Een zestig-plusser. Diagnose: borst, botten en lever zijn aangetast. Ook al kent madame de vrouw niet persoonlijk, ze treurt.

Sterkte wensen. ’t Klinkt zo hol. Maar ze deed het.

Ze hoopt dat de vrouw weinig pijn zal hebben en dat de familie troost vindt in het verzoeten van haar dagen.

Na het telefoontje van Miek trok madame prompt haar jas aan, lijnde Woefke aan en vertrok. Ze reed naar de bakermat van haar roots. Een schilderachtige streek waar ze ooit jeugdig en onbekommerd stoeide, waar ze in hooioppers buitelde, in het bos meiklokjes plukte… De kronkelende dreef was sepia-bruin. De avondzon zette er een kardinaalrode spot op. De wijnrode eikenblaren fosforesceerden als het ware. Woefke dolde in de herfstbladeren. Madame absorbeerde de pracht. Toch bleef een beklemd gevoel wriemelen.

Ze liepen tot aan de ruïne van een oude abdij. Madame was er vroeger dikwijls voorbijgereden maar had het nooit bezocht. Eén muur van de abdij stond nog majestueus overeind. Voor de muur lagen grafstenen. Het benauwd gevoel werd zwaarder.

31-10-2007 om 19:10 geschreven door Madame

De nouvel' cuisine heeft afgedaan. Prominente koks (o.a. Jeroen Meus en Martine Willems) beweren nu dat lekker koken niet moeilijk of ingewikkeld moet zijn; dat je met eenvoudige recepten origineel uit de hoek kan komen. Dat is taal naar madame’s hart! Haar favoriete recepten zijn die waarmee je gemakkelijk en snel een tongstrelend gerecht kan ineen flansen. Vandaag vond ze nog eens zo’n recept: Kip met kokosmelk

Het werd experimenteren want madame had nog nooit iets met kokosmelk klaar gemaakt. Haar moeder had vroeger wel eens een echte kokosnoot meegebracht. Vader klopte er toen met een hamertje gaatjes in. Het kokossap werd voorzichtig in een glas gegoten en als een heilige graal doorgegeven. Jongens, was dat lekker! Daarna zaagde vader de kokosnoot door. Het vruchtvlees werd gedurende weken mondjesmaat opgeknabbeld. Kokosmelk is evenwel geen kokossap. Het is een afkooksel van water met geschaafde kokos (en daarna gezeefd). Madame had geen idee hoe dat smaakte. Moet het gezegd, dat ze vooraleer te beginnen koken de bus kokosmelk aan haar teut gezet heeft?

Madame beveelt iedere keukenprins(es) aan om eens kip met kokosmelk klaar te maken. Het is overheerlijk en in een wip klaar. Slechts vijf minuutjes om de ingrediënten te snijden en vijf minuutjes om de boel te wokken. Een feestmaaltijd à la minute! Het staat wel niet in het recept maar volgens madame zouden er ook stukjes ananas in mogen.

30-10-2007 om 21:47 geschreven door Madame

Met de nieuwe combi is al opgewarmd, ontdooid, gegrild. Alleen dat laatste lukte niet bijster goed. De bijgeleverde rooster was te laag. De kaasschotel stond te ver van het verwarmingselement zodat de kaas geen krokant korstje werd maar een schoenlederen lap. Een eenmalige mislukking, want madame ging vandaag een hoge grillrooster kopen.

De verkoper vond in het magazijn een hoge grillrooster.

“Ah! Dat is wat ik nodig heb. Hoeveel moet ik u?”

“Dat weet ik niet.”

“… staat dat niet in je computer hoeveel het kost?”

De verkoper ondernam geen poging om de computer te raadplegen. Hij nam een vod en poetste de rooster op.

“Neem hem zo maar mee. Hij ziet er wel nieuw uit, maar hij is al gebruikt. Hij hoorde bij een combi die terug binnengebracht is.”

Een gratis rooster! Madame was in haar nopjes. Maar die nopjes verschrompelden op het moment dat ze de rooster in de combi zette. De rooster was te groot. Hij paste niet op het draaiplateau. De poten stonden over het plateau. Krijg dan al eens iets gratis, zeg! Madame bekeek de rooster. Hm. Als ze die pootjes een beetje forceerde zou het kunnen passen…

Een beetje forceren werd stevig deformeren. Het aanvankelijk strak design heeft van madame een persoonlijke toets meegekregen. Het zijn nu pootjes met een inwaartse hoek van ongeveer 70° waarvan de onderste steunplaatjes als gekrulde tenen omhoog staan. Ietwat Charly Chaplinachtig, maar het het past!

29-10-2007 om 18:12 geschreven door Madame

Er was behoorlijk wat wind vandaag. Madame houdt van wind. Wandelen in de wind is voor haar als een verfrissend bad nemen zonder nat worden. Als ze tijdens stormachtig weer buiten stapt en door windvlagen bepoteld wordt, denkt ze telkens terug aan het gedichtje dat zuster-non onderwees toen madammeke ongeveer 13 jaar was. In die tijd werd bekakt ABN aangeleerd. Voor de letter A moest je je mond in O-stand zetten en A zeggen. De letter E moest naar een I neigen. En het stond chic om voor de letter W de tanden op je onderlip te zetten als voor een V en er dan toch een W uit te persen. Het vergde heel wat lipgymnastiek. Madammeke vond het lachwekkend en zette de hilariteit kracht bij. Ze declameerde krachtig, met een stem die boven de gemiddelde decibels van de klas uittorende en deed er een schepje bovenop.

