Alsof madame nog niet genoeg verhuisd heeft, is ze nu ook met haar blog verhuisd. Ze was uitgekeken op de krappe layout alhier en zocht een luchtiger verblijf. Haar hele hebben en houden (=archief) laat ze hier achter en begint met een propere lei op

http://madameblogt.wordpress.com/

17-01-2008 om 09:30 geschreven door Madame

17-01-2008 om 09:27 geschreven door Madame

Eind vorige week kreeg Draakje, tot haar verbazing, telefoon van Belgacom. “Aanstaande woensdag, tussen 8u en 16u30, komen wij in opdracht van Scarlet je internet aansluiten.” Vreemd. Heel vreemd. Want Draakje heeft een abonnement bij Edpnet, die haar een ADSL-lijn bezorgt. Ze heeft geen uitstaans met Belgacom en zeker niet met Scarlet. Telefonisch legde ze haar oor te luisteren bij Edpnet. Daar werd bevestigd dat Belgacom inderdaad de ADSL-lijn zou komen activeren en dat die operatie een beetje in coöperatie met Scarlet verloopt. Probeer daar maar eens een touw aan vast te knopen. Maar vastgeknoopt touw of niet, Draakje werd wel verplicht om, ten gerieve van Belgacoms ruime marge, een dag verlof te nemen.

“Ach, ga jij maar werken” zei madame “ik komt tegen 7u wel naar je appartement en zal blijven tot die mannen geweest zijn.” Ze zou zich op het appartement nog wel een dagje kunnen bezighouden. 
 

Vanuit de thuisbasis had ze nog gevulde verhuisdozen meegebracht. Die zou ze eerst naar boven brengen, want in de gemeenschappelijke gang mochten geen voorwerpen geparkeerd worden. En dan, ineens, zo maar, flitste een pijnscheut door madame’s linkerknie. Ze zakte door haar been en vloekte. Enkele dagen geleden had ze het nogal een paar keer meegemaakt. Dan hinkte ze een tiental minuten rond en stilaan verdween de pijn. Het zou deze keer ook wel over gaan, zeker? Maar eerst zou ze die verhuisdozen naar boven brengen. Pijnlijke knie of niet, ze wou de buren niet hinderen. Op haar gat schoof ze trapje per trapje naar het gelijkvloers en klauterde dan moeizaam met de volle verhuisdozen naar boven. Die operatie herhaalde ze drie keer. Ze voelde zich idioot. Net een kleuter die leert traplopen. De trapoefening bleek niet bepaald bevorderlijk. De pijn bleef aanhouden. “Nie versagen” zuchtte madame en vulde hinkepinkend Draakjes kleerkast, ruimde de slaap- en badkamer op, hing glasgordijnen…

Om 11u30 meldde de Belgacom-man zich. Hij frommelde met wat apparatuur aan de telefoonaansluiting en vroeg toen:

“Waar komt de telefoonleiding binnen, madame?”

“Ik zou het bijgot niet weten” zei madame.

“In de kelder misschien?”

Madame herinnerde zich dat de elektriciteitskast zich in de garage bevond. Hoogst waarschijnlijk kwam ook daar de telefoonleiding binnen. Maar de garage was op slot. De dame van de benedenverdieping had het vruchtgebruik van de garage en voor zover madame wist, had alleen die dame de sleutel van de garage. Madame strompelde naar beneden  - die knie vertikte het nog steeds om pijnloos te functioneren – en belde bij Madame Van Beneden aan. Die gaf niet thuis. Wat nu?

“Zal ik morgen terugkomen?” vroeg de Belgacom-man.

Ja hallo! Madame zal nog eens een dag komen “Belgacomsitten”, zeker! It’s now or never! Ze drukte op alle bellen van de blokbewoners en kreeg van een vriendelijke mijnheer te horen, dat de mensen van het 1° verdiep rechts en van het 2° verdiep rechts ook een sleutel hadden van de garage. Madame pikkelde naar de respectievelijke verdiepingen. Maar ook daar was niemand thuis. De Belgacom-man kon dus niet anders dan zijn spulletjes inpakken. Op dat moment hoorde madame gestommel. Hoera! Madame Van Daarneffen kwam thuis! Ze belde aan en kreeg gewillig de sleutel van de garage. Een half uurtje later was de ADSL-lijn dan toch geactiveerd.

16-01-2008 om 12:09 geschreven door Madame

De zevende dag rustte zij. Maar daarna herbegon het klussen bij Draakje. Er moesten nog drie deuren geschilderd worden en gordijnenrails gehangen worden. Voor dat laatste had madame al menige keer op haar hersenpan geklopt, kwestie van al haar verstand bijeen te schudden. In de gordijnkast hingen namelijk rails voor overgordijnen, maar er was geen plaats voor glasgordijnenrails. Hoe los je dat op? Er konden nog wel rails gemonteerd worden op het betonnen uitsteeksel van de raambekisting. Maar die was gepleisterd. Geen enkel vijsje dat daarin houvast zou vinden.

Madame stuurde draakje naar de winkel. “Breng ofwel een supersterke, dubbelzijdig klevende tape mee, ofwel een lijm waarmee je een olifant aan het plafond kan plakken.” zei ze. Draakje kwam terug met een halve kilo Bison lijm. Daarmee blijft je rail vast en zeker hangen, had de verkoper gezegd.

Het is er bij madame ingepompt. Vooraleer aan een toepassing te beginnen: RTFM (Read the fu##ing manual)! Ze las de gebruiksaanwijzing drie keer. Met dikke dotten of lijnen instrijken, aandrukken en daarna aankloppen (rubberen hamer). Dan 24 uur laten drogen.

Rubberen hamer!? Ze had alleen een ijzeren hamer. Mijnheer, die haar plannen kende, had nog gezegd: neem een houten blokje mee, want als je met lijm werkt, moet je de rail aankloppen en met een hamer klop je zo’n railtje in gruzelementen.” Madame was dat houten blokje natuurlijk vergeten. Maar geen nood. Ze zou er wel wat op vinden. Ze rommelde in Draakjes keukengerei en vond een houten roerspaan. “Bingo” zei madame. Draakje verbleekte en griste het roerspaan uit madame’s handen. “Dat hoort bij een volledig stel.” zei ze. Daarop toverde ze een flinterdun roerspaantje uit haar keukenschuif. “Gratis ergens bij gekregen. Klop daar maar mee.”

Bij het aankloppen van de eerste rail mokerde madame een barst in het spaantje. Bij de tweede rail sloeg ze er een stuk af. En bij de derde rail schoot er alleen nog maar de steel over. Maar! De rail plakte muurvast tegen de zoldering! Madame was zo fier als een gieter. En Draakje was blij. Want totnogtoe was het opendeurdag op haar appartement. (De overgordijnen zijn pas binnen 14 dagen klaar) Morgen zou ze de glasgordijnen kunnen hangen en daarmee toch al van iets meer privacy kunnen genieten.

14-01-2008 om 21:21 geschreven door Madame

Het is volbracht. Draakjes huisraad is van punt A naar punt B overgeheveld. Al bij al was het geen al te afmattende missie. Temeer omdat Simon en de twee ingehuurde verhuizers de zwaarste stukken al ingeladen hadden toen het trio Draakje-mijnheer-madame arriveerde. Om 20 rurale kilometers af te leggen hadden ze die ochtend 45 minuten nodig. Files, snelheidsbeperkingen, verkeerslichten, slome chauffeurs, tractors…. Alles wat een vlot ritje ook maar kon belemmeren had het belemmerd. Maar goed, zodra ze er waren, staken ze de handen mee uit de mouwen en op amper 1 uurtje tijd was de verhuiswagen geladen.

De autowegen zaten die ochtend weer nokvol. Om de files te vermijden reed mijnheer via sluipwegen naar Groot Antwerpen. “Sluip”wegen was het ideale woord. Ze slopen gestadig langs Kempische wegeltjes en konden, vanwege de kruipende tractoren en de ettelijke flitspalen, rustig het Kempisch patrimonium in zijn winterste weemoed bewonderen. Toch was de rit via de sluipwegen de snelste. De verhuiswagen, die vroeger vertrokken was en voor de “snel”weg geopteerd had, arriveerde een kwartier na mijnheer, madame en Draakje.

De verhuismannen waren prima werkkrachten. Slechts één keer hield mijnheer zijn adem in. De motor van de ladderlift was opgestart. Eén van de verhuismannen keek de benzinetank van de motor voor de ladderlift na en kwam tot de constatatie dat er moest bijgetankt worden. Hij nam een jerrycan en vulde benzine bij terwijl de motor draaide. Tijdens die operatie bungelde een sigaret tussen zijn lippen en lurkte hij daar rustig aan voort. Ontploffingsgevaar? Dat overkomt toch alleen maar een ander, zeker!

Verhuizen zonder pech overkomt alleen romanhelden. In het echte leven loopt bij elke verhuis wat mis. Van de buffetkast en barkast braken de poten af. De verhuizers gaan hierbij vrijuit. Het lag aan de meubelfabrikant. Die had voor het monteren van de poten te nipte vijzen gebruikt. Gelukkig was er mijnheer. Die ging betere vijzen kopen en herstelde de kasten op professionele wijze.

12-01-2008 om 18:30 geschreven door Madame

Deze week: Polska geopereerd aan pols, zes weken werkonbekwaam.

Vanmorgen: Draakje ziek – acute angina

Vandaag: Madame behangt 1 kamer in app. Draakje en schildert 2 binnendeuren (2x).

17u: normaliter mijnheer en madame naar Taiko voorstelling (drum en dans) – mijnheer heeft reservatie afgebeld.

20u: Miek en Cook leverden sofa voor Draakje – madame (nog steeds) in app. aanwezig.

22u : Madame bekaf. Ligt met poten omhoog.

Morgen verhuis Draakje.

10-01-2008 om 22:46 geschreven door Madame

Gisteren was het Verloren Maandag, de dag dat Antwerpenaars en Kempenaars traditiegetrouw worstenbrood eten. Voor madame kwam die traditie bijzonder goed uit. Ze had weer de ganse dag in Draakjes appartement gezwoegd (lees: geschilderd) en had die avond weinig tijd om een warme maaltijd klaar te maken. “Gauw even bij de bakker in het dorp binnenspringen en worstenbrood halen.” dacht madame. Mijnheer is trouwens een fervente liefhebber van worstenbrood. Hij zou blij verrast zijn.

“Gauw even” wordt met de dag minder en minder realiseerbaar. Ook bij de bakker stonden de files aan te schuiven, allemaal voor worstenbrood. Madame wachtte geduldig haar beurt af. Er was immers geen reden tot gejaagdheid. Er lagen nog zo’n honderd worstenbroden in de toog.  Nog één dame en dan was het madame’s beurt.

“Twee worstenbroden, asjeblieft. “ zei die dame.

“Je hebt geluk. Dat zijn de twee laatste.” zei de bakkerin.

Hoezo de twee laatste? En die hoop worstenbroden in de toog dan?

“Dat zijn er met witloof” verduidelijkte de bakkerin.

Worstenbrood met witloof?!?! Daar had madame nog nooit van gehoord. Sedert wanneer frommelt men witloof in worstenbrood?! Stomverbaasd bedankte ze voor het worstenbrood met witloof en reed naar een andere bakker. Ook daar stonden op worstenbrood beluste klanten aan te schuiven. En kijk! Daar lag ook worstenbrood met witloof in de toog! Witloof in worstenbrood?! Is dat een nieuwe rage, misschien? Gelukkig had die bakker nog échte worstenbroden, met worst, in voorraad en werd die avond, tot groot genoegen van mijnheer en Draakje, de traditie eer aangedaan.

08-01-2008 om 22:00 geschreven door Madame

Madame neuriede: ‘Gray, gray, my hair is gray’. Omdat ze ettelijke maanden niet meer naar de kapper geweest is, begint ze inderdaad een grijs nokje boven op haar geblondeerde kop te krijgen. Niet getreurd. Ze wil het zo. Ze is het beu om uren bij de kapper te zitten. Bovendien begint het hoogblond te conflicteren met haar leeftijd. Maar daar gaat het eigenlijk niet om. Madame neuriede “gray, gray, my hair is gray” omdat ze in Draakjes appartement zo fel te keer gegaan was met de grijze verf. Haar haren leek bescheten door grauwe duivenstront.  En niet alleen haar haren waren bedruipt. Haar trui, broek, gezicht, armen, handen, haar hele hebben en houden zag er uit als een grauwe geschelpte. Hoe ze het telkens klaar speelt om zichzelf mee te schilderen mag Joost weten. Het was nochtans druipvrije verf. Vanwege de artistieke feeling met de materie misschien?

Mijnheer had haar om 11u in Draakjes appartement afgezet. Hij moest naar een andere “werf”. Miek en Cook zijn hun nieuw stekje aan ’t voorbereiden voor de verhuis. De onderlegde mijnheer was daar uitgenodigd voor technische hulp en bijstand. Om 17u ging hij zijn madame weer ophalen. Die zag er, niettegenstaande de asgrijze doodsspatten, na 6 uur nonstop ladder op, ladder af nog tamelijk kwiek uit. Maar ’s avonds, na enkele uren zalige rust, gaven haar spieren, die die dag genadeloos uit hun sabbatjaren gerukt waren, forfait. Madame’s bewegingen evenaarden die van Boris Karloff als Frankenstein. Maar ze was genadeloos. “Eén dag krijgen jullie rust, mannekens”, gromde ze tegen haar stramme ledematen, “maar daarna is ’t gedaan met profiteren. Dan gaan we weer schilderen.”

