Een glaasje champagne was de enige uitspatting die mijnheer en madame zich veroorloofden tijdens de overgang van oud naar nieuw. Na het vele kerstgedruis deed het goed om vanuit de luie zetel 2008 te kunnen binnenglippen. Klokslag middernacht kwam er meer leven in de brouwerij. In alle windstreken besprenkelde vuurwerk het firmament met kleurrijke spetters. Dan volgde een resem telefoonoproepen.

Drrrring!…Mijnheer nam op. ”Hallo!…” Het bleef stil aan de andere kant van de lijn. Er klikte een vage plop. “Hallo!…” Mijnheers ‘hallo’ klonk quadrafonisch in het toestel. “Waarschijnlijk een slechte verbinding. Ze zullen wel terug bellen.” zei mijnheer en hing op. Inderdaad. Vijf minuten later… Drrrrring!… Weer hetzelfde klikje en verder niets. Datzelfde scenario herhaalde zich zowat vier keer. Het leek wel alsof een automatische centrale een boodschap wou doorspelen maar dat de apparatuur stuk was. Na de vijfde keer kreeg mijnheer het op zijn zenuwen. “Godverd… Gaat dat zo de hele nacht blijven duren, of wat?”

Omstreeks 1u ging madame per mail enkele nieuwjaarswensen verzenden. En kijk! ET had een mailtje gestuurd: “Heb jullie geruime tijd en meerdere keren telefonisch proberen te bereiken om een gelukkig Nieuwjaar te wensen, maar geraak niet binnen…” Aha! Dat was de dader. Nadat madame ET per mail op de hoogte gebracht had over zijn defecte lijn bleef het stil en konden mijnheer en madame ongestoord genieten van een nachtfilm.

Dinsdag begon het spelletje opnieuw. Dring, hallo, klik, niets. Eigenaardig! ET wist toch dat zijn verbinding niet lukte. Zou hun eigen telefoonlijn dan defect zijn? Het werd gecheckt. En wat bleek? Alle telefoons waren zo dood als een pier. Op Nieuwjaarsdag een technieker bellen leek niet zo’n best idee. Mijnheer zou ’s anderendaags op zijn werk Telenet van het euvel op de hoogte brengen.

Woensdag in de voormiddag. Madame’s GSM tingeltangelt het oproepdeuntje. ’t Was mijnheer met de boodschap dat de pc’s op zijn werk niet online konden, of madame contact wou nemen met Telenet telefonie. Er zijn klusjes die madame tegen haar goesting doet. Maar aan helpdesks contacteren heeft ze geen gloeiende maar vlammende hekel. Vooral als het om technische dingen gaat. Maar goed, ze zou Telenet contacteren. Ze begon met surfen op de Telenet site, in de hoop het telefoonnummer van Telenet Telefonie te vinden. Maar zoals op de meeste serversites, waren telefoonnummers onvindbaar. Ze zullen waarschijnlijk wel ergens staan. Maar diep, diep begraven in een sub-sub-sub-pagina. Dan maar de klasseur van Telenet opgediept. En hip, hip, hoera, madame vond het telefoonnummer. Ze belde via Skype en kreeg een vriendelijke Dieter aan de lijn. Hij controleerde terstond de toestand van mijnheer en madame’s telefoonverbinding en bevestigde dat er een defect was.

Dieter: Wat je nu zou kunnen doen is de modem van de telefoon uittrekken.

Madame: En hoe zit dat beest er uit?

Dieter: Dat is een toestel waarin lampjes branden. Er staat een nummer op dat begint met “Aablabla” Wil je even kijken?

Madame: Euh… Dieter! Voor die modem staat een kast met whisky flessen. Lege whisky flessen. Ik moet eerst die kast opzij schuiven voor ik er aan kan. Leg me maar uit wat ik moet doen. Lukt het niet, bel ik wel terug.”

Dieter legde haarfijn uit wat madame moest doen: telefoonmodem uittrekken, een minuutje wachten en terug inpluggen. Daarna zou de telefoon weer moeten werken. Madame grrrr…omde. “Waarom moet ik verdomme altijd die technische dingen oplossen! Mijnheer is hier de techneut! Maar nee! Ik moet het weer doen!” (Niet echt rechtvaardig, maar als madame uit haar hum is, moet ze haar chagrijn ergens op kunnen uitwerken.) In haar grollende gramschap sleurde ze als een sterke Samson met één diepe kreun de hele kast met flessen opzij. De boel rammelde een beetje, maar alle flessen bleven rechtop staan.  In het donkere hoekje achter de kast krioelde het van de elektrische draden. In een verlengkabel met stekkerdoos waren drie stekkers ingeplugd. Welke stekker was nu van die verdomde modem! “Foert!” zei madame en trok alles uit. Tijdens de verplichte minuten wachttijd ijsbeerde ze. Haar humeur was nog steeds onderkoeld. Na de verplichte wachttijd plugde ze alles weer in en testte de telefoon. Ze hoorde een zalig zeurend gezoem. De buitenlijn was er weer! Ze blies een virtueel kusje richting Dieter, stuurde virtuele verontschuldigingen richting mijnheer en schonk voor zichzelf een live bakje welverdiende troost in.  

02-01-2008 om 00:00 geschreven door Madame

“Ik ga slapen en morgen pak ik congé.” zei madame en strompelde ze naar de slaapkamer. Ze strompelde omdat ze moe was maar voornamelijk omdat ze boven haar theewater  - of beter gezegd, boven haar cocktails - was. Het familiefeest was een succes. Na de koffie, toen alle gasten geanimeerde gesprekken voerden, toastte madame in stilte op de goede afloop. Ze had puik werk verricht, vond ze. Daar mocht ze wel eens op klinken.

Na de maaltijd had ET had zich tot barkeeper geëngageerd. Erg nauwkeurig sprong hij met de cocktailrecepten niet om. Een beetje van dit, een beetje van dat, veel van zus en meer van zo. Met veel bravoure bood hij zijn mixjes aan het gezelschap aan.

“Wie wil dit licht radioactief drankje?“

“Ikke!” zei bomma.

Het gifgroen kleurtje schrikte het kranig grootje niet af. En gelijk had ze. Want hoe creatief ET ook te werk ging, zijn drankjes waren verbluffend lekker. Voor madame had hij een rozerode Cosmopolitan Cocktail gebrouwen. Een zaaalig drankje! Madame vroeg meteen een tweede glas en een derde en een…. Ach, waarom tellen? In het begin waren het ranke glaasjes. Later op de avond waren het uit de kluiten gewassen pinten.

De ochtend nadien – madame had niet echt een kater, haar hersenen leken alleen een beetje na te zwalpen – kwam ze tot de aangename vaststelling dat mijnheer de living al had opgeruimd.