Laat me staan En de Vind, En de Vaaiende Vind,

Laat me staan Ols een boom En de Vind.

Het volledig gedicht kent madame niet meer. Maar het ging over standvastigheid, over: een ja moet ja zijn en een neen moet neen zijn. Ook al was madammeke een speelvogel destijds, de boodschap van dat gedicht is tot op heden blijven hangen. Sindsdien borrelt bij iedere Vandeling En de Vind haar kordate ik op. Dan voelt ze zich als een rots in de branding. Een gevoel dat, net zoals de moraal van het gedicht, blijft nazinderen.

28-10-2007 om 14:27 geschreven door Madame

Een vrachtwagen heeft op de Antwerpse Ring mijnheers auto een beetje verfrommeld. Niks spectaculairs, de esthetiek van mijnheers auto is slechts lichtjes geschonden. De vrachtwagenchauffeur veranderde van rijvak en aaide mijnheers flank. Mijnheer zag het aankomen maar kon niet uitwijken. De vrachtwagenchauffeur zei dat hij mijnheer niet gezien had en gaf toe dat het zijn fout was.

Wie dagelijks over de Antwerpse Ring moet, weet het. Het is er alle dagen “koekenbak”. Mijnheer mag nog blij zijn dat hij er met wat verfomfaaide blik vanaf komt. Madame is geen doemdenker, maar als ze mijnheer ’s morgens uitwuift, frunnikt toch telkens een onaangename kriebel rond haar maagstreek. Gelukkig zijn mijnheers kansen op een accident aan ’t afnemen. Hij moet nog ongeveer 740 via de Antwerpse Ring naar het werk en 740 keer terug. Tenzij hij met vervroegd pensioen gaat, moet hij dus nog 1480 keer de Antwerpse Ring op. Madame houd haar fingers crossed en draagt nog een Playtex “cross your heart” ook.

27-10-2007 om 16:43 geschreven door Madame

Gisteravond ging madame voor het eerst een live show van de dynamische Els De Schepper zien. En dan de première nog wel!  Buurvrouw Monia ging mee. De show ging door in de Koningin Elisabethzaal, in putje Antwerpen. Madame bibberde. Met de auto naar en in Antwerpen? Zelfs met GPS speelt ze het er telkens klaar om verloren of vast te rijden. En vind er maar parking! Madame besloot met de auto naar Lier te rijden en daar de trein naar Antwerpen Centraal te nemen. Dat madame zich in Lier een paar keer klem gereden heeft (verdomde eenrichtingsstraten!) laten we terzijde. De trein naar Antwerpen werd aangekondigd met 10 minuten vertraging. Vivat het openbaar vervoer! Maar kom, een kort sprintje in Antwerpen en ze arriveerden nog op tijd.

3/4 van de show was fantastisch. Madame dweept niet echt met het zangtalent van Els De Schepper maar wat ze als actrice neerzette was fenomenaal. Het andere ¼ vond madame bladvulling. Maar ja, madame is nogal kritisch en ze begrijpt ook dat een show niet bol kan staan van hoogtepunten. Het in kranten en weekbladen aangekondigde paaldansen van Els was le moment suprême. Daar heeft madame zich een kriek mee gelachen. Als Els typetjes uitbeeldde, was ze op haar best. Die waren tot in de puntjes afgewerkt. Dat was op en top genieten!

De voorstelling was boeiend. De tijd vloog, ongemerkt. Om 11u40 nam Els De Schepper een daverend applaus in ontvangst. Om 11u36 was de laatste trein naar Lier vertrokken. Monia en madame spurtten nog naar het station in de hoop dat de laatste trein naar goede NMBS-gewoonte ook eens vertraging had. Dat was natuurlijk ijdele hoop. Ze snelwandelden naar de autobushaltes. Misschien was er nog een laatste autobus naar Lier. Ja die was er, vijf minuten geleden. Dan maar terug naar de metro en hopen dat er nog een laatste tram naar Mortsel was. Die kwam er aan. Oef! De grote vraag was nu: Hoe ziet Mortsel by night er uit en waar moeten we uitstappen? Madame had met een glimp op het tramschema gezien dat in Mortsel een terminus was. Ze zouden tot daar meerijden. Daar zou de trambestuurder het einde van de rit wel aankondigen. Maar de bestuurder zei niets.

“Zou je geloven dat we terug naar Antwerpen aan ’t rijden zijn? Die “Zeeman” heb ik daarnet ook al gezien.” zei Monia.

“Nah! Zeemannen zijn er overal.”

Ze bleven zitten. Tot madame ook een onaangenaam gevoel kreeg. Ze stapte naar de trambestuurder.

"Wat is volgende halte, mijnheer?"

“De Fruithoflaan, madame.”

26-10-2007 om 16:43 geschreven door Madame

De laatste week heeft madame verscheidene keren te maken gehad met klantenservice. Brr! Van het woord alleen al krijgt ze de kriebels. Doorgaans betekent beroep doen dienstverlening ellenlange wachttijden, herhaaldelijk en vergeefs teruggaan naar de winkel, met een kluitje in het riet gestuurd worden. Maar dat is niet altijd zo. Madame heeft de vijf services waar ze deze week mee geconfronteerd gecatalogiseerd. Dat de onderverdeling gebaseerd is op hondenrassen is uiteraard omdat madame nog geobsedeerd is door het tapijtplassen van Woefke. Huidige toestand: Woef jankte vannacht om 1u00 mijnheer uit bed. Ze wou buiten. (Goed zo!) Om 2u00 jankte ze madame wakker. (Minder goed!) Woef wou weer buiten. Maar! Vanmorgen was het tapijt clean.

