Wat van Vietnam bijblijft is: - een mooi, boeiend land, met lieve vriendelijke mensen, en een heel zwaar en tamelijk recent oorlogsverleden, waar niet meer over gepraat wordt. Mede door dat verleden is de modale Vietnamees straatarm en is er een heel grote achterstand op het vlak van omtwikkeling. Dit uit zich o.m, in gebrek aam hygiene en veiligheidsbewustzijn. - De steden: Chaotiische overbevolkte broeierige wespennesten met miljoenen brommers geladen met heelder families en goederen. Quasi geen autos. Niemand volgt het verkeersreglement, iedereen volgt het "systeem". Dit is een groot probleem! Niet te denken hoe dit verder kan evolueren. Saigon hoort als stad bij de grootste luchtvervuilers ter wereld.
- iedereen probeert aan geld te geraken door iets te verkopen. Als toerist soms vervelend voortdurend "besprongen" te worden . Opdringerigheid vermindert naarmate je meer zuidwaarts gaat. - toch valt op dat velen werken aan een betere toekomst werken, door 6 of 7 dagen werken te combineren met studeren. In de vele gesprekken die we hadden met onze gidsen, hotelpersoneel en anderen kwam 1 ding steeds terug: het geloof dat kennis de basis is voor een betere toekomst. Bijna ieder van hen had echte armoede aan den lijve ondervonden. Pang, een van hen was als kind bijna de hongerdood gestorven. Hij was door het oog van de naald gekropen. Zijn moeder/weduwe is blijven vechten zonder opgeven zodat hij op het nippertje naar de kliniek kon. Elk van die mensen volgde na de job een of andere opleiding, iedere dong houden ze opzij om bijscholing te kunnen betalen, of ze droomden er van dat te kunnen doen. Dankbaarheid aan en respect voor hun ouders die, ondanks een armoedig bestaan, geld gespaard hadden voor onderwijs (alles betalend hier). Dat kwam in alle verhalen terug.
Lam, onze gids in de Mekong vertelde dat zijn vader geld verdiende met mijnen en onontplofte bommen op te graven van de oorlog, en dat hij daarom zijn studies  had kunnen betalen. Hij ontmantelde de bommen, verkocht het metaal en van het poeder maakte hij vuurwerk voor Nieuwjaar.
Vietnamezen zijn volgens ons ook levenskunstenaars. Ze zien er, ondanks moeilijke levensomstandigheden, gelukkig en opgewekt uit . Lam, onze gids in de Mekong, verwoordde het mooi: 's morgens opstaan, wetende dat ik werk heb vandaag, buiten gaan, een koffietje kunnen gaan drinken en weten dat ik vrienden heb. That is already happy, zei hij.
Weten dat ik nu zal bijleren voor een betere job en dat ik later voor mijn ouders zal zorgen, is more happy, voegde hij er aan toe.
"Worshipping ancesters" zit in de cultuur ingebakken. Ieder huis heeft een altaartje met fotos van voorouders. Die worden geeerd en geconsulteerd bij iedere belangrijke beslissing. Op 1 plaats zagen we tafel en stoelen voor het altaar staan. "wordt niet gebruikt om te eten" zei de gids. "hier vergadert de familie in het bijzijn van overleden ouders, grootouders, etc."
Levenskunst in beeld - enkele voorbeeldjes:
In pyjama op straat lopen (normale kleding hier)
Genieten van tafelen zonder tafel, iedere maaltijd lijkt een feestje.
Zalig niks doen, siesta houden inde verkeerschaos
De vriendelijke open glimlach op ieders gezicht, vaak om iets te verkopen maar anders ook. We hebben hier in 4 weken quasi geen stress gezien. De mensen stralen rust,en tevredenheid uit. Ze zijn geduldig en laten de andere doen wat hij te doen heeft. Misschien heeft het iets met de boeddistische cultuur te maken?.
