, droomt madame van een exquise verjaardagsdiner met een feeëriek Praag aan hun voeten.
Na twee nachten Praag trekken ze terug huiswaarts. Hoogstwaarschijnlijk geladen met een zware bagage aan kultuur.
s Avonds, als het nieuws gaat beginnen, staat Woefke te trappelen van ongeduld. Madame zet zich voor de buis, trekt haar pantoffels uit en daar is dan eindelijk Woefkes fel begeerde dessert: voetenkaas. Het klinkt misschien vies, maar als je ziet hoe verwoed en smakelijk Woefke madames voeten likt, zou je er zowaar zelf goesting in krijgen. Doordringende zweetvoeten heeft madame niet meer. Ooit gehad. Maar sedert ze niet meer de hele dag op de been moet zijn, is dat kwaaltje verleden tijd. Wat niet wil zeggen dat haar voeten niet meer transpireren. Voetzolen en handpalmen bevatten meer zweetklieren en laten dus altijd een geur- en vochtspoor na. Wat meebrengt dat in een tijdspanne van plusminus twee jaar, madames pantoffels toch nog van zweet doordrongen zijn. Met als gevolg dat Woefke zich nauwelijks kan bedwingen om na de voetwassing aan de ultieme snoepjes (=madames pantoffels) te beginnen. Al is het verzot zijn op pantoffels een lichte verbetering in vergelijking met haar vroegere manie. Toen ze nog een adolescentje was, was ze verzot op madames slipjes. Ze pikte ze in de slaapkamer, uit de wasmand, de wasmachine; ja ze friemelde ze zelfs met haar tanden door de luchtgaten van een gesloten wasmand. En had ze een slipje gepikt, rende ze er de tuin mee in en begroef het broekje ergens ten velde voor later gesmak en gesmikkel. Madame heeft er ooit één van teruggevonden. In flarden. Allemaal niks als het slipjes van de Hema waren, maar t waren verdorie broekjes van lingerie-setjes. Gezien Woefkes maniakaal geurgedrag, houdt madame steevast haar pantoffels in de gaten. Al begint ze te begrijpen dat de geur van haar pantoffels stilaan wel erg doordringend wordt. Hoog tijd om er nieuwe aan te schaffen. Dat heeft ze dan deze namiddag gedaan. En en passant nog een paar sierlijke zomerschoentjes meegebracht. Wie t lang heeft, laat het toch lang hangen, zeker.
Het voordeel van een gezapige leeftijd is dat je op ieder moment van de dag je jas kan aantrekken en van het weer profiteren. Zo ook madame. Vroeger, toen ze 100 uur per week werkte, had ze daar geen tijd voor. Zelfs met de kinderwagen even uit wandelen gaan, was toen niet mogelijk. Ze was toen zelfs ietwat jaloers op de jonge moeders die met hun kindjes uit wandelen konden. Die verloren tijd haalt ze nu weelderig in. Eerst paarde ze het nuttige aan het aangename. Terwijl ze boodschappen deed, haalde ze haar hart op aan de vrolijke voorjaarskleuren. En passant de auto even een carwashke geven en ook die glom van plezier. Daarna een extra wandeling met Woefke. En daarmee waren de eerste D-vitaminen binnen.
Boven, vanuit het raam, heeft madame zicht op de lente. Erg vroeg voor de tijd van t jaar, zoals in den treure in rubrieken over de opwarming van de aarde wordt aangehaald. Alsof dit fenomeen zich sedert Al Gores klimaatfilm voordoet. Decennia geleden hebben wetenschappers dit reeds aangekondigd.
Vandaag is het alleszins alsof de maand mei begonnen is. De rosse vriendjes van mijnheer en madame (lees: eekhoorntjes) hollen over het tuinhek weg en weer. De narcissen bloeien knalgeel; de Japanse kerselaar fleurt rose. En de vogels lijken wel naar Batibouw te zijn geweest; ze zijn volop materialen aan t aandragen voor renovatie en inrichting van hun nestjes. Mooi!
De griep had madames fysionomie lelijk aangetast. Ze was dringend aan restauratie toe. Ze waste, scrubde en pleisterde tot er weer een vleugje jeugd te voorschijn kwam. Ze wou er goed uit zien gisteravond, want ze ging uit. Jetje en madame gingen naar een toneelopvoering kijken. Een amateurgezelschap voerde een komedie op. Enne als er te lachen valt zijn zowel madame als Jetje er graag bij.Over het stuk valt niet veel te zeggen. Dat was een tegenvaller. Er viel wel wat te lachen, maar het gros van de acteurs/actrices waren groentjes. Tijdens de nababbel bleek waarom.