De vijf services

De Hazewindhond service

(De hazewindhond is de snelste hond ter wereld)

Gister voormiddag belde de klantenservice van Telenet. Ze wilden de telefoonmodem komen vervangen. Of ze een afspraak konden vastleggen. Er werd overeengekomen dat de technicus zich ’s anderendaags in de voormiddag zou aanmelden. Gisteravond belde Telenet opnieuw, om te zeggen dat de technicus omstreeks 8u zou langskomen. Fijn om weten! Vanmorgen omstreeks 8u30 weer telefoon. Een lieve stem zei: “De technicus is naar u onderweg. Wij hopen dat u thuis bent.” Madame legde de telefoon neer. Eén minuut later stond de Telenetman aan de deur. Als dat geen service is!

De Bobtail service

De Bobtail is een goedmoedige en trouwe hond. Hij is erg liefdevol voor zijn baas.

Mijnheer constateerde in het weekend dat het expansievat van de centrale verwarming kapot was. Hij zou maandag de loodgieter bellen. Mijnheer vergat evenwel op maandag én op dinsdag dat telefoontje te plegen. Op woensdag nam hij een dag verlof. Hij installeerde eigenhandig een nieuw expansievat en herstelde bovendien de thermostaatkraan in de badkamer. Merci lieverd!  

De Sint Bernard service

De Sint Bernard neemt doorgaans een nonchalante houding aan ten opzichte van mensen die hij niet kent.

De duim en de wijsvinger van madame’s ovenwanten pluisden uit. In hun reclameblad van deze week blokletterde Blokker: ovenwanten aan 2,99 euro. Voor die prijs kan je je vingers niet laten verbranden. Madame stevende vrolijk naar Blokker. Maar de aangeboden ovenwanten lagen er niet. “Uitverkocht” zei een verkoopster. Gewapend met de wetenschap dat aangeboden reclameartikelen wettelijk moeten verkrijgbaar zijn, stevende madame naar de kassa. Ze nam een reclamefolder, wees de ovenwanten aan en zei: “Die zou ik willen bestellen.” De caissière keek over haar heen, opende sloom een schuif en haalde een bestelboekje te voorschijn.” Naam, adres, telefoonnummer. We zullen u bellen.” Ze sprak elk woord op dezelfde het-kan-me-niet-bommen toon uit.

De Jack Russel service

De Jack Russel is fel, eigenwijs en onverstoorbaar.

De electroman was formeel vorige week. In het beste geval zou het twee weken duren voor de bestelde oventhermostaat binnenkwam. In het slechtste geval zou het zes weken kunnen duren. Gisteren belde hij: “de oventhermostaat is binnen.”  Jippie ja jee! Madame was blij dat het vervangstuk binnen was, maar niet echt tevreden over de eigenwijsheid van zijn vorige verklaring.

De Husky service

blijft altijd onafhankelijk en eigenzinnig van karakter

25-10-2007 om 17:48 geschreven door Madame

Het tapijt van de living lag meer dan een week buiten. Tijdens de eerste tapijtloze week had Woefke niet meer in huis geplast. Tot vorige zondag. Toen deed zich een eigenaardig verschijnsel voor. Woefke heeft een geliefd hondenmatje. Ze slaapt er op, speelt er mee, begint er in een zotte bui mee te headbangen en als ze op pension krijgt ze dat matje mee. Het is a.h.w. haar teddybeer. Groot was mijnheer en madame’s verbazing toen ze zondagmorgen ontdekten dat ze op haar dierbaar matje geplast had. Woef kreeg meteen het zeiknatte matje onder haar neus geduwd en een knetterende, godlasterende uitbrander. Dat was dat. Nu nog uitvissen waarom ze op haar teerbemind matje plast.

Madame zette haar brains op full engine. Er moet een reden zijn waarom ze het telkens op een mat flikt en nooit op de vloer. Langzaam begon er iets te dagen. Buiten plast Woefke op het gras. Als ze mee uit mag, doet ze het nooit op de straat, altijd op een gazon. Zelfs in de stad. Als ze daar hoogdringend moet, geeft ze dat aan door paniekerig trekken en sleuren tot aan de eerstvolgende graspol of plantsoentje. Pas daar loost ze. Besluit: plassen doet Woef enkel met iets zacht onder de poten. Bijgevolg is voor haar elk tapijt een potentieel hondentoilet. Alle tapijten buiten zwieren dan de meest voor de hand liggende optie. Maar madame houdt van gezellige, geluiddempende tapijten…

Ze besloot de strijd aan te binden. Het wordt haar voorkeur voor een gezellig en droog tapijt versus Woefs voorliefde voor een zachte plasplaats. Ze haalde het tapijt binnen en shampoode het schoon. Dat had ze nog maar net gedaan of Woef hield een een-honds-demonstratie. Ze ging parmantig in ’t midden van het nog licht vochtig tapijt zitten alsof ze wou zeggen: dat is mijn tapijt!