“Natuurlijk heb ik opgeruimd” zei mijnheer, “jij wou toch congé pakken vandaag?”

Ze was het bijna vergeten. Maar nu hij het zei, wel ja, ze zou er een vakantiedag van maken.

30-12-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Wie thuis feest, kent het verschijnsel. Als de gasten vertrokken zijn, daalt een vredige rust neer. Dan neemt de gastvrouw de chaos in ogenschouw, glimlacht en zucht. Ze glimlacht omdat het mooi geweest is. Ze zucht omdat er moet opgeruimd worden. Halfvolle glazen, proppen cadeaupapier, lege flessen, vuile servetten, stapels afwas… Die nacht, na het kerstfeest, dronk madame eerst op haar gemak de halflege glazen wijn leeg en werkte daarna twee uur, tot de living er weer nuchter uitzag. Ze had het kunnen laten liggen tot ’s anderendaags. Maar haar gedachten dwarrelden naar volgende zaterdag. Nog drie dagen en dan moet de tafel weer feestelijk gedekt staan, moet ze een menu samengesteld hebben, moet ze boodschappen doen, moet ze koken voor 12 personen. Want dit jaar is het madame’s beurt om mijnheers schoonfamilie en kinderen op een eindejaarsetentje te vergasten. Een beurtrol die (slechts) om de vier jaar bij madame terecht komt. Gelukkig heeft ze dit jaar vier dagen de tijd. Vorige keer had ze welgeteld twee dagen om voor de schoonfamilie vijf gangen op tafel te hocuspocussen. Uitgeput was ze toen. Maar kom, het zwaarste werk is inmiddels achter de rug. Morgen om 18u staat ze weer de glansrijke gastvrouw te wezen. Benieuwd hoe dit feest zal verlopen.  

28-12-2007 om 22:46 geschreven door Madame

Het menu

Wie denkt dat madame enkel de menukaart schilderachtig opmaakte, heeft het mis. Elk gerecht kreeg een toets schildermateriaal mee. Zo serveerde ze bij de pompoensoep een (meng)potje gevuld met lichtjes opgeklopte room en een houten spateltje. Met behulp van het spateltje mochten de gasten hun soepje romig inkleuren.

En dan kwam de fondue. Voor madame le moment suprême. Want over de presentatie van de groenten en de sausjes had ze zich maanden van tevoren verkneukeld. Het bereiden van de Mondriaanse groenten kostte bloed, zweet en tranen. Aan die schoteltjes alleen al hebben Draakje en madame vier uur gezwoegd. Want wat was het opzet? Madame wou (per se!) dat elk kommetje groenten er uit zag als een schilderij van Mondriaan. Tomaten, sla, ei, komkommer, alles werd in vierkantjes en rechthoekjes gesneden en daarmee moest puzzelgewijs een compositie gemaakt worden. In het begin probeerden ze een bestaande compositie van Mondriaan na te bootsen. Mét de meetlat!

Maar zo’n mozaïek samenstellen was moeilijker dan gedacht. Dan gleed het vierkant stukje perzik naar beneden, dan krulde het langwerpig stukje sla om, de lijntjes maïskorrels vertikten het om in het gelid te blijven, dan waren de streepjes ananas weer krom, de streep asperge bleef niet liggen, enz. Ten lange leste hebben ze het Mondriaans model grosso modo opgevolgd en met eigen inspiratie afgewerkt. En het resultaat mocht gerust de naam groentenmondriaan genoemd worden.

Voor de sausjes had madame maanden van tevoren contact opgenomen met de apotheker van het dorp.

“Mag ik eens een heel eigenaardige vraag stellen, mijnheer? ’t Is een heel rare vraag, hoor. Zoiets is je vast en zeker in je hele carrière nog nooit gevraagd.”

Zo stak madame van wal. Ze vertelde geanimeerd over haar plannen voor het komende kerstfeest en vroeg uiteindelijk of de apotheker zo vriendelijk zou willen zijn om haar fonduesausjes voor het schilderachtig kerstfeest in tubes te doen. Ze zou er zelf wel etiketjes op plakken. Of ze de sausjes half december mocht binnen brengen.

En zo kwam het dat madame met kerst de mayonaise, ketchup, cocktail-, pilipili- en currysaus in tubes serveerde. Alle tubes netjes voorzien van een met Photoshop bewerkt etiket van Talensverf.

De figuratieve aardappelen waren platte kroketjes in de vorm van dennebomen, sneeuwmannen, engelen, sterren… Voorgebakken en diepgevroren aangekocht.

Het dessert bestond uit een frisse fruitsla, geserveerd in impressionistisch besneeuwde coupes. De coupes besneeuwd doen lijken was een eenvoudig procédé. Water aan de kook brengen. De buitenkant van een coupe boven de waterdamp ronddraaien en meteen daarna bestuiven met poedersuiker. Ziet er dan zo uit.

En dan was er overheerlijke koffie. Madame had nooit gedacht dat met ingrediënten van het koffierecept zo’n verbluffende koffie kon gemaakt worden.  Voor wie het wil proberen.

Doe 10 cl. vanillesiroop in een kop

Vul aan met sterke koffie en roer

Leg er een vlok zoete, stijf geklopte room bovenop

Giet op de room 1 theelepel Sirop de menthe.

Facultatief: op de room enkele pistachenootjes als versiering

Anekdote bij de voorbereidingen.

27-12-2007 om 08:16 geschreven door Madame

Het thema

In het portaal, op een canvas dat op een (schilders)ezel gezet was, stond in grote letters: “schilderachtige kerstwensen”. ’t Was evenwel pas in de living dat de betekenis van die tekst doordrong. De woonkamer was namelijk omgebouwd tot schildersatelier. Een zestal schildersezels (geleend van nicht kunstschilder), diverse schilderijen, her en der verf, borstels, vodden, verfschort, palet en diets meer insinueerden dat deze kerst “schilderachtig” zou worden.

De aperitief

Bij aankomst mochten de gasten meteen met een oefening “kleuren mengen” beginnen. Want madame had geen aperitief klaargemaakt, de gasten mochten zelf hun drankjes mixen en shaken. Alle kleuren waren voorhanden: apricot brandy, grenadine, limoensap, cointreau, sinaasappelsap, campari, koffielikeur, pisang, passievruchtensap, ananassap, gin, cranberrysap, vodka, enz. Ze konden kiezen uit twaalf cocktailrecepten. Er werd duchtig gemixt (en gemorst, maar dat hoorde er bij ). De meer consciëntieuze artiesten hielden zich nauwkeurig aan de opgegeven centiliters; de resolute kladschilders klutsten een persoonlijke mix bijeen. Maar hoe ze hun kleurenmengsel ook gemaakt hadden, ze genoten, met volle en meerdere teugen, zowel van het mixen als van het consumeren van hun brouwsel(s). De stemming zat er meteen in.

