Bij madame in huis staat een prachtig herfstboeket met een ongewoon detail. De milde schenkers hadden er nl. bloedrode vleestomaten in verwerkt. Het is geweten, madame, haar familie en vrienden blinken geregeld uit in originaliteit. Maar tomaten in een bloemenruiker had ze nog nooit meegemaakt. Uren heeft ze er om gegniffeld en gemonkeld. Tot het tot haar doordrong dat tomaten geen lange stelen hebben en dus niet in een vaas houdbaar waren. Ze zou ze dus maar beter laten smaken. Voorzichtig pulkte ze de tomaten uit de ruiker - ze waren met groene boetseerklei op eikenblaren geplakt – en legde ze op een bord. Nu nog een klad mayonaise en haar instant koude schotel was klaar. Omdat ze de tomaten zo omzichtig uit het boeket geplukt had, had ze niet gevoeld dat ze erg rijp waren. Kordaat sneed ze een tomaat middendoor. Dat had ze beter wat voorzichtiger gedaan. Want de tomaat spatte in alle richtingen. Madame’s gezicht droop van het sap en de pitten. Als ze haar trui bekeek, bedacht ze dat ze beter een slabbetje had omgedaan. Toch bedankt voor het grappig boeket, mensen

30-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Door grensoverschrijdende relaties waren mijnheer en madame uitgenodigd op een avondje toneel in Nederland. Mike en Cook gingen mee. Mijnheer en madame waren nog in Nederland naar toneelopvoeringen gaan kijken. Telkens waren ze verrast over de uitstekende kwaliteit van het amateurtoneel bij onze noorderburen. Zo ook deze keer.

De grote zaal, in een modern cultureel centrum, zat afgeladen vol. Nog voor het doek openging, zat er bij het publiek de schwung al in. Het klapte massaal mee op het ritme van de intro. Toen het doek openging werd het applaus nog enthousiaster. ’t Was voor het prachtige decor: een friettent, compleet  met bakinstallatie, afzuigkap, koeltoog, potten mayo, ketchup, ‘gehoktbollen’ enz. Het straffe was: de frietketels werkten! Tijdens het spel werd échte friet gebakken! Je kon het ruiken! In de wandelgangen vernam madame dat de toneelvereniging medewerking gekregen had van een patatkraam. Die stond buiten opgesteld. Daar werden de toneelfrieten voorgebakken. Na de voorstelling sleten de uitbaters van de patatkraam dan frietjes aan toeschouwers die, door de geur tijdens de opvoering, kwijlden voor een bakje patat.

Twee figuren stalen niet alleen in het stuk de show, ook tijdens de pauze.  Het was een koppel excentrieke punkers. Ze sloegen in de gelagzaal een piepklein tentje op, want daar zouden ze kamperen . Ze onderhielden het publiek met allerhande vrijpostigheden van brutale punkers: dronken iemands glas leeg, provoceerden de toeschouwers, doken met iemand van de aanwezigen in het tentje voor een snelle wip… Het was een schitterende improvisatie! Plezant detail: op de voorkant van het T-shirt van de punker stond: ‘ik ben schizofreen’. Op de rug stond: ‘ik ook’.

Mijnheer, madame, Miek en Cook babbelden nog na in de stamkroeg van het toneelgezelschap, tot laat in de nacht. Mijnheer en madame kwamen na de wissel van zomer- naar winteruur thuis, moe maar in de wolken over het Hollands toneelavondje-uit.

29-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

“Lekker koken doe je met liefde en goei boter” zei madame’s moeder destijds. Wegens cholesterolproblemen van mijnheer is de ‘goei boter’ wel vervangen door olijfolie, maar de liefde is gebleven. Madame bakte gisteravond een lekkere quiche.  Of het nu een Lorraine was of ene uit Savoie is niet geweten. Want madame bakt en kookt improvisatorisch. Hierna het eigengereid gerecht van madame’s lekkere quiche voor 4 personen. 
 

Nodig: 2 geuten olie, een lap kant en klare bladerdeeg, 2 tot 3 handvol gesneden prei, een gesnipperde ajuin, 4 sneetjes hesp in stukjes gesneden, 4 eieren, een kartonnetje room, 2 goedgevulde grepen geraspte kaas, peper, zout, Provençaalse kruiden.

Werkwijze: Kiep 1 geut olie in een kookpannetje en bak er gedurende zo’n 10 minuutjes  prei en ajuin in tot de boel mals is. Grijp met je vingers in een potje Provençaalse kruiden. Dat is de exacte hoeveelheid die je bij prei en ajuin mag voegen. Nu mag je de oven laten voorverwarmen op 220 graden. Want de rest zo gepiept. Smeer de springvorm in met 1 geut olie – mag ook boter zijn. Bekleed de springvorm (de binnenkant!) met de lap bladerdeeg. Boetseer met de vingers het bladerdeeg tot het gestroomlijnd in de springvorm ligt. Prik met een vork 100 gaatjes in de bodem van het deeg. Vermits een vork 4 tanden heeft, wil dat dus zeggen: 25 keer prikken. Gooi dan de groenten op het bladerdeeg, daarover de gesneden hesp en de geraspte kaas. Verdeel de boel een beetje.  Giet dan de room in een kommetje, kluts de eieren erbij, voeg wat peper en zout toe en rommel met een vork dat papje door mekaar. Giet dat mengsel in de springvorm en zet hem in de oven. Nu heb je tijd om een aperitiefje te drinken en een sudokuutje op te lossen. Na 20 à 25 minuten vind je in de oven een heerlijke bruingebakken, krokante quiche. Eet smakelijk!

28-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Wie madame’s lach op de radio wil horen, moet zaterdag 4 november en zaterdag 11 november tussen 10 en 11 u op Radio 2 naar “De raadkamer” luisteren. Madame heeft de opnames bijgewoond. Je zal haar evenwel niet solo horen lachen. De gangmaker – een zekere Fabio – zorgde er wel voor dat iedereen lachte en applaudisseerde. Madame heeft nooit veel sympathie kunnen opbrengen voor gangmakers die de reacties van het publiek dirigeren. Zoiets moet spontaan komen. Maar die Fabio was een fantastische stand-up-comedian. (Vermoedelijk horen we in de toekomst meer van hem.) Madame genoot van zijn spontaan inspelen op het publiek, zijn woordspelingen. Tijdens de pauze vroeg madame aan een habitué of Fabio altijd dezelfde moppen gebruikte. En nee, hoor, Fabio bleek bij iedere opname to the point in te spelen op het aanwezige publiek. Madame had uren van zijn snedigheid kunnen genieten. Maar  hij moest plaats ruimen voor de radioopname van Gina Lisa en haar panel: Hilde De Baerdemaeker, Raf Coppens, Brik Van Dijck en Alain Grootaers. Van dan af dirigeerde Fabio enkel het applaus. De lach kwam vanzelf.

Gina Lisa is wel de VIP die het radioprogramma leidt, maar het zijn de panelleden die het programma maken. “De raadkamer” lijkt qua inhoud op het tv-programma “De rechtvaardige rechters”.  Gevatte antwoorden, stukjes publiciteit afmaken, ironische liedjes maken, de actualiteit hekelen… En dat allemaal in  snel tempo. Geen geleuter, zo snel mogelijk gelach veroorzaken. Dat is het opzet. Het is een hoogst amusant programma. Madame heeft echt genoten van dat avondje Radio 2. Hopelijk klinkt het op de radio even plezant. Om min of meer Emiel Goelen te citeren: U luistert toch ook?

27-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Een goede raad voor al wie uit een huurhuis vertrekt. Zorg voor je vertrek dat je van de nieuwe huurders het geld voor overname brandstof ontvangen hebt of een door beide partijen ondertekend document bezit met akkoord over de overname van het aantal liter brandstof én de overeengekomen prijs. Zoniet kan je bij onwil van de nieuwe huurders naar je centen fluiten. (Aldus Testaankoop) Het overkwam madame. Oneerlijkheid maakt haar boos; onmacht bij oneerlijkheid nog bozer. Vandaag geldt de regel die destijds boven haar bureau hing: “Ayez l'obligeance de me parler avec douceur, sans élever le ton en sans me contrarier en aucune manière." Wat losjes vertaald, in functie van haar actuele stemming wil zeggen: "Laat me gerust, ik ben een bitch." Geen nood, mijnheer is gaan werken. Madame zal alleen via enkele onesthetische mails stoom afblazen.