O ja Woefke? Dat zullen we dan nog wel eens zien! Straks bestrooid madame het tapijt met witte peper. Daarna gaat ze van rollen behangpapier lange stukken knippen waarmee ze iedere avond voor het slapengaan het tapijt bekleedt. Meer strategieën heeft ze nog nog niet in petto. Maar dat het een verbeten strijd gaat worden, staat als een paal boven Woefs blaaswater!

(wordt hoogstwaarschijnlijk vervolgd)

24-10-2007 om 13:23 geschreven door Madame

Madame kan al wel aardig met acrylverf overweg, toch zijn er technieken die haar intrigeren en die ze nog niet beet heeft. Maanden aan een stuk is ze al aan ’t proberen om de techniek van Luc Drappier onder de knie te krijgen. Madame is wég van zijn skylines. Ooit heeft ze de Heer Drappier gevraagd of ze bij hem privéles kon volgen. Maar de man was toen net op pensioen en was gestopt met lesgeven. Pech! Nu oefent madame in haar eentje, want ze zou o zo graag een gelijkaardige skyline kunnen schilderen.

Oefening baart kunst, wordt gezegd. Oefenen heeft madame veel gedaan vandaag. Maar ze heeft geen enkel kunstei gelegd. Tenminste, als je de abstract gepointilleerde lavabo, waar ze haar handen en de borstels waste, niet meetelt. Die is klaar om in het museum van Schone Kunsten te staan met als titel: uiteengespatte regenboog. Haar handen en armen zijn ook beklad. Maar dat is normaal. Die schildert ze altijd mee als ze met verf werkt. Haar vingertoppen zijn dan het kleurrijkst, omdat ze nooit haar pollen van haar schilderij kan houden als ze fout geschilderd heeft. Dan begint ze pardoes te vegen en maakt er nog een groter potje van.

Toch is het geknoei van vandaag niet voor niets geweest. De achtergrond van Drappiers schilderijen heeft ze bij benadering kunnen evenaren. Geef madame nog een paar maanden de tijd en ze maakt een skyline à la Drappier.

23-10-2007 om 16:34 geschreven door Madame

Dit aanbod kwam in madame’s mailbox binnengewaaid. De afzender was een student aan de filmschool. Madame had hem vorig jaar eens uit de nood geholpen en meegespeeld in een kortfilmpje dat hij voor school moest maken. Het was een leuke ervaring.
 

Voor deze schoolopdracht valt madame uit de boot. Haar midlifestoornissen zijn al lang gepasseerd. Bijkomende moeilijkheid: voor dit 3 minuten durende filmpje willen de leraars de klemtoon gelegd zien op geloofwaardigheid. Wat inhoudt dat de acteurs en actrice een stevige acteerprestatie moeten kunnen neerzetten.

22-10-2007 om 16:44 geschreven door Madame

Als de herfst zijn roodbruine ambiance begint te leveren, welt bij madame een sterkere neiging op om te cocoonen. Gezellig thuis zitten bij krant, kruiswoordraadsel en computer, in kamerjas rondlopen tot de noen, van achter het raam de herfstpracht aanschouwen en zich verkneukelen in de huiselijke warmte. De hang naar gloeiende gerechten en dampende dranken wordt dan groot… 

Ze maakte macaroni klaar met een knapperig krokante kaaslaag. Want ja, ze was tussen de soep en de patatten een combimagnetron gaan kopen. Later op de avond kreeg madame zin in warme chocomelk. Een modern gezin heeft doorgaans “prefab-chocomelk” en/of cacao in huis. Bij madame vind je dat niet. Mijnheer en madame consumeren zelden melkproducten. Maar er was chocolade en een half litertje melk. Ze fabriceerde chocomelk op grootmoeders wijze in haar geavanceerde combimagnetron.

Aan alle moderne kookprinsessen. Koop nooit nog kant en klare chocomelk! Maak het zelf! Dat pittige, dat fluwelen, die afdronk… is gewoon hemels. ’t Is bovendien poepsimpel om maken en snel klaar.

Doe een geutje water in een kop en brokkel er een stukje fondant chocolade in.

Zet de kop 30 seconden in de magnetron om de chocolade te laten smelten.

Roer even door en vul bij met melk.

Zet de kop 130 seconden in de magnetron.

Voeg er suiker bij naar smaak en geniet!

21-10-2007 om 11:20 geschreven door Madame

De dag na het tripje naar Londen was madame opmerkelijk afwezig. Ze hoorde amper wat mijnheer zei en had ze toch iets opgevangen gaf ze een antwoord dat op niets sloeg. Was het nagenieten, vermoeidheid of nawerkend Engels flegma? Ze was er in ieder geval met haar kop niet bij. Iets zinnigs doen zat er ook niet in. Het was alsof geest en leden onderling niet meer coördineerden.

Er was geen charcuterie meer in huis. Haar verstand zei dat ze naar de winkel moest. Maar haar lijf wou niet. Toen er eten op tafel moest komen, reed ze in extremis dan toch naar de winkel. Ze passeerde de bakker en dacht: “Als ik nu eens worstenbrood kocht. Dat lust mijnheer graag.” Dat thuis een brood aan ’t bakken was, kwam niet meer bij haar op. Toen ze met twee worstenbroden buiten kwam, sloeg ze zichzelf tegen de kop en mompelde: “Kieken!” Prompt stapte ze bij de kruidenier binnen en kocht vier soorten broodbeleg.