06-01-2008 om 10:54 geschreven door Madame

“Het is een mooi appartementje, mama. Een grote living, twee slaapkamers, een nette keuken en een prachtige badkamer. In sommige kamers moeten de muren nog wel overschilderd worden. In de slaapkamer en de living is één muur in een depressieve donkerbruine kleur en de andere muren in de slaapkamers zijn pistache. Yikes!  De acht binnendeuren staan in de grondverf, die moeten ook nog allemaal geschilderd worden. En er zijn nergens overgordijnen en geen glasgordijnen. Op 11 januari verhuis ik. Zie jij het zitten om...”

Aldus sprak Draakje de week voor Kerstmis. Madame was toen nog de benen onder haar lijf aan ’t uitlopen voor de kerstfeesten. Ze richtte de ogen even ten hemel, zuchtte en zei: “Dat fiks ik wel, meisje.”

Zo kwam het dat madame gisteren met ladder, een pot boredauxverf en schoofzakje naar groot Antwerpen toog. Volgens de winkeljuffrouw volstond 2,5 liter om de donkerbruine muren met twee lagen te overschilderen. Ze had het ongetwijfeld vakkundig uitgerekend. Alleen was er geen licht in de kamers en het daglicht was die dag winters donker. Om zeker geen plekje over te slaan rolde ze de verf met grote overlappingen over de muur. Toen ze aan de tweede muur (die groter was) moest beginnen, was de verf tot minder dan de helft geslonken. Dat werd krap. Ze moest de eerste laag maar wat grover werken zodat ze voor de afwerking nog voldoende verf had. Voor de laatste vierkante meters moest madame het bodempje verf uitschrapen. Maar het was gelukt. Of de muur vlekkeloos (letterlijk dan) geschilderd was, zal zaterdag pas blijken. Want het was inmiddels 16u30 en nog donkerder geworden.

Zaterdag is het plafond van de kleine slaapkamer aan de beurt. Dat plafond is momenteel zwart met witte stippen – moest voor de vorige huurster een sterrenhemel insinueren – en moet wit worden. Daar gaat madame haar “pere” nog mee zien. Plafonds schilderen is trouwens niet haar meug.   

04-01-2008 om 10:07 geschreven door Madame

Een glaasje champagne was de enige uitspatting die mijnheer en madame zich veroorloofden tijdens de overgang van oud naar nieuw. Na het vele kerstgedruis deed het goed om vanuit de luie zetel 2008 te kunnen binnenglippen. Klokslag middernacht kwam er meer leven in de brouwerij. In alle windstreken besprenkelde vuurwerk het firmament met kleurrijke spetters. Dan volgde een resem telefoonoproepen.

Drrrring!…Mijnheer nam op. ”Hallo!…” Het bleef stil aan de andere kant van de lijn. Er klikte een vage plop. “Hallo!…” Mijnheers ‘hallo’ klonk quadrafonisch in het toestel. “Waarschijnlijk een slechte verbinding. Ze zullen wel terug bellen.” zei mijnheer en hing op. Inderdaad. Vijf minuten later… Drrrrring!… Weer hetzelfde klikje en verder niets. Datzelfde scenario herhaalde zich zowat vier keer. Het leek wel alsof een automatische centrale een boodschap wou doorspelen maar dat de apparatuur stuk was. Na de vijfde keer kreeg mijnheer het op zijn zenuwen. “Godverd… Gaat dat zo de hele nacht blijven duren, of wat?”

Omstreeks 1u ging madame per mail enkele nieuwjaarswensen verzenden. En kijk! ET had een mailtje gestuurd: “Heb jullie geruime tijd en meerdere keren telefonisch proberen te bereiken om een gelukkig Nieuwjaar te wensen, maar geraak niet binnen…” Aha! Dat was de dader. Nadat madame ET per mail op de hoogte gebracht had over zijn defecte lijn bleef het stil en konden mijnheer en madame ongestoord genieten van een nachtfilm.

Dinsdag begon het spelletje opnieuw. Dring, hallo, klik, niets. Eigenaardig! ET wist toch dat zijn verbinding niet lukte. Zou hun eigen telefoonlijn dan defect zijn? Het werd gecheckt. En wat bleek? Alle telefoons waren zo dood als een pier. Op Nieuwjaarsdag een technieker bellen leek niet zo’n best idee. Mijnheer zou ’s anderendaags op zijn werk Telenet van het euvel op de hoogte brengen.

Woensdag in de voormiddag. Madame’s GSM tingeltangelt het oproepdeuntje. ’t Was mijnheer met de boodschap dat de pc’s op zijn werk niet online konden, of madame contact wou nemen met Telenet telefonie. Er zijn klusjes die madame tegen haar goesting doet. Maar aan helpdesks contacteren heeft ze geen gloeiende maar vlammende hekel. Vooral als het om technische dingen gaat. Maar goed, ze zou Telenet contacteren. Ze begon met surfen op de Telenet site, in de hoop het telefoonnummer van Telenet Telefonie te vinden. Maar zoals op de meeste serversites, waren telefoonnummers onvindbaar. Ze zullen waarschijnlijk wel ergens staan. Maar diep, diep begraven in een sub-sub-sub-pagina. Dan maar de klasseur van Telenet opgediept. En hip, hip, hoera, madame vond het telefoonnummer. Ze belde via Skype en kreeg een vriendelijke Dieter aan de lijn. Hij controleerde terstond de toestand van mijnheer en madame’s telefoonverbinding en bevestigde dat er een defect was.

Dieter: Wat je nu zou kunnen doen is de modem van de telefoon uittrekken.

Madame: En hoe zit dat beest er uit?

Dieter: Dat is een toestel waarin lampjes branden. Er staat een nummer op dat begint met “Aablabla” Wil je even kijken?

Madame: Euh… Dieter! Voor die modem staat een kast met whisky flessen. Lege whisky flessen. Ik moet eerst die kast opzij schuiven voor ik er aan kan. Leg me maar uit wat ik moet doen. Lukt het niet, bel ik wel terug.”

Dieter legde haarfijn uit wat madame moest doen: telefoonmodem uittrekken, een minuutje wachten en terug inpluggen. Daarna zou de telefoon weer moeten werken. Madame grrrr…omde. “Waarom moet ik verdomme altijd die technische dingen oplossen! Mijnheer is hier de techneut! Maar nee! Ik moet het weer doen!” (Niet echt rechtvaardig, maar als madame uit haar hum is, moet ze haar chagrijn ergens op kunnen uitwerken.) In haar grollende gramschap sleurde ze als een sterke Samson met één diepe kreun de hele kast met flessen opzij. De boel rammelde een beetje, maar alle flessen bleven rechtop staan.  In het donkere hoekje achter de kast krioelde het van de elektrische draden. In een verlengkabel met stekkerdoos waren drie stekkers ingeplugd. Welke stekker was nu van die verdomde modem! “Foert!” zei madame en trok alles uit. Tijdens de verplichte minuten wachttijd ijsbeerde ze. Haar humeur was nog steeds onderkoeld. Na de verplichte wachttijd plugde ze alles weer in en testte de telefoon. Ze hoorde een zalig zeurend gezoem. De buitenlijn was er weer! Ze blies een virtueel kusje richting Dieter, stuurde virtuele verontschuldigingen richting mijnheer en schonk voor zichzelf een live bakje welverdiende troost in.  

02-01-2008 om 00:00 geschreven door Madame

“Ik ga slapen en morgen pak ik congé.” zei madame en strompelde ze naar de slaapkamer. Ze strompelde omdat ze moe was maar voornamelijk omdat ze boven haar theewater  - of beter gezegd, boven haar cocktails - was. Het familiefeest was een succes. Na de koffie, toen alle gasten geanimeerde gesprekken voerden, toastte madame in stilte op de goede afloop. Ze had puik werk verricht, vond ze. Daar mocht ze wel eens op klinken.

Na de maaltijd had ET had zich tot barkeeper geëngageerd. Erg nauwkeurig sprong hij met de cocktailrecepten niet om. Een beetje van dit, een beetje van dat, veel van zus en meer van zo. Met veel bravoure bood hij zijn mixjes aan het gezelschap aan.

“Wie wil dit licht radioactief drankje?“

“Ikke!” zei bomma.

Het gifgroen kleurtje schrikte het kranig grootje niet af. En gelijk had ze. Want hoe creatief ET ook te werk ging, zijn drankjes waren verbluffend lekker. Voor madame had hij een rozerode Cosmopolitan Cocktail gebrouwen. Een zaaalig drankje! Madame vroeg meteen een tweede glas en een derde en een…. Ach, waarom tellen? In het begin waren het ranke glaasjes. Later op de avond waren het uit de kluiten gewassen pinten.

De ochtend nadien – madame had niet echt een kater, haar hersenen leken alleen een beetje na te zwalpen – kwam ze tot de aangename vaststelling dat mijnheer de living al had opgeruimd.

“Natuurlijk heb ik opgeruimd” zei mijnheer, “jij wou toch congé pakken vandaag?”

Ze was het bijna vergeten. Maar nu hij het zei, wel ja, ze zou er een vakantiedag van maken.

30-12-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Wie thuis feest, kent het verschijnsel. Als de gasten vertrokken zijn, daalt een vredige rust neer. Dan neemt de gastvrouw de chaos in ogenschouw, glimlacht en zucht. Ze glimlacht omdat het mooi geweest is. Ze zucht omdat er moet opgeruimd worden. Halfvolle glazen, proppen cadeaupapier, lege flessen, vuile servetten, stapels afwas… Die nacht, na het kerstfeest, dronk madame eerst op haar gemak de halflege glazen wijn leeg en werkte daarna twee uur, tot de living er weer nuchter uitzag. Ze had het kunnen laten liggen tot ’s anderendaags. Maar haar gedachten dwarrelden naar volgende zaterdag. Nog drie dagen en dan moet de tafel weer feestelijk gedekt staan, moet ze een menu samengesteld hebben, moet ze boodschappen doen, moet ze koken voor 12 personen. Want dit jaar is het madame’s beurt om mijnheers schoonfamilie en kinderen op een eindejaarsetentje te vergasten. Een beurtrol die (slechts) om de vier jaar bij madame terecht komt. Gelukkig heeft ze dit jaar vier dagen de tijd. Vorige keer had ze welgeteld twee dagen om voor de schoonfamilie vijf gangen op tafel te hocuspocussen. Uitgeput was ze toen. Maar kom, het zwaarste werk is inmiddels achter de rug. Morgen om 18u staat ze weer de glansrijke gastvrouw te wezen. Benieuwd hoe dit feest zal verlopen.  

28-12-2007 om 22:46 geschreven door Madame

Het menu

Wie denkt dat madame enkel de menukaart schilderachtig opmaakte, heeft het mis. Elk gerecht kreeg een toets schildermateriaal mee. Zo serveerde ze bij de pompoensoep een (meng)potje gevuld met lichtjes opgeklopte room en een houten spateltje. Met behulp van het spateltje mochten de gasten hun soepje romig inkleuren.

En dan kwam de fondue. Voor madame le moment suprême. Want over de presentatie van de groenten en de sausjes had ze zich maanden van tevoren verkneukeld. Het bereiden van de Mondriaanse groenten kostte bloed, zweet en tranen. Aan die schoteltjes alleen al hebben Draakje en madame vier uur gezwoegd. Want wat was het opzet? Madame wou (per se!) dat elk kommetje groenten er uit zag als een schilderij van Mondriaan. Tomaten, sla, ei, komkommer, alles werd in vierkantjes en rechthoekjes gesneden en daarmee moest puzzelgewijs een compositie gemaakt worden. In het begin probeerden ze een bestaande compositie van Mondriaan na te bootsen. Mét de meetlat!

Maar zo’n mozaïek samenstellen was moeilijker dan gedacht. Dan gleed het vierkant stukje perzik naar beneden, dan krulde het langwerpig stukje sla om, de lijntjes maïskorrels vertikten het om in het gelid te blijven, dan waren de streepjes ananas weer krom, de streep asperge bleef niet liggen, enz. Ten lange leste hebben ze het Mondriaans model grosso modo opgevolgd en met eigen inspiratie afgewerkt. En het resultaat mocht gerust de naam groentenmondriaan genoemd worden.

Voor de sausjes had madame maanden van tevoren contact opgenomen met de apotheker van het dorp.

“Mag ik eens een heel eigenaardige vraag stellen, mijnheer? ’t Is een heel rare vraag, hoor. Zoiets is je vast en zeker in je hele carrière nog nooit gevraagd.”

Zo stak madame van wal. Ze vertelde geanimeerd over haar plannen voor het komende kerstfeest en vroeg uiteindelijk of de apotheker zo vriendelijk zou willen zijn om haar fonduesausjes voor het schilderachtig kerstfeest in tubes te doen. Ze zou er zelf wel etiketjes op plakken. Of ze de sausjes half december mocht binnen brengen.

En zo kwam het dat madame met kerst de mayonaise, ketchup, cocktail-, pilipili- en currysaus in tubes serveerde. Alle tubes netjes voorzien van een met Photoshop bewerkt etiket van Talensverf.

De figuratieve aardappelen waren platte kroketjes in de vorm van dennebomen, sneeuwmannen, engelen, sterren… Voorgebakken en diepgevroren aangekocht.