26-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Het weekend in de Ardennen heeft bij madame toch weer het schildervirus wakker gemaakt. Ze had vandaag niet zo veel te stellen, dus haalde ze verf en penselen boven en ging aan ’t creëren. Een persoonlijke stijl heeft ze nog niet gevonden. Er zijn eigenlijk twee dingen die ze graag doet. Ten eerste: modderen met verf en kleuren. Daar is ze bijzonder goed in. Getuige daarvan is, na iedere schilderbeurt, de bezwadderde omgeving. Ten tweede: fijn schilderen, niet echt fotografisch, en zeker niet pietpeuteren met een penseel met drie haartjes, maar wel ietwat realistisch. Zou de combinatie van die twee haar ding zijn? Ze ging het uitproberen.

Bevlogen begon ze te schilderen. De grondlaag, de basiskleur, de abstracte vegen met het paletmes. Tot daar ging alles goed. Maar toen bezondigde ze zich weer aan de grove fout die ze maar niet afgeleerd krijgt, nl. de bezetenheid om een schilderij af te werken. Ze kon weer niet stoppen. Met als gevolg dat ze aldoor in natte verf schilderde, wat voor sommige effecten wel goed is, maar niet voor alles. En dan begon ze te sakkeren natuurlijk. Tot ze het schilderij pinnig in de bergplaats flikkerde. Haar goesting om te schilderen is over voor vandaag. Morgen probeert ze waarschijnlijk nog eens opnieuw. Mét rustpauzes!

25-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Een reeks boodschappen die zich binnen een straal van 10 à 15 km afspelen en waar men voor iedere boodschap ergens anders moet binnenspringen, noemt madame flutboodschappen. Tijdens de voorbije weken had ze dergelijke boodschappen alsmaar uitgesteld zodat het lijstje behoorlijk lang begon te worden. Ze zou er vandaag dan toch maar eens komaf van maken.

Flut 1: Bij de hondenfluisteraar het vergeten ziekenboekje van Woefke ophalen. Yikes! Dat adres lag ettelijke kilometers buiten de ronde die ze wou doen. Hm. Misschien kon ze dat wel delegeren. Ze belde met de hondenfluisteraar en vroeg of ze het ziekenboekje vandaag kon komen ophalen. En dan, met een toon alsof ze zojuist het ei Colombus gevonden had: “Of kan je misschien per post opsturen?” Bingo! De hondenfluisteraar was bereid om het op te sturen. De eerste flutboodschap mocht geschrapt worden.

Flut 2: Naar het gemeentehuis voor a) bewijs van inschrijving in het bevolkinsregister (voor reisonkosten kiesplicht) b) bewijs van gezinssamenstelling (voor abonnement De Lijn). Madame baalde van het vooruitzicht om op het gemeentehuis aan de balie te staan aanschuiven. Dat had ze niet moeten doen. Het zou haar onnodig onbehagen gespaard hebben. Want op het gemeentehuis was geen kat, de gevraagde documenten waren in een mum van tijd klaar en de juffrouw achter de balie was nog vriendelijk ook.

Flut 3: In de meubelwinkel de klacht uiten dat de lederen zitting van een bureaustoel, die 2 maand geleden gekocht was, gescheurd is. Geen prettige missie en veel kans dat ze met een kluitje in ’t riet zou gestuurd worden. Maar madame zette haar verstand op nul en zou wel zien wat er van kwam. Ze werd meteen beleefd te woord gestaan: “oh, maar wij hebben een dienst na verkoop, mevrouw”. Madame werd richting burelen gestuurd en ook daar was de zaak in no time geregeld. Er wordt een nieuwe zitting besteld, ze zullen madame telefonisch verwittigen wanneer die toegekomen is en dan kunnen de zittingen omgeruild worden. Een fluitje van een cent!

Flut 4, 5 en 6: Eten en drinken kopen in twee verschillende winkels en naar de bank gaan. Dat waren vanwege het alledaagse niet echt flutboodschappen. Maar omdat ze in de ronde flutboodschappenzaten werden, zette madame ze onder dezelfde noemer.

Flut 7: Filters kopen voor “mamarumba” ofte de stofzuigerrobot. Voor dat bijouke van een stofzuigertje, dat door het huis a.h.w. walsjes van Strauss danst en daarbij autonoom stofzuigt, had madame nog nooit nieuwe filters gekocht. Ze had ze steeds uitgeborsteld en uitgeblazen. Maar de laatste tijd begon mamarumba tijdens het stofzuigen rustpauzes te nemen. Ze sputterde al eens tegen en soms ging ze rechtop tegen de kast staan schommelen alsof ze er mee stond te neuken. Dat ding had duidelijk iets te kort. En omdat er geen ‘paparumba’s’ bestaan, ging madame er van uit dat er een nieuwe filter in moest. De lieve mijnheer in de elektrozaak had ze niet in huis, maar zou ze bestellen. Toen madame de prijs hoorde, moest ze wel even slikken.29,90 euro voor 3 filters?! Was mijnheer wel zeker? Was dat niet de prijs voor 3 dozen met in elke doos minstens 3 stuks? Mijnheer zou het navragen en madame telefonisch nader informeren. Mission unaccomplished. Mamarumba zal de eerstkomende weken nog wulps mogen stofzuigen.

Flut 8: Een halssnoer kopen. Eindelijk iets wat madame graag deed: rondneuzen in fantasiejuwelen om een modieus halskettinkje te vinden dat bij haar nieuwe winteroutfit past. Daar nam ze met plezier de tijd voor! Alle afkeer voor flutboodschappen verdween als sneeuw voor de zon. Ze vond een geschikt kettinkje en beëindigde de fluttoer in opperbeste stemming.

24-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Bonjour tout le monde! Madame is terug uit Wallonië. Het was actief weekend. Niet alleen de schildercursus was intensief, ook de random activiteiten en ontspanningen.

De rit naar de Ardennen verliep vlotjes. Slechts een keer reageerde madame iets te vroeg op de richtlijnen van miss GPS en kwam zodoende in Luik-city terecht. Prompt corrigeerde de GPS en stuurde madame langs pittoreske binnenwegeltjes vol U-, S-, V- en andere alfabetbochten met bijhorende up-and-downs naar de plaats van bestemming. Geloof het of niet, maar madame vond het prettig autorijden. Ze begon zowaar Alonzo te begrijpen.

De groep die de schildercursus volgde bestond uit een bont gezelschap: 1 Nederlandse, 4 Franstalige en 3 Vlaamse dames. Het was eentoffe groep. Iedereen stond altijd klaar met schouderklopjes en kwinkslagen. Tegelijk werd er begeesterd geschilderd. Madame maakte vier schilderijen: een otter (naar foto) en drie abstracten naar eigen inspiratie: een waterval, een skyline (nog af te werken) en een duivelsei waaruit ieder moment een draakje kon te voorschijn komen. Haar schilderijen zullen wel nooit in een galerij hangen. Madame wou bijleren en focuste dus meer op technieken dan op resultaten. En bijgeleerd heeft ze!

Twee uur les in de voormiddag en twee uur in de namiddag. Wat deed madame dan met haar vrije tijd? Wel, de eerste vrije middag ging ze inchecken in het hotel en at er een broodje. Ze zat naast een groep dames die een dialect praatten dat haar bekend voorkwam. Ze deed navraag. En ja hoor, de dames kwamen uit het stadje waar madame haar jeugd had doorgebracht. Wat een toeval!

‘s Avonds kwamen Cousine en vriend (hier Rikkie genoemd) madame vervoegen in het restaurant van het hotel. Het werd een gezellig etentje. Rikkie ontpopte zich als een spraakwaterval. Het tafelgesprek muteerde vloeiend van wetenschap naar geschiedenis en filosofie en was gelardeerd met geestigheden. Dankzij het tof gezelschap, het uitmuntend eten en waarschijnlijk ook vanwege aperitief en veel wijn (nogmaals bedankt voor de traktatie van de dranken, Rikkie!) was het een genoeglijke avond.