Na de voorstelling begon de echte pret. Om te beginnen een zwarte komedie. Via relaties verzeilden madame en Jetje op de receptie van het bestuur van de toneelvereniging ter gelegenheid van een zoveel-jarig bestaan. De geachte heren en dames bestuursleden, deftig uitgedost, stonden verspreid in groepjes. Ze nipten van hun glas champagne en praatten met gedempte stem. De dames glitterden, de heren waren waardig tegenwoordig. Een pseudo-digniteit gaf het geheel iets akelig begrafenisachtig. Madame en Jetje babbelden met mevrouw de regisseur. Dat was gelukkig een gezellig madammeke. Groot was hun verbazing toen ze vernamen dat de acteurs en actrices niet op de receptie uitgenodigd waren! Terwijl het een viering van de toneelvereniging was! Kort daarna zijn madame en Jetje er opgestapt. Als die praalhansen de grote Jan wil uithangen omdat hun vereniging al zolang bestaat zonder er hun werkende leden te willen bij betrekken, dat ze dan hun champagne alleen uitzuipen!
Jetje en Madame togen naar het aangrenzend café en hebben er nog lang en gezellig met de acteurs en actrices gebabbeld en gelachen. Daar vernamen ze waarom de opvoering zo stuntelig was. Tot enkele weken voor de opvoering zijn verscheidene spelers vervangen geworden, één personage zelfs tot zes keer toe. Wie iets van toneel kent, begrijpt dan wel waarom het met haken en ogen ineen stak. Toch een chapeau voor de regisseur. Het moet dat mens zweet, bloed en tranen gekost hebben om er in die omstandigheden toch nog een ietwat presentabele voorstelling van te maken. Ere wie ere toekomt: de hoofdrolspeelster (een boerin) speelde de pannen van het dak. Zij heeft in haar eentje het stuk gedragen.
Het geheel was een toffe avond. Om nog lang van na te genieten.
s Morgens, bij een kop koffie, maakt madame een lijstje van de taken die ze die dag moet/wil doen. Iedere huisvrouw weet dat zon klussenlijst behoorlijk gevarieerd kan zijn: vuilnisbak ledigen, douchekop ontkalken, bed verschonen, diepvriezer ontdooien en schoonmaken, noodzakelijke telefoontjes plegen, een weerbarstige vlek verwijderen, paperassen klasseren enz. Doorgaans is madames ochtendlijstje zo lang dat ze het bos tussen de bomen niet meer ziet. Maar vandaag is ze er in geslaagd! Ze heeft het volledige lijstje afgewerkt! Wat een voldoening! Toen mijnheer thuis kwam, had ze er een tevreden big smile op staan.
Mijnheer had op zijn werk ook zijn dagtaak volbracht. Maar hij was geen happy man. Omdat zijn rittenkaart bij de dokter nog niet vol was, was hij gisteren nog maar eens bij de dokter binnengesprongen. De nieuwe diagnose was: een slijmvliesontsteking. Mijnheer kreeg nog meer medicatie. Vanavond leken de additionele pillen nog niet veel te hebben geholpen. Mijnheers stem is nog altijd een schurend scharniertje. Thuis spaart hij nu zijn stem zoveel mogelijk. Want morgen wacht een nieuwe dagtaak.
Nu de smaakpapillen langzamerhand weer op gang komen, wou madame gisteravond iets lekker klaarmaken. Wat dacht je van: kalkoenfricassee met paddenstoeltjes in een dragon-mosterd-roomsausje? Klinkt goed, niet?
Het recept was er een voor 4 personen. Gewoon alles delen door 2 en de boel zou pico bello in orde komen. 600 gr. vlees wordt 300 gr., 250 gr. paddenstoelen worden er 125 enz. Toen kwam 1/8 liter kippenbouillon. Resoluut deelde La Bionda de 8 door 2 (madame, madame toch) en kiepte er1/4 liter bouillon bij. Resultaat: een zee van saus waarin piepkleine stukjes champigons en kalkoen dobberden. Volgens het recept moest de saus nog inkoken maar daar was geen inkoken meer aan. Het bleef brokkenpap. Maar lekker dat dat was! Om duimen en vingers af te likken. Geduldig schepte madame het te veel aan saus weg en stak het in de diepvriezer. Dat kwam later nog wel van pas. Haar hoofdbekommernis was: mijnheer een delicieuze maaltijd voorschotelen. Want ook al was het een verkeerd berekend stukje kookkunst, het moest en zou de spreekwoordelijke man/maag/liefde verbinding in de hand werken. Helaas
Madame smulde maar mijnheer at met lange tanden. Zijn smaakpapillen waren nog steeds door een laagje slijmvlies geplastificieerd.Hij danktemadame, met de stem van een mummie die drie dagen in de catacombe heeft rondgedwaald, voor de moeite.
Voor het nakend weekje verlof dient voor Woefke een onderkomen gezocht. De hondenfluisteraarster die vroeger Woefke oppaste, lijkt van de aardbodem verdwenen. Madame belde haar herhaaldelijk op, met ten langen leste een verbinding waarbij een norse stem zei: nee, die is er niet en daarop inhaakte. Oeps! Dat leek op relatieperikelen. Surfing the net, vond madame een nieuwe oppas. Vandaag mocht ze, samen met Woefke, gaan kennismaken.