Het dessert bestond uit een frisse fruitsla, geserveerd in impressionistisch besneeuwde coupes. De coupes besneeuwd doen lijken was een eenvoudig procédé. Water aan de kook brengen. De buitenkant van een coupe boven de waterdamp ronddraaien en meteen daarna bestuiven met poedersuiker. Ziet er dan zo uit.

En dan was er overheerlijke koffie. Madame had nooit gedacht dat met ingrediënten van het koffierecept zo’n verbluffende koffie kon gemaakt worden.  Voor wie het wil proberen.

Doe 10 cl. vanillesiroop in een kop

Vul aan met sterke koffie en roer

Leg er een vlok zoete, stijf geklopte room bovenop

Giet op de room 1 theelepel Sirop de menthe.

Facultatief: op de room enkele pistachenootjes als versiering

Anekdote bij de voorbereidingen.

27-12-2007 om 08:16 geschreven door Madame

Het thema

In het portaal, op een canvas dat op een (schilders)ezel gezet was, stond in grote letters: “schilderachtige kerstwensen”. ’t Was evenwel pas in de living dat de betekenis van die tekst doordrong. De woonkamer was namelijk omgebouwd tot schildersatelier. Een zestal schildersezels (geleend van nicht kunstschilder), diverse schilderijen, her en der verf, borstels, vodden, verfschort, palet en diets meer insinueerden dat deze kerst “schilderachtig” zou worden.

De aperitief

Bij aankomst mochten de gasten meteen met een oefening “kleuren mengen” beginnen. Want madame had geen aperitief klaargemaakt, de gasten mochten zelf hun drankjes mixen en shaken. Alle kleuren waren voorhanden: apricot brandy, grenadine, limoensap, cointreau, sinaasappelsap, campari, koffielikeur, pisang, passievruchtensap, ananassap, gin, cranberrysap, vodka, enz. Ze konden kiezen uit twaalf cocktailrecepten. Er werd duchtig gemixt (en gemorst, maar dat hoorde er bij ). De meer consciëntieuze artiesten hielden zich nauwkeurig aan de opgegeven centiliters; de resolute kladschilders klutsten een persoonlijke mix bijeen. Maar hoe ze hun kleurenmengsel ook gemaakt hadden, ze genoten, met volle en meerdere teugen, zowel van het mixen als van het consumeren van hun brouwsel(s). De stemming zat er meteen in.

De aperitiefhapjes

Met de aperitiefhapjes kwam madame origineel uit de hoek. De gasten keken hun ogen uit. Geheel in de lijn van het thema “schilderachtige kerst” kreeg ieder een schilderspalet, waarop geen verf, maar negen kleurrijke hapjes. Voor deze stunt had madame niet alleen aan haar gasten gedacht. Ook aan zichzelf. Op die manier hoefde ze maar één keer met de hapjes rond te gaan en kon ze rustig van de geanimeerde gesprekken zitten genieten.

De kerstboom

De kerstboom was een hoofdstuk apart. Dit jaar was de kerstboom een raamschildering.  In de boom waren 36 kerstbollen geschilderd. Maar daarmee is alles nog niet gezegd. Want de boom was de rode draad van het kerstfeest. Hij bepaalde namelijk het ritueel van kerstcadeautjes geven en krijgen. Om beurt mocht iemand met een plamuurmes de verf van een kerstbol wegkrabben. Dan verscheen een papiertje (dat buiten op het raam gekleefd was) waarop stond wie van wie een pakje kreeg. Na elke gang van de feestdis volgde een rondje kerstbollen wegkrabben en pakjes geven.

Het feesttafel
Met servetten van diverse kleuren hadden Draakje en madame de feesttafel kleur gegeven. De menu’s waren echter DE blikvangers. Achter ieder bord stond een fotokader met daarin het menu. Om de spanning er in te houden had Draakje het schitterend idee om over iedere fotokader een servet te hangen. Dan leek het wegnemen van het servet zo’n beetje op het onthullen van een beroemd schilderij.

Begin over het menu alvast te watertanden (zie foto). Morgen daarover meer.

26-12-2007 om 16:37 geschreven door Madame

Madame duikt drie dagen onder. Ze heeft nog een heleboel te fiksen voor het komende kerstfeest. Het wordt weer een originele bedoening. J Het verslag volgt op 26 december.

Geniet intussen van de kerstsfeer met dit schitterend filmpje.
(om ten volle van het 5 min-durend filmpje te kunnen genieten, zet eerst op stop en laat het geruime tijd laden. 't Is te moeite waard!)

VROLIJK KERSTFEEST!

23-12-2007 om 17:57 geschreven door Madame

Rond 21u gaat madame met Woefke wandelen. Dan is het gewoonlijk kalm in de wijk. De meeste mensen zitten rond die tijd te cocoonen voor hun televisie. Voor Woefke een uitgelezen tijdstip om te gaan wandelen. Dan kan ze ongeremd en ongehinderd alle eerder gepasseerde reuenvlaggetjes besnuffelen. Zelden een auto die haar stoort; zelden een mens die haar aandacht afleidt. Gisteren verliep het even anders.

Woefke en madame waren net de hoek omgedraaid en bevonden zich nog ter hoogte van hun thuis. Het was blijkbaar hoognodig dat Woefke uit gelaten werd, want prompt hurkte het beestje op de gemeentelijke grasmat (er zijn geen stoepen in de straat, wel grasmatten) en liet haar plasje de vrije loop. Op dat moment zwenkte een auto de hoek om en reed de oprit van buurvrouw Marie op. Een vrouw stapte uit. Ah! Het was buurvrouw Marie herself! Omdat Marie nooit een goedendag zegt, verwachtte madame dat ze meteen zou binnengaan. Maar nee, ze bleef naast haar auto naar madame staan kijken. Madame bleef ook staan, want Woefke was nog aan ’t snuffelen. Toen Woefke het aanbod aan geurtjes voldoende gemonsterd had, ging madame verder. Plots sprak Marie.

“Zou je in ’t vervolg je hond voor jullie huis willen laten kakken, madame, en niet hier! Je laat hem altijd hier kakken! Ik heb vorige week weer een grote stront gevonden.”

Dat Marie in de winter op straat naar hondendrollen speurt, is nieuw. Maar verder is het alom geweten dat buurvrouw Marie een beroepszeur is. Madame heeft er nog niet veel aanvaringen mee gehad, maar de buren kunnen over haar geroddel, gekonkel en gemoeial een 20-jarige soap schrijven. Ze is de dragonder van het dorp. Maar wat ze ook is, madame laat niet over zich heen stappen. Ze antwoordde “Dat zal dan toch niet van mijn hond geweest zijn.”  en wandelde voort.

“O jawel Dat was van jouw hond.”, riep Marie haar na, “ik heb al gezien dat hij het doet. En de mensen zijn het hier ook al komen zeggen. Maar je doet het wel altijd ’s avonds in de donkere, hè madame. Dan denk je dat we het niet zien, hè!…”

20-12-2007 om 22:42 geschreven door Madame

Mijnheer was blij met de Superano ham die madame voor hem gekocht had en beloonde haar met een dikke Pata Negra-kus. Dat is het voordeel van bloggen. Als mijnheer madame’s blog op het werk leest, weet hij bij thuiskomst wat hem te doen staat. ;-)

“Fijn dat je dat voor mij gekocht hebt,” zei hij, “maar dat is geen échte Pata Grega. Wat in dit pakje zit, is maar 12 maanden gedroogd. Echte Pata Grega is minstens 24 maanden gedroogd. Maar dat zullen ze in de Delhaize niet verkopen.” En weer volgde een dikke kus.

Maar nu komt het. Dit geloof je nooit! Weet je wat mijnheer vanavond bij had? Een complete Pata Grega hesp! Van zo maar eventjes 8 kg! Hij was op het werk een uurtje vroeger gestopt en was naar Buggenhout gereden. Naar de fabrikant himself. Jongens, jongens! Wat mijnheer in zijn kop heeft, heeft hij niet in zijn kont. Een houten showstelletje om de ham op te zetten had hij tegelijk ook maar meegebracht.

Mijnheer en madame kunnen vanaf nu dus exquise gedroogde ham smikkelen. Bezoekers en gasten krijgen voortaan ook wel een schelletje Pata Grega voorgeschoteld, als amuse gueule. Want al is de houdbaarheid van deze ham negen maanden, ook delicatessen kunnen je de strot uitkomen.

19-12-2007 om 20:54 geschreven door Madame

Zo heel af en toe heeft mijnheer last van delicatessengekte. Dan hoeft hij over een bepaalde lekkernij maar iets te lezen en de zever loopt uit zijn mond. De begerigheid die hij daarbij tentoon spreidt is zo smachtend dat madame er van smelt. Dan popelt ze om aan mijnheers verzuchting te kunnen voldoen. Gisteren drupte zijn goesting op een krantenartikel over Pata Grega Superano, een soort Spaanse Pata Negra (gedroogde ham) die in Buggenhout geproduceerd wordt. Volgens kenners zou dit Belgisch product van fantastische kwaliteit zijn. Mijnheer wil dat dus wel eens onder de tand krijgen.

Het artikel vermeldde als verkooppunten: Delhaize, de betere slagers en delicatessenwinkels. Omdat de Delhaize het dichtste bij lag, toog madame daar naartoe. Ze legde het krantenartikel voor aan de verkoopster aan de verstoog.

 “Ik zou graag deze hesp hebben.” zei ze.

Het meisje kwam uit de lucht gevallen. Van dat soort vlees had ze nog nooit gehoord. Maar ze was vriendelijk en inschikkelijk. Ze informeerde links en rechts bij collega’s én bij de slager van dienst. Maar de onwetendheid was daar even groot.

“Een ogenblikje, mevrouw. Ik roep de bazin er bij.”

Ze verdween en even later galmde het door de Delhaize: “Mevrouw X, aan de vleeswaren gevraagd.”

Geen minuut later dook de bazin op. Ze had al van Pata Grega gehoord en meende dat het af en toe in het assortiment zat. Verrassend bereidwillig sloeg ze er een dikke catalogus op na. Bij de G van gedroogde ham, vond ze Pata Grega Superano. Ze wilde het voor madame met alle plezier bestellen. Overmorgen zou madame haar bestelling al in de rekken kunnen vinden.

In de rekken?…Niet in de vleestoog?…

Bleek dat Pata Grega per 80 gram in blister voorverpakt te verkrijgen is.

“Kom” zei ze. “Ik zal je tonen waar je het overmorgen kan vinden.”

Lieve hemel! Wat was die mevrouw klantvriendelijk! Alsof ze van een andere planeet kwam.

Ze wees de juiste ligplaats van de Pata Grega aan.

“Kijk mevrouw! Hier zal hij liggen. Naast deze Superano. Wij hebben een Superano, maar ik geloof niet dat die van het merk Pata Grega is.”

Madame bekeek de blister met de in voorraad zijnde Superano en helemaal onderaan, in piepkleine lettertjes stond… “Pata Grega, Buggenhout”!

18-12-2007 om 16:00 geschreven door Madame

Zoals eerder vermeld, gaven mijnheer en madame elkaar voor de kerst een halve diepvriezer cadeau. Maar zeg nu zelf, ook al zou hij feestelijk verpakt zijn, zo’n mastodont is toch geen zicht onder de kerstboom! En wat is nu een kerstboom zonder pakjes?  Dus besloten mijnheer en madame om alsnog voor mekaar een attentietje onder de kerstboom te leggen. Een kleinigheidje. Een verrassing.

Madame vroeg zich af welke surprise mijnheer voor haar uit zijn duim zou zuigen. Ze verkneukelde zich bij voorbaat op de mysterieuze attentie. Tot mijnheer zei: “Schatje, ik heb een probleem. Ik zou voor jou een parfum willen kopen, maar ik heb geen idee welke geur jij lekker vindt.”

Lap! Daar ging de verrassing! Toch begreep ze mijnheer. Ze had voor zichzelf nog nooit een parfum gekocht. Ze heeft niet het minste benul over parfums, weet in de verste verte niet welke geur ze zou prefereren. Hoe kon hij het dan weten, hè? Mijnheer stelde voor om samen een parfum te gaan kiezen.

Madame was een tikkeltje opgewonden. Hoe kies je nu in godsnaam een parfum dat bij je past? Zou ze moeten voortgaan op de aanbevelingen van de verkoopster? Zou die zeggen: “en voor oudere dames hebben we dit.”? Of moest ze aan alle flesjes ruiken? Dat zou voor haar door nicotine afgenomen reukzin een behoorlijke klus worden. Ze ruikt amper dat de hond een scheet gelaten heeft. En dat zijn behoorlijke stinkers.

“Aan welk parfum had u gedacht, madame?” vroeg de verkoopster.

“Ik ken niks van parfums, mevrouw. Maar ik dacht aan een bedwelmend parfum.” flapte madame er uit. Mijnheer rolde guitig met de ogen. Hm… ze wou hem bedwelmen!…

De verkoopster nam een kaartje en knipte er zo’n twintigtal kartonnen stripjes van. Op elk stripje spoot ze een wolkje parfum. En dan mocht madame ruiken. Bij de eerste stripjes kwam de geur duidelijk door. Maar na een stuk of vijf reukwaters, leek madame’s neus verstopt. Ze rook niets meer. Ze snuffelde en snoof tot de kartonnetjes tegen haar neusgaten plakte. Toen ze de geur van het twintigste stripje gechineesd had, was ze vergeten hoe de andere flesjes roken en begon de hele ceremonie opnieuw. Deze keer elimineerde ze: dat vind ik niet goed, dat is te flets, dat is mijn smaak niet. Uiteindelijk schoten er twee flesjes over. Met die twee genomineerden werden madame’s beide polsen beneveld. Toen heeft mijnheer mogen kiezen. And the winner is…. Tatatataa… Dolce & Gabbana.