Zaterdag tijdens de middagpauze at madame een broodje in een taverne in de buurt van de schilderklas. Rikkie zat er de krant te lezen en was weer ‘entertaining company’. Maar er kwam nog meer ‘company’. Omdat madame aandachtig naar Rikkie’s uiteenzettingen luisterde, zag ze niet dat ze door mensen van de aanpalende tafeltje gadegeslagen werd. Tot ze hun blikken voelde. De dame tegenover haar keek haar onderzoekend aan en zei: “Jij bent toch …???” Toen herkende madame hen. Het waren 4 dames en 4 heren uit het dorp waar madame 20 jaar gewoond en gewerkt had. It’s a small world after all!

Zaterdagavond was madame uitgenodigd ten huize van Rikkie, alwaar Cousine logeerde. Rikkie zou koken. Hij had voor een lekker voorgerecht gezorgd (asperges à la flamande) en zou daarna wokken. Maar daar had hij volgens eigen zeggen niet zoveel kaas van gegeten. Cousine en madame boden ‘volontièrement’ aan om het wokken op zich te nemen. Inmiddels bakte Rikkie de patatjes. Met drie chef-koks in de keuken. ’t Was lollig! Het werd eens te meer een gezellige bedoening. We maakten het die avond evenwel niet zo laat. Cousine en madame waren moe. Om 21 uur blies madame de aftocht. Ze nuttigde op het verwarmd terras van haar hotel nog een Irish Coffee (kwestie van gemakkelijk te kunnen indutten), keek op de kamer nog naar wat bullshit op tv en dommelde in.

Zondagvoormiddag volgde nog een schilderles. Madame had er toen echter niet zoveel zin meer in. Ze had in het hotel uitgecheckt en was in gedachten al naar huis aan ’t rijden, naar mijnheer en woefke. Vandaar waarschijnlijk dat de kleuren van haar ‘duivelsei’ zo heftig en schreeuwerig waren. Schilderkunst ontstaat immers voor een groot deel uit emoties, nietwaar Cousine?

In de late namiddag was madame weer thuis. Nieuwe emoties, zoals het welbehagen van terug bij mijnheer zijn, de aandoening van woefke’s verwelkoming, zouden haar tot zachte pastelschilderijen geïnspireerd hebben. Maar dat is voor een andere keer.

23-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

De hele voormiddag was madame rusteloos. Om 15 uur moest ze met Woefke naar de dierenarts voor inwendig onderzoek en dat spookte door haar hoofd. Ze deed de huishoudelijke besognes maar was er met haar gedachten niet bij. Tegen de middag, toen Woefke om eten begon te zeuren, stegen de zenuwen ten top. Ze mocht het beestje immers geen eten geven. Het moest nuchter blijven voor de narcose. Van ellende verstopte madame zich onder de koptelefoon van haar computer en speelde stomme spelletjes tot het eindelijk tijd was om te vertrekken.

Bij de dierenarts werd Woefke eerst grondig onderzocht op motoriek, prikkels en pijnen. In ’t begin lietWoefke de dierenarts tamelijk rustig begaan. Maar toen kreeg ze het op haar heupen. De hondenharen stoven in het rond; ze wou niet meer op de tafel blijven staan, kroop haast in madame’s nek, trok haar poot terug als de dierenartseen infuus wou aanleggen. Kortom er was geen houden aan. “Normaal bij Beagles”, zei de dierenarts, “dat zijn nogal zenuwachtige beestjes”. Hij gaf haar een kalmeerspuitje en kort daarop liet Woefke alles begaan.

Woefke werd onder narcose gebracht. Madame kreeg ter bescherming tegen de X-stralen een zware schort voorgebonden en mocht het onderzoek mee volgen. Er kwamen twee euvels voor de dag:

1) een lichte verkalking aan een wervel van de achterhand ( = dierenartsenjargon voor achterkant). Daar werd niet aan getild. Dat zou met de leeftijd wel wat stramheid kunnen teweegbrengen, maar veroorzaakte zeker de huidige kwaal niet.

2) Een versmalling tussen wervel 7 en 8. Of was het tussen 10 en 11, 11 en 12? Madame was de tel kwijt. Die versmalling was volgens de dierenarts de boosdoener. Maar een operatie was niet nodig.

Oef! Geen rughernia, geen spondylose en geen operatie! De dierenarts schreef twee soorten medicatie voor. Eén om het trauma te genezen en één om Woefke kalm te houden. Want de eerste drie weken moet Woefke zich rustig houden, mag ze niet springen en geen trap lopen. De trapbarricades blijven dus nog drie weken staan.

Terwijl Woefke nog onder narcose was, verwijderde de dierenarts tegelijk het poliepje in Woefke’s aars. Tijdens die operatie mocht madame in de wachtzaal plaatsnemen. Na afloop kwam de dierenarts madame ophalen met de woorden: “Madame, ik heb uw hondje in twee stukken gesneden.” Madame zette grote ogen op. De dierenarts vervolgde: “Het kleine stuk zit hier in,” hij toonde een plastic potje met een klein rood bolletje “en het grote stuk ligt daar binnen. Welk stuk wil je mee naar huis nemen?”

Met het lief, groot stuk in haar armen, verliet madame de dierenarts. Ze vond het wel zielig dat Woefke nog groggy was van de verdoving, maar tegelijk blij dat Woefkebinnen enkele wekenweer een gezond en vinnig beestje zal zijn.

23-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Morgen is madame weer voor drie dagen de hort op. Van vrijdag tot zondag gaat ze in Wallonië een cursus ‘schilderen met acrylverf’ volgen. Na een rampzalig 1° jaar kunstacademie (de verstandhouding met de leraar was één grote frustratie) staat haar schildersdrift op een laag pitje. Ze hoopt dat deze cursus daar verandering in brengt. Ze zou nl. voor de living graag nog een paar aparte schilderijen willen maken. Cousine geeft de lessen. Madame mag ze gratis volgen. Hoe dat verloopt zal maandag op deze blog te lezen staan. Tot dan!

FYI Polska en mijnheer zorgen voor Woefke. Madame zal natuurlijk dagelijks bellen om te weten hoe het er mee is.

20-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Een week na de antibiotica-kuur is Woefke hervallen. Weer aarzelt ze om in de zetel te springen. Weer loopt ze de trap op als een krab. Ze is onrustig en bedelt om aandacht, alsof ze komt vertellen dat het haar niet goed gaat. Mijnheer heeft de trapbarricades teruggezet. Madame ging vanavond met Woefke terug naar de dierenarts. Woefke kreeg er een injectie, zodat ze dit weekend pijnloos kan doorbrengen. Op maandag is een afspraak vastgelegd bij een collega-dierenarts. Onder verdoving zullen er röntgen genomen worden en tegelijk zal het vervelend poliepje in Woefke’s aars weggenomen worden. Dan, als de juiste diagnose gesteld is, zullen we horen wat er verder staat te gebeuren.

19-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Wat een zonnige dag was het gisteren! En dat half oktober! Madame zette de keukendeur open en genoot van de frisse lucht tot de avond begon te vallen en het wat koeler werd. Terwijl ze op mijnheers thuiskomst wachtte, hoorde ze plots een tik tegen de ruit. Waarschijnlijk een vogel die tegen de ruit vloog. Even later hoorde ze binnen een vreemd geritsel. Een muis? Ze ging op het geluid af en zag in een wip een vogeltje wegfladderen. O jee! Er zat een vogeltje binnen! Maar waar was het naartoe? De living is potverdekke twee verdiep hoog! Met een zaklamp speurde ze in hoeken en kanten, tot ze uiteindelijk het beestje onder een gordijn zag zitten. Ze zette het schuifraam open en probeerde het beestje zachtjes naar het open raam te jagen. Op dat moment kwam mijnheer thuis. Madame legde de toestand uit en besloot dat het vogeltje nu wel de weg naar het open raam zou vinden. Een uur later hadden ze niets meer gehoord, en veronderstelden dat het vogeltje de weg naar de vrijheid nu wel gevonden had. Raam dicht.