Thuis gekomen zei ze tegen mijnheer: “Ik heb een stommiteit gedaan.”

Verschrikt keek hij haar aan. Je zag zo dat zijn scenario’s de richting van een geblutste auto uitgingen.

“Ik heb worstenbrood gekocht.” zei madame.

“Ja, en dan?” vroeg mijnheer.

Kleintjes flapte ze het er uit: “De oven werkt niet!”

Mijnheer fikste de oven en zorgde er voor dat er toch nog warm worstenbroden op tafel kwamen.

Rond 21u merkte hij dat de broodmachine nog op stond.

“Heb jij brood gebakken?” vroeg hij.

“Euh… ja. Dat was om 17u gebakken. Maar ‘k was het vergeten.”

20-10-2007 om 10:42 geschreven door Madame

Heel enthousiast was madame aanvankelijk niet. Een dag naar Londen met een 84-jarige leek haar meer een klus dan een uitstap. Madame was trouwens niet de enige die er met een bang hartje aan begon. Omdat bomma en madame mekaar slechts oppervlakkig kennen, begon ook bomma met een ietwat ongemakkelijk gevoel aan de trip, zo bleek. Maar het werd een super leuke dag. Voor beiden.

Ze vertrokken ’s morgens in de vroegte vanuit een opstapplaats zonder stationnetje. Kaartjes kopen zouden ze dus op de trein moeten doen. En daar begon de leut. Ze zaten allebei met de handtas op schoot, klaar om bij het passeren van de kaartjesknipper een ticket te kopen. Gedurende de welhaast één uur durende rit kwam echter geen kaartjesknipper voorbij. In Brussel Midi stapten ze af, giechelend omdat ze ongewild zwartrijders waren.

Hoewel door de stakingen in Frankrijk het tijdschema van de Eurostars overhoop gegooid was, vertrok hun Eurostar stipt op tijd. Bomma’s pret kon beginnen. Want van daar af begon de verwezenlijking van een droom die ze tijdens de rit nog eens bevestigde: “Ik heb er altijd van gedroomd om voor ik sterf nog eens in Engeland te komen.”  Wat ze niet had kunnen dromen was, dat ze voor die rit een hele treinwagon ter beschikking zou hebben. De zetels 51 en 52 waren voor hen gereserveerd, twee enge zitjes helemaal achteraan in het coupé. Toen de trein vertrok, waren er in hun wagon geen medereizigers. Ze zaten er moederziel alleen. Gezwind palmden ze de ruimste zetels in. Bomma kon gedurende de hele rit naar Londen, ongeremd en met schalmende stem  (interessante) verhalen over het verleden ophalen. Ze ging zo op in haar vertellingen dat ze niet eens gemerkt had dat ze door de tunnel gereden had.

Madame had vooraf op het internet uitgeplozen welke metro ze moesten nemen om in de buurt van The London Dungeons te geraken. In de krioelende metrogangen van Londen de weg vinden, was één van haar schrikbeelden. Ze liet het echter niet merken. Ze nam bomma bij de hand en alsof ze alle dagen in Londen kwam, loodste ze bomma resoluut van de ene (juiste) gang naar de andere, van de ene (juiste) roltrap naar de andere. In de metrotrein maakten ze kennis met ontroerende hoffelijkheid. Een Afrikaanse heer bood bomma meteen zijn zitje aan. Tegenover bomma was nog een plaats vrij. Een zwaar bepakte dame verleende madame voorrang om daar te gaan zitten. Een Oosterse, die naast het vrije zitje zat, raadde madame aan om er niet te gaan zitten want de zit was vuil. Er lag kristalsuiker op. Dan nam ze een papieren zakdoekje, veegde de zit schoon en gebaarde dat madame er nu wel kon gaan zitten. Vriendelijkheid om te koesteren…

In de London Dungeons heerste een Halloweensfeer. Het was er donker en dat was even aanpassen. Senioren zijn onbewust bang om te vallen. Hand in hand schoven bomma en madame mee van de ene act naar de andere. Het spektakel in The London Dungeons bestond hoofdzakelijk uit angstaanjagende taferelen die door acteurs kracht werden bijgezet. Het liep er vol heksen, folteraars, villers, moordenaars die met een korte humoristische act het bloed hielpen stollen. Bomma verstond er wel geen woord van, maar ze genoot want ze was er als de kippen bij om bij iedere act op de eerste rij te staan. Bij de vrije val was madame net op tijd om er tussenuit te glippen. Toen ze aanschoven voor wat komen ging (bomma stond weer vooraan) zag ze in haar rechterooghoek een waarschuwingsbord met: “pregnant women, persons with heartdisease, bad back…” Ze sprak de begeleidende acteur aan. Hij wees haar een binnenweg. Bleek later dat bomma die vrije val wel zou aangedurfd hebben, maar dat ze het niet alleen wou doen.

Na de Dungeons reden ze met de metro terug naar de omgeving van Waterloo station. Ze flaneerden langs de City Hall, de Big Ben, The House of Parlement en langs de boorden van de Theems. Het was schitterend weer. Op de zonovergoten promenade naast de Theems hadden ze de meeste lol. Ettelijke acteurs stonden er in verbluffende kledij standbeeld te zijn. Voor ieder “standbeeld” stond (natuurlijk) een bedelhoed of –potje. Bomma werd edelmoedig. Ze had, evenals madame, voor vertrek al haar oude Engelse puntjes bijeen gescharreld. Met knipbeugel in de hand dartelde ze van standbeeld naar standbeeld en beloonde hen met muntjes, waarop ieder standbeeld haar op een originele manier bedankte en met haar poseerde voor een foto.