15-12-2007 om 20:54 geschreven door Madame

De laatste tijd wordt op menig blog geklaagd over moeheid. De winterblues zitten daar waarschijnlijk voor iets tussen. Weinig licht werkt immers op de stemming. Madame heeft er ook last van. Maar Draakje’s vermoeidheid heeft een andere oorzaak.

Toen ze vorige maand voor een tijdje bij mijnheer en madame kwam wonen, kon ze in de logeerkamer terecht. Een slaapplaats voor Stripke vinden, lag moeilijker. De woonruimte is Woefke’s verblijf. Om kat en hond van elkaar te scheiden bleef maar één mogelijkheid over, nl. Stripke bij Draakje laten slapen. Draakje vond het een prima idee en leuk bovendien. Samen met een ronkend poezeminneke in bed, zalig! Maar zoals het een kat betaamt, krijgt Stripke nachtelijke kuren. Midden in de nacht wordt ze dynamisch, wil ze per se op jacht. Ze dolt en miauwt tot Draakje wakker wordt en van ellende de kat buiten zwiert. Hoe het tussen Woef en Stripke afloopt kan haar op dat moment geen lor schelen. Ze wil slapen! Een uurtje later staat Stripke weer aan de deur te wiewen en te krabbelen. En hupsakee, Draakje kan weer uit haar bed om de nachtbraakster binnen te laten.

Gisteravond kloeg Draakje over haar onderbroken nachtrust. Madame, die soms denkt dat ze de wijsheid in pacht heeft J, zei: “laat je slaapkamerdeur op een kier staan, dan kan Stripke komen en gaan wanneer ze wil.”  Zo gezegd zo gedaan.

“En meisje? Goed geslapen?” vroeg madame vandaag. Draakje schoot in een lach en vertelde.

“Vannacht voelde ik in mijn halve slaap dat Stripke zich aan mijn rechterzij kwam nestelen. Ik dacht alleszins dat het Stripke was. Meteen daarna voelde ik de kat op bed springen en zich tegen mijn linkerzij vleien. Toen werd ik wakker, want dat klopte precies niet. Ik zag Woefke rechts van mij liggen en Stripke links van mij. Ik hield me zo stil mogelijk. Want stel dat een van beiden merkte dat haar rivaal ook in bed lag! Even later voelde ik dat Stripke de oversteek wou maken. En het onvermijdelijke gebeurde: ze zag Woefke. Ze blies en siste. Woefke vertrok met de staart tussen de benen. En ik... ik was  natuurlijk weer klaar wakker.”

Tja. Draakje zal nog moeten volhouden. Nog even. Want vandaag heeft ze een appartementje gevonden. Begin januari kan ze verhuizen.

13-12-2007 om 22:06 geschreven door Madame

Et voilà, het kalkoenfantje is geleverd. Het beest woog zo maar even 18kg200. Gelukkig heeft madame een brave achterneef-slager die zo vriendelijk was om het beest te komen fileren. Madame’s keuken leek gisteravond een heuse slachterij. Normaliter geen mooie aanblik. Maar madame genoot van het Fingerspitzengefühl van achterneef-slager en zijn zichtbaar genoegen om het vlees tot delicatessen te herleiden. Hij gaf bovendien nog wat kooktips mee. Wisten jullie dat enkele stukken witte selder (zonder draden) meekoken in de kalkoenragout (of kalkoenfricassee) de smaak ontzettend verfijnt? Het meest verrassende weetje was toch wel dat kalkoenmerg de hormonen stimuleert. Zo zou een vrouw die in of voorbij de menopauze is en dagelijks kalkoenmerg slurpt of kalkoennekken afknabbelt en -sabbelt na een viertal weken haar maandstonden terugkrijgen. Of ze dan nog zwanger kan geraken, wist achterneef-slager niet te zeggen.

12-12-2007 om 14:30 geschreven door Madame

Het bestuur wou kennismaken met madame. En dus ontmoette madame gisteravond de voorzitter, de ondervoorzitter en de secretaresse. Het werd een plezante babbel, al leek het een beetje op een sollicitatiegesprek. Ze hadden een vragenlijstje klaar.

Hoeveel vraag je?

Wanneer wil je beginnen?

Welke dag van de week kan je komen?

Hoe laat wil je beginnen?

Dat ze de ontmoeting zo grondig voorbereid hadden, siert hen. Madame werkt graag met mensen die een degelijke planning opmaken. Meer nog, deze vereniging plant heel ruim van tevoren. Ze repeteren nog volop voor hun toneelopvoeringen van januari 2008 en toch engageren ze madame nu al als regisseur voor hun theatervoorstellingen van 2009.

11-12-2007 om 13:26 geschreven door Madame

Zaterdagavond. Miek en Cook waren op bezoek. Er werd gezellig getafeld en gebabbeld. De genoeglijke stemming werd slechts heel even onderbroken. ’t Was Woefke. Zij claimde haar avondwandeling. Om van haar gezeur vanaf te zijn, trok madame haar jas aan en deed het dagelijks ommetje. Daarna hield Woef zich koest en kon het gezelschap verder keuvelen. Omstreeks 1u kondigden Miek en Cook aan dat ze wilden opstappen. Met de aanwezigheid van Stripke-de-kat wordt tegenwoordig ten huize mijnheer en madame voorzichtig omgesprongen met het openen van buitendeuren. In deze nog tamelijk onbekende omgeving mag Stripke nog niet naar buiten. Madame ging dus eerst kijken waar poezeminneke zat, zodat ze haar even kon opsluiten. Stripke lag niet onder het bed, niet in de lavabo, niet op een stoel, niet onder de zetel… Stripke was nergens te bespeuren. De schrik sloeg madame om het hart. Met z’n allen doorzochten ze het huis. Maar Stripke bleef onvindbaar. Zou ze… zou ze buiten geglipt zijn toen madame met Woefke ging wandelen? Madame ging in de tuin zoeken. “Pswswsws. Stripke!… Stripke!…” Tevergeefs. Madame was er het hart van in. Met zaklamp onderzocht ze nogmaals het hele interieur. Ten einde raad ging ze nog eens buiten kijken. Ze scheen in hagen en heggen, onder mijnheers auto, onder madame’s auto… En daar! Onder madame’s auto glinsterden de twee bekende kattenogen. Madame had het kunnen uitschreeuwen van vreugde! Met een kattensnoepje lokte ze Stripke onder de auto vandaan. Van pure blijdschap zette ze Stripke op de keukentafel en liet haar naar hartelust kattensnoepjes pikken.

Zondagmorgen. Madame was nog maar net uit bed toen een onbekende dame met fiets aanbelde. Vlak voor haar voeten kwispelde een Jack Russelltje.

“Is dit jullie hondje, mevrouw? Het volgde me aldoor. Mensen uit de buurt dachten dat het jullie hondje was.”

Het was madame’s hond niet. Maar ze meende zich te herinneren dat in de zomer een furieuze buurman achter een ontsnapt Jack Russeltje aan liep en schreeuwde: “Vicky! Vicky!”
Madame pakte het hondje op. Het vleide zich meteen tegen madame aan alsof het wou zeggen: “bij jou voel ik me goed.”.

“Ik zal even meegaan.” bood madame aan.

Ze belden bij de vermeende eigenaar aan. Niemand deed open. Wat nu?

“Ik zal het hondje meenemen,” zei madame “en proberen of ik de buurman telefonisch kan bereiken. Ik zorg er wel voor dat het beestje terecht komt.” De dame met de fiets was blij met dat voorstel.

Woefke keek ietwat ongelukkig toen madame het Russelltje in huis liet rondlopen, alsof ze wou zeggen: “Is het nog niet genoeg dat ik met een kat opgescheept zit?” Madame moest toegeven, het begon een aardige beestenboel te worden.

“Wat zijn de wettelijke normen voor het uitbaten van een dierenasiel?” vroeg mijnheer langs zijn neus weg.

Buurman X bleek geen telefoonnummer te hebben. Dus ging madame nog een paar keer bij de aanbellen. Maar hij gaf steeds niet thuis. Tenslotte hing ze bij buurman een briefje aan de achterdeur: “ Wij hebben een Jack Russell gevonden. Is dat jullie hondje?” Om 14u in de namiddag gaf buurman X nog steeds geen teken van leven. Het wispelturig Russelltje had zich intussen ingeburgerd. Het dartelde iedereen achterna en bedelde om aaitjes en aandacht. Toen besloten Draakje en Simon om met Russell nog eens naar de buurman te wandelen. En kijk! De kinderen waren thuis.

“Is dat jullie hondje?” vroeg Draakje?

De bengels monsterden het hondje.

“’k Ben niet zeker, maar ik denk dat het het hondje van onze bompa is.” zei een van hen, “dat beest loopt regelmatig weg.”

Daarop overhandigde Draakje het beestje aan de bengels. Het zou nu wel bij zijn rechtmatig baasje terechtkomen.

09-12-2007 om 16:14 geschreven door Madame

“Schatje, wil je plaats maken in de diepvriezers? Zakenrelatie X geeft ons binnenkort weer een kerstkalkoen cadeau.”

Madame Schatje reageerde onthutst. “Je had toch gezegd dat hij geen kalkoenen meer kweekte! De diepvriezers zitten vol! Wanneer wordt dat beest geleverd?”

“Ik weet het niet. Morgen? Volgende week?”

De gulle kweker heeft dus nog wel een kalkoenenfarm. Kortelings zal hij weer zo’n bloot gevaarte in mijnheers ploffen. Stel hierbij geen kalkoen van de slager voor. Dat zijn kuikentjes. Mijnheer X kweekt kolossen die niet passen in een standaard oven. Het zijn kadetten die moeten uitgebeend worden. Die van vorig jaar woog 12 kilo, te vergelijken met een flinke baby van 18 maanden.

Madame’s wishful thinking ging al een tijdje uit naar een grotere diepvriezer. Momenteel heeft ze er twee in gebruik: een ingebouwde met 3 schuiven en een tafelmodel met vier schuiven. Maar dat laatste is Draakjes diepvriezertje. Zodra zij een appartement gevonden heeft, neemt ze het mee. Met de aangekondigde komst van het kalkoenfantje muteerden madame’s wensdromen stante pede in een bliksemactie.

 “Lieverd. Als ik voor je kerst een halve diepvriezer koop, koop jij dan voor mij de andere helft?” 

En mijnheer was akkoord. Gezien de vage leveringsdatum van het kalkoenbeest moest de diepvrieskast snel geleverd worden. Madame belde enkele elektrozaken op en bestelde halsoverkop bij degene die het snelst kon leveren. Drie dagen later werd de diepvrieskist bezorgd. Dat bracht voor madame nog wel kopzorgen mee. Zo’n kast van 1m80 hoog duw je niet zo maar tussen het meubilair. Er moest ruimte vrijgemaakt worden. Onverdroten wierp madame zich in de strijd. Nadat een kwart van de garage een facelift had ondergaan, stond de diepvrieskast praktisch opgesteld en was ze paraat om kortelings een kalkoenfant te herbergen.

07-12-2007 om 17:20 geschreven door Madame

Gisteravond moest madame in Aantwaarpe zijn. Om het nuttige aan het aangename te paren, besloot ze in de vroege namiddag te vertrekken. Dan kon ze in de grote stad nog kerstshoppen. Sedert de rit naar Brussel had ze haar buik vol had van ontsporende autotochtjes en besloot wijselijk om van het openbaar vervoer gebruik te maken. Ze nam de autobus. En jongens, ging dat vlotjes! Binnen de 3 kwartier stond ze in het hartje van de stad.

Haar eerste doel was de Fnac. Ze had de tram kunnen nemen, maar dacht: “Ach, ’t is maar 1,5 kilometertje stappen.”  Het weer was wel koud en miezerig. Maar dat deerde haar niet. Ze stapte lustig door en snoof onderweg de modetrends op.

In de Fnac vond ze de twee boeken die ze zocht. Voor haar aan de kassa stond een man die voor zijn kleinzoon een Sinterklaasboek wou kopen, een boek van A4-formaat. De juffrouw aan de kassa zei: “Dat boek is te groot voor een gratis plastic zakje, mijnheer. Wilt u een groot zakje? Dat kost 20 eurocent. Het is herbruikbaar.”  

Kijk. Van zulke mededeling krijgt madame het op haar heupen. Dat plastic zakjes geweerd worden, tot daar aan toe. Maar dat je voor de verpakking een boek van Suske-en-Wiske-formaat 20 cent moet bijbetalen, gaat voor madame te ver. Moet de consument zijn zakken volproppen met plastic zakjes voor hij de stad in gaat? Shoppen is toch veelal uit opwelling kopen! Binnen in madame groeide een grote grrrrrom. Ze bekeek de boeken die zij wou kopen. Eén ervan was iets groter dan de doorsnee leesboek. Ook zij kreeg van de verkoopster de vraag of ze het in een grote of een kleine zak moest doen. “Doe het maar in een klein zakje” zei madame en hield zich klaar om, moesten de boeken er niet in passen, een tweede gratis zakje te vragen. De 2 boeken pasten nipt in 1 zakje. Ze dacht dat ze slim geweest was. Maar later bleek dat de kwaliteit van het plastic draagtasje erbarmelijk was. Door het gewicht van de boeken werden de handvatjes alsmaar dunner. Ze dreigden te breken. Toen was al het comfort van het draagzakje was foetsie.