’s Anderendaags waren mijnheer en madame vroeg op. Mijnheer omdat hij moest gaan werken, madame omdat ze nog eens bij Knoopke ging behangen. Madame wou de files voor zijn en vertrok als eerste. Het behangen ging vlot deze keer. Rond 10 uur was ze centrale verwarming en ramen voorbij. Ze was net terug van een nicotine-pauze toen haar gsm belde. Het was mijnheer: “Schatje, ik ben nog thuis. Ik ben niet gaan werken.” Madame was een en al bezorgdheid want ze veronderstelde dat mijnheers verkoudheid naar griep geëvolueerd was en dat hij daarom thuis gebleven was. Toen ze de ware toedracht hoorde, lag ze echter dubbel van ’t lachen. Na haar vertrek had mijnheer het vogeltje weer gehoord. Hij had alle ramen en deuren opengezet (bij 14° C! Brr!) en al meer dan een uur geprobeerd het vogeltje buiten te krijgen. En dan de clou! Hij had naar ’t werk gebeld en gezegd dat hij vandaag niet kon komen, want dat er een vogel in de living zat!… Dat moet geklonken hebben als zat er een Jan van Gent in mijnheers living!Het was evenwel eenminuscuul meesje en het is uiteindelijk buiten geraakt. Her en der had het zijn cloaca geledigd. Maar dat zal madame morgen, als mijnheer weer gerust kan gaan werken, wel opkuisen.

18-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

De barricades die Woefke, ter genezing van haar rughernia, het traplopen verhinderden, mochten weg. Maar niet voordat haar nageltjes geknipt waren! Met te lange klauwen was ze vroeger al een paar keer geslipt op de trap en stuiterde dan in volle vaart naar beneden als een rolschaats die van een trap klettert. Dergelijke situaties wilden mijnheer en madame voortaan vermijden. Madame ging met Woefke naar een hondenkapsalon voor een manicure.

Madame herhaalde de woorden ettelijke keren: “naar een hondenkapsalon, voor een manicure.” Het klonk zo chic, zo bekakt. In haar fantasie zag ze een heus schoonheidssalon met koninklijke zitkussens waarop blasé poedels hun nageltjes lieten lakken. Enfin. Omdat ze geen adres had, zocht ze on line een hondensalon in de buurt. Het dichtstbijzijnde met website was in een naburig dorp, in een straat die in ‘the middle of nowhere’ leek te liggen. Dan maar gauw de GPS mee gepakt. Ze maakte Woefke’s riem vast aan de veiligheidsgordel – nieuwe maatregel om te vermijden dat bij een paniekstop Woefke in een Pekinezeke verandert. En op naar een glossy behandeling van Woefke’s nagels.

De GPS stuurde madame door bos en hei, langs koeien en paarden, langs smalle macadammetjes voor tractoren en gedroomde boswegeltjes voor fietsers. Ze volgde slaafs de GPS, want ze had hoegenaamd geen idee waar ze zat. Zegt die verdomde GPS toch wel: “de batterijen zijn bijna leeg!” Madame trapte de gaspedaal een stukje dieper. Als ze rap was, was ze misschien nog bij de hondenkapster voor de sakkerse GPS de geest gaf.

Ze haalde het! Het hondenkapsalon bevond zich in een houten barak, naast een huis dat midden van de velden stond. Daar gingen madame’s “grand chic” fantasieën! Vriendelijk, maar zonder veel omhaal, zette de kapster Woefke op de behandelingstafel en knipte vakkundig haar nagels. ’t Was op 5 minuten gepiept. Kostte ook maar 5 euro.

Dan terug naar huis zonder GPS. Toen na zeven bochten nog geen bewoonde wereld in zicht kwam, beeldde madame zich in dat ze een toeristisch ommetje deed. Dat hielp tegen de zenuwen. Na zowat alle boerderijen, alleenstaande villa’s en villaparken in de omgeving gezien te hebben, kwam ze eindelijk op bekende weg. Thuis gekomen, legde Woefke zich met een diepe “oef!” onder tafel en sliep. Van haar gemanicuurde nagels trok ze zich geen jota meer aan. Maar daar zal ze straks wel plezier van hebben, als ze op kousenvoetjes op en af de trap kan lopen

17-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Maandag is voor madame de dag om allerlei oenige klusjes aan te pakken: zondagse rommel opruimen, vuilnis buiten zetten, afwasmachine leeg maken, een machientje was draaien, de (nieuwe) droogkast opzetten, telefoontjes plegen, enz. Vandaag kwam er een extra klusje bij, nl de bestekschuif uitmesten. Vorige week had mijnheer zich geërgerd aan de uitpuilende bestekschuif. Het bestek lag wel netjes gerangeerd, alleen de keukenhulpjes stulpten uit. Madame snapte het niet. Daar lag toch alleen maar in wat ze nodig had? Ze laadde de schuif leeg en maakte inventaris. Olala! 12 houten lepels, 2 gardes, 3 kurkentrekkers, 2 dozenopeners, 4 flessenopeners, 2 taartscheppers, 3 spaghettitangen… Euh… mijnheer had gelijk, dat was wel degelijk van het goede te veel. Madame dumpte prompt zes houten lepels die zwart zagen van ’t veelvuldig gebruik. Het in duplo zwierde ze in een schuif met reservemateriaal. Et voilà! De geordende bestekschuif kwam zo uit een Ikea-catalogus. ALS mijnheer het merkt, zal hij tevreden zijn. En merkt hij het niet, dan leest hij het wel in deze blog en krijgt madame alsnog een complimentje.;-)

16-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

’t Ging er gisteren gammel aan toe ten huize van madame. Woefke met rughernia, madame met lumbagootje en mijnheer met een snotkop. Ze besteedden de zaterdag voornamelijk aan wellness. En het lukte nog ook. Madame’s rugpijnen werd vager, mijnheers snot minder omvangrijker en ’s avonds, toen Miek en Cook op bezoek kwamen,kon Woefke zelfsweer headbangen.

Miek en Cook waren onlangs op verlof geweest naar Sicilië. Hun getaande huid was inmiddels al wel wat verbleekt, maar toen ze hun vakantiefoto’s op plasmagrootte projecteerden, hadden ze onmiskenbaar een heerlijke, zomerse week beleefd. ’t Waren prachtfoto’s die stuk voor stuk uit een reiscatalogus konden komen. Mijnheer kreeg er zowaar de reismicrobe van te pakken.

Dan togen ze naar een gezellig restaurantje en tafelden tot laat in de nacht. Was het de aperitief, het eten of de Pommard? Snot- en rugklachten leken die avond alleszins onbestaande.

15-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Ten voordele van haar school organiseerde de Directrice van de familie een Italiaanse eetdag. Als er te eten valt, zijn madame, mijnheer en consorten altijd graag van de partij. Met een zeskoppige familiedelegatie gingen ze de school steunen. Er was nog meer familie komen opdagen zodat ze uiteindelijk met 10,5 aan tafel zaten. (Het ‘halfje’ lag in de kinderkoets.) Na twee uur deegwaren slobberen, Italiaanse wijn lebberen (dank voor de traktatie Schoonzus!) en dessertjes lepelen gingen Knoopke, Joost, Draakje en Simon nog wat nababbelen ten huize van mijnheer en madame. Tot het grootste deel van de namiddag er op zat. Mijnheer en madame programmeerden toen nog enkele uren zalig dolce far niente. Dat is het helaas niet van gekomen. Want plots brak mijnheers verkoudheid in alle hevigheid los. Hoesten, niezen, tranen, snotteren, snuiten. Hij voelde zich ellendig. Om de malaise psychologisch wat af te zwakken, kluisterden beiden zich voor de beeldbuis en lieten alle programma’s – waarvan ½ bullshit- gelaten op zich afkomen. Mijnheer werd daar wel niet beter van. Maar het besef van zijn belabberde situatie werd er min of meer door afgeleid. Morgen beter?

15-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Madame’s nieuwste winterrok reikt tot boven de enkels. Een paar laarzen eronder en ze kan voor “Fashion 2006 Size +” model staan. Als madame blijft stil staan, zijn de laarsjes van vorig jaar net lang genoeg om tussen rok en laarzen geen esthetisch storend reepje been te openbaren. Madame is echter niet de meest statische. Dus zou ze in de namiddag nieuwe laarzen gaan kopen. Met een klein hartje. Want ze heeft al veel moeite om caoutchouc tuinlaarzen te vinden die haar kuiten kunnen bevatten. Zouden de Italiaanse ciabattinos eindelijk ook laarzen ontworpen hebben voor uit de k(l)uiten gewassen benen?

