Alsof madame nog niet genoeg verhuisd heeft, is ze nu ook met haar blog verhuisd. Ze was uitgekeken op de krappe layout alhier en zocht een luchtiger verblijf. Haar hele hebben en houden (=archief) laat ze hier achter en begint met een propere lei op
Het verdict over madames knie is nog niet gevallen. Morgen moet ze een echografie laten maken. Inmiddels slikt ze op doktersadvies Brufen. Is dat straf spul, zeg! Na 1 Brufen gisteravond was vanmorgen de pijn zo maar eventjes met de helft geminderd.
Eind vorige week kreeg Draakje, tot haar verbazing, telefoon van Belgacom. Aanstaande woensdag, tussen 8u en 16u30, komen wij in opdracht van Scarlet je internet aansluiten. Vreemd. Heel vreemd. Want Draakje heeft een abonnement bij Edpnet, die haar een ADSL-lijn bezorgt. Ze heeft geen uitstaans met Belgacom en zeker niet met Scarlet. Telefonisch legde ze haar oor te luisteren bij Edpnet. Daar werd bevestigd dat Belgacom inderdaad de ADSL-lijn zou komen activeren en dat die operatie een beetje in coöperatie met Scarlet verloopt. Probeer daar maar eens een touw aan vast te knopen. Maar vastgeknoopt touw of niet, Draakje werd wel verplicht om, ten gerieve van Belgacoms ruime marge, een dag verlof te nemen.
Ach, ga jij maar werken zei madame ik komt tegen 7u wel naar je appartement en zal blijven tot die mannen geweest zijn. Ze zou zich op het appartement nog wel een dagje kunnen bezighouden.
Vanuit de thuisbasis had ze nog gevulde verhuisdozen meegebracht. Die zou ze eerst naar boven brengen, want in de gemeenschappelijke gang mochten geen voorwerpen geparkeerd worden. En dan, ineens, zo maar, flitste een pijnscheut door madames linkerknie. Ze zakte door haar been en vloekte. Enkele dagen geleden had ze het nogal een paar keer meegemaakt. Dan hinkte ze een tiental minuten rond en stilaan verdween de pijn. Het zou deze keer ook wel over gaan, zeker? Maar eerst zou ze die verhuisdozen naar boven brengen. Pijnlijke knie of niet, ze wou de buren niet hinderen. Op haar gat schoof ze trapje per trapje naar het gelijkvloers en klauterde dan moeizaam met de volle verhuisdozen naar boven. Die operatie herhaalde ze drie keer. Ze voelde zich idioot. Net een kleuter die leert traplopen. De trapoefening bleek niet bepaald bevorderlijk. De pijn bleef aanhouden. Nie versagen zuchtte madame en vulde hinkepinkend Draakjes kleerkast, ruimde de slaap- en badkamer op, hing glasgordijnen
Om 11u30 meldde de Belgacom-man zich. Hij frommelde met wat apparatuur aan de telefoonaansluiting en vroeg toen:
Waar komt de telefoonleiding binnen, madame?
Ik zou het bijgot niet weten zei madame.
In de kelder misschien?
Madame herinnerde zich dat de elektriciteitskast zich in de garage bevond. Hoogst waarschijnlijk kwam ook daar de telefoonleiding binnen. Maar de garage was op slot. De dame van de benedenverdieping had het vruchtgebruik van de garage en voor zover madame wist, had alleen die dame de sleutel van de garage. Madame strompelde naar beneden - die knie vertikte het nog steeds om pijnloos te functioneren en belde bij Madame Van Beneden aan. Die gaf niet thuis. Wat nu?
Zal ik morgen terugkomen? vroeg de Belgacom-man.
Ja hallo! Madame zal nog eens een dag komen Belgacomsitten, zeker! Its now or never! Ze drukte op alle bellen van de blokbewoners en kreeg van een vriendelijke mijnheer te horen, dat de mensen van het 1° verdiep rechts en van het 2° verdiep rechts ook een sleutel hadden van de garage. Madame pikkelde naar de respectievelijke verdiepingen. Maar ook daar was niemand thuis. De Belgacom-man kon dus niet anders dan zijn spulletjes inpakken. Op dat moment hoorde madame gestommel. Hoera! Madame Van Daarneffen kwam thuis! Ze belde aan en kreeg gewillig de sleutel van de garage. Een half uurtje later was de ADSL-lijn dan toch geactiveerd.
De knie bleef tegensputteren. Trekkebenend ruimde madame Draakjes appartement verder op tot het er gezellig en ordelijk uit zag. Naar huis rijden was nog even moeilijk. De autokoppeling indrukken was pijnlijk. Maar thuis wachtte haar heerlijke rust. En dan, na een nachtje slapen zou haar knie wel uitgerust zijn. Want madame vermoedde dat de vermoeidheid haar parten speelde. Mis poes! Madame hinkt nog. Om 15u15 heeft ze een afspraak bij de dokter.
De zevende dag rustte zij. Maar daarna herbegon het klussen bij Draakje. Er moesten nog drie deuren geschilderd worden en gordijnenrails gehangen worden. Voor dat laatste had madame al menige keer op haar hersenpan geklopt, kwestie van al haar verstand bijeen te schudden. In de gordijnkast hingen namelijk rails voor overgordijnen, maar er was geen plaats voor glasgordijnenrails. Hoe los je dat op? Er konden nog wel rails gemonteerd worden op het betonnen uitsteeksel van de raambekisting. Maar die was gepleisterd. Geen enkel vijsje dat daarin houvast zou vinden.
Madame stuurde draakje naar de winkel. Breng ofwel een supersterke, dubbelzijdig klevende tape mee, ofwel een lijm waarmee je een olifant aan het plafond kan plakken. zei ze. Draakje kwam terug met een halve kilo Bison lijm. Daarmee blijft je rail vast en zeker hangen, had de verkoper gezegd.