Toen onze Mops een Mopske was, toen kon hij vriendlijk zijn Een kinderliedje. Maar tot op heden wist madame niet wat dat werkelijk inhield. Nu wel. In het Woefhotel krioelde het namelijk van de mopshondjes. Wel twintig van die platneusjes krinkelden en winkelden er in keuken en living. Allemaal om ter vriendelijkst: opspringen, knuffels vragen, likken Een drukke bedoening, maar wel schattig. Alleen Woefke voelde zich door die horde kussende hondjes niet aangesproken. Eerst bleef ze verwezen in een hoekje zitten om daarna, op een onbewaakt moment, stilletjes de trap naar de slaapkamers op te sluipen. My dogdom for a bed! J
De hondenhotelmadame zette het grootste deel van de jonge meute buiten en Woefke begon zich thuis te voelen. Rondlopen, snuffelen. De schrik was er af. En dus is de zaak beklonken. Woefke mag er op vakantie. De oudere, rustige hondjes slapen er in een zetel in de living. En zo nodig zorgt de hotelmadame nog voor wat privacy. Dagelijks een wandelingetje doen staat ook op het programma. Dat komt dus dik voor mekaar.
Het is heel stil ten huize van mijnheer en madame. Geen van beiden heeft zin om iets te zeggen. Nee, nee, ze zijn niet kwaad op mekaar. Ze hebben alleen allebei een grafstem die broddelt als een houten wasbord. Bij elk woord dat ze uitspreken, stolt de helft van de letters. Bovendien is spreken vermoeiend. De blaasbalg, die de lucht over de stembanden moet doen vloeien lijkt een oude, versleten machine en/of is geperforeerd. En dus houden ze het allebei stil. Ze klagen zelfs niet meer over de andere griepverschijnselen. Want ofwel krijgen ze de klacht niet volledig uit hun strot, ofwel verstaat de andere het gereutel niet. De normale communicatie is dus even uitgeschakeld. Maar zodra ze terug bij stem zijn, halen ze die schade wel in.
Wat een geluk dat aan een blog geen webcam kan aangesloten worden. Want wie madame nu zou zien zitten
Het heeft te maken met haar griep. De koorts is ietwat onder controle dankzij Dafalgan. Maar niezen, hoesten en snuiten lijken wel bandwerk. Door de verhoogde luchtvochtigheid om haar hoofd, zijn neus en lippen pijnlijk schraal. Een euvel dat kan verholpen worden met lippenbalsem. Maar dat heeft madame niet in huis. Welk huismiddeltje zou dat kunnen vervangen? Madame begon logisch na te denken. Schraal door vocht Babypoepjes werden destijds, ter voorkoming van een schrale huid, bepoederd met talkpoeder. Hm Als dat voor frêle babyhuidjes goed was Eerst dwong ze bij mijnheer de belofte af om niet te lachen. En hier zit ze dan. Met een wit betalkpoederde clownsmond. Het is geen zicht, het ruikt naar een fris verzorgde babybips maar het branderige gevoel is weg. Voor wie wil komen kijken, de entreeprijs is 1 euro per persoon.
De volgende patiënt! Madame heeft het ook zitten. Tja, wie bij de hond slaapt Ze is nog niet in het funest stadium van mijnheer, maar lichte koorts, rillingen en snot zijn al aanwezig. Momenteel is madame nog in staat om het huishouden te beredderen. Maar moest de komende dagen madame niet op deze blog verschijnen, stel haar dan voor in bed, met een warmwaterblaas op het hoofd en thermometer in de kop. En lach ermee. Dat doet ze zelf ook. Want ergens is de situatie wel een beetje lachwekkend: twee gammele ouderen die mekaar moed inspreken en hopen dat hun resistentie de griep snel gaat overwinnen. Thumbs up!
Simon – partner van Draakje Kwik - 1° zoontje van Simon Flupke - 2° zoontje van Simon
Meer familie Ma - moeder van mijnheer Bomma - schoonmoeder van mijnheer Broer - broer van madame Schoonzus - vrouw van Broer Directrice - 1° dochter van Broer en Schoonzus Moesje - 2° dochter van Broer en Schoonzus de Soep - zoon van Broer en Schoonzus
Cousine - 1° dochter van tante van madame
Medemensen
Polska – interieurverzorgster Jetje - tof blogmaatje Antoine - buurman, man van Maria Maria - buurvrouw, vrouw van Antoine
Tuinsmurf - de tuinman Ray - vriend regisseur
Beestenboel
Woefke – hond van mijnheer en madame Sloeber - Berner Sennen van Knoopke en Joost Stripke - Kat van Draakje