Het werd een moeilijke bevalling. Niet alleen om laarzen te vinden, ook om ze te passen. In de voormiddag kreeg madame nl. plots pijn in de rug. Acute lumbago. Ze liep als een houten Klaas. Bukken verliep niet zonder pijnscheuten. Maar dat zou haar niet weerhouden van laarzen te gaan kopen. Madame een koppig nest? Nee toch!

Ze pikte enkele mooie laarzen uit de rekken, zeeg voorzichtig loodrecht neer op een bankje tussen de rayons en begon met onderdrukte “ai-ai” en “oei-oei” te passen. Die verdomde laarsontwerpers gingen er blijkbaar nog steeds van uit dat alle dames slanke benen hebben! Bij het gros van de modellen ging de ritssluiting tot halfweg dicht. Uiteindelijk bleeféén model over waarvan ze de ritssluiting vloeiend kon dichttrekken tot op de laatste 5 cm na. ’t Was een modeldat ergin madame’s smaak viel. Voorzichtig trok ze de rits hoger en hoger, tot de volledige laars om haar been sloot. Ze redeneerde: “als de ritssluiting het een tijdje uithoudt en het leder zet wat uit, is dit de perfecte laars.” Verkocht!

Dit weekend zal je madame zien pronken met nieuwe rok en nieuwe laarzen. En komt ze daarbij stijfjes over, vergeef het haar. Dat is echt niet van arrogantie.

13-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Zie je hem lopen? Boris Karloff als Frankenstein met zijn houterige benen en stokkige tred? Zo liep madame gisteravond ook. Van derrière tot knieën leek ze in een gipsen bermuda te zitten. Vast het gevolg van veelvuldig op en af de ladder stappen en op de knieën behangen bij Knoopke en Joost. Knoopke moet zich daarom niet schuldig voelen, hoor. Madame geraakt zoetjesaan op sleet. Maar ze vertikt het om dat toe te geven.

Vooral de voor Woefke gebarricadeerde trap gebruiken verliep knullig. ’t Was alsof ze met onmenselijke krachten een steile klimwand moet overwinnen. Mijnheer had medelijden en nam woefke’s avondwandeling en het foerageren van drankjes voor zijn rekening. Vanmorgen, toen mijnheer naar het werk vertrok en madame nog te bed lag, suggereerde hij ongemeen engelachtig dat, als ze niet uit bed zou geraken, ze maar een takelwagen moest bestellen. De schat!

In de loop van de dag deed madame veel boodschappen, waardoor haar scharnieren opnieuw soepeler draaien. De kwakkele Lady Frankenstein komt weer tot leven.

12-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Madame’s armen hangen vol schurftachtige pellen, alsof ze eergisteren te lang in de zon gelegen heeft en nu vervelt. Geen paniek, het is behangselpap. Madame is bij Knoopke en Joost gaan behangen.

Wat zei je? Dat madamebehangselpap niet op haar armen moest uitstrijken, maar op het behangpapier? Wel, dat is niet 100 % juist. De pap moest niet op behangstroken aangebracht worden maar op de muur. Knoopke had vliesbehangpapier gekocht. Met dat soort papier hoef je geen banen te knippen, moet je geen behangerstafel hebben, je moet alleen de muur pappen, het papier rechtstreeks van de rol er tegen plakken, knippen en klaar is kees. Het gemakkelijkste papier dat madame ooit gehangen heeft. Geen stroken afmeten en pappen, niet dichtklappen, niet laten intrekken. Kinderspel!

Vliesbehang kan men hangen zonder kliederen. Madame zou dat ook gekund hebben, had de papborstel niet tegengewerkt. Eerst verloor hij haartjes, daarna toefen haar. Aanvankelijk peuterde madame ze voorzichtig uit de lijm. Maar allengs werd ze kregeliger en gristse met volle hand de plukken uit de lijm. Toen de borstel min of meer stopte met ruien, kreeg hij andere kuren. Het haakje, waarmee hij aan de emmer hing, verslapte. En patat! De borstel flikkerde in de pap. Toen dat de derde keer voorviel, pikte madame de borstel er niet meer voorzichtig uit, maar graaide hem met een stevige godverdomme uit de pap en kledderde hem tegen de muur. De lijm die aan haar handen hingmasseerde zeop de muur. Die moest toch gepapt worden! En nog stopte de borstel niet met pesten.Toen madame, zelf al betrekkelijk kleverig, toch nog zwierig de muur lijmde… Plets! Madame had alleen de steel nog vast. Het borstelgedeelte lag voor haar voeten in een plas plaksel.

Gelieve madame nu even te verontschuldigen. Ze gaat alle papsporen op haar armen verwijderen. Ze kan (vooralsnog)geen pap meer zien.

11-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Zelf vindt madame dat ze een alledaags leven leidt. Familie en vrienden vinden van niet. Volgens hen komt madame nogal gemakkelijk in ongewone situaties terecht. Maar ach, wat zijn ongewone situaties? Het feit dat ze de laatste dagen op een andere manier de trap gebruikt?

De dierenarts had aanbevolen om gedurende ten minste 14 dagen woefke kalm te houden, niet te laten springen en vooral geen trap te laten lopen. Ja, zeg! Hoe doe je dat? Het beestje luistert wel zolang je streng in haar (’t is een teefje) ogen kijkt. Maar zodra het oogcontact verbroken is, vervalt voor woefke elk ge- of verbod. Madame vond er niets beter op dan de tweede trede van de trap met zware reizigerstassen te barricaderen. Die barricade weerhoudt woefke wel van traplopen, maar ook mijnheer en madame van op een orthodoxe manier de trap te gebruiken. Voor mijnheer zijn er minder problemen. Die hopt probleemloos op en van de derde trede. Madame moest echter, vanwege haar sleetse knieën, een eigen systeem ontwikkelen. Voor “naar boven” heeft ze deze methode: ze zet haar rechtervoet op tree 3, grijpt met beide handen tree 4, hijst zich omhoog en kan dan de linkervoet op tree3 zetten. Dat verloopt tamelijk vlot. Tenzij ze een rok aan heeft. Dan gaat een modest French Cancanke vooraf. Naar beneden komen is leuker. Dan gaat ze met beide voeten op de derde tree staan, gaat op tree 4 zitten, schuift het zitvlak zo dicht mogelijk aan de kant en glijdt dan ladylike naar beneden.Onorthodox? Ach, het voelt prettig-gestoord aan. So what?

10-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Madame is verzot op adventure games. Niet op die tak-tak-boem-dingen, maar op spellen met raadsel, puzzels en hersenbrekers. Uren kan ze er daar in opgaan, zonder besef van plaats of tijd. Als ze zich destijds aan een adventure game waagde, wisten haar tienerdochters dat er ’s avonds geen eten op tafel zou staan. Niet al te voorbeeldig van madame. Maar haar dochters waren ook computer- en spelfanaten en lachten om moeders gebiologeerd spelen. Soms zetten ze zich bij aan de computer en hielpen de zaak oplossen.

Madame weet dat, eenmaal ze aan een adventure game begint, alles moet wijken en koopt daarom nog zelden een computerspel. De laatste jaren vond ze trouwens in het aanbod haar meug niet meer. Tot zo’n twee maand geleden. Toen stootte ze bij Big Fish Games op een detectivespel van Nancy Drew. Online te betalen en daarna te downloaden. Kan het nog simpelder. Ze kocht het spel en een uur of twee later was ze detective Nancy Drew doorheen een spannend verhaal met veel puzzels aan ‘t loodsen. Slechts één avond stond er geen eten op tafel toen mijnheer thuis kwam. De andere dagen kon ze nog net voor zijn thuiskomst hap-snap een snack fiksen.