Van de Fnac wou madame naar een winkel met schildermateriaal. Madame werkt het liefst met Lascaux acrylverf, een verf die je enkel in één bepaalde winkel in Antwerpen (of in het bijhuis in Rumst) kan krijgen. De verfwinkel was vorig jaar verhuisd en lag nu op 1,8 km. van de Fnac vandaan. Maar ach! Dat kon madame toch nog wel aan, zeker! Het regende nog steeds. Haar stap werd minder energiek. Na drie keer de weg vragen - waarbij ze telkens heel vriendelijk werd te woord gestaan – kon ze eindelijk haar geliefde verf kopen.

De verf woog 3 kilo; de boeken 2,5 kilo. Toch besloot madame gewoon naar het volgende doel te stappen. Ze had met Draakje afgesproken chez Fouquets op de Keyserlei. In de verte zag ze de boerentoren. Dus zo ver kon dat niet zijn. Slechts heel langzaam kwam de boerentoren dichterbij. Madame’s linkerknie begon tegen te pruttelen. Stappen werd wandelen; wandelen werd voortslepen. Begrijpelijk, toen achteraf bleek dat haar laatste trip eentje was van 2,5 km. Ze strompelde de taverne (Fouquets) binnen. Na zoveel afzien was ze aan een beloning toe. Ze bestelde meteen een Italiaanse koffie (= koffie met Amaretto en slagroom). Een soterisch moment! Minder zaligmakend was de rekening. 8,95 euro voor een Italiaans koffietje. Nu ja, Fouquets is “grand chic” – al is er volgens madame met uitzondering van de rekening weinig grandeur te bespeuren.

Toen Draakje gearriveerd was, gingen ze samen iets eten. Een dikke Argentijnse steak, dat kon madame toen wel verdragen. Ze stapten het Argentijns etablissement binnen – t.t.z. Draakje stapte, madame hinkte. De kok nodigde hen meteen uit om rechtover zijn keuken plaats te nemen. De snoeper! Als ze daar zaten, had hij zicht op madame’s niet onaantrekkelijke dochter.

Het doel van de avond was een appartement bezichtigen. Draakje wil in Antwerpen gaan wonen. Vandaar. Op foto leek het appartement best een aangenaam ding, en de huurprijs, 450 euro, was schappelijk. De verwelkoming van de makelaar was bijzonder onpersoonlijk. Dag juffrouw, dag mevrouw, handje schudden en vooruit met de geit! Hij liep de gang door, opende een glazen deur met deurdranger en liep verder. Dat de glazen deur voor madame’s neus dichtviel, was zijn zorg niet. Het was groepsbezichtiging. Er waren nl. nog kandidaat huurders. De makelaar stevende van hut naar her, zei in ’t voorbijvliegen “dat is de slaapkamer” en vloog weer weg. Uiteindelijk bleef hij toch als een biddende buizerd even hangen. Hij zei: “De prijs is dus 450 euro per maand plus 100 euro vaste kosten.” Dàt schoot bij madame in het verkeerd keelgat.

“Mijnheer. In jullie annonce staat niets over vaste kosten vermeld. Dat is niet wettelijk. Je bent wettelijk verplicht om de vaste kosten te vermelden.”

“Maar madame. Dat zijn de kosten voor water, elektriciteit, onderhoud lift. Dat moet je anders toch ook betalen.”

“Ja. Maar jij had het moeten vermelden. Wij zijn gekomen omdat we er van uitgingen dat de prijs 450 euro was. Nu komt er plots 100 euro bij.”

“Dat moet je moet op een ander toch ook betalen?”

“Dat is niet overal evenveel. Er zijn er die minder vragen. Je had het moeten vermelden.”

“Maar madame, wij staan op zoveel verschillende sites. Wij kunnen toch niet op iedere site de vaste kosten apart gaan bijzetten.”

Daar had hij te veel gezegd. Madame schoot in haar krammen.

“Me niet behandelen als een onnozel kieken, hè mijnheer. Als je op een website reclame maakt, geef jij de tekst door. En dan kan je zowel de huurprijs als de vaste kosten vermelden.”

Nu was de makelaar op zijn pik getrapt. Hij spreidde zijn vleugels, vloog in zichzelf grommend, mompelend en zagend naar beneden, alwaar hij de deur open hield. Draakje en madame zeiden nog “goedenavond”, maar zijn duracellekes waren op.

06-12-2007 om 16:06 geschreven door Madame

Gisteren zijn Draakje en madame naar Brussel gevoyageird. Er was ne marchei veur theoeter en daar wilden ze wel eens connaissance mee moeken. Naar Brussel rouleiren! Madame mocht er niet aan penseiren!  Ze détesteirt  den traffic in Brussel. Uren tevoren zat ze te trembleiren. Spookbeelden hanteirden door haar kop. De keren dat ze vruuger naar de hoofdstad rouleirde, termineirden iedere keer in totalement avoir perdu le kluts. Enfin, ze encourageerde heur eigen en doecht dat het deze keer wel za goen. Draakje allait avec elle en in haar auto was een GPS geïnstalleird.

Op de autoroute pas de problèmes. Mais alors! De laatste kilometers waren en plein ville. En je weet, in de stad ça grouille van de sens uniques. Zelfs de GPS was er door gebouleverseird. Hij dirigeirde madame tellement en rondes, dat ze drie keer rond dezelfde place circuleirde. En dat in een drukke traffic. Madame begon stillekesoen te panikeiren. “Nog iene kier” doecht ze, en dan parkeir ik hem hier quelque part en doen we de laatste kilomètres à pied.”  Ze had het nog maar justekes gedoecht, zegt die stoeme GPS: “u bent aangekomen.”

Naar huis rijden was une autre pair de manches. ’t Was doenker en het reigende. De asfalt was ne miroir. Trouveirt dan maar de flêches oep de baan! Madame rateirde ene flêche à droîte en arriveerde boenk in Centre Bruxelles. Dès lors ça devenait une voyage touristique. Ze hebben alles gezien: de basiliek van Koekelberg, le gare du Nord, le palais Royal, de avenue Louis de Mettewie… Na à peu près une demie heure dwars door den Bruxelles, arriveirden ze finalement op de Brusselse Ring.

En ga geluuft dat madame nog met den auto naar Brussel rouleirt? Paast dan mo rap iet aanders!

03-12-2007 om 10:53 geschreven door Madame

Vorige week kreeg madame haar aanslagbiljet voor de personenbelasting inkomstenjaar 2006. (Is dat niet vroeger dan gewoonlijk?) Zoals de meeste Belgen kan ze daar niet om lachen. Waar ze wel kan om lachen is deze mail die ze gisteren toegestuurd kreeg.

Aan de inspecteur der belastingen.

Het spijt me u te moeten berichten, dat het voor mij onmogelijk is te bekijken of ik mijn belasting voor 2008 nog kan betalen. Mijn financiële positie is zeer onoverzichtelijk geworden dankzij de toepassing van:

de Arbeidswet, de Auteurswet, de Horecawet, de Beurswet, de Loterijwet, de Motorrijtuigenwet, de Warenwet, de Woningwet, de Drankwet, de Gezondheidswet, de Winkelsluitingswet, de Invalidenwet, de Vestigingswet t/m de Ziekenwet enz. enz. die op een weerloos publiek wordt losgelaten.

Door al deze verschillende wetten ben ik zo terneergeslagen, uitgeput, uitgebuit, uitgewonnen, uitgetrokken en uitgeperst, dat ik niet meer weet waar ik aan toe ben, hoe ik moet zijn en of ik er nog wel ben. Men heeft mij genoodzaakt te betalen voor:

Milieubelasting, Inkomstenbelasting, Vennootschapsbelasting, Overdrachtsbelasting, Staatsbelasting, Straatbelasting, Rioolbelasting, Grondbelasting, Wegenbelasting, Verzekeringsbelasting, Beursbelasting, Weeldebelasting, Gemeentebelasting, Dividentbelasting, Successiebelasting, Hondenbelasting, Vermakelijkheidsbelasting.

En verder voor:

Tabaksaccijnzen, Benzineaccijnzen, Gedistilleerdaccijns, Zegelrecht, Registratierechten, Invoerrechten, Statistiekrechten, Reinigingsrecht en wat er nog meer aan rechten zijn.

Ik ben verplicht bij te dragen aan:

WOA, AOW, AWW, WW, WWV, BTW en tal van anderen weeën; alsook aan Ziektegeldverzekering, Zorgverzekering en Autoverzekering.

Ik betaal:

Liggeld, Staangeld, Parkeergeld, Tolgeld, Sluisgeld, Schoolgeld, Inschrijfgeld, Lesgeld, Kijkgeld en Luistergeld.

Ik ben aangezocht of verplicht bij te dragen voor:

Dierenbescherming, Vrijheidsbond, Kankerbestrijding, Astmafonds, Nierfonds, Leprafonds, Kinderbescherming, Geheelonthoudersbond, Rampenfonds, het Begrafenisfonds, enz.

Er wordt druk op mij uitgeoefend om als steun te dienen voor:

Het Rode Kruis, het Groene Kruis, het Wit-gele kruis, het Oranje Kruis en een regenboog van andere Kruizen.

De regering en anderen die mij in haar naam regeren, hebben mij zo geregeerd, dat ik niet meer weet wiens eigendom ik ben. Ik ben verplicht, verdacht, verhoord, ondervraagd, berispt, beboet, bekeurd, bestraft, bekeken, onderzocht, nagegaan, gecontroleerd, gezuiverd, ingesloten, uitgesloten, verwisseld, ontbonden, gecommandeerd, ingeschreven, uitgeschreven, doorgelicht, ingelicht, voorgelicht, opgelicht en heen en weer geschoven.

Ik heb tot nu toe mijn leven doorgebracht met het invullen, uitschrijven, overschrijven, halen en bekrachtigen en tekenen van formulieren. Ik heb reeds honderden malen verklaard dat ik ben geboren en waar en wanneer. Maar men schijnt mij slecht te geloven, omdat men voor mij allerlei folteringen nodig heeft.

Voor actiecomités, bonden, fondsen, verenigingen, clubs, instellingen, instituten, organisaties en stichtingen schijn ik een onuitputtelijke bron te vormen voor het verschaffen van GELD en het bevredigen van tegenwoordige en toekomstige wensen en behoeften van het menselijke ras.

Ik ben verplicht voor een Energie Keurmerk te betalen voor ik mijn huis mag verkopen.

Het enige wat mij nog aan het leven bindt, is mijn nieuwsgierigheid: WAT KOMT ER NOG MEER??? Dat is dan misschien het betalen van milieuheffing op een biefstuk, omdat het milieu vervuild wordt door de uitstoot van gassen door het rund. Dan voel ik door mijn klompen heen, dat de volgende stap zal zijn, dat ik straks verplicht ben een snuffelpaal aan te schaffen voor in mijn huis, om mijn eigen uitstoot te meten en daarover ook milieubelasting te betalen.

Mijnheer de Inspecteur, zoals u ziet, kan ik mij tot mijn spijt nog nauwelijks veroorloven om te leven, laat staan om nog meer te betalen.

30-11-2007 om 16:17 geschreven door Madame

Madame had in de supermarkt boodschappen gedaan en was alles in de auto aan ’t laden. Plots werd ze aangesproken.

“Je moet hier alles nogal in het oog houden, hè madame.”

Madame keek verbaasd op. Het was een struise kerel in lichtblauwe overall. Hij zag er niet al te snugger uit en ratelde door.

“Ik ben hier daarstraks 9 worsten komen kopen. Toen zag ik dat de worsten in reclame waren. Drie kopen en één gratis, stond er. En ik bestel 9 worsten. Dan moest er toch 12 krijgen, nietwaar madame?”

Madame bevestigde zijn knappe berekening.

“Wel, toen ik thuis kwam, deed ik het pakje open en ik had maar 9 worsten. Nu controleer die mensen aan de toog nooit. Maar in ’t vervolg ga ik dat toch doen. Want dat kan niet, hè madame? Als ik 9 worsten bestel moet ik er toch 12 gehad hebben, hè? Ik heb direct mijn fiets gepakt en ben teruggekomen. En weet je wat die juffrouw zei? Ze zei dat ze er maar zes aangerekend had. Maar dat kan niet, hè madame?”

Madame antwoordde: “Dan heb je eigenlijk goede zaak gedaan, mijnheer.”

Hij keek haar schaapachtig aan. “Dat zei die aan de vleestoog ook. Ik heb er zes gegeven en er drie gratis bij gedaan, zei ze. Maar dat kan niet, hè? Ik had er negen besteld. Dan moest ik er twaalf krijgen. Als ik hier nog eens kom, hou ik in ’t vervolg alles in ’t oog. Hier moet je echt oppassen of ze foppen je waar je bijstaat.”

29-11-2007 om 15:15 geschreven door Madame

De laatste tijd lijkt wel het alsof madame voortdurend op de hort is. Gisteren was ze alweer een hele dag op trot. Ze ging een dagje statten met The President’s wife. Vijf jaar geleden hadden ze elkaar leren kennen.

’t Was begin december 2002. “Ik moet met onze grote baas drie dagen naar een technische beurs in Düsseldorf” zei mijnheer, “Heb je zin om mee te gaan? Je kan gaan shoppen als je wil. Zijn vrouw gaat ook mee.”

Madame had noch de big chief, noch zijn lady ooit ontmoet. Maar drie daagjes Düsseldorf stonden haar wel aan. In Duitsland wordt de kerstsfeer nogal vroeg ingezet. Ze wou er best wel eens van de Weihnachtengemütlichkeit gaan proeven. En zo kwam het dat the president’s wife en madame drie dagen op elkaars gezelschap aangewezen waren.

“In welk soort winkels zou jij willen gaan shoppen?” vroeg madame voorzichtig. Want ja, welke voorkeur heeft een presidentsvrouw? Handtassen van Delvaux? Haute couture?
“Waar ga jij meestal shoppen?” kaatste  ze  terug.

“Ik?…. euh… ik koop meestal in de C&A.” zei madame.

“O maar, ik ook!” zei ze. Het klonk bevrijdend.

Binnen de kortste tijd waren ze boezemvriendinnen.

Tot voor gisteren was het 1,5 jaar geleden dat ze elkaar nog gezien hadden. Ze bezochten drie etablissementen: een verwarmd terras, een restaurant en een bruin café. Ze praatten zeven uur vol. Toch hadden ze nog uren kunnen doorgaan. Beiden besloten een volgende rencontre niet zo lang meer uit te stellen. Ze wonen wel 55 km. van elkaar. Maar zo moeilijk is die afstand nu ook weer niet te overbruggen.

28-11-2007 om 12:11 geschreven door Madame

Madame had vorige nacht 7 uur geslapen. Een normaal dag- en nachtritme. Toch is ze de godganse dag loom en slaperig geweest. Wat niet wil zeggen dat ze geen poot heeft uitgestoken. Ze heeft haar dagtaken volbracht. Maar niet zo gemotiveerd als anders. Het was alsof ze gevangen zat in een zombieachtig sleepnet. Haar voorhoofd voelde ernstig aan, haar glimlach leek uitgegomd. Ze bewoog zich ongewoon lodderig doorheen de dag. Wat scheelde er toch?

Tv-kijken werd tv-luisteren, want haar ogen vielen dicht. Met een half oor hoorde ze Martine Tanghe zeggen dat het springtij geweest was. Springtij en volle maan… Madame droomde weg naar de spookverhalen van haar grootvader. Zijn vertelsels over heksen, spoken, weerwolven e.d. speelden zich altijd bij ontij en volle maan af. Madame zag hem weer zitten in zijn grootvaderzetel. De Leuvense stoof roodgloeiend, een viertal kleinkinderen (waaronder madame) aan zijn voeten. Hij had ooit echte dwaallichtjes gezien, vertelde hij, en echte heksen gekend. Siska Sempels, dat was een heks. Op een avond – het was volle maan – toen hij in zijn (water)molen aan ’t werken was, kwam een witte kattenpoot onder de molendeur krabben. Miauw! Miauw! Het klonk monsterachtig ‘t Was ijselijk gekrijs. Dat was geen gewone kat, wist grootvader, dat was een heks. Moedig als hij was, nam hij een groot mes – het mes waarmee hij de koorden voor de zakken doorsneed – en hakte op de kattenpoot in. ’s Anderendaags kwam Siska Sempels naar de molen om tarwebloem te kopen, met haar arm in een verband.

Sinds mensenheugenis wordt volle maan geassocieerd met gure en/of mysterieuze gebeurtenissen. Fabeltjes? Niet helemaal. Volle maan (wanneer zon, maan en aarde op één lijn staan) heeft niet alleen invloed op de watermassa van de aarde. Er zijn aanwijzingen dat het ook de mens beïnvloedt.

Nachten met volle maan zijn berucht vanwege het vermeende slaapgebrek. Niet geheel ten onrechte, zo blijkt. Ruim 7 % van de ondervraagden gaf aan een stuk korter geslapen te hebben. Vier personen gaven aan zelfs geen oog dicht gedaan te hebben. Bovendien blijken de effecten bij vrouwen groter te zijn dan bij mannen.  (Uit diverse internetbronnen)

26-11-2007 om 21:34 geschreven door Madame

Het rommelt in madame’s brein van de ideeën. Ook van de komende kerst wil ze weer iets memorabels maken. Het is zo stilaan een gewoonte geworden: met Kerstmis trommelt madame de familiebende bijeen voor een onorthodox familiefeest. Maanden van tevoren loopt ze daarover te brainstormen. Want geen enkel kerstfeest mag hetzelfde zijn. Aangenaam verrassen en een plezante sfeer scheppen, daar gaat het om. De gasten zullen het zich nog wel herinneren:

de kerstboomballenbar - boom vol glazen bollen met vele kleurige alcoholhoudende drankjes (was de zatste kerst aller tijden J),

de drugsboom - boom vol doktersspuitjes gevuld met jello shots,

de appelboom - vol geboetseerde appeltjes met loterijbriefjes in,

de clochards kerst - buiten kastanjes poffen, living die op een vuilnisbelt leek, feestdis opgediend in gerecycleerd materiaal…

 
Ook dit jaar zal het feest op een originele leest geschoeid zijn. Vandaag sprokkelde madame op het internet nog een paar leuke recepten die in het nieuwe concept passen. Ze zat daarbij aldoor te gniffelen. Stiekem verrassingen voorbereiden vindt ze toch zo plezant! De gasten moeten zullen echter nog dertig dagen geduld moeten hebben. Want madame verraadt nog niets. Deze blog is enkel een smaakmakertje.

25-11-2007 om 17:20 geschreven door Madame

Zowat 20 jaar geleden maakte madame voor het eerst kennis met een computer. ’t Was nog in de oertijd toen pc’s met tapes ofte cassettes werkten. Haar eerste computer was voor boekhoudkundige doeleinden aangeschaft. Maar alras ontdekte ze dat een computer ook voor amusement kon gebruikt worden. Haar eerste adventure game was een verhaal. Niks plaatjes in die tijd, enkel tekst. Het verhaal begon aan de ingang van een piramide. Er stond een beeld en een lamp. Daar moest je dan (in ’t Engels) iets mee doen. Duw tegen het beeld, neem de lamp, spreek tegen het beeld, trek aan het beeld… alle werkwoorden waren mogelijk. Het verhaal ging pas verder als je het juiste werkwoord ingetikt had. Zoetjesaan en met behulp van een Engelse werkwoordenlijst lukte het madame om een flink stuk in het verhaal te vorderen. Tot ze in een ondergrondse kamer met drie gangen arriveerde. In ’t midden van die kamer zat een giftige slang. Dat serpent werd een regelrechte nachtmerrie. Uren, dagen, maanden probeerde madame de slang uit de weg te ruimen, te betoveren, te verbranden, te verschalken. Maar dat onnozel beest bleef zitten. Het werd een obsessie. Elke zondag voormiddag bracht ze met haar slang door. Ze moest en zou dat stuk venijn passeren. Ze dacht er zelfs aan om via de radio een oproep te doen naar mensen die datzelfde spel ooit hadden uitgespeeld. Maar zo ver kwam het niet. Op zekere zondag vond ze, door een stom toeval, aan de ingang van de piramide een voorwerp waarmee ze de slang kon liquideren. Ze sprong op, lachte, danste, huppelde, jubelde. Als een zottin stormde ze de leefkamer binnen en riep al maar door: “De slang is dood! De slang is dood!”  Haar dochters keken haar bang aan. Was hun moeder gek geworden?

Inmiddels zijn de adventure games er gesofistikeerder op geworden. De grafische presentaties zijn soms echte meesterwerken, de interactie is vereenvoudigd, de hersenbrekers zijn straffer. Het fascinerende is echter nog niet veranderd. Op dit moment speelt Draakje Syberia. Ze mompelt, lacht, jubelt, vloekt, zucht, moppert. En madame glimlacht. Naar haar computeroertijd.

24-11-2007 om 15:45 geschreven door Madame

Stripke de kat begint zich thuis te voelen chez madame. Ze verschuilt zich niet langer op de slaapkamer maar gaat op ontdekkingstocht en profileert zich als heerseres des huizes. Ze speelt postuurtje op het doorgeefblad tussen living en keuken, probeert de zittingen van de stoelen uit, vleit zich als een prinses op een trede van de trap…

Gisteravond riep Draakje vanuit de badkamer: “Mama! Kom eens kijken! Rap!”

Madame rende naar de badkamer. En oh, wat schattig! Stripke had zich behaaglijk in de lavabo genesteld. Ze wapperde als een vamp met haar lange wimpers alsof ze wilde zeggen: “lig ik hier niet beeldig?”  Ze lag er inderdaad zo schattig te wezen dat madame meteen naar de living rende om haar fototoestel te halen.

“Wat ga je doen?” vroeg mijnheer?

“Een foto maken van Stripke. Ze ligt in de lavabo.” antwoordde madame.

Ze graaide het etui uit de schuif, opende het op weg naar de badkamer en nam het toestel er uit.
Tiens! Haar fototoestel was precies zo groot! Meteen daarop daagde het.

Ze mompelde: “Maar enfin! Waarom heb ik nu mijn GPS bij?”

22-11-2007 om 23:55 geschreven door Madame

Wat krijgen we nu? Gaat madame het over seks hebben? Nope. ” Sex ID” staat voor “sekse identificatie”. Madame wou wel eens weten hoe het met haar brain sex gesteld was. Niet te verwarren met seksuële fantasieën. Brain sex gaat over het verschil tussen mannelijke en vrouwelijke hersenen. Ze deed een test op een site van de BBC: Sex ID Find how your mind Works.  
Ziehier madame’s profiel.

Globaal genomen heeft ze een vrouwelijk brein. Op de schaal van vrouwelijke hersenen staat ze netjes in het midden.

Zij heeft niet de minste feeling voor ruimtelijke zaken.

In het herinneren waar bepaalde dingen zich bevinden, scoort ze hoog boven het gemiddelde.

Madame’s linker hersenhelft domineert, wat wil zeggen dat ze verbaal competenter is dan analytisch.

In systematiseren is ze grandioos gebuisd. Bouwpakketten, landkaarten, wiskundige vergelijkingen zijn niet aan haar besteed.

Madame heeft een heel groot inlevingsvermogen.

Ze heeft een voorkeur voor mannen met vrouwelijke trekken.

Richtingsgevoel een dikke nul. Om te weten welke richting ze uit gaat, moet de landkaart meedraaien.

Madame's verbale test was buiten proportie. De schaal waarop de algemene scores weergegeven werden, was niet groot genoeg.  

En nu jij.

21-11-2007 om 16:41 geschreven door Madame

Madame had koffiekoeken gekocht, Cousine had pralines bij. De versnaperingen waren wel niet echt nodig. Ook zonder zoethoudertjes is een babbelnamiddag met Cousine een heerlijkheid. Keuvelen zonder franjes en daarbij zoetjes naar psychologisch getinte onderwerpen kabbelen. Madame kan daar gigantisch van genieten. Cousine citeerde vandaag een snoepje van een aforisme:  “A diplomat is a person who can tell you to go to hell in such a way that you actually look forward to the trip.”  Delicieus! Madame is er nog op aan ‘t sabbelen.

20-11-2007 om 23:34 geschreven door Madame

Mijnheer en madame hebben logés. Eén van de gasten is Stripke, een tijgerkat. Dat het voor Woefke een ingrijpende verandering in haar luilekker leventje betekende, was meteen duidelijk. De aangename kennismaking die Woefke in mind had, werd meteen afgeblazen. “Blijf vijf stappen van mijn lijf!” was de duidelijke boodschap. Woefke kromp ineen en was ongelukkig. Ze maakt toch zo graag vriendjes. Maar deze hautaine prinses wilde van haar liefde niet weten. Welke toenaderingspoging ze ook ondernam, Stripke grolde blies en grolde haar weg. Dat zat Woefke duidelijk dwars. Hoewel ze meer aaien kreeg dan normaal, was de misnoegdheid van haar snuit af te lezen.

Draakje was Stripkes’s souper aan ’t bereiden. Madame serveerde het avondmaal. Op het menu: Argentijnse steak met sla en kroketjes. Madame had de steak al over de borden verdeeld. Nu de kroketjes nog en dan konden ze smullen.  Mijnheer schoof aan tafel. Plots begon de centrale verwarming te bonzen. Sedert de thermostaatkraan in de badkamer vernieuwd is, krijgt die nogal eens de neiging om de percussionist uit te hangen. Mijnheer sprong op en liep naar de badkamer. Heel even, slechts heel even was iedereen weg. Toen sloeg Woef toe. Met een hap en een snap pikte ze mijnheers steak en schrokte hem op. Overduidelijk een wraakactie tegen de aanwezigheid van Miss Poes.

Ook op de kattenbak werkte Woefke haar frustraties uit. Op onbewaakte momenten haalde ze fecesbolletjes uit de kattenbak en legde ze verderop. Waarschijnlijk waren Stripke’s bolletjes uiteindelijk toch niet zo’n delicatesse als paardenvijgen (die ze tijdens wandelingen wel eens durft op te slokken). Mijnheer lanceerde meteen de slogan: “Heb je stront, wij hebben de juiste hond.”

19-11-2007 om 19:41 geschreven door Madame

Het toilet en zijn accessoires zijn kiese onderwerpen.  Fatsoenshalve worden er geen publieke verhalen over verteld tenzij met bemantelde bewoordingen. Madame zal haar uiterste best doen om het ontlastingsverhaal van mijnheer zo fijnzinnig mogelijk weer te geven.

Het was vrijdag. Asia had gepoetst en het huis rook heerlijk fris. Mijnheer kwam tamelijk laat thuis. Hij was geagiteerd want hij weer eens uren in de file gezeten. Eén van zijn manieren van afreageren is met een Sudoku puzzel op het toilet gaan zitten en gezellig zitten wachten op een darmontsluiting. Na zowat een half uurtje van “ontspanning” stond hij recht, hees zijn broek op en wilde het toilet doorspoelen. Hij keek in de toiletpot en schreeuwde: “Madame!!!” Door zijn onthutste kreet flitsten bij madame’s doemfragmenten op. Gevallen, gekwetst, bloed? Ze ijlde naar het toilet en opende de deur. Daar stond mijnheer onthutst naar de wc-pot wijzen.

“Wat doet dat daar?” zei hij.

Madame keek in de wc-pot en schoot in een onbedaarlijke lach. In de pot lag een ondergepoepte wc-borstel. Asia was hem er na de poetsbeurt vergeten uit te halen.

“Nog een geluk dat het een korte steel is.” zei madame en hinnikte van ‘t lachen.

Madame kuiste het boeltje op. Want mijnheer mag dan wel een zelfkoker zijn, een zelfreiniger is hij niet.

17-11-2007 om 13:08 geschreven door Madame

Epoisse kaas eten is een culinair orgasme. Omdat het lang geleden was dat madame nog een zo’n orgasme beleefd had, reed ze naar de openbare markt, naar de marktkramer die gespecialiseerd is in zinnenstrelende kazen.

Het was er tamelijk druk. Om doelbewust naar de kaaskraam te stevenen, paste madame allerhande technieken van het alpineskiën toe: slalommen, afremmen, stoppen. Dat verliep echter niet feilloos. Onverwacht stapte een dame achterwaarts van een kraam weg en madame knalde er tegenaan. Madame verontschuldigde zich deemoedig en besloot vaart te minderen. Waarom moest ze zich ook haasten? Ze had tijd genoeg. Ze flaneerde mee met de meute en lette beter op het tegendraads wriemelend voetvolk. Waar het kon verleende ze zelfs met een galant gebaar voorrang. De verwondering die haar galanterie opwekte was mooi om zien. Uitgestreken gezichten ontloken, monden krulden omhoog, ogen werden helderder. Heel even zweemde er wederzijds genoegen. Zou galanterie de ontbrekende schakel zijn onze verzuurde maatschappij?
 
Vanavond krijgt mijnheer heel galant Epoisse op zijn bord. Een warmhartig aangeboden culinair orgasme. Als daar maar geen smeerkaas van komt.

16-11-2007 om 16:08 geschreven door Madame

Madame nam het tijdschrift EOS ter hand. Ze is er op geabonneerd; al heeft haar IQ niet voldoend Watt om al die wetenschap te absorberen. Alle moeilijke woorden slaat ze over - en dat zijn er heel wat. Ze geniet uitsluitend van de verwondering die sommige artikels opwekken. Verwondering… een miskend genot. Bij sommige artikels droomt madame weg. Weg van de 21^ste eeuw, die bij het lezen van EOS middeleeuws lijkt.

Binnenkort is het niet meer nodig om de was met warm water te doen. Samsung heeft een wasmachine gemaakt die gebruik maakt van elektrolyse (huh?) van zilverpartikels. Die partikels zouden tot 650 soorten bacteriën doden. En dat met koud water! En zeggen dat amper 50 jaar geleden madame’s moeder nog met een houten spaan stond te roeren in een grote heksenketel waarin hemden en onderbroeken als slappe prei en selder rond zwalpten.

Tanden poetsen doen we weldra met goudpasta van het merk Nanorama-Gold. De goudtandpasta, waarin nanoscopische (wat zei je?) goudpartikels, gaat de vorming van tandplak, gaatjes, tandvleesontsteking en infectie van het mondslijmvlies tegen. Als we de reclame mogen geloven, doen de huidige tandpasta’s dat ook al. Maar de reclameboys zullen er wel wat op vinden. Bijvoorbeeld een spotje waarin Eddy Wally met sprankelende smile zegt: “Ik poets mijn tanden met goudpasta. Geweldig!” En dan valt zijn vals gebit uit.

Alleluia dames (en heren?)! Buiten ruiten lappen is binnenkort niet meer nodig. Glazenwassers mogen gaan doppen. Want weldra komen zelfreinigende ramen op de markt. “Ramen met een dunne film die gebruikt maakt van de energie van natuurlijk licht dat op het glas terechtkomt om organisch materiaal op het glasoppervlak af te breken.”  Een mondvol om te zeggen dat de regen alle vuil zal wegspoelen. Madame kocht ooit een spuitbus die op de autoruit een zelfreinigende film legde. De regendruppels gleden er inderdaad af. De strepen daarentegen….  Maar met de juiste Mendeljevse partikels komt dat waarschijnlijk ook wel in orde.

15-11-2007 om 21:25 geschreven door Madame

Omdat madame maandag haar GSM had laten blokkeren en hem dinsdag teruggevonden had, moest ze hem terug laten activeren. Ze zag er tegenop. Bij de aangifte van het verlies was ze vlot geholpen. Maar helpdesks kunnen behoorlijk korzelig uit de hoek komen, vooral als ze hun geijkte standaardzinnetjes in sneltempo willen afwerken. Met frisse tegenzin belde ze via Skype. Aanvankelijk wou ze met de draadloze vaste telefoon bellen, maar de ellenlange wachttijden bij helpdesks indachtig, besloot ze het mondjesmaat doorverbinden handsfree af te wachten. Na twaalf keer gehoord te hebben dat alle medewerkers in gesprek waren, werd ze doorverbonden.

-          Met blablabla van blablabla. Goedemorgen. Kan ik je helpen?

-          Goedemorgen. Met madame. Ik heb gisteren mijn GSM als verloren opgegeven en vandaag heb ik hem teruggevonden.

-          Ah! Dat is goed nieuws!

-          Ja, ik ben blij dat ik hem teruggevonden heb.

-          Ik ben blij voor jou. Dat is een heel mooi begin van de dag. Ook voor mij.

Madame  viel bijna achterover van ’t verschieten. Geen mondeling vragenformulier aan de andere kant van de lijn maar een vrolijke jongeman die de wereld omarmde. Nadat hij vriendelijk naam en adres gevraagd had, kwam het verzoek om nummers en codes op te geven. Voor madame de kwelling bij uitstek. Haar numerieke slagvaardigheid is een ramp. Maar! Ze had vooraf alle mogelijke nummers bijeen gezocht: GSM nummer, Sim-kaart nummer, klantennummer, nummer van de verdeler. Ze was er klaar voor… dacht ze. De eerste reeks nummers kon ze vlot doorgeven. Toen kwam dit:

-          En wat is het serienummer van je GSM, mevrouw?

-          Het wat?!

-          Het nummer van je GSM toestel.

-          Staat dat op jullie aansluitingsformulier?

-          Nee, dat vind je in je GSM. Als je het batterijtje er uit haalt, zie je het nummertje.

Damn! Er was toch nog een nummertje dat ze niet klaar gehouden had. Voor de zalige helpdesks die de pieren uit je neus halen, laat ons bidden. Lichtjes geïrriteerd greep ze het mobieltje dat op haar bureau lag en frommelde er een batterij uit. Onder de batterij zat een klevertje waarop te lezen stond: “S/nr. 123456789”. Opgelucht gaf madame het nummer door.

-          Staat er geen ander nummer in, mevrouw? Het zou langer moeten zijn.

-          Nee, dat is het enige. En er staat duidelijk S/nr. bij. Dat kan toch alleen voor “serienummer” staan, niet?

-          Ja, maar het zou toch langer moeten zijn.

-          Wacht. Ik zal het ander batterijtje er ook eens uithalen.

-          ??? Heeft u een GSM met twee batterijen mevrouw??

-          Ja.

-          Welk merk van toestel is dat dan?

-          Euh… Er staat geen merk op.

-          Dat is wel erg vreemd. Nu, zo belangrijk is dat nummer niet. Ik wou enkel een zo volledig mogelijk dossiertje van je GSM opmaken. Als je nog eens in onze winkel passeert, vraag of ze even het serienummer van je GSM opsnorren en speel het bij gelegenheid door. Er is geen haast bij, hoor.

14-11-2007 om 09:59 geschreven door Madame

Het was half zes in de morgen. Madame’s lichaam sliep nog maar in haar hersenen zeulden gedachten. Semi-heldere mijmeringen reconstrueerden de avond van de wijndegustatie, de avond dat madame vermoedelijk haar GSM verloor.

Ik ben tweemaal buiten gaan roken…  Ik rommelde toen in mijn handtas... De eerste keer was ik in gezelschap…Heb ik toen iets horen vallen?… Nee… Niemand heeft wat horen vallen… De tweede keer was ik alleen… O ja! Mijn aansteker deed het toen niet!… Ik ging aan de receptie lucifers vragen... Ik kreeg een doosje lucifers… Toen ik thuis mijn handtas leeg maakte…  Geen GSM… En die lucifers?… Er zaten geen lucifers in mijn handtas!

Op slag werd madame wakker. Ze stond op. Haar brains werkten verder. Geen lucifers in haar handtas betekende dat ze haar GSM en lucifers tegelijk kwijtgespeeld was. Dan moet haar handtas omgevallen zijn. Vermits madame de onhebbelijke gewoonte heeft om nooit haar handtas te sluiten, zijn vermoedelijk de lucifers en haar GSM er tegelijkertijd uit getold. Maar waar is het gebeurd? Aan het hotel of thuis?

Gisteren had ze met de vaste telefoon haar GSM opgeroepen en geen signaal ontvangen. Maar ja, de batterij kon plat zijn. Ze zocht onder de tafel, op de stoelen, in de vuilnisbak, tussen het oud papier. De niente! Restten nog twee mogelijkheden: mijnheers auto en het hotel.

Toen mijnheer opgestaan was, vertelde ze haar gedachtegang. Samen reconstrueerden ze de gebeurtenissen van die avond.

“Je hebt nog gerookt in de auto.” zei mijnheer.

“Als ik daar nog gerookt heb, moet ik een lucifer gebruikt hebben, want mijn aansteker deed het niet meer. Dus in de auto had ik de lucifers nog!”

Madame nam een krachtige zaklamp en onderzocht de bodem van mijnheers auto. Geen GSM en geen doosje lucifers te vinden. Ze keek in de asbak en wat lag daar? Twee gebruikte lucifers en een hele sigaret waarvan ze, bij nader toezien, de filter had aangestoken.

13-11-2007 om 09:42 geschreven door Madame

Madame is trots, apentrots. Deze namiddag heeft ze het voor het eerst gepresteerd om zonder omwegen en zonder hulp van de GPS een adres in Antwerpen stad te bereiken. En dat zonder vooraf te bibberen of te beven. De hele voormiddag had ze haar brains gewasht tot ze er van overtuigd waren dat madame in staat was om een feilloos parcours te rijden. And she did it!

De praatnamiddag met Jetje was weer heel onderhoudend. Zo onderhoudend dat het interieur van de taverne in het niets verdween. Alleen de kelner was af en toe het onderwerp van geginnegap. Zijn image, houding en flair hadden veel weg van een zwierige Aramis, Athos, Porthos of d’Artagnan. Nog een grote steek met zwierige pluim op zijn kop en hij kwam zo uit de tijd van Richelieu. Jetje’s en madame’s fantasie was weer niet te stuiten.

Minder lollig was het feit dat madame, voor haar vertrek, haar GSM niet meer kon vinden. Ze had met de vaste telefoon op de meest diverse plaatsen haar GSM opgebeld, maar nergens tingelde de bekende tune. Zaterdag had ze het kleinood nog meegenomen naar de wijndegustatie. Maar daarna was het spoor bijster. Heeft ze in benevelde toestand te joyeus met haar handtas gezwierd of hem aan de karpers in de vijver van het hotel gevoerd? Hoe dan ook, ze is hem kwijt. Toen speurwerk in de auto van mijnheer en een telefoontje naar het hotel ook niets opleverde, heeft ze veiligheidshalve haar GSM laten blokkeren. Zo dadelijk gaat madame GSM-sites bezoeken. Eens kijken wat de nieuwe mobieltjes zoal te bieden hebben.

12-11-2007 om 20:48 geschreven door Madame

Door mijnheers connecties verzeilde madame gisteravond op een culinair relatiefeest van industriëlen. Op de uitnodiging stond:

Wijndegustatie Zuid-Afrika

19u00: Aperitief

20u00: Diner met degustatie van diverse wijnen

Een statig hotel, een prinselijke zaal, feestelijk gedekte tafels met een bataljon wijnglazen. Madame voelde zich een beetje Queen. Een gevoel dat meteen door de welkomstdrank versterkt werd. Pour les relations d’affaires rien que la meilleure. Donc: champagne! En niet zo maar een champagne. De beste Blanc de Blanc die Zuid-Afrika te bieden heeft, dezelfde champagne die op de presidentiële inauguratie van Nelson Mandela geschonken geweest is. Je zou je voor minder een Queen voelen! De aangeboden hapjes waren schoteltjes met miniatuur gerechtjes, zoals bv. snippers gerookte paling op een toastje met een streepje kruidenmayonaise, een half knikkertje groene komkommergelei en een sprietje dille. Beeldig én tongstrelend.

Het aperitieven liep uit en de champagne liep er in. Madame pimpelde vrolijk drie glazen van die verrukkelijke bubbeltjesdrank. Toen moest het spel nog beginnen. Bij zes gastronomische gangen werden zes aangepaste wijnen geserveerd: 3 witte en 3 rode. Van de witte proefde madame met mate. Toen kwam de rode. Mama mia! Was dat lekkere wijn! Tot groot genoegen van madame waren de kelners zo vriendelijk om van elke gedegusteerde wijn een fles op tafel te laten staan. En madame tankte bij. Het animo aan tafel werd allengs groter. De industriële gesprekken werden interessanter. Het onderwerp “toeleveren van energie” werd aangesneden. Madame luisterde geboeid. Alle soorten energie kwamen aan bod: windenergie, kernenergie, zonne-energie… Wat madame het meest verbaasde was toch wel dat momenteel volop geëxperimenteerd wordt met energie van helium 3, een grondstof die alleen op de maan te vinden is. Vandaar die vele ruimtereizen naar de maan?

11-11-2007 om 11:14 geschreven door Madame

Toen Cousine op bezoek was, vertelde ze dat een van haar cursisten afkomstig was van de woonplaats waar madame haar jeugd had doorgebracht.

“Ze heet Marleen J. en ze is ongeveer van jouw leetijd.”, zei ze, “maar ze kende jou niet.”

“Marleen J.?” zei madame, “Maar die ken ik! We hebben samen nog in de klas gezeten. Het was een fijn meisje, een rosse, met sproeten en kort haar. Ik heb nog een foto van haar!”

Madame rende naar de doos met vergeelde foto’s en toverde er in een mum van tijd een klasfoto uit lang vervlogen tijden uit. Negen jaar was ze op de foto. Zij en haar klasgenootjes stonden stijf in het gelid deftige pensionairs te wezen in hun donkerblauw uniform met witte kraag en witte manchetten.

Dat is Marleen J.” zei madame, “en dat is Gerda G. en dat is Simonne P. en dat is Rachel DB….”

Madame stond paf van de kwaliteit van haar geheugen. Er waren slechts drie meisjes die ze niet meer bij naam kon noemen. En dat na meer dan 50 jaar!

Madame gaf de foto mee met Cousine. En dan is er internet. Cousine mailde Marleen J. en stuurde haar een scan van de foto. Marleen J. mailde terug en Cousine forwardde de mail naar madame.

“Zouden er nog nonnen leven uit die tijd? Wij werden toen streng opgevoed.” schreef Marleen.

Nou en of! Het pensionaatleven was in die tijd pure indoctrinatie, met schrikbarende klemtoon op gehoorzaamheid en kuisheid. O wee, de zondares die zonder hemd in bad durfde te stappen! Zij werd met ziedende vinger verdoemd naar de diepste diepte van de hel.

08-11-2007 om 15:06 geschreven door Madame

Gehoord op de radio.

De uitbaters van een snackbar uit Kasterlee hebben hun assortiment broodjes uitgebreid. Naast broodje Martino, broodje Hawai, broodje Maritime enz. is er nu ook broodje Formateur. Het beleg bestaat uit een plak Ardeense hesp en een plak Brugse kaas. Het broodje ligt in de frigotoog broederlijk tussen het broodje Vlaanderen en het broodje Wallonie.

07-11-2007 om 23:07 geschreven door Madame

Kunstschilder(es) Cousine gaat verhuizen. Nog 1,5 maand en dan verlaat ze het Hageland. Dan komt ze dichter bij madame wonen. Haar nieuw artistiek stulpje ligt slechts 6 km. bij madame vandaan. De leermeesteres wordt gemakkelijker bereikbaar.J

Tussentijds woont Cousine in een kraakpand, waarvoor ze netjes verblijfsgeld betaald. Een noodoplossing. Het huurhuis dat ze betrok moest ze verlaten omdat het verkocht werd en de nieuwe woonst was nog niet in orde. De vorige huurders waren er namelijk met de noorderzon vertrokken en hadden alles achtergelaten. Meubelen, witgoed, elektrische apparatuur, potten en pannen, alles stond er nog. Zelfs de ijskast zat er nog vol. Nu zal je zeggen: kiep alles buiten en ga er wonen. Maar zo eenvoudig ligt dat niet. De huisbaas is wettelijk verplicht om bij de gemeente aangifte te doen van de verdwijning van zijn huurders. De gemeentediensten spelen die gegevens door naar de rechtbank. Dan stuurt de rechter een aangetekend schrijven naar de huurders. Maar omdat ze niet meer op dat adres wonen, ontvangen zij dat schrijven natuurlijk niet en kunnen ze niet binnen de vastgestelde termijn reageren. Pas als die termijn verstreken is, wordt de politie ingeschakeld om in het pand de inventaris van de goederen te gaan opmaken. Daarna mag de huisbaas alles buiten zetten en komen de gemeentediensten, met de inventaris, alles opladen. O heerlijke ambtenarenmolen!

Cousine is momenteel een beetje bohémienne. In het kraakpand waar ze tijdelijk woont is geen warm water en geen verwarming. Maar ze tilt er niet aan. “Dan ga ik wel wat vaker ergens op bezoek”, zegt ze. Vandaag kwam ze zich, op uitnodiging, een dagje bij madame nestelen. En gezellig dat dat was!

06-11-2007 om 20:14 geschreven door Madame

Het nieuws op tv. De informatie waait binnen, passeert madame’s geestesvermogen en waait weer weg, want daar komt het volgende item al weer aan. Stilstaan bij een berichtgeving doet ze niet. Ze houdt alle onheilsboodschappen ver van haar bed en knabbelt nog een plakje chips. Het nieuws krijgt evenwel een andere dimensie als er een persoonlijk verhaal bij komt kijken…

Op de site van blogmaat Myette http://blog.seniorennet.be/myette34/ pent een Palestijn uit de Gazastrook zijn verhaal in afleveringen neer. Madame wil er het fijne van weten. Jij ook?

05-11-2007 om 16:38 geschreven door Madame

Ze hadden tickets voor het middenveld. Madame was aanvankelijk niet happig op die plaatsen. Ze herinnerde zich het middenveld als staanplaatsen, een volgestouwd arena met overenthousiaste, vlaggenzwaaiende studenten. Op het middenveld was de meeste ambiance, dat wel. Maar urenlang rechtstaan temidden van zo’n actieve horde, zag madame (op haar leeftijd) niet zitten. Tot bevestigd werd dat het geen staanplaatsen meer waren. Toen aanvaardde ze de aangeboden rabattickets.

Evenementen in het sportpaleis impliceren fileleed. Om daar aan te ontsnappen dokterde mijnheer een gewiekst plan uit. Ze parkeerden aan Antwerp Expo - op dat moment was de boekenbeurs dicht en waren er parkeerplaatsen te over. Dan namen ze de nieuwe evenemententram (tram 6) met halte pal aan het sportpaleis. Dat verliep heel vlot.

The Proms begon indrukwekkend. Majestueuze muziek, overweldigende beelden op een podiumbreed scherm (31m breed, 11m hoog), imposante lichteffecten. Madame genoot. Maar dan gooide Carl Huybrechts roet in het eten, althans voor mijnheer en madame. “En nu allemaal rechtstaan!”, commandeerde hij. Het zicht op podium en scherm verdween. Koppen en lijven wiebelden surplace op de dansmuziek van Kid Creole. Een kijkgaatje vinden was onmogelijk. “Dan maar alleen met de oren genieten”, besloot madame en ze ging zitten. Nadien werd nog meerdere keren rechtstaan en ritmisch bewegen geordonneerd. Ambiance op bevel is niet madame’s meug. In het vervolg koopt ze de video van The Night of the Proms. Dan kan ze op ’t gemakske thuis van klank én beeld genieten. Gelukkig bleef tijdens de optredens van virtuozen als Liebrecht Van Beckevoort (piano) en Roby Lakatos (viool) het publiek zitten. Onvoorstelbaar wat die uit hun instrument haalden!

En dan was er Macy Gray. Mijnheer had er naar uitgekeken om haar live te zien zingen. Viel die tegen, zeg! Haar eerste optreden ging nog. Alhoewel ze meer tijd besteedde aan het op Amerikaanse wijze opwarmen met “I love you Belgium! Are you ready!” en meer van die shit, zong ze voortreffelijk. Haar tweede optreden was abominabel. Ze zong zo vals als een kat. Volgens madame had ze ofwel te veel Duvels gedronken ofwel te veel neuspoeder gesnoven. Gelukkig liet ze het publiek meer meezingen dan ze zelf zong. Wat mijnheer niet in dank afnam. Hij was gekomen om haar te horen zingen, niet om het publiek te horen kelen.

04-11-2007 om 14:54 geschreven door Madame

“Wij komen op bezoek”, lieten Miek & Cook, Knoopke & Joost weten.

“We komen met honger”, was bij beide koppels de toegevoegde waarde.

Madame dook in haar restaurantarchieven. De bezoekers zijn epicuristen. Voor een culinair avondje zijn ze altijd te vinden. En mijnheer en madame natuurlijk ook. Madame koos voor het avontuur. Ze reserveerde plaatsen in een restaurant dat ze nog nooit bezocht hadden. Een beetje suspense is altijd plezant.

Bezoekers bij aankomst een drink aanbieden, hoort bij de geplogenheden. Doorgaans biedt madame een klassiek drankje aan: porto, pineau, whisky, frisdrank. Deze keer presenteerde ze iets exclusief. Een tijdje geleden had ze van een Braziliaanse studente, die een jaar bij Directrice gewoond had, een setje gekregen om Caipirinha maken. Het setje (snijplankje, beker, mes, roerstokje en stamper) had madame al geruime tijd geïntrigeerd. Caipirinha. Ze kan het woord amper uitspreken, maar wilde eindelijk wel eens weten hoe het smaakt. Ze kocht de nodige ingrediënten en brouwde een testdrankje. Polska was het proefkonijn. Je poetsvrouw volgieten met sterke drank is wel onwelvoeglijk, maar Polska kende het drankje en kon de smaak beoordelen.

Ze wilden allemaal Caipirinha, wat uitliep in een spetterende show. Letterlijk dan. Caipirinha wordt per glas bereid. Voor ieder glas moest madame dus een limoen kerven en plat stampen. Als je dat, zoals madame, nogal kordaat aanpakt, spritst het limoensap in het rond.

Het restaurant zag er uit als een peperkoekenhuisje. Iedereen vond het er sympathiek uitzien. Minder sympathiek was de affiche op de deur: wij aanvaarden geen creditcards, dank voor uw begrip.

- Heb jij geld bij?

- Niet veel.

- Wij hebben niks bij.

- Ik heb nog 100 euro, denk ik.

- Daar komen we niet mee toe.

- Ik heb nog wel wat, maar ik weet niet hoeveel.

Ze hadden gereserveerd en voelden zich moreel verplicht om, niettegenstaande de dubieuze cash, toch maar binnen te gaan. Het was een huiselijk interieur. Ze kregen een gezellige ronde tafel toegewezen in een separaat salonnetje. Het eten was super lekker; de wijn was van uitstekende kwaliteit. Alleen de bediening was lijzig. En wat doet een mens aan tafel als het eten uitblijft? Praten en… drinken. Drie flessen wijn en twee flessen water volstonden nipt om de leemtes op te vullen. Toen kwam de rekening, die ontegensprekelijk gepeperd ging zijn vanwege het intermediair gepimpel. Iedereen dook in zijn portemonnee. Alle eurobiljetten werden op tafel gelegd. De spanning was te snijden. Mijnheer telde en hertelde… ’t Was 3,50 euro te veel! Oef! Ze hadden wel een plan B (= 5 personen als onderpand laten zitten terwijl iemand ergens geld uit de muur ging halen) maar waren toch blij dat ze het restaurant in alle waardigheid verlaten.

03-11-2007 om 14:36 geschreven door Madame

Vorige maand kreeg madame meerdere uitnodigingen van Pascal Vyncke in haar mailbox met de enthousiaste mededeling dat Seniorennet een tijdschrift voor senioren uitgeeft, vanaf 25 oktober in de dagbladwinkel verkrijgbaar voor 2 euro. Even enthousiast riep Vyncke op om bijdrages in te sturen.

Hebt u een leuke grap, mening of cartoon? Verdient uw huisdier een plekje in Pasc@l? Heeft u de leukste, opvallendste, gekste of meest inspirerende vrijetijdsbesteding? Waarom wordt ú niet de huisfotograaf van Pasc@l?

Dat het een gewiekst initiatief is van de heer Vyncke, moet madame toegeven. Een tijdschrift uitgeven met blogs, columns en reportages van gratis reporters en er de winst van op je bil kletsen, je moet er maar opkomen. Gezien het om vrijwillige bijdrages gaat, kan het geen uitbuiting genoemd worden. Maar volgens madame ruikt het er wel naar. Datzelfde initiatief had Vyncke toch met een online tijdschrift kunnen uitvoeren? Maar ja, dat brengt niks op. Hij kiest voor “money in the pocket” op de kap van zijn bejaarde onderdanen. Bestaat naast het woord “kinderarbeid” de term “seniorenarbeid” al?

02-11-2007 om 10:15 geschreven door Madame