Toen de kilometerteller van hun benen op zowat 6 km stond, zetten ze zich op het zonnig en bovendien verwarmd terras van een eethuis. Bomma was van meetaf zinnens om madame met een warme maaltijd te trakteren. Zij zou dan “lamb” eten. Want in Engeland had ze ooit het verrukkelijkste lamsgerecht gegeten. Dat wou ze overdoen. Maar helaas, in geen enkel restaurantje stond lam op het menu. Dus kozen ze maar voor een typische Fish & Chips.

19-10-2007 om 12:50 geschreven door Madame

Een kop koffie. Toen madame thuiskwam wou ze meteen een kop koffie. Ze was er dringend aan toe. Ze deed bovendien twee lepels gesuikerde melk bij de koffie als zoetmaker voor een pinnig humeur. Ze heeft een gloeiende hekel aan technisch getinte boodschappen. Als zo’n boodschap van de eerste keer lukt, is ze dolgelukkig. Maar bij de minste strubbelingen is ze het eerste half uur danig uit haar hum.

Gisteren stapte ze naar de winkel waar mijnheer acht jaar geleden de oven gekocht had. Ze had het defecte thermostaatje meegenomen want er stond een serienummer op. Met die gegevens, dacht ze, zou het geen enkel probleem zijn om een identieke thermostaat te bestellen. Toete Gerard. Het magazijn van de verkoopfirma gebruikt de oorspronkelijke serienummers niet. Zij hebben hun eigen magazijnnummers. Madame werd verzocht om het serienummer van de oven op te sporen. “Dat staat aan de achterkant of de zijkanten van de oven of op de factuur, mevrouw.” Madame blies de aftocht.

Mijnheer vroeg zich af waarom de verkoper eens niet in zijn klantenbestand gekeken had. Daar staan normaal per klant alle gegevens van zijn/haar aankopen in. Maar goed, hij zocht en vond het serienummer. Gewapend met de nodige gegevens, stapte madame vandaag weer naar de winkel. Terwijl de winkelbediende alle gegevens in de computer tikte, vroeg madame langs haar neus weg: “Hebben jullie eigenlijk geen klantenbestand waar je die gegevens kan terugvinden?”

“Dat hadden we,” antwoordde hij, “maar begin januari heb ik een crash gehad en sindsdien zijn mijn gegevens weg.”

“Hebben jullie dan geen server waarop alles bewaard wordt?”

“Ja, maar die krijg ik alleen maar mits speciale aanvraag. Maar de aankoop van jullie oven zal er toch niet meer in staan. We houden de aankopen maar zes jaar bij. Mag ik dan 10 euro voorschot, asjeblieft? ”

Madame betaalde en pas toen (te laat!) vroeg ze wanneer de bestelling zou binnenkomen. De man trok een bedenkelijk gezicht. Zijn pronostiek was: “Als alles vlot verloopt binnen een viertal weken. Maar het zouden ook wel eens zes weken kunnen duren.” Madame slaagde er nog in om vriendelijk afscheid te nemen, maar eenmaal buiten zakte haar humeur tot onder het vriespunt. Zes weken geen ovenbroodjes meer! Geen krokante macaroni met kaas! Ze raasde door. Zes weken geen aardappelkoek! Misschien zelfs geen kerstkalkoen!

De sterk gesuikerde koffie kalmeerde haar enigszins. Toch legt ze zich nog niet neer bij het feit dat ze het zoveel weken zonder oven moet stellen. Een combimagnetron… Als ze nu eens een combimagnetron kocht. Dat zou handig zijn. Als mijnheer vanavond thuiskomt zal ze er eens op haar kousenvoeten over beginnen. Bij een kopje gesuikerde koffie.  Of hij zou voor thuiskomst deze blog al moeten gelezen hebben. Dan wordt het meteen een geanimeerd gesprek.

17-10-2007 om 16:52 geschreven door Madame

Nog twee nachtjes slapen en madame gaat met de 84-jarige bomma op daguitstap naar Londen. De nodige afspraken zijn gemaakt. De tickets voor de Eurostar zijn besteld. Rest enkel nog uit te zoeken wat ze in Londen gaan doen. En dat wordt een probleem…

Tijdens een bezoek aan de bomma vernam madame dat ze reeds een keer of drie in Londen geweest is. Buckingham palace, the Tower, Mme Tussaud’s, St. Pauls Cathedral, Trafalgar Square, Piccadily Circus… alle bezienswaardigheden heeft ze al gezien. Ze shopte al bij Harrods, reed al met een dubbeldekker, spelevaarde al op Theems. Waar kan madame haar in ’s hemelsnaam nog mee naartoe slepen?

Zoals steeds zocht madame het mogelijke antwoord op het internet. Ze dwaalde uren in virtueel Londen rond en vond twee mogelijkheden.

a)       The London Dungeon

London Dungeon is een horrormuseum waar je meegenomen wordt naar het duistere verleden van Londen. Zie liters bloed vloeien en hoor het gekerm van hen die je voorgingen. Ga er niet heen als je een zwakke maag hebt.

Madame is er van overtuigd dat bomma daar gaat van genieten. Bomma is een stoere tante. Maar gaat madame er wel tegen kunnen? Er is daar sprake van een vrije val in het duister. Brr… madame besterft het van het gedacht alleen al.

b)       National History Museum

Hier bevindt zich een grote collectie levende en fossiele planten, dieren en mineralen, met veel bijzondere exemplaren die zijn te bezichtigen. Er worden veel spannende tentoonstellingen georganiseerd om mensen van alle leeftijden zich te laten interesseren in de geschiedenis van de natuur.

Dat vond madame destijds een super interessant museum. Maar de vraag is dan weer of bomma er haar draai wel gaat vinden.

16-10-2007 om 21:22 geschreven door Madame

Vriend Ray is aan zijn eindwerk voor 2008 begonnen, nl. de regie van de eenakter “Wrakhout”. Hij gaat nogal onorthodox te werk. De meeste regisseurs roepen hun acteurs/actrices samen, doen een paar lezingen en beginnen dan aan het en scène zetten. Ray niet. Ray gaat in de komende maanden geregeld bij elke acteur/actrice aan huis om er zijn/haar rol te bespreken en uit te werken. En dan, als ieder zijn tekst en personage(s) beet heeft, worden de rollen als puzzelstukken in elkaar geschoven.

Vandaag kwam hij madame’s personage uitwerken. Het werd geen repetitie maar een workshop. Na iedere paragraaf vuurde Ray namelijk vragen af. Wat is hier belangrijk? Is dit relevant? Draagt dit bij tot het stuk? Madame werd er bijna kierewiet van. En toch… na drie uur “repetitie” waren er schitterende vondsten uit voortgesproten. Tekst die door mimiek vervangen werd en daardoor veel sprekender overkwam, stukjes monoloog die overgeheveld werden naar een ander personage en… tekst die geschrapt werd. Als opsteller van de tekst had madame het daar wel wat moeilijk mee. ’t Voelde soms aan alsof haar kind geamputeerd werd. Maar de eenakter was door Ray’s lesgever toch al te lang bevonden. Er moest gesnoeid worden. En omdat het tenslotte om Ray’s regie-examen te doen is, waarbij hij verondersteld wordt te regisseren zoals hem is aangeleerd, deed madame water bij de wijn, veel water bij de wijn.

Het was geestelijk een vermoeiende namiddag. Maar als je het resultaat bekijkt, was het geen vergeefse moeite. Ray gaat een schitterende regie tegemoet. En dat telt!

15-10-2007 om 18:53 geschreven door Madame

De laatste tijd mislukten alle ovengerechten. Aanvankelijk dacht madame dat het haar schuld was omdat ze tijdens het bakproces naar andere bezigheden fladderde en de baktijd niet nauwgezet in het oog hield. Na een reeks zwartgeblakerde broodjes en veel te krokante macaronischotels kocht ze een keukenklokje dat einde baktijd zo indringend rinkelde dat madame elke bezigheid met een schok staakte. Boter aan de galg. Nog steeds produceerde de oven gerechten die met een beitel moesten gekapt worden. Bij een volgende poging stelde ze het keukenklokje in op de helft van de braadtijd. Van dan af zou ze met haar neus voor het ovenglas gaan zitten om de baksoap van nabij te volgen. Maar het was te laat, de ovenbroodjes hadden al de kleur en de constitutie van een zwarte snookerbal. Toen begon het te dagen. Er scheelde waarschijnlijk iets aan de oven. Ze kocht een oventhermometer en inderdaad, bij instelling van 150° stookte de oven lustig door naar 220°.

Vandaag ontmantelde mijnheer, de immer toestellenredder in nood, de oven. De diagnose van de doctorandus technicus was: thermostaat naar de filistijnen. Morgen mag madame op zoek naar een identiek exemplaar. De blonde techneut die deze queeste gaat aanvatten, groet u.

14-10-2007 om 14:18 geschreven door Madame

Half april bekloeg madame zich er over dat Woefke op het tapijt plast. Intussen verschenen over Woefke’s plasgedrag geen blogjes meer. Wat niet wil zeggen dat Woefke geen tapijtplasser meer is. Overdag is ze zindelijk maar haast iedere nacht hurkt Miss Piskous getrouw op het tapijt in de living en loost er haar blaas. Madame legt al geruime tijd krantenpapier onder de tapijtrand waar Woefke bij voorkeur plast, zodat de plas geen zompig moeras wordt maar in het krantenpapier dringt. Ze heeft ook al vanalles geprobeerd om het foute plasgedrag te verhinderen: later op de avond met Woef gaan wandelen, het tapijt met speciale shampoo (met geurbestrijding) inwrijven, de tapijtboord omdraaien, er kranten bovenop leggen. Soms leek zo’n voorzorgsmaatregel doeltreffend. Maar als madame de sanitaire blokkade eens vergat, was het weer prijs. Ze had gehoopt dat Woefke na een week quarantaine in het hondenpension die slechte gewoonte zou afgeleerd hebben. IJdele hoop! Woef sopt het tapijt nog iedere nacht in.

Vandaag was madame het kotsbeu. In een Frans colère rolde ze het tapijt op en kiepte Woefs nachtspiegel buiten. Nu ligt het omgekeerd te drogen onder de carport. Wat ze er verder mee aan moet, weet ze nog niet.

Een week buiten laten liggen en Woefs plasgedrag afwachten?

Een nieuw tapijt kopen?

Insmeren met… mosterd of zoiets?… en dan terugleggen?

Pinnenkesdraad op het tapijt leggen? Zandzakjes?

Een doggysit met nachtdienst aanwerven?...

12-10-2007 om 16:50 geschreven door Madame

Broer en schoonzus kwamen op bezoek, wat recht evenredig loopt met ettelijke bakjes koffie en uitgebreid causeren. Verder heeft madame zich ettelijke uren te pletter gezocht naar een hidden muziekfile in een powerpoint die ze per mail toegestuurd kreeg. Toen ze het, met veel omwegen, gevonden had, wou ze de wav-file op haar blog zetten. Maar ook dat verliep met veel strubbelingen. Een blogje schrijven zit er vandaag niet in.
Maar ze wil jullie wel laten meegenieten van dat ene speciale geluidsbestandje. 't Is een nostalgisch ding in sappig Brussels. De tekst ervan vind je hieronder. Enjoy!
 
Klik op het muisje om 't Ketje te horen!

Van een giel klaan moeizeke - 't Ketje (Renaat Grassin)

E giel klaan en e zjantee moeizeke da was ne ki on't spele in e gardemanzjei
En het preufdege van de makaroni, en van de restant van ne roti
En dén wei van nen ette keis en van e pak sjikolet en van ‘n transjke patei.
Et à la fin van ‘n aabakke kest.Mo toon kreig da moeizeken vriedegen dest,
Want et zag do e fleske stoen mé vaaf stêre mè spinnewebe rond en vol stof.
En da moeizeke vond da fleske tof.

Mo seul'ment, ‘t aa gienen tierboesjon vè da fleske te deeboesjoneire...

En toon paktege da moeizeke zaanen eelan en et begost da fleske te sjarzjeire

en et sproenk en et sproenk... en et sproenk da flesken omvêr et par terre

et fleske was stukked en watat er in was, was faaine konjak, ieste kaleeter,

ne gielen alve leeter.

En et moeizeke lanseidegen em in daane plas en et lektege, et lektege...ge kunt ni geluuve oo good dat da was,

en et lektege nog et encore et toujours totdat et op't leste gin fles ni mi zag en giene plafon en giene vloor

en et veel van alteroêsen op za gat want da moeizeke was in iene ki scheilkrimineilzat.

Mo, dans un dernier effort stont et recht op zan achterste puute

en et kloptege mè zan twie vosjten op zan bëst lek as ne gruute

en et reep lek as Tarzan oeit de sinema, geried tot de straaid:

"Woe es daane smeirege koêter da'k em zaane nek afbaait!"

Hei hei pas oep zunne.
Naa mooie ni paaze zenne da 'k em da powezeek zit te deklameire alien vui aale t'amuzeire.
Neineie neineie
ik em aaile wille demonsteire  dat sa er soemegste zaain dee uile mé konvikse e stuk in uilen uur drinke
dat da ni es seul'ment en allien vui te kunne drinke,
mo wel vui ne ki goo zat en gielegans doefes te kunne zaain.
Want den vergeite z'uile mizeire en vergeite z'uile paain;
en noé zaane vaaifde of tiende guis (da angt af van a konstiteuse)
voelt de klainste pasjakroet em lek as ne ruis;
nen erme vagabont die voelt tem gelek as ne miljoneir
en em paast  dat em in e zilvere bedde mè zaa loekes slopt in plosj van op zaane paljaspartêr;
ne poefer verget zaane poef en zaan schuld;
nen boeilt zan mimoktaaid en zaanen boeilt;
ne lafoêt wëdt nen eero, ne loerik ne rappe,
en ne pei mè 'n stem vui out mei te kappe dië paast dat em zingt lek as ne nachtegoêl,...

ne zatte schacht es kapitaain en ne zatte kapitaain es zjeneroêl...

En ik, et Ketsje zëlf, fabrikeir den powezeekes en détail et en gros

en ik veul ma nog straffer as Vondel en as Victor Hugo.

Aswannier ge donc van a leive ne zatlap zeejt,

respekteit em en bezeet em mé takt:

ge kunt nuut weite vui wee dat em zan aaige pakt.

En surtoe, mense dee no maa lëstert, bekloêgt em neet ...

11-10-2007 om 00:00 geschreven door Madame

De ochtenden worden mistig. Dat leidt bij madame tot de volgende gedachtegang:

Mist = Snertweer

Snert = erwtensoep

Mistig weer = erwtensoepweer

En dus brouwde madame vandaag erwtensoep. Volgens de ongeschreven statistieken van madame, is 90% van de mannelijke bevolking verzot op soep. Met (verse) soep kan je - nog steeds volgens het evangelie van madame - bij het merendeel van de mannen het humeur opkrikken. Soep geeft hen a.h.w. een mentale boost. Jarenlang heeft madame in het verschaffen van die “soepboost” gefaald. Soep stond haast nooit op het dagelijkse menu. Toen ze haar beide benen nog 78 uur per week afsleet in haar gazettenwinkel, had ze de tijd niet om verse soep te maken. Bijgevolg is het vandaag de tweede keer in haar leven dat ze erwtensoep maakt. Ze deed het zoals ieder debuterend huisvrouwtje: mét kookboek. En ze is er in geslaagd om heuse snert te bereiden. Zonder knoeien nog wel! Voor deze prestatie graag uw applaus.

10-10-2007 om 17:36 geschreven door Madame