Gisteravond vernam ze per e-mail dat er tweede downloadable Nancy Drew spel uit was (de andere Nancy Drews zijn enkel verkrijgbaar op CD-rom). Madame liet er geen gras over groeien en kocht “Nancy Drew Danger by Design”. Met uitzondering van enkele hoogstnoodzakelijke huishoudelijke taken, heeft ze vandaag niets gedaan dan Nancy Drew te helpen kruidenthee zetten, kleding ontwerpen, foto’s ontwikkelen, kakkerlakken vangen enz. Of mijnheers eten vanavond zal klaar staan? Ja, ja. Na deze blog heeft madame nog ongeveer tien minuten tijd om iets op tafel te zwieren. Lukt nog nipt.

09-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Madame was om 7 uur uit de veren. Om aan de stemplicht te voldoen moest ze 50 km. naar en 50 km. terug rijden. Omdat de meeste mensen in eigen dorp zouden blijven, veronderstelde ze dat het ’s morgens vroeg kalm zou zijn op de baan. Was ook zo.

Ze baalde zowel van de rit als van de stemplicht. Amper twee jaar had ze in het vorige dorp gewoond en kende er buiten enkele middenstanders geen kat, laat staan de politiekers. Hoe kon ze dan in godsnaam een rationele stem uitbrengen?

Ze stapte het stemlokaal binnen – waar op dat moment slechts 1 stemhokje bezet was (oef!) - en begroette voorzitter en bijzitters met een vriendelijke “goedemorgen allemaal!” De eerste bijzitter in de rij mompelde een begroeting terug. De rest bleef in grimmig stilzwijgen gedompeld. Ook bij het overhandigen van de stemdocumenten bleef de rij lijkbidders ijzig stil. Geen asjeblieft, geen dank u. Die zaten er duidelijk allemaal tegen hun zin. Dat ze niet glommen van plezier was begrijpelijk. Maar een beleefd woord had toch gekund!

In het stemhokje speelde madame vogelpik. Met gesloten ogen tikte ze op de lijstkeuzes. In de daaropvolgende namenlijst gaf ze de eerst voorkomende vrouw een naamstem. Et voilà! Dat mens kon er maar goed mee zijn.

08-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

De droogkast had al geruime tijd kuren. Soms startte hij helemaal niet, soms wel maar viel na een paar minuten stil en soms, als madame haar zoveelste krachtterm gesist had, deed ie het wel. Vandaag ging mijnheer het euvel herstellen. Bij een vorig defect had hij haast de hele machine ontmanteld, maar dat zou volgens hem deze keer niet nodig zijn. Hij schroefde bovenplaat en voorpaneel er af en vond aan de startknop een kwakkele stroomtoevoer. Hij fikste het ding en even later draaide de droogkast én bleef draaien, tot.. mijnheer, om de stabiliteit van schakelaars en relais te testen, de droogkast een mep gaf. Van toen af was Finagle’s wet van kracht: “Als iets mis kan gaan, dan gaat het mis.”

Je raadt het al, door die mep viel de droogkast stil. Die handeling - stroomknop indrukken, programma kiezen, aan-toets indrukken, mep geven" werd nog eens herhaald en nog eens. En telkens reageerde de machine na de mep met bot stilzwijgen. Er scheelde dus nog iets anders. Mijnheer sleutelde en sleutelde tot er gerammel en gelijktijdig een keiharde vloek te horen was. Mijnheer had zijn schroevendraaier IN de droogkast laten vallen. Hij lag helemaal onderin en was van boven uit niet te zien. Mijnheer en madame kantelden de droogkast in alle richtingen. De schroevendraaier deed wel even “tok”, maar bleef onzichtbaar. Er zat niets anders op dan het voorpaneel er af te schroeven. Onvoorstelbaar hoeveel strubbelingen zoiets kan teweegbrengen! Vijzen die ergens onder rollen, vingers die ergens tussen zitten, schakelaars die nog vasthangen, hond die in de weg loopt, platen die klem zitten, madame die op mijnheers vingers trapt, enz. Pure slapstick!

Ten langen lest vond mijnheer de schroevendraaier. Alle schakelaars en relais die hij kon testen, testte hij nog uit. Dan volgde de ultieme test. Tromgeroffel. De spanning was te snijden. Mijnheer stak de stekker in, drukte op de stroomschakelaar... Geen stroomtoevoer meer... Met boven zijn hoofd een tekstballonnetje in de vorm van een donderwolk schroefde mijnheer de droogkast weer dicht. Op het programma van volgende week staat: nieuwe droogkast kopen.

07-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Vanavond gingen meneer en madame naar de musicale show “Patat erop” kijken. Uitnodiging en toegangskaarten aan een vriendenprijs aangeboden door de vriendenkring van mijnheers werk. De show zou hoofdzakelijk draaien rond de “komieken” Jurgen De Kerf en Alex Willems. Madame had van die twee nog nooit gehoord. Maar ze heeft wel meer gaten in haar cultuur. Eilaas mag dat gat, nu ze die heren bezig gezien heeft, blijven bestaan. De Kerf en Willems zijn voor haar voorgoed “quantité négligeable”.

De “komieken” kwamen, zoals in een doorsnee show past, vrolijk zingend op. De tekst was moeilijk verstaanbaar vanwege het dialect. Maar dat terzijde. Hun eerste act, met als titel “Zenuwen”, was een schoolvoorbeeld van platvloerse onderbroekenhumor. Madame en mijnheer schuwen geen triviale humor, maar 7 minuten aan een stuk stoelgang in al zijn plastische vormen in een quasi-humoristisch vorm voorgeschoteld krijgen, liep de spui(t)gaten uit.

Zangeres Catyana en zanger Giovanni waren te smaken. De dansmariekes, geplukt uit het dansteam van Kate Ryan, waren mooi om zien en zetten puike acts neer. Maar de mannen waar de revue om draaide!…

De tweede sketch “Toekomstplannen” was al even platvloers als de vorige, de moppen hadden een baard en ook hier was de clou flauw. Bovendien bezondigden Kerf en Willems zich aldoor aan overacting. Tijdens het daaropvolgend muziekintermezzo boog mijnheer zich naar madame en fluisterde: “mag ik een suggestie doen?” Madame antwoordde hoopvol: “Naar huis?” Want dat was haar verlangen. En ook dat van mijnheer, zo bleek. Net voor de twee komieken hun derde sketch gingen opvoeren, vluchtten madame en mijnheer de zaal uit. Een avondje uit om snel te vergeten.

07-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Recentelijk werkt op vrijdagnamiddag bij madame een interieurverzorgster. Je kan ook ‘poetsvrouw’ zeggen, maar madame apprecieert de prestaties van poetsdames dermate dat ze hen niet met zo’n banaal woord wil benoemen. Met interieurverzorgsters heeft madame het in het verleden altijd goed kunnen vinden. Zo ook met de nieuwe, hierna discreet ‘Polska’ genaamd.

Polska was twee weken op verlof geweest. Madame had sporadisch her en der wat plukken en pluizen doen verdwijnen. Maar zoals Polska de boel deed blinken, lukte haar niet.Voornamelijk omdat madame slechts zelden goesting heeft om te poetsen. Ze voelt zich alleen geroepen tot schoonmaken als er iets vreselijk vuil is. Ze heeft nochtans alle gerief in huis waarmee, volgens de reclamesprookjes, Harry Potter himself op zijn Helleveegse bezem door het huis komt vliegen en met een verdwijnselspreuk alle vuil verwijdert. Sommige van die dingen werken wel sneller. Maar de tijd die nodig is om die spullen boven te halen, ineen te steken, na gebruik te reinigen en terug op te bergen, daar wordt nooit over gerept. Hoe dan ook, madame heeft nu een échte toverfee in huis. Het interieur fonkelt! Verbeeld er nog een handvol dwarrelende glitter bij en het plaatje is compleet. Bedankt Polska!

Volgende vrijdag verjaart ze. Madame is al aan ’t brainstormen over een leuke verrassing.