De aperitiefhapjes

Met de aperitiefhapjes kwam madame origineel uit de hoek. De gasten keken hun ogen uit. Geheel in de lijn van het thema “schilderachtige kerst” kreeg ieder een schilderspalet, waarop geen verf, maar negen kleurrijke hapjes. Voor deze stunt had madame niet alleen aan haar gasten gedacht. Ook aan zichzelf. Op die manier hoefde ze maar één keer met de hapjes rond te gaan en kon ze rustig van de geanimeerde gesprekken zitten genieten.

De kerstboom

De kerstboom was een hoofdstuk apart. Dit jaar was de kerstboom een raamschildering.  In de boom waren 36 kerstbollen geschilderd. Maar daarmee is alles nog niet gezegd. Want de boom was de rode draad van het kerstfeest. Hij bepaalde namelijk het ritueel van kerstcadeautjes geven en krijgen. Om beurt mocht iemand met een plamuurmes de verf van een kerstbol wegkrabben. Dan verscheen een papiertje (dat buiten op het raam gekleefd was) waarop stond wie van wie een pakje kreeg. Na elke gang van de feestdis volgde een rondje kerstbollen wegkrabben en pakjes geven.

Het feesttafel
Met servetten van diverse kleuren hadden Draakje en madame de feesttafel kleur gegeven. De menu’s waren echter DE blikvangers. Achter ieder bord stond een fotokader met daarin het menu. Om de spanning er in te houden had Draakje het schitterend idee om over iedere fotokader een servet te hangen. Dan leek het wegnemen van het servet zo’n beetje op het onthullen van een beroemd schilderij.

Begin over het menu alvast te watertanden (zie foto). Morgen daarover meer.

26-12-2007 om 16:37 geschreven door Madame

Madame duikt drie dagen onder. Ze heeft nog een heleboel te fiksen voor het komende kerstfeest. Het wordt weer een originele bedoening. J Het verslag volgt op 26 december.

Geniet intussen van de kerstsfeer met dit schitterend filmpje.
(om ten volle van het 5 min-durend filmpje te kunnen genieten, zet eerst op stop en laat het geruime tijd laden. 't Is te moeite waard!)

VROLIJK KERSTFEEST!

23-12-2007 om 17:57 geschreven door Madame

Rond 21u gaat madame met Woefke wandelen. Dan is het gewoonlijk kalm in de wijk. De meeste mensen zitten rond die tijd te cocoonen voor hun televisie. Voor Woefke een uitgelezen tijdstip om te gaan wandelen. Dan kan ze ongeremd en ongehinderd alle eerder gepasseerde reuenvlaggetjes besnuffelen. Zelden een auto die haar stoort; zelden een mens die haar aandacht afleidt. Gisteren verliep het even anders.

Woefke en madame waren net de hoek omgedraaid en bevonden zich nog ter hoogte van hun thuis. Het was blijkbaar hoognodig dat Woefke uit gelaten werd, want prompt hurkte het beestje op de gemeentelijke grasmat (er zijn geen stoepen in de straat, wel grasmatten) en liet haar plasje de vrije loop. Op dat moment zwenkte een auto de hoek om en reed de oprit van buurvrouw Marie op. Een vrouw stapte uit. Ah! Het was buurvrouw Marie herself! Omdat Marie nooit een goedendag zegt, verwachtte madame dat ze meteen zou binnengaan. Maar nee, ze bleef naast haar auto naar madame staan kijken. Madame bleef ook staan, want Woefke was nog aan ’t snuffelen. Toen Woefke het aanbod aan geurtjes voldoende gemonsterd had, ging madame verder. Plots sprak Marie.

“Zou je in ’t vervolg je hond voor jullie huis willen laten kakken, madame, en niet hier! Je laat hem altijd hier kakken! Ik heb vorige week weer een grote stront gevonden.”

Dat Marie in de winter op straat naar hondendrollen speurt, is nieuw. Maar verder is het alom geweten dat buurvrouw Marie een beroepszeur is. Madame heeft er nog niet veel aanvaringen mee gehad, maar de buren kunnen over haar geroddel, gekonkel en gemoeial een 20-jarige soap schrijven. Ze is de dragonder van het dorp. Maar wat ze ook is, madame laat niet over zich heen stappen. Ze antwoordde “Dat zal dan toch niet van mijn hond geweest zijn.”  en wandelde voort.

“O jawel Dat was van jouw hond.”, riep Marie haar na, “ik heb al gezien dat hij het doet. En de mensen zijn het hier ook al komen zeggen. Maar je doet het wel altijd ’s avonds in de donkere, hè madame. Dan denk je dat we het niet zien, hè!…”

20-12-2007 om 22:42 geschreven door Madame

Mijnheer was blij met de Superano ham die madame voor hem gekocht had en beloonde haar met een dikke Pata Negra-kus. Dat is het voordeel van bloggen. Als mijnheer madame’s blog op het werk leest, weet hij bij thuiskomst wat hem te doen staat. ;-)

“Fijn dat je dat voor mij gekocht hebt,” zei hij, “maar dat is geen échte Pata Grega. Wat in dit pakje zit, is maar 12 maanden gedroogd. Echte Pata Grega is minstens 24 maanden gedroogd. Maar dat zullen ze in de Delhaize niet verkopen.” En weer volgde een dikke kus.

Maar nu komt het. Dit geloof je nooit! Weet je wat mijnheer vanavond bij had? Een complete Pata Grega hesp! Van zo maar eventjes 8 kg! Hij was op het werk een uurtje vroeger gestopt en was naar Buggenhout gereden. Naar de fabrikant himself. Jongens, jongens! Wat mijnheer in zijn kop heeft, heeft hij niet in zijn kont. Een houten showstelletje om de ham op te zetten had hij tegelijk ook maar meegebracht.

Mijnheer en madame kunnen vanaf nu dus exquise gedroogde ham smikkelen. Bezoekers en gasten krijgen voortaan ook wel een schelletje Pata Grega voorgeschoteld, als amuse gueule. Want al is de houdbaarheid van deze ham negen maanden, ook delicatessen kunnen je de strot uitkomen.

19-12-2007 om 20:54 geschreven door Madame

Zo heel af en toe heeft mijnheer last van delicatessengekte. Dan hoeft hij over een bepaalde lekkernij maar iets te lezen en de zever loopt uit zijn mond. De begerigheid die hij daarbij tentoon spreidt is zo smachtend dat madame er van smelt. Dan popelt ze om aan mijnheers verzuchting te kunnen voldoen. Gisteren drupte zijn goesting op een krantenartikel over Pata Grega Superano, een soort Spaanse Pata Negra (gedroogde ham) die in Buggenhout geproduceerd wordt. Volgens kenners zou dit Belgisch product van fantastische kwaliteit zijn. Mijnheer wil dat dus wel eens onder de tand krijgen.