De gekste namen Trang, Lam, Pang, Thi, Nha, Anh, Phuong, we vermoeden dat heel veel mensen Bill heten. Telkens als Jos 'Bill' riep kwam er direct iemand af.
Een wondermooie natuur, van de hooglanden en rijstvelden in Sapa, Halong Bay,en alles wat we beschreven hebben. Tot het subtropische hof van Eden in de Mekong Delta.
De hele reis gingen we er van uit dat we maandagavond terug huiswaarts zouden vertrekken. En we keken er eigenlijk naar uit. Onze kop stond al op huis, zoals men zegt. Tot gisteravond bij het checken van onze vlucht op internet bleek dat we de vlucht van dinsdag geboekt hadden!
Nog een kort bezoek met bus nr1 gebracht aan Chinees Saigon. Straten, markten en stadsdelen vol groothandels in stoffen, textielbenodigdheden (parels, versiersels, ornamenten, garen...noem maar op), een katholieke kerk, en veel vuiligheid. Daar hebben we intussen genoeg van (gezien) :( .
Ondertussen regent het, en we denken voor de rest van de dag. We zitten nu in schuil-eetgelegenheid te bedenken hoe we droog in ons hotel kunnen geraken.
Drie dagen fietsen in de Mekong delta - Hof van Eden
Aan al wie ooit naar Vietnam komt kunnen we alleen maaar zegen: doe dit zeker als je de kans hebt, want dit is uniek! Maar....hou er rekening mee dat je niet alleen een goede fysieke conditie moet hebben, maar dat je ook tegen de broeiende vochtige warmte moet kunnen. Dat was voor mij (Lut) een probleem ( 3e dag niet meer meegefietst - gewoon stikkapot!). En toch ben ik ontzettend blij dat ik samen met Jos en 2 duitse reisgenoten 3 dagen meegereden, gevaren en gefietst heb, heel kort tussen de mensen in de Mekong Delta.
De Mekong hoort bij de grootste rivieren van de wereld, ontspringt in Tibet, en is 4500 km lang. In de delta splitst de Mekong zich in 9 armen en talloze bijriviertjes. Al het leven in dit gebied, bijna zo groot als Belgie, speelt zich af in, op en aan het water. Het hoort bij de grootste in de wereld qua rijstproductie. Het lijkt wel het Hof van Eden waar alle denkbare exotische fruitsoorten overal in overvloed en voor het plukken zijn.
Na 180 km met ons buske van Saigon tot in de Delta stapten we over op onze boot, bemand door de vriendelijke famielie-eigenaars. Zij voeren ons via een van de hoofdarmen van de Mekong (zeker 1 km breed) naar enkele eilanden.
De 3 dagen waren een kennismaking met het leven op en aan het water, en met de mensen, van heel kortbij. We reden per mountainbike langs prachtige lokale wegen, zo breed als de fietspaden bij ons, tussen de bananen- mango- jackfruit- pommelo- en vele andere fruitbomen van voor ons onbekende soorten, en meestal kort langs de rivier. Overal vriendelijk wuivende mensen,en luidkeels 'hello!'roepende kinderen. Ze renden naar de weg als ze zagen dat er een aantal bleekscheten per fiets afkwamen (hier komen heel weinig toeristen en onze gids zei dat ze denken dat iedereen Amerikaan of Rus is).
Iedereen leeft van de fruit- en rijstteelt, en van kleine ambachten. Hongersnood is in dit Hof van Eden ondenkbaar. De dorpjes zijn enkel per fiets of bromfiets te bereiken, en ze liggen allemaal langs een kanaal. Iedere familie heeft een bootje om de geoogste goederen naar een haventje verderop te brengen. Drukke haventjes die ontstaan zijn omdat er plaats is voor grotere boten en er een voor trucks toegankelijke weg aankomt. Trucks die de goederen dan verder naar de markten en groothandels brengen.
Vanop ons ijzeren ros konden we heel dit gebeuren op en naast het water van heel kortbij bekijken. De rivier dient uiteraard niet alleen om goederen te vervoeren. Bootjes zijn het vervoermiddel bij uitstek voor mensen die naar de overkant willen, voor kinderen die naar school gaan, en voor drijvende winkeltjes die via de waterweg, de enige, hun waar aan de man brachten.
Dikwijls gestopt om fruit te proeven, op de koffie te gaan bij een lokale familie, verse kokosmelk te drinken, en als het er de tijd voor was, lekker te eten, Niet in enkele woorden te beschrijven wat we gezien hebben en hoe geprivilegieerd we ons voelden daar te kunnen zijn.
Vele wegen verhard, hier en daar wat overstroomd, en nu weten we ook wat 'dirt tracks' zijn. Niet zo simpel als je de mountain bike niet gewend bent! En dan bij een vochtige hitte van ongeveer 33 graden. Na dag 2 was mijn energie OP! Het feit dat ik (Lut) dag 1 veel chance gehad heb = in een gracht vol vuiligheid getuimeld en met wat schrammen en de schrik er van af gekomen, en dat ik niet goed tegen de hitte kan maakten dat fietsen dag 3 er niet meer in zat. Voor Jos allemaal geen probleem - die kon nog met de echte sportlui mee.
We waren heel blij dat onze homestay dag 2 wat meer comfort bood dan de eerste kwam goed van pas. We ondervonden aan den lijve iets wat hier deel uitmaakt van het dagelijks leven. s Morgens was alles overstroomd en konden we door het water wadend naar de wc en de badkamer. Speciale sensatie: op de wc zitten met de voeten in het water. Jos zei: ge kunt hier gerust eens "langs de pot pissen".
Een bezoek per boot aan de drijvende markt van Can Tho, en een laatste fietstocht (zonder mij) rondde dit fantastische avontuur af.
Een hele dag rondgelopen in deze hectische stad - het verkeer en het gedoe van de mensen geobserveerd - de mooie gebouwen bekeken (post, stadhuis,kathedraal, sjieke hotels). Door de brede mooi aangeplante lanen gelopen, alles uit de tijd dat de Fransen het hier nog voor het zeggen hadden (19e eeuw). Onze beentjes zijn getraind voor de volgende 3 dagen Mekong Delta. Ook eindelijk wat souvenir-inkopen gedaan. We zijn ook bekend volk tegen gekomen.
Twee dingen waren echt leuke dingen: de hoogste toren in aanbouw, de Saigon Financial Tower, symbool voor de snelle groei van de stad, bestegen tot de 49e verdieping (met de lift uiteraard) en de stad van 200+ meter hoogte bekeken. Het superisolerend en geluisdempend glas voor dit hypermodern gebouw komt uit Belgie! Dat kunnen we duidelijk beter dan regeringen vormen, lezen we zonet in de lokale pers. Volgend jaar is het mogelijk een koffietje te drinken en de stad aanschouwen van de bar op de 68e verdieping. Het was nu ook al wel de moeite.
Om 17 u hebben we nog een mooie muziek- en dansvoorstelling bijgewoond in het prachtige Operagebouw. Dit soort dingen missen we nergens als we de kans krijgen. Mooi en kleurrijk spektakel, maar van die oosterse muziek begrijpen we eigenlijk niet veel. Voor de voorstelling mochten we typisch Vietnamese gerechtjes proeven, aangeboden door traditioneel geklede meisjes en jongens.
We zijn blij morgenvroeg deze hectische stad te verlaten en te vertrekken voor onze 3-daagse fietstocht in de rustige Mekong-delta ! Bloggen zal pas kunnen als we hier terug zijn zaterdagavond.
De overgang is bijna als een chock! Van het heel toeristische, maar toch vredige Hoi An met lieftallige lage huisjes, en verkeersvrije straten, naar grootstad HCM City. Hoogbouw, grote brede lanen, en ook heel kleine straatjes, alles verstopt door miljoenen brommers. De sjiekste winkels en hotels, heel veel hoogbouw in aanbouw, goed geklede mensen met een I-phone (iedereen heeft er een!). Er is duidelijk veel meer welstand maar ook nog veel armoede. Dat is onze eerste indruk.
De sociale onderklasse zit hier blijkbaar bovenaan.
Voor een rood licht: geen enkele auto, maar honderden brommers. Iedereen draagt een helm(verplicht!), maar de meesten maken hem niet vast. Het mondmasker maakt hier integraal deel uit van de kledij, en bedekt soms het hele gezicht en de nek - soms kleur en design modieus aangepast aan de rest van de kleren. Bij navraag blijkt dat ze dat doen om zich te beschermen tegen de zon, en om zeker niet bruiner te worden (bleke huid is teken van welstand - je bent geen boer), en ook tegen de pollutie. Onze gids in Hoi An droeg dubbele handschoenen en sokken bij 30 gr C!
Bij 30gr C!
Superenthousiast zijn we weer. Ook na ons bezoek aan Sinhbalo Adventure Travel. Ze hebben ons nog enthousiaster gemaakt voor de 3-daagse fietstocht in de Mekong Delta, , en ze hebben ons een leuk nieuw en goedkoop hotelletje ad hand gedaan voor de 2 laatste nachten. Het is hier wel pokkeheet, zo'n 35 gr en vochtig. Dat is een aanpassing na het superweer van de eerste 3 weken. En nu maar hopen dat de zon NIET schijnt morgen :).
Anekdote: deze middag 12u clams met citroengras gegeten in resto vol vietnamezen. Half uur later waren veel klanten vertrokken. We hadden nog honger en bestellen nog iets bij. Waitress verdwijnt, komt 5min later terug en vraagt of we een half uur kunnen wachten: de kok heeft lunchpauze! Intussen merken we dat de +-10 man personeel met volle aandacht naar een Kong Fu film staat te gapen. Onvoorstelbaar!
Middagpauze op de stoep, de brommer ook even gestopt.
Ge kunt er van zeggen wat ge wilt, maar gewoon de vlieger pakken is comfortabel, en in dees contreien ook goedkoop. Om 18u zaten we nog aan het zwembad in Windbell Homestay. Om 22u geinstalleerd in onze hotelkamer centrum Saigon (Ho Chi Minh City). Nieuw functioneel hotel, goed gelegen doch weinig 'charme'. Vanaf morgen komt ons rapport uit de grootstad (7.000.000 inwoners, 3.000.000 brommers). Benieuwd wat dat gaat worden?
By the way: volgens de statistieken van onze blog hebben we verbazend veel meereizigers. We vinden dat fijn! Het geeft goesting om iedere dag wat te schrijven. En zo hebben we achteraf alle mooie herinneringen op een rijtje.
We sluiten de dag af met een dankbaar gevoel voor al het moois dat we vandaag meegemaakt en gezien hebben.
Een boeiende dagtocht met de fiets, begeleid door een prive gids (geen andere liefhebbers), naar ydillische eilandjes en dorpjes, hun bewoners, ambachten en manier van leven.. We kwamen er via overzetboten en drijvende bruggen.
Dit gaf ons een inkijk in het armoedige leven op het platteland hier, en hadden we contact met de mensen. We bezochten een kleine scheepswerf waar houten boten gemaakt worden (in peckwood), een familiaal ijsfabriekje (in de tuin)waar ijs gemaakt wordt van putwater (!!). Het ijs wordt in stukjes gezaagd met een cirkelzaagmachine en daarna per brommer geleverd aan restaurants en hotels (!!??). We bezochten een familie die sinds generaties paarlemoer inlegt in hout, en een huisweverij waar een soort pietriet verwerkt wordt tot slaapmatjes. Moemoe, 85 jaar oud, is nog van 's morgens tot ,s avonds bezig met matten weven. Een pensioen kennen ze hier nog niet. Dus is het voor de meesten werken tot je niet meer kan.Ook per ongeluk bijna op een slang getrapt .
Een andere familie specialiseert zich in het maken van ronde bamboemanden-bootjes. Handig als het overstroming is - gewoon gaan in zitten, en varen maar. We mochten het zelf eens proberen .
Van het schrijnende persoonlijke verhaal van Phom, onze gids(e), kregen we kippevel. Het was het zoveelste verhaal van iemand die, ondanks een heel moeilijke kindertijd, bijna geen scholing en armoedige jeugd, vast besloten is om er iets van te maken en ook bij te dragen om anderen daarbij te helpen. De verhalen en ervaringen van de laatste 2 weken staan in schril contrast staat met hetgeen we in het Noorden tijdens de eerste week ondervonden. We zien Vietnamezen nu meer als lieve, vriendelijke, vrolijke en behulpzame mensen. Velen zien inderdaad de $-tekens bij de toeristen, dat blijft, maar vele anderen zijn echt goed bezig met een betere toekomst.
Morgen laatste dag Hoi An - dan naar Ho Chi Minh City in het zuiden.
P.S. De honden hier hebben het niet onder de markt: vele lopen rond met een identiteitscrisis: Ben ik huisdier of hoor ik bij de veestapel? (Op de eilandjes staat overal hondenvlees op het menu. .)
Een dag chillen aan het zwembad...en de goesting om wat te ondernemen was al terug.Morgen een begeleide fietstocht , en volgende week nog een 3-daagse fietstocht in de Mekong Delta . Om ons te beschermen tegen het matig malariarisico in de delta direct op zoek gegaan naar Malarone, een apotheek (hier ook in de vorm van een straatwinkel) gevonden en geluk gehad. Dit wordt weer een grensje verleggen (lut). De apotheekster (sprak geen Engels) wilde ons ook vitamines verkopen. Wij , verwonderd? waarop ze ons de bijsluiter in het Engels liet lezen: for elderly people and in case of exhaustion...???? We zien volgende week wat dat wordt?
Onderweg naar het strand
Deze middag naar het strand gefietst, 4 km van hier. Het is de zuidkant van China Beach, bekend als de plaats waar de Amerikaanse soldaten ook al kwamen chillen, na een moeilijke missie tijdens de oorlog. Het is zaterdag, de lokale jeugd troept er samen, amuseert zich op het strand en speelt in het water. Geen badpakken of bikinis, wel het water in met alle kleren aan , soms tot en met een jas en jeansbroek.
Maar de pret was er duidelijk niet minder om. En hoe de jongens en meisjes met elkaar omgaan en spelen zag er ook niet anders uit dan bij ons. Net zoals in de steden en dorpen maken de Vietnamezen het zich op het strand gezellig met kleine plastieken stoeltjes en tafeltjes, een geimproviseerde veld(strand)keuken etc.
Windbell Homestay and Villas - een oase van rust en luxe voor 32 euro/nacht incl. ontbijt voor ons 2. Hier kunnen we het wel een paar dagen keren.
Als je goed kijkt zie je Jos op zijn prive terras bij het zwembad.
Noodelsoup, het nationale gerecht, mmmm...spek naar onze bek.
Ons vorig hotel in Hoi An zijn we ontvlucht omwille van de niet te harden chemische geur. Het zwembad in de binnentuin werd gereinigd na de overstromingen vorige week.
uiteraard) en de stad van 200+ meter hoogte bekeken. Het superisolerend en geluisdempend glas voor dit hypermodern gebouw komt uit Belgie! Dat kunnen we duidelijk beter dan regeringen vormen, lezen we zonet in de lokale pers. Volgend jaar is het mogelijk een koffietje te drinken en de stad aanschouwen van de bar op de 68e verdieping. Het was nu ook al wel de moeite. 
.