06-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

05-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Toen het melkbrood gebakken was, zweemde in huis een artisanaal aroma. Madame genoot van de geur en van het feit dat haar vers gebakken brood perfect was. Ze peuterde de zwengel uit het brood - die een gat nalaat in het brood, maar dat hoort nu eenmaal bij een broodbakmachine - en liet het brood afkoelen. Inmiddels zou ze de bakonderdelen afwassen. Drie onderdelen moesten het sop in: de bakvorm, de zwengel en het dichtingrubbertje. Maar waar was dat rubbertje? Het hing niet vast aan de bakvorm, het zat niet meer in de bakmachine en het lag ook niet op het aanrecht. Had ze het misschien per vergissing in de vuilnisbak gekiept? Ze onderzocht de vuilnisbak en creëerde daarbij een nieuwe wet van Murphy: “als je iets in een vuilnisbak moet zoeken, zit die gegarandeerd propvol junk en hutsekluts.” Ze kiepte de vuilnisbak om op de tuintafel en begon aan het smoezelig sorteerwerk. Vergeefse moeite. Er zat geen rubbertje in. Had ze het dan na de vorige afwas los in de bakvorm gelegd, er deeg op gekiept en zat het nu in meegebakken in het brood? Heel beducht, alsof ze ieder moment op een handgranaat zou stoten, sneed ze het brood in plakken. Resultaat: mooi gesneden brood maar geen rubbertje. Madame begon te ijsberen. Het was een geleende machine! Nu zou ze die onvolledig moeten teruggeven! Een rubbertje gaan kopen kon ze niet want die machine was niet meer in de handel. In Italië nog wel. Maar ze kon moeilijk naar Italië reizen voor zo’n kutrubbertje. Ze ijsbeerde maar door tot ze plots op iets mals trapte. Inderdaad. ’t Was het rubbertje. Madame was blij dat het terecht was maar tegelijk korzelig omdat zo’n stom ding voor uren suspens had gezorgd.

04-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Spontane goedhartigheid, het bestaat nog. Overal waar madame en cousine kwamen, ontmoetten ze een lieve lach, een vriendelijk woord of een guitige opmerking. Zouden lava en basalt uit de streek daar voor iets tussen zitten? Of lag het aan het magnesiumrijk water? In ieder geval er werd stevig gelachen in Châtel-Guyon. De bewering van dokter Stuer (uit hfdst. Markant) dat de huidige Fransman per dag maar 1 minuut lacht, klopter niet.

In de kamer rechtover klonk daverend gelach en gegiechel. Cousine wist dat daar de thermische behandelingen gebeurden. Maar hoe dat juist in zijn werk ging, wist ze niet. En het verwonderde haar dat net daar zo gelachen werd. Nieuwsgierig trok ze zachtjes de deur op een kier. Een goedlachse verpleegster stond achter de deur. Ah! Nieuwsgierig dames? Wilden ze eens komen kijken? Kom maar binnen! Eerst moesten madame en cousine plastic hoesjes over hun schoenen trekken en dan kregen ze een rondleiding. Ze bezochten de massagekamers, de baden, de douches. Vakkundig maar vol humor informeerden de verpleegsters hen over de onderwatermassages, hydromassages, ontgiftende cataplasmen (vochtige omslagen) met warme lava, druppelsgewijze enteroclyses, anale verpulveringen enz. En aldoor werd gegrapt en gegrold. Het was een leerrijk en tegelijk lollig bezoek.

Ook bij de handelaars ondervonden ze gulle goedlachsheid. Vroeg madame na een snack op een terrasje: “puis-je avoir l’addition, svp?” kreeg ze tot haar verbazing een “Non!” Ze moesten eerst rustig hun glaasje wijn uitdrinken en daarna zou de rekening wel komen. Als ze in een volksrestaurantje de rekening vroegen, zei de uitbater: “De rekening dames? Natuurlijk. Dat wordt bij ons altijd het snelste geserveerd.” En bracht hij dan de rekening, bood hij nog een gratis digestief aan.

In de gelagzaal van het casino hadden ze beiden een slaatje gegeten. Cousine nam als toetje nog profiteroles. Toen ze wilden betalen vroeg de dienster: “hebben jullie een dessert gehad?”

“Ja,” zei madame “één bord profiteroles.”

“Tiens”, zei de dienster, “dat staat niet op de kassa.”

Ze rommelde wat met de kassa en presenteerde de rekening. Madame keek het even na en zei: “De profiteroles zijn niet aangerekend!”

De dienster trok haar schouders op en mimeerde schalks “maakt dat wat uit?”

Over dat slaatje in het casino is hiermee nog niet alles gezegd. Cousine en madame spreken wel een aardig mondje Frans, maar om een Frans menu volledig te doorgronden, reikte hun woordenschat niet altijd. Nu ja, als ze de hoofdzaak maar snapten. Ze bestelden “une salade avec gésiers de volaille”. Wat “gésiers” betekende, wisten ze niet. Maar gevogelte smaakt toch altijd, zeker! Madame lustte het. (Een goed varken, enz.) Cousine at een portie van het slaatje met stukjes vlees maar schoof het daarna weg. Terug in België zocht madame het woord “gésiers” op en was blij dat ze tijdens het verorberen van haar slaatje niet wist wat ze aan ’t eten was. "Gésiers de volaille" zijn nl. kippenmagen.

(wordt vervolgd)

03-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

De dag na het bezoek aan tuin en gallerie van monsieur Perazzi kwam hij, zoals beloofd, in het hotel cousine’s schilderijen bekijken. Hij was weer even onderhoudend als de dag voordien. Met de rapte noteerde madame één fantastische one-line van Mr. Perazzi. Hij zei: “Oui, je suis raciste. J’ai honte de tous les imbéciles.” Heerlijke uitspraak!

Mr. Perazzi was opgetogen over cousine’s werken en bood haar zijn steun voor haar volgende schildercursussen in Châtel-Guyon. Hij kende de plaatselijke artiesten, de burgemeester, enz. Dat betekende veel voor cousine. Misschien zou ze nu haar droom kunnen verwezenlijken en dankzij zijn medewerking voor de kuurgasten van het hotel ook een initiatie schilderen kunnen organiseren. Die mensen, zo had ze gemerkt, verveelden zich na enkele dagen te pletter. Mr. Perazzi gaf beide dames nog een mooi adreskaartje en nam met een joviaal “au revoir” afscheid.

’s Namiddags reden ze naar de Puy De Dôme. Ze wilden naar de top. Maar om op de top te komen moest je een betaald busje nemen. Dat viel bij de dames niet in de gratie. ’t Was trouwens bewolkt die dag. Dus keerden ze terug. Toen viel hun oog op reclamebord:“grotte avec pierres précieuses”. Ze gingen er binnen. Het was wel de moeite waard. Onderaards werden alle soorten stenen tentoongesteld, zowel in bewerkte/geslepen vorm als in rudimentaire vorm. Wat hen het meest bijbleef was licht-radioactief uranium dat onder black-light werd tentoongesteld. Het straalde een fascinerende, zacht-zwarte glans uit.

Er was die ochtend bijzonder veel bedrijvigheid in het hotel. De tafels in het restaurant waren feestelijk gedekt en versierd met prachtige, meterslange bloemstukken. Er was kennelijk iets te doen. Nou en of! De regionale Soroptimist Club (soort Rotary of Lions Club voor vrouwen) organiseerde er die dag een bijeenkomst, met ’s avonds een modeshow ‘van middeleeuwen over charlestontijd tot nu’. Van de organisatrice mochten cousine en madame gerust komen kijken. Helaas, cousine kreeg die avond last van haar darmen en werd letterlijk een “kakmadame”. Te veel kippenmaagjes gegeten? Te veel wijn gedronken? Te veel magnesiumrijk water gedronken? Whatever, madame bleef zeker zo graag haar nicht bijstaan dan naar die modeshow gaan.

’s Anderendaags was het inpakken. Niet alleen de bagage, ook de schilderijen van cousine moesten mee. Het vergde enig organisatietalent om valiezen, schildersezels en schilderijen schokvrij te laden. Maar het lukte. Op de receptie kregen ze nog een gratis lunchpakket mee - eens te meer een blijk van de Franse jovialiteit – en toen ging het huiswaarts.

Op een rond punt net voor de autostrade, met een prachtig vergezicht op de vulkanen, reed cousine drie keer rond. Ze nam afscheid van “haar” vulkanen. Madame begreep het sentiment maar kon na het derde toertje toch niet nalaten te zeggen: “in Limburg hebben ze aan de ronde punten een bord gezet met de tekst “einde rond punt”.

Punt. Uit. De reis was geweldig! Om nog ettelijke weken over na te dromen en van te genieten.