Het artikel vermeldde als verkooppunten: Delhaize, de betere slagers en delicatessenwinkels. Omdat de Delhaize het dichtste bij lag, toog madame daar naartoe. Ze legde het krantenartikel voor aan de verkoopster aan de verstoog.

 “Ik zou graag deze hesp hebben.” zei ze.

Het meisje kwam uit de lucht gevallen. Van dat soort vlees had ze nog nooit gehoord. Maar ze was vriendelijk en inschikkelijk. Ze informeerde links en rechts bij collega’s én bij de slager van dienst. Maar de onwetendheid was daar even groot.

“Een ogenblikje, mevrouw. Ik roep de bazin er bij.”

Ze verdween en even later galmde het door de Delhaize: “Mevrouw X, aan de vleeswaren gevraagd.”

Geen minuut later dook de bazin op. Ze had al van Pata Grega gehoord en meende dat het af en toe in het assortiment zat. Verrassend bereidwillig sloeg ze er een dikke catalogus op na. Bij de G van gedroogde ham, vond ze Pata Grega Superano. Ze wilde het voor madame met alle plezier bestellen. Overmorgen zou madame haar bestelling al in de rekken kunnen vinden.

In de rekken?…Niet in de vleestoog?…

Bleek dat Pata Grega per 80 gram in blister voorverpakt te verkrijgen is.

“Kom” zei ze. “Ik zal je tonen waar je het overmorgen kan vinden.”

Lieve hemel! Wat was die mevrouw klantvriendelijk! Alsof ze van een andere planeet kwam.

Ze wees de juiste ligplaats van de Pata Grega aan.

“Kijk mevrouw! Hier zal hij liggen. Naast deze Superano. Wij hebben een Superano, maar ik geloof niet dat die van het merk Pata Grega is.”

Madame bekeek de blister met de in voorraad zijnde Superano en helemaal onderaan, in piepkleine lettertjes stond… “Pata Grega, Buggenhout”!

18-12-2007 om 16:00 geschreven door Madame

Zoals eerder vermeld, gaven mijnheer en madame elkaar voor de kerst een halve diepvriezer cadeau. Maar zeg nu zelf, ook al zou hij feestelijk verpakt zijn, zo’n mastodont is toch geen zicht onder de kerstboom! En wat is nu een kerstboom zonder pakjes?  Dus besloten mijnheer en madame om alsnog voor mekaar een attentietje onder de kerstboom te leggen. Een kleinigheidje. Een verrassing.

Madame vroeg zich af welke surprise mijnheer voor haar uit zijn duim zou zuigen. Ze verkneukelde zich bij voorbaat op de mysterieuze attentie. Tot mijnheer zei: “Schatje, ik heb een probleem. Ik zou voor jou een parfum willen kopen, maar ik heb geen idee welke geur jij lekker vindt.”

Lap! Daar ging de verrassing! Toch begreep ze mijnheer. Ze had voor zichzelf nog nooit een parfum gekocht. Ze heeft niet het minste benul over parfums, weet in de verste verte niet welke geur ze zou prefereren. Hoe kon hij het dan weten, hè? Mijnheer stelde voor om samen een parfum te gaan kiezen.

Madame was een tikkeltje opgewonden. Hoe kies je nu in godsnaam een parfum dat bij je past? Zou ze moeten voortgaan op de aanbevelingen van de verkoopster? Zou die zeggen: “en voor oudere dames hebben we dit.”? Of moest ze aan alle flesjes ruiken? Dat zou voor haar door nicotine afgenomen reukzin een behoorlijke klus worden. Ze ruikt amper dat de hond een scheet gelaten heeft. En dat zijn behoorlijke stinkers.

“Aan welk parfum had u gedacht, madame?” vroeg de verkoopster.

“Ik ken niks van parfums, mevrouw. Maar ik dacht aan een bedwelmend parfum.” flapte madame er uit. Mijnheer rolde guitig met de ogen. Hm… ze wou hem bedwelmen!…

De verkoopster nam een kaartje en knipte er zo’n twintigtal kartonnen stripjes van. Op elk stripje spoot ze een wolkje parfum. En dan mocht madame ruiken. Bij de eerste stripjes kwam de geur duidelijk door. Maar na een stuk of vijf reukwaters, leek madame’s neus verstopt. Ze rook niets meer. Ze snuffelde en snoof tot de kartonnetjes tegen haar neusgaten plakte. Toen ze de geur van het twintigste stripje gechineesd had, was ze vergeten hoe de andere flesjes roken en begon de hele ceremonie opnieuw. Deze keer elimineerde ze: dat vind ik niet goed, dat is te flets, dat is mijn smaak niet. Uiteindelijk schoten er twee flesjes over. Met die twee genomineerden werden madame’s beide polsen beneveld. Toen heeft mijnheer mogen kiezen. And the winner is…. Tatatataa… Dolce & Gabbana.

15-12-2007 om 20:54 geschreven door Madame

De laatste tijd wordt op menig blog geklaagd over moeheid. De winterblues zitten daar waarschijnlijk voor iets tussen. Weinig licht werkt immers op de stemming. Madame heeft er ook last van. Maar Draakje’s vermoeidheid heeft een andere oorzaak.

Toen ze vorige maand voor een tijdje bij mijnheer en madame kwam wonen, kon ze in de logeerkamer terecht. Een slaapplaats voor Stripke vinden, lag moeilijker. De woonruimte is Woefke’s verblijf. Om kat en hond van elkaar te scheiden bleef maar één mogelijkheid over, nl. Stripke bij Draakje laten slapen. Draakje vond het een prima idee en leuk bovendien. Samen met een ronkend poezeminneke in bed, zalig! Maar zoals het een kat betaamt, krijgt Stripke nachtelijke kuren. Midden in de nacht wordt ze dynamisch, wil ze per se op jacht. Ze dolt en miauwt tot Draakje wakker wordt en van ellende de kat buiten zwiert. Hoe het tussen Woef en Stripke afloopt kan haar op dat moment geen lor schelen. Ze wil slapen! Een uurtje later staat Stripke weer aan de deur te wiewen en te krabbelen. En hupsakee, Draakje kan weer uit haar bed om de nachtbraakster binnen te laten.

Gisteravond kloeg Draakje over haar onderbroken nachtrust. Madame, die soms denkt dat ze de wijsheid in pacht heeft J, zei: “laat je slaapkamerdeur op een kier staan, dan kan Stripke komen en gaan wanneer ze wil.”  Zo gezegd zo gedaan.

“En meisje? Goed geslapen?” vroeg madame vandaag. Draakje schoot in een lach en vertelde.

“Vannacht voelde ik in mijn halve slaap dat Stripke zich aan mijn rechterzij kwam nestelen. Ik dacht alleszins dat het Stripke was. Meteen daarna voelde ik de kat op bed springen en zich tegen mijn linkerzij vleien. Toen werd ik wakker, want dat klopte precies niet. Ik zag Woefke rechts van mij liggen en Stripke links van mij. Ik hield me zo stil mogelijk. Want stel dat een van beiden merkte dat haar rivaal ook in bed lag! Even later voelde ik dat Stripke de oversteek wou maken. En het onvermijdelijke gebeurde: ze zag Woefke. Ze blies en siste. Woefke vertrok met de staart tussen de benen. En ik... ik was  natuurlijk weer klaar wakker.”

Tja. Draakje zal nog moeten volhouden. Nog even. Want vandaag heeft ze een appartementje gevonden. Begin januari kan ze verhuizen.

13-12-2007 om 22:06 geschreven door Madame

Et voilà, het kalkoenfantje is geleverd. Het beest woog zo maar even 18kg200. Gelukkig heeft madame een brave achterneef-slager die zo vriendelijk was om het beest te komen fileren. Madame’s keuken leek gisteravond een heuse slachterij. Normaliter geen mooie aanblik. Maar madame genoot van het Fingerspitzengefühl van achterneef-slager en zijn zichtbaar genoegen om het vlees tot delicatessen te herleiden. Hij gaf bovendien nog wat kooktips mee. Wisten jullie dat enkele stukken witte selder (zonder draden) meekoken in de kalkoenragout (of kalkoenfricassee) de smaak ontzettend verfijnt? Het meest verrassende weetje was toch wel dat kalkoenmerg de hormonen stimuleert. Zo zou een vrouw die in of voorbij de menopauze is en dagelijks kalkoenmerg slurpt of kalkoennekken afknabbelt en -sabbelt na een viertal weken haar maandstonden terugkrijgen. Of ze dan nog zwanger kan geraken, wist achterneef-slager niet te zeggen.

12-12-2007 om 14:30 geschreven door Madame

Het bestuur wou kennismaken met madame. En dus ontmoette madame gisteravond de voorzitter, de ondervoorzitter en de secretaresse. Het werd een plezante babbel, al leek het een beetje op een sollicitatiegesprek. Ze hadden een vragenlijstje klaar.

Hoeveel vraag je?

Wanneer wil je beginnen?

Welke dag van de week kan je komen?

Hoe laat wil je beginnen?

Dat ze de ontmoeting zo grondig voorbereid hadden, siert hen. Madame werkt graag met mensen die een degelijke planning opmaken. Meer nog, deze vereniging plant heel ruim van tevoren. Ze repeteren nog volop voor hun toneelopvoeringen van januari 2008 en toch engageren ze madame nu al als regisseur voor hun theatervoorstellingen van 2009.

11-12-2007 om 13:26 geschreven door Madame

Zaterdagavond. Miek en Cook waren op bezoek. Er werd gezellig getafeld en gebabbeld. De genoeglijke stemming werd slechts heel even onderbroken. ’t Was Woefke. Zij claimde haar avondwandeling. Om van haar gezeur vanaf te zijn, trok madame haar jas aan en deed het dagelijks ommetje. Daarna hield Woef zich koest en kon het gezelschap verder keuvelen. Omstreeks 1u kondigden Miek en Cook aan dat ze wilden opstappen. Met de aanwezigheid van Stripke-de-kat wordt tegenwoordig ten huize mijnheer en madame voorzichtig omgesprongen met het openen van buitendeuren. In deze nog tamelijk onbekende omgeving mag Stripke nog niet naar buiten. Madame ging dus eerst kijken waar poezeminneke zat, zodat ze haar even kon opsluiten. Stripke lag niet onder het bed, niet in de lavabo, niet op een stoel, niet onder de zetel… Stripke was nergens te bespeuren. De schrik sloeg madame om het hart. Met z’n allen doorzochten ze het huis. Maar Stripke bleef onvindbaar. Zou ze… zou ze buiten geglipt zijn toen madame met Woefke ging wandelen? Madame ging in de tuin zoeken. “Pswswsws. Stripke!… Stripke!…” Tevergeefs. Madame was er het hart van in. Met zaklamp onderzocht ze nogmaals het hele interieur. Ten einde raad ging ze nog eens buiten kijken. Ze scheen in hagen en heggen, onder mijnheers auto, onder madame’s auto… En daar! Onder madame’s auto glinsterden de twee bekende kattenogen. Madame had het kunnen uitschreeuwen van vreugde! Met een kattensnoepje lokte ze Stripke onder de auto vandaan. Van pure blijdschap zette ze Stripke op de keukentafel en liet haar naar hartelust kattensnoepjes pikken.

Zondagmorgen. Madame was nog maar net uit bed toen een onbekende dame met fiets aanbelde. Vlak voor haar voeten kwispelde een Jack Russelltje.

“Is dit jullie hondje, mevrouw? Het volgde me aldoor. Mensen uit de buurt dachten dat het jullie hondje was.”

Het was madame’s hond niet. Maar ze meende zich te herinneren dat in de zomer een furieuze buurman achter een ontsnapt Jack Russeltje aan liep en schreeuwde: “Vicky! Vicky!”
Madame pakte het hondje op. Het vleide zich meteen tegen madame aan alsof het wou zeggen: “bij jou voel ik me goed.”.

“Ik zal even meegaan.” bood madame aan.

Ze belden bij de vermeende eigenaar aan. Niemand deed open. Wat nu?

“Ik zal het hondje meenemen,” zei madame “en proberen of ik de buurman telefonisch kan bereiken. Ik zorg er wel voor dat het beestje terecht komt.” De dame met de fiets was blij met dat voorstel.

Woefke keek ietwat ongelukkig toen madame het Russelltje in huis liet rondlopen, alsof ze wou zeggen: “Is het nog niet genoeg dat ik met een kat opgescheept zit?” Madame moest toegeven, het begon een aardige beestenboel te worden.

“Wat zijn de wettelijke normen voor het uitbaten van een dierenasiel?” vroeg mijnheer langs zijn neus weg.

Buurman X bleek geen telefoonnummer te hebben. Dus ging madame nog een paar keer bij de aanbellen. Maar hij gaf steeds niet thuis. Tenslotte hing ze bij buurman een briefje aan de achterdeur: “ Wij hebben een Jack Russell gevonden. Is dat jullie hondje?” Om 14u in de namiddag gaf buurman X nog steeds geen teken van leven. Het wispelturig Russelltje had zich intussen ingeburgerd. Het dartelde iedereen achterna en bedelde om aaitjes en aandacht. Toen besloten Draakje en Simon om met Russell nog eens naar de buurman te wandelen. En kijk! De kinderen waren thuis.

“Is dat jullie hondje?” vroeg Draakje?

De bengels monsterden het hondje.

“’k Ben niet zeker, maar ik denk dat het het hondje van onze bompa is.” zei een van hen, “dat beest loopt regelmatig weg.”

Daarop overhandigde Draakje het beestje aan de bengels. Het zou nu wel bij zijn rechtmatig baasje terechtkomen.

09-12-2007 om 16:14 geschreven door Madame

“Schatje, wil je plaats maken in de diepvriezers? Zakenrelatie X geeft ons binnenkort weer een kerstkalkoen cadeau.”

Madame Schatje reageerde onthutst. “Je had toch gezegd dat hij geen kalkoenen meer kweekte! De diepvriezers zitten vol! Wanneer wordt dat beest geleverd?”

“Ik weet het niet. Morgen? Volgende week?”

De gulle kweker heeft dus nog wel een kalkoenenfarm. Kortelings zal hij weer zo’n bloot gevaarte in mijnheers ploffen. Stel hierbij geen kalkoen van de slager voor. Dat zijn kuikentjes. Mijnheer X kweekt kolossen die niet passen in een standaard oven. Het zijn kadetten die moeten uitgebeend worden. Die van vorig jaar woog 12 kilo, te vergelijken met een flinke baby van 18 maanden.

Madame’s wishful thinking ging al een tijdje uit naar een grotere diepvriezer. Momenteel heeft ze er twee in gebruik: een ingebouwde met 3 schuiven en een tafelmodel met vier schuiven. Maar dat laatste is Draakjes diepvriezertje. Zodra zij een appartement gevonden heeft, neemt ze het mee. Met de aangekondigde komst van het kalkoenfantje muteerden madame’s wensdromen stante pede in een bliksemactie.

 “Lieverd. Als ik voor je kerst een halve diepvriezer koop, koop jij dan voor mij de andere helft?” 

En mijnheer was akkoord. Gezien de vage leveringsdatum van het kalkoenbeest moest de diepvrieskast snel geleverd worden. Madame belde enkele elektrozaken op en bestelde halsoverkop bij degene die het snelst kon leveren. Drie dagen later werd de diepvrieskist bezorgd. Dat bracht voor madame nog wel kopzorgen mee. Zo’n kast van 1m80 hoog duw je niet zo maar tussen het meubilair. Er moest ruimte vrijgemaakt worden. Onverdroten wierp madame zich in de strijd. Nadat een kwart van de garage een facelift had ondergaan, stond de diepvrieskast praktisch opgesteld en was ze paraat om kortelings een kalkoenfant te herbergen.

07-12-2007 om 17:20 geschreven door Madame

Gisteravond moest madame in Aantwaarpe zijn. Om het nuttige aan het aangename te paren, besloot ze in de vroege namiddag te vertrekken. Dan kon ze in de grote stad nog kerstshoppen. Sedert de rit naar Brussel had ze haar buik vol had van ontsporende autotochtjes en besloot wijselijk om van het openbaar vervoer gebruik te maken. Ze nam de autobus. En jongens, ging dat vlotjes! Binnen de 3 kwartier stond ze in het hartje van de stad.

Haar eerste doel was de Fnac. Ze had de tram kunnen nemen, maar dacht: “Ach, ’t is maar 1,5 kilometertje stappen.”  Het weer was wel koud en miezerig. Maar dat deerde haar niet. Ze stapte lustig door en snoof onderweg de modetrends op.

In de Fnac vond ze de twee boeken die ze zocht. Voor haar aan de kassa stond een man die voor zijn kleinzoon een Sinterklaasboek wou kopen, een boek van A4-formaat. De juffrouw aan de kassa zei: “Dat boek is te groot voor een gratis plastic zakje, mijnheer. Wilt u een groot zakje? Dat kost 20 eurocent. Het is herbruikbaar.”  

Kijk. Van zulke mededeling krijgt madame het op haar heupen. Dat plastic zakjes geweerd worden, tot daar aan toe. Maar dat je voor de verpakking een boek van Suske-en-Wiske-formaat 20 cent moet bijbetalen, gaat voor madame te ver. Moet de consument zijn zakken volproppen met plastic zakjes voor hij de stad in gaat? Shoppen is toch veelal uit opwelling kopen! Binnen in madame groeide een grote grrrrrom. Ze bekeek de boeken die zij wou kopen. Eén ervan was iets groter dan de doorsnee leesboek. Ook zij kreeg van de verkoopster de vraag of ze het in een grote of een kleine zak moest doen. “Doe het maar in een klein zakje” zei madame en hield zich klaar om, moesten de boeken er niet in passen, een tweede gratis zakje te vragen. De 2 boeken pasten nipt in 1 zakje. Ze dacht dat ze slim geweest was. Maar later bleek dat de kwaliteit van het plastic draagtasje erbarmelijk was. Door het gewicht van de boeken werden de handvatjes alsmaar dunner. Ze dreigden te breken. Toen was al het comfort van het draagzakje was foetsie.

Van de Fnac wou madame naar een winkel met schildermateriaal. Madame werkt het liefst met Lascaux acrylverf, een verf die je enkel in één bepaalde winkel in Antwerpen (of in het bijhuis in Rumst) kan krijgen. De verfwinkel was vorig jaar verhuisd en lag nu op 1,8 km. van de Fnac vandaan. Maar ach! Dat kon madame toch nog wel aan, zeker! Het regende nog steeds. Haar stap werd minder energiek. Na drie keer de weg vragen - waarbij ze telkens heel vriendelijk werd te woord gestaan – kon ze eindelijk haar geliefde verf kopen.

De verf woog 3 kilo; de boeken 2,5 kilo. Toch besloot madame gewoon naar het volgende doel te stappen. Ze had met Draakje afgesproken chez Fouquets op de Keyserlei. In de verte zag ze de boerentoren. Dus zo ver kon dat niet zijn. Slechts heel langzaam kwam de boerentoren dichterbij. Madame’s linkerknie begon tegen te pruttelen. Stappen werd wandelen; wandelen werd voortslepen. Begrijpelijk, toen achteraf bleek dat haar laatste trip eentje was van 2,5 km. Ze strompelde de taverne (Fouquets) binnen. Na zoveel afzien was ze aan een beloning toe. Ze bestelde meteen een Italiaanse koffie (= koffie met Amaretto en slagroom). Een soterisch moment! Minder zaligmakend was de rekening. 8,95 euro voor een Italiaans koffietje. Nu ja, Fouquets is “grand chic” – al is er volgens madame met uitzondering van de rekening weinig grandeur te bespeuren.

Toen Draakje gearriveerd was, gingen ze samen iets eten. Een dikke Argentijnse steak, dat kon madame toen wel verdragen. Ze stapten het Argentijns etablissement binnen – t.t.z. Draakje stapte, madame hinkte. De kok nodigde hen meteen uit om rechtover zijn keuken plaats te nemen. De snoeper! Als ze daar zaten, had hij zicht op madame’s niet onaantrekkelijke dochter.

Het doel van de avond was een appartement bezichtigen. Draakje wil in Antwerpen gaan wonen. Vandaar. Op foto leek het appartement best een aangenaam ding, en de huurprijs, 450 euro, was schappelijk. De verwelkoming van de makelaar was bijzonder onpersoonlijk. Dag juffrouw, dag mevrouw, handje schudden en vooruit met de geit! Hij liep de gang door, opende een glazen deur met deurdranger en liep verder. Dat de glazen deur voor madame’s neus dichtviel, was zijn zorg niet. Het was groepsbezichtiging. Er waren nl. nog kandidaat huurders. De makelaar stevende van hut naar her, zei in ’t voorbijvliegen “dat is de slaapkamer” en vloog weer weg. Uiteindelijk bleef hij toch als een biddende buizerd even hangen. Hij zei: “De prijs is dus 450 euro per maand plus 100 euro vaste kosten.” Dàt schoot bij madame in het verkeerd keelgat.

“Mijnheer. In jullie annonce staat niets over vaste kosten vermeld. Dat is niet wettelijk. Je bent wettelijk verplicht om de vaste kosten te vermelden.”

“Maar madame. Dat zijn de kosten voor water, elektriciteit, onderhoud lift. Dat moet je anders toch ook betalen.”

“Ja. Maar jij had het moeten vermelden. Wij zijn gekomen omdat we er van uitgingen dat de prijs 450 euro was. Nu komt er plots 100 euro bij.”

“Dat moet je moet op een ander toch ook betalen?”

“Dat is niet overal evenveel. Er zijn er die minder vragen. Je had het moeten vermelden.”

“Maar madame, wij staan op zoveel verschillende sites. Wij kunnen toch niet op iedere site de vaste kosten apart gaan bijzetten.”

Daar had hij te veel gezegd. Madame schoot in haar krammen.

“Me niet behandelen als een onnozel kieken, hè mijnheer. Als je op een website reclame maakt, geef jij de tekst door. En dan kan je zowel de huurprijs als de vaste kosten vermelden.”

Nu was de makelaar op zijn pik getrapt. Hij spreidde zijn vleugels, vloog in zichzelf grommend, mompelend en zagend naar beneden, alwaar hij de deur open hield. Draakje en madame zeiden nog “goedenavond”, maar zijn duracellekes waren op.

06-12-2007 om 16:06 geschreven door Madame

Gisteren zijn Draakje en madame naar Brussel gevoyageird. Er was ne marchei veur theoeter en daar wilden ze wel eens connaissance mee moeken. Naar Brussel rouleiren! Madame mocht er niet aan penseiren!  Ze détesteirt  den traffic in Brussel. Uren tevoren zat ze te trembleiren. Spookbeelden hanteirden door haar kop. De keren dat ze vruuger naar de hoofdstad rouleirde, termineirden iedere keer in totalement avoir perdu le kluts. Enfin, ze encourageerde heur eigen en doecht dat het deze keer wel za goen. Draakje allait avec elle en in haar auto was een GPS geïnstalleird.

Op de autoroute pas de problèmes. Mais alors! De laatste kilometers waren en plein ville. En je weet, in de stad ça grouille van de sens uniques. Zelfs de GPS was er door gebouleverseird. Hij dirigeirde madame tellement en rondes, dat ze drie keer rond dezelfde place circuleirde. En dat in een drukke traffic. Madame begon stillekesoen te panikeiren. “Nog iene kier” doecht ze, en dan parkeir ik hem hier quelque part en doen we de laatste kilomètres à pied.”  Ze had het nog maar justekes gedoecht, zegt die stoeme GPS: “u bent aangekomen.”

Naar huis rijden was une autre pair de manches. ’t Was doenker en het reigende. De asfalt was ne miroir. Trouveirt dan maar de flêches oep de baan! Madame rateirde ene flêche à droîte en arriveerde boenk in Centre Bruxelles. Dès lors ça devenait une voyage touristique. Ze hebben alles gezien: de basiliek van Koekelberg, le gare du Nord, le palais Royal, de avenue Louis de Mettewie… Na à peu près une demie heure dwars door den Bruxelles, arriveirden ze finalement op de Brusselse Ring.

En ga geluuft dat madame nog met den auto naar Brussel rouleirt? Paast dan mo rap iet aanders!

03-12-2007 om 10:53 geschreven door Madame

Vorige week kreeg madame haar aanslagbiljet voor de personenbelasting inkomstenjaar 2006. (Is dat niet vroeger dan gewoonlijk?) Zoals de meeste Belgen kan ze daar niet om lachen. Waar ze wel kan om lachen is deze mail die ze gisteren toegestuurd kreeg.

Aan de inspecteur der belastingen.

Het spijt me u te moeten berichten, dat het voor mij onmogelijk is te bekijken of ik mijn belasting voor 2008 nog kan betalen. Mijn financiële positie is zeer onoverzichtelijk geworden dankzij de toepassing van:

de Arbeidswet, de Auteurswet, de Horecawet, de Beurswet, de Loterijwet, de Motorrijtuigenwet, de Warenwet, de Woningwet, de Drankwet, de Gezondheidswet, de Winkelsluitingswet, de Invalidenwet, de Vestigingswet t/m de Ziekenwet enz. enz. die op een weerloos publiek wordt losgelaten.

Door al deze verschillende wetten ben ik zo terneergeslagen, uitgeput, uitgebuit, uitgewonnen, uitgetrokken en uitgeperst, dat ik niet meer weet waar ik aan toe ben, hoe ik moet zijn en of ik er nog wel ben. Men heeft mij genoodzaakt te betalen voor:

Milieubelasting, Inkomstenbelasting, Vennootschapsbelasting, Overdrachtsbelasting, Staatsbelasting, Straatbelasting, Rioolbelasting, Grondbelasting, Wegenbelasting, Verzekeringsbelasting, Beursbelasting, Weeldebelasting, Gemeentebelasting, Dividentbelasting, Successiebelasting, Hondenbelasting, Vermakelijkheidsbelasting.

En verder voor:

Tabaksaccijnzen, Benzineaccijnzen, Gedistilleerdaccijns, Zegelrecht, Registratierechten, Invoerrechten, Statistiekrechten, Reinigingsrecht en wat er nog meer aan rechten zijn.

Ik ben verplicht bij te dragen aan:

WOA, AOW, AWW, WW, WWV, BTW en tal van anderen weeën; alsook aan Ziektegeldverzekering, Zorgverzekering en Autoverzekering.

Ik betaal:

Liggeld, Staangeld, Parkeergeld, Tolgeld, Sluisgeld, Schoolgeld, Inschrijfgeld, Lesgeld, Kijkgeld en Luistergeld.

Ik ben aangezocht of verplicht bij te dragen voor:

Dierenbescherming, Vrijheidsbond, Kankerbestrijding, Astmafonds, Nierfonds, Leprafonds, Kinderbescherming, Geheelonthoudersbond, Rampenfonds, het Begrafenisfonds, enz.

Er wordt druk op mij uitgeoefend om als steun te dienen voor:

Het Rode Kruis, het Groene Kruis, het Wit-gele kruis, het Oranje Kruis en een regenboog van andere Kruizen.

De regering en anderen die mij in haar naam regeren, hebben mij zo geregeerd, dat ik niet meer weet wiens eigendom ik ben. Ik ben verplicht, verdacht, verhoord, ondervraagd, berispt, beboet, bekeurd, bestraft, bekeken, onderzocht, nagegaan, gecontroleerd, gezuiverd, ingesloten, uitgesloten, verwisseld, ontbonden, gecommandeerd, ingeschreven, uitgeschreven, doorgelicht, ingelicht, voorgelicht, opgelicht en heen en weer geschoven.

Ik heb tot nu toe mijn leven doorgebracht met het invullen, uitschrijven, overschrijven, halen en bekrachtigen en tekenen van formulieren. Ik heb reeds honderden malen verklaard dat ik ben geboren en waar en wanneer. Maar men schijnt mij slecht te geloven, omdat men voor mij allerlei folteringen nodig heeft.

Voor actiecomités, bonden, fondsen, verenigingen, clubs, instellingen, instituten, organisaties en stichtingen schijn ik een onuitputtelijke bron te vormen voor het verschaffen van GELD en het bevredigen van tegenwoordige en toekomstige wensen en behoeften van het menselijke ras.

Ik ben verplicht voor een Energie Keurmerk te betalen voor ik mijn huis mag verkopen.

Het enige wat mij nog aan het leven bindt, is mijn nieuwsgierigheid: WAT KOMT ER NOG MEER??? Dat is dan misschien het betalen van milieuheffing op een biefstuk, omdat het milieu vervuild wordt door de uitstoot van gassen door het rund. Dan voel ik door mijn klompen heen, dat de volgende stap zal zijn, dat ik straks verplicht ben een snuffelpaal aan te schaffen voor in mijn huis, om mijn eigen uitstoot te meten en daarover ook milieubelasting te betalen.

Mijnheer de Inspecteur, zoals u ziet, kan ik mij tot mijn spijt nog nauwelijks veroorloven om te leven, laat staan om nog meer te betalen.

30-11-2007 om 16:17 geschreven door Madame

Madame had in de supermarkt boodschappen gedaan en was alles in de auto aan ’t laden. Plots werd ze aangesproken.

“Je moet hier alles nogal in het oog houden, hè madame.”

Madame keek verbaasd op. Het was een struise kerel in lichtblauwe overall. Hij zag er niet al te snugger uit en ratelde door.

“Ik ben hier daarstraks 9 worsten komen kopen. Toen zag ik dat de worsten in reclame waren. Drie kopen en één gratis, stond er. En ik bestel 9 worsten. Dan moest er toch 12 krijgen, nietwaar madame?”

Madame bevestigde zijn knappe berekening.

“Wel, toen ik thuis kwam, deed ik het pakje open en ik had maar 9 worsten. Nu controleer die mensen aan de toog nooit. Maar in ’t vervolg ga ik dat toch doen. Want dat kan niet, hè madame? Als ik 9 worsten bestel moet ik er toch 12 gehad hebben, hè? Ik heb direct mijn fiets gepakt en ben teruggekomen. En weet je wat die juffrouw zei? Ze zei dat ze er maar zes aangerekend had. Maar dat kan niet, hè madame?”

Madame antwoordde: “Dan heb je eigenlijk goede zaak gedaan, mijnheer.”

Hij keek haar schaapachtig aan. “Dat zei die aan de vleestoog ook. Ik heb er zes gegeven en er drie gratis bij gedaan, zei ze. Maar dat kan niet, hè? Ik had er negen besteld. Dan moest ik er twaalf krijgen. Als ik hier nog eens kom, hou ik in ’t vervolg alles in ’t oog. Hier moet je echt oppassen of ze foppen je waar je bijstaat.”

29-11-2007 om 15:15 geschreven door Madame

De laatste tijd lijkt wel het alsof madame voortdurend op de hort is. Gisteren was ze alweer een hele dag op trot. Ze ging een dagje statten met The President’s wife. Vijf jaar geleden hadden ze elkaar leren kennen.

’t Was begin december 2002. “Ik moet met onze grote baas drie dagen naar een technische beurs in Düsseldorf” zei mijnheer, “Heb je zin om mee te gaan? Je kan gaan shoppen als je wil. Zijn vrouw gaat ook mee.”

Madame had noch de big chief, noch zijn lady ooit ontmoet. Maar drie daagjes Düsseldorf stonden haar wel aan. In Duitsland wordt de kerstsfeer nogal vroeg ingezet. Ze wou er best wel eens van de Weihnachtengemütlichkeit gaan proeven. En zo kwam het dat the president’s wife en madame drie dagen op elkaars gezelschap aangewezen waren.

“In welk soort winkels zou jij willen gaan shoppen?” vroeg madame voorzichtig. Want ja, welke voorkeur heeft een presidentsvrouw? Handtassen van Delvaux? Haute couture?
“Waar ga jij meestal shoppen?” kaatste  ze  terug.

“Ik?…. euh… ik koop meestal in de C&A.” zei madame.

“O maar, ik ook!” zei ze. Het klonk bevrijdend.

Binnen de kortste tijd waren ze boezemvriendinnen.

Tot voor gisteren was het 1,5 jaar geleden dat ze elkaar nog gezien hadden. Ze bezochten drie etablissementen: een verwarmd terras, een restaurant en een bruin café. Ze praatten zeven uur vol. Toch hadden ze nog uren kunnen doorgaan. Beiden besloten een volgende rencontre niet zo lang meer uit te stellen. Ze wonen wel 55 km. van elkaar. Maar zo moeilijk is die afstand nu ook weer niet te overbruggen.

28-11-2007 om 12:11 geschreven door Madame