Het is er bij madame ingepompt. Vooraleer aan een toepassing te beginnen: RTFM (Read the fu##ing manual)! Ze las de gebruiksaanwijzing drie keer. Met dikke dotten of lijnen instrijken, aandrukken en daarna aankloppen (rubberen hamer). Dan 24 uur laten drogen.
Rubberen hamer!? Ze had alleen een ijzeren hamer. Mijnheer, die haar plannen kende, had nog gezegd: neem een houten blokje mee, want als je met lijm werkt, moet je de rail aankloppen en met een hamer klop je zon railtje in gruzelementen. Madame was dat houten blokje natuurlijk vergeten. Maar geen nood. Ze zou er wel wat op vinden. Ze rommelde in Draakjes keukengerei en vond een houten roerspaan. Bingo zei madame. Draakje verbleekte en griste het roerspaan uit madames handen. Dat hoort bij een volledig stel. zei ze. Daarop toverde ze een flinterdun roerspaantje uit haar keukenschuif. Gratis ergens bij gekregen. Klop daar maar mee.
Bij het aankloppen van de eerste rail mokerde madame een barst in het spaantje. Bij de tweede rail sloeg ze er een stuk af. En bij de derde rail schoot er alleen nog maar de steel over. Maar! De rail plakte muurvast tegen de zoldering! Madame was zo fier als een gieter. En Draakje was blij. Want totnogtoe was het opendeurdag op haar appartement. (De overgordijnen zijn pas binnen 14 dagen klaar) Morgen zou ze de glasgordijnen kunnen hangen en daarmee toch al van iets meer privacy kunnen genieten.
Het is volbracht. Draakjes huisraad is van punt A naar punt B overgeheveld. Al bij al was het geen al te afmattende missie. Temeer omdat Simon en de twee ingehuurde verhuizers de zwaarste stukken al ingeladen hadden toen het trio Draakje-mijnheer-madame arriveerde. Om 20 rurale kilometers af te leggen hadden ze die ochtend 45 minuten nodig. Files, snelheidsbeperkingen, verkeerslichten, slome chauffeurs, tractors . Alles wat een vlot ritje ook maar kon belemmeren had het belemmerd. Maar goed, zodra ze er waren, staken ze de handen mee uit de mouwen en op amper 1 uurtje tijd was de verhuiswagen geladen.
De autowegen zaten die ochtend weer nokvol. Om de files te vermijden reed mijnheer via sluipwegen naar Groot Antwerpen. Sluipwegen was het ideale woord. Ze slopen gestadig langs Kempische wegeltjes en konden, vanwege de kruipende tractoren en de ettelijke flitspalen, rustig het Kempisch patrimonium in zijn winterste weemoed bewonderen. Toch was de rit via de sluipwegen de snelste. De verhuiswagen, die vroeger vertrokken was en voor de snelweg geopteerd had, arriveerde een kwartier na mijnheer, madame en Draakje.
De verhuismannen waren prima werkkrachten. Slechts één keer hield mijnheer zijn adem in. De motor van de ladderlift was opgestart. Eén van de verhuismannen keek de benzinetank van de motor voor de ladderlift na en kwam tot de constatatie dat er moest bijgetankt worden. Hij nam een jerrycan en vulde benzine bij terwijl de motor draaide. Tijdens die operatie bungelde een sigaret tussen zijn lippen en lurkte hij daar rustig aan voort. Ontploffingsgevaar? Dat overkomt toch alleen maar een ander, zeker!
Verhuizen zonder pech overkomt alleen romanhelden. In het echte leven loopt bij elke verhuis wat mis. Van de buffetkast en barkast braken de poten af. De verhuizers gaan hierbij vrijuit. Het lag aan de meubelfabrikant. Die had voor het monteren van de poten te nipte vijzen gebruikt. Gelukkig was er mijnheer. Die ging betere vijzen kopen en herstelde de kasten op professionele wijze.
Omstreeks 16u in de namiddag stonden alle meubels op hun plaats. Madame, die inmiddels door haar knieën zakte, slaakte en diepe, gelukkige zucht. Draakjes appartement was een plaatje. En thuis wachtte een lange avond rust, rust en nog eens rust.
Gisteren was het Verloren Maandag, de dag dat Antwerpenaars en Kempenaars traditiegetrouw worstenbrood eten. Voor madame kwam die traditie bijzonder goed uit. Ze had weer de ganse dag in Draakjes appartement gezwoegd (lees: geschilderd) en had die avond weinig tijd om een warme maaltijd klaar te maken. Gauw even bij de bakker in het dorp binnenspringen en worstenbrood halen. dacht madame. Mijnheer is trouwens een fervente liefhebber van worstenbrood. Hij zou blij verrast zijn.
Gauw even wordt met de dag minder en minder realiseerbaar. Ook bij de bakker stonden de files aan te schuiven, allemaal voor worstenbrood. Madame wachtte geduldig haar beurt af. Er was immers geen reden tot gejaagdheid. Er lagen nog zon honderd worstenbroden in de toog. Nog één dame en dan was het madames beurt.
Twee worstenbroden, asjeblieft. zei die dame.
Je hebt geluk. Dat zijn de twee laatste. zei de bakkerin.
Hoezo de twee laatste? En die hoop worstenbroden in de toog dan?
Dat zijn er met witloof verduidelijkte de bakkerin.
Worstenbrood met witloof?!?! Daar had madame nog nooit van gehoord. Sedert wanneer frommelt men witloof in worstenbrood?! Stomverbaasd bedankte ze voor het worstenbrood met witloof en reed naar een andere bakker. Ook daar stonden op worstenbrood beluste klanten aan te schuiven. En kijk! Daar lag ook worstenbrood met witloof in de toog! Witloof in worstenbrood?! Is dat een nieuwe rage, misschien? Gelukkig had die bakker nog échte worstenbroden, met worst, in voorraad en werd die avond, tot groot genoegen van mijnheer en Draakje, de traditie eer aangedaan.
Madame neuriede: Gray, gray, my hair is gray. Omdat ze ettelijke maanden niet meer naar de kapper geweest is, begint ze inderdaad een grijs nokje boven op haar geblondeerde kop te krijgen. Niet getreurd. Ze wil het zo. Ze is het beu om uren bij de kapper te zitten. Bovendien begint het hoogblond te conflicteren met haar leeftijd. Maar daar gaat het eigenlijk niet om. Madame neuriede gray, gray, my hair is gray omdat ze in Draakjes appartement zo fel te keer gegaan was met de grijze verf. Haar haren leek bescheten door grauwe duivenstront. En niet alleen haar haren waren bedruipt. Haar trui, broek, gezicht, armen, handen, haar hele hebben en houden zag er uit als een grauwe geschelpte. Hoe ze het telkens klaar speelt om zichzelf mee te schilderen mag Joost weten. Het was nochtans druipvrije verf. Vanwege de artistieke feeling met de materie misschien?
Mijnheer had haar om 11u in Draakjes appartement afgezet. Hij moest naar een andere werf. Miek en Cook zijn hun nieuw stekje aan t voorbereiden voor de verhuis. De onderlegde mijnheer was daar uitgenodigd voor technische hulp en bijstand. Om 17u ging hij zijn madame weer ophalen. Die zag er, niettegenstaande de asgrijze doodsspatten, na 6 uur nonstop ladder op, ladder af nog tamelijk kwiek uit. Maar s avonds, na enkele uren zalige rust, gaven haar spieren, die die dag genadeloos uit hun sabbatjaren gerukt waren, forfait. Madames bewegingen evenaarden die van Boris Karloff als Frankenstein. Maar ze was genadeloos. Eén dag krijgen jullie rust, mannekens, gromde ze tegen haar stramme ledematen, maar daarna is t gedaan met profiteren. Dan gaan we weer schilderen.
Het is een mooi appartementje, mama. Een grote living, twee slaapkamers, een nette keuken en een prachtige badkamer. In sommige kamers moeten de muren nog wel overschilderd worden. In de slaapkamer en de living is één muur in een depressieve donkerbruine kleur en de andere muren in de slaapkamers zijn pistache. Yikes! De acht binnendeuren staan in de grondverf, die moeten ook nog allemaal geschilderd worden. En er zijn nergens overgordijnen en geen glasgordijnen. Op 11 januari verhuis ik. Zie jij het zitten om...
Aldus sprak Draakje de week voor Kerstmis. Madame was toen nog de benen onder haar lijf aan t uitlopen voor de kerstfeesten. Ze richtte de ogen even ten hemel, zuchtte en zei: Dat fiks ik wel, meisje.
Zo kwam het dat madame gisteren met ladder, een pot boredauxverf en schoofzakje naar groot Antwerpen toog. Volgens de winkeljuffrouw volstond 2,5 liter om de donkerbruine muren met twee lagen te overschilderen. Ze had het ongetwijfeld vakkundig uitgerekend. Alleen was er geen licht in de kamers en het daglicht was die dag winters donker. Om zeker geen plekje over te slaan rolde ze de verf met grote overlappingen over de muur. Toen ze aan de tweede muur (die groter was) moest beginnen, was de verf tot minder dan de helft geslonken. Dat werd krap. Ze moest de eerste laag maar wat grover werken zodat ze voor de afwerking nog voldoende verf had. Voor de laatste vierkante meters moest madame het bodempje verf uitschrapen. Maar het was gelukt. Of de muur vlekkeloos (letterlijk dan) geschilderd was, zal zaterdag pas blijken. Want het was inmiddels 16u30 en nog donkerder geworden.
Zaterdag is het plafond van de kleine slaapkamer aan de beurt. Dat plafond is momenteel zwart met witte stippen moest voor de vorige huurster een sterrenhemel insinueren en moet wit worden. Daar gaat madame haar pere nog mee zien. Plafonds schilderen is trouwens niet haar meug.
Een glaasje champagne was de enige uitspatting die mijnheer en madame zich veroorloofden tijdens de overgang van oud naar nieuw. Na het vele kerstgedruis deed het goed om vanuit de luie zetel 2008 te kunnen binnenglippen. Klokslag middernacht kwam er meer leven in de brouwerij. In alle windstreken besprenkelde vuurwerk het firmament met kleurrijke spetters. Dan volgde een resem telefoonoproepen.
Drrrring! Mijnheer nam op. Hallo! Het bleef stil aan de andere kant van de lijn. Er klikte een vage plop. Hallo! Mijnheers hallo klonk quadrafonisch in het toestel. Waarschijnlijk een slechte verbinding. Ze zullen wel terug bellen. zei mijnheer en hing op. Inderdaad. Vijf minuten later Drrrrring! Weer hetzelfde klikje en verder niets. Datzelfde scenario herhaalde zich zowat vier keer. Het leek wel alsof een automatische centrale een boodschap wou doorspelen maar dat de apparatuur stuk was. Na de vijfde keer kreeg mijnheer het op zijn zenuwen. Godverd Gaat dat zo de hele nacht blijven duren, of wat?
Omstreeks 1u ging madame per mail enkele nieuwjaarswensen verzenden. En kijk! ET had een mailtje gestuurd: Heb jullie geruime tijd en meerdere keren telefonisch proberen te bereiken om een gelukkig Nieuwjaar te wensen, maar geraak niet binnen Aha! Dat was de dader. Nadat madame ET per mail op de hoogte gebracht had over zijn defecte lijn bleef het stil en konden mijnheer en madame ongestoord genieten van een nachtfilm.
Dinsdag begon het spelletje opnieuw. Dring, hallo, klik, niets. Eigenaardig! ET wist toch dat zijn verbinding niet lukte. Zou hun eigen telefoonlijn dan defect zijn? Het werd gecheckt. En wat bleek? Alle telefoons waren zo dood als een pier. Op Nieuwjaarsdag een technieker bellen leek niet zon best idee. Mijnheer zou s anderendaags op zijn werk Telenet van het euvel op de hoogte brengen.
Woensdag in de voormiddag. Madames GSM tingeltangelt het oproepdeuntje. t Was mijnheer met de boodschap dat de pcs op zijn werk niet online konden, of madame contact wou nemen met Telenet telefonie. Er zijn klusjes die madame tegen haar goesting doet. Maar aan helpdesks contacteren heeft ze geen gloeiende maar vlammende hekel. Vooral als het om technische dingen gaat. Maar goed, ze zou Telenet contacteren. Ze begon met surfen op de Telenet site, in de hoop het telefoonnummer van Telenet Telefonie te vinden. Maar zoals op de meeste serversites, waren telefoonnummers onvindbaar. Ze zullen waarschijnlijk wel ergens staan. Maar diep, diep begraven in een sub-sub-sub-pagina. Dan maar de klasseur van Telenet opgediept. En hip, hip, hoera, madame vond het telefoonnummer. Ze belde via Skype en kreeg een vriendelijke Dieter aan de lijn. Hij controleerde terstond de toestand van mijnheer en madames telefoonverbinding en bevestigde dat er een defect was.
Dieter: Wat je nu zou kunnen doen is de modem van de telefoon uittrekken.
Madame: En hoe zit dat beest er uit?
Dieter: Dat is een toestel waarin lampjes branden. Er staat een nummer op dat begint met Aablabla Wil je even kijken?
Madame: Euh Dieter! Voor die modem staat een kast met whisky flessen. Lege whisky flessen. Ik moet eerst die kast opzij schuiven voor ik er aan kan. Leg me maar uit wat ik moet doen. Lukt het niet, bel ik wel terug.
Dieter legde haarfijn uit wat madame moest doen: telefoonmodem uittrekken, een minuutje wachten en terug inpluggen. Daarna zou de telefoon weer moeten werken. Madame grrrr omde. Waarom moet ik verdomme altijd die technische dingen oplossen! Mijnheer is hier de techneut! Maar nee! Ik moet het weer doen! (Niet echt rechtvaardig, maar als madame uit haar hum is, moet ze haar chagrijn ergens op kunnen uitwerken.) In haar grollende gramschap sleurde ze als een sterke Samson met één diepe kreun de hele kast met flessen opzij. De boel rammelde een beetje, maar alle flessen bleven rechtop staan. In het donkere hoekje achter de kast krioelde het van de elektrische draden. In een verlengkabel met stekkerdoos waren drie stekkers ingeplugd. Welke stekker was nu van die verdomde modem! Foert! zei madame en trok alles uit. Tijdens de verplichte minuten wachttijd ijsbeerde ze. Haar humeur was nog steeds onderkoeld. Na de verplichte wachttijd plugde ze alles weer in en testte de telefoon. Ze hoorde een zalig zeurend gezoem. De buitenlijn was er weer! Ze blies een virtueel kusje richting Dieter, stuurde virtuele verontschuldigingen richting mijnheer en schonk voor zichzelf een live bakje welverdiende troost in.
Ik ga slapen en morgen pak ik congé. zei madame en strompelde ze naar de slaapkamer. Ze strompelde omdat ze moe was maar voornamelijk omdat ze boven haar theewater - of beter gezegd, boven haar cocktails - was. Het familiefeest was een succes. Na de koffie, toen alle gasten geanimeerde gesprekken voerden, toastte madame in stilte op de goede afloop. Ze had puik werk verricht, vond ze. Daar mocht ze wel eens op klinken.
Na de maaltijd had ET had zich tot barkeeper geëngageerd. Erg nauwkeurig sprong hij met de cocktailrecepten niet om. Een beetje van dit, een beetje van dat, veel van zus en meer van zo. Met veel bravoure bood hij zijn mixjes aan het gezelschap aan.
Wie wil dit licht radioactief drankje?
Ikke! zei bomma.
Het gifgroen kleurtje schrikte het kranig grootje niet af. En gelijk had ze. Want hoe creatief ET ook te werk ging, zijn drankjes waren verbluffend lekker. Voor madame had hij een rozerode Cosmopolitan Cocktail gebrouwen. Een zaaalig drankje! Madame vroeg meteen een tweede glas en een derde en een . Ach, waarom tellen? In het begin waren het ranke glaasjes. Later op de avond waren het uit de kluiten gewassen pinten.
De ochtend nadien madame had niet echt een kater, haar hersenen leken alleen een beetje na te zwalpen kwam ze tot de aangename vaststelling dat mijnheer de living al had opgeruimd.
Natuurlijk heb ik opgeruimd zei mijnheer, jij wou toch congé pakken vandaag?
Ze was het bijna vergeten. Maar nu hij het zei, wel ja, ze zou er een vakantiedag van maken.
Bomma had voor madame een origineel cadeautje meegebracht. Een kistje met twaalf oesters! En er stond nog champagne in de ijskast . Alles, om eens decadent te ontbijten, was er! Alles? Euh hoe doe je die dingen open? Ze had geen oestermes! Daar zat ze dan als een chi-chi madame met twaalf oesters, een pepermolen en een glas champagne voor haar neus. Wat een grand chic ontbijt moest worden, werd een slagveld. Ze kerfde, wrikte met een schroevendraaier, met een vork, met een mes. Tenslotte vond ze een stevig mes waarmee ze met veel moeite de oesters kon open krijgen. Daar was dan eindelijk het zachte oestervlees en het edele vocht. Madame slurpte genotvol vier van die beestjes naar binnen terwijl Draakje haar vol afgrijzen aankeek. Bye bye acht overblijvende beestjes! Madame werkt zich morgen wel te pletter om jullie open te wringen, als er geen gruwelende toeschouwers bijstaan.
Wie thuis feest, kent het verschijnsel. Als de gasten vertrokken zijn, daalt een vredige rust neer. Dan neemt de gastvrouw de chaos in ogenschouw, glimlacht en zucht. Ze glimlacht omdat het mooi geweest is. Ze zucht omdat er moet opgeruimd worden. Halfvolle glazen, proppen cadeaupapier, lege flessen, vuile servetten, stapels afwas Die nacht, na het kerstfeest, dronk madame eerst op haar gemak de halflege glazen wijn leeg en werkte daarna twee uur, tot de living er weer nuchter uitzag. Ze had het kunnen laten liggen tot s anderendaags. Maar haar gedachten dwarrelden naar volgende zaterdag. Nog drie dagen en dan moet de tafel weer feestelijk gedekt staan, moet ze een menu samengesteld hebben, moet ze boodschappen doen, moet ze koken voor 12 personen. Want dit jaar is het madames beurt om mijnheers schoonfamilie en kinderen op een eindejaarsetentje te vergasten. Een beurtrol die (slechts) om de vier jaar bij madame terecht komt. Gelukkig heeft ze dit jaar vier dagen de tijd. Vorige keer had ze welgeteld twee dagen om voor de schoonfamilie vijf gangen op tafel te hocuspocussen. Uitgeput was ze toen. Maar kom, het zwaarste werk is inmiddels achter de rug. Morgen om 18u staat ze weer de glansrijke gastvrouw te wezen. Benieuwd hoe dit feest zal verlopen.
Wie denkt dat madame enkel de menukaart schilderachtig opmaakte, heeft het mis. Elk gerecht kreeg een toets schildermateriaal mee. Zo serveerde ze bij de pompoensoep een (meng)potje gevuld met lichtjes opgeklopte room en een houten spateltje. Met behulp van het spateltje mochten de gasten hun soepje romig inkleuren.
En dan kwam de fondue. Voor madame le moment suprême. Want over de presentatie van de groenten en de sausjes had ze zich maanden van tevoren verkneukeld. Het bereiden van de Mondriaanse groenten kostte bloed, zweet en tranen. Aan die schoteltjes alleen al hebben Draakje en madame vier uur gezwoegd. Want wat was het opzet? Madame wou (per se!) dat elk kommetje groenten er uit zag als een schilderij van Mondriaan. Tomaten, sla, ei, komkommer, alles werd in vierkantjes en rechthoekjes gesneden en daarmee moest puzzelgewijs een compositie gemaakt worden. In het begin probeerden ze een bestaande compositie van Mondriaan na te bootsen. Mét de meetlat!
Maar zon mozaïek samenstellen was moeilijker dan gedacht. Dan gleed het vierkant stukje perzik naar beneden, dan krulde het langwerpig stukje sla om, de lijntjes maïskorrels vertikten het om in het gelid te blijven, dan waren de streepjes ananas weer krom, de streep asperge bleef niet liggen, enz. Ten lange leste hebben ze het Mondriaans model grosso modo opgevolgd en met eigen inspiratie afgewerkt. En het resultaat mocht gerust de naam groentenmondriaan genoemd worden.
Voor de sausjes had madame maanden van tevoren contact opgenomen met de apotheker van het dorp.
Mag ik eens een heel eigenaardige vraag stellen, mijnheer? t Is een heel rare vraag, hoor. Zoiets is je vast en zeker in je hele carrière nog nooit gevraagd.
Zo stak madame van wal. Ze vertelde geanimeerd over haar plannen voor het komende kerstfeest en vroeg uiteindelijk of de apotheker zo vriendelijk zou willen zijn om haar fonduesausjes voor het schilderachtig kerstfeest in tubes te doen. Ze zou er zelf wel etiketjes op plakken. Of ze de sausjes half december mocht binnen brengen.
En zo kwam het dat madame met kerst de mayonaise, ketchup, cocktail-, pilipili- en currysaus in tubes serveerde. Alle tubes netjes voorzien van een met Photoshop bewerkt etiket van Talensverf.
De figuratieve aardappelen waren platte kroketjes in de vorm van dennebomen, sneeuwmannen, engelen, sterren Voorgebakken en diepgevroren aangekocht.
Het dessert bestond uit een frisse fruitsla, geserveerd in impressionistisch besneeuwde coupes. De coupes besneeuwd doen lijken was een eenvoudig procédé. Water aan de kook brengen. De buitenkant van een coupe boven de waterdamp ronddraaien en meteen daarna bestuiven met poedersuiker. Ziet er dan zo uit.
En dan was er overheerlijke koffie. Madame had nooit gedacht dat met ingrediënten van het koffierecept zon verbluffende koffie kon gemaakt worden. Voor wie het wil proberen.
Doe 10 cl. vanillesiroop in een kop
Vul aan met sterke koffie en roer
Leg er een vlok zoete, stijf geklopte room bovenop
Giet op de room 1 theelepel Sirop de menthe.
Facultatief: op de room enkele pistachenootjes als versiering
Anekdote bij de voorbereidingen.
Draakje ging de zoete room (voor de koffie) kloppen. Omdat ze niet wist hoeveel poedersuiker ze moest toevoegen, nam madame die taak op zich. Draakje klopte en madame schudde geregeld met de bus poedersuiker. Samen zoete room kloppen. Oergezellig! Plots merkte madame een rood sliertje in de room. Wat is dat rood? riep ze. Met een driftige reflex dook haar linkerhand in de pot met room en klauwde naar het stukje rood. Op dat moment besefte madame dat haar volledige knuist in de room stak. Ze keek beduusd. Ze besefte dat ze geblunderd had. Wie steekt nu zijn volledige hand in een pot room? Bewust van het onwelvoeglijke en komische tegelijk, keek ze Draakje aan. Daarop schoten beiden in een onbedaarlijke lach die uitmondde in een slappe lach. Moeder! was alles wat Draakje nog kon zeggen. Moeder! Toen madame haar hand afgewassen had, viste ze met een lepel naar het mysterieuze streepje rood. Het bleek een plastic stripje van de bus poedersuiker te zijn. Iets te hard geschud, misschien?
In het portaal, op een canvas dat op een (schilders)ezel gezet was, stond in grote letters: schilderachtige kerstwensen. t Was evenwel pas in de living dat de betekenis van die tekst doordrong. De woonkamer was namelijk omgebouwd tot schildersatelier. Een zestal schildersezels (geleend van nicht kunstschilder), diverse schilderijen, her en der verf, borstels, vodden, verfschort, palet en diets meer insinueerden dat deze kerst schilderachtig zou worden.
De aperitief
Bij aankomst mochten de gasten meteen met een oefening kleuren mengen beginnen. Want madame had geen aperitief klaargemaakt, de gasten mochten zelf hun drankjes mixen en shaken. Alle kleuren waren voorhanden: apricot brandy, grenadine, limoensap, cointreau, sinaasappelsap, campari, koffielikeur, pisang, passievruchtensap, ananassap, gin, cranberrysap, vodka, enz. Ze konden kiezen uit twaalf cocktailrecepten. Er werd duchtig gemixt (en gemorst, maar dat hoorde er bij ). De meer consciëntieuze artiesten hielden zich nauwkeurig aan de opgegeven centiliters; de resolute kladschilders klutsten een persoonlijke mix bijeen. Maar hoe ze hun kleurenmengsel ook gemaakt hadden, ze genoten, met volle en meerdere teugen, zowel van het mixen als van het consumeren van hun brouwsel(s). De stemming zat er meteen in.
De aperitiefhapjes
Met de aperitiefhapjes kwam madame origineel uit de hoek. De gasten keken hun ogen uit. Geheel in de lijn van het thema schilderachtige kerst kreeg ieder een schilderspalet, waarop geen verf, maar negen kleurrijke hapjes. Voor deze stunt had madame niet alleen aan haar gasten gedacht. Ook aan zichzelf. Op die manier hoefde ze maar één keer met de hapjes rond te gaan en kon ze rustig van de geanimeerde gesprekken zitten genieten.
De kerstboom
De kerstboom was een hoofdstuk apart. Dit jaar was de kerstboom een raamschildering. In de boom waren 36 kerstbollen geschilderd. Maar daarmee is alles nog niet gezegd. Want de boom was de rode draad van het kerstfeest. Hij bepaalde namelijk het ritueel van kerstcadeautjes geven en krijgen. Om beurt mocht iemand met een plamuurmes de verf van een kerstbol wegkrabben. Dan verscheen een papiertje (dat buiten op het raam gekleefd was) waarop stond wie van wie een pakje kreeg. Na elke gang van de feestdis volgde een rondje kerstbollen wegkrabben en pakjes geven.
Het feesttafel Met servetten van diverse kleuren hadden Draakje en madame de feesttafel kleur gegeven. De menus waren echter DE blikvangers. Achter ieder bord stond een fotokader met daarin het menu. Om de spanning er in te houden had Draakje het schitterend idee om over iedere fotokader een servet te hangen. Dan leek het wegnemen van het servet zon beetje op het onthullen van een beroemd schilderij.
Begin over het menu alvast te watertanden (zie foto). Morgen daarover meer.
Madame duikt drie dagen onder. Ze heeft nog een heleboel te fiksen voor het komende kerstfeest. Het wordt weer een originele bedoening. J Het verslag volgt op 26 december.
Geniet intussen van de kerstsfeer met dit schitterend filmpje. (om ten volle van het 5 min-durend filmpje te kunnen genieten, zet eerst op stop en laat het geruime tijd laden. 't Is te moeite waard!)
Rond 21u gaat madame met Woefke wandelen. Dan is het gewoonlijk kalm in de wijk. De meeste mensen zitten rond die tijd te cocoonen voor hun televisie. Voor Woefke een uitgelezen tijdstip om te gaan wandelen. Dan kan ze ongeremd en ongehinderd alle eerder gepasseerde reuenvlaggetjes besnuffelen. Zelden een auto die haar stoort; zelden een mens die haar aandacht afleidt. Gisteren verliep het even anders.
Woefke en madame waren net de hoek omgedraaid en bevonden zich nog ter hoogte van hun thuis. Het was blijkbaar hoognodig dat Woefke uit gelaten werd, want prompt hurkte het beestje op de gemeentelijke grasmat (er zijn geen stoepen in de straat, wel grasmatten) en liet haar plasje de vrije loop. Op dat moment zwenkte een auto de hoek om en reed de oprit van buurvrouw Marie op. Een vrouw stapte uit. Ah! Het was buurvrouw Marie herself! Omdat Marie nooit een goedendag zegt, verwachtte madame dat ze meteen zou binnengaan. Maar nee, ze bleef naast haar auto naar madame staan kijken. Madame bleef ook staan, want Woefke was nog aan t snuffelen. Toen Woefke het aanbod aan geurtjes voldoende gemonsterd had, ging madame verder. Plots sprak Marie.
Zou je in t vervolg je hond voor jullie huis willen laten kakken, madame, en niet hier! Je laat hem altijd hier kakken! Ik heb vorige week weer een grote stront gevonden.
Dat Marie in de winter op straat naar hondendrollen speurt, is nieuw. Maar verder is het alom geweten dat buurvrouw Marie een beroepszeur is. Madame heeft er nog niet veel aanvaringen mee gehad, maar de buren kunnen over haar geroddel, gekonkel en gemoeial een 20-jarige soap schrijven. Ze is de dragonder van het dorp. Maar wat ze ook is, madame laat niet over zich heen stappen. Ze antwoordde Dat zal dan toch niet van mijn hond geweest zijn. en wandelde voort.
O jawel Dat was van jouw hond., riep Marie haar na, ik heb al gezien dat hij het doet. En de mensen zijn het hier ook al komen zeggen. Maar je doet het wel altijd s avonds in de donkere, hè madame. Dan denk je dat we het niet zien, hè!
Ze emmerde nog wat voort. Maar madame wandelde rustig verder en liet Marie tegen haar rug mekkeren. Aan de hand die in de zak van madames jas stak, richtte de middenvinger zich op. Je kan de pot op, sikkeneurig wijf!
Mijnheer was blij met de Superano ham die madame voor hem gekocht had en beloonde haar met een dikke Pata Negra-kus. Dat is het voordeel van bloggen. Als mijnheer madames blog op het werk leest, weet hij bij thuiskomst wat hem te doen staat. ;-)
Fijn dat je dat voor mij gekocht hebt, zei hij, maar dat is geen échte Pata Grega. Wat in dit pakje zit, is maar 12 maanden gedroogd. Echte Pata Grega is minstens 24 maanden gedroogd. Maar dat zullen ze in de Delhaize niet verkopen. En weer volgde een dikke kus.
Maar nu komt het. Dit geloof je nooit! Weet je wat mijnheer vanavond bij had? Een complete Pata Grega hesp! Van zo maar eventjes 8 kg! Hij was op het werk een uurtje vroeger gestopt en was naar Buggenhout gereden. Naar de fabrikant himself. Jongens, jongens! Wat mijnheer in zijn kop heeft, heeft hij niet in zijn kont. Een houten showstelletje om de ham op te zetten had hij tegelijk ook maar meegebracht.
Mijnheer en madame kunnen vanaf nu dus exquise gedroogde ham smikkelen. Bezoekers en gasten krijgen voortaan ook wel een schelletje Pata Grega voorgeschoteld, als amuse gueule. Want al is de houdbaarheid van deze ham negen maanden, ook delicatessen kunnen je de strot uitkomen.
Zo heel af en toe heeft mijnheer last van delicatessengekte. Dan hoeft hij over een bepaalde lekkernij maar iets te lezen en de zever loopt uit zijn mond. De begerigheid die hij daarbij tentoon spreidt is zo smachtend dat madame er van smelt. Dan popelt ze om aan mijnheers verzuchting te kunnen voldoen. Gisteren drupte zijn goesting op een krantenartikel over Pata Grega Superano, een soort Spaanse Pata Negra (gedroogde ham) die in Buggenhout geproduceerd wordt. Volgens kenners zou dit Belgisch product van fantastische kwaliteit zijn. Mijnheer wil dat dus wel eens onder de tand krijgen.
Het artikel vermeldde als verkooppunten: Delhaize, de betere slagers en delicatessenwinkels. Omdat de Delhaize het dichtste bij lag, toog madame daar naartoe. Ze legde het krantenartikel voor aan de verkoopster aan de verstoog.
Ik zou graag deze hesp hebben. zei ze.
Het meisje kwam uit de lucht gevallen. Van dat soort vlees had ze nog nooit gehoord. Maar ze was vriendelijk en inschikkelijk. Ze informeerde links en rechts bij collegas én bij de slager van dienst. Maar de onwetendheid was daar even groot.
Een ogenblikje, mevrouw. Ik roep de bazin er bij.
Ze verdween en even later galmde het door de Delhaize: Mevrouw X, aan de vleeswaren gevraagd.
Geen minuut later dook de bazin op. Ze had al van Pata Grega gehoord en meende dat het af en toe in het assortiment zat. Verrassend bereidwillig sloeg ze er een dikke catalogus op na. Bij de G van gedroogde ham, vond ze Pata Grega Superano. Ze wilde het voor madame met alle plezier bestellen. Overmorgen zou madame haar bestelling al in de rekken kunnen vinden.
In de rekken? Niet in de vleestoog?
Bleek dat Pata Grega per 80 gram in blister voorverpakt te verkrijgen is.
Kom zei ze. Ik zal je tonen waar je het overmorgen kan vinden.
Lieve hemel! Wat was die mevrouw klantvriendelijk! Alsof ze van een andere planeet kwam.
Ze wees de juiste ligplaats van de Pata Grega aan.
Kijk mevrouw! Hier zal hij liggen. Naast deze Superano. Wij hebben een Superano, maar ik geloof niet dat die van het merk Pata Grega is.
Madame bekeek de blister met de in voorraad zijnde Superano en helemaal onderaan, in piepkleine lettertjes stond Pata Grega, Buggenhout!
Madame bedankte de gerant, in het bijzonder voor haar klantvriendelijkheid. Het charmeerde haar. Goed zo, want ze had het dubbel en dik verdiend. En vanavond verdient madame een dikke Pata Grega-kus van mijnheer.
Zoals eerder vermeld, gaven mijnheer en madame elkaar voor de kerst een halve diepvriezer cadeau. Maar zeg nu zelf, ook al zou hij feestelijk verpakt zijn, zon mastodont is toch geen zicht onder de kerstboom! En wat is nu een kerstboom zonder pakjes? Dus besloten mijnheer en madame om alsnog voor mekaar een attentietje onder de kerstboom te leggen. Een kleinigheidje. Een verrassing.
Madame vroeg zich af welke surprise mijnheer voor haar uit zijn duim zou zuigen. Ze verkneukelde zich bij voorbaat op de mysterieuze attentie. Tot mijnheer zei: Schatje, ik heb een probleem. Ik zou voor jou een parfum willen kopen, maar ik heb geen idee welke geur jij lekker vindt.
Lap! Daar ging de verrassing! Toch begreep ze mijnheer. Ze had voor zichzelf nog nooit een parfum gekocht. Ze heeft niet het minste benul over parfums, weet in de verste verte niet welke geur ze zou prefereren. Hoe kon hij het dan weten, hè? Mijnheer stelde voor om samen een parfum te gaan kiezen.
Madame was een tikkeltje opgewonden. Hoe kies je nu in godsnaam een parfum dat bij je past? Zou ze moeten voortgaan op de aanbevelingen van de verkoopster? Zou die zeggen: en voor oudere dames hebben we dit.? Of moest ze aan alle flesjes ruiken? Dat zou voor haar door nicotine afgenomen reukzin een behoorlijke klus worden. Ze ruikt amper dat de hond een scheet gelaten heeft. En dat zijn behoorlijke stinkers.
Aan welk parfum had u gedacht, madame? vroeg de verkoopster.
Ik ken niks van parfums, mevrouw. Maar ik dacht aan een bedwelmend parfum. flapte madame er uit. Mijnheer rolde guitig met de ogen. Hm ze wou hem bedwelmen!
De verkoopster nam een kaartje en knipte er zon twintigtal kartonnen stripjes van. Op elk stripje spoot ze een wolkje parfum. En dan mocht madame ruiken. Bij de eerste stripjes kwam de geur duidelijk door. Maar na een stuk of vijf reukwaters, leek madames neus verstopt. Ze rook niets meer. Ze snuffelde en snoof tot de kartonnetjes tegen haar neusgaten plakte. Toen ze de geur van het twintigste stripje gechineesd had, was ze vergeten hoe de andere flesjes roken en begon de hele ceremonie opnieuw. Deze keer elimineerde ze: dat vind ik niet goed, dat is te flets, dat is mijn smaak niet. Uiteindelijk schoten er twee flesjes over. Met die twee genomineerden werden madames beide polsen beneveld. Toen heeft mijnheer mogen kiezen. And the winner is . Tatatataa Dolce & Gabbana.
Heaven, Im in heaven zong madame in de auto, terwijl ze met gesloten ogen het bouquet op haar polsen inademde. Haar parfum! Haar eerste, echte, persoonlijk gekozen parfum! De winkeljuffrouw heeft het flesje feestelijk verpakt. Madame zal moeten wachten tot Kerstmis vooraleer ze zichzelf met een sluiertje welriekende hemel kan benevelen. Bedankt mijnheer! Madame is very happy!
De laatste tijd wordt op menig blog geklaagd over moeheid. De winterblues zitten daar waarschijnlijk voor iets tussen. Weinig licht werkt immers op de stemming. Madame heeft er ook last van. Maar Draakjes vermoeidheid heeft een andere oorzaak.
Toen ze vorige maand voor een tijdje bij mijnheer en madame kwam wonen, kon ze in de logeerkamer terecht. Een slaapplaats voor Stripke vinden, lag moeilijker. De woonruimte is Woefkes verblijf. Om kat en hond van elkaar te scheiden bleef maar één mogelijkheid over, nl. Stripke bij Draakje laten slapen. Draakje vond het een prima idee en leuk bovendien. Samen met een ronkend poezeminneke in bed, zalig! Maar zoals het een kat betaamt, krijgt Stripke nachtelijke kuren. Midden in de nacht wordt ze dynamisch, wil ze per se op jacht. Ze dolt en miauwt tot Draakje wakker wordt en van ellende de kat buiten zwiert. Hoe het tussen Woef en Stripke afloopt kan haar op dat moment geen lor schelen. Ze wil slapen! Een uurtje later staat Stripke weer aan de deur te wiewen en te krabbelen. En hupsakee, Draakje kan weer uit haar bed om de nachtbraakster binnen te laten.
Gisteravond kloeg Draakje over haar onderbroken nachtrust. Madame, die soms denkt dat ze de wijsheid in pacht heeft J, zei: laat je slaapkamerdeur op een kier staan, dan kan Stripke komen en gaan wanneer ze wil. Zo gezegd zo gedaan.
En meisje? Goed geslapen? vroeg madame vandaag. Draakje schoot in een lach en vertelde.
Vannacht voelde ik in mijn halve slaap dat Stripke zich aan mijn rechterzij kwam nestelen. Ik dacht alleszins dat het Stripke was. Meteen daarna voelde ik de kat op bed springen en zich tegen mijn linkerzij vleien. Toen werd ik wakker, want dat klopte precies niet. Ik zag Woefke rechts van mij liggen en Stripke links van mij. Ik hield me zo stil mogelijk. Want stel dat een van beiden merkte dat haar rivaal ook in bed lag! Even later voelde ik dat Stripke de oversteek wou maken. En het onvermijdelijke gebeurde: ze zag Woefke. Ze blies en siste. Woefke vertrok met de staart tussen de benen. En ik... ik was natuurlijk weer klaar wakker.
Tja. Draakje zal nog moeten volhouden. Nog even. Want vandaag heeft ze een appartementje gevonden. Begin januari kan ze verhuizen.
Simon – partner van Draakje Kwik - 1° zoontje van Simon Flupke - 2° zoontje van Simon
Meer familie Ma - moeder van mijnheer Bomma - schoonmoeder van mijnheer Broer - broer van madame Schoonzus - vrouw van Broer Directrice - 1° dochter van Broer en Schoonzus Moesje - 2° dochter van Broer en Schoonzus de Soep - zoon van Broer en Schoonzus
Cousine - 1° dochter van tante van madame
Medemensen
Polska – interieurverzorgster Jetje - tof blogmaatje Antoine - buurman, man van Maria Maria - buurvrouw, vrouw van Antoine
Tuinsmurf - de tuinman Ray - vriend regisseur
Beestenboel
Woefke – hond van mijnheer en madame Sloeber - Berner Sennen van Knoopke en Joost Stripke - Kat van Draakje
). De meer consciëntieuze artiesten hielden zich nauwkeurig aan de opgegeven centiliters; de resolute kladschilders klutsten een persoonlijke mix bijeen. Maar hoe ze hun kleurenmengsel ook gemaakt hadden, ze genoten, met volle en meerdere teugen, zowel van het mixen als van het consumeren van hun brouwsel(s). De stemming zat er meteen in.