03-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Het was reeds maanden voordien op de almanak aangeduid: 3 oktober groot huisvuil. Het doorgangetje in de garage was door de jaren dermate versmald dat madame slechts schuifelend op haar zij door de garage geraakte. En dat was écht niet omdat ze verdikt was! Een oude inbouwoven en een gietijzeren schraag mochten er uit. Met een beetje reorganisatie zou madame dan de garage in volle breedte kunnen betreden. Mijnheer had wel gehoopt met de inbouwoven ooit iemand plezier te kunnen doen. Mits enkele kleine herstellingen werkte dat ding nog. Maar ach, de garage ligt nog vol dingetjes om bij gelegenheid iemand blij mee te maken.

Gisteravond om 21.30 u zetten mijnheer en madame de bullen buiten. Om 22.00 u. ging madame met woefke hun dagelijks straatje om. En kijk! De oven was al weg! Madame mag wel blond wezen, maar de idee dat het gemeentepersoneel al op ronde was, kwam niet in haar op. Het moesten schroothandelaars geweest zijn die nauwgezet in ’t oog hielden wanneer welke gemeente het groot huisvuil kwam ophalen.

’s Ochtends was bij meneer en madame het groot huisvuil opgehaald. Maar zo te zien niet bij iedereen in de straat . Her en der stonden nog tv’s, kartonnen dozen, tuintafels, enz. Werd het groot huisvuil selectief opgehaald misschien? Of was na onze lading de camion vol?

Vanavond om 21.45 ging madame met woefke het dagelijks toertje doen. En kijk! Daar om de hoek reed een bestelwagen die zigzaggend vanschroothoop tot schroothoop reed. Af en toe stapte de bestuurder uit en laadde wat in. Op de achterruit van de bestelwagen stond een afbeelding van een motorcrosser. Madame herzag meteen haar vorige stelling. Hoogst waarschijnlijk waren het supporters van een jonge motorcrosser die met verzilverbaar materiaal geld inzamelden ten voordele van hun jonge belofte. Onrechtstreeks had mijnheer met de inbouwoven dan waarschijnlijk toch nog iemand blij gemaakt.

03-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Madame is terug in 't land.Glimlachend en voldaan blikt ze terug op vier dagen van Franse warmte en charme.

Met een stoer 4x4-tje scheurden 'madame et sa Cousine' over de Franse autoroutes. Het werd een geanimeerde rit zodat de afstand korter leek dan 750 km doen vermoeden. Ze taterden, lachten, luisterden naar Lotti, Adamo e.a. ladykillers en genoten van het landschap. Picknick en pitstops hielden ze kort, want la cousine popelde om de vulkanen terug te zien, in het prinselijk hotel te logeren, bekenden te ontmoeten enz.

Bij valavond arriveerden ze in Châtel-Guyon. Het stadje was ooit een mondain kuuroord (te vergelijken met Spa), vermaard om ettelijke natuurlijke bronnen met hoog magnesiumgehalte - goed voor darm en blaas. De vroegere grandeur was er substantieel nog aanwezig. Het hotel straalde volop de glorie van destijds uit maar kon, zo te zien, een leger klusjesmannen en een flinke lik verf gebruiken.

De dames kregen de meest vorstelijke kamer toegewezen. Een ruime kamervan zowat 60 m2 met vier meter hoge zoldering, rozerood bloemetjestapijt, dito gordijnen, antieke mahoniehouten kasten, zilverkleurige bedden, een terrasdeur van wel drie meter hoog en een terras waar je met 100 man de polonaise zou kunnen dansen. Als madame de ogen dichtkneep waande ze zich in een Sissi-film. Maar als ze haar blik op scherp stelde, zag ze her en der afbladderende verf, mos, watervlekken, barsten enz. Maar ze was niet gekomen om een hotel te monsteren. Ze was gekomen om te genieten. En de eerste geneugte kwam er spoedig aan.

Madame en cousine nuttigden het eerste avondmaal in de eetzaal van het hotel die schitterde van de kristallen luchters en hagelwitte tafelkleden. Op het menu: gastronomische gerechten aan frietkotprijzen. Drie gangen voor slechts 25 euro! En dan te weten dat het voorgerecht coquilles St.Jaques was, het hoofdgerecht een hamnootje met pompoensoufflé en nog enkele gesofistikeerd bereide groentjes, en het nagerecht een crême brulée au chocolat! Madame trakteerde cousine daarbij op een Mouton Rotschild. Het voluit genieten was ingezet.

(wordt vervolgd)

02-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

De eerste ochtend, terwijl cousine haar public relations verzorgde, struinde madame door het aangrenzende park met kabbelend riviertje. De wandelpaadjes slingerden in haarspeldbochten langs groene heuvelflanken. Her en der bloemen, trapjes, balustrades, bomen, rustbanken, prieeltjes, kiosken, fonteintjes, bronnetjes… Pure idylle! Het vergde voor madame niet veel verbeelding om in dat kader jonkvrouwen met hoepelrok en parasols te zien flaneren.

Vorig jaar, toen cousine in Châtel-Guyon een cursus schilderen gaf, had een cursiste een zekere Monsieur Perazzi ontmoet. Een kunstenaar. Volgens die cursiste vond Mr. Perazzi het spijtig dat hij niet op de hoogte was van cousine’s schilderlessen. En dus ging cousine eens kennismaken. Ze had enkel zijn naam en als geografische aanwijzing: een galerie in “gare de Volvic”. Volvic was een naburig dorpje. Dat zouden ze wel vinden. En als ze dan in de buurt van de “gare” ofte station rondneusden, zouden ze het galerijtje wel vinden. Volvic was een dorpje tegen een bergflank met creepy smalle en steile straatjes. Cousine manoeuvreerde de 4x4 behoedzaam omhoog, omlaag en tussen de nauwe steegjes. Maar nergens was een station te bespeuren. Uiteindelijk bleek “gare de Volvic” een 10 km. verderop gelegen gehucht te zijn (mét station) waar twee man en een paardenkop woonden. Aan één van die twee vroegen ze de weg. Ze werden nog zo’n 2 kilometer verderop gestuurd en dan, in the middle of nowhere, vonden ze een oase van groen: een tuin vol fonteinen en beeldhouwwerken. Op de poort hing de vriendelijke uitnodiging: “iedereen is hier dag in dag uit gratis welkom”. Verbluft gingen ze binnen.

Iets hogerop was een man met zitmaaier het gras aan ’t maaien. Hij legde de machine stil, staptenaar de damestoe en begroette hen met een hartelijke glimlach. Het was monsieur Perazzi himself. Een ongelooflijk sympathieke man die in alle eenvoud honderduit praatte over zijn sculpturen, zijn tuin, zijn vroegere carrière als imker, zijn liefde voor stenen voor hout voor kunst. Toen hij over zijn ervaringen in de kunstwereld vertelde, stonden cousine en madame met open mond te luisteren. Monsieur René Perazzi had met eigen ogen de röntgen van de Mona Lisa gezien, had tweemaal aan tafel gezeten met Picasso, kende de halve Franse kunstwereld. Hij had zelf wereldwijd beroemd kunnen zijn. Maar hij verzette zich tegen de commercialisering van de kunst en tegen de politieke vingers in de pap. Zijn kunst kwam uit zijn hart en hij vertikte het om die liefde te prostitueren.

Monsieur Perazzi leidde de madame en cousine rond in zijn galerij. Ze mochten zelfs zijn grafisch atelier bezichtigen. Ook daar viel hun mond open. De muren waren van boven tot onder behangen met oude posters die fortuinen waard waren. Voor één ervan had iemand ooit zo’n slordig twee miljoen (Franse Franks) geboden. Maar nee, Monsieur Perazzi was gehecht aan zijn collectie en de herinneringen.

Cousine nodigde Mr. Perazzi uit om eens naar haar schilderijen te komen kijken. Die stonden nog steeds tentoon in de receptie van het hotel . Nog één dag want zondagmorgen nam ze ze mee naar België. Mijnheer Perazzi accepteerde de uitnodiging.

Die avond dineerden madame en cousine in het gastronomisch restaurant Le Flamboyant te Riom. Ze kozen voor het Menu du Marché. Voor wie naar het menu surft, let even op de prijs.;-)

(wordt vervolgd)

02